ตอนที่ 1090 หาวัตถุโบราณ
เมื่อกลับมาถึงที่หน้าหอพักนักศึกษา ไม่รู้ว่าทำไมหมิงจูถามเย่ว์หยางว่าเขาเหนื่อยหรือไม่ เพราะยังเที่ยวชมสถานที่ไม่ครบบริบูรณ์
โชคไม่ดี เย่ว์หยางหาว
หมายความว่าเว้นแต่มีสาวงาม ไม่งั้นพวกเขาจะไม่ไป
หมิงจูโกรธมาก เขากลับไปที่หอพักโดยไม่พูดอำลาเย่ว์หยาง เขากลับเข้าห้องและปิดประตูอย่างแรก อาจารย์ใหญ่มองดูเขาและยิ้มถามเย่ว์หยางขณะเขากำลังปิดประตู “ทะเลาะกันทำไม เป็นผู้ชายควรจะเปิดใจให้กว้างกว่านี้!”
“ขอรับ” เย่ว์หยางต้องเป็นเด็กดีต่อหน้าอาจารย์ใหญ่
“หมิงจูมีอารมณ์เหมือนกับสหายเก่าของข้า โกรธง่าย หายเร็ว พรุ่งนี้เจ้าไม่มีอะไรต้องห่วง” อาจารย์ใหญ่พูดปลอบโยนเย่ว์หยาง
“จริงหรือ?” ทักษะแกล้งโง่ของเย่ว์หยางอยู่ในระดับยอดฝีมือจริงๆ
“เด็กๆ ไม่อาจอยู่แต่ในห้องค้นคว้าวิจัยอยู่กับเครื่องกลที่เย็นชืดได้ พรุ่งนี้เจ้าออกไปเล่นได้เลย!” อาจารย์ใหญ่คิดว่า ลูกศิษย์ที่น่าภูมิใจของเขานั้นเก่งทุกอย่าง สมองของเขาฉลาดร้ายเหมือนปีศาจ แรงบันดาลใจในการสร้างงานก็ไม่เหมือนใครในโลก ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ภายใน รูปลักษณ์ภายนอกและรอยยิ้ม ยิ่งมองมากเท่าใด ก็นิยมชมชอบมากเท่านั้นเป็นคนที่สมบูรณ์พร้อม แม้ว่าจะมีความสับสนเล็กน้อยในบางเรื่อง ซึ่งเป็นเหตุทำให้ขาดความเข้าใจในบางแง่มุม อาจเป็นไปได้ว่า จิตใจทั้งหมดทุ่มอยู่กับการศึกษา ไม่ค่อยคิดเรื่องอื่นๆ ในชีวิต
เด็กโง่!
อาจารย์ใหญ่รอให้เย่ว์หยางกล่าวราตรีสวัสดิ์ จากนั้นถอนหายใจเบาๆ ขณะกลับไปที่ห้อง
อย่างไรก็ตามใบหน้าของเขามีรอยยิ้มทันที ดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่น่าขันค้างอยู่ในใจอาจารย์ใหญ่ ทำให้เขาอดจริงจังไม่ได้
วันรุ่งขึ้นเหมือนอย่างที่อาจารย์ใหญ่กล่าว
หมิงจูไม่ได้โกรธ
เขามาเคาะประตูห้องของเย่ว์หยางแต่เช้า เย่ว์หยางตื่นสายถูกฉุดลุกขึ้นมาจากเตียงโดยตรง
“ไปซื้อของกับข้า!” หมิงจูประกาศภารกิจวันนี้ต่อหน้าสาธารณชน
“ไม่เห็นมีอะไรเลย น่าเบื่อจะตาย” เย่ว์หยางต้องการล้มตัวลงนอนหลับ แต่เมื่อเห็นหมิงจูถือค้อนทองอยู่ในมือในที่สุดเขายกมือยอมจำนนอย่างช่วยไม่ได้ และบอกว่าเขาจะดำเนินชีวิตเพื่ออุดมการณ์ของพรรคและเพื่อมาตุภูมิ เขาต้องทำภารกิจพาคุณชายหมิงจูไปจ่ายตลาด หากมีปัญหาต้องทำเช่นนั้น เขาต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าภารกิจสมบูรณ์
“ดีมาก!” คุณชายหมิงจูมีความสุขมาก เกือบพูดอ่อนหวานเป็นการตอบแทนน้ำใจเย่ว์หยาง
เย่ว์หยางกับหมิงจูกินอาหารเช้าด้วยกันในหอพักนักเรียน
บอกลาอาจารย์สองสามคนที่กำลังอมยิ้มมองดู
ดวงตะวันยามเช้าไม่ได้ขึ้นทางทิศตะวันออก พวกเขาเดินฝ่าแสงอาทิตย์ยามเช้าออกจากหอพักนักศึกษา เขาไม่รู้ว่านี่เป็นการพบเจอโดยบังเอิญหรือไม่ เย่ว์หยางกับหมิงจูเห็นสตรีชุดขาวสามคนที่เรียกว่าทูตสวรรค์แห่งหุบเขามนุษย์อยู่ไม่ไกลจากทางเข้าโรงเรียน
สตรีทั้งสามรูปร่างหน้าตาคล้ายกันเหมือนกับเป็นพี่น้องฝาแฝด พวกนางเหมือนกันทุกอย่าง
บนใบหน้าของพวกนางมีรอยยิ้มที่สงบ เมื่อพวกนางเห็นพวกเขาในเวลาใดก็ตาม พวกนางจะคงอยู่ในรูปลักษณ์ที่สง่างาม ไม่มีช่วงเวลาใดที่พวกนางจะดูผิดปกติ สตรีชุดขาวที่อยู่ทางขวามีใบหน้ากลมเล็กและดูน่ารัก เมื่อเย่ว์หยางเข้ามาในหุบเขามนุษย์เขาเกือบยั้งใจยื่นมือไปลูบหน้านางไม่ได้ โชคดีที่เขาไม่ได้หยอกล้อ เป็นไปไม่ได้ที่เย่ว์หยางจะขึ้นไปยืนบนแท่นโบราณของภูเขาเทียนผิงในเวลาอย่างนี้ เป็นที่คาดกันว่าโทษของการลวนลามเทพคงโดนโทษจำขังเบาๆ ก็ร้อยปี หรือพันปี
ในบรรดาสตรีทั้งสาม สตรีคนกลางดูอ่อนโยนที่สุดมีลักษณะอ่อนแอ
เปล่งกลิ่นอายตำรับตำรามากที่สุด
เหมือนกับบัณฑิตสตรี
ในมือของนางถือคัมภีร์สีเงิน แต่ไม่ใช่คัมภีร์อัญเชิญเงิน รับผิดชอบในการจดบันทึกผู้พเนจรที่เข้ามาในหุบเขา
หญิงสาวชุดขาวที่อยู่ซ้ายมือร่างสูงที่สุด นอกจากจะดูสูงศักดิ์สง่างามแล้ว ใบหน้าของนางดูห้าวหาญ เย่ว์หยางจำได้วาเมื่อตอนเข้ามาในหุบเขาตอนแรก นางติดตราสัญลักษณ์ขุนนางชั้นสูง
“หมิงจูน้อมพบทูตสวรรค์ทั้งสาม” หมิงจูทักทายตามมารยาทและดึงแขนเสื้อเย่ว์หยางอย่างรวดเร็วไม่ให้เขาเสียมารยาท
“อรุณสวัสดิ์ พวกเจ้าทั้งสองคนไม่ต้องมากมารยาท” สตรีคนกลางชำเลืองมองเล็กน้อยและทักตอบ เสียงของนางไพเราะราวเสียงสวรรค์
“เจ้าปราสาทไดมอนด์สตาร์, บารอนไตตัน! เราพบกันอีกแล้ว” ใบหน้าของสาวทูตสวรรค์คนกลางดูเหมือนให้ความประทับใจเย่ว์หยางมากที่สุด เมื่อเขาเข้ามาร่วมพิธีประเมินคะแนน เมื่อนางทักทายตอบนางระบุชื่อและฐานันดรเย่ว์หยาง พอนางพูดแบบนั้น คุณชายหมิงจูมีความรู้สึกว่าทูตสวรรค์ผู้รอบรู้นี้รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับเย่ว์หยาง ดวงตาของเขาเป็นประกายอยากรู้อยากเห็นเรื่องของอีกฝ่าย
“มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับข้าหรือเปล่า?” เย่ว์หยางเชื่อคำที่กล่าวว่า ไม่มีเหตุ ไม่มาเยือน
“เจ้าอย่าเสียมารยาทกับทูตสวรรค์!” หมิงจูรีบแตะแขนเย่ว์หยาง บอกว่าเย่ว์หยางไม่ควรถามโดยตรงอย่างนั้น นั่นเป็นคำพูดที่ไร้มารยาท
“ไม่เป็นไร” สตรีชุดขาวคนกลางถือหนังสือสีเงินเป็นหัวหน้าของสตรีทั้งสาม นางโบกมืออย่างสุภาพ นิ้วเรียวยาวเหมือนหยกของเนางเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลราวกับหลิวต้องลมโชย นางบอกว่าไม่มีอะไร จากนั้นพยักหน้ากล่าว “เรามาที่นี่เพื่อมอบความไว้วางใจให้พวกเจ้าทั้งสองคน”
“ท่านทูตสวรรค์เชิญสั่งได้!” หมิงจูได้ยินแล้วดีใจอย่างเห็นได้ชัด
ทูตสวรรค์ทั้งสามรู้กันทุกคน
อย่างไรก็ตามแม้แต่คนรุ่นอาวุโสอย่างประธานกลุ่มโรงเรียบนผู้พเนจรแดนฟ้า หรือมหาบัณฑิตพันปีก็ยังยากจะมีโอกาสพูดคุยกับพวกนาง
ถ้าเป็นในหุบเขามนุษย์ บัณฑิตคนหนึ่งโชคดีพอได้รับคำบอกกล่าวที่ดี คุณค่าของพวกเขาจะเพิ่มพรวดทันทีเพราะได้รับการบอกกล่าวจากสตรีชุดขาวทั้งสามนับเป็นเกียรติยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุด พวกนางคือดวงตาของเทพในโลกนี้ และกระทำการเป็นตัวแทนของเทพ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง การกระทำของพวกนาง เท่ากับการกระทำของเทพ แล้วผู้คนจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร?
หญิงสาวทั้งสามปรากฏตัวในโลกนี้ไม่บ่อยนัก แม้ว่าพวกนางจะมาในพิธีประเมินคะแนนชีวิต แต่พวกนางแค่มองดูโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เป็นเรื่องยากเกินไปที่จะได้รับความสนใจจากพวกนาง
การได้รับความสนใจนี่คือโอกาสของผู้พเนจร หรือผู้มีความปรารถนาสูงสุดที่มิอาจแสวงหาได้อย่างแท้จริง
ตอนนี้ทูตสวรรค์ทั้งสามนางมีบางอย่างที่จะฝากฝังพวกเขาเอง หมิงจูจะไม่ตื่นเต้นแทบคลั่งได้อย่างไร?
“เรามีบางอย่างที่ทำหายไว้ที่ก้นทะเลบูรพา ข้าต้องการให้เจ้านำกลับมาให้เรา ถ้าพวกเจ้าสามารถทำสำเร็จได้ก่อนพิธีประเมินคะแนน อย่างนั้นเราจะมอบรางวัลใหญ่อย่างหนึ่งกับเจ้า ถ้าต้องใช้เวลาค้นหามากกว่าสิบวันหรือครึ่งเดือน อย่างนั้นเราต้องยกเลิกการค้นหา” สตรีร่างสูงมีสีหน้าสุภาพ นางเอ่ยปากฝากงานให้เย่ว์หยางและหมิงจูโดยตรง นั่นเหมือนกับเป็นภารกิจที่ง่าย
“ข้าไม่ทราบว่าสิ่งที่ค้นหาคืออะไร?” คุณชายหมิงจูพยายามข่มความตื่นเต้นในใจ
“นั่นเป็นโบราณวัตถุชิ้นหนึ่ง” หญิงสาวชุดขาวหน้ากลมตาคมหันหน้ามาทางเย่ว์หยางและส่ายหน้ายิ้มให้เขาทันที “เราไม่รู้ลักษณะของโบราณวัตถุนี้ ข้ารู้แต่เพียงว่ามันอยู่ที่ก้นทะเล เจ้าต้องเลือกด้วยตัวเอง มองหาที่ก้นทะเล อาจเป็นศิลาก็ได้ อาจเป็นปะการัง กัลปังหาอะไรอย่างอื่น ถ้าเจ้าคิดว่าใช่ก็จงนำกลับมา”
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญถ้าคิดผิดใช่ไหม?” เย่ว์หยางพยายามหักห้ามใจไม่ยื่นมือออกไปจับแก้มกลมๆ
“ถ้าผิด อย่างนั้นภารกิจก็ล้มเหลว!” หญิงสาวหน้ากลมยื่นหน้าล้อเล็กน้อย “เจ้าต้องคิดให้ดีก่อน อย่าใจร้อนรีบเร่งให้ภารกิจสำเร็จ”
“นั่นเป็นวัตถุโบราณที่มีประโยชน์หรือเปล่า?” เย่ว์หยางหวังว่าจะได้รับข้อมูลเพิ่มเติม หากไม่บอกว่าเป็นของที่มีรูปร่างอย่างไร ก็ควรบอกถึงคุณประโยชน์ของมันได้ไม่ใช่หรือ? ถ้าไม่พูดอะไรเลย แล้วจะหาได้อย่างไร?
“วัตถุโบราณนั้น ไม่ได้มีแค่ชิ้นเดียว” สตรีชุดขาวคนกลางบอกใบ้ “คำใบ้ที่สอง ของเหล่านั้นเอามารวมกันจะเป็นกุญแจสำคัญเปิดสลักโบราณได้ คำใบ้ที่สาม วัตถุโบราณนั้นมีพลังลึกลับ อาจให้คำแนะนำเกี่ยวกับตำแหน่งได้ แต่เราไม่รู้จักพลังลึกลับนั้น แต่มีอยู่แน่นอน บารอนไตตัน, คุณชายหมิงจู เราบอกใบ้ไปหลายคำแล้ว หวังว่าจะช่วยพวกเจ้าในการค้นหา และขอให้พวกเจ้าประสบความสำเร็จ”
“ถ้าเราทำภารกิจเสร็จในวันเดียว รางวัลจะเพิ่มทวีคูณหรือไม่?” เย่ว์หยางไม่เกี่ยงเรื่องรางวัล ยิ่งมากก็ยิ่งดี
“ถ้าทำได้จริง อย่างนั้นเราจะช่วยเจ้าอีกครั้ง!” สาวน้อยหน้ากลมเชื่อว่าเย่ว์หยางจะทำให้สำเร็จก่อนเวลา
“เราจะรอจนกว่าเจ้าจะทำได้สำเร็จ!” สตรีชุดขาวทางซ้ายที่ร่างสูงที่สุดพูดค่อนข้างชัดเจน
นางล้วงม้วนสารสีม่วงน้ำเงินออกมา
ส่งให้เย่ว์หยาง
เย่ว์หยางยังไม่รู้ว่านี่คือสิ่งใด หมิงจูรีบขอบคุณนางและรับไว้ทันที นอกเหนือจากหอคอยโบราณของยอดเขาหลักเทียนผิงแล้ว อีกสี่ยอดเขาจะต้องได้รับอนุญาตให้เข้าตามกฎท้าทาย โดยปกติแล้วไม่มีใครสามารถเข้าไปได้ หากต้องการเข้าสู่ยอดเขาตะวันออก เขาจะต้องได้รับการยอมรับจากกฎการท้าทายสีม่วงน้ำเงิน และนี่แตกต่างจากม้วนสารสำหรับต่อสู้ซึ่งมีสีแดง แต่เชื่อว่าเป็นการท้าทายภารกิจ
หญิงสาวทั้งสามครั้นมอบภารกิจเสร็จก็ลอยตัวจากไป
เย่ว์หยางหันไปมองดูไม่สามารถรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาแกะม้วนสารสีม่วงน้ำเงินออกและมองดูใจจดใจจ่อ
รัศมีม่วงน้ำเงินสองสายยิงออกมาจากม้วนสาส์น
และครอบคลุมร่างของทั้งสอง
หมิงจูทั้งโกรธและกังวล เขาบ่นไม่หยุด “เจ้าช่างโง่จริง เจ้าทำอะไร? กังวลเกินไปหรือเปล่า?
เย่ว์หยางเหงื่อตก “ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าจะเกิดสิ่งนี้ขึ้น ต่อไปคงต้องศึกษาให้ดี...”
ขณะที่คำพูดของพวกเขายังไม่จบ ทั้งคู่ถูกส่งไปที่ยอดเขาตะวันออกเป็นแนวป่าไม้เขียวขจี สัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วนหวาดกลัวการมาถึงของทั้งสองที่มาถึงอย่างกะทันหัน ต่างหนีเตลิดเข้าไปในป่าหญ้า บางทีพวกมันอาจไม่ได้เห็นใครมาเป็นเวลานาน พวกมันตกใจและจ้องมองดูเย่ว์หยางและหมิงจูอยู่เงียบๆ
ข้างหน้าเป็นป่าไม้เขียวหอมระรื่นชื่นใจ
แม้ว่ายอดเขาตะวันออกจะตั้งอยู่บนยอดเขาสูงกว่าหมื่นเมตร แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงมีสวนดอกไม้อย่างนี้อยู่บนพื้น ดอกไม้บานและมีผีเสื้อบินตอม แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากยอดเขาทั้งสี่ทางทิศตะวันตก ใต้ และเหนือ หรืออาจเปรียบเทียบกับยอดเขากลางที่ตั้งหอสวรรค์
ที่นี่อยู่ใกล้ป่ารกร้างมากกว่า
สิ่งมีชีวิตที่นี่ไม่มีร่องรอยของมนุษย์
ถ้ามีคนบอกให้ไปทะเลสาบใต้เพื่อหาวัตถุโบราณ ก็คงพอผ่านไปได้ แต่ในยอดเขาตะวันออก นอกจากลำธารเล็กๆ จะไปหาน้ำทะเลสักหยดได้จากไหน?
เมื่อความแตกต่างชัดเจนข้างหน้านี้ หมิงจูกับเย่ว์หยางมองหน้ากันอย่างหวาดๆ
ดูเหมือนว่า
ดูเหมือนว่าภารกิจค้นหาวัตถุโบราณสาบสูญไม่ใช่เรื่องยากธรรมดา อย่างน้อยก่อนพบเจอทะเลก็ไม่ต้องคิดเรื่องวัตถุโบราณ!
5 ความคิดเห็น:
ขอบคุณฮะ
สาวน้อย 1 ใน 4 แดนสวรรค์ มาทำภารกิจกับพี่หยางเรา
ทิ้งคนเก่า มีคนใหม่เรื่อยๆเลยนะ สาวคนแรกๆหายไปเลย
ใจจ้า
สรุปมันมีทะเลมั้ยเนี้ยงง
แสดงความคิดเห็น