เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1110 กับดักสตรี ข้าชอบที่สุด

ตอนที่  1110  กับดักสตรี ข้าชอบที่สุด

แม้ว่าจะมีนางเซียนหงส์ฟ้าและราชันย์ปีศาจใต้สองคนร่วมมือสนับสนุน แต่เย่ว์หยางไม่ได้ลงมือทันที

ลงมือพลการหรือ?

ทำให้ข้าวสารเป็นข้าวสุก (ขืนใจ)

เขาเองไม่ได้ต่อต้านมากเกินไป  ถ้าตามหลักจิตวิทยาแบบเห็นแก่ตัว ตราบใดที่เขาชอบสาว  เขาไม่ต้องการปล่อยให้หนีหลุดรอดมือไปได้  เขาคิดว่าถูกต้องที่จะคิดแบบนี้ เมื่อจะนำไปใช้ก็ต้องมีทักษะบ้าง ด้วยความอดทนเล็กน้อย นี่ไม่ใช่เรื่องป่าเถื่อน แต่ขึ้นอยู่กับคนและเวลา เหมือนอย่างที่นางเซียนหงส์ฟ้าเพิ่งพูด ให้ใช้กำลังกับอิงหลัวทันที องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจะคิดยังไง?  ปรากฏว่าความประทับใจที่สร้างขึ้นอาจจะพังทลายเพราะความกังวลนี้

แม้ว่านางเซียนหงส์ฟ้าและราชันย์ปีศาจใต้มองผิวเผินอาจเห็นว่าพวกนางยิ้ม แต่จริงๆ แล้วพวกนางอาจจะหึงอยู่ในใจก็ได้ ใครจะเห็นหัวใจสตรีได้ชัดเจน

เย่ว์หยางมีจักษุญาณทิพย์ แต่ใช้กับในกรณีนี้ไม่ได้

 “ข้าจะคุยกับอิงหลัวก่อน...”  ในฐานะเด็กหนุ่มจากมิติอื่น เย่ว์หยางคุ้นเคยกับการดูรายการแสดงต่างๆ ของสตรีในทีวีและภาพยนตร์มานานแล้ว เขารู้ว่าการแสดงเดี๋ยวนี้มีความสำคัญมาก และต้องแสดงให้ดี จะมีคะแนนสนับสนุนมากมายอยู่ในใจ  ตรงกันข้ามถ้าแสดงไม่ดีคาดว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคงเลาะซี่โครงเขาออกมาผัดเปรี้ยวหวานกินได้แน่

 “หลอกทุกคนไปเลย เจ้าได้โอกาสดีแล้วนี่, อยากหัวเราะเย้ยฟ้าใช่ไหม?”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอดค่อนขอดมิได้

 “คืนนี้ข้าจะไม่ไปไหน  ข้าจะอยู่กับแม่เสือสาวดีกว่า”  เย่ว์หยางพูดเอาใจนาง

 “เหลวไหล, คนโกหก”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเหมือนจะว่าค่อนขอด แต่เด็กมองเห็นก็รู้ว่านางใจอ่อน  หากนางไม่ก้มหน้าหลบสายตาทุกคนเพื่อรักษาหน้าในฐานะองค์หญิง คาดว่านางคงเป็นแมวน้อยที่แสนเชื่อง

เย่ว์หยางโอบกอดนาง

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนค้อนเขาเบาๆ โดยไม่ลังเลทำนองว่าใครให้เจ้ากอด? เจ้าเป็นใคร? ข้าไม่รู้จักเจ้าสักหน่อย

เด็กหนุ่มจากโลกอื่นรู้สึกได้ถึงความยับยั้งชั่งใจขององค์หญิง  แต่เขาไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นและโอบกอด องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหันหน้าหนีอีก  แต่เย่ว์หยางยืนกรานจะกอดให้ได้เป็นครั้งที่สาม องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนต้องหนีไปซ่อนตัวอยู่หลังอู๋เหินและล้มไปกับพื้นพร้อมกัน องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพยายามดิ้นรนอยู่สองสามคราและทุบตีเขาอยู่หลายครั้ง แต่น้ำหนักหมัดเบาราวกับปุยนุ่น ในที่สุดนางได้ปล่อยให้เขาจูบ นางอายหน้าแดงและขอให้อู๋เหินช่วย  “คนลามกนี่บ้าไปแล้ว เจ้ามาช่วยข้าด้วย โอ๊ะ...เจ้าบังอาจกัดข้าหรือ?  ตัวน่ารังเกียจ ไปอยู่ห่างๆ ข้าเลยไป”

องค์หญิงผู้ถือดีรู้สึกอาย เมื่อพูดถึงเรื่องการ ‘กัด’ แบบนี้ ความจริงนางไม่ปฏิเสธ

เพียงแต่มีคนอื่นอยู่ข้างๆ  องค์หญิงผู้หน้าบางรู้สึกอายกับการสนิทสนมกับเขามากเกินไป

ถ้าไม่มีใครอยู่ด้วย

เย่ว์หยาง ‘กัด’ นางอย่างนี้ คาดว่านางคงจะ ‘กัด’ เขาคืน

แต่เมื่อตกอยู่ในสายตาของหลายคน องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนละอายที่จะกัดกับเขา ต้องแกล้งทำเป็นโกรธแล้วผลักไสเขาออกไป

เพราะได้ความช่วยเหลือกระตือรือร้นจากโล่วฮัวและสาวน้อยอี้หนาน องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเหยื่อผู้เข้าปากเย่ว์หยางได้รับการช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว  แม้ว่าโดยผิวเผินนางจะโกรธ แต่นางก็ยังอารมณ์ดี  อารมณ์หึงโกรธหายไปหมด เหลือแต่ความหวานชื่น เป็นไปไม่ได้ที่นางจะพูดอะไรต่อหน้าธารกำนัลอีก

 “เชี่ยนเชี่ยน เจ้ามากับข้า  ข้ามีบางอย่างจะคุยด้วย โล่วฮัวกับอี้หนานก็มาด้วย!”  อู๋เหินพาองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนออกไป

 “เป็นภรรยาหลวงที่แสนดีจริงๆ!”  นางเซียนหงส์ฟ้ายิ้มเหมือนดอกไม้

 “เจ้าหมายความว่ายังไง?”  เย่ว์หยางทำแกล้งโง่

 “นางเห็นว่าทั้งราชินีเว่ยฟงและจักรพรรดินีเทียนฟากำลังอยู่ในอาการหลงใหล จึงพาพวกองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนปล่อยให้สามีมีช่วงเวลาที่สุขสม หรือว่าเจ้าขอร้องนาง?”  นางเซียนหงส์ฟ้าพูดถึงความเป็นจริงในช่วงเวลาที่ต้องพยายามอย่างหนัก บางทีก็ต้องลดความขัดแย้งเรื่องเวลา ให้ราชันย์ปีศาจใต้ ไห่หลาน, ไป่ลู่ปรนนิบัติเย่ว์หยางพร้อมกัน หากไม่ใช่เอาชนะกันพวกนางไม่คิดเรื่องนี้มาก ตอนนี้พวกนางอายหน้าแดงและมองดูเย่ว์หยาง

 “พวกเจ้าต้องการทำอะไร?  พวกเจ้าจะผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนสู้หรือ?”  เย่ว์หยางเหมือนหนุ่มหล่อที่พบกับกลุ่มสาวเจ้าชู้

 “ทีละคนก็ได้!”  ราชันย์ปีศาจใต้ทำให้เขารู้สึกทึ่ง นางค่อยๆ เอนตัวในอ้อมกอดของเขา

 “ก็ได้ ทีละคนข้าไม่กลัว” เย่ว์หยางปากเหงื่อที่หน้าผาก

 “เราสู้กับเจ้าทีละคน...”  ไห่หลานมองดูของข้างนอก  เย่ว์หวี่ เย่ว์ปิงไม่ได้อยู่ที่นั่น อู๋เหินและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพาพวกนางปิดประตู และออกไปไกลทันที

 “ข้าขอค้าน นี่ไม่ใช่ตัวต่อตัวแล้ว  นี่เป็นการรุมกินโต๊ะ”  เด็กหนุ่มจากโลกอื่นยกมือคัดค้าน ขณะที่นางเซียนหงส์ฟ้าได้แต่รู้สึกเห็นอกเห็นใจเขาอยู่ลึกๆ อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหลังจากทำศึกมานับครั้งไม่ถ้วนทั้งไห่หลานและไป่ลู่มีทักษะเพิ่มขึ้นอีกมาก พวกนางไม่สนใจอารมณ์เด็กหนุ่มจากโลกอื่น ต่างบดขยี้แสดงทักษะของพวกนางโดยตรง

 “นายท่าน!  ข้าจะช่วยท่านเอง!”  สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ผู้น่ารักที่สุดอยู่ในชุดหนังยืนอยู่ข้างกายเจ้านายนาง

 “ปราบเจ้าเด็กนี่ให้ได้ อย่าปล่อยให้เขาย่ามใจเกินไป!”  นี่คืออดีตเทพธิดาที่เป็นหนึ่งเดียวกับสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ นางถนัดนักเรื่องแสดงอารมณ์รักร้ายๆ เมื่อนางออกมาเย่ว์หยางเริ่มรู้สึกกลัว

หลังจากศึกรักที่ดุเดือดผ่านไปทั้งคืน เด็กหนุ่มผู้ไร้เทียมทานได้รับชัยชนะสุดท้ายในที่สุด

ในฐานะผู้ชนะ จิตใจของเย่ว์หยางรู้สึกสดชื่นไม่เบา

แต่เพราะนอนน้อย เมื่อเขากินอาหารเช้ากับคุณชายหมิงจู เขาเผลอหาวสองครั้ง

คุณชายหมิงจูสงสัยมาก  ตั้งแต่เห็นเขาหาวเขาเริ่มทนไม่ไหว เมื่อเห็นว่าอาจารย์ใหญ่และครูบาอาจารย์อื่นไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เขาถลึงตาตบโต๊ะลุกขึ้นจับคอเสื้อเย่ว์หยางเขย่าและถาม  “บอกมา  เมื่อคืนนี้เจ้าไปหลอกใครที่ไหน?” เสียงดุนี้ดังราวกับฟ้าร้อง คุณชายฉีมู่ที่กำลังดื่มกินอยู่ใกล้ๆ ถึงกับสะดุ้ง

เย่ว์หยางยังคงสงบอยู่มาก ใบหน้าของเขายังมีรอยยิ้ม

ยิ่งเขาหัวเราะก็ยิ่งทำให้คุณชายหมิงจูโกรธ

โดยไม่ให้เย่ว์หยางระวังตัว คุณชายหมิงจูยื่นจมูกเข้ามาใกล้เย่ว์หยางและสูดดม เขาโกรธต่อเด็กหนุ่มจากโลกอื่นทันที  “มีกลิ่นสตรีอย่างน้อยสองคน  เมื่อคืนนี้เจ้ากล้าออกไปขโมยกินของคาวหรือ?”

คุณชายฉีมู่ฟันสั่นกระทบกัน กลัวแทบปัสสาวะราด

ตรงกันข้ามกับเย่ว์หยางที่ไม่ได้ปฏิเสธและยอมรับหน้าตาเฉย  “จมูกเจ้าไวจริงๆ  เมื่อคืนนี้ข้ารบกับสาวๆ มากกว่าสองคนจริงๆ”

คุณชายหมิงจูเมื่อเห็นเขายอมรับ เตรียมใช้ค้อนทองหวดส่งเขาไปยังสวรรค์ตะวันตก

ใครจะรู้ว่าเขากลับพูดต่ออีกครั้ง   “ข้ารู้ว่าข้าผิดที่แอบไปกินของคาวคนเดียวเมื่อคืนนี้  ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย  ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าก็มีความต้องการอย่างนี้ ข้าสัญญาว่าจะพาเจ้าเข้าร่วมศึกร่วมเตียงนี้ ความสัมพันธ์เจ้ากับข้าจะได้แนบแน่นแข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็ก เรื่องดีแบบนี้เจ้าเคยทำมาก่อนหรือเปล่า?  ความจริงเมื่อคืนนี้ข้าลังเลอยู่นาน  ข้ารับมือสาวสองสามคนตามลำพัง แทบไม่มีเวลาว่าง  ได้เจ้ามาช่วยแบ่งเบาก็คงจะดีที่สุด”

คุณชายหมิงจูเงื้อค้อนทองค้างไว้ ทำท่าจะหวดค้อนสองสามครั้ง แต่ในที่สุดก็ไม่หวด

เย่ว์หยางฉวยโอกาสตีเหล็กขณะยังร้อน เขาโอบไหล่คุณชายหมิงจู “คืนนี้สายเกินไปแล้ว เราค่อยลองคืนอื่นกันเป็นไง  ข้าสัญญาว่าเจ้าจะได้เท่สมใจ  เราคู่หูกัน มีอะไรก็ร่วมแบ่งปันกันได้”

คู่หู่?

เท่?

คุณชายหมิงจูอยากใช้ค้อนทองหวดศีรษะเจ้าเด็กนี่ให้กระจายเหมือนแตงโมเน่านัก แต่ไม่รู้ว่าเป็นยังเขากลับไม่โกรธ แต่ยิ้มให้แทน รอยยิ้มของเขาเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ  “หน้าโง่ ข้าจะต้องอิจฉาความสุขของเจ้าไปทำไม แค่กังวลสภาพร่างกายของเจ้า  เจ้าก็รู้ว่าวันนี้เจ้ามีแข่งขัน  เจ้าจะแข่งขันได้ยังไงในสภาพที่ถูกสาวๆ สูบเรี่ยวแรงจนหมดตัว!”

เย่ว์หยางรู้สึกปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก  “เจ้าช่างใจดีนัก เป็นห่วงข้าเสียขนาดนี้ ไม่,  ข้าต้องปรนนิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดีในยามค่ำคืน จะหาสาวๆ ให้โอบกอดทั้งซ้ายและขวา!”

คุณชายฉีมู่เมื่อได้ยินว่ามีคนเชิญ มีสาวๆ คนหรือสองคนคอยปรนนิบัติ เขารีบโผล่ออกมาจากใต้โต๊ะ  “พี่ชาย, ข้าจะไป.....”

คำพูดยังไม่ทันจบ มีคนเสริมต่อให้

 “ไปตายซะ!”  ฉีมู่ถูกคุณชายหมิงจูยันกระเด็น

 “คืนนี้เราจะไปกันเลยไหม?”  เย่ว์หยางทำเป็นขอคำแนะนำคุณชายหมิงจู

 “พักผ่อนให้สบายใจในหอพักเวลาค่ำคืนเถอะ ข้าจะดูแลเจ้ายามค่ำคืน ไม่อยากให้เจ้าพลาด!”  คุณชายหมิงจูหลังจากนับในใจไปมา เขารู้สึกว่าน้ำเสียงเขาควรอ่อนโยนกว่านี้ ดังนั้นเขาระงับโทสะและยิ้ม  “นี่ก็เพื่อประโยชน์กับร่างกายของเจ้า  บางทีศัตรูอาจใช้แผนหญิงงามในช่วงเวลาที่สำคัญนี้  การแข่งขันชิงชนะเลิศ เจ้าไม่ควรจะทำแช่นนี้ไม่ใช่หรือ?”

 “แผนนางงาม!  ข้าชอบแผนนี้ที่สุด”  เย่ว์หยางเปิดเผยความในใจโดยไม่ตั้งใจ

 “ลองพูดอีกครั้งซิ”  คุณชายหมิงจูพร้อมจะฆ่าคน

 “ข้าบอกว่าแผนนางงาม  ข้าไม่ยอมถูกหลอกง่ายๆ สุภาพบุรุษที่ดีอย่างข้า มักจะรังเกียจแผนนางงามแบบนี้!”  เย่ว์หยางเอามือตบอกตัวเองบอกว่าชายต้นแบบของเขาคือหลิวเสี่ยวฮุ่ย

 “เจ้าเป็นคนแบบนี้จริงหรือ?  ข้าจะเชื่อเจ้าก็ได้  คุณชายหมิงจูปากบอกว่าเชื่อ แต่ก็ทำท่าเหยียดหยามไปด้วย  “เชื่อว่าเจ้าเป็นผี”

คุณชายหมิงจูตัดสินใจอยู่ใจ

เขาจ้องมองเจ้าเด็กนี่อย่างใกล้ชิด

ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืนอย่าคิดหาโอกาสหลุดรอดสายตาเขาได้เด็ดขาด

โดยเฉพาะตอนกลางคืน เขาจะไม่ยอมให้แม้แต่แมลงสาบตัวเมียเข้ามาใกล้ประตูห้องเด็ดขาด มิฉะนั้นต้องฆ่า...   เนื่องจากรังสีอำมหิตของหมิงจูหนักหนาเกินไป ใบหน้าของฉีมู่ปรากฏรอยรองเท้าของหมิงจู  เขาไม่กล้าเข้าไปใกล้ทั้งสองคนในระยะ 500 เมตรและวิ่งไปอยู่ฝั่งตรงข้ามสมทบกับฮ็อกและพวก  เย่ว์หยางกับหมิงจูผู้คุ้มกันไปที่ยอดเขาเหนือซึ่งมีพื้นเป็นน้ำแข็ง  คู่ต่อสู้ของเขาก็คือหยางผิงที่รออย่างใจจดใจจ่ออยากฆ่าเย่ว์หยางให้ได้สักร้อยครั้ง

 “เจ้าสวะ, ข้าสัญญาได้เลยว่าเจ้าจะตายอย่างน่าอนาถ!”  หยางผิงจะฆ่าเด็กหนุ่มไตตันผู้ประดิษฐ์ปากกาขนนกระดับศักดิ์สิทธิ์ให้ตายอย่างน่าอนาถได้อย่างไร

 “หือ..อย่างนั้นหรือ?  ตรงกันข้าม  ข้าคิดว่าเจ้าจะต้องตายอย่างคาดไม่ถึง...”  เย่ว์หยางอดหาวอีกครั้งไม่ได้  แต่ไม่ใช่เพราะง่วง  แต่เป็นเพราะคู่ต่อสู้โง่บริสุทธิ์ อ่อนแอเกินกว่าจะเยียวยาได้