เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1117 คนโอหังที่สุดในโลก

ตอนที่  1117  คนโอหังที่สุดในโลก

เย่ว์หยางมีความสุขมาก

แม้ว่าจะไม่ใช่การฝึกฝนของตัวนางเองและความก้าวหน้าในระดับใหม่  แต่เนื่องจากความเป็นตัวของตัวเองของเขา  ที่มีส่วนทำให้ภูมิปัญญาของอิงหลัวยกระดับ เขามีความสุขที่นางยกระดับพลังต่อหน้าเขา ยิ่งกว่านั้นหลังจากพูดคุยด้วยใจครั้งนี้ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดีขึ้นอย่างมาก

เย่ว์หยางอารมณ์ดียังคงยิ้มได้ถึงวันต่อมา

ไม่รู้ว่าทำไมคุณชายหมิงจูถึงได้อารมณ์เสียหงุดหงิด

“เกิดอะไรขึ้น เจ้าถึงได้หัวเราะเหมือนสุนัขไปคลุกฝุ่นมา?”  คุณชายหมิงจูไม่ใส่ใจ  แต่แม้แต่คนตาบอดก็มองออกว่าคุณชายหมิงจูกระตือรือร้นจะขุดความลับในใจของเขาออกมาดู  คุณชายหมิงจูอารมณ์ไม่ดี และฉีมู่กลัวว่าประตูเมืองจะโดนไฟลามไหม้ไปด้วย เขารีบพาฮ็อกหนีไป เขารู้วาพลังของค้อนทองไม่ใช่ว่าใครจะทนได้กันทุกคน

“วันนี้เจ้าไม่คิดว่าข้าหล่อเป็นพิเศษหรือ?”  เย่ว์หยางทำเป็นหวีผมที่หน้าผากทำมาดเท่

“ส่องกระจกดูตัวเองบ้าง แล้วเจ้าจะพบหมูอยู่ข้างใน!”  คุณชายหมิงจูเยาะเย้ย

“อิจฉาข้าไปก็ไร้ประโยชน์   ข้าหล่อออกอย่างนี้ เจ้าคงไม่มีทางตามได้ทัน  อย่างไรก็ตามเจ้าไม่จำเป็นต้องยึดติดกับเรื่องนี้มากเกินไป แม้ว่าความเป็นชายของเจ้าจะน้อยไปบ้าง เจ้ายังดูตุ้งติ้งเหมือนผู้หญิง แต่ต่อไปรับรองเจ้ามีอนาคตสดใส  แม้ว่าข้าจะอยู่ในประเภทนักฆ่ารูปงาม แต่เจ้าก็ดูไม่เลว ข้าเชื่อว่าเจ้าจะต้องติดตาต้องใจสาวใหญ่แม่ม่าย และคงจะได้ฉายานักฆ่าสาวรุ่นใหญ่ในอนาคตแน่”

“นักฆ่าสาวรุ่นใหญ่!”  คุณชายหมิงจูคิดว่านี่คงเป็นชื่อที่ได้มายากที่สุดอย่างหนึ่ง

“นักฆ่าสาวรุ่นใหญ่ยังดีกว่ากระเทยปีศาจลามก!”  เย่ว์หยางอารมณ์ดีสบายใจอยู่นาน เขาเอื้อมมือตบไหล่คุณชายหมิงจู  “เจ้าอย่าเก็บตัวเกินไป มิฉะนั้นคนทั่วไปจะเข้าใจผิดว่าเจ้าเป็นสตรีได้!”

“ไม่มีใครตาบอด ยกเว้นเจ้า”  คุณชายหมิงจูกัดฟันกรอดๆ

“ความจริงแล้ว ถ้าข้าชอบผู้หญิง ข้าไม่สนใจผู้ชาย แต่ข้าอาจถูกหลอกด้วยใบหน้าน้อยๆ ของเจ้า มันสวยเกินไปและดูดีกว่าสาวงามหลายคน  ข้าไม่สบายใจทุกทีเมื่อคิดว่าเจ้าเป็นบุรุษ..”  ทันใดนั้นเย่ว์หยางยื่นมือออกไปลูบหน้าคุณชายหมิงจูซึ่งตกใจสนองตอบด้วยค้อนทองหวดใส่ศีรษะเขาทันที  “ไปตายซะเถอะ เจ้างี่เง่า!”

หลังจากหยอกล้อสนุกสนานแล้ว

หลังจากถูกค้อนหวดแล้ว เย่ว์หยางคืนชีพพร้อมกับตัวเปื้อนเลือด เมื่อกรรมการจัดการแข่งขันเตือนให้ผู้แข่งขันเตรียมพร้อม

คู่ต่อสู้ของเขาคนต่อไปก็คือว่านหมอผู้แข็งแกร่งเต็งชนะเลิศอันดับสองหลังจากจีอู๋ลี่ได้รับการจัดอัดดับแรก  จงหัวผู้อยู่อันดับสองถูกว่านหมอแซง แม้กระทั่งรั้งอันดับต่อจากหลานฟงที่เป็นเจ้าของหุ่นแพลตตินัม

การต่อสู้ครั้งนี้แทบไม่มีใครเชียร์เย่ว์หยาง

ที่สำคัญคือพลังต่อสู้ของหุ่นเลือดเนื้อน่าตกตะลึงจริงๆ

แม้ว่าเย่ว์หยางจะเด่นในเรื่องพลังโจมตีต่อเนื่องร้อยแปดท่าก็ยังไม่ได้รับความนิยมจากนักเรียน

สิ่งเดียวที่ทุกคนคาดเดาได้ก็คือด้วยสติปัญญาที่ชาญฉลาด ไตตันน้อยจะสู้ได้นานเท่าใด

มิกหมาป่าแห่งหอสูงและนักเรียนอื่นที่เป็นสหายยังคงเชียร์เขาก่อนเริ่มการแข่งขัน  “อะแฮ่ม.. ไตตันน้อย แม้ว่าข้าจะเดิมพันข้างว่านหมอ 100 ผลึกสวรรค์ แต่ใจจริงข้าเชียร์เจ้า!”

“ไปไกลๆ เลย!”  ฉีมู่โกรธและสงสัย  วางเดิมพันข้างว่านหมอ แต่ไปเชียร์อีกฝ่ายหนึ่ง นี่มันเชียร์ประสาอะไร?

“ขอบคุณ”  เย่ว์หยางยังอารมณ์ดีและกล่าวขอบคุณมิก

“เราคุณชายขอทุ่มสุดตัว เพื่อเชียร์พี่น้อง ข้าตัดสินใจหุ้นกับสมาชิกครอบครัวเดิมพันข้างเจ้า 5 – 50 ผลึกสวรรค์!”  ฉีมู่เป็นคนที่มุ่งมั่นภักดีจริงๆ

“ดูเหมือนเจ้ามี 500 ผลึกสวรรค์ไม่ใช่หรือ?  ถ้าเจ้าเชียร์จริงๆ  เจ้าก็ต้องทุ่มสุดตัว ไม่งั้นก็ไปไกลๆ เลย!”  คุณชายหมิงจูเยาะเย้ยฉีมู่ที่ดูเหมือนตีสีหน้าไม่จริงใจ ฉีมู่อดละอายมิได้ เพื่อรักษาหน้าของตนเอง ฉีมู่ที่บอกว่าเสี่ยงทุกอย่าง เขาตบอกตัวเองทันที  “50 ผลึกสวรรค์นั่นแค่ส่วนของข้า การสนับสนุนที่แท้จริงกำลังตามมา ข้าตั้งใจเชียร์พี่น้องข้า ขอทุ่มสุดตัวทั้งหมด 550 ผลึกสวรรค์!”

“นี่ไม่ดีหรือเปล่า?  วู่วามเกินไป  จำเป็นต้องวางเดิมพันมากขนาดนี้เชียวหรือ?”  เย่ว์หยางมองเห็นแล้วสะดุ้งตกใจ  เขารีบออกตัว

“ไม่ต้องห้ามข้า  ข้าจะสู้อย่างนี้แหละ”  ภาพพจน์ของฉีมู่ก่อนนั้นยังดูมีราศี น่าเสียดายที่ต่อมาเขาแอบคร่ำครวญกอดขาเย่ว์หยาง  “ลูกพี่, เจ้าต้องชนะให้ได้นะ ไม่อย่างนั้นข้าหมดตัวแน่ ถ้าเจ้าไม่ต้องการให้ข้าติดตามเจ้าทุกวี่วัน เจ้าต้องทุบว่านหมอเผื่อข้า!  ได้โปรด ชีวิตข้า ขึ้นอยู่กับเจ้า...”

“ไปไกลๆ เลย!”  เย่ว์หยางยิ่งฟังก็ยิ่งรำคาญ  ชีวิตของเจ้าอะไรกัน ผายลมชัดๆ เขายันคุณชายฉีมู่ตัวลอย

ขณะที่เย่ว์หยางเตรียมพร้อมเข้าหุบเขาตะวันตกเพื่อสู้กับว่านหมอ

จินฉีผู้สามารถเข้าสู่รอบต่อไปเพราะคู่ต่อสู้ของเขายอมแพ้  ได้เข้ามาหาทันที

เขาเอ่ยคำพูดที่ทำให้ผู้ชมตะลึง เพราะพูดว่า  “ท่านกรรมการจัดการแข่งขัน  ขอให้ท่านช่วยสลับคู่ต่อสู้ข้ากับว่านหมอได้ไหม? ข้ายินดีจะแข่งกับไตตันน้อย ท่านก็รู้ใช่ไหมว่าไตตันน้อยอาจไม่สามารถเข้าสู่รอบต่อไปได้ เพราะฉะนั้นข้าตั้งใจขอสู้กับเขาก่อน แม้ว่าข้าจะได้ตำแหน่งที่ดีไปแล้ว  ท่านกรรมการจัดการแข่งขัน ข้ายินดีจะแลกเปลี่ยนคู่ต่อสู้กับว่านหมอและขอให้ว่านหมอรับชัยชนะล่วงหน้าของข้าก่อนนั้นแทนข้าโดยตรง”

เมื่อกรรมการชุดดำได้ยิน เขาขมวดคิ้วทันที  “นักเรียนจินฉีขอเปลี่ยนคู่ต่อสู้  นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เจ้าไม่จำเป็นต้องแลกเปลี่ยนแลย  เรื่องจำเป็นอันดับแรกในการประเมิน ขึ้นอยู่กับกรรมการกลางและความยินยอมของบุคคลที่เกี่ยวข้อง  ประการที่สองความเห็นด้วยกับข้อการแลกเปลี่ยนของเจ้า  ประการที่สามเป็นจุดที่ยากที่สุดในการแลกเปลี่ยนคู่ต่อสู้  นั่นคือเป้าหมายของเจ้า คือไตตันน้อยยอมตกลง.. เอาแบบนี้ ข้าไม่สามารถมอบสิทธิ์ให้เจ้าโดยพลการได้ แต่ตราบใดที่ว่านหมอและไตตันน้อยเห็นด้วย ข้าจะถามความเห็นของกรรมการทุกคน ก่อนตัดสินใจว่าจะอนุมัติตามข้อเสนอนี้หรือไม่!”

“เห็นด้วย”  ว่านหมอมองเย่ว์หยาง ดวงตาของเขาเป็นประกาย แต่ในที่สุดเขาเห็นด้วย

“ไตตันน้อย!  เจ้าเล่า จะเอายังไง?  ตราบเท่าที่เจ้าปฏิเสธ ข้อเสนอนี้จะไม่ผ่าน”  กรรมตัดสินชุดดำมองเย่ว์หยาง  ในการแลกเปลี่ยนคู่ต่อสู้นี้สิ่งสำคัญที่สุดคือความเห็นของเย่ว์หยาง

“มันจะมากเกินไปแล้ว!”  ฮ็อกชูกำปั้นด้วยความโกรธ

“สู้กับเขา,  ว่านหมอไม่สามารถเอาชนะได้ แต่จินฉีน้อย อย่าว่าแต่เจ้าเลย  แค่ข้าก็ซัดเขาได้ ไม่ต้องไปกลัว”  ท่าทีของฉีมู่ไม่ต้องการให้ว่านหมอและเย่ว์หยางสู้กันทันทีและยอมตกลงเปลี่ยนคู่ต่อสู้  ว่านหมอและจินฉีเชื่อว่าคนโง่ก็รู้ว่าใครแข็งแกร่งยิ่งกว่า!

“ตกลง, ข้าเห็นด้วย...”  ก่อนที่กรรมการชุดดำจะให้คำแนะนำอีกครั้ง เย่ว์หยางโบกมือและยิ้มสดใสราวกับพระอาทิตย์พูดต่อทันที  “ตอนนี้ข้าจะต้องส่งคำขอแลกเปลี่ยนคู่ต่อสู้ของพวกเจ้าบ้าง  บางอย่างมันน่าเบื่อเกินไป ข้าว่ามันไม่ดี  ข้าขอเสนอให้นักเรียนว่านหมอและจินฉีเข้าร่วมกันเลย ข้าคนเดียวจะสู้กับพวกเขาทั้งสอง เป็นการประหยัดเวลา ไม่ต้องเปลืองเวลาของทุกคน ท่านจะเห็นด้วยไหม?”

“อะไร, ว่าไงนะ?”  จินฉีไม่เคยคาดคิดว่าเย่ว์หยางจะหยิ่งยโสระดับนี้ ใบหน้าของเขากระตุก ตัวสั่นด้วยความโกรธ

“เป็นผู้เยาว์ที่หยิ่งยโสยิ่งนัก!”  ว่านหมอสีหน้าเปลี่ยนไปทันที  ในฐานะอันดับรองจากจีอู๋ลี่ นั่นทำให้ผู้คนโห่ร้องทันที  เขารู้สึกอายต่อหน้าสาธารณชน  เมื่อรู้ถึงพลังของหุ่นรบเลือดเนื้อแล้ว และรู้ว่าจินฉีไม่เหมือนเดิม เขายังกล้าท้าสู้หนึ่งต่อสอง ไตตันน้อยนี้น่ากลัวจริงๆ!

“จะสู้กันแบบนี้จริงๆ หรือ?”  กรรมการชุดดำไม่เคยเห็นคำขอแบบนี้มาก่อน

“ตกลง, ตกลง, ตกลง!”  คนชมดูดีใจส่งเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง  อาการเลือดลมพลุกพล่านนี้คืออะไร?  ปรากฏว่าไตตันน้อย ที่แต่เดิมไม่ชอบหน้าว่านหมอและจินฉีอยู่แล้ว คาดไม่ถึงว่าการปรากฏตัวของทุกคนกลับเป็นรายการที่ยิ่งใหญ่จริงๆ  นับว่ามีความสุขที่ได้เห็นและได้ยิน

กรรมการชุดดำรีบกลับไปขอคำแนะนำของกรรมการจัดการแข่งขันกลาง และผลลัพธ์ก็เกินความคาดหมายของเขา

ปรากฏว่ากรรมการกลางเห็นชอบ!

เวลานี้นักเรียนทุกคนในกลุ่มผู้ชมมารายล้อมชมดูการต่อสู้ตัดสินเด็ดขาดระหว่างเย่ว์หยาง ว่านหมอและจินฉี กิจกรรมอื่นๆ ถูกทิ้งไปหมด รวมทั้งผู้แข่งขันอื่นที่ต้องเริ่มแข่ง พวกเขาไม่อาจเทียบได้จึงต้องมาดูไตตันน้อยผู้มีปัญญา   เขาจะต้องสู้กับว่านหมอผู้มีหุ่นเลือดเนื้อและจินฉีผู้มีพลังยิ่งใหญ่

หลังจากชนะการแข่งขันได้แล้ว หลานฟงผู้กลับมาหอพักอย่างหยิ่งยโสเพื่อพักผ่อนก็ได้ทราบข่าวเช่นกัน

ก่อนจะเข้าเวทีต่อสู้  มิกหมาป่าแห่งหอสูง พวกเขายังคงไม่ยอมแพ้ ได้ให้คำแนะนำกับเย่ว์หยาง  “ไตตันน้อย ยอมแพ้ตอนนี้เถอะ  ข้ารู้ว่าเจ้ามีพลังแข็งแกร่งมาก  แต่เจ้าไม่รู้ว่าไม่เคยมีผู้ใดสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้สองคนที่มีความแข็งแกร่งใกล้เคียงกันหรือเหนือกว่าตนเองได้”

คุณชายหยางฉวนแนะนำอย่างกล้าหาญ  “ถ้าข้าไม่คิดว่าเจ้าเก่งอย่างนี้มาก่อน  อย่างนั้นแค่ความกล้าของเจ้า ก็ทำให้ข้ามั่นใจแล้ว”

ไม่มีใครรู้ว่านี่เป็นคำพูดจริงหรือเท็จ

แต่เย่ว์หยางยังคงยิ้มและยอมรับคำให้กำลังใจนี้

“เจ้าไม่เปลี่ยนใจจริงๆ ใช่ไหม?”  กรรมการชุดดำถามเป็นครั้งสุดท้าย

“ถ้าพวกเขายินดีขอความเมตตาจากข้า  อย่างนั้นข้าอาจจะยอมปล่อยพวกเขาไป”  เย่ว์หยางส่งสัญญาณให้กรรมการชุดดำถามอีกฝ่ายหนึ่ง

“ปากกล้านัก!”  ว่านหมอโกรธจนปอดแทบระเบิด

“รอสักเดี๋ยวเถอะ ข้าต้องทุบเจ้าจนเละเป็นขยะ  จะทุบให้บ้าหลั่งเลือดและเลาะฟันเจ้าให้หมด ถ้ายังเหลืออยู่สักซี่หนึ่งถือว่าข้าล้มเหลว”  จินฉีโกรธจนจมูกบิดเบี้ยว  ในชีวิตของเขาไม่เคยเห็นคู่ต่อสู้ที่เย่อหยิ่งแบบนี้มาก่อน พวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา  ต้องถลกหนังและจะไม่ใจอ่อนเด็ดขาด

ไม่ว่าผลลัพธ์ของการต่อสู้นี้จะเป็นเช่นไร ทุกคนเข้าใจในที่สุด

ทั้งโลกนี้

ไม่มีใครเย่อหยิ่งและฉลาดยิ่งกว่าไตตันน้อยอีกแล้ว!

แม้ว่าเขาจะปฏิบัติต่อผู้คนอย่างสุภาพ สุภาพต่อครูบาอาจารย์ ใจดีต่อสหาย ทำให้ทุกคนยิ้มเหมือนได้รับสายลมฤดูใบไม้ผลิ เหมือนกับแสงอาทิตย์... อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้ไม่ได้แสดงถึงความกล้าของเขา ความหยิ่งของเขาอาจจะดูด้อยกว่าคนอื่น แต่นั่นเป็นเพราะเขาไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นตามปกติ!