เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1137 วัสดุลึกลับที่ทำลายไม่ได้

ตอนที่  1137  วัสดุลึกลับที่ทำลายไม่ได้

วันต่อมา

เย่ว์หยางกับเฒ่าเหมาตามหลังกองทหารชายแดนกลับไปเมืองหลวงหลังจากผลัดเปลี่ยนกองกำลังและขึ้นเครื่องบินขนาดเล็ก ขึ้นไปเทียบยานเหาะยกปกคลุมด้วยสีม่วงเข้มรูปร่างเหมือนกระสวยบิน ยาวสองกิโลเมตร กว้างห้าร้อยเมตรและสูงสามร้อยเมตรยานยักษ์ใหญ่ที่บินได้นี้เรียกว่าเจ้านกกระทุง ไม่มีเรือเหาะลำใดที่เย่ว์หยางเคยโดยสารใดเทียบได้ ต่อให้เอามาเทียบก็คงมีขนาดเล็กไม่ต่างกับยุง

อากาศยานนี้กล่าวกันว่าสามารถรองรับกองกำลังชายแดนนับหมื่นได้สบายๆ  เรื่องนี้เฒ่าเหมาได้เล่าไว้ก่อนนั้น

ความจริงนี่คือยานรบมีทั้งพลังป้องกันและพลังโจมตีที่ยอดเยี่ยม

ใช้พลังงานจากศิลาศักดิ์สิทธิ์

พลังไม่เคยหมด

มีบันทึกไว้ว่า

เนื่องจากสองเทพผู้ยิ่งใหญ่ เทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกได้พัฒนาและผลิตยานบิน ไม่มีอากาศยานบินใดถูกยิงตกในสนามรบ

แม้แต่เทพทั้งสอง เทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกก็ตายไปแล้ว

อย่างไรก็ตามยานรบที่สร้างโดยเทพทั้งสองไม่เคยถูกบันทึกไว้เลยว่าได้รับความเสียหายจากสงคราม

ยานรบเป็นสัญลักษณ์พลังอำนาจของอาณาจักรเทพ  ตัวอย่างอาณาจักรเทพบูรพาและเทพประจิมที่ทรงพลังที่สุดในแปดอาณาจักรเทพ พวกเขามียานบินรบทั้งหมดมากกว่าห้าสิบลำ ทั้งสองอาณาจักรสร้างยานขนาดใหญ่มหึมาเป็นอากาศยานชั้นจักรพรรดิยาวมากกว่าสิบกิโลเมตร กว้างสองกิโลเมตร สูงที่สุดหนึ่งกิโลเมตร และห้องโดยสารสามารถรองรับผู้โดยสารได้มากว่าห้าแสนคน แน่นอนว่าเจ้าอากาศเมื่อปรากฏตัวขึ้นศัตรูล้วนสั่นกลัว

พลังอำนาจของอาณาจักรเทพอาคเนย์ยังด้อยกว่าอาณาจักรเทพบูรพาและเทพประจิม

ไม่มีอากาศยานชั้นจักรพรรดิ และมีอากาศยานรบไม่ถึงสิบลำ

วันนี้เย่ว์หยางโดยสารยาน ‘นกกระทุง’ เป็นยานขนส่งทางอากาศดีที่สุดในห้าลำของอาณาจักรเทพอาคเนย์ใช้งานมายังไม่ถึงสองปี ยังคงเป็นยานใหม่

“นอกจากทหารประจำชายแดนแล้วทำไมมีพ่อค้าและสินค้ามากมาย เย่ว์หยางพบว่าด้านหลังของเขามีพ่อค้านักธุรกิจประมาณหมื่นคนขึ้นโดยสารเรือเหาะ และขนส่งสินค้าที่กองพะเนินอยู่ใต้เรือ  เห็นได้ชัดว่าเรือนกกระทุงนี้ ไม่ใช่แค่ใช้ขนส่งทหารเท่านั้น  แต่ดูเหมือนว่ายังต้องการทำธุรกิจหารายได้อีกด้วย

“ไม่มีสงครามมานานแล้ว  แปดอาณาจักรเทพค่อนข้างจะมั่นคงมีเสถียรภาพ อาจมีเหตุการณ์เกิดขึ้นบ้างเล็กน้อยแต่เป็นไปไม่ได้ที่การใช้อาวุธยานแม่จะถูกระงับ  ยานรบกล่าวโดยทั่วไปถูกใช้เพื่อปกป้องประเทศและโจรล่มสวรรค์และโจรดวงดาวผู้โลภ หากเจ้าไม่จำเป็นต้องป้องกันชายแดนหรือเข้าสู่วงแหวนอุกกาบาตเพื่อไล่ล่าโจรล่มสวรรค์ อย่างนั้นยานแม่นี้ส่วนใหญ่จะใช้ในการเดินทางและขนส่งสินค้าบางส่วน เพื่อลดภาระกดดันทางเศรษฐกิจที่รุนแรงภายในอาณาจักรเทพ  เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าต้องใช้เงินมากมายเพียงไหนเหมือนกับหลุมลึกไม่มีก้น เฮ้อ...”  เนื่องจากเฒ่าเหมาให้ความสนใจผู้มาใหม่อย่างเย่ว์หยาง เขาจึงบอกทุกอย่างที่เขารู้

“ฮึ...” กัวกัวทำเป็นมองไม่เห็น  ไม่รู้จักสายการบินขนส่ง บ้านนอกจริงๆ

“มีคนมากมายขึ้นมาบนเรือ จะเป็นยังไงถ้ามีโจรดวงดาวปะปนเข้ามาหรือลอบสอดแนม?”  เย่ว์หยางขมวดคิ้วทันที และรู้สึกประหลาดใจ

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เป็นไปไม่ได้!”  กัวกัวเห็นว่าเย่ว์หยางไม่มีความเข้าใจ เขาหัวเราะอย่างมีความสุขที่อธิบายไม่ได้ทันที  ต่อให้โจรล่มสวรรค์รวมตัวกันขึ้นมาบนยานจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้น?  พวกเขาต้องการปล้นเรือหรือเปล่า?  นั่นมีแต่เดินเข้ามาติดกับดัก  บนเรือมีทหารฝีมือดีเกินกว่าสามพันคน นอกจากนี้ยังมีกองทหารชายแดนอีกหลายพันคน โจรล่มสวรรค์จะต้องรวบรวมคนกี่คนถึงจะยึดเรือได้?  นอกจากนี้ในระยะหมื่นก้าว โจรล่มสวรรค์จะเปิดโจมตียานเหาะหรือ? เป็นไปไม่ได้ที่จะทำเช่นนั้น  นี่ไม่ใช่เรือสำเภาเล็ก ต้องผ่านการฝึกฝนอย่างมืออาชีพ มีการเรียนรู้เพื่อฝึกฝนทักษะในการขับเคลื่อน นั่นไม่ใช่ว่าแค่คนหลักสิบก็สามารถทำได้  เฉพาะกำหนดจำนวนลูกเรือมาตรฐานในห้องควบคุมก็มีเกิน 200 คน ยังไม่รวมถึงพนักงานซ่อมบำรุงและพนักงานส่วนอื่น  คุณชายเบาใจได้  ตั้งแต่มีการสร้างยานแม่ขนาดใหญ่ขึ้นมา ยานแม่ไม่เคยถูกยึดจากข้างนอก ไม่มีใครทำได้สำเร็จ!  ยานแม่เหล่านี้ไม่มีทางถูกโจรปล้นแน่นอน  คนพวกนี้ดีแต่ทำลาย พวกเขาไม่มีทางเข้าใจว่าวิทยาการคืออะไร”

“ควรระวังเอาไว้ดีกว่า”  เย่ว์หยางสังเกตว่ามีคนที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ที่มุมห้องเมื่อวานนี้ยังคงขึ้นเรือโดยสารมาด้วย จึงอดเตือนเขาอีกครั้งไม่ได้

“เฮอะ” กัวกัวไม่พูดอะไรต่อ แต่สีหน้าของเขารู้สึกได้ถึงความกลัวที่ไร้เหตุผล

“การระวังตัวไว้เสมอเป็นเรื่องดี”  เฒ่าเหมาไม่ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ใส่ใจด้วยเช่นกัน

หลังจากผ่านการยืนยันสถานะบุคคลจากอาศยานที่ลงจอดและรออยู่นั้น ทหารประจำชายแดนก็นำขึ้นยาน ‘นกกระทุง’ ขนาดมหึมาซึ่งยากจะเห็นได้ในตอนแรก

เย่ว์หยางหันหลังกลับไปมองขณะที่เขาก้าวขึ้นยานแม่

เขาพบว่าพ่อค้าขึ้นยานในตำแหน่งแตกต่างกันเล็กน้อย

คาดว่าก็คงแบ่งชั้นเหมือนเครื่องบินโดยสารเป็นชั้นหนึ่ง ชั้นธุรกิจและชั้นประหยัด

เขาติดตามเฒ่าเหมาเข้าไปในยานยักษ์ แล้วขึ้นรถรางที่เลื่อนไปมาภายในยานแม่เหมือนกับการขึ้นลิฟท์และรถไฟเหาะตีลังกา  รถรางนำมาถึงชั้นบนของยานแม่  แม้ว่าจะไม่ใช่ห้องโดยสารระดับอัญมณี, ระดับราชวงศ์หรือระดับเทพเจ้า  แต่สำหรับสถานะของเฒ่าเหมา กลับได้โดยสารในห้องมุกดาที่หรูหรารองจากระดับขุนพลเทพเท่านั้น

การออกแบบตกแต่งภายในห้องมุกดาเทียบได้กับห้องพักประธานาธิบดี

เย่ว์หยางเยียบย่างบนพื้นที่ปูด้วยหนังหมีขาว  เขารู้สึกว่าผู้คนในอาณาจักรเทพอาคเนย์มีรสนิยมเลิศหรู  ถ้าเป็นเรือสำราญธรรมดาย่อมไม่มีปัญหา  แต่ยานรบก็ยังปรับโครงสร้างจนเป็นแบบนี้  เขาไม่รู้ว่าจะประเมินอย่างไรดี!

เฒ่าเหมาได้รับเชิญจากผู้บัญชาการทหารชายแดนให้เข้างานเลี้ยง  และสั่งกัวกัวสองสามคำให้เขาช่วยดูแลเด็กใหม่อย่างเย่ว์หยาง จากนั้นจึงออกไป

กัวกัวนั้นแตกต่างจากคนใช้ผู้ซื่อสัตย์อื่นๆ หลายคน เขาไม่ต้องการให้เพิกเฉยต่อเย่ว์หยาง

แต่ขณะเจ้านายอยู่ใกล้ๆ เขาต้องรอและสำรวมตัวเองอย่างมาก

เมื่อเฒ่าเหมาออกไปแล้ว เขาไม่สามารถนั่งอยู่ได้

“เจ้าจะไม่ไปจัตุรัสนักรบหรือ?  อาจมีงานเลี้ยงฉลองที่นั่นก็ได้  ถ้าเจ้าไม่เคยเห็น ข้าจะพาเจ้าไปดูก็ได้”  กัวกัวมองดูเย่ว์หยางด้วยความรู้สึกว่าตนเองเหนือกว่า และเขาพูดทำนองว่าพวกนักเลงบ้านนอก จงให้เกียรติเขาทำนองนี้!

“ขอบคุณ!  ข้าไม่อยากไป”  เย่ว์หยางยิ้ม  กัวกัวต้องการหาข้ออ้างไปงานเลี้ยงรื่นเริงเพื่อหยอกล้อเย้ยหยันเขาด้วยความเจ้าเล่ห์   เขาจะไม่รู้ความเจ้าเล่ห์ของเจ้าเด็กนี่ได้ยังไง แต่ตอนนี้เขาอยากอยู่เฉยๆ และใช้เวลาค้นคว้าดูการทำงานของยานแม่

“ไม่เท่าไหร่” สีหน้าของกัวกัวแสดงให้เห็นถึงการยั่วยุนักเลงบ้านนอกขี้อาย  น่าเสียดายเย่ว์หยางไม่ใส่ใจสีหน้าของเขาและไม่ต้องการเสียเวลา

หลังจากส่งกัวกัวคนขี้อิจฉาออกไปแล้ว

เย่ว์หยางกลับไปที่ห้องและขังตัวทันที

จากนั้นใช้สนามพลังสร้างโลกและมองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบด้วยตาทิพย์ที่แข็งแกร่งที่สุด

การสังเกตอย่างระมัดระวังยิ่งทำให้เย่ว์หยางรู้สึกแปลกใหม่มากขึ้น ยานแม่ ‘นกกระทุง’ นี้ สร้างจากวัสดุที่พิเศษมากตัวถังขนาดใหญ่ถูกรวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ยกเว้นสิ่งปะปนที่มีน้อยมาก ไม่ใช่ทองคำ เหล็กและหิน เขาไม่รู้ว่าตัวถังขนาดใหญ่นี้ถูกหลอมขึ้นมาได้อย่างไร  สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางรู้สึกแปลกก็คือวัสดุในการต่อยานนี้แฝงไปด้วยพลังกฎสวรรค์เล็กน้อยซึ่งไม่ง่ายเลยที่จะตรวจจับอย่างผิวเผิน  แต่ในความเป็นจริง สิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่ก้าวขึ้นยืนแม่ พลังจะอ่อนแอลงเป็นร้อยเท่า

เพราะการมีอยู่ของกฎสวรรค์ชนิดนี้  จึงไม่มีพลังใดทำลายยานแม่ได้

ต้องการจะทำลายเรือรบยักษ์นี้

เว้นแต่เป็นเทพเจ้า

เย่ว์หยางขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

ถ้าในหุบเขาโลกธาตุและขุนเขาเหนือขุนเขา มีวัสดุที่แฝงพลังกฎสวรรค์เช่นนี้ จะมีความเข้มแข็งได้ขนาดไหน? ความหมายที่แท้จริงของหุบเขาโลกธาตุและขุนเขาเหนือขุนเขาจะหักล้างกันเองหรือ ทั้งสองนี้มีความสัมพันธ์กันแน่?  วัสดุที่ไม่สามารถทำลายนี้ได้มาจากไหน?

บางทีวัสดุที่แฝงไปด้วยพลังกฎสวรรค์นี้อาจเกี่ยวข้องกับโบราณวัตถุที่มีจิตสำนึกลึกลับซึ่งเขากำลังตามหาก็ได้

การทำลายหุบเขาโลกธาตุคือเป้าหมายที่แท้จริง  ความคงอยู่ของวัสดุนี้เป็นการละเมิดเจตจำนงโบราณอย่างสมบูรณ์

นี่อาจเป็นสาเหตุการตายของเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกก็ได้... เย่ว์หยางคิดอยู่นานและรู้สึกว่า เขาเข้าใจถูกทิศทางแล้ว แต่สถานการณ์โดยรวมยังค่อนข้างคลุมเครือ  เขาได้แต่รอเวลาช่วยเสริม  ในขณะที่ไม่มีใครรบกวน  เย่ว์หยางใช้สนามพลังสร้างโลก  เขาพยายามลองตัดตัวถังเรือด้วยวงจักรล้างโลกที่สามารถทำลายได้ทุกอย่าง และพบว่าแม้แต่ร่างเทพก็ยังถูกวงจักรล้างโลกตัดได้ แต่ตัวถังเรือรบนี้เกิดรอยร้าวเพียงเล็กน้อย  เขาอดประหลาดใจไม่ได้

ได้ผลลัพธ์นี้เย่ว์หยางสามารถตัดสินได้ทันที

ตัวถังของยานแม่ มีพลังกฎสวรรค์กระจายออกช่วยลดพลังโจมตีถึงร้อยเท่า  อย่างไรก็ตามตัวถังของยานแม่ ป้องกันพลังโจมตีได้เกือบหมื่นเท่า

มิน่าเล่าเฒ่าเหมาและกัวกัวถึงได้วางใจเจ้า ‘นกกระทุง’ ว่าเป็นยานรบที่ไม่มีสิ่งใดทำลายได้

มันยากที่เย่ว์หยางจะตัดทำลายตัวถังยานอีกต่อไป

เขากลับไปที่โลกคัมภีร์

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและนางเซียนหงส์ฟ้า พวกนางมองดูเศษวัสดุที่แข็งแกร่งเหลือเชื่อนี้  ที่ไม่มีพลังเทพใดสามารถทำลายได้!

“มันถูกใช้สร้างเป็นยานรบขนาดใหญ่ พิสูจน์ว่าหุบเขาโลกธาตุและขุนเขาเหนือขุนเขามีวัสดุนี้มากมาย”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนใช้ดาบเทพพยัคฆราชตัดได้ชิ้นส่วนเพียงเล็กน้อย นางขมวดคิ้วและส่ายหน้ากล่าว  “เป็นวัสดุที่แข็งแกร่งมาก มีพลังกฎสวรรค์โดยธรรมชาติที่พลังภายนอกไม่สามารถทำลายได้  พวกมันถูกใช้ในการสร้างเรือรบขนาดใหญ่ได้อย่างไร?”

“ต่อให้เป็นเทพก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างยานแม่ขนาดสองกิโลเมตร นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องความคิดสร้างสรรค์  แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมหินที่มีพลังกฎสวรรค์อย่างนี้”  นางเซียนหงส์ฟ้ายังคงรู้สึกว่าต้องมีข้อเท็จจริงที่แฝงอยู่แน่นอน

“เกี่ยวข้องกับโบราณวัตถุหรือเปล่า?”  เย่ว์หวี่คาดการณ์ในทิศทางเดียวกับเย่ว์หยาง

“ตอนนี้ข้ายังไม่แน่ใจ แต่ส่วนใหญ่คงเกี่ยวข้องกับโบราณวัตถุ รวมทั้งการตายของเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือก”  เจ้าเมืองโล่วฮัวคิดเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น  “ก่อนที่เทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือก เทพแท้ทั้งสองจะตาย ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่  มิฉะนั้นคงไม่เกิดแปดอาณาจักรเทพใหญ่ในตอนนี้แน่  การทำลายความหมายที่แท้จริงของหุบเขาโลกธาตุนี้ ภายใต้วัสดุนี้อาจมีแนวโน้มให้จิตสำนึกลึกลับของบรรพบุรุษรุ่นก่อนช่วยให้เจ้าดึงเอาโบราณวัตถุกลับสู่แนวทางเดิมของหุบเขาโลกธาตุและขุนเขาเหนือขุนเขามิให้แตกแยกกัน  เมื่อเทียบกับเทพปีศาจในหุบเขามนุษย์ ดูเหมือนว่าสถานการณ์ในหุบเขาโลกธาตุและขุนเขาเหนือขุนเขาจะเป็นอันตรายมากกว่า มิฉะนั้นบรรพบุรุษท่านนั้นคงไม่รีบส่งเจ้ามาที่นี่อย่างรีบด่วนเป็นแน่”

“เทพปีศาจตนเดียวก็ปวดหัวพออยู่แล้ว  นี่เขาต้องการให้ข้าสู้กับแปดเทพเชียวหรือ?”  เย่ว์หยางหลั่งเหงื่อตก

“นั่นแตกต่างกัน  ในหุบเขามนุษย์ เจ้าไม่สามารถทำอะไรได้”  ราชันย์ปีศาจใต้ยิ้มกล่าว  “แต่ในหุบเขาโลกธาตุ เจ้าไม่ถูกจำกัดพลังอีกต่อไป  แค่เพียงอ่อนแอกว่าเดิมร้อยเท่า!”

“อ่อนแอร้อยเท่า แค่นั้นยังไม่พออีกหรือ?”  เย่ว์หยางหลั่งเหงื่อพรั่งพรู ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าขนาดยอดฝีมือพลังหายไปสิบเท่าก็รู้สึกทรมานแทบตาย  นี่อ่อนแอลงร้อยเท่า แต่ต้องต่อกรถึงแปดเทพ ถ้าไม่ถูกทุบก็คงแปลกไปแล้ว   ที่แย่ที่สุดก็คืออีกฝ่ายไม่ใช่มนุษย์ แต่ดันเป็นเทพ!  แม้ว่านางพญาเฟ่ยเหวินหลีจะบอกว่าเทพเทียมมีพลังน้อยกว่าเทพแท้มาก  แต่นั่นก็คือนักสู้ระดับเทพอยู่ดี!

“เสี่ยวซาน เจ้าต้องระวังให้ดี ถ้าไม่ไหวยังไง เราจะช่วยเจ้า” คนที่รู้สึกเจ็บปวดที่สุดแทนเย่ว์หยางก็คือเย่ว์หวี่พี่สาวเขานี่แหละ

“พี่สามสู้ๆ!”  คนที่เชื่อใจเขาอยู่เสมอก็คือเย่ว์ปิง สาวน้อยคนนี้เทิดทูนบูชาพี่ชายยิ่งกว่าใคร

ในใจนางรู้สึกว่าพี่ชายของนางไร้เทียมทานตลอดกาล

เขาคือเทพสงครามที่เหลือเชื่อ!

เย่ว์หยางปัดผมที่ปรกหน้าผากนางและพยักหน้าตอบรับในทางบวก  ไม่มีเพียงแต่เพื่อนางเท่านั้น แต่เพื่อทุกคน  เพื่อปิงเอ๋อและแม่และน้องน้อยที่รอเขากลับมาที่หอทงเทียน  พวกนางตั้งความหวังไว้สูง  จักรพรรดินีราตรีและจื้อจุนที่ตั้งใจไปให้ถึงล้านขั้นบันไดสวรรค์  ศึกนี้สู้ได้ยาก มันหนักหนาสาหัสเหลือเกิน!