เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1139 ชีวิตที่เหมือนกัน?

ตอนที่  1139  ชีวิตที่เหมือนกัน?

เย่ว์หยางเปิดประตูออกมาและพบว่ากัวกัวยืนอยู่ข้างนอกประตูและตกตะลึงเหมือนคนอื่น

เฒ่าเหมาไม่ได้กลับมา  พวกเขาไม่รู้จะสนองตอบอย่างไร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยานแม่กระทุงขนาดใหญ่ถูกโจรบุกรุก และเรื่องแบบนี้ไม่เคยมีมาหมื่นปีแล้ว ทำให้พวกเขาแก้ปัญหาได้ไม่ทัน ในที่สุดทหารบนเรือต้องป้องกันผู้บุกรุก หรือจะอยู่ในห้องรอให้เหตุวุ่นวายสงบลงก่อน?  ถ้าเขาออกไปเพื่อป้องกันผู้รุกราน เจ้าหน้าที่บนเรือจะเข้าใจผิดว่าเป็นพวกเดียวกับศัตรูได้  จุดที่สำคัญที่สุดก็คือ ถ้าผู้บัญชาการเรือรบกลับมา และไม่พบใครในห้อง ก็คงจะโกรธโมโห

“พวกเจ้ายังทำอะไรอยู่ตรงนี้?  รีบตามข้าไปทางตะวันตกเร็วๆ เข้า พื้นที่หลักมีผู้บุกรุก!”  ท่ามกลางความลังเลใจ กลุ่มทหารฝีมือดีบุกเข้ามาและเพื่อนร่วมกลุ่มคนหนึ่งคำรามอย่างดุเดือด  การต่อสู้แนวหน้ารุนแรงจริงจัง  เขาจำเป็นต้องช่วยคนให้ได้เสียก่อน

“วิ่งไปรวมตัวกันข้างหน้าก่อน ข้างหน้ามีคลังแสงอาวุธ  ไปรับอุปกรณ์ที่นั่น เจ้ามั่นใจได้ความ ความเป็นจริงพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องสู้แนวหน้า แค่ช่วยรักษาผู้บาดเจ็บ และส่งสิ่งของที่จำเป็นบางอย่าง ข้ารับประกันได้ว่าจะไม่มีอันตราย!” เป็นกัปตันเรือที่ใจเย็น  เขาแนะนำกัวกัวและพวกให้มารวมตัวกันเป็นครั้งแรก  โดยเฉพาะมีในการสนับสนุนด้านหลัง

“เข้าใจแล้ว” เมื่อได้ยินว่าไม่จำเป็นต้องสู้ แต่ทำหน้าที่บริการอยู่แนวหลัง กัวกัวมีกำลังใจมากขึ้นทันที

ยานแม่อาจยังไม่ถูกยึด

ตอนนี้คอยช่วยส่งของและรอให้การต่อสู้สงบลง ก็จะมีความดีความชอบทางทหารด้วยหรือเปล่า?

เขาไม่จำเป็นต้องเลือดตกยางออก ก็สามารถสร้างความดีความชอบทางทหารได้ ทำไมถึงไม่ทำเช่นนั้น?  การมีส่วนร่วมในการป้องกันการรุกรานดังกล่าวก็เป็นโอกาสที่หายากมาก และเป็นการสร้างเกียรติประวัติส่วนตัวในอนาคต  จะได้พูดคุยอย่างภูมิใจที่สุดบนโต๊ะอาหาร

ท่านผู้เฒ่ากลับมาเชื่อได้ว่าท่านจะต้องชื่นชมตัวเขาเป็นอย่างมาก!

กัวกัวคิดได้เช่นนั้น เขามีสีหน้าแช่มชื่นทันที

แต่ก่อนที่จะรวมกลุ่มเสร็จ ทหารอีกกลุ่มก็วิ่งเข้ามา

จากตำแหน่งตรงกันข้าม ทหารกลุ่มนี้ถูกโจมตีหนัก และสมาชิกในกองแต่ละคนบาดเจ็บสาหัสเต็มไปด้วยเลือด  พวกเขาเคลื่อนมาทางกลุ่มที่รวมตัวกันอยู่ในตอนนี้  ดูเหมือนพวกเขาเพิ่งพ่ายแพ้ถอยกลับมาอย่างไม่เป็นท่า ดูเหมือนจะพบกับศัตรูที่แข็งแกร่ง  นายกองที่แข็งแกร่งที่สุดของกองหายตัวไป และผู้ช่วยนายกองแขนหักเขาเซกระแทกทหารอีกสองคน ดูเหมือนกลุ่มในกองเดียวกันจะได้รับบาดเจ็บกลับมาอย่างลำบาก

ทันทีที่เห็นกัวกัวพวกเขาสบถใส่ทันที “พวกเจ้ากำลังทำอะไร?  ออกมาช่วยหรือ?  ข้างหน้ายุ่งเหยิงมากพอแล้ว คนของเราไม่สามารถบอกได้ว่าใครเป็นผู้บุกรุก ใครเป็นผู้โดยสาร พวกเจ้าต้องการเพิ่มความวุ่นวายอีกหรือ?  เราไม่จำเป็นต้องได้รับกำลังหนุน   เจ้าแค่อยู่ในห้องพักของตนเองก็พอ ขอบคุณ!”

กัวกัวรู้สึกผิด

ก็พวกท่านบอกให้รวมกลุ่มและไปช่วยสนับสนุนท่าน

ตอนนี้สงสัยว่ามีผู้บุกรุกในหมู่ผู้โดยสาร ปล่อยให้ทุกคนกลับไปพัก และอยู่อย่างสงบ

เป็นคนดีนี่ยากจริงๆ  ตอนแรก ไม่รู้รายละเอียดของผู้รุกราน  เป็นเพราะเจ้าหน้าที่ไร้ความสามารถ เป็นเพราะเจ้าหน้าที่ไม่ตรวจตราให้ดีพอ พวกเขาเกี่ยวอะไรด้วย

ความรู้สึกโกรธในใจของเขา ประกอบกับความลำบากใจกับการแบกรับข้อกล่าวหา กัวกัวสะบัดมืออย่างไม่พอใจ  ปล่อยให้ทุกคนกลับไปพักผ่อนต่อและไม่ทำอะไรเลย รางวัลก็ไม่ได้ กลับโดนสงสัยแทน ใครจะทนได้  แม้ว่ายานแม่จะเป็นของอาณาจักรเทพอาคเนย์ แต่ทุกคนมีหน้าที่ต้องปกป้อง  แต่สุดท้ายเขาไม่ได้เป็นทหารบนเรือ เขาไม่จำเป็นต้องทำงานนี้ด้วยตัวเอง  ดังนั้นเป็นเรื่องที่ถูกแล้วควรจะกลับไปรอฟังผลการต่อสู้อยู่ในห้อง

เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่ยานแม่จะถูกยึดปล้น

บางทีทหารเหล่านี้ไม่ต้องการให้ผู้โดยสารฉวยประโยชน์ทางทหารที่หาได้ยากของพวกเขา

เมื่อคิดได้ดังนั้นกัวกัวดูแคลนความพ่ายแพ้ของทหารที่เหลือรอดมาเหล่านั้น ไม่ต้องให้ช่วยสนับสนุนหรือ?   กลัวว่าคนอื่นจะเข้ามาทำงาน ข้าจะรอดูผลว่าพวกเจ้าจะเหลือรอดชีวิตได้สักกี่คน

แม้ว่ากลับเข้าไปจะปลอดภัย แต่ก็พลาดการต่อสู้ไปด้วย

ทุกคนเพิ่งรวบรวมความกล้าได้และพวกเขาอดระบายอารมณ์ไม่ได้

พวกเขามองหน้ากันเองอย่างไม่พอใจ

ต่างคนต่างกลับไปที่ห้องโดยสารอย่างไม่เต็มใจ รอให้การปราบเหตุวุ่นวายจากทหารคุ้มกันเรือได้ผลสรุปเสียก่อน

ไม่ถึงสิบนาทีทหารอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาและตบประตูทีละห้อง ในเวลาเดียวกันก็ได้มีคำสั่งใหม่เพื่อให้ทุกคนรีบไปเสริมกำลังที่แนวหน้า

“พวกเจ้าบอกไม่ต้องการเราไม่ใช่หรือ?  เราเพิ่งรับคำสั่งจากเจ้านายพวกจ้าโดยบอกว่ามีผู้ต้องสงสัยในหมู่ผู้บุกรุกปนอยู่ในผู้โดยสาร และไม่ให้เราออกจากห้องโดยสาร เพื่อเสริมกำลัง เราต้องอยู่ข้างในห้องและรอให้การบุกรุกจบเสียก่อน!”  กัวกัวตอนนี้ชักกลัว และเขารู้ว่าหัวหน้าทหารมาขอร้องพวกเขาให้ช่วย

“อย่างนั้นหรือ?  ข้าไม่รู้  ตอนนี้แนวหน้ากำลังป่วน เราต้องการกำลังเสริมที่แข็งแกร่ง!”  ทหารที่เนื้อตัวเปรอะไปด้วยเลือดไม่สามารถตัดสินใจได้  ถ้าเขานำคนกลุ่มหนึ่งมาสนับสนุน  เขาจะมีสายของผู้บุกรุกอยู่ข้างในซึ่งอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต  แต่มีความจำเป็นเร่งด่วนที่ต้องการกำลังสนับสนุนแนวหน้า ด้านหนึ่งเป็นคำสั่งเจ้านาย อีกด้านหนึ่งเป็นสถานการณ์ที่สำคัญ เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

“เรายังไม่แข็งแกร่งมากพอ  เรารั้งอยู่แนวหลังจะดีกว่า”  กัวกัวแสร้งทำเป็นถอนตัว  เขาต้องการรอให้ทหารขออีกครั้ง

“อย่างนั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ต่อไป ระวังตัวด้วย อย่าวิ่งเพ่นพ่าน ข้างนอกอันตราย!” ไม่มีใครรู้ว่าทหารฟังข้ออ้างของเขาแล้วกลัวว่าจะมีสายลับจริง จึงรีบไปที่ประตูข้างนอก ปิดล็อคขังพวกเขาไว้ จากนั้นไปหากำลังเสริมใหม่

“....”  กัวกัวเกือบอดตะโกนออกไป  เจ้ามันงี่เง่า เจ้าไม่เข้าใจคำพูดหยั่งเชิงเลย แล้วดันขังเราไว้ที่ระเบียงอีกด้วย ดีเลย เป็นไปไม่ได้ที่ออกไปช่วยแล้ว  มีคนแบบนี้โผล่มาได้อย่างไร?

เย่ว์หยางขำ

เขาไม่กล้าหัวเราะออกมาจริงๆ  แต่เขากลั้นหัวเราะจนปวดท้อง

สถานการณ์รุนแรง  พวกเขาจะกลับมาปล่อยให้พวกเขาไปช่วยเสริมกำลัง จากนั้นเขายังกล้าเยาะเย้ยทหารเหล่านั้น!

กัวกัวได้ยินเสียงเข่นฆ่ากันข้างนอก  ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะน่ากลัวมาก และเขารู้สึกว่าเขายังมีโอกาสได้เข้าร่วมดังนั้นเขาสงบใจนั่งลงและรวบรวมกลุ่มสหายของเขาที่ทางเดินรอคอยเงียบๆ เพื่อให้ทหารคนต่อไปมาขอความช่วยเหลือ ใครจะรู้ว่าต้องรอคอยนานกว่าสองชั่วโมงก็ยังไม่มีคำขอกำลังเสริม  กัวกัวไม่สามารถนั่งนิ่งได้  ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงของการต่อสู้ดังอยู่  เขาสงสัยว่าผู้บุรุกคงถูกทหารบนเรือทำลาย มิฉะนั้นไม่มีใครมาขอความช่วยเหลือได้อย่างไร?

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง

ประตูเข้าระเบียงห้องถูกเปิดออกในที่สุด

ใบหน้าเขียวคล้ำของกัวกัวแต่เดิมผิดหวังมากเปลี่ยนเป็นโล่งใจทันที เขาแค่นเสียงเหมือนกับจะบอกว่า เป็นยังไง? ไม่มีข้าเจ้าจะทำอะไรได้?

เป็นทหารที่มาเปิดประตู  แต่ไม่ใช่ทหารคนก่อนหน้านี้อีกแล้ว  เป็นบุรุษร่างสูงแปลกหน้าอีกคนที่ไม่รู้จัก ไม่เหมือนกับทหารที่เนื้อตัวเปื้อนเลือดก่อนหน้านี้  คนผู้นี้ไม่มีเลือดเลย เนื้อตัวแห้งสนิทจนดูเป็นเหมือนสุภาพบุรุษกำลังไปงานเลี้ยง  และสีหน้าของเขาไม่ได้กังวลอะไรเลยเหมือนกับทหารก่อนหน้านี้  ตรงกันข้ามเขากลับยิ้ม

ไม่รอฟังกัวกัวเยาะเย้ย เขาปรบมือให้ทุกคนฟังเขาพูด

“ไม่เลวเลย, พวกเจ้ารวมตัวกันได้ดี ช่วยประหยัดเวลาข้าได้มาก  อย่างไรก็ตามโปรดระวัง  ข้าไม่ได้มาขอกำลังเสริมกับเจ้า  อย่าเข้าใจผิด!”  ทหารร่างใหญ่ยิ้ม

“การบุกรุกก่อความวุ่นวายสงบแล้วหรือ?”  กัวกัวได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าของเขามีแววเสียใจที่ไม่สามารถแสดงออกได้  นี่เป็นโอกาสที่ดีกับการสร้างความดีความชอบทางทหาร  อย่างนั้นก็พลาดโอกาสไปแล้ว!

“การต่อสู้ที่เจ้าว่านั้นจบลงแล้ว”  ทหารร่างสูงพยักหน้าเห็นด้วย

“เจ้าต้องการคนช่วยพยาบาลหรือไม่?  แม้ว่าข้าจะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์  แต่ข้าได้รับการฝึกฝนพิเศษในการรักษาอาการบาดเจ็บ”  กัวกัวเกลียดจริงๆ ว่าทำไมเขาถึงได้เล่นตัว   ตอนนั้นถ้าเขาไปกับทหารนั้น ในเวลานี้เขาคงได้ความน่าเชื่อถือที่ยิ่งใหญ่กว่าการรักษาพยาบาลผู้บาดเจ็บถึงสิบเท่า เขาไม่ได้ร่วมหยุดสงครามในตอนนี้เหมือนกับถ่านที่ดับในหิมะจะมีค่าอะไร?  การต่อสู้ความวุ่นวายจบไปแล้ว   อย่างดีก็เหมือนน้ำตาลโรยหน้าเค้กความน่าเชื่อถือความดีความชอบน้อยกว่ากันมาก!  สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องมีหลายคนที่แข่งขันกันเพื่อสร้างความดีความชอบซึ่งแตกต่างจากการก่อเหตุวุ่นวาย  คนเราอยากรักษาชีวิตและกลัวตายแน่นอน ไม่กล้าออกหน้า ไม่มีแรงกดดันจากการแข่งดี

“ไม่จำเป็น”  ทหารร่างใหญ่โบกมือบอกว่าไม่จำเป็น

“เจ้าพอใจที่มีคนบาดเจ็บเป็นจำนวนมากอย่างนั้นหรือ?”  กัวกัวขึ้นเสียง มีคนมากมายต้องแข่งกันช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่หรือ?

“เราไม่ต้องสนใจคนบาดเจ็บ  ถ้าพวกเจ้าบาดเจ็บเล็กน้อย  พวกเจ้าก็แค่พันแผลก็พอ  ถ้าพวกเจ้าบาดเจ็บสาหัส  เจ้าไม่สามารถรักษาได้  อย่างนั้นก็โยนออกไปจากเรือก็จบเรื่อง”  ทหารร่างสูงตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“อย่างนั้นจะมีอะไรที่โหดร้ายแตกต่างจากโจรดวงดาว!”  กัวกัวมึนงง  เขาไม่เคยได้ยินการจัดการกับผู้บาดเจ็บอย่างนี้  ดังนั้นเขาควรจะต้องไปขึ้นศาลทหาร!

“เดิมทีเราก็เป็นโจรดวงดาวอยู่แล้ว!”  ทหารร่างสูงยิ้มและเปิดเผยสถานะ

“เจ้าล้อเล่นกันหรือ?”  กัวกัวได้ยิน เขายืดตัวหัวเราะทันที  “ตลกแบบนี้ไม่ควรเอามาเปิดแสดงเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

“เจ้าคิดว่าเป็นเรื่องตลกหรือ?  อย่างนั้นข้าจะพิสูจน์ให้ดู!”  ทหารร่างสูงยกมือตบหน้ากัวกัวอย่างแรง  กัวกัวศีรษะมึนงงเห็นดวงดาว ฟันร่วงกระเด็นครึ่งปาก แต่ทหารร่างสูงยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า เขาคว้าผมของกัวกัวทั้งที่ยังยิ้มจับโขกผนังอย่างแรงจนหัวปูด แล้วถามราวกับว่าไม่เกิดอะไรขึ้น  “เจ้ายังคิดว่าข้าล้อเล่นอีกหรือเปล่า?  หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าจะพิสูจน์ให้ดูต่อ!”

“นายท่าน ได้โปรดไว้ชีวิต ยกโทษให้ข้าด้วย!”  เลือดกลบปากและจมูกของกัวกัว เขาไม่สนใจความเจ็บปวด ใช้เสียงอู้อี้ไม่ชัดร้องขอความเมตตา

“ตราบใดที่พวกเจ้าติดตามข้ามาอย่างว่าง่าย ข้าสัญญาว่าทุกคนจะปลอดภัย  แน่นอนว่าถ้าเจ้าอยากเล่นตุกติกกับข้า ข้าไม่รังเกียจที่จะเล่นเกมห้อยโหนกับเจ้า!  ตอนนี้อยู่ห่างจากพื้นดินหมื่นเมตร ถ้าข้าเผลอร่วงลงไปข้ารู้สึกว่าข้าจะมีความสุขมาก!  แน่นอนใครก็ตามที่ต้องการเล่นราวเดี่ยวออกกำลังกายข้าจะแจกเชือกแถมหินถ่วงสิบตันฟรีๆ เกมรวมกลุ่มแบบนี้เพิ่งเริ่มต้นขึ้น แต่ทุกคนที่ใช้มันตอบสนองได้ดี และน่าจะได้รับความนิยมในไม่ช้า!”

ทุกคนนึกภาพมีหินถ่วงสิบตันมัดร่างกายแล้วโยนออกไปจากยาน

คาดว่าคงพุ่งลงไปเหมือนดาวตก

ถ้ากระทบพื้นดินก็คงไม่เหลือแม้แต่เศษขยะ

หินบินอย่างนี้สนุกน้อยเกินไป และไม่ทันสมัยเอาเสียเลย

ทุกคนหน้าซีดเผือดกล่าวพร้อมกันว่าพวกเขาเป็นเด็กว่าง่ายไม่เคยเข้าออกโดยไม่ขออนุญาตมาก่อน... มีเพียงเย่ว์หยางเท่านั้นที่ทำสีหน้าปกติ ไม่แสดงออกใดๆ ทหารร่างสูงสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเย่ว์หยาง รอยยิ้มของเขาไม่เปลี่ยน แต่นัยน์ตาของเขาเหมือนกับอสรพิษ

กัวกัวเกรงว่าทุกคนจะเหนื่อยใจ เขารีบเข้ามาอธิบาย “เจ้าเด็กนี่เพิ่งมาใหม่ เขามีปัญหาบางอย่างเกี่ยวสติปัญญาเขา นายท่านอย่าถือสาเขาเลย ติข้าคนเดียวก็พอ!”

ถ้าเขาไม่พูดอย่างนั้นทหารร่างสูงคงหงุดหงิด

แต่พฤติกรรมของเจ้าเด็กผู้นี้ทำให้อีกฝ่ายดูถูกมาก และเขาลดความตั้งใจที่จะฆ่าเย่ว์หยางลงได้

แม้แต่ตอนนี้เมื่อมองหน้าเย่ว์หยางก็ดูปกติ สีหน้าเยือกเย็น ไม่มีความกลัวเหมือนคนในกลุ่มที่ตัวสั่นกลัวราวกับเจอปีศาจ และพยายามแยกตัวห่างจากเขาเพื่อเอาชีวิตรอด ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นกองกำลังฝ่ายศัตรูบางทีเขาคงรู้สึกว่าเย่ว์หยางนั้นแข็งแกร่งไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“เจ้าไม่กลัวตายจริงๆ หรือ?”  ทหารร่างใหญ่เอ่ยปากพูด และกำลังคิดว่าเย่ว์หยางกำลังเสแสร้งทำเป็นสงบหรือไม่

“ข้าอยากเล่นเกมห้อยโหนมาโดยตลอด นอกจากนี้หินถ่วงสิบตันมันเบาเกินไป   ไม่มีที่มากกว่าร้อยตันหรือ”  เย่ว์หยางยิ้มดูเหมือนจะแสดงให้เห็นว่า ถ้าเขาอยากจะหัวเราะเยาะเขา คนรูปหล่ออย่างเขาจะยิ้มสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ให้กับทหารร่างใหญ่นี้โดยตรง

“น่าสนุก คนที่น่าสนใจโดยทั่วไปจะไม่ตายเร็ว!”  ทหารร่างสูงส่ายหน้าและโบกมือหัวเราะ

“โจรดวงดาวผู้รู้วิธีเล่นห้อยโหนพิเศษ ก็น่าสนใจเช่นกัน”  เย่ว์หยางตอบโต้ไม่ลดราวาศอก

“มีโอกาสได้เล่นแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้  ฮ่าฮ่าฮ่า, นึกไม่ถึงเลยว่าการเดินทางครั้งนี้ได้ผลรับมากนัก เราโจรดวงดาวไม่ได้พบเลือดใหม่มานานแล้ว โชคดีที่ข้ามาเร็ว  มิฉะนั้นปล่อยให้เจ้าอินทรีป่าพบเข้า มันต้องปล้นข้าแน่นอน!  ข้าอยากเห็นสีหน้าอิจฉาของเจ้าพวกนั้นนัก ฮ่าฮ่า!”  ทหารร่างสูงแหงนหน้าหัวเราะลั่น เมื่อพวกเขาเดินออกไป กลุ่มบุรุษที่สวมชุดเครื่องแบบทหาร แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นโจรดวงดาวเดินทางมาถึง  เมื่อมองเห็นทหารร่างสูงเขาทำความเคารพและเดินตามด้วยความตื่นเต้น ดูเหมือนพวกทหารจะเรียกเขาว่า หัวหน้าพยัคฆ์บิน

“อินทรีป่าเล่า?”  บุรุษร่างสูงพยัคฆ์บินถามตามปกติ

“อยู่ทางเขตตะวันออก ดูเหมือนจะมีความวุ่นวายปั่นป่วนเล็กน้อย  หัวหน้าอีกากำลังรวบรวมคนไปที่จัตุรัสนักรบและกำลังรอหัวหน้าให้ไปถึง  เกิดอะไรขึ้นกับพวกลูกแกะเหล่านี้?”  หลังจากทหารหยาบรายงานแล้ว เขาประหลาดใจเมื่อพบกัวกัวและกลุ่มของเขา

“พวกเขาไม่รู้เหตุผลที่ตนเองถูกขังอยู่ในห้องโดยสาร  ข้าคิดว่าเหมาพั่วตี้อยู่ที่นี่ ดังนั้นข้าตามมาดู”  หัวหน้าพยัคฆ์บินร่างใหญ่หัวเราะ  “เหมาพั่วตี้ไม่พบ แต่เจอเมล็ดพันธุ์ใหม่ที่ไม่เลว เป็นเจ้าเด็กนั่น”  โจรร่างใหญ่ชี้ไปที่เย่ว์หยางและบอกเขาโดยเฉพาะ  “เจ้าเด็กนี่น่าสนใจ และมีศักยภาพยิ่งใหญ่ เทียบกับพวกเจ้าไม่ได้ พวกเจ้าเจอข้าก็ดีแล้ว ถ้าอินทรีป่ามาชิงคน เจ้าอย่าให้เด็ดขาด ต่อให้เอาทองพันหนึ่งมาแลกก็ไม่ได้ เข้าใจไหม?”

“ทราบแล้ว เจ้านี่ยังเด็กอ่อนอยู่เลย!”  บุรุษหยาบกร้านยิ้ม  “ตราบใดที่เขาไม่ก่อปัญหา  ข้าจะคิดว่าเขาเป็นบรรพบุรุษน้อยจะยอมรอเขาหรือ?”

“หายากนักนะ คนตะกละที่ฉลาดอย่างเจ้า!”  พยัคฆ์บินโบกมือให้เย่ว์หยางและยิ้มให้  “ข้ายังมีเรื่องต้องทำ ยังไม่มีเวลาคุยกับเจ้าสักช่วงเวลาหนึ่ง  เมื่อข้าว่าง ข้าจะมาร่วมดื่มกับเจ้า แต่ก่อนนั้นเจ้าผิดที่เดินทางร่วมกับพี่น้องเจ้า  ข้าเชื่อว่าเจ้าฉลาดพอ และไม่ต้องกวนใจให้ข้าเดือดร้อน!”

เขาส่งสัญญาณว่าสนับสนุนเย่ว์หยาง จากนั้นลอยตัวจากไป

กัวกัวและคนอื่นเกลียดที่จะมองเย่ว์หยาง

ที่สถานีต้อนรับ ผู้เฒ่าเหมารับและให้งานผู้รับจ้างเทพทันที ตอนนี้เมื่อเขาพบกับโจรดวงดาวที่บุกปล้นยานแม่ยังมีหัวหน้าโจรให้ความสำคัญเขาอีก  ทำให้คนทั้งอิจฉาและเกลียด ทำไม? คนรุ่นเดียวกันถึงได้ต่างกันมากมายขนาดนี้?

คำตอบของบุรุษหยาบกร้านคือใช้เท้าใหญ่ยันหลังกัวกัวและด่าทอ  “ไสหัวไป ข้าไม่อยากรอกลุ่มลูกแกะอย่างเจ้า”

ในทางตรงกันข้ามเขาหันไปยิ้มให้เย่ว์หยาง “ไอ้น้องชาย  เจ้ามากับข้าผู้พี่ เจ้าจะได้ไม่หลง”

กัวกัวเห็นเช่นนี้ เขาแทบกระอักโลหิตทันที