เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1145 รับใช้ผู้มีอำนาจ

ตอนที่  1145  รับใช้ผู้มีอำนาจ

ฮัวยาและโจรดวงดาวอื่นได้ยินเสียงแล้ว หน้าพวกเขาเปลี่ยนสี

นี่ไม่ใช่กาดำ!

อย่าว่าแต่กาดำเลย ไม่มีโจรดวงดาวคนไหนพูดเล่นลิ้นในเวลาอย่างนี้ได้  เนื่องจากไม่ใช่คนของโจรดวงดาว อย่างนั้นคนเคาะประตูก็มีความเป็นไปได้สถานเดียว นั่นคือศัตรู!

พบเจอศัตรูจะให้ทำอย่างไร จะฆ่าหรือป้องกันห้องโดยสาร?

ทั้งสองเงื่อนไขยากมาก

พวกเขากลัวว่าจะไม่สามารถฆ่าอีกฝ่ายได้ และเห็นได้ชัดว่าห้องโดยสารเป็นทางตัน แล้วจะเลือกอย่างไร?

ในขณะที่ฮัวยาลังเลด้วยความปวดหัว ผู้เคาะประตูข้างนอกได้แก้ปัญหาที่ยากลำบากนี้แล้ว   เนื่องจากเลือดที่บางมากสามารถแทรกเข้าไปในรอยต่อที่ประตูอย่างช้าๆ  กลายเป็นแขนใสยือหยุ่นพอจะกดปุ่มเปิดประตูออกได้อย่างง่ายดาย

มือใสคว้าลูกบิดค้างไว้

และหมุนอย่างแรง

แกร๊ก!

ประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วทันที

คลื่นโลหิตพุ่งเข้ามาตามทางเดินด้านนอก น้ำท่วมเข้ามาในห้องถึงข้อเท้าพวกเขา และฮัวยายังคงยืนงงไม่รู้จะทำอย่างไรดี

คนที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ใช่มีคนเดียว แต่มีสามคน

บุรุษวัยกลางคนหน้าซีด ตัวอ้วนหน้ามีแววเมตตามองเข้ามาในห้องโดยสารและยิ้มเล็กน้อย  “พยัคฆ์บิน อินทรีป่า ฟลามิงโกพวกเขาไม่มีใครอยู่  กัปตันกริฟฟิน แม่ทัพอินทรีทอง และเหมาพั่วตี้กับคนอื่นยังมีธุระยุ่ง ยกเว้นเด็กๆ ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่บ้าน  เพราะอย่างนั้นข้าจะไปจัดการเรื่องอื่นก่อน มีแค่ไฟนรกกับภูตพราย ก็พอแล้ว  พวกเจ้าอยู่จัดการที่นี่”

ที่สำคัญบุรุษวัยกลางคนมองดูคนในบ้านอย่างสุภาพ

จากนั้นลอยหายไป

ถ้าไม่ใช่สตรีประหลาดที่ทั้งร่างมีไฟเลือนรางลุกโชนทั้งตัว ฮัวยาคงดูแคลนเหยียดหยาม  พวกฮัวยาอาจคิดผิดพลาดว่าบุรุษวัยกลางคนผู้สุภาพใจดีนั้น เป็นคนดี  ทันทีที่สตรีผู้นั้นเปล่งประกายแวววาว ฮัวยาตัวสั่นด้วยความตกใจ เขาพยายามกัดฟันอย่างยากลำบาก เพราะสตรีที่ร่างติดไฟตะโกนขึ้น  “หนอนพิษ เจ้าคนที่น่ารังเกียจนี่ชอบแกล้งทำตัวเป็นพี่ใหญ่ในหมู่ห้าจอมโฉดอย่างเรา แม้ว่าวิธีการฆ่าและความอำมหิตก็ด้อยกว่าอีกสามคนเล็กน้อย  แต่ในแง่ของความแข็งแกร่งข้ากับพี่ภูตพรายดีกว่าเล็กน้อย  พวกเขาแค่แก่กว่าเราเพียงเล็กน้อย  พอเขาต้องการสั่งเรา ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรดีจริงๆ!”

ห้าจอมโฉด? หนอนพิษ?

ไฟนรก?

และสตรีแปลกๆ ที่กระพริบร่างได้เหมือนไฟก็คือภูตพราย!

ฮัวยาต่อให้ตาบอดบ้าใบ้ ตอนนี้พวกเขาสามารถเดาได้แล้วว่าศัตรูของเขาคือใคร

ถ้าสตรีร่างประหลาดที่ร่างกายมีแสดงเหมือนไฟปีศาจเลือนรางยากอธิบาย  อย่างนั้นสตรีอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ร่างโปร่งแสง เป็นสตรีขายาวร่างผอมมากสวมชุดคลุมยาวคลุมไปทั้งร่างและชุดใหญ่นั้นก็โปร่งแสง  ถ้านางยืนอยู่เฉย ด้วยสายตาคนธรรมดาคงยากจะค้นหาความคงอยู่ของนาง

เมื่อเคลื่อนไหวเท่านั้นจะจับความแตกต่างระหว่างอากาศกับร่างกายของนางไม่ได้เลย

สตรีล่องหนนี้มีผมยาว

ปรกไปทั้งหน้า

ไม่จำเป็นต้องบอก นางคือ ‘ภูตพราย’ ในห้าจอมโฉด

สตรีประหลาดผู้มีร่างสว่างไปด้วยไฟปีศาจก็คือ ‘ไฟนรก’ ผู้มีชื่อเสียงในห้าจอมโฉด

ภูตพรายและไฟนรก สตรีทั้งสองคนนี้เป็นนักฆ่าที่มีความพิเศษ เมื่อนานมาแล้วฮัวยาได้ยินข่าวลือลับๆ ว่าสตรีทั้งสองคนนี้ไม่มีวันฆ่าให้ตาย  เว้นแต่เทพแล้วจะไม่มีใครในโลกที่สามารถฆ่าพวกนาง หรือแม้แต่ทำร้ายพวกนางได้ นั่นเป็นเรื่องที่ยากมาก!  ความแข็งแกร่งด้อยกว่าศัตรู ไม่มีทางฆ่าศัตรูแบบนี้ได้

ฮัวยารู้สึกสิ้นหวัง

“จะเชิญให้เราเข้าไปข้างใน หรือพวกเจ้าจะออกมาเองโดยอัตโนมัติ?”   ไฟนรกสนใจมองไปที่เย่ว์หยางที่นอนไขว่ห้างงีบพักโดยไม่ได้เคลื่อนไหว เสียงของนางหวานปานน้ำผึ้งหยด  “อาคันตุกะยืนรออยู่หน้าประตูนานแล้ว เจ้าบ้านจะไม่เรียกดื่มน้ำชาสักถ้วยหรือ?”

“ถอยไป!”  ฮัวยากัดฟันเค้นคำพูดออกจากปาก

โจรดวงดาวหลายคนเข้าใจหน้าที่หลัก รีบวิ่งไปหาเย่ว์หยางเตรียมพาเขาหนีไปตามเส้นทางฉุกเฉินของห้องโดยสาร  ทันทีที่เปิดประตูฉุกเฉินดาดฟ้าจะเปิดและมียานชูชีพรออยู่

แน่นอนว่าการลงมือนั้นรวดเร็ว ใช้เวลาเพียงเล็กน้อยก็เปิดเครื่องจักรกลและนั่งบนยานชูชีพ

ไฟนรกและภูตพราย จะมองดูอยู่เฉยๆ หรือ?

ฮัวยาไม่มัวพิรี้พิไร

แน่นอนว่าเมื่อเขากัดฟันแน่นเขาคำรามลั่นและเหมือนเสือรี่เข้าหาศัตรู  เขากล้าพูดว่าเขาไม่เคยกล้ามากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต แต่ฝ่ายไฟนรกและภูตพรายคือคนในห้าจอมโฉดแค่คนเดียวก็สามารถฆ่าคนได้ด้วยเพียงนิ้วเดียว และตอนนี้พวกนางลงมือกันสองคน เขายอมต่อสู้อย่างนี้ไม่สามารถใช้แค่คำว่าความกล้าได้เท่านั้น

ยังคงมีความรับผิดชอบ!

ความรับผิดชอบที่หัวหน้าพยัคฆ์บินและกาดำมอบหมายให้

แม้รู้ว่าเขาไม่มีพลังอำนาจ แต่เพื่อรับผิดชอบต่อภาระที่แบกรับไว้ ฮัวยาตัดสินใจทุ่มเสี่ยงทุกอย่างเพื่อให้งานสำเร็จ

ตราบเท่าที่มีเวลาหนึ่งวินาที  ตราบใดในเวลาหนึ่งวินาที พี่น้องหลายคนของเขาสามารถเปิดเครื่องกลยานชูชีพได้และหลบหนีไปได้..  ความคิดที่สมบูรณ์แบบในใจของฮัวยายังไม่ทันสมบูรณ์ เขารู้สึกแน่นคอและถูกมือข้างหนึ่งจับไว้

เป็นภูตพรายใช้แขนที่ยาวเป็นพิเศษของนางยกร่างฮัวยาขึ้น

เมื่ออยู่ต่อหน้านาง

ฮัวยาที่ร่างหนาเหมือนโคถึก ไม่ต่างอะไรกับแมลงตัวน้อย

อย่าว่าแต่ต่อต้านเลย แม้แค่ดิ้นรนก็ยังทำไม่ได้... ขณะเดียวกัน เมื่อฮัวยาเตรียมสั่งการเครื่องกลย้ายร่างเย่ว์หยาง พวกเขาพบว่าสตรีอัคคีนรกมายืนอยู่บนช่องทางหนีภัยฉุกเฉินไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด ใบหน้าของนางยิ้มมองดูโจรดวงดาวที่วิ่งไปที่เครื่องกล  พวกเขาหวาดกลัวจนล้มลงกับพื้น

“คนที่ซ่อนตัวอยู่ที่ทางเดิน ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ก็เข้ามาและนั่งลงได้!”  เย่ว์หยางลุกขึ้นนั่งและรินน้ำใส่แก้วด้วยตนเอง

“ตอนนี้เจ้ายังสนใจคนอื่นด้วยหรือ?”  ไฟนรกประหลาดใจเล็กน้อย

“ข้าไม่ต้องการให้ความสนใจกับเรื่องนี้  แต่เสียงฟันเจ้านั่นกระทบกันดังจนข้าหลับไม่ลง!”  คำพูดเย่ว์หยางไม่ทันจบ ข้างนอกยานชูชีพมีหน้าคนผู้หนึ่งโผล่ออกมาทันที  ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นหวาดกลัว เขาคือหนึ่งในไม่กี่คนที่เย่ว์หยางรู้จัก กัวกัว

“ข้า, ข้าไม่ได้ต้องการทรยศเจ้า  แต่หนอนพิษใส่ตัวหนอนยักษ์เข้าไปในปากของข้าและบอกว่าถ้าข้าไม่ซื่อสัตย์จะปล่อยให้หนอนยักษ์กินอวัยวะภายในของข้า และจะให้มันชอนไชท้องข้าเป็นรูโบ๋ออกมา ข้าไม่อาจทนกับสิ่งที่น่าขยะแขยงนั้นได้  เจ้าไม่รู้หรอกว่าปากของหนอนนั้นเต็มไปด้วยฟัน อย่างน้อยก็มีเป็นพันซี่ และทุกตัวเหมือนฟันปลาฉลามข้าไม่อยากให้มันเจาะคอข้าเข้าไปเลย!”  กัวกัวร้องไห้สะอึกสะอื้นอธิบายให้เย่ว์หยางฟังอย่างเจ็บปวดใจ

“ไม่เป็นไร, เจ้าไม่ได้หักหลังข้าครั้งแรก ข้าชินแล้ว!”  เย่ว์หยางกลับปลอบกัวกัว

แน่นอนถ้าโดนใส่หนอนยักษ์ที่ชอบกินอวัยวะภายในเข้าไปในปาก คงไม่มีใครทนรับการทรมานแบบนี้ได้

จะมีอะไรน่ากลัวไปกว่ามองเห็นท้องตนเองมีรูขนาดใหญ่?

อย่าว่าแต่กัวกัวเป็นคนขี้ขลาดตาขาวอยู่แล้ว

เป็นคนที่กระทบของแข็งและช่วยตนเองไม่ได้

และรู้สึกจนใจ

ดังนั้นเย่ว์หยางเข้าใจกัวกัวดี นอกจากนี้ ต่อให้กัวกัวไม่พูด แมลงพิษ ไฟนรกและภูตพรายก็สามารถหาความจริงพบได้อย่างง่ายดาย  การค้นหาสหายทรยศเป็นแค่การโจมตีทำลายกำลังใจกัน!

“ถ้ายังมีโอกาสอื่น ข้าจะไม่ขายเจ้า ข้าสัญญาว่าจะต้องกล้าหาญให้ได้”  กัวกัวรู้สึกละอายใจ

“ขอบใจ, เจ้ามีความตั้งใจดีเช่นนี้ข้าก็พอใจมากแล้ว  ความจริงเจ้าควรรักษาชีวิตให้รอดไว้ก่อน  ที่สำคัญไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าชีวิต”  เย่ว์หยางเหมือนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ ในที่สุดแม้แทบจะขยับทำอะไรไม่ได้  เขากลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?  น่าเสียดายที่ไม่มีเทปบันทึก มิฉะนั้นเขาคงเอาไปคุยโม้โอ้อวดได้อีกนาน

“ฮะฮะ เป็นเด็กที่มีอารมณ์ขันจริงๆ  ข้าชักชอบเจ้ามากขึ้นทุกทีเสียแล้ว”  หน้าของสตรีไฟนรกยิ้มเลือนราง นางถามต่อ  “ตอนนี้สหายอีกคนยังอยู่ในเงื้อมมือของน้องภูตพรายของข้า  นางมีความอดทนต่ำ หากเจ้าไม่ช่วยชีวิตเขานางจะขยี้คอเขา  หรืออาจจะใช้มือฉีกอกควักหัวใจและปอดของเขาออกมา หรืออาจจะดึงกระดูกสันหลังของเขาออกมาทำสร้อยคอกระดูกมนุษย์ก็ได้.. เจ้ามีวิธีใดที่ใช้การการโน้มน้าวสาวภูตผีนี้หรือไม่?  นางมีชื่อเสียงในด้านพรางตัวและซ่อนเร้น  ยากจะโน้มน้าวใจนางเสียด้วย!”

“ข้ามีสองวิธีในการโน้มน้าวใจผู้คน”  เย่ว์หยางยิ้มและชูสองนิ้ว “หนึ่งคือโน้มน้าวใจอย่างรวดเร็วเด็ดขาด  อีกวิธีหนึ่งโน้มน้าวด้วยจิตเมตตา”

“ขอฟังโน้มน้าวใจอย่างรวดเร็วเด็ดขาดก่อน”  สตรีไฟนรกให้ความสนใจมาก

“การโน้มน้าวใจอย่างรวดเร็วก็คือข้าตัดแขนหรือขาออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อนางเข้าใจว่าข้าเป็นคนที่น่าเชื่อถือมาก!”  คำอธิบายของเย่ว์หยางทำให้โจรดวงดาวหลายคนตะลึงงัน พูดตามตรง บางคนเชื่อเย่ว์หยาง พวกเขาไม่เคยเห็นวิธีโน้มน้าวใจที่รวดเร็วเช่นนี้

“เป็นวิธีการโน้มน้าวใจที่ดีมาก  ข้าชอบ”  สตรีไฟนรกปรบมือนางและยกย่อง จากนั้นถามต่อ  “แล้วเจ้ารู้เรื่องอะไรในเรื่องคุณธรรมหรือเมตตาธรรม?”

“ข้าโน้มน้าวด้วยคุณธรรมและเมตตาธรรมโดยข้าจะทุบด้วยหมัดและโน้มน้าวพวกเขาว่าข้ามีความอดทนและความจริงใจในการบริการผู้คนด้วยน้ำใจที่ยิ่งใหญ่  กล่าวโดยทั่วไปแล้ว เนื่องจากการโน้มน้าวคนอื่นในลักษณะนี้  มักจะได้รับคำตอบรับที่ดีเป็นส่วนใหญ่ จึงไม่ค่อยมีใครคัดค้าน”  เย่ว์หยางกล่าวว่าเขามักชักชวนคนอื่นด้วยวิถีเมตตาธรรม

“เยี่ยมมม”  โจรดวงดาวหลายคนอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ในเวลาเดียวกันพวกเขาพบว่าในตอนนี้ชอบวิธีโน้มน้าวใจอย่างมีเมตตาของเย่ว์หยาง  รับใช้ด้วยคุณธรรม

“สองวิธีนี้มีอะไรแตกต่างกัน?”  สตรีไฟนรกขมวดคิ้วถาม

“ความจริงความแตกต่างค่อนข้างมาก ความแตกต่างนั้นก็คือเวลา”  เย่ว์หยางอธิบายอย่างมีความสุข   “การโน้มน้าวอย่างรวดเร็วค่อนข้างเรียบร้อยและไม่สิ้นเปลืองเวลาของทุกคน  คนอื่นก็จะเข้าใจได้ตรงมากขึ้น ไม่จำเป็นต้องใช้เวลา!  ตอนนี้พวกเจ้าต้องการให้ข้าโน้มน้าวด้วยวิธีไหน จะโน้มน้าวแบบรวดเร็ว หรือโน้มน้าวด้วยคุณธรรมดี?”