เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1146 อาจติดเชื้อโง่ได้...

ตอนที่  1146  อาจติดเชื้อโง่ได้...

ทันใดนั้นมีเสียงดังออกมาจากข้างนอกทางเดิน เสียงเย็นชาดังก้อง  “พูดไปก็เปล่าประโยชน์ หนวกหู ใครจะทำได้”

มีอีกเสียงหนึ่งตอบโต้ทันที  “ไม่, ข้าคิดว่ามันยอดเยี่ยม ข้าไม่เคยได้ยินคำพูดที่เข้มแข็งอย่างนี้มานานแล้ว  ยิ่งกว่านั้นนี่ยังเป็นเด็กใหม่!  ในบางจุดการแสดงออกของมือใหม่ก็พอยกโทษให้ได้ ตราบเท่าที่เขาไม่กลัวจนฉี่ราดกางเกง  สำหรับมือใหม่แล้ว ถือว่าเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่!”

บุรุษที่พูดก่อนนั้นแค่นเสียงเย็นชา  “งั้นมาดูกันว่าเขาจะกลัวจนฉี่ราดหรือไม่!”

คำพูดของเขายังไม่จบ

เขาใช้มือข้างหนึ่งยกวัตถุสองชิ้นบินเข้าไปในห้องโดยสาร

ตุ้บ!  วัตถุสองชิ้นมีขนาดแตกต่างกันกระแทกลงข้างหน้าเย่ว์หยาง

โจรดวงดาวที่อยู่ใกล้เย่ว์หยางมองดูอย่างใกล้ชิด พวกเขาพบในทันทีว่าเป็นสองคนที่ตัวแห้งเหมือนปลาเค็มตากแห้ง  สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจมากยิ่งขึ้นก็คือ หนึ่งในสองคนนั้นคือกาดำที่พวกเขารอคอยอยู่นาน ตอนนี้กาดำบาดเจ็บสาหัสเจียนตาย ชุดคลุมดำของเขาขาดรุ่งริ่งเหมือนกลีบดอกไม้  ปกติกาดำเมื่ออยู่ต่อหน้าคนของเขามักจะทำท่าทางเท่ดูมีสง่าราศี แต่ตอนนี้เขาถูกโยนลงกับพื้น ไม่สามารถดิ้นรนได้แม้แต่กระดิกนิ้วก็ยากจะทำได้สำเร็จ...  ว่ากันตามตรงแล้วกาดำไม่เคยลำบากขนาดนั้นมาก่อนในชีวิต!

เขาไม่ได้หมดสติ เพียงแต่สติปัญญามึนซึม

แต่อยู่ต่อหน้าคนของเขา เขากลายเป็นปลาที่ไม่สามารถต่อสู้ดิ้นรน  เขาแทบรอไม่ได้อยากตายทันทีเพื่อหนีความอับอายต่อหน้าทุกคน

ที่อยู่ข้างกาดำเป็นบุรุษร่างยักษ์เลือดอาบทั่วตัว เขาคือเจ้านกกระทุง ที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล  ตลอดทั้งร่างราวกับตกถังย้อมสีแดง เขาตะลึงเป่าปากหอบเสียงแหลม ไม่ต้องดูก็รู้ว่าเจ้าผู้นี้ไม่รู้ว่าเขาจะตายอย่างไร

โจรดวงดาวรีบวิ่งเข้าไปหาและร้องลั่น  “ท่านกาดำ เกิดอะไรขึ้น  เกิดอะไรขึ้น?”

พวกเขาไม่ต้องการเข้าใจและไม่ต้องการเชื่อ นี่คือผู้นำที่ไร้เทียมทานในหัวใจของพวกเขา

เขาพ่ายแพ้โดยไม่คาดหมาย!

นี่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขายอมรับได้!

 “....” กาดำขยับปากเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง  แต่ในที่สุดเขาไม่สามารถพูดอะไรได้  หัวใจของเขาสิ้นหวัง เนื่องจากเขาพ่ายแพ้ศัตรูอย่างง่ายดาย

 “ร้องไห้ทำไม?  ไม่เห็นจะน่าอายเลย พวกเขายังไม่ตาย!”  เย่ว์หยางโวยวายสั่งโจรดวงดาวให้ลากสองคนไปอยู่ข้างหลังเขา

 “ไม่มีการฉี่ราดรดกางเกง แต่ยังออกคำสั่งได้  ข้าชนะ”  คนข้างนอกทางเดินปรบมือดีใจ

 “ใช่เหรอ?  เจ้าแน่ใจจริงๆ นะว่าเจ้าชนะ?  ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็ฉี่ราดกางเกงเอง  ข้ารับรองได้ว่าในเวลาไม่ถึงนาทีเจ้าจะเห็นอีกฝ่ายหนึ่งแสดงความขี้ขลาดออกมาทั้งยังต้องคุกเข่าร้องขอชีวิต...”  เสียงเย็นชาสะท้อนผ่านประตู และเจ้าของเสียงเป็นบุรุษวัยกลางคนรูปงามร่างสูงใหญ่ คนผู้นี้เต็มไปด้วยความจริงจังเหมือนผู้นำที่จริงจังกับงานซึ่งปรากฏตัวทั่วทุกหนแห่งทำให้ทุกสถานที่เหมือนกับเป็นห้องประชุม ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์หรือทัศนคติก็มองเห็นได้ นี่คือคนที่มีอำนาจเหนือกว่าและไม่หวั่นไหวได้ง่ายนัก

 “หลายอย่างที่นี่เป็นของเราสองคน  พวกเจ้าอย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่า”  สตรีไฟนรกมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยนางเตือนคนอย่างเฉยเมย

 “ถ้าข้าจะจัดการเองเล่า?” บุรุษร่างใหญ่เกินคนธรรมดาย้อนถาม

 “งั้นปล่อยให้เจ้าก็ได้!”  สตรีไฟนรกและคนร่างใหญ่จ้องหน้ากันครู่หนึ่งจู่ๆ ก็หัวเราะผายมือและยักไหล่  “ใครให้ข้ากับน้องภูตพรายเป็นสตรีเล่า!  บางครั้งสตรีก็ดื้อรั้นเกินไป  ดังนั้นหลายอย่างที่นี่ยังเหลือให้พวกเจ้าเหล่าบุรุษจัดการ!  น้องภูตพราย!  วางเจ้าผู้นั้นลง  เราจะหลีกทางและดูผีตะกละและศพบินเจ้า เราจะศึกษาเรียนรู้หาประสบการณ์”

 “....”  ภูตพรายร่างโปร่งแสงดูเหมือนจะลังเล  แต่สตรีไฟนรกขอร้องครั้งแล้วครั้งเล่านางโยนฮัวยาออกไปอย่างไม่พอใจ

 “แค่ก แค่ก แค่ก!”  ฮัวยาเกือบตาย  เขาไอทันทีที่เป็นอิสระ และแทบจะไอเอาปอดออกมา

โจรดวงดาวหลายคนรีบเข้ามาดึงตัวเขากลับเข้าไป

ดึงกลับไปอยู่หลังเย่ว์หยาง

ตอนนี้มีแต่ซ่อนตัวอยู่หลังเย่ว์หยางจึงรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้าง

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยมั่นใจเย่ว์หยาง แต่เนื่องจากสถานการณ์บังคับ พวกโจรดวงดาวเหล่านั้นใกล้ชิดกับเย่ว์หยาง ผู้มีความแข็งแกร่งที่พวกเขาไม่รู้ แต่อย่างน้อยในแง่ของการแสดงออกและการพูด เด็กหนุ่มผู้มาใหม่นี้ไม่ต่างจากคนอื่น ดังนั้นตอนนี้พวกเขาพยายามเชื่อใจกันและกัน

เย่ว์หยางกวาดตามองดูผีตะกละร่างสูงใหญ่มองดูไม่เหมือนกับคนชั่วร้าย จากนั้นมองไปที่ประตูทางเดินมาห้องโดยสารและเดินเข้าไปใกล้ทางด้านข้างช้าๆ  แต่เขาระมัดระวังตัวมากไม่ต้องการเข้าห้องโดยสารของศพบิน  ศพบินสวมชุดยาวสีขาว ผมเขามีสีแดงอมม่วงอ่อน ปราศจากการหวีตกแต่ง ผมข้างหน้ายาวปรกหน้าผากที่กว้างบ่งบอกถึงความเป็นคนมีภูมิปัญญา เขาดูสง่างาม และสง่างามกว่าคนทั่วไป  ถ้าไม่ใช่ชื่อของสตรีไฟนรก เป็นไปไม่ได้ที่คนผู้มีมาดคุณชายจะใช้ที่ทำให้คนรู้สึกพูดไม่ออกและขวัญผวา  ศพบิน

ศพบินผู้นี้เป็นคนร่างใหญ่

ดวงตาของเขาเขียว มีเสน่ห์แบบมนุษย์

เขาพบว่าเย่ว์หยางมองสำรวจจึงปรบมือหัวเราะและพยักหน้า  “ข้าเริ่มงุนงงเล็กน้อยเป็นที่รู้กันดีว่า คนฉลาดและเห็นแก่ตัวอย่างกาดำมีความริษยารุนแรงกว่าใคร เขายอมสละตัวเองช่วยเหลือคนนอกได้อย่างไร? ตอนนี้ข้าเชื่อแล้ว เจ้าคู่ควรแก่การเสียสละของเขาจริงๆ   เด็กหนุ่มอย่างเจ้าเมื่อเติบโตขึ้นศักยภาพจะมีอย่างไม่จำกัด  ดังนั้นไม่ว่าต้องทุ่มเทเสียสละเพียงไหนก็คุ้มค่า!”

ผีตะกละมีสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดจริงจังการฆ่าของเขาคนอื่นไม่อาจคาดเดาได้ อาจทำลายสิ่งดีๆ ในโลกที่สวยงาม

การทำลายเด็กใหม่ผู้มีศักยภาพเติบโตไม่มีขีดจำกัดคือความปรารถนาตามธรรมชาติของเขา

ขณะที่ศพบินยกย่องสรรเสริญเย่ว์หยาง รังสีฆ่าฟันในดวงตาของผีตะกละยิ่งเพิ่มหนักขึ้น  ในที่สุดดวงตาของเขาเยือกเย็นรังสีฆ่าฟันพวยพุ่ง

 “ในเมื่อเป็นแบบนี้”  ขณะนั้นผีตะกละขัดขวางศพบิน เขาชี้หน้าของเย่ว์หยาง  “ข้าจองหน้าเจ้า!  ข้าหวังว่าเจ้าจะดิ้นรนต่อสู้อย่างสุดกำลัง เพื่อให้ข้ารู้สึกเคี้ยวกินได้มันยิ่งขึ้น  เวลาข้ากินคนและหัวของเจ้าแก้มเจ้าจะต้องเหนียวหนึบมาก  ดังนั้นอย่าทำให้ข้าผิดหวัง”

 “เขา เขาชอบกินคน...” กัวกัวซ่อนอยู่ข้างหลังเย่ว์หยางและตัวสั่นเตือนเย่ว์หยาง  “โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาชอบกินหน้าคน..แหวะ”

 “แหวะเหรอ?” ฮัวยามองดูกัวกัวอ้วก เขาอดตัวสั่นไม่ได้

 “มันเป็นรสชาติที่ดีจริงๆ”  แม้แต่สตรีไฟนรกก็อดทำท่าแหวะไม่ได้

 “สำหรับคนแบบนี้ ดูเหมือนว่าข้าไม่สามารถใช้การโน้มน้าวใจอย่างรวดเร็วได้  มันสิ้นเปลืองเวลาทุกคนเร็วเกินไป  แต่ข้าจะใช้วิธีโน้มน้าวด้วยคุณธรรม ใครก็ตามที่ทำให้ข้าใช้วิธีโน้มน้าวแบบนี้ต้องมีความอดทนและจริงใจมากพอ!”  เย่ว์หยางกล่าวว่า เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเจรจาต่อรองที่ยอดเยี่ยม และเขามีความรักลึกซึ้งต่อการเจรจาเพื่อสันติภาพโลกเพื่อช่วยมนุษยชาติ

ผีตะกละได้ฟังคำพูดของเย่ว์หยาง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน

เขาไม่ตอบ

เป็นเพราะเขารู้สึกดูถูกเหยียดหยามพลังของเย่ว์หยาง!

เขาไม่กลัวเล่ห์ลิ้นของเย่ว์หยาง?  เด็กใหม่ที่ไร้พลังจะทำอะไรได้?

ในใจของผีตะกละรู้สึกว่าแทบรอไม่ไหวแม้แต่วินาทีเดียว เขาตัดสินใจไม่พูดกับเย่ว์หยางเจ้าเด็กใหม่ เขาบิดหักนิ้วดูถูกเย่ว์หยางเตรียมพร้อมพุ่งเข้าใจและต่อยฆ่าเจ้าเด็กนี่ในหมัดเดียว

เย่ว์หยางยิ้ม

รอยยิ้มสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ เต็มไปด้วยความมั่นใจ.. เมื่อเห็นรอยยิ้มเย่ว์หยางศพบินระแวงถอยกรูดทันทีเขาเตือนผีตะกละสหายของเขา “ระวัง แปลกมาก”

คำพูดของเขายังไม่ถึงหูผีตะกละ เย่ว์หยางก็เคลื่อนไหวทันที  ความเร็วของเขาดูเหมือนจะไม่เร็ว ค่อยๆ ยื่นมือออกไปกดที่หน้าของผีตะกละ จากนั้นสตรีไฟนรกและภูตพรายที่ยืนอยู่ไม่ห่างกระโดดหลบซ้ายขวาทันที การโจมตีที่แปลกประหลาดน่าอึดอัดนี้พวกนางไม่ยอมให้เข้ามาใกล้ รีบหลบหลีกทันที

หน้าของผีตะกละปรากฏแววเยาะเย้ย

เขายื่นมือคว้ามือของเย่ว์หยางเตรียมบิดแขนในพริบตาจากนั้นทุ่มเจ้าเด็กใหม่ลงพื้นแล้วใช้เท้าย่ำศีรษะให้แหลก

ช่วงเวลาไม่ถึงหนึ่งในหมื่นวินาที

ท่าทีเยาะเย้ยและดูถูกของผีตะกละค้าง มือของเย่ว์หยางเหลือแต่เงาตามหลังเลือนรางเคลื่อนช้าๆ ในอากาศ แต่มือที่แท้จริงกดอยู่ที่หน้าของผีตะกละ ขณะที่ผีตะกละโจมตีใส่ความว่างเปล่า ศีรษะของผีตะกละกระแทกกับพื้น  พวกเขาไม่เห็นการเคลื่อนไหว แม้แต่กาดำ สตรีไฟนรก ภูตพรายและศพบินไม่เข้าใจความเคลื่อนไหวของเขาแม้แต่น้อย ทั้งที่มองเห็นอยู่

ปัง!

ทั่วทั้งห้องโดยสารสั่นสะเทือน

เสียงดังสนั่นรุนแรงยิ่งกว่าฟ้าผ่าร้อยเท่า ทุกอย่างในห้องโดยสารกระดอนขึ้นไปในอากาศ  ฮัวยา กาดำ โจรดวงดาวคนอื่นถูกแรงระเบิดกวาดใส่ลอยขึ้นในกลางอากาศปรับตัวและลงสู่พื้นได้ปลอดภัย แต่เจ้ายักษ์นกกระทุงที่นอนสลบเหมือนหมูตายลอยขึ้นไปเหมือนกองเนื้อกระแทกเข้ากับหลังคาห้องโดยสารและร่วงลงมากระแทกพื้นอย่างแรงและกองรวมกับสิ่งของประดับเรือโผล่ให้เห็นแต่ขา  ส่วนสตรีไฟนรกและภูตพรายกระโดดลอยตัวเบาๆ ในกลางอากาศหลบพ้นแรงระเบิดในครั้งนี้ได้

ศพบินที่อยู่นอกประตูถอยออกไปห่าง สีหน้าของเขาเคร่งขรึม

เขารู้สึกถึงภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่

แม้ปัจจุบันนี้เย่ว์หยางจะเป็นมือใหม่ที่อ่อนแอและยิ้มอย่างเป็นมิตรดูไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์โลก

โน้มน้าวโดยใช้คุณธรรมนำหน้า!

ฮัวยาและกัวกัวรู้ซึ้งถึงวิธีการเจรจาต่อรองของเย่ว์หยางแล้ว

ตอนนี้พวกเขาเห็นผลที่เกิดขึ้นจริง...เมื่อการเจรจาต่อรองด้วยคุณธรรมเอาชนะได้ ศีรษะของผีตะกละถูกระเบิดกระจายไปกองกับขยะไม่มีใครบอกได้

ใบหน้าที่หล่อเหลาไม่มีอีกต่อไป มันสมองกระจาย เศษกะโหลกและเลือดกระจายอยู่ทั่วพื้น

ไม่รู้ว่าชิ้นส่วนคางหรืออะไรบางอย่างตกลงบนไหล่ของกัวกัว

สีแดงมีกลิ่นคาวเลือด

กัวกัวเหมือนถูกผีกัด เขารู้สึกไม่สบายจนอยากอาเจียนออกมา

 “วิธีโน้มน้าวคนด้วยคุณธรรมแบบนี้ไม่เลวจริงๆ  ข้าชอบมาก แต่น่าเสียดายใช้ผิดเป้าหมาย”  สตรีไฟนรกพูดพลางหัวเราะ  “ในโลกนี้ใช่ว่าทุกคนจะสามารถโน้มน้าวด้วยคุณธรรมได้ ผีตะกละที่อยู่ข้างหน้าเจ้าก็เป็นคนเช่นนั้น!”  นางพูดไม่ทันขาดคำ ศพของผีตะกละก็ลุกขึ้นนั่งทันที

มันใช้มือตัดชิ้นส่วนเสียบนคอ เหลือเส้นเลือดบนคอเพียงไม่กี่เส้น

ศพไร้หัวมีเสียงแปลกๆ ดังออกมาจากท้อง เสียงนั้นเหมือนกับผีตะกละนั่นเอง เสียงของมันดังเหมือนเสียงผายลม “ปวดหัวมากนัก ไม่มีใครทำให้ข้าอับอายมานานมากแล้ว!  บัดซบ”

ฮัวยาและกัวกัวปากอ้าตาค้าง

แย่แล้ว

ไม่มีศีรษะ แต่เจ้าผู้นี้ยังมีชีวิตได้หรือ?  เขาเป็นคนหรือเปล่า?

ผีตะกละที่ไม่มีหัวแต่ยังมีชีวิตลุกขึ้นยืนตรงและชี้มาที่เย่ว์หยางด้วยความโกรธ  “อย่าคิดว่าทำร้ายข้าได้ แล้วเจ้ายังทำอวดดีกับข้าได้นะ ข้ามีร่างอมตะ ไม่มีวันตาย!   ไม่ว่าเจ้าเป็นเด็กน่าตายมาจากไหน เมื่อบังอาจทุบศีรษะข้า  อย่างนั้นข้าจะสั่งสอนให้เจ้ารู้ว่าขุนเขาเหนือขุนเขาคือโลกของเราผู้ใหญ่  แต่ใช่ที่ให้เด็กน่าตายอย่างเจ้ามาวิ่งเล่น!”

 “โอ๊ว บิดากลัวแทบตาย!” เย่ว์หยางเอามือทาบอกตกใจทำเป็นกลัวและอดยักไหล่ถอนหายใจไม่ได้  “ไม่มีหัวยังมีชีวิตได้อีกหรือ?   จริงๆ ด้วย แต่หัวนี่เป็นแค่ของตกแต่ง  ฟังดูเหมือนงี่เง่า แต่ข้าเพิ่งเห็นครั้งแรกจริงๆ  โลกเรากว้างใหญ่ไพศาลนัก คนก็มีทุกประเภท คนงี่เง่าไร้สมองยังมีชีวิตอยู่ได้  ข้าจะพูดอะไรได้?  ไม่, ข้าต้องยืนให้ห่างกว่านี้ มิฉะนั้นอาจติดเชื้อโง่ได้..”