เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1153 ความหลงใหล

ตอนที่  1153  ความหลงใหล

หลังจากกำจัดไปสองคนคือผีตะกละและขุนพลค้างคาว เยว์หยางรู้สึกว่าถูกบางคนจับตามอง

บางทีตอนแรกไม่มีใครสังเกตตัวเขา

แต่ตั้งแต่กำจัดผีตะกละ สถานการณ์แตกต่างออกไปทันที  เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะศพบินรายงาน หรือว่าคนหรือมีเส้นสายที่มืดมิดคอยรายงานคนที่อยู่เบื้องหลัง...  หลังจากรอขุนพบค้างคาวหูโต เย่ว์หยางรู้สึกได้ชัดเจนว่ามีคนที่จับตามองดูเขาและเขาผู้นั้นมีพลังแข็งแกร่งลึกล้ำมิอาจคาดเดาได้

เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ ส่งเหมาพั่วตี้จากไป เพื่อทดสอบปฏิกิริยาของศัตรูที่ซ่อนอยู่ในความมืด

เหมาพั่วตี้ใช้ยานชูชีพจากไปอย่างราบรื่น

ดูเหมือนว่าในใจของศัตรูนั้น เหมาพั่วตี้ก็แค่มดแมลงตัวหนึ่ง และฝ่ายตรงข้ามไม่ใส่ใจ  นี่เช่นเดียวกันกับการแยกตัวออกไปของกาดำและกระทุง  ศัตรูซ่อนตัวอยู่ในความมืดและจับตาเย่ว์หยางอย่างเดียว  เป็นเวลาชั่วระยะหนึ่ง เขาไม่รู้เหตุผล ทำไมเขาไม่เริ่มลงมือกับเย่ว์หยาง

หรือว่ายังไม่ได้โอกาส?

หรือว่าพวกเขาเป็นกองกำลังอื่นกำลังนั่งบนภูดูเสือกัดกัน?

เย่ว์หยางไม่สามารถคาดเดาถึงเจตนาของบุคคลที่ซ่อนเร้นนั้นได้  ที่สำคัญ เขาเพิ่งมาและความเข้าใจเกี่ยวกับขุนเขาเหนือขุนเขายังคงน้อยมาก!

ขณะที่คิดอยู่นั้น เขาพุ่งเข้าไปในสนามรบแนวดาวเคราะห์น้อย

กู้ไห่กำลังแสดงพลังเทพอย่างยิ่งใหญ่

จอมพลกริฟฟินและแม่ทัพอินทรีทองถูกรุกไล่ต้อนครั้งแล้วครั้งเล่า

สำหรับการมาถึงของเย่ว์หยางทั้งสามคนแสดงสีหน้าประหลาดใจ ไม่มีใครรู้ว่าเด็กหนุ่มผู้นี้เป็นใคร...  จอมพลกริฟฟินและแม่ทัพอินทรีทองมองหน้ากันเอง และกู้ไห่หยุดโจมตีและมองด้วยความระมัดระวัง

เย่ว์หยางรีบโบกมือ  “พวกท่านสู้กันต่อตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจข้าก็ได้  ข้าแค่บังเอิญผ่านทางมา!”

“ดูเหมือนเจ้าเป็นคนของเทพอาคเนย์ชี่เฉียวด้วยไม่ใช่หรือ  แต่อาจเป็นคนของเทพบูรพาซื่อเสินก็เป็นได้  เด็กหนุ่ม เจ้ามีกลิ่นอายพิเศษในตัว บ่งบอกว่าเป็นคนฝ่ายพวกเจ้า”  กู้ไห่มีปฏิกิริยาเร็ว เขามองดูกริฟฟินและแม่ทัพอินทรีทอง และตระหนักได้ทันทีว่าเย่ว์หยางไม่ใช่สหายหรือผู้ช่วยของทั้งสอง แต่ดูเหมือนเป็นคนรุ่นหลังของเทพบูรพาซื่อเสิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขากล่าวเพื่อชี้นำระบุเอกลักษณ์ของเย่ว์หยาง ไม่ต้องการให้เย่ว์หยางเข้าร่วมสงคราม

พลังของอาณาจักรเทพประจิมแข็งแกร่งมากกว่า และเพียงพอจะข่มอาณาจักรเทพอาคเนย์ได้

ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่งหรือศักยภาพในการทำสงครามเทพประจิมยังเหนือกว่าเทพอาคเนย์และเทพอื่น

อย่างไรก็ตาม ขุนเขาเหนือขุนเขา อาณาจักรเทพประจิมยังไม่ใช่อาณาจักรที่แข็งแกร่งที่สุด อย่างน้อยที่สุดในการเผชิญกับอาณาจักรเทพบูรพาที่ปกครองโดยเทพบูรพาซื่อเสิน   อาณาจักรเทพประจิมยังไม่กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นอันดับหนึ่ง

นักสู้แห่งอาณาจักรเทพประจิมผู้หยิ่งยโสสามารถคิดได้ว่าอาณาจักรของเขาอยู่ในสภาพเท่าเทียมกับอาณาจักรเทพบูรพาเท่านั้น

ไม่มีอาณาจักรไหนกล้าพูดว่าดีที่สุดในโลก

รวมทั้งเทพประจิมเฮยโจ้วก็ยังไม่กล้าพูดคำนี้...  กู้ไห่ระบุถึงจุดนี้เพื่อป้องกันไม่ให้จอมพลกริฟฟินและแม่ทัพอินทรีทองอ้างได้  แน่นอนกู้ไห่ตั้งใจทดสอบสถานะที่แท้จริงของเย่ว์หยางก่อน  ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ เขาไม่อยากตอแยเย่ว์หยาง ในฐานะจอมพลซ้ายแห่งอาณาจักรเทพประจิม เขาไม่ใช่หนึ่งในห้าจอมโฉดเช่นผีตะกละที่อยู่ในบังคับบัญชาของเขาหรือขุนพลห้าสัมผัส เห็นได้ชัดว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้แตกต่างจากคนอื่นและไม่สามารถเข้าใจได้

“เผ่าพันธุ์ของเรา?”  เย่ว์หยางขมวดคิ้ว  “ไม่ว่าข้าจะเป็นใครก็ตาม ข้าไม่สนใจจะดูการต่อสู้ของพวกเจ้า  ถ้าเจ้าไม่ตอแยข้า ข้าก็ไม่สนใจดู”

“ตราบใดที่เจ้าไม่ลงมือสอดแทรก ยานนกกระทุงทั้งหมดยกให้เจ้า!” กู้ไห่ใช้คำพูดเหล่านี้ทดสอบ

“เฮอะ!  ข้ายังไม่ตาย ยานแม่นกกระทุงก็ไม่ใช่ของอาณาจักรเทพประจิมของพวกเจ้าอย่างแท้จริง!”  จอมพลกริฟฟินได้ยินเรื่องนี้ก็เยาะเย้ยทันที “การให้ของขวัญด้วยของๆ คนอื่นหมายความว่ายังไง?  ทำไมเจ้าไม่ยกยานแม่เหยี่ยวมังกรที่ใหญ่ที่สุด ทรงพลังที่สุดของอาณาจักรเทพประจิมให้น้องชายผู้นี้เล่า?  น้องชายผู้นี้โดดเด่นยิ่งนัก เจ้ากลับเอายานแม่นกกระทุงไปมอบให้เขา กู้ไห่เจ้าช่างมีน้ำใจนัก?”

“ยานเหยี่ยวมังกรใหญ่กว่ายานนกกระทุงเหรือ?  ข้าชอบ”  เย่ว์หยางปรบมือหัวเราะ  “แน่นอนว่ายานกระทุงไม่เลยเลว ข้าไม่ปฏิเสธของขวัญ!”

“ถ้าน้องชายต้องการเราจะยกยานเหยี่ยวมังกรให้เจ้า” แม่ทัพอินทรีทองเข้าใจความหมายของจอมพลกริฟฟินใช้บุรุษหนุ่มผู้นี้ชี้ผลสงครามระหว่างกองทัพ  ตอนนี้อาณาจักรเทพประจิมมุ่งมั่นจะยึดครองอาณาจักรเทพอาคเนย์

หากบุรุษนี้เป็นคนหรือผู้เยาว์จากตระกูลซื่อเสินแห่งอาณาจักรเทพบูรพา เป็นไปไม่ได้ที่จะมองดูอย่างเฉยเมย

แปดอาณาจักรเทพนำโดยเทพบูรพาและเทพประจิม

ไม่ว่าจะขาดใครไปสักคนจะทำลายความสมดุลระหว่างกัน

อาณาจักรเทพบูรพาพยายามอดกลั้นอย่างที่สุดในการขยายตัวของอาณาจักรเทพประจิม  ที่ยิ่งไปกว่านั้นอาณาจักรเทพประจิมคิดจะผนวกอาณาจักรเทพอาคเนย์  และใช้จุดนี้สร้างแรงกดดันและคุกคามต่ออาณาจักรเทพบูรพา

เย่ว์หยางมองกริฟฟินและอินทรีทองด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย เขาฝืนยิ้ม  “ยานเหยี่ยวมังกรเป็นของดี แต่ข้าเกรงว่าจะได้รับมาไม่ใช่เรื่องง่ายจริงไหม?”

จอมพลกริฟฟินตอบ  “ก็ยากเหมือนกับรับยานกระทุงลำนี้แหละ”

กู้ไห่หัวเราะ  “บุรุษรูปงามผู้นี้รู้แต่ความจริงว่ายานกระทุงอยู่ข้างหน้าเจ้าแล้ว และยานเหยี่ยวมังกรอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์!  หากน้องชายเต็มใจจะรออย่างอดทนข้ารับประกันได้ว่า ใช้เวลาไม่เกินสามชั่วโมง เจ้าจะได้รับยานกระทุง  จอมพลกริฟฟิน ข้าให้เกียรติเจ้าเสมอมา แต่อย่างไรก็ตาม ในฐานะผู้อาวุโส เจ้าไม่อาจเอาแต่โกหกได้ เรื่องนี้ทำให้เราผิดหวังนัก!”

เขาพยายามเสนอดึงเย่ว์หยางเข้ามาอยู่ฝ่ายตนและพยายามเอาชนะอีกฝ่ายหนึ่ง

ตราบใดที่เย่ว์หยางไม่เข้ามายุ่ง

เขายินดีเสนอยกยานกระทุงให้ทั้งหมด

แม่ทัพอินทรีทองเชิดหน้ากล่าวแดกดันทันที  “ข้าเกรงว่าข้าคงรอได้ไม่ถึงสามชั่วโมง  ทันทีที่จอมพลหมื่นปีศาจมาถึง เขาจะฆ่าน้องชายผู้นี้ไปด้วย!  เทียบกับจอมพลกู้ไห่ที่รับปากสัญญากับเจ้า โดยส่วนตัวข้าเชื่อว่าคำพูดของจอมพลกริฟฟินน่าเชื่อถือมากกว่า!”

ทันใดนั้น

ทั้งสองฝ่ายต่างถกเถียงด่าทอกัน

แม้ว่าจะดีกว่าลงมือโดยตรง แต่ในการแสดงภูมิปัญญาและความกล้าหาญของพวกเขานั้นเกินแผนจริงๆ

ทั้งสองฝ่ายสามารถเข้าใจถึงพลังอำนาจและทัศนคติที่อยู่เบื้องหลังเย่ว์หยาง พวกเขาไม่ต้องการให้บุรุษหนุ่มนี้กลายเป็นศัตรูและเป็นตัวแปรผลแพ้ชนะการต่อสู้

ไม่ว่าจะเป็นกู้ไห่ กริฟฟินและแม่ทัพอินทรีทอง  พวกเขาไม่อยากต่อสู้อีกครั้ง  พวกเขาหยุดมือชั่วคราวและรอกำลังเสริม...  พวกเขาเห็นได้ว่าไม่ว่าบุรุษหนุ่มผู้หยั่งคาดไม่ถึงจะเข้าร่วมหรือไม่  ประโยชน์จากสถานการณ์โดยรวมจะโอนเอนไปหาฝ่ายนั้น  ดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่ได้รับการสนับสนุนจากเย่ว์หยาง พวกเขาก็ไม่ได้บ่นว่าเขา

เย่ว์หยางมาจากฝ่ายซื่อเสินแห่งอาณาจักรเทพบูรพาหรือ?

นี่เป็นเรื่องสำคัญมาก

แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหลักที่ทำให้เกิดการต่อสู้  เพราะไม่ว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้จะอยู่ฝ่ายใด พลังของเขาไม่ง่ายจะรับมือเลย หากไม่มีพลังอำนาจยิ่งใหญ่และตระกูลสำคัญหนุนหลัง เป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกฝนบุรุษหนุ่มเช่นนี้ขึ้นมาได้

สถานการณ์ต่อสู้ชะงักงัน

ทุกคนกำลังรอ

รวมทั้งเย่ว์หยาง  เขายังรอปฏิกิริยาสนองตอบของ ‘บุคคล’ ผู้สอดแนมอยู่ในความมืด

ขณะนั้นเหตุการณ์ที่ยานแม่ที่หยุดชะงัก ผลที่คาดเดาออกมาแล้ว  ผู้ชนะคือภูตน้อยตั๊กแตนมัจจุราช!  หลังจากผ่านประตูหวนกำเนิดในหุบเขาอสูร กลายเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูง พร้อมกับอาบแสงเทพ และกินผลปัญญาระดับศักดิ์สิทธิ์  และจากนั้นยังเลื่อนระดับพร้อมกับเจ้านายหลังจากเอาชนะจ้าวสุริยาได้... ตอนนี้สาวน้อยตั๊กแตนมัจจุราชไม่ใช่ทารกน้อยที่น่าสงสารที่ต้องถูกฟักจากไข่ก่อนกำหนดอีกต่อไป  วันนี้นางคืออสูรพิทักษ์ที่ผ่านการเปลี่ยนแปลงมากมายที่สุดและมีความก้าวหน้ามากที่สุดรองจากอาหงและอาหมัน!

เดิมทีพลังดั้งเดิมของนางยังด้อยกว่าภูตฟ้าปั่นป่วน  แต่ตอนนี้พลังของนางก้าวหน้าไปไกลมากจนนางสามารถรับผิดชอบงานบางงานคนเดียวได้

บางทีนางอาจยังตามไม่ทันเสี่ยวเหวินหลี ตั่วตั่วและสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิง

แต่ในแง่พลังรบ

อาหง อาหมัน อิคคามีประสบการณ์การต่อสู้มาอย่างยาวนาน

“ถ้าเจ้าถอยหนี จะไม่มีใครชิงงานได้  ให้ข้าสู้สักตั้งหนึ่งก่อน  พวกเจ้าไม่ต้องบ่น ไม่อย่างนั้นข้าจะฟ้องนายท่าน!”  สาวน้อยตั๊กแตนมัจจุราชได้เรียนรู้หลายอย่างจากฮุยไท่หลาง  โชคดีที่ครั้งนี้ฮุยไท่หลางกำลังฝึก ไม่สามารถติดตามมาได้ มิฉะนั้นในอนาคต สาวน้อยผู้นี้คงเรียนรู้กลยุทธ์เจ้าเล่ห์จากฮุยไท่หลางอีกมาก

“เร็วเข้า ข้าใจร้อนนิดหน่อย”  อาหงสับสนมองดูมือตนเอง เหมือนกับสงสัยว่านางแพ้ (เป่ายิงฉุบ) ได้ยังไง?

อาหมันเป็นคนซื่อและพูดดีๆ

ความสัมพันธ์กับอิคคาก็ไม่เลว พวกนางยังเข้ากันได้ดี

มีเพียงภูตฟ้าปั่นป่วนที่ลังเลเล็กน้อย นางได้แต่ล่องลอยไปมา  ขุนพลลิงตาปีศาจมีสีหน้าเยาะเย้ย แต่เขามีความพึงพอใจศิลาศักดิ์สิทธิ์ อัญมณีมากมายกับศิลาศักดิ์สิทธิ์ประดับไว้บนตัวของเขาทำให้ดูเหมือนหิ่งห้อยตัวใหญ่  แม้ว่าภูตฟ้าปั่นป่วนจะมีวิวัฒนาการนับครั้งไม่ถ้วน  แต่สติปัญญาของนางก็ยังไม่ดีเท่าอาหงและอาหมัน และนางก็เปราะบางต่ออัญมณีที่มีพลังงานมหาศาล... เพราะเย่ว์หยางชอบดุนาง  แม้ว่านางจะเห็นอัญมณีในตอนนี้ แต่นางไม่ต้องการจะกลืนกินทันที

ขุนพลวานรตาปีศาจ ขุนพลกิ้งก่าลิ้นยาวและขุนพลแมลงจมูกยาว แม้ว่าพวกเขาจะหยิ่งยโส แต่พวกเขาไม่ใช่คนโง่

สำหรับสตรีอ่อนแอที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา

รู้ว่าพวกเขาไม่ควรตอแย

“สตรีคนที่นำและมีเขายาวอาจแข็งแกร่งมากกว่า  ถ้าสตรีคนที่ยังไม่เติบโตเต็มที่ก็คงเป็นสตรีไฟ”  ขุนพลวานรตาปีศาจทำการประเมินและรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน  พวกเขาทั้งสามคิดว่าภูตฟ้าปั่นป่วนแข็งแกร่งที่สุดแล้ว จากนั้นก็เป็นอาหง และอาหมัน สำหรับอิคคากับเว่ยหลาย พวกเขาไม่คิดว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้

“ข้าชอบแม่เขายาว  ข้ามีหน้ายาว ใบหน้าแปลกร่างกายสุดยอด เอวยาวและขายาว  อย่างนี้ต้องสนุกมาก”  ขุนพลกิ้งก่ากระซิบกับสหายและจองตัวอาหมันที่นับวันมีแต่จะสวยงดงามมากขึ้น เพราะผ่านการเปลี่ยนแปลงมานับครั้งไม่ถ้วน

“นางไม่เลวเหมือนกัน  แต่ข้าชอบหัวหน้าสตรี ดูมีราศีเหมือนนางพญาเห็นแล้วอยากให้นางลงแส้.. ไม่... นึกทีไรเลือดกำเดาข้าจะพุ่งทุกที!” ขุนพลแมลงจมูกยาวมีแนวโน้มให้ความสนใจอาหงมากขึ้น  มุมมองของเขาได้รับการยืนยันจากขุนพลวานรตาปีศาจ  เมื่อมองไปที่อาหง วานรตาปีศาจกลืนน้ำลายลงคอดวงตาขนาดใหญ่เป็นประกาย  “พวกเจ้าทุกคน ข้าต้องการแม่นี่!”

“ทำไม?”  ขุนพลแมลงจมูกยาวแค่นเสียง

“ข้าจองนางก่อน นางต้องเป็นของข้า!  ข้าเล่นจนพอใจแล้ว ค่อยให้เจ้า!”  ขุนพลวานรตาปีศาจบอกว่าเขาจะเล่นเป็นคนแรก

“ไสหัวไป ข้าไม่ต้องการให้เจ้าสู้  สองคนตัวเล็กเป็นของเจ้า  คนนี้เป็นของข้า  อย่าทะเลาะกัน  ข้าจะชดเชยสาวงามให้เจ้าอีกร้อยคน และสาวบริสุทธิ์จากเผ่าจิ้งจอกที่เจ้าต้องการครั้งล่าสุดด้วย  สิ่งที่เจ้าต้องการข้าจะยกให้เจ้าหมด  แต่สตรีคนนี้ต้องเป็นของข้า!”  ขุนพลแมลงจมูกยาวกำหนดเงื่อนไขราคา

สองคนเถียงกันอยู่พักหนึ่ง

โดยไม่ลดราวาศอก

และเกือบจะลงมือต่อกัน หลังจากกิ้งก่าลิ้นยาวโน้มน้าวตัดสินใจพักรบชั่วคราว หลังจากจับเชลยได้ พวกเขาค่อยเจรจากัน

เมื่อพวกเขากำลังฝันหวานกันอยู่ ภูตน้อยตั๊กแตนมัจจุราชเว่ยหลาย ได้ออกกำลังอุ่นเครื่องรอตามที่เย่ว์หยางเคยแนะนำไว้ และไม่รีรอเริ่มเปิดศึกทันที... บึ้ม!

เมื่อวานรตาปีศาจสะดุ้งโหยง ก็สายเกินกว่าจะแนะนำตัวเองเสียแล้ว หมัดของสาวน้อยตั๊กแตนมัจจุราชมาถึงเบ้าตาเขาแล้ว  เขาเจ็บปวดมึนงงรู้สึกมองเห็นดวงดาว