เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1158 ผู้สร้าง

ตอนที่  1158  ผู้สร้าง

เมื่อองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนได้ทราบข่าว เย่ว์หยางถือดาบสมบัติที่ไม่ธรรมดาอยู่ในมือ

 

ดาบนี้ใสนุ่มนวลตา

ยาวหนึ่งเมตร กว้างสองนิ้ว

หน้าแคบสันบางเหมือนกระดาษและใสเป็นประกายเหมือนหยก

ดาบนี้เย่ว์หยางสร้างขึ้นด้วยวิธีที่เหลือเชื่อและเป็นไปไม่ได้  ไม่ว่าใครเห็นแล้วจะไม่มีใครจินตนาการได้ว่าสิ่งนี้สร้างมาจากโลหะลับเทพสังหาร ยากที่เทพจะย่อยความคิดออกมาได้  ก่อนหน้านี้เย่ว์หยางใช้โลหะลับเพื่อสร้างเกราะ  เขาสร้างเป็นเกราะด้วยรูปร่างที่เทอะทะ สีม่วงเข้มและหนัก แม้ว่าพลังป้องกันจะขัดต่อเจตนาฟ้า แต่นางเซียนหงส์ฟ้ามีความสุขมากกว่าใคร  ใครเล่าจะนึกภาพออกได้ว่าโลหะลับเทพสังหารสร้างขึ้นโดยบุคคลเดียวกัน เพียงแค่ใช้วิธีที่แตกต่างกัน  แต่รูปร่างมันสามารถเปลี่ยนไปได้ขนาดพลิกฟ้าคว่ำดินได้เชียวหรือ?

อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แม้แต่เย่ว์หยางผู้กำลังถือกระบี่ยาวในมือก็ยังนึกไม่ถึง

เวลาผ่านไปนาน

เขายังไม่สามารถรับความจริงได้ถึงสิ่งที่เขาสร้างขึ้น

ไม่ใช่ว่าไม่พอใจ แต่มันสวยน่าทึ่งเกินไป  ราวกับตกอยู่ในความฝันไม่กล้าเชื่อว่าเป็นความจริง ดังนั้นเขามีความสุขมาก!

 “ความคิดเดียวก็สำเร็จ?  ปรากฏว่าเทพสร้างออกมาอย่างนี้เอง สามารถทำอย่างนี้ได้จริงๆ...”  การสวมชุดนอนพร้อมกับอาวุธคู่กายนางขนาดมหึมา (อก) ของนางเซียนหงส์ฟ้าแทบฆ่าผู้คนได้ทันที  เขาบ่นกับตนเองเล็กน้อย

 “ปรากฏว่าเป็นเช่นนี้!  โลหะลับเทพสังหารไม่สามารถขึ้นรูปเปลี่ยนแปลงโดยใช้กำลังจากภายนอกได้  ถูกแล้วโลหะนี้แฝงด้วยเจตจำนงเทพที่ยิ่งใหญ่ยุคโบราณ การกระทำใดๆ ที่ขัดต่อพลังกฎสวรรค์ก็เท่ากับต่อต้านฟ้า ในทางตรงกันข้าม ถ้าเราได้ทำตามคำแนะนำของสำนึกเทพ เราก็สามารถทำอะไรได้มากขึ้นโดยใช้เวลาน้อยลง พี่หวี่! ท่านคือดาวแห่งโชคจริงๆ การรู้แจ้งแบบงงๆ อย่างนี้ ถ้าไม่ใช่พี่หวี่แล้ว  คาดว่าข้าคงเหนื่อยจนหาที่แอบร้องไห้ไม่เจอแน่!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนถึงตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น  เย่ว์หวี่ให้แรงบันดาลใจกับเย่ว์หยางโดยไม่รู้ตัว

 “ไม่มีอะไรเกี่ยวกับข้า  ข้าบังเอิญพูดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ”  เย่ว์หวี่ยังคงพูดถ่อมตน นางไม่ยอมรับความดีความชอบ  นางเชื่อว่านางช่วยน้องชายในเรื่องที่ควรช่วย

 “อย่าพูดไร้ไมตรีอย่างนั้น มิฉะนั้นข้าคงมองดูไม่ได้เรื่อง!”  อี้หนานแลบลิ้น ทุกคนอดยิ้มไม่ได้

 “โลหะลับเทพสังหารสามารถเปลี่ยนไปเป็นกระบี่หยกใสได้หรือนี่ อย่างนั้นมันสามารถเปลี่ยนได้มากกว่านี้หรือเปล่า?”  โล่วฮัวถามคำถาม

 “แน่นอน!”  เย่ว์ปิงเชื่อว่าพี่ชายนางทำได้แน่นอนและตลอดไป

ในใจนางเชื่อว่าพี่ชายนางมีอำนาจทำได้ทุกอย่าง

ยิ่งกว่านั้นโลหะลับเทพสังหารที่ใช้สำนึกเทพเหนี่ยวนำสร้าง ก็อยู่ต่อหน้าทุกคนจริงๆ

ในเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงเช่นนั้นได้  อย่างนั้นก็ต้องเปลี่ยนไปเป็นรูปแบบรูปลักษณ์อย่างอื่นได้  ทุกคนเพ่งเล็งไปที่สำนึกเทพเหนี่ยวนำของเย่ว์หยาง โลหะลับเทพสังหารที่ไม่มีใครเอาชนะได้มานานนับพันปี  ดูเหมือนมีความเป็นไปได้ในแปรเปลี่ยนตนเองได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ไม่มีใครรู้วิธีเหนี่ยวนำสร้างสมบัตินี้ตั้งแต่ยุคโบราณ

สำนึกเทพเหนี่ยวนำทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง  เหตุใดเทพทั้งแปดแห่งขุนเขาเหนือขุนเขาจึงสามารถสร้างยานแม่ใช้งานมานาน แต่ไม่สามารถสร้างอะไรอย่างอื่นได้?  แต่เย่ว์หยางสามารถทำได้อย่างไร?  ทุกคนสงสัย และดูว่าเขาจะอธิบายได้อย่างไร!  สำนึกเทพเป็นสิ่งจำเป็น แต่ต้องมีเหตุผลที่สำคัญยิ่งกว่า ขุนเขาเหนือขุนเขาไม่ได้มีอาวุธพิเศษอย่างยานแม่มาก่อน!

เย่ว์หยางตอนนี้สามารถภูมิใจได้  แม้ว่าก่อนหน้านี้เย่ว์หวี่จะสร้างแรงบันดาลใจให้เขาโดยไม่รู้ตัว  แต่ความรู้เข้าใจของตัวเขาเองในตอนนี้คงไม่ต่ำทราม

เมื่อเห็นสายตาของทุกคนกระตือรือร้น

เขาก้าวย่างสองสามก้าวด้วยความภูมิใจ ทำท่ามือเหมือนรูปปั้นขงจื้อและกระแอมสองครั้งคล้ายศาสตราจารย์สูงอายุเตรียมปาฐกถา องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหมั่นไส้เงื้อกำปั้นทุบเรียกสติเขา เขาจึงขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ

ยังคงเป็นอู๋เหินยืนขึ้นบอกให้เย่ว์หยางผ่อนคลาย  มองดูเผินๆ เหมือนเข้าข้างองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน นางอดค้อนไม่ได้  “เจ้าผู้นี้  ไม่รู้หรือไงว่าผู้อื่นใจร้อน แต่เจ้าก็ยังสร้างปัญหา”

นางปลอบองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนให้หายหงุดหงิด

 “ข้าไม่ผิด!”  เย่ว์หยางพูดเหมือนขโมยที่ถูกจับขึ้นสถานีตำรวจ

 “พูด..” คราวนี้ทุกคนไม่ให้โอกาสเขาพูดเหลวไหล

 “ความจริง อ่า... คือว่า..เป็นอย่างนี้”  เย่ว์หยางนั่งลงบนเก้าอี้ที่สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ย้ายมาให้เขาและเพลิดเพลินกับการนวดที่อ่อนโยนของนางขณะอธิบายประสบการณ์ของเขา  “ความต้องการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลหะลับเทพสังหารเจตจำนงราชันย์จะต้องเป็นหนึ่งไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย  ใครก็ตามที่ต้องการเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์จะต้องมีความเชื่อมั่นอย่างสมบูรณ์เต็มเปี่ยม  ไม่ว่าจะใช้ทำสิ่งใด ในโลกของผู้สร้าง  ทุกคนจะต้องทำโดยไม่มีข้อสงสัยแม้แต่น้อย มิฉะนั้นก็จะล้มเหลวหรือทำไม่สำเร็จ  แปดเทพสามารถสร้างยานแม่ลอยฟ้าได้ เป็นเพราะพวกเขาเชื่อว่าพวกเขาสามารถทำได้สำเร็จเนื่องจากสองเทพผู้ยิ่งใหญ่อย่างเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกทำได้สำเร็จมาแล้วและทิ้งวิธีการผลิตเอาไว้  พวกเขาไม่รู้วิธีสร้างสิ่งประดิษฐ์อย่างอื่น ไม่มีความเชื่อมั่นที่แน่นอนในหัวใจ จากนั้นความพยายามต่อมาของพวกเขาจะมีผลเป็นอย่างเดียวคือล้มเหลวเสมอ!”

 “แน่นอนว่านอกจากเจตจำนงปราณราชันย์แล้ว ยังมีจุดเคล็ดลับสำคัญอีกสองจุด”  เย่ว์หยางหยุดรับของขบเคี้ยวเล็กน้อยและปรับคำพูดในเชิงวิชาการมากขึ้น “จุดแรกก็คือระดับความพอดีของความคิดสร้างสรรค์ของผู้สร้างกับพลังกฎสรรค์ที่แฝงอยู่ในโลหะลับเทพสังหาร  ยิ่งจินตนาการส่วนบุคคลสูงขึ้นเท่าใด ความคิดสร้างสรรค์ที่มากขึ้นและมีการบูรณาการที่ดีขึ้น ก็สามารถใช้โลหะลับเทพสังหารได้ตามที่เขาต้องการ  ประการที่สองสำคัญมากกว่าก็คือพลังของผู้สร้างเอง”

 “ความสง่างามของรับพลังผู้สร้างเองใช่ไหม?”  หลายคนไม่เข้าใจ เช่นอี้หนานและเย่ว์ปิง

 “อย่างนี้เองหรือ?”  และบางคนก็รู้อย่างเช่นองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเย่ว์หวี่

 “ยานแม่ขนาดมหึมาที่สร้างโดยซื่อเสินเทพบูรพาและเฮยโจ้วเทพประจิมเห็นได้เพียงเล็กน้อย”  คำพูดของเย่ว์หยางพูดยังไม่ทันจบ นางเซียนหงส์ฟ้าพูดต่ออย่างตื่นเต้นทันที  “เข้าใจแล้ว พลังเทพยิ่งแก่กล้า ระดับพลังสูงกว่าก็ยิ่งสามารถสร้างสรรค์ผลงานจากโลหะลับเทพสังหารได้!”

 “อา..ถ้าเป็นอย่างนั้นเจ้าควรให้ชุดใหม่ข้านะ ตัวร้าย!”  ราชันย์ปีศาจใต้ยิ้มและกล่าว  “ข้าอยากจะทำด้วยตัวเอง แต่พลังข้าไม่พอ  สร้างออกมาก็คงทำได้ไม่ดี  ดังนั้นข้าต้องรบกวนให้ตัวร้ายช่วยข้า.. ข้าต้องการแบบนี้ ข้าวาดแบบไว้แล้วเพียงแต่ข้าไม่สามารถทำขั้นตอนสุดท้าย  ไม่อยากจะบอก ข้าต้องการกระโปรงแบบนี้มานานแล้ว!”

 “ให้ข้าตัดกระโปรง?”  เย่ว์หยางหน้าบูดบึ้งเขียวคล้ำ

 “โธ่คนดี...ก็ผู้อื่นอยากได้!”  ราชันย์ปีศาจใต้สาวผีผาเริ่มออดอ้อน

 “เจ้าอยากได้หรือ?  ค่อยมาบอกข้าตอนก่อนเจ้าไปนอนก็แล้วกัน รับรองข้าจะทำให้เจ้าพอใจเลย”  เย่ว์หยางไม่เห็นด้วย ต่อให้โลหะลับเทพสังหารสามารถสร้างเป็นกระโปรงที่สวยงามได้ไม่สิ้นสุด แต่เขาเป็นนายใหญ่ ถ้าต้องมาตัดกระโปรงให้สาวๆ กับมือ เขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน?  เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!

 “ใช่แล้ว ไม่ว่าทำกระโปรงแบบไหนก็ไม่สุภาพทั้งนั้น!”  สาวงามโล่วฮัวเข้าข้างเย่ว์หยางอย่างที่พบเห็นได้ยาก

 “โล่วฮัวเข้าใจข้าได้ดีที่สุด!”  เย่ว์หยางประทับใจน้ำตาคลอเบ้า

 “ต้องเรียกข้าว่าเจ้าเมืองที่รักสิ!”  โล่วฮัววางตัวเป็นเจ้ามือง นางวางมือที่ไหล่เย่ว์หยางเตือนเขา  “หัวหน้าองครักษ์ที่รักของข้า  เจ้าลืมหน้าที่ตนเองไปแล้วหรือ?”

 “รับผิดชอบเจ้าเมืองจนกว่าฟ้าสิ้นดินสลาย แม้ตายก็ไม่ลืมเลือน  เจ้าต้องการให้ข้าอุ่นเตียงรอคืนนี้ไหม?”  เย่ว์หยางมีความสุข สวัสดิการชีวิตกำลังจะมาหา

     “ไม่” สาวโล่วฮัวส่ายหน้าและโบกมือ เราเจ้าเมืองรู้สึกว่าจำเป็นต้องจัดเตรียมงานเล็กๆ น้อยๆ ให้กับหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวที่ไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งวัน ไม่มีแรงจูงใจ  สถานะสูงส่งอย่างเจ้าเมืองนี้จะให้สวมใส่ชุดเดิมๆ ได้อย่างไร?  นี่มันน่าเกลียดเกินไป!  ถือเป็นความประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงของหัวหน้าองค์รักษ์”

 “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”  เย่ว์หยางถามอย่างระมัดระวัง

 “ถ้าหัวหน้าองครักษ์ของเจ้าเมืองต้องการจะแอบย่องขึ้นเตียงเราเจ้าเมืองและคว้าผ้าห่มเพื่อหลับนอน หากแต่ว่าหัวหน้าองครักษ์จะต้องถูกสงวนสิทธิ์ในการอุ่นเตียง เพราะเราเจ้าเมืองรู้สึกว่าเขาจะต้องทำหน้าที่บ้างเล็กน้อย”  เจ้าเมืองโล่วฮัวเหยียดนิ้วแล้วนับอย่างตั้งใจ  ถ้าหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวส่งเสื้อผ้าที่สวยที่สุดมาให้ นั่นก็ยังไม่เพียงพอจะดู  เชื่อได้ว่าอารมณ์ของเจ้าเมืองก็ยังไม่ดีขึ้น นอกจากเสื้อผ้าสวยงามแล้ว จะต้องมีอาวุธ หุ่นรบ พาหนะโดยสาร อากาศยาน หากไม่มีปราสาทที่งดงาม เป็นเจ้าเมืองไปจะมีความหมายอะไร?  ถ้าเจ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้  อย่างนั้นหัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวก็ควรลาออกโดยตรง  ถ้าเจ้าไม่มีความสามารถพอ ก็ไม่ควรได้อุ่นเตียงรอ!”

 “ข้ามีอำนาจพลังพอทำได้ทุกอย่าง!”  เย่ว์หยางคิดว่าบุรุษจะพูดอะไรได้เล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสตรีที่รัก จะบอกว่ามีความคิดไม่ดีได้หรือ?

 “รอก่อน” เจ้าเมืองโล่วฮัวจับไหล่เย่ว์หยางแสดงอาการว่าเจ้าคือคนโปรดของข้า

 “เฮ้อ... ข้าจะไปหาเชือกแขวนคอตายได้ไหม?”  เย่ว์หยางถามเบาๆ

 “ก่อนจะทำตรงนั้น ตามมาตรฐานแล้ว ข้าเองก็อยากได้หนึ่งชุด..”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพูดยังไม่ทันขาดคำเย่ว์หยางทรุดตัวกับพื้นทำหน้าเหมือนเด็กปัญญาอ่อน  “แม่เสือสาว!  เจ้าไม่ต้องเหยียบซ้ำก็ได้ โปรดยกมือขึ้นและปล่อยให้ข้ามีชีวิตต่อไป!”

 “ตามมาตรฐาน ทุกคนจะมีส่วนแบ่ง และจะไม่พลาดหวังด้วย!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนแค่นเสียงเย็นชา  “มิฉะนั้นหมาป่าจะต้องนอนคนเดียวตอนกลางคืน”

 “ตุ้บ!”  เย่ว์หยางเป็นลม

ทุกคนมีความสุข

ยากนักที่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจะหาโอกาสได้อย่างนี้

ปกติแม้ว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจะห้ามจะขวางอยู่เรื่อย จนบางครั้งสาวน้อยอดลอบช่วยเหลือเขาไม่ได้  อย่างเช่นสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์มักจะเข้าข้างเจ้านาย อู๋เหินผู้อ่อนโยน หรือสาวงามโล่วฮัวมักจะช่วยเขาบ่อยๆ

สาวโล่วฮัวในฐานะเจ้าเมืองมักเปิดโอกาสให้หัวหน้าองครักษ์ประจำตัวของนางบ่อยๆ

ตอนนี้นางไม่คิดว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคงไม่ขออะไรจากเขาเหมือนอย่างที่คนอื่นทำ

ดังนั้นนางใช้วิธีที่เฉียบขาดเหมือนที่ใครบางคนเคยทำ

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเมื่อมองชั่ววับแรก ก็รู้ว่าเป็นการหลอก นางไม่ยอมแพ้จึงผลักดันคำขอร้องเป็นพิเศษ  เย่ว์หยางจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ เขาจะทำให้เสร็จสำหรับทุกคนไม่ช้าก็เร็ว แต่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนต้องให้น้ำหนักเป็นพิเศษ และนางต้องอยู่ข้างหลังเพื่อคอยดูแลเขา  คนที่ไม่เข้าใจอาจคิดว่าโล่วฮัวเอาแต่ใจตัวเอง แต่ความจริงนั้นไม่เหมือนกัน

มีไม่กี่คนที่เห็นถึงความตั้งใจแท้จริงของนาง  แน่นอนคนที่มองเห็นจะไม่พูดอะไรออกมา

หลังจากได้ผลสรุปที่แน่นอนแล้ว

นางเซียนหงส์ฟ้าหาว และหันหลังจากไป

เมื่อมองดูเย่ว์ปิง นางปลอบใจพี่ชายว่าไม่มีกระโปรง หรือรถประจำตัวก็ไม่เป็นไร  เย่ว์หวี่และอู๋เหินยิ้มให้กัน....  ปราสาทนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะมี ไม่ต้องคิดถึงเรื่องยานพาหนะหรืออะไรก็ตามที

แม้ว่าจะทำได้

แต่ว่าวัสดุยังขาดอยู่มาก

สิ่งที่เย่ว์หยางต้องการปรับปรุงในขณะนี้คือ เกราะเต่าดำที่ทุกคนมองว่าเทอะทะและหนัก เขามีแนวความคิดกับการแก้ปัญหาปรับปรุง แม้ว่าเย่ว์หยางจะได้รับผลกระทบก็ตามไม่ต่างกับการพยายามอย่างหนัก  แต่เพื่อชีวิตรักที่มีความสุขและวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่า เย่ว์หยางต้องทำงานอย่างหนักเพื่อความก้าวหน้า อีกหนึ่งชุดเกราะรบที่สมบูรณ์แบบ ขึ้นรูปโดยใช้สำนึกเทพนำ เปลี่ยนรูปแบบเกราะเดิมอีกครั้งสร้างเป็นเกราะพญาเต่าดำศักดิ์สิทธิ์ เกราะเหล่านี้มีรูปร่างแตกต่างจากเดิม เป็นประกาย โปร่งแสง บริสุทธิ์และอ่อนนุ่ม  เกราะรบระดับศักดิ์สิทธิ์ ทุกคนคงไม่กล้าจินตนาการถึงเกราะรบที่หนักเทอะทะครั้งก่อน!

สิ่งที่น่าทึ่งยิ่งกว่าก็คือเมื่อใดก็ตามที่เย่ว์หยางพยายามทำลายโลหะลับเทพสังหาร เพื่อเปลี่ยนแปลงโครงสร้างเกราะศักดิ์สิทธิ์พญาเต่าดำใหม่ พลังเทพปั่นป่วน อัญมณีสร้างโลกในร่างของเขา จะเพิ่มความรู้มากขึ้นสว่างไสวมากขึ้น... อย่างไรก็ตามเย่ว์หยางจดจ่อกับงานสร้าง ทำให้เขาไม่รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงภายในนี้

แม้ว่าการสร้างจะค่อนข้างขมขื่น แต่เย่ว์หยางก็ดีใจ

เพราะตอนนี้เขามีความรู้สึกว่าเขาเป็นผู้สร้างที่แท้จริงด้วยพลังความคิดเดียว....