เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1161 สี่หัวแลกสิบนิ้ว

ตอนที่  1161  สี่หัวแลกสิบนิ้ว

เมื่อเย่ว์หยางมาถึงห้องของเสวี่ยอู๋เสีย เขาพบว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอยู่ข้างในก่อนแล้ว

 

ดูเหมือนนางไม่เห็นว่าเย่ว์หยางเข้ามา

เย่ว์หยางนั่งลง

เขานั่งอยู่ข้างนางโดยไม่พูดอะไร

ทั้งสองคนจับมือเสวี่ยอู๋เสียด้วยกัน  ความเข้าใจที่หาได้ยาก สองใจนั้นผสานกันเป็นหนึ่งเดียว แล้วค่อยเข้าสู่ทะเลจิตสำนึกของเสวี่ยอู๋เสียของนุ่มนวล  เขากลัวความผันผวนเล็กน้อยจะทำร้ายหญิงงามที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรานี้  ใจของอู๋เสียถูกสองคนร้องเรียกครั้งแล้วครั้งเล่า  ดูเหมือนว่าจะมีการตอบสนองเล็กน้อย แต่ไม่ทันให้เย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกอย่างชัดเจน อาการตอบสนองนั้นก็หายไป... บางทีนางเห็นว่าอาจเป็นการตกลงโดยปริยายระหว่างเย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน และนางไม่ยินดีตอบสนองมากไปกว่านั้น  บางทีนางอาจต้องการที่จะตอบสนอง โดยให้เย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนแสดงออก แต่ไม่มีทางหนีพ้นจากสภาพปั่นป่วนในทะเลจิตสำนึกได้

ใจของเย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนค่อยๆ ถอนออกมาจากทะเลจิตสำนึกของเสวี่ยอู๋เสีย

ไม่ว่านางเต็มใจจะตอบสนองหรือตอบรับได้  ตราบเท่าที่นางรู้ว่าทั้งสองคนอยู่ตรงนั้นก็เพียงพอแล้ว

ยิ่งวิญญาณร้องเรียกมากขึ้น

จะทำให้สาวหิมะหลุดออกจากสภาวะปั่นป่วนเร็วขึ้นและคืนสติได้เร็วมากขึ้น

อาจใช้เวลาไม่นานสำหรับนางในการตื่นเองโดยอัตโนมัติ..  เย่ว์หยางคลุมผ้าห่มให้เสวี่ยอู๋เสียอย่างระมัดระวัง จูบหน้าผากนาง  การกระทำที่รอบคอบและอ่อนโยนนี้ทำให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเห็นแล้วอดอิจฉาไม่ได้  เจ้าเด็กนี่ไม่ค่อยอ่อนโยนกับนางมากนัก ไม่ว่าจะเป็นการทะเลาะกัน ดุว่า ความจริงนางหวังว่าเย่ว์หยางจะปฏิบัติต่อนางอย่างอ่อนโยนเหมือนกับเสวี่ยอู๋เสียด้วยไม่ใช่หรือ?

แน่นอนว่านางไม่ได้หึงนานนักหรอก

เสวี่ยอู๋เสียเป็นอยางนี้

นอนไม่ตื่น

นางจะหึงอะไรได้

ถ้าเสวี่ยอู๋เสียมีสติเหมือนก่อนหน้านี้  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคาดว่านางคงอดต่อยจมูกเจ้าเด็กนี่ไม่ได้  ตอนนี้นางไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่นางยังเห็นใจเจ้าเด็กนี่  สาวหิมะมีความงามและทรงพลังที่สุดในบรรดาสตรีรอบตัวเขา  ในอดีตนางมีส่วนร่วมทุกอย่าง ให้ความร่วมมือแก่กันเป็นอย่างดี  เขาต่อสู้แนวหน้าด้วยความอุ่นใจ นางวางแผนอยู่แนวหลังโดยไม่มีความผิดพลาด

บัดนี้เพราะหลอมรวมกับพลังเทพที่ไม่รู้จัก นางจึงได้นอนหลับเป็นเวลานาน ผลในอนาคตยังไม่ชัดเจน

หากเขาต้องการมีสาวหิมะอยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลือเขา คาดว่าเขาคงไม่เป็นอย่างนี้ ทุกอย่างที่เจ้าเด็กนี่ทำล้วนเป็นเรื่องจำเป็น

เจ้าเด็กนี่หัวเราะคิกคักแต่เพียงผิวเผิน ทักษะหกรับรู้ของนางจับความรู้สึกในหัวใจเขาได้

มองผิวเผินเหมือนเป็นคนไร้น้ำใจ  แต่ความจริงเขาห่วงใยสาวหิมะ

เขาซ่อนความคิดถึงไว้ในส่วนลึกมาก

เว้นแต่พักในเวลากลางคืน เมื่อเขาหลับ นางจะมองเห็นตัวตนที่แท้จริงที่สุดของเขา.. ถ้านางสามารถช่วยเขาได้เหมือนเสวี่ยอู๋เสียก็คงดี  น่าเสียดาย ไม่ว่านางจะพยายามหนักเพียงไหน นางไม่สามารถแทนที่เสวี่ยอู๋เสียได้

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรอเย่ว์หยางอยู่ที่ประตูทางเข้าและเห็นเขาก้าวเข้ามาตรงๆ

ทั้งสองเดินด้วยกันเงียบๆ

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกล่าวทันที “ดินแดนลับเทพสังหาร อาจเป็นขุมทรัพย์ ความสับสนของมันทุกอย่างจะได้รับการคลี่คลาย”  สำหรับคำพูดขององค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน เย่ว์หยางตะลึงเล็กน้อย  แต่จากนั้นเขาพยักหน้าเห็นด้วย  “นั่นคือสิ่งที่เจ้าคิดหรือ?   ที่เกินคาดข้าไปก็คือข้ารู้สึกว่ากุญแจไขความลึกลับนั้น ข้าไม่สามารถหาพบได้”

 “ถ้าอู๋เสียอยู่ที่นั่น นางคงรู้ว่ากุญแจคืออะไร!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนถอนหายใจเบาๆ  ตัวนางไม่ได้โง่ เพียงแต่นางแทนที่เสวี่ยอู๋เสียไม่ได้

 “นางไม่ใช่เทพ จะรู้ทุกอย่างได้อย่างไร?”  เย่ว์หยางรีบโบกมือปลอบใจองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  “เจ้าไม่ต้องคิดอะไรอย่างนี้  อย่างไรก็ตามยังมีเวลา ไม่ต้องกังวลเกินไป เราจะค่อยๆ หาคำตอบ”

 “ไม่มีอะไร, ข้าไม่ได้อิจฉานาง”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยื่นมือออกมาจับมือเย่ว์หยางอย่างไม่คาดคิด  “ข้าแค่อยากช่วยเจ้า!”

 “อ่า..แม่เสือสาว ความจริงแล้วเจ้ามีความสามารถมาก...”  เย่ว์หยางรู้สึกสงสัยมาก คืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับแม่เสือสาวดุร้ายหรือ?  แทนที่จะอารมณ์เสียและทุบตีคน แต่นางกลับอ่อนโยนมากขึ้น คืนนี้พระจันทร์ขึ้นทางตะวันตกหรือ?  ถ้าไม่ใช่เพราะองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจับมือใหญ่ไว้  อย่างนั้นเย่ว์หยางคงไม่เชื่อว่าเป็นแม่เสือสาวที่เริ่มก่อน

 “ความจริงแล้วข้าถนัดในเรื่องฆ่าฟันมากกว่า  การตีรันฟันแทงเป็นจุดแข็งของข้า  เรื่องการคาดเดาเค้าโครงของสิ่งเหล่านี้ข้าไม่ได้ให้ความสนใจจริงจังแม้ว่าข้าจะไม่โง่ก็ตาม  แต่ข้ารู้ว่าไม่มีใครเทียบกับอู๋เสียได้  แนวทางและวิธีคิดของเราแตกต่างกัน”  จู่ๆ องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก็ยิ้มให้เย่ว์หยาง  “เจ้าคงไม่ตำหนิข้าว่าไร้ประโยชน์ใช่ไหม?”

 “อ่า..”  เย่ว์หยางตกใจตะลึงถึงกับก้าวเท้าผิดถลาลงสระน้ำ

 “เมื่ออู๋เสียตื่นขึ้น ข้าจะคืนเรื่องที่น่ารำคาญนี้ให้นางทั้งหมด และจะตั้งสมาธิกับการช่วยเจ้าต่อสู้!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนยื่นมือไปหาเย่ว์หยางที่กำลังยืนอยู่ในสระเป็นครั้งที่สอง  “เพื่อควบคุมเจ้าที่หลงทาง  วันนี้ข้าจะเก็บพลังไว้ก่อน”

 “ความจริง แค่ก.. ข้า ข้าก็ชอบนะ ... แค่ก.. ตัวเจ้าในตอนนี้”  เย่ว์หยางพูดไม่ออกเล็กน้อย เขาอยากบอกว่าชอบนางจริงๆ แต่ดูเหมือนความพยายามไม่มากพอ?

 “เจ้าไม่ถือสาหรือ ถ้าข้าทุบเจ้าได้ทุกวัน?”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนมีใบหน้าเขินอาย ดวงตานางที่จ้องมองเขาราวกับมีไฟฟ้าแสนโวลท์

เย่ว์หยางที่เปียกไปครึ่งตัวหัวเราะโง่เขลาพูดอะไรไม่ออก

มือของทั้งสองคน

ไม่รู้ว่าทั้งสิบนิ้วจับกันอย่างแนบแน่นตั้งแต่เมื่อใด

ทันใดนั้นองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนนึกถึงอดีตที่ผ่านมาก่อนนั้นได้  “เมื่อข้ายังเด็ก ข้าซุกซนและน่ากลัวกว่าเด็กธรรมดาทั่วไป  ข้าแข็งแรงมากและไม่ยอมแพ้ให้กับใครที่ไหน  พระบิดาเกรงว่าโตไปข้าจะแต่งไม่ออก... แต่ข้าไม่สนใจเรื่องนี้ก่อนจะมาพบเจ้า  หลังจากพบเจ้าข้าคิดว่าข้าเปลี่ยนไป...  แต่เจ้ารู้ไหม ข้าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ทันที  เข้าเป็นแบบนี้ ยังเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้  แต่เจ้าก็ไม่ถือสาอยู่เรื่อย เอาแต่ตามใจข้า จนข้าไม่ต้องการจะเปลี่ยนแปลง!”

เย่ว์หยางตบอกตัวเอง  “ไม่เป็นไร  หนังข้าหนา  ข้าทนได้!”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนชายตามองดูเขาอีกครั้ง  ครั้งนี้กระแสไฟฟ้าสถิตเกินกว่าล้านโวลท์ เย่ว์หยางแทบลืมเลือนซื่อแซ่ตนเอง

 “ไม่เปลี่ยนใช่ไหม?”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเดินไปชั่วขณะและหันหน้าไปถาม ดวงตาคมกล้าเหมือนตาเสือแทบทำให้ขวัญเย่ว์หยางโบยบิน

 “ไม่เปลี่ยน!”  เย่ว์หยางต้องการกอดสาวงาม และสัญญาว่าจะรักนางพันปี หมื่นปี รักนางตลอดไป

 “ฮึ, ใครเล่าไม่รู้นิสัยเจ้า  ใครเล่าไม่รู้ว่าเจ้าดื้อรั้นจนสูญเสียความคิดเห็น ต่อไปต้องคิดบัญชีเจ้า  แม้ว่าเจ้าจะพูดว่าหนังหนาและทนทาน แต่เจ้าก็ยังได้กำไร ข้ากลัวจริงๆ!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนชูกำปั้นทุบเขาด้วยท่าทางน่ากลัว แต่ไม่แรงพอจะขู่ให้ยุงบินหนี

 “เมื่อเจ้ากลับมาเมื่อไหร่ ก็แน่ใจได้... เหมือนเหมียวเหมียวบอก นางมักล้อข้า ข้าต้องรับใช้บ้าน!”  เย่ว์หยางได้ยินแล้วหัวเราะ

 “ไม่!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหน้าแดงเหมือนไฟ นางเขินมากเกินไป  “นางชอบเจ้า และชอบแกล้งเจ้าแบบบ้าคลั่ง ข้าคงทำแบบนั้นไม่ได้ อย่ามองข้าแบบนั้น  ข้าไม่ต้องการทำแบบนั้นแน่ๆ!”

ก่อนนั้นนางจำได้ที่สาวจุ้ยมาวอี้ชอบแกล้งเดินชนเย่ว์หยางมาก่อน

เมื่อความปรารถนาแผดเผา เขาตบบั้นท้ายขาวผ่องของนางเบาๆ แต่เป็นรอยจนจุ้ยมาวอี้ตอบสนองทันที...  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรู้ว่านางต้องแต่งกับเขาในอนาคต  แต่วิธีแบบนั้นนางยอมรับไม่ได้  เมื่อเปรียบเทียบกับการกระตุ้นไฟรักแปลกๆ แบบนั้น นางชอบความรักแบบปกติอย่างโล่วฮัวและอี้หนานค่อนข้างเป็นคู่รักปกติ  ส่วนนางเซียนหงส์ฟ้า จักรพรรดินีเทียนฟาหลายครั้งที่ต้องร่วมมือกับนางพญาซัคคิวบัส นางเองก็ทำแบบนั้นไม่ได้  แต่นางก็ทำแบบอู๋เหินผู้นุ่มนวลดุจสายน้ำไม่ได้เช่นกัน

ด้วยการฝึกฝนพลังคู่รักมากขึ้น ความเข้าใจโดยปริยายก็มากขึ้นและความเชื่อมโยงทางจิตวิญญาณก็ลึกซึ้งไปตามลำดับ

บางครั้งนางสัมผัสทุกอย่างเกี่ยวกับเขาไปโดยไม่ตั้งใจ

นอกจากนี้เพื่อกำจัดความกลัวและความสงสัยของนาง  นางเซียนหงส์ฟ้าไม่ได้หลีกเลี่ยงเกินไป  นางหวังว่าองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนจะได้เรียนรู้เพิ่มเติม และถึงตอนนั้นการฝึกพลังคู่รักจะราบรื่นเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันมากขึ้น

ถ้าไม่ใช่เพราะการหลับเข้าสู่สภาวะจำศีลของเสวี่ยอู๋เสีย  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคงไม่ต้องการแข่งดีเด่นกับนาง นางกลัวการฝึกพลังคู่รักจะทำให้นางกับเย่ว์หยางเป็นสามีภรรยาอย่างเป็นทางการ

ตอนนี้พอพูดถึงเรื่องเหล่านี้แล้วองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนหน้าแดงเล็กน้อย

แต่นางไม่ขัดขืนอีกต่อไป

ที่สำคัญคือเขาคือบุรุษที่นางรักที่สุด และเขากับนางจะต้องอยู่ร่วมกันเป็นสามีภรรยาไปตลอดชีวิต  “บางทีวัตถุโบราณอาจเป็นกุญแจไขปริศนาดินแดนลับเทพสังหารก็ได้”  เย่ว์หยางไม่ปล่อยให้องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคิดนานเกินไป  เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที  เขารู้ว่านี่คือก้าวยากที่ลำบากที่สุดสำหรับแม่เสือสาวผู้หยิ่งในศักดิ์ศรี  แม่เสือสาวผู้อ่อนโยนและเขินอายอย่างคืนนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

จะพูดยังไงดี?

เป็นไปไม่ได้ที่แม่เสือสาวของเขาจะน่ารักขนาดนี้หรือ?

เย่ว์หยางเปลี่ยนหัวข้อคุย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนถอนหายใจโล่งอกและนางเกรงว่าถ้าดำเนินเรื่องน่าอายนี้ต่อไป นั่นจะเป็นเรื่องน่าอายมาก!

สำหรับความคิดที่ว่าวัตถุโบราณเป็นกุญแจไขปริศนาดินแดนลับเทพสังหาร องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก็มีข้อสงสัยเช่นกันแต่นางไม่แน่ใจ ทักษะแฝงเร้นหกรับรู้ไม่ได้ช่วยอะไรมากในเรื่องนี้  บางทีดินแดนลับเทพสังหารคงจะเกินความสามารถในการรับรู้ของนางไปแล้ว

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่รู้ตัว

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไม่ตั้งใจปล่อยให้เป็นเช่นนั้น อย่าว่าแต่เย่ว์หยางเป็นเสือผู้หญิงตัวยง

ดูเหมือนทั้งสองปล่อยตัวไปกับบรรยากาศ ใบหน้าทั้งคู่เริ่มชิดกัน ริมฝีปากทั้งคู่เริ่มชิดกันด้วยแรงปรารถนา ขณะเมื่อปากของทั้งคู่แตะกันเบาๆ ทั้งสองรู้สึกถึงจิตวิญญาณของกันและกัน

ทันใดนั้นไม่ห่างออกไปมากนักมีเสียงร้อง

ความเคลื่อนไหวเล็กน้อยปลุกหนุ่มสาวทั้งคู่ตื่นจากภวังค์คู่รัก

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตกใจหันไปดู นางพบว่ามีคนสามคนอยู่ด้านหลังนาง เจ้าเมืองโล่วฮัว นางเซียนหงส์ฟ้า และราชันย์ปีศาจใต้ซึ่งแอบดูอยู่หลังต้นไม้และถอนหายใจเบาๆ  โล่วฮัวยิ้มกล่าว  “เชิญพวกเจ้าตามสบาย, พวกเราแค่บังเอิญผ่านมา!”

นางเซียนหงส์ฟ้าอยู่ในชุดนอน นางบ่นราชันย์ปีศาจใต้ว่านางซุ่มซ่าม อุตส่าห์รอลุ้นอยู่นานจนกระทั่งถึงเวลาสำคัญที่สุด

ราชันย์ปีศาจใต้ขอโทษด้วยอาการขวยเขิน  “ข้าดูเต็มตาเกินไป ข้ารีบร้อนเกินไปหรือ?  อุตส่าห์รออยู่นานคนทึ่มไม่ทำอะไรสักที  ไม่กอด ไม่จูบ ข้าดูจนคอยืดยาวหมดแล้ว  สหายที่รัก ข้ามีความสุขจนลืมควบคุมกำลัง  นอกจากนี้..เจ้าขี่หลังข้า น้ำหนักเจ้ากดข้าอย่างนั้น ข้าจะไม่ล้มได้ยังไง! อุ๊บ.. ไม่รบกวนโลกของคู่รักน้อยๆ แล้ว ขอโทษที ข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ  ไปล่ะ!”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนอาย นางเผ่นหนีทันที  หน้าของนางแดงราวกับเมฆสะท้อนแดด

เย่ว์หยางโมโห  “พวกเจ้าทั้งสามคน งามหน้านัก!”

มารกฎฟ้าเชยคางถาม  “เจ้าเด็กนี่ทำเป็นไม่คุ้นเคย  ดูเหมือนว่าเราคงสอนไว้ไม่ดี จะทำอย่างไรดีนะ?  ราชินีเว่ยฟง เจ้าจงใช้พลังราชินีของเจ้าสั่งสอนเจ้าเด็กนี่ให้รู้ว่าช่วงเวลาสำคัญเป็นอย่างไร ฉวยโอกาสนี้สั่งสอน  อย่าให้เราเสียหน้า!”

ราชันย์ปีศาจใต้ให้ความร่วมมือทันที  “ส่งนักโทษคุณชายสามตระกูลเย่ว์  ส่งคุณชายสามผู้เป็นสามีขึ้นนอน....”

คืนนั้นนางสั่งสอนจนลืมเหน็ดเหนื่อย

เย่ว์หยางนับวันมีแต่จะชำนาญการมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่เป็นงานที่เหน็ดเหนื่อยเกินไป  ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นจัดการกับเรื่องอย่างนี้คงคู้หัวหลับเป็นตายไปแล้ว โชคดีที่เย่ว์หยางมีพลังไม่รู้จักหมดสิ้น ในที่สุดเขาก็เอาชนะศึกสามต่อหนึ่งบวกกับนางพญาซัคคิวบัสที่น่ากลัวอีกหนึ่งไปได้

วันรุ่งขึ้นขณะที่เย่ว์หยางยังหลับสนิท องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนลอบเข้ามาในห้องนอนโดยไม่สนใจร่างเปลือยของสาวงามทั้งสาม แล้วฉุดเย่ว์หยางออกมาจากอ้อมแขนสาวงาม  “เจ้าหมูเกียจคร้าน ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วยังนอนหลับอยู่อีกหรือ? รีบไปทำงานได้แล้ว จะให้ข้ารอเจ้าไปถึงไหน คิดว่าเป็นเจ้านายเป็นเรื่องง่ายนักหรือ?”

เย่ว์หยางสะลึมสะลือลืมตา พอเห็นเป็นองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเขานึกถึงความอ่อนโยนของนางเมื่อคืน เขายิ้มให้นางทันที  “อรุณสวัสดิ์ แม่เสือสาว!”

คำตอบที่ได้รับคือ  “ไสหัวไปทำงานได้แล้ว”

อืม... องค์หญิงพอถึงเวลากลางวัน นางกลายเป็นแม่เสือร้ายไปแล้ว!