เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1162 มังกรพิรุณ?

  

ตอนที่  1162  มังกรพิรุณ?

วันต่อมาเย่ว์หยางกำลังวาดภาพ

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย

 

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตอนแรกไม่สนใจ  แต่ก็อดสงสัยไม่ได้  นางหาข้ออ้างมาดูสองสามครั้ง  แต่ภาพบนกระดาษเป็นภาพของวาดของเกล็ดและกรงเล็บ ไม่ใช่การออกแบบทั้งตัว  นางลอบตกใจ เห็นได้ชัดว่าเวลากำลังจะหมดลง แต่เจ้าเด็กนี่ยังมีแก่ใจรักสนุกอย่างนี้อีกหรือ?  นี่เขากำลังเล่นอะไรอยู่?

อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่อู๋เหินและเย่ว์หวี่ที่มักร่วมทำงานกับเย่ว์หยาง ก็ยังช่วยเก็บรายละเอียดให้โดยไม่รู้ว่าเย่ว์หยางกำลังทำอะไร

ภาพวาดออกแบบมากขึ้นเรื่อยๆ  ในที่สุดก็หนาเป็นปึก

นอกจากเย่ว์หยางแล้วไม่มีใครเข้าใจว่านี่คืออะไร

“นี่มันคืออะไร?”  สำหรับภาพวาดของเย่ว์หยางที่นั่งวาดเขียนทั้งวัน  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนมองดูชั่วขณะ  และนางก็งุนงงอยู่  แม้ว่าก่อนหน้านี้นางเคยมีส่วนร่วมในการอ่านจารึกอักขระรูนสวรรค์มาก่อน  แต่นางไม่เคยเห็นการออกแบบเช่นนั้นมาก่อน

ด้วยภาพวาดออกแบบเช่นนี้ เย่ว์หยางกำลังจะทำอะไรกันแน่?

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพบว่านางไม่เข้าใจ

ยิ่งนางมองดูก็ยิ่งสับสน

เย่ว์หยางเริ่มเมินเฉยต่อนางและพยายามทำความเข้าใจถึงแรงบันดาลใจที่ผุดขึ้นในใจตนเองต่อไป ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ภาพวาดสุดท้ายก็เสร็จสิ้น เขาวางปากกาลงด้วยความรู้สึกโล่งอก เหนื่อยใจเล็กน้อย แต่ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นไว้ได้  เขาแนะนำองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนพร้อมๆ ไปกับโล่วฮัว  เขากล่าวว่า  “ข้าต้องการสร้างหุ่นรบด้วยโลหะลับเทพสังหาร และเอาไว้สู้กับเทพปีศาจแห่งหุบเขามนุษย์  หนึ่งนิ้วของเทพปีศาจเทียบได้กับภูเขาตัน  ข้าประมาณความสูงของเขาน่าจะอยู่ระหว่าง 30-50 กิโลเมตร  เขาคือเทพปีศาจขนาดมหึมา  นักรบธรรมดาไม่มีความหมายกับเขา  บางครั้งร่างกายขนาดใหญ่สามารถบดขยี้ทุกสิ่งทุกอย่างได้  หากเราต้องการเอาชนะเทพปีศาจ เราต้องสร้างสุดยอดหุ่นรบ ที่มีค่าเท่ากันหรือดีกว่าร่างเทพปีศาจ  ข้าได้รับแรงบันดาลใจในการทำสงครามแบบนี้จากการสร้างยานแม่  ถูกแล้วข้าตัดสินใจใช้โลหะลับเทพสังหารที่แทบทำลายไม่ได้สร้างสุดยอดหุ่นรบ  ซึ่งโดยปกติเราสามารถโดยสารได้เหมือนกับยานแม่ และกลายเป็นหุ่นรบในขณะรบได้”

“สร้างหุ่นรบขนาดมากกว่า 50 กิโลเมตรหรือ?”ทุกคนตกใจ

เขารู้ไหมว่ายานแม่ขนาดใหญ่ที่สุดก็คือยานเหยี่ยวมังกรและยานพญาครุฑซึ่งมีความยาวสิบกิโลเมตร

เทียนกับสิบกิโลเมตร  ห้าสิบกิโลเมตรแตกต่างกันมาก

นี่คือความห่างระหว่างมนุษย์แข็งแรงกับทารก

นอกจากนี้แม้แต่ยานเหยี่ยวมังกรและพญาครุฑนอกจากแม่ทัพอินทรีทองแล้ว ทุกคนสามารถบอกข้อมูลได้เลยว่าใช้เวลาผลิตร้อยปี

ไม่มีใครสงสัยว่าเย่ว์หยางสามารถสร้างหุ่นรบสุดยอดแบบนั้นได้  แต่ทุกคนกังวลเรื่องเวลาเล็กน้อย

เวลาจะเพียงพอหรือ?

จากนี้ไปอีกครึ่งปี แน่ใจว่าจะต้องกลับไปยังหุบเขามนุษย์

หุบเขาโลกธาตุและขุนเขาเหนือขุนเขากำลังจะมีสงครามของเหล่าเทพ

เย่ว์หยางวางแผนจะใช้เวลาสร้างสุดยอดหุ่นรบนี้เท่าไหร่?  หนึ่งเดือนหรือสามเดือน  หากเวลายาวนานเกินไป จะสายเกินไปหรือไม่

“มีเวลาพอ!”  เย่ว์หยางเห็นทุกคนมีสีหน้ากังวล เขาหัวเราะและปลอบโยน “ข้าคำนวณแล้วถ้าคาดว่าไม่มีข้อผิดพลาดอะไรและความคืบหน้าเป็นไปด้วยดี เพียงครึ่งเดือนก็พอแล้ว

“ว่าไงนะ?”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน หลังจากได้ยินแล้ว นางถึงกับตกตะลึง

นี่คือหุ่นรบขนาดห้าสิบกิโลเมตร ใช้โลหะลับเทพสังหารสร้างทั้งหมด ใช้เวลาเตรียมวัสดุครึ่งเดือน  ไม่เลวเลย!

เย่ว์หยางไปเอาความมั่นใจมาจากไหน?

ต่อไปจะดำเนินแผนยังไง?

แม้แต่นางเซียนหงส์ฟ้าผู้ไม่สนใจหุ่นรบก็ยังสงสัยอยากรู้อยากเห็น  “เทียบกับเทพปีศาจ มีหุ่นรบขนาดอย่างน้อยห้าสิบกิโลเมตร เจ้าใช้เวลาสร้างเพียงครึ่งเดือน ทำได้ยังไง?”

เย่ว์หยางประหลาดใจ  “ใครบอกว่ายาว 50 กิโลเมตร?  ข้าจะสร้างมังกรพิรุณยาว 108 กิโลเมตร  มังกรพิรุณ 50 กิโลเมตรข้าใช้เวลา 7-8 วันก็สร้างเสร็จแล้ว!”

ทุกคนพูดไม่ออก

50 กิโลเมตร เจ้าว่าไม่พอ เขาต้องสร้างมังกรพิรุณยาว 108 กิโลเมตร... เดี๋ยวก่อนนะ  มังกรพิรุณ?  สำหรับอสูรศึกรูปแบบใหม่นี้ทุกคนต่างให้ความสนใจและนั่งรายล้อมฟัง  แม้แต่สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ที่ไม่เคยมีส่วนร่วมในการสนทนาก็ยังนั่งฟังตาแป๋วรอให้เย่ว์หยางเฉลยคำตอบ

เมื่อเย่ว์หยางกวาดตามองอย่างรวดเร็ว เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอธิบายให้ทุกคนได้รู้จักมังกรพิรุณแห่งเผ่าบูรพาอมตะให้ทุกคนฟัง  แน่นอนว่าคำอธิบายสั้นๆ  ไม่มีทางทำให้ทุกคนเข้าใจพอ จากนั้นเย่ว์หยางต้องเล่าเรื่องตำนานราชาปีศาจที่อยู่ยงคงกะพัน เขาอธิบายรายละเอียดการต่อสู้ระหว่างจักรพรรดิหวงตี้และราชาปีศาจซือโหยวแตกดับไปได้อย่างไร  แต่ละคนมีวิธีการเคลื่อนไหวที่ไม่ธรรมดา เรียกลมเรียกฝนมาสู้กันเพื่อความเป็นราชาผู้แข็งแกร่งที่สุด ทุกคนฟังด้วยความสนใจอย่างมาก

สุดท้ายเย่ว์หยางจบเรื่องด้วยประโยคว่า “ซือโหยวผู้ยอดเยี่ยมต้องการฆ่ามังกรพิรุณ!”

ทุกคนตกใจ

ซือโหยวและหวงตี้พวกเขาไม่สามารถแยกออกได้ว่าเป็นนักรบไร้เทียมทานที่ต่างกันอย่างไร  ทำไมถึงกำจัดมังกรพิรุณได้?

คำถามนี้ยังไม่ทันได้ถาม เย่ว์หยางอ้างตัวอย่างอีกสองสามเรื่องที่ผู้อมตะถูกตัดศีรษะได้ เช่นซิงเทียนถูกตัดศีรษะ, ควาฟู่ไล่ตามตะวันและสัตว์ประหลาดสัตว์ประหลาดที่ครอบครองแม่น้ำที่มังกรพิรุณฆ่า ฯลฯ

แม้ว่าเรื่องเหล่านี้เป็นตำนานไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องจริง  แต่พวกเขาสะท้อนให้เห็นพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งของมังกรพิรุณ

พวกชาวบูรพานั้นส่วนใหญ่ใจดี พวกเขารักสงบไม่ชอบต่อสู้

แต่มังกรปีกฝนเป็นเพียงองค์ประกอบของสงคราม

ในโลกบูรพามังกรปีกฝนและชาวโลกนั้นต่างบ้าสงครามพวกเขากลายเป็นเทพสงครามที่ศัตรูหวาดกลัว

“มังกรพิรุณไม่ได้มีตัวเดียวใช่ไหม?”  สาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์ถามอย่างพาซื่อ

“ความจริงมังกรปีกฝนก็คือเผ่าพันธุ์หนึ่งเหมือนเผ่าเก้าแสงหรือเผ่ากาทองที่เราเคยพบมาก่อน  แน่นอนว่าเผ่ากาทองค่อนข้างดี  แต่เผ่าเก้าแสงแห่งแดนสวรรค์ไม่ใช่เผ่าพันธุ์บูรพาที่บริสุทธิ์อีกต่อไป ปิงหยินที่เรารู้จัก นางเป็นสมาชิกของเผ่ากิเลน กิเลนก็เหมือนเผ่ามังกรพิรุณ พวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์ที่บริสุทธิ์และทรงพลังที่สุดในเผ่าบูรพาอมตะ เผ่ากิเลนมีอัธยาศัยดี ส่วนเผ่ามังกรก็มีอัธยาศัยดี แต่ยังชอบเข่นฆ่า  แน่นอนว่ามังกรพิรุณยังเป็นสมาชิกของพวกบูรพาอมตะ พวกเขาไม่เป็นฝ่ายเริ่มฆ่าก่อน ไม่กระหายเลือดที่จะฆ่าศัตรู  แต่จะฆ่าได้ไม่ลังเลถ้าถูกศัตรูยั่วยุ...”  เย่ว์หยางยังไม่รู้เรื่องเผ่าบูรพาอมตะมากนัก  แต่บางทีอาจเป็นเทพธิดากระบี่ฟ้าและ พี่น้องหงส์เพลิง ทำให้เขารวบรวมสะสมความลับมากมายเกี่ยวกับเผ่าบูรพาอมตะโดยไม่รู้ตัว

ตามปกติ เขาจะไม่เอ่ยถึงเรื่องโลกชาวตะวันออกด้วยตัวเอง

แต่วันนี้ทุกคนถาม

เขาไม่ได้ปกปิดหรือพูดทั้งหมด  อย่างไรก็ตาม พวกนางคือคนรักของเขาที่จะต้องอยู่ร่วมกันตลอดชีวิต ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้

ยกเว้นเรื่องเทพธิดากระบี่ฟ้าที่เขาจะไม่พูดถึงเลย  นอกนั้นแทบไม่มีอะไรต้องซ่อน  แน่นอนทุกคนรู้ แม้แต่พี่น้องหงส์เพลิงทุกคนยังคาดเดาว่าเป็นสิ่งมีชีวิตในระดับที่สูงกว่านั้น  แต่เย่ว์หยางหยางไม่ได้พูดถึง   และพวกนางไม่ถามปล่อยให้เขาเก็บไว้เป็นความลับสำคัญโดยสมัครใจ

“เผ่าพันธุ์มังกรพิรุณ เราจะได้พบเห็นในอนาคตหรือไม่?”  มารเคราะห์ฟ้าก็บ้าการต่อสู้เป็นพิเศษ  นางเทิดทูนมังกรพิรุณนี้

“อ่า...เจ้าอยากเห็นเผ่ามังกรพิรุณ?  ข้ามีแต่ภาพมังกรพิรุณในตำนานเท่านั้น เอ่อ.. อาจดูเหมือนเจ้าตัวตะกละนี่บ้าง!”  เย่ว์หยางคว้าอสูรทองน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่บนข้อมือแล้วคลี่ร่างอสูรทองน้อยอธิบาย  “มังกรพิรุณจะมีปีกต่างจากมังกรแท้ของเผ่าบูรพาเล็กน้อย  อย่างไรก็ตามมังกรพิรุณเป็นตระกูลมังกรจริงในเผ่าบูรพาอมตะเช่น มังกรแท้ มังกรฟ้า มังกรวารี มังกรไร้เขา ฯลฯ ร่างมังกรจะส่วนใหญ่จะคล้ายกัน  ส่วนมังกรพิรุณจะเป็นมังกรแท้ซึ่งมีปีกคู่หนึ่ง!”

“เป็นแบบนี้เองหรือ?”  มารเคราะห์ฟ้าอยากเอื้อมมือไปจับหางของอสูรทองน้อยแล้วยกดูให้ชัดเจน

“....” แต่เจ้าตัวเล็กมองดูทุกคนอย่างเกียจคร้าน มันม้วนตัวและกลับไปเป็นปลอกข้อมือมังกรหมอบและหลับต่อไป

“แล้วอสูรทงเทียนนี่ ถือว่าเป็นมังกรพิรุณได้หรือเปล่า?”  ราชันย์ปีศาจใต้ถามด้วยความสงสัย

“มีความเป็นไปได้มาก”  หลิวเย่และเซี่ยอีเชื่อมั่น

“ไม่มีทางเป็นไปได้!  เจ้าตัวเล็กนี่ขี้เกียจและโลภมาก มันไม่มีทางเป็นมังกรพิรุณไปได้แน่”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคิดว่ายังห่างไกลอีกมาก

“และร่างของเจ้าตัวเล็กนี่เป็นองค์ประกอบธาตุโลหะ มันคือสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาด ยังห่างไกลจากปิงหยิน และปิงหยินก็ไม่รู้จักมันเป็นการบ่งบอกว่ามีความแตกต่างระหว่างทั้งสอง แน่นอนว่ามันอาจมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับมัน แต่ที่สำคัญมันดูคล้ายกันมาก...”  โล่วฮัวเองไม่แน่ใจ

“เจ้าคิดว่าพูดไปตอนนี้จะมีความหมายหรือ? เย่ว์หยางหลั่งเหงื่อพรั่งพรู  ไม่ว่าเจ้าอสูรทองน้อยจะเป็นมังกรพิรุณหรือไม่ก็ตาม มันเป็นแค่ตัวตะกละที่ยังไม่เติบโต!  ให้ช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังพอช่วยได้บ้าง!

แต่อย่างไรก็ตาม

เย่ว์หยางกำลังจะใช้โลหะลับเทพสังหารสร้างหุ่นรบมังกรพิรุณนั่นเป็นเรื่องแน่นอน

ยิ่งกว่านั้นเด็กหนุ่มจากโลกอื่นออกแบบการรบในโลกของหุ่นรบมังกรพิรุณไว้หลายรูปแบบซึ่งไม่เคยปรากฏมาก่อนในโลก ร่างมนุษย์ก็ขึ้นกับภาพลักษณ์ของเขา แม้แต่สุ่ยอู๋เหินก็ยังหัวเราะขำขันว่าเขาหลงตัวเองมากเกินไป....  แต่เย่ว์หยางรู้สึกว่าถ้าเขาออกแบบหุ่นรบเอง  ถ้าเขาใช้ภาพลักษณ์คนอื่นนั่นเป็นเรื่องเสียชาติเกิดหรือเปล่า?  แน่นอนว่ามิสู้โฆษณาตัวเองดีกว่า!

เย่ว์หวี่เชื่อมั่นในน้องสามของนาง  แต่นางยังคงกังวลเรื่องของเวลา  “แม้ว่าหนึ่งความคิดหนึ่งความสำเร็จจะทำได้  แต่ครึ่งเดือนนับว่าเป็นเวลาที่น้อยเกินไป!

เย่ว์หยางสามารถทำได้ในพริบตา

แต่แม้ว่าจะเร็วไปและมีประสิทธิภาพมากขึ้น ความเร็วในการผลิตอาจเร็วกว่าเทพเฮยโจ้วและซื่อเสินพันเท่า แต่เขาก็คือผู้ทำคนเดียว

เป็นเทพที่แข็งแกร่งพอๆ กับเฮยโจ้วและซื่อเสินบางครั้งก็เหนื่อย  เย่ว์หยางยังคงเป็นมนุษย์อีกต่อไป เขาต้องการสร้างยอดหุ่นรบที่ไม่เคยปรากฏมีมาก่อนด้วยขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางห้ากิโลเมตร และยาว 108 กิโลเมตร นั่นเป็นเรื่องง่ายนักหรือ?

สร้างหัวมังกรนั้นมีความยากยิ่งกว่าสร้างยานเหยี่ยวมังกรที่เฮยโจ้วใช้เวลาสร้างร้อยปี

นี่คือหุ่นรบที่จะเปลี่ยนร่างได้หลายรูปแบบ  ยานแม่เป็นแค่ยานอวกาศ

ทั้งสองแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือจำกัดเวลา จะต้องทำให้เสร็จภายในครึ่งเดือน.. หากเห็นเย่ว์หยางเงียบขรึมแสดงว่าอารมณ์ของเขามั่นคง ทุกคนเพียงแต่กลัวว่าเจ้าเด็กนี่จะบ้าหรือไม่

“สิ่งก่อสร้างทั้งหมดถูกสร้างช้าๆ และแน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ภายในครึ่งเดือน”  เย่ว์หยางยิ้มสดใสมากขึ้นเหมือนกับจะมีอารมณ์ดี ขอบเขตสนามพลังที่ข้ามีถูกจำกัดไว้ และแม้ว่าเจ้าสามารถช่วยข้าได้  แต่ก็คงไม่สามารถขยายได้มากเกินไป อย่างไรก็ตามเราไม่จำเป็นต้องสร้างทั้งหมด  เราต้องการเพียงมาตราส่วนเพียงเกล็ดมังกรหนึ่ง หนวดมังกรหนึ่ง กรงเล็บมังกรหนึ่ง และเขี้ยวมังกรหนึ่ง  เราไม่สามารถทำทุกอย่างในหนึ่งความคิดเดียว แต่หนึ่งในหมื่นเราทำได้อย่างง่ายดายโดยแบ่งย่อยเป็นส่วนๆ    ตราบใดที่เราออกแบบอย่างถูกต้องแล้วดำเนินการโดยไม่มีข้อผิดพลาดและรวมส่วนที่กระจัดกระจาย  ในที่สุดแล้วครึ่งเดือนพอแน่นอน!   เจ้าก็สามารถคิดได้ มังกรพิรุณมันเป็นหุ่นรบ มันไม่ใช่สิ่งมีชีวิต ไม่จำเป็นต้องคิดมาก  ทำไมเราไม่แบ่งมันออกเป็นส่วนต่างๆ  ทำให้เสร็จอย่างเรียบร้อย แล้วค่อยรวมเข้าด้วยกัน?”

“พี่สาม ให้ข้าช่วยเถอะ!”  สาวน้อยเย่ว์ปิงกำลังใจเข้มแข็ง นางถลกแขนเสื้อและตัดสินใจช่วยพี่ชายทำงานใหญ่ ต้องสร้างมังกรพิรุณขนาด 108 กิโลเมตรภายในครึ่งเดือน

“เจ้าเตรียมย้ายดินแดนลับเทพสังหารกลับไปด้วยใช่ไหม?”

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไม่สามารถจินตนาการได้

มีมังกรพิรุณ 108 กิโลเมตรอัดอยู่ในโลกคัมภีร์ โลกคัมภีร์ของเย่ว์หยางใหญ่มาก แต่ไม่ได้ใหญ่ขนาดไร้ขอบเขต  ถ้าใส่มังกรพิรุณเข้าไป คาดว่าทุกคนคงต้องอาศัยอยู่ที่อุ้งเท้าเล็กของมัน

เย่ว์หยางยิ้ม

แม้ว่ามังกรพิรุณจะทำได้เสร็จสมบูรณ์  แต่เขาจะไม่เอามันเอามาเก็บในโลกคัมภีร์ มันแออัดมากเกินไป!

มิติหลุมดำและโลกน้ำแข็งไร้ที่สิ้นสุดของนางพญาเฟ่ยเหวินหลีเป็นสถานที่ดีที่สุด และในอนาคตเมื่อพบกับเทพปีศาจอาจต้องให้นางพญาเฟ่ยเหวินหลีออกมาช่วย เขาคิดจริงจังว่ามีมังกรพิรุณแล้วจะเอาชนะเทพปีศาจได้อย่างปลอดภัยหรือไม่?  นั่นไม่จำเป็น  หุบเขามนุษย์เป็นสถานที่มีกฎสวรรค์คอยจำกัดพลัง และเป็นที่พลังของเย่ว์หยางมีจุดอ่อนที่สุดในมิติดินแดนทดสอบฝีมือ ต่างจากหุบเขาโลกธาตุและขุนเขาเหนือขุนเขา!

“เริ่มเถอะ, แม้ว่าเราไม่สามารถช่วยอะไรได้เท่าใดนัก  แต่เราสามารถทำงานเกี่ยวกับการช่วยคิดคำนวณเลขและเรียงลำดับได้

“ไม่ต้องกังวล  ตรวจสอบดูข้อผิดพลาดก่อน...”

เย่ว์หวี่รีบห้ามสาวน้อยผู้กระตือรือร้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป่าเอ๋อและมารเคราะห์ฟ้า ใครจะรู้ว่าพวกนางจะก่อเรื่องยุ่งยากอะไร

แผนการถูกต้อง แต่การออกแบบเป็นส่วนที่สำคัญที่สุด เมื่อมีอะไรผิดพลาด มังกรพิรุณจะล้มเหลวในรวดเดียว  ดังนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดคือยังไม่เริ่ม ต้องตรวจสอบก่อน  งานนี้ต้องถูกต้องสมบูรณ์ และต้องเป็นไปได้ที่จะบรรลุเป้าหมาย  มิฉะนั้นไม่ว่าคนจะใช้ความพยายามมากมายเพียงไหน มังกรพิรุณย่อมไม่เกิด

เป่าเอ๋อเด็กสาวผู้ไม่กลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวาย

นางยื่นมือไปรับภาพแบบ

แม้ว่าอู๋เหินปกติจะรักเอ็นดูนางยังกุมมือนางไว้ไม่กล้าปล่อย แต่เย่ว์หยางสั่งนาง “ไปยืนตรงมุมนั้น ห้ามขยับมือของเจ้า!”

“เชอะ..”  เป่าเอ๋อหันหน้ามาทางเขาและทำปากจู๋ล้อเลียนเขา