เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1164 สงครามเทพ เริ่มการทำลายล้าง

 

 

ตอนที่  1164  สงครามเทพ เริ่มการทำลายล้าง

ปราณกระบี่ที่ห้าหวงหลงหยวนทำให้เย่ว์หยางมีความสุข

 

กระบี่หวงหลงหยวนที่แสดงออกมาครั้งแรกนั้น ในเวลานั้นมันยังไม่ทรงพลังเท่ากับในปัจจุบันและไม่สามารถควบคุมได้ แต่ปล่อยออกมาโดยไม่ตั้งใจ

แต่นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะใช้พลังนั่นช่วยองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนแผดเผาดาบเทพจักรพรรดิอวี้ที่ยากจะเปลี่ยนแปลงได้กลายเป็นดาบเทพพยัคฆราช ตอนนี้หลังจากเทพธิดากระบี่ฟ้ามาให้กำลังใจเขา เย่ว์หยางจึงปล่อยปราณกระบี่หวงหลงหยวนที่แท้จริงได้ แน่นอนว่าปราณกระบี่หวงหลงหยวนทำให้เขาทึ่งอีกครั้ง แค่เพียงกระบี่เดียวก็กลืนกินดินแดนลับเทพสังหารได้ สร้างเกล็ดมังกรพิรุณได้

หลังจากเชี่ยวชาญกระบี่นี้เย่ว์หยางสามารถท้าทายเทพเทียม มันสามารถใช้โจมตีและฆ่าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างจีอู๋ลี่ได้

เขามั่นใจมากขึ้น

รอจนเขานอนพักผ่อนอย่างดีในโลกคัมภีร์ เย่ว์หยางพบว่าเขาอยู่ในสภาพซึมเซามาได้ระยะหนึ่ง มีสัญญาณของการยกระดับอย่างเลือนราง  ตราบใดที่มีโอกาสอีกครั้งหรือการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ เขาอาจบรรลุระดับใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง  การพัฒนาก้าวหน้าของเย่ว์หยางนั้นรวดเร็วอย่างมิต้องสงสัย  โดยเฉพาะในช่วงแรก อย่างไรก็ตามด้วยการเติบโตของทักษะและขอบเขตในแต่ละระดับในชั้นสูงๆ บรรลุผ่านได้ยากมากกว่าระดับชั้นล่างๆ  ความเร็วในการฝึกฝนของเย่ว์หยางไม่ได้ลดลง แต่ยิ่งระดับสูงขึ้นมากเท่าไหร่ ความก้าวหน้ายิ่งช้าลงเท่านั้น นี่คือการยืนยัน

ตอนนี้ปราณกระบี่ที่ห้ากระบี่หวงหลงหยวนฝึกได้สำเร็จก้าวหน้า จะไม่ทำให้เย่ว์หยางมีความสุขใจได้อย่างไร?

ครึ่งเดือนต่อมา เมื่อเย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเตรียมพร้อมทุกอย่าง

พวกเขาออกจากดินแดนลับเทพสังหารอย่างเป็นทางการ

มุ่งสู่ป้อมพายุอาณาจักรเทพบูรพาตามที่นัดหมายก่อนนี้กับจอมพลฟงเอ๋อ จอมพลกริฟฟิน แม่ทัพอินทรีทองรวมทั้งพยัคฆ์บิน อินทรีป่า ฟลามิงโกและคนอื่นๆ สงครามเทพแห่งขุนเขาเหนือขุนเขาไม่ว่าจะดำเนินไปถึงจุดไหนก็ตามเย่ว์หยางไม่ยอมพลาดแน่...เมืองต้งถู่

เย่ว์หยางรีบออกจากดินแดนลับเทพสังหารมุ่งหน้าสู้อาณาจักรเทพบูรพา ระหว่างทางขณะผ่านไปทางชายแดนอาณาจักรเทพอีสาน เขาพบว่าเมืองเล็กๆ แห่งนี้ มีนักรบประเภททหารรับจ้างรวมตัวอยู่เป็นจำนวนมาก  นักรบส่วนใหญ่แบกสัมภาระและอาวุธ อาณาจักรเทพอีสานเตรียมกองทัพใหญ่ที่ทรงพลังไว้ที่เมืองต้งถู่

เทพอีสานตัดสินใจเข้าร่วมกับค่ายตะวันออกหรือ?”  เย่ว์หยางต้องการบิน

หลังจากคิดครู่หนึ่งเขาตัดสินใจดูต่อ

สำรวจดูสถานการณ์ปัจจุบัน

เขาปลอมตัวเป็นนักรบที่ทำงานกับอาณาจักรอีสาน ตอนแรกเขาเดินหากลุ่มช้าๆ และเปลี่ยนไปเข้ากลุ่มทหารรับจ้างธรรมดาที่มีชุดเสื้อผ้าธรรมดา จากนั้นเข้าไปอยู่ในกลุ่มที่มีคนห้าคน และถามสถานการณ์

เรื่องทักษะแสดงละครหลอกผู้คนไม่มีใครเทียบได้กับเด็กหนุ่มจากโลกอื่น ทักษะระดับรางวัลตุ๊กตาทอง เขาแกล้งทำเป็นมือใหม่ที่ไม่รู้อะไร  “พี่ชายทั้งหลาย รอข้าด้วย!”

ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากอธิบายสถานการณ์ คนร่างใหญ่เหมือนโคถึงหัวเราะลั่น “ดูสิ, มาอีกคนแล้ว!”

เย่ว์หยางแสร้งทำสีหน้าละอายใจ แต่ไม่ยอมรับ เขาปาดเหงื่อ “ข้าไม่ใช่ทหารหนีทัพ  ข้าแค่รั้งอยู่หลังเท่านั้น!”

 “รั้งอยู่หลัง?  ข้ออ้างใช้ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า  นี่เป็นข้อแก้ตัวที่ดีที่สุดที่ข้าได้ยินในวันนี้”  บุรุษร่างใหญ่ ผิวดำ วัยกลางคนหัวเราะขณะกล่าว

 “เรื่องนี้ไม่อาจตำหนิพวกเขาได้ เทพสงคราม ไม่ใช่ว่าเด็กหน้าใหม่เหล่านี้จะเอาไปรับมือได้ ไม่กลัวจนฉี่ราดหรือหนีไปซ่อนตัวในอ้อมอกพ่อแม่ก็นับว่าไม่เลวแล้ว”  ในกลุ่มคนห้าคนปรากฏมีหัวหน้าหมู่รูปร่างใหญ่แข็งแรง เข้ามาตบไหล่ให้กำลังใจเย่ว์หยางแล้วพูดกับสหาย  “แม้ว่าเจ้าหนูนี่ยังเป็นทหารอายุน้อย แต่ก็ไม่เลว อย่างน้อยปีนเขาข้ามแม่น้ำไกลถึงห้าร้อยลี้มาถึงเมืองต้งถู่นี่ได้ ทหารหนีทัพธรรมดาไม่สามารถทำตรงนี้ได้!”

 “แต่เขาสูญเสียสัมภาระไป... คาดว่าการโจมตีระหว่างทางนั้นคงจะน่ากลัวและสูญเสียสัมภาระไปหมด เฮ้.. เด็กน้อย เจ้าไม่ทราบหรือว่าในสนามรบ อาวุธคือชีวิตของเจ้า?”  บุรุษร่างกำยำแข็งแรงถลึงตามองเย่ว์หยาง

 “ในสนามรบต้องใช้อาวุธ  ข้าคงเก็บได้สักชิ้นเมื่อเวลามาถึง”  เย่ว์หยางกล่าวว่าไม่สำคัญ

 “แล้วเจ้าจะแก้ปัญหาเรื่องกินเรื่องดื่มยังไง?”  บุรุษผิวดำหันมาถาม

 “อาณาจักรบูรพาน่าจะมี”  เย่ว์หยางกางมือ

 “อืม..เป็นความคิดที่ไม่เลว”  บุรุษร่างเตี้ยแข็งแรงในกลุ่มพยักหน้า  “แต่ข้าคิดว่าในสนามรบ มีสัมภาระเป็นของตนเองจะดีกว่า  เราเป็นเพียงกำลังเสริมธรรมดา เจ้าคงไม่คิดว่าทหารอาณาจักรเทพบูรพาคงจะเลี้ยงดูปูเสื่อ เจ้าต้องรู้จักดูแลพึ่งพาตนเอง!”

 “ให้ถึงเมืองต้งถู่ก่อน ค่อยตั้งหลักกัน เราจะจัดการให้เขา”  หัวหน้าหมู่ตัดสินใจดูแลเย่ว์หยางชั่วคราว

 “ทหารเด็กหน้าอ่อนอย่างเขา อยู่ในสนามรบได้ไม่ถึงนาทีก็จะถูกฆ่าตาย...”  ในกลุ่มห้าคนนี้บุรุษหนุ่มที่ดูไม่ธรรมดาแค่นเสียงเยาะเย้ย

 “ฮะฮะ เจ้าอิจฉาสินะ!”  บุรุษผิวดำพูดอย่างไม่เกรงใจว่าเขากำลังอิจฉาเย่ว์หยาง

อันที่จริงบุรุษหนุ่มที่ไม่ธรรมดานี้เมื่อยืนอยู่ในฝูงคนธรรมดา ก็เหมือนนกกระเรียนท่ามกลางไก่ เขาโดดเด่นกว่าคนอื่น แต่เมื่อมายืนเทียบกับเย่ว์หยางที่หล่อจนสาวๆ ต้องกลั้นหายใจ ถือว่าเป็นชะตากรรมที่น่าโศกเศร้าจริงๆ มิอาจเทียบกันได้เลย

หลังจากสนุกสนานแล้วทุกคนเริ่มไปตามกองพลน้อย

เย่ว์หยางเข้ากลุ่มได้สำเร็จ

เขาพบข้อมูลว่า

ปรากฏว่าเทพอีสานไม่ได้ถูกโน้มน้าวชักชวนจากค่ายตะวันออกหรือค่ายตะวันตก  เทพอีสานชิงหวินประกาศตัวเป็นกลางไม่เข้าร่วมกับฝ่ายค่ายใดทั้งนั้น  อย่างไรก็ตาม เทพอีสานชิงหวินแม้จะประกาศวางตัวเป็นกลาง แต่แม่ทัพนายกองและทหารที่เป็นบริวารสามารถรบได้อย่างอิสระตามความประสงค์ของตนเองโดยเป็นทหารรับจ้างหรือนักรบอิสระเข้าร่วมกับค่ายตะวันออกหรือตะวันตกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งในการรบได้

ยกเว้นแต่ทหารที่ประจำในอาณาจักรเทพอีสานจำนวนเล็กน้อยถูกผลประโยชน์และญาติมิตรสหายล่อลวงต่างไปยังค่ายตะวันตก

ทหารและขุนศึกส่วนใหญ่ของอาณาจักรอีสานชอบค่ายตะวันออก

ยกเว้นที่เหลืออยู่ด้วยความจำเป็น

ทหารประจำอาณาจักรเทพอีสานประมาณ 60% เดินทางแบกสัมภาระอาวุธยุทโธปกรณ์ของพวกเขามุ่งหน้าสู่อาณาจักรเทพบูรพาเป็นกลุ่มเตรียมใช้ชื่อทหารรับจ้างพเนจรช่วยอาณาจักรเทพบูรพาทำสงครามกับอาณาจักรเทพประจิม

เพราะมีการลอบโจมตีจากทหารค่ายตะวันตกมาตลอดทาง ทำให้ทหารหนุ่มผู้ขาดประสบการณ์ในสนามรบหรือเป็นทหารที่ตื่นกลัวต้องตายไปอย่างน่าอนาถ

มีแต่ทหารผ่านศึกที่มีประสบการณ์มากสามารถมาถึงเมืองต้งถู่ เมืองชายแดนอาณาจักรเทพบูรพาได้อย่างราบรื่น

ทหารมือเปล่าอย่างเย่ว์หยางถือว่าไร้เดียงสามาก

ส่วนใหญ่เป็นทหารอิสระ อย่างน้อยก็เป็นพวกที่แยกออกมาจากกองทัพ.. “เจ้ารีบติดตามมาให้ดี เราจะต้องไปถึงเมืองต้งถู่ให้เร็ว การต่อสู้อย่างเป็นทางการที่แท้จริงจะอยู่ที่นั่น  การสู้รบจะเริ่มต้นอย่างเป็นทางการทุกอย่าง พร้อมจิตวิญญาณนักสู้ เราคือลูกหลานจากอาณาจักรเทพอีสาน จะไม่ยอมให้บรรพบุรุษของเราต้องเสียหน้า ใครบังอาจมืออ่อนเท้าอ่อน ขลาดเขลากลัวตายไม่อยากถูกศัตรูฆ่า ข้าจะดับชีวิตผู้นั้นด้วยมือตัวเอง  อีกอย่างหนึ่งเจ้าจำเอาไว้ เราไม่ใช่กองทัพและไม่ใช่ตัวแทนของอาณาจักรเทพอีสาน เราเป็นทหารรับจ้างอิสระพเนจร ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวข้องกับเทพชิงหวิน!  เราไม่ได้ทำตามความต้องการของเขา  เราทำตามธรรมชาติพิทักษ์ความเป็นธรรม และต้องการแสดงออกถึงความกล้าหาญ เข้าใจไหม?”  มีขุนศึกที่มีพลังระดับเทวทูตบินอยู่บนท้องฟ้าคอยเตือนทหารแห่งอาณาจักรเทพอีสานให้ตื่นตัว  ในขณะเดียวกันก็ลาดตระเวนปกป้องทหารผ่านศึกที่มาถึงที่นี่ไม่ปล่อยให้กลุ่มนักฆ่าลับของค่ายตะวันตกลงมือประสบผล

 “รับทราบ, ใต้เท้าจ้งซือ!”  ทหารที่รู้ว่าเป็นแม่ทัพท่านนี้ขานรับเสียงดัง

แม้ว่าจะไม่ได้รับสมัคร แต่ความจริงแล้วนี่แทบจะเป็นการส่งทหารเข้ารบอย่างเป็นทางการ

มีเพียงสิ่งเดียวที่แตกต่างคือ ทหารเหล่านี้จะได้รับเกียรติยศหลังสงครามโดยไม่คำนึงว่าจะพ่ายแพ้หรือชนะ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับการประกาศวางตัวเป็นกลางของอาณาจักรเทพอีสาน

ขณะที่กำลังจะเข้าสู่เมืองต้งถู่ มีวัตถุคล้ายอุกกาบาตหลายสิบลูกในท้องฟ้ามีหางเป็นลูกไฟยาวถล่มโจมตี...  อุกกาบาตหลายลูกถูกแม่ทัพจ้งซือปัดป้องกันได้  แต่ก็มีหลายลูกฝ่าแนวป้องกันได้สำเร็จและกระแทกพื้น  ทหารจากอาณาจักรเทพอีสานที่อยู่ในแนวระเบิดพบกับความตายที่น่าสยดสยอง

ข้างหน้าไม่ไกลจากเย่ว์หยางก็โดนดาวหางโจมตี

แรงระเบิดกวาดทหารปลิวโดยตรง

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่ว์หยางช่วยห้าคนในกลุ่มอย่างลับๆ  คาดว่าอย่างน้อยสองคนจะต้องตายเพราะแรงระเบิด

แม้ว่าเด็กหนุ่มจากโลกอื่นจะไม่สามารถดูแลพวกเขาได้  แต่ในตอนนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เขานั่งเฉยโดยไม่ทำอะไร ส่วนเศษอุกกาบาตที่กระเด็นอยู่ทั่วท้องฟ้าผงคลีฟุ้งกระเด็นไปทั่ว บุรุษร่างดำและบุรุษร่างใหญ่ที่ไม่ทันตอบสนองรอดชีวิตอย่างโชคดี

 “ข้าศึก, ข้าศึกโจมตี!”  แม่ทัพชื่อจ้งซือคำรามลั่นสั่งทหารไม่ให้ตระหนก และให้ใส่ใจสร้างแนวป้องกันข้าศึกศัตรู

 “พวกเจ้าทุกคนต้องตาย!”

แต่ศัตรูจากค่ายตะวันตกมีขุนพลแม่ทัพหลายนายรุกหน้าโจมตี

ทั้งยังนำทหารค่ายตะวันตกมาดักซุ่มโจมตอยู่ที่นี่  เย่ว์หยางพบว่าแม้ทหารค่ายตะวันตกเหล่านี้ก็ยังไม่ถือว่าเป็นทหารระดับฝีมือดี  แต่ไม่ใช่สวะที่ไร้กำลังรบ  และในแง่ของจำนวนก็มีข้อได้เปรียบอย่างมากเหนือกว่า เมื่อเทียบกองกำลังป้องกันอาณาจักรบูรพา และกำลังเสริมจากอาณาจักรเทพอีสาน ทหารค่ายตะวันตกเต็มไปทั้งภูเขาและที่รอบมองดูเหมือนมด... แม่ทัพจ้งซือและคนอื่นๆ ทำการโต้ตอบทันที

เขายกหินขนาดเนินเขา

และขว้างใส่ศัตรูไม่หยุด ทำให้ศัตรูครั่นคร้ามหวาดกลัวเรียกเสียงปรบมือและเพิ่มกำลังใจอย่างมากมาย

ขุนพลสู้กับขุนพล ทหารเลวสู้กับทหารเลว  ขณะที่กำลังเสริมจากอาณาจักรเทพอีสานยังไม่ทันมีเวลาได้เข้าเมืองต้งถู่ที่กำแพงเมืองซึ่งจะได้รับการคุ้มครองจากทหารประจำเมือง ทหารจากค่ายตะวันตกรายล้อมพวกเขาไว้หนาแน่นตัดกำลังการช่วยเหลือจากเมืองต้งถู่ และแบ่งกำลังโจมตีจนจบ 

ในท้องฟ้าจ้งซือถูกสกัดกั้นโดยขุนพลจากค่ายตะวันตก และเปิดฉากสู้กันอย่างดุเดือด

แผนสกัดกั้นของค่ายตะวันตกเกือบสำเร็จสมบูรณ์

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่ว์หยางบังเอิญอยู่ในกองกำลังเสริมอิสระของอาณาจักรเทพอีสานที่จะต้องถูกกวาดล้างพร้อมกับเมืองต้งถู่ในรวดเดียว

แต่พอมีเย่ว์หยางเป็นตัวแปรสำคัญ  พวกเขามักจะโจมตีสะดุดและผิดพลาดอยู่เสมอ  ขุนศึกค่ายตะวันตกบางคนมีกำลังค่อนข้างสูงกว่าค่ายตะวันออก  ในขณะที่เขาโจมตีเขาไม่สามารถเอาชนะจ้งซือและคนอื่นๆ ได้อย่างคาดไม่ถึง ยกเว้นบางคนที่หลบหนีไปได้ หลายคนถูกสังหารหรือเล่นงานอย่างหนัก แม้แต่จ้งซื้อยังรู้สึกคาดไม่ถึง

แน่นอนว่าไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริงของเหตุการณ์เหลือเชื่อทั้งหมดนี้

นั่นคือพฤติกรรมซ่อนเร้นของเย่ว์หยางที่แฝงอยู่ในกลุ่มทหารธรรมดา

โชคดีและได้ชัยชนะ

มาพร้อมกับกำลังเสริมอิสระที่ไม่น่ากลัวเหล่านี้

ห้าวันต่อมาขุนพลจ้งซือรบชนะสิบครั้งต่อเนื่อง  เขาทำได้ดีในสนามรบ ในขณะที่พวกเทพค่ายตะวันตกกำลังจับตามอง