เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1170 เสียใจ ข้าไม่ออมมือให้

 

ตอนที่  1170  เสียใจ ข้าไม่ออมมือให้

ตอนแรกซาฟงตกใจและคิดว่ามีเทพปรากฏตัว!!

โดยเฉพาะอย่างเมื่อเสี่ยวเหวินหลีใช้พลังทักษะแฝงเร้นพันธนาการในฐานะอสูรเทพ ยิ่งน่ากลัวมากกว่า  โชคดีที่ชี่เฉียวไม่ฉวยโอกาสใช้พลังเทพมหาอัคคีโจมตี   มิฉะนั้นผลที่ตามมาคงเป็นหายนะเกินคาดคิด  ซาฟงผู้หลีกรอดจากหายนะได้พยายามดิ้นรนเป็นอิสระและหลบหนีกลับเข้าไปยังโลกคัมภีร์ในขณะที่เย่ว์หยางเข้ามา

แต่ในขณะที่เขาจะเริ่มกลับไปนั้น

เขาตกใจอย่างหนักเมื่อพบว่าเทพที่พูดว่าต้องการฆ่าเขากลับเป็นบุรุษหนุ่ม

สำหรับการเป็นนักสู้อายุขนาดนี้ไม่เป็นปัญหา

แต่เด็กหนุ่มคนนี้

เขายังเด็กเกินไป  ซาฟงไม่เคยเห็นมนุษย์ที่มีอายุน้อยขนาดนี้จะทรงพลังได้ถึงระดับเทวทูตหรือเหนือกว่าในชีวิตของเขามาก่อน... ในขณะที่เขารู้สึกประหลาดใจและตกตะลึง ความโกรธที่ยากจะยับยั้งผุดขึ้นมาจากส่วนลึกของวิญญาณ... ระดับเทวทูต ก็แค่มดแมลงตัวน้อยบังอาจมาล้อเล่นกับเขาเชียวหรือ?  สิ่งที่มิอาจยกโทษให้ได้มากที่สุดก็คือเจ้าเด็กนี่ยังมีหน้าคุยโวเสียใหญ่โต หากเขาเข้าร่วมสู้จะทำให้ตัวเขาเองถึงกับร้องไห้เชียวหรือ?

เจ้าเด็กนี่เพิ่งตื่นนอนใช่ไหม?

มันเป็นเพียงฝันของคนโง่!

ด้วยพลังน้อยนิดระดับเทวทูตของเขา บังอาจท้าทายเทพเชียวหรือ?

ตายเสียเถอะ

นอกจากสังหารในทันทีแล้ว ซาฟงรู้สึกว่าถ้าเขาใช้เวลาในการฆ่าแม้เสียเวลาไปเสี้ยววินาที ก็ยากจะอภัยให้ตัวเอง!

หลังจากแน่ใจในพลังของฝ่ายตรงข้ามแล้ว  และมองจากสีหน้าของชี่เฉียวแล้วแน่ใจว่านี่ไม่ใช่กับดัก ซาฟงไม่สนใจลักษณะหรือความสัมพันธ์ใดๆ เกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขา  เข้าตั้งใจใช้พลังเทพสังหารที่น่ากลัวเข่นฆ่าทันที ไม่ว่าเจ้าเด็กนี่จะเป็นใคร มาถึงได้อย่างไร  เขาต้องตาย

เพราะเขาบังอาจท้าทายเทพอย่างเขา!

เทพ ไม่ใช่ผู้ที่มนุษย์จะยั่วยุกันได้ง่ายๆ

ฝ่ามือของเขาเร็วกว่าสายฟ้าร้อยเท่าพุ่งผ่านพื้นที่ในเสี้ยววินาทีก็ถึงคอของเย่ว์หยาง

เขาพร้อมจะเด็ดชีวิตเจ้าเด็กนี่ภายในหนึ่งในพันวินาทีและพร้อมจะจับหัวเจ้าเด็กยโสทุบกับพื้นให้แหลกเละ

ปัง....

เขาถูกคว้าขึ้นมาเหมือนไก่ และขว้างลงกับพื้น

น่าเสียดาย พอทำลงไปแล้ว ซาฟงยังไม่รู้สึกหายโกรธ

แต่เด็กหนุ่มจากโลกอื่นที่มองดูอ่อนแอยังคงหัวเราะอยู่ได้ ไม่มีพิษมีภัยต่อมนุษย์และสัตว์ทั้งหลาย

ชี่เฉียวสังเกตการณ์มองดูอยู่ข้างๆ ปากอ้าตาค้างแทบมิอาจยืนหยัดอยู่ได้... สิ่งที่น่าเหลือเชื่อมากกว่าคือเขาเห็นมดแมลงน้อยนิดโค่นล้มพญาช้างสารได้  ในฐานะที่เป็นเทพและมีชีวิตมานานกว่าหมื่นปี ชี่เฉียวคิดว่าเขาพบเห็นเรื่องราวทั้งหลายในโลกมาตลอดชีวิตไม่เคยคิดว่าจะมองอะไรพลาด  แต่ในทันใดนั้นเขาพบว่าตนเองเป็นกบก้นบ่อตัวหนึ่ง จากนักสู้ข้างหน้าที่เปลือกนอกเป็นเด็กหนุ่มลึกลับ ทำให้เขาอดทอดถอนหายใจไม่ได้...  เทียบกับเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกแล้ว ปาฏิหาริย์ที่เด็กหนุ่มข้างหน้านี้สร้างยิ่งน่าตกใจ และน่าเหลือเชื่อ!

 “เป็นไปไม่ได้ ไม่ นี่เป็นไปไม่ได้!”  ตอนนี้ซาฟงถูกจับคอฟาดลงกับพื้นอย่างรุนแรง ไม่เต็มใจยอมรับความจริงที่เจ็บปวด 

 “เสียใจด้วย แต่บังเอิญข้ามีพลังล้นเหลือ!”  เด็กหนุ่มจากโลกอื่นกล่าวเสียใจ  “ต่อไปข้าจะยั้งมือก็แล้วกัน  กลัวว่าเจ้าจะร้องไห้!”

 “อั้ก!”  ไม่ต้องพูดถึงซาฟง แม้แต่ชี่เฉียวที่มองดูอยู่ด้านข้างก็แทบกระอักโลหิต

 “เห็นได้ชัดว่าเจ้ามีพลังแค่ระดับเทวทูต  เทวทูตมีพลังจำกัด แล้วเจ้าแตะต้องตัวข้าได้อย่างไร!”  ซาฟงสงสัยว่าตนเองกำลังฝันไป

 “เรื่องนี้ สำหรับสติปัญญาอย่างเจ้ายากจะอธิบายให้ฟังได้”  เย่ว์หยางทำสีหน้าเสียใจ   จากนั้นเขาแนะนำให้ซาฟงอารมณ์ดีขึ้น  “ถ้าเจ้าคิดว่าข้ากำลังคว้าคอของเจ้าและทุ่มเจ้าลงกับพื้น จะทำให้เจ้านับถือข้าขึ้นมาบ้าง ไม่อย่างนั้นข้าคงตบหน้าเจ้า  ข้ารับประกันได้ว่าแม้ข้าจะตบเสียงดังฟังชัด แต่ใบหน้าเจ้าจะไม่เจ็บ อาจจะมีบ้างก็เล็กน้อย ไม่มีบาดแผลและรอยแผลเป็น เชื่อข้าเถอะทักษะควบคุมพลังของข้าดีพอ  นอกจากนี้ข้ายังมีประสบการณ์ในการตบหน้าคนมาแล้ว”

คำแนะนำตัวของเย่ว์หยางทำให้ซาฟงจมูกเบี้ยว

ปากกระตุก

เดิมทีเขาต้องการสบถด่า แต่เพราะโกรธมากเกินไป  แต่เขาก็ยังสรรหาคำมาด่าไม่ได้  เขาได้แต่ใช้นิ้วที่สั่นเทาชี้เย่ว์หยาง  แต่ไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อยู่นาน...

ปณิธานปราณราชันย์!

ชี่เฉียวมองดูจับเค้าลางได้เล็กน้อย

ชี่เฉียวไม่สับสนงงงวยในการต่อสู้ เขานึกถึงลักษณะของเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกที่เปล่งรัศมีลึกอยู่ในใจของเขา ทำให้เขาตระหนักได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกสองเทพผู้ยิ่งใหญ่มีพื้นฐานที่แตกต่างจากเทพเทียมธรรมดา  ไม่ต้องพูดถึงเทพเทียมระดับซาฟง ต่อให้เป็นเฮยโจ้วเมื่อเขาเผชิญกับเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือก ก็ไม่ต่างอะไรกับหนูกลัวแมว จะมีศักดิ์ศรีต่างกันขนาดไหน?  เมื่อวัตถุโบราณของเทพเกิดขึ้น และหลังจากนักสู้จากฟ้าเหนือฟ้าทราบข่าว นักสู้ระดับเทพร้อยคนตามหาช่วงชิง  แต่เทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกทั้งสองคนต้องร่วมมือกันและถูกฆ่าในดินแดนลับเทพสังหาร

ทางเชื่อมโยงหอคอยเหนือหอคอย ขุนเขาเหนือขุนเขา ฟ้าเหนือฟ้ามีทางผ่านลับ

นอกจากนี้ยังถูกเทพผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองผนึกเอาไว้

ตัดขาดจากโลกภายนอกเป็นหมื่นปี

ในแดนฟ้าเหนือฟ้า สี่เทพผู้แข็งแกร่งที่สุดคิดแต่จะเอาชนะ  เขาปลดเทพปีศาจเว่ยกวง เทพยุคโบราณด้วยความสิ้นคิด ผนึกหอคอยเหนือหอคอย ผลก็คือยังคงล้มเหลว สี่เทพจากแดนฟ้าเหนือฟ้าไม่เพียงแต่ตายเท่านั้นแต่ยังทิ้งของวิเศษไว้ให้ซื่อเสิน เฮยโจ้ว เทียนโฉวและจ้าวซี..

ถ้าไม่ใช่เพราะต้องผนึกเทพปีศาจเว่ยกวงขณะที่ป้องกันกฎสวรรค์โบราณสะท้อนกลับเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกก็คงไม่หมดแรงและพบกับความตาย

เทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกหากยังมีชีวิตอยู่ ขุนเขาเหนือขุนเขาจะเป็นเหมือนทุกวันนี้ได้อย่างไร?

ยังจะมีที่ให้เฮยโจ้วพูดได้ที่ไหน?

เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขา เทียบกับเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกสองเทพผู้ยิ่งใหญ่ ย่อมมีพลังด้อยกว่าแน่นอน แต่ขอบเขตพลังคล้ายกันอย่างน่าประหลาด  แม้ว่าทัศนคติของเด็กหนุ่มนี้ก็ยังสู้กับนักสู้ระดับเทพยิ่งต่อสู้ ก็ยิ่งผ่อนคลายและใจเย็นมากขึ้น  ให้ความรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ได้ต่อสู้ แต่กำลังหยอกล้อ  ความรู้สึกกว้างไกลในการยกระดับการมองของเด็กหนุ่มนี่ไม่มีความผิดพลาด  ในจุดนี้แม้แต่เทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกสองเทพผู้ยิ่งใหญ่ ดูเหมือนจะไม่แข็งแกร่งเท่า!

ความคิดของชี่เฉียวเต็มไปด้วยความทรงจำในอดีตขณะที่มองเปรียบเทียบกับปัจจุบัน

เขาได้ข้อสรุปที่น่าทึ่ง

เด็กหนุ่มผู้นี้เทียบกับเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกแล้ว...อย่างน้อยไม่ได้ด้อยไปกว่าสองเทพผู้ยิ่งใหญ่

ปัง

ซาฟงวิ่งเข้าปะทะกับเย่ว์หยางแต่ถูกเย่ว์หยางตบกระเด็นไปหลายสิบเมตร เลือดสาดกระเซ็น ครึ่งหน้าของเขาบวมยิ่งกว่าหน้าสุกร แม้แต่ฟันที่แข็งก็ยังคลอนหลุดร่วง

ซาฟงใช้มือกุมหน้าที่บวมปูด จนบัดนี้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นความจริง

เขาคือเทพผู้สูงส่ง

แต่ถูกเจ้าเด็กที่มีพลังระดับเทวทูตตบฟันร่วงหรือ?

เป็นไปไม่ได้!

ต้องเป็นภาพลวงตา!

ต้องเป็นสมบัติวิเศษหรือทักษะแฝงเร้นบางอย่างที่ใช้ตบตากัน  ไม่มีทางเป็นจริงไปได้อย่างแน่นอน...

 “อ่า..ขอโทษจริงๆ ข้าลงมือหนักเกินไปอีกแล้ว..  ต้องอดทนหน่อยนะ  แต่มันช่วยไม่ได้ ถ้าเจ้าส่องกระจกดู ก็จะเข้าใจความรู้สึกของข้า  ใบหน้าของเจ้ามันแย่ขนาดไหน”  เสียงของเย่ว์หยางเต็มไปด้วยคำขอโทษ และปลอบโยนซาฟงอย่างจริงใจ  “หน้าของเจ้า พอเห็นแล้วมันอยากตบ ข้าเป็นคนดีขนาดไหนแล้ว ยังอดใจตบเจ้าไม่ได้!”

ตามมุมมองของเย่ว์หยาง เขาลงมือตบหน้าซาฟง เพราะเห็นแก่หน้าของซาฟง

ซาฟงนอกจากพอใจแล้ว ควรจะขอบคุณเขาด้วยซ้ำ

บางทีเขาต้องพูดขอบคุณออกมา

เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ทำให้เย่ว์หยางต้องทนแบบนี้

 “ข้าจะจับเจ้ากินทั้งเป็น!”  ซาฟงโกรธจัด  ตอนนี้ถ้าเขาจับเย่ว์หยางได้ บางทีเขาอาจกินเด็กหนุ่มจากโลกอื่นได้ทันที  ทั้งที่เจ้าตบหน้าคนอื่น ยังต้องการให้คนอื่นขอบคุณเจ้าอีก  ความต้องการแบบนี้มันเกินไป  เป็นเรื่องทำใจลำบากของนักสู้ผู้แข็งแกร่ง  อย่าว่าแต่ซาฟงเลยแม้แต่นักบวชระดับสูงก็ไม่มีทางอดกลั้นความโกรธนี้ได้

 “จำไว้ อย่ามีเหตุผลกับคนป่าเถื่อน เราไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้ เหมือนสีซอให้ควายฟัง!”  เย่ว์หยางเห็นซาฟงระเบิดพลังเทพเพื่อเตรียมโจมตี  เขาถือโอกาสให้ความรู้กับเด็กหญิงปีศาจอสรพิษน้อย

 “ฮื่อ..”  ปีศาจอสรพิษน้อยพยักหน้าเชื่อฟัง

พลังเทพของซาฟง

พอระเบิดออก สามารถทำลายภูเขาได้ภายในวินาทีเดียว

ในขณะนี้เขาระเบิดความโกรธออกมาไม่มีการเก็บรั้งอีกต่อไป ทันทีที่เขายิงพลังออกไปเย่ว์หยางจะตายภายในไม่กี่วินาที  เขาไม่ต้องการเห็นเจ้าเด็กนี่อยู่ต่อไปในโลกนี้แม้แต่วินาทีเดียว ซาฟงระเบิดพลังเกลียดชังที่แม้แต่ชี่เฉียวที่มองดูอยู่ใกล้ๆ ด้านข้างต้องถอยห่างไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา  ที่สำคัญคือตอนนี้เขามีพลังเหลืออยู่แค่สามส่วน เป็นไปได้ว่าอาจถูกซาฟงฆ่าตายได้

ชี่เฉียวพาคนรักที่ยังฟื้นฟูไม่เสร็จห่างออกไปสิบไมล์

เขาประหลาดใจเมื่อพบว่า

การล่าถอยของเขาไม่ใช่เรื่องจำเป็นเลย

แม้ว่าพลังเทพของซาฟงน่าสะพรึงกลัว แต่ไม่มีทางสร้างความเสียหายได้

เด็กหนุ่มที่อยู่ในท่ามกลางพลังเทพกับอสูรพิทักษ์ยังคงคุยกันตามปกติราวกับไม่มีใครอยู่ข้างเขา และพลังเทพทั้งหมดดูเหมือนจะไม่ส่งผลต่อเด็กหนุ่มผู้นี้ ก็แค่ลมพัดผ่านตัวเขาไปเท่านั้น

สำหรับซาฟงยังไม่ตาย  เด็กหนุ่มลึกลับแค่ควบแน่นพลังระเบิดของซาฟงจนกระทั่งกลายเป็นวัตถุทรงกลมแข็งแรง ด้วยการบีบอัดพลังที่ยอดเยี่ยมนี้เต็มเปี่ยมได้อย่างไม่น่าเชื่อ พลังของซาฟงลอยเหนือนิ้วมือของเขาช้าๆ พลังเช่นนี้แม้แต่ซาฟงเจ้าของพลังก็ยังทำไม่ได้

แรงกดอัดสูงดังกล่าวทำให้บอลพลังงานเทพถูกบีบอัด เกรงว่าเฮยโจ้ว ซื่อเสินก็ยังทำเช่นนี้ไม่ได้

มีแต่เพียงเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกเท่านั้นที่สร้างผลเช่นนี้ได้

นี่คือเด็กหนุ่มที่สามารถเล่นงานซาฟงด้วยพลังฝ่ามือของเขาได้อย่างง่ายดาย  เขาคือใคร? มาจากไหน?  มีที่มาเช่นไร? ทันทีที่นึก ชี่เฉียวมีแต่ความสงสัย

เอาชนะซาฟงได้นับว่าปาฏิหาริย์แล้ว ทั้งยังเล่นกับพลังเทพของซาฟงได้ ไม่มีอะไรที่อธิบายได้ดีไปกว่าคำว่าปาฏิหาริย์

เขาทำได้ออย่างไร?

ชี่เฉียวไม่สามารถเข้าใจได้

เช่นเดียวกับที่เขาไม่เข้าใจว่า เทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกสามารถพลิกสถานการณ์ต่อต้านการรุกรานของดินแดนฟ้าเหนือฟ้า และฆ่าศัตรูของพวกเขาได้อย่างไร!

เทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือกพูดถึงเจตจำนงราชันย์ เป็นเรื่องสำคัญจริงๆ หรือ?

ผ่านไปหมื่นปีแล้ว

จนกระทั่งบัดนี้ ชี่เฉียวก็ยังหาคำตอบไม่ได้!