เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1171 ถึงเวลาส่งเจ้าสู่ปรภพ

 

 

ตอนที่  1171  ถึงเวลาส่งเจ้าสู่ปรภพ

ซาฟงปากอ้าตาค้าง

 

เขาไม่สามารถยอมรับความจริงที่น่าประหลาดเช่นนี้ซึ่งเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา  เห็นได้ชัดว่าพลังเทพควบคุมโดยสำนึกของเขาเอง ถูกมือศัตรูบีบไว้ได้อย่างไร?  ยิ่งไปกว่านั้นยังบีบอัดพลังเทพให้กลายเป็นลูกบอล  ความสามารถเช่นนี้ เฮยโจ้วและซื่อเสินก็ยังไม่มี   พลังของมนุษย์ระดับเทวทูตนี้ยังมากกว่าเฮยโจ้วและซื่อเสินหรือ

ถ้าเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นจะเกิดอะไรในการต่อสู้ครั้งนี้?

ยอมรับความพ่ายแพ้!

ซาฟงบ้าอีกครั้ง

เขาไม่กล้าพูดว่าเขาแข็งแกร่งกว่าเฮยโจ้วและซื่อเสิน

“เจ้าต้องเป็นตัวประหลาดแน่นอน!”  ในที่สุดซาฟงเลือกจะไม่เชื่อและปฏิเสธจะรับทราบข้อเท็จจริงข้างหน้าเขา  เหตุผลของเขาก็คือเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าเด็กที่อยู่ข้างหน้าเขาจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าเฮยโจ้วและซื่อเสิน  ถ้าเขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าเฮยโจ้วและซื่อเสินแล้ว เขาคงไม่แอบอยู่ตรงนี้แลดูเหตุการณ์ลับๆ  คงต้องโดดออกมาก่อนมีการโจมตีทำร้ายชี่เฉียว   ในกรณีนั้นแม้ว่าเทียนโฉวและจ้าวซีจะไม่สามารถฆ่าได้  แต่เขาเชื่อว่าไม่มีปัญหาในการโจมตีเขากับซวงหาน... แต่ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงไม่ทำเช่นนั้น?  เพราะเขาไม่มีความแข็งแกร่งพอนั่นเอง!

ทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้าเด็กผู้นี้เป็นเรื่องปลอม  เป็นภาพลวงตาทั้งนั้น

เขาต้องการใช้ภาพลวงตาหลอกซาฟง

ขู่ให้ตัวเขากลัว!

ใช่แล้ว ต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน

หากเขามีพลังที่แข็งแกร่งมากกว่าซื่อเสิน  ทำไมถึงต้องพูดจาไร้สาระมากเกินไป ฆ่าเขาโดยตรงก็จบแล้ว  เขาสู้ตรงๆ ไม่ได้  จึงต้องใช้การข่มขู่ทุกชนิดใช่หรือไม่?

ยิ่งแสดงศักดิ์ศรีสูงมากเท่าใดก็ยิ่งพิสูจน์ถึงความผิดปกติของเจ้าเด็กนี่ได้...  อาจเป็นเพราะทักษะแฝงเร้นอย่างหนึ่ง หรือด้วยพลังของอสูรพิเศษหรือของวิเศษบางอย่าง  ดังนั้นเขาจึงตบตาผู้ทรงพลังอย่างเขาได้  มิฉะนั้นทำไมเขาจึงไม่ลงมือทำร้ายเขาเองจนบัดนี้?

ถ้าเขามีพลังมากพอกับซื่อเสินจริงๆ  หลังจากโจมตีข้าหลายครั้ง ก็ควรจะทำร้ายตัวข้าได้  ยังจะใช้ลูกเล่นเหล่านี้ต่อไปอีกทำไม?

ซาฟงหาเหตุผลในทิศทางที่เป็นไปไม่ได้ และยิ่งคิดก็รู้สึกว่าน่าสงสัย

ในที่สุดเขาแน่ใจว่าเย่ว์หยางเป็นจอมลวงโลก

“ข้าเข้าใจแล้ว”  ดูเหมือนมีประกายสว่างในใจของซาฟง และเขาคว้าเงื่อนงำสำคัญนอกจากความประหลาดใจในหัวใจแล้ว ใบหน้าของเขามีแววเย้ยหยันมากขึ้น  “ปรากฏว่า.... เป็นทักษะแฝงเร้นของเจ้า หรือไม่ก็ความสามารถพิเศษของอสูรเจ้า  ก็เหมือนกับชี่เฉียว เจ้าทำได้ด้วยความช่วยเหลือจากพลังภายนอก หรือไม่ก็สนามพลังเทพที่สร้างขึ้นโดยของวัตถุโบราณ เจ้าอาศัยสิ่งนี้แน่นอน!  บางทีอาจเป็นของเทพมหาอัคคี บางทีอาจเป็นของเทพสุดยะเยือก ให้ข้าเดา เจ้าคงต้องได้รับวิธีการลับจากหนึ่งในสองเทพผู้ยิ่งใหญ่ก่อนที่เจ้าจะเติบโตขึ้น เจ้าสามารถควบคุมพลังเทพสร้างภาพลวงตาได้!  สนามพลังเทพที่ใช้นี้เกี่ยวกับข้าและชี่เฉียว  นี่เป็นสถานที่คุมขัง  แต่พลังของเจ้าอ่อนแอเกินไป ไม่สำคัญว่าเจ้าจะอ่อนพลังลงเป็นร้อยเท่าหรือไม่ แต่เจ้าก็ทำให้ข้าตระหนักได้ถึงทักษะแฝงเร้นของเจ้า!”

“เหรอ?  โอวฉลาดจริงๆ!”  เย่ว์หยางพูดเหน็บแนมไม่ยอมรับไม่ปฏิเสธ

ซาฟงจ้องมองเย่ว์หยาง

มองดูกลุ่มพลังเทพที่มีความเข้มข้นสูงกำลังถูกกลืนช้าๆ

ทันใดนั้นเขาแค่นเสียงเหยียดหยามทันที  “เฮอะ.. ข้าพบจุดอ่อนแล้ว  เจ้าได้รับวิธีการลับของเทพสุดยะเยือก เพียงแต่พลังน้ำแข็งของนางสามารถกำจัดพลังเปลวไฟระเบิดของข้าอย่างง่ายดาย!  อย่างไรก็ตามเนื่องจากเจ้าเป็นทายาทของเทพสุดยะเยือก มันจะง่ายต่อการจัดการมากกว่า หากเจ้าเป็นผู้สืบทอดของเทพมหาอัคคี ข้าเป็นห่วงว่าเจ้าจะกลืนกินและหลอมรวมไฟระเบิดของข้าได้  แต่น่าเสียดายที่เจ้าเป็นคนของเทพสุดยะเยือก  เจ้าถูกตัดสินแล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะกลืนกินพลังเทพของข้า  ข้าสามารถโจมตีเจ้าได้อย่างมั่นใจ!”

ชี่เฉียวบินเข้ามาโจมตีซาฟงด้วยรวดเร็วน่าทึ่ง

หอกกลืนมังกรแฝงด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์มากมาย

ขอเพียงโจมตีถูก ซาฟงจะกินไม่ได้เดินไม่ได้ต่อไป.. น่าเสียดาย ซาฟงไม่ใช่คนโง่  แม้ว่าเขาจะพูดกับเย่ว์หยาง แต่เขาก็ยังให้ความสนใจระวังชี่เฉียวด้วยสำนึกเทพของเขา

ถ้าชี่เฉียวยังคงอยู่ในสภาพที่พร้อม ไม่ใช่มีพลังเพียงสามส่วน ถ้าถูกล้อมอย่างนี้ บางทีซาฟงอาจมีปวดหัว

อย่างไรก็ตามพลังของชี่เฉียวลดลงไปมาก ในการโจมตีด้วยพลังหอกกลืนมังกร

เขาไม่ใช่ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดที่ซาฟงกำจัดไม่ได้

เขาเกิดความคิดในใจ

ภาพตามหลังของซาฟงหายไป และขณะที่ชี่เฉียวโจมใส่อากาศอีกครั้ง ซาฟงไถลหลบไปสิบกิโลเมตร และพ้นจากสนามพลังที่ของวิเศษโบราณสร้างขึ้น

เขาชี้เย่ว์หยางที่อยู่ในสนามพลังเทพ  “เด็กน้อย แสดงพลังออกมา ดูว่าพลังภาพลวงตาที่เจ้ายืมใช้จะทำให้ผู้คนแตกตื่นได้หรือไม่!  ข้าผู้เป็นเทพตอนนี้ยืนอยู่ตรงนี้ รอให้เจ้าออกมา เจ้าไม่ต้องการฆ่าข้าหรอกหรือ? ข้ายืนอยู่ตรงนี้ยืนนิ่งยืดคอรอให้เจ้าฆ่า!  ดูซิว่าเจ้าจะฆ่าข้าอย่างไร?  เจ้ามดแมลงน้อย  เจ้ารู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อใช้หมัดต่อยเทพ?”

เย่ว์หยางก้าวเท้าอีกก้าว

ชี่เฉียวรีบหยุด ตอนนี้เขาได้ยินคำพูดของซาฟง รู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่า พลังที่แท้จริงของเย่ว์หยางนั้นเพียงพอเป็นเทพได้หรือไม่

เขารู้ว่าเย่ว์หยางนั้นทรงพลัง และทรงพลังมาก มีพลังเจตจำนงราชันย์ อสูรพิทักษ์ก็เป็นถึงอสูรเทพ  แต่ที่สำคัญยังอายุน้อยเกินไป ต่อให้เขาฝึกทันทีที่ถือกำเนิด แต่เขาจะสู้กับเทพที่อายุหมื่นปีได้อย่างไร?

นอกจากนี้เทพหรดีซาฟงยังมีกงจักร อาวุธระดับกึ่งเทพ ไม่ได้รับผลด้านลบของพลังเทพจนทำให้พลังลดลงแต่อย่างใด

และมีโอกาสสังหารได้ทันที  ดังนั้นชี่เฉียวจึงหวังว่าเย่ว์หยางจะดำเนินการด้วยความระมัดระวัง  และดีที่สุดก็คือไม่เดินออกไปข้างนอก

เหตุผลที่ซาฟงหนีออกมาจากสนามพลังเทพนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการพยายามกำจัดอิทธิพลด้านลบและล่อลวงศัตรูออกไปฆ่าด้วยพลังทั้งหมดของเขา  ในสถานการณ์ที่ศัตรูมุ่งมั่นจะฆ่า  นับเป็นการไม่ฉลาดที่สู้กันตรงๆ

“การเหยียบเทพเป็นขั้นตอนแรกในการเลื่อนเป็นระดับเทพของข้า  ดังนั้นถ้าเจ้าอยากสู้  ข้าก็จะสู้ มีอะไรต้องกลัว?”  เย่ว์หยางหัวเราะขณะก้าวออกนอกสนามพลังเทพเดินตรงไปที่ซาฟง  ชี่เฉียวมองดูเย่ว์หยางด้วยความประหลาดใจราวกับว่าเขาต้องการทำความรู้จักเด็กนี่อีกครั้ง  เห็นได้ชัดว่าระดับพลังของเขายังตามหลัง  แต่เขามีขวัญกล้าเทียมฟ้า ต้องการจะเป็นผู้กล้า

นักสู้ที่แท้จริงจะมีเจตจำนงราชันย์ ไม่ว่าเป็นใคร ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร พวกเขาไม่กลัวศัตรูเลยอย่างนั้นหรือ?

เจตจำนงราชันย์ คือขอบเขตพลังแบบไหน?

ชี่เฉียวรู้สึกทันทีว่าตัวเองตัวเล็กนิดเดียว

และรูปร่างเย่ว์หยางที่อยู่ข้างหน้าเขาสูงส่งลึกลับ สูงจนชี่เฉียวต้องค้นหา  ในทางตรงกันข้ามเขายืนอยู่ด้านตรงข้ามซาฟง  เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้  ระดับพลังของเขาอยู่เหนือเจตจำนงราชันย์ของเย่ว์หยาง  เพราะความเขลา  เขาจึงไม่เกรงกลัว  เป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างระดับเจตจำนงให้สูงยิ่งกว่านี้ ความรู้สึกของชี่เฉียวคือ กลัว

“โง่จริงๆ!”

ซาฟงอดหัวเราะไม่ได้

ในเงื่อนไขของเขา การแสวงหาเกียรติยศประกาศตัวเองว่าเป็นวีรบุรุษก็คือการหาที่ตาย  แม้กระทั่งตอนนี้จะรู้ว่าเป็นแผน รู้ว่าวางกับดักเป็นชั้นๆ ซ่อนไว้ แต่ก็ยังก้าวเข้ามา นี่ไม่ใช่การเป็นวีรบุรุษ แต่เป็นความโง่เกินเยียวยา

แน่นอนว่าในขณะต่อสู้ยิ่งศัตรูโง่มากเท่าใด  ซาฟงก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น

เป็นการโง่ที่สุดในโลก

คนฉลาดมีคนเดียวก็พอแล้ว... เมื่อมองไปที่เย่ว์หยางที่ค่อยๆ เดินออกมาจากสนามพลังเทพ ความคิดอยากฆ่าในใจของซาฟงยิ่งเพิ่มขึ้นเร็วเป็นพันเท่า  ก่อนที่เย่ว์หยางจะเริ่มการต่อสู้ เทพซาฟงผู้สูงส่ง เปิดการโจมตีทั้งลอบเร้นและเปิดเผยมุ่งที่หน้าอกเย่ว์หยาง!  นี่เป็นจุดเริ่มต้นในเสี้ยวพันวินาที  เขาใช้หมัดหนักกระแทกใส่หน้าอกเป้าหมายจากนั้นต่อยใส่คางเย่ว์หยางอีกครั้ง

ขณะนั้นเมื่อเย่ว์หยางบินออกมาเหมือนดาวตก ซาฟงซึ่งสามารถรอดพ้นจากอิทธิพลทางลบของสนามพลังเทพ กลับคืนสู่ความแข็งแกร่งปกติก็เร็วมากพอไล่มาอยู่ที่ด้านหลังเย่ว์หยางและเตะใส่กลางหลังของเขา

เย่ว์หยางกระเด็นขึ้นไปในท้องฟ้า

มองเห็นดวงดาวหลายดวง

ขณะที่ขึ้นยังจุดสูงสุดในท้องฟ้า ซาฟงตวาดลั่นและยิ้มชั่วร้าย  ท้องฟ้าที่สูงเปล่งประกายและภาพเหมือนปีศาจปกคลุมท้องฟ้า

เขาเข้าไปใกล้และใช้หมัดต่อยใส่ศีรษะเย่ว์หยาง

ราวกับสายฟ้า ราวกับบรรพตถล่มทลาย...

ปัง!

เมื่อเงาคล้ายดาวตกพุ่งลงไปบนพื้น โลกทั้งโลกสั่นสะเทือน เกิดหลุมมหึมาใหญ่หลายพันเมตรเบื้องล่าง

ควันและฝุ่นละอองลอยฟุ้งไม่หายไปเป็นเวลานาน ชี่เฉียวกระวนกระวายใช้พลังเทพของเขาเพื่อสลายฝุ่นควันในท้องฟ้าก่อนจะมองเห็นรอยแยกที่พื้นดูน่ากลัวเหมือนกับปากอสูรร้าย

ซาฟงค่อยๆ ลอยลงมาจากท้องฟ้าอย่างสบายๆ เขาพึงพอใจขณะมองลงไปที่เงาดำที่ฝังลึกลงไปในพื้น หน้าของเขาปรากฏร่องรอยเย้ยหยัน ยังไม่ตายอีกหรือ?  แน่นอนว่ามันคือความต่อเนื่องของพลังเทพสุดยะเยือก ต่อไปจะเพิ่มพลังเทพอีกสามจุดดีไหม?  จะระเบิดทันทีหรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้นการต่อสู้จะน่าเบื่อเกินไป หากไม่มีการปลอมสนามพลังเทพ ก็ไม่มีภาพลวงตาไว้หลอกลวง พลังของเจ้าเด็กนี่ไม่อาจหลอกใครได้อีกต่อไป

ไม่ใช่คู่ต่อสู้ระดับเดียวกัน ฆ่าไปก็เหมือนฆ่ามด

น่าเสียดายชี่เฉียวใช้หอกกลืนมังกรกับพลังของเทพมหาอัคคีคอยปกป้องร่างกายไม่สามารถฆ่าได้

มิฉะนั้นข้าคงสาแก่ใจมากยิ่งขึ้น

รอจนเงาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดบนพื้นปีนขึ้นมาบนพื้น  มือข้างหนึ่งเอื้อมมาจับแง่งหินบนพื้น และเมื่อเตรียมพร้อมจะปีนขึ้นมาซาฟงลงมาเหยียบมือของเขาและหัวเราะเย้ยหยัน  “เจ้ามดแมลงน้อย ตอนนี้เจ้ายังกล้าแสดงความย่อหยิ่งต่อข้าอีกหรือเปล่า  เจ้าไม่เข้าใจว่าเทพคืออะไร และมนุษย์คืออะไร  ไม่ว่าเจ้าจะเก่งแค่ไหน เจ้าก็เป็นแค่มนุษย์ อยู่ต่อหน้าเทพ เจ้าได้แต่ผายลม!”

“บัดซบ เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร?”  เงาที่อยู่ข้างล่างตะโกนอย่างโมโห

“ข้าแค่อยากจะบอกว่าได้เวลาส่งเจ้าไปปรโลกแล้ว...”  ซาฟงไม่ประหลาดใจว่าเสียงอีกฝ่ายเพี้ยนไปเพราะอาการบาดเจ็บสาหัส  ประกอบกับความอับอายขายหน้าและความโกรธ เป็นธรรมดาที่เสียงเพี้ยนกันได้ แต่สิ่งที่ทำให้เขางงเล็กน้อยก็คือเสียงของเจ้าเด็กที่หยิ่งผยองผิดปกติไปบ้างหรือเปล่า?  ช่างเถอะกำจัดเขาโดยเร็วที่สุด คนเยาว์วัยอย่างนี้ถือว่ามีศักยภาพที่ดีมาก  เขาเกลียดมากที่สุด แต่คิดว่าการฆ่าแต่เนิ่นๆ เป็นเรื่องที่ดี เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุแทรกซ้อนที่อาจเกิดขึ้นได้!

เมื่อซาฟงยกมือขึ้นและถือกงจักรเตรียมสังหารร่างเงาที่อยู่ใต้เท้าเขาทันที

เขาพบด้วยความตกใจ

คนที่เขากำลังใช้เท้าเหยียบไม่ใช่เด็กหนุ่ม  แต่เป็นตัวเขาเอง

นี่เป็นไปได้อย่างไร เขาเหยียบตัวเองได้อย่างไร?  เห็นได้ชัดว่าเขากำลังลงมือกับเจ้าเด็กนั่น  ทำไมถึงกลายเป็นตัวเขาเอง?  แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่บิดเบี้ยวและดวงตาที่เกลียดชัง นั่นเป็นชัดเจนว่าเขากล่าวถูก

“เจ้า, บังอาจทุบตีข้าหรือ?”  ซาฟงที่ปีนออกมาจากพื้นข้างล่าง เกลียดจนกัดฟันกรอดๆ

“เป็นไปไม่ได้ เจ้าเป็นตัวปลอม เจ้าเป็นภาพลวงตาของเจ้าเด็กนั่น  ข้าคือตัวจริง เป็นเทพที่แท้จริง ข้าคือเทพหรดีซาฟง”  ซาฟงอดถอยออกไปสองสามก้าวไม่ได้ เขาเห็นร่างตนเองที่เปื้อนเลือด ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งยื่นมือมาจับไหล่เขายึดไว้ ซาฟงหันไปฆ่าศัตรูด้วยกงจักรของเขา  และเขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีตัวตนของเขาอีกร่างหนึ่งอยู่ข้างหลัง

เขาถูกหมัดต่อใส่กลางหน้า