เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1183 ซื่อเสิน

 

 

ตอนที่  1183  ซื่อเสิน

ซื่อเสินดูถูก

เขาไม่ได้รั้งกระบี่เทพวิถีกำศรวลกลับแต่กวาดไปมือซ้ายและคลายเหยียดนิ้วทั้งห้า

 

แต่ละนิ้วควบไปด้วยปราณกระบี่ แต่ละปราณกระบี่อัดแน่นไปด้วยพลังเทพที่แตกต่างกัน  พลังปราณกระบี่แต่ละสายสามารถถล่มฟ้าทลายดินได้  เมื่อเผชิญหน้ากับซาฟงที่บุกเข้ามาเหมือนกับโคถึก แม้ว่าเขาจะไม่ถูกบังคับให้ใช้พลังเทพสังหารทั้งหมด แต่ซื่อเสินไม่กล้าดูแคลนเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป

พลังปราณกระบี่ห้าสายยิงออกมาทันที

ทะลวงแขน ขา อกและท้องของซาฟง

ซวงหานและคนอื่นๆ พอมองเห็นก็ยิ่งรู้สึกแตกตื่นตกใจ  พลังเทพพายุของซาฟงภายใต้ปราณกระบี่ห้าสายของซื่อเสินนั้น เปราะบางเหมือนกระดาษ แทบไม่สามารถขัดขวางป้องกันได้

ร่างซื่อเสินถูกปราณกระบี่ห้าสายแทงร่าง  กระสุนปืนใหญ่ที่น่าสงสารแสดงบทบาทโดยเด็กหนุ่มจากโลกอื่นที่ถูกลูกพี่หักหลังได้รับการเขียนบทให้จบลงอย่างน่าเศร้า และเหมือนจักรวาลน้อยระเบิด แสงที่เกิดจากปราณกระบี่ขยายตัว เขาตวาดกึกก้องระเบิดราวกับฟ้าร้อง เหลือแต่ความว่างเปล่า เขาส่งเสียงตวาดกึกก้องต่อสู้ขณะที่เห็นปราณกระบี่ทั้งห้าทะลุร่างของเขา

“ซื่อเสิน!  ข้ายังไม่ตาย  ในเมื่อข้าไม่ตาย ข้าก็ยังไมแพ้!”

ซาฟงแมลงสาบผู้ตายยาก

บุกสู้ต่อ

คนเถื่อนเดินขึ้นหน้าและเลือดจากแผลกปราณกระบี่ไหลตลอดทาง

ในที่สุดก็วิ่งมาถึงหน้าซื่อเสิน ซาฟงร่างโชกเลือดเงื้อหมัดและพบว่าเขาไม่เหลือพลังสู้

จ้าวซีตกใจราวกับว่าเพิ่งรู้จักกับซาฟงอีกครั้ง  ซวงหานเต็มไปด้วยความโมโห มือของเขากำหมัดแน่น เพลิงโทสะอัดแน่นในอก แต่เขาไม่ได้แสดงออกมา

เขารู้ว่าเขาไม่ได้โกรธซาฟงเจ้าบ้าที่วิ่งไปหาที่ตาย แต่โกรธอีกคนหนึ่ง

คนที่มีความสามารถในการหยุด แต่ไม่ยอมลงมือ

เขาต้องการให้คนอื่นขายชีวิตให้ตนเอง

แม้ว่าจะมีความคิดเช่นนั้น

แต่อย่างน้อย

ก็ควรทำอะไรบ้าง

เอาแต่มองเฉยอยู่ด้านข้างไม่ทำอะไรเลย มองดูคนอื่นสู้เพื่อตัวเขาเองอย่างเฉยเมยใจดำอำมหิต  นี่ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?   แม้ว่านี่จะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในแง่มุมมองน่าสนใจ  แต่ทำเช่นนั้นนับว่าเย็นชาเกินไป  ซวงหานคิดอย่างนี้เขาตัวสั่นสะท้านกะทันหัน เขาไม่เคยรู้สึกว่าร่างกายเคยหนาวมาก่อน

มีความหนาวยะเยือกพุ่งออกมาจากใจของเขาและมันหนาวจนคนไม่สงบอารมณ์ได้

“เจ้าไม่ควรต้องตาย  ทำไมเจ้าต้องขายชีวิตให้คนอื่น?”  ซื่อเสินยังคงมีสีหน้าเย็นชาเหมือนโลงศพ  เขาเห็นซาฟงร่างโชกเลือดแต่ยังคงเคลื่อนไหวลงมือ  ในที่สุดเขามองซาฟงในแง่ดีขึ้นมาบ้าง

“เขาไม่มีน้ำใจ แต่ข้าจะอยุติธรรมไม่ได้”  เย่ว์หยางเล่นบทซาฟงเพื่อให้อีกคนหนึ่งเห็น

“.....”  หลังจากได้ยินแล้วซวงหานร่างสั่นทันที

จ้าวซีถลึงตามอง

เฮยโจวโกรธอยู่ในใจจริงๆ เจ้ามันควรตาย ตอนจะตายยังพูดพร่ำเรื่องไร้สาระบั่นทอนกำลังใจในการทำงานด้วยหรือ

โชคดีที่ซาฟงผู้นี้กำลังจะตาย  มิฉะนั้นเฮยโจวคงอดใจไม่ได้ต้องทุบปากเขาให้เละจนได้... สายเกินกว่าเฮยโจวจะตอบสนองใดๆ ได้  ซาฟงได้รวบรวมพลังอึดสุดท้ายต่อยใส่อกซื่อเสิน  ซื่อเสินไม่ป้องกันแต่อย่างใด ดังนั้นซาฟงจึงต่อยเขาได้หนึ่งหมัด เลือดออกที่มุมปากเขา “เห็นว่าเจ้าพูดเหมือนมนุษย์บ้าง ยอมให้เจ้าหนึ่งหมัด”

ซาฟงคำราม  “ข้าไม่เพียงแต่ทุบเจ้า  แต่จะฆ่าเจ้าด้วย

ซื่อเสินยิ้มเย็นชา

ปากของเขาพูดออกมาหนึ่งประโยค  “ไม่ประมาณตัวเอง”

ขณะที่ซาฟงเหวี่ยงหมัดครั้งสอง ซื่อเสินใช้มือซ้ายคว้ามือของซาฟงและเหวี่ยงเขาออกไปเหมือนกระสอบนุ่น

“บึ้ม!”

ไม่ทราบว่าเขาโดนเหวี่ยงกระเด็นไปกี่กิโลเมตรแต่ยอดเขาพังทลายไปสองลูก

ในที่สุดซาฟงก็ทะลวงลึกลงไปในพื้นเหมือนกับอุกกาบาตยักษ์พุ่งชนโลกกลุ่มควันรูปดอกเห็ดลอยม้วนตัวสูงขึ้นในท้องฟ้า

พลังของซื่อเสินน่ากลัว  ซวงหานเห็นหนังตากระตุกทันที  แค่มือซ้ายข้างเดียวก็ฆ่าซาฟงได้อย่างง่ายดาย กระบี่เทพวิถีกำศรวลไม่ได้ใช้ออกเป็นครั้งที่สอง นี่คือความแข็งแกร่งของซื่อเสิน นี่คือพลังของยอดฝีมืออันดับหนึ่งของขุนเขาเหนือขุนเขา!  ถ้าไม่มีแผนที่สมบูรณ์มาก คนเพียงไม่กี่คนคงไม่สามารถฆ่าซื่อเสินได้  ซวงหานกับจ้าวซีมองหน้ากัน  ทุกคนมองเห็นแววสยองขวัญอยู่ในดวงตาของกันและกัน

อย่าว่าแต่พวกเขาเลย เฮยโจวผู้มั่นใจ

ยังรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

ซื่อเสินทรงพลังน่ากลัวมากจริงๆ!

มีเสียงอู้อี้ดังมาจากขอบฟ้าไกล ราวกับว่ามียักษ์สั่นสะเทือนเมฆในท้องฟ้า และเสียงเริ่มสั่นสะท้านราวกับฟ้าถล่ม

มีมีดแสงที่แปลกประหลาด ราวกับผ่ามิติเวลาเป็นประกายมาแต่ไกล

ฝ่าวงล้อมของเฮยโจว ซวงหานและจ้าวซี

เขาเข้ามาในวงล้อม

คนเหมือนกับดาบ

ดาบก็เหมือนกับคนเช่นกัน

ถ้าซื่อเสินคือกระบี่เทพศักดิ์สิทธิ์  อย่างนั้นคนผู้นี้ก็คือดาบเทพ.. ดาบของเขาฟันเป็นกากบาทในท้องฟ้า ผ่าแบ่งโลกและสวรรค์ออกเป็นสี่ส่วน ในทิศ ทางตะวันออกเฉียงใต้ และทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ กันซื่อเสินและเฮยโจวไว้ทางหนึ่งเจ้าของดาบและกันจ้าวซีและซวงหานไว้ในทิศเหนือและใต้  แม้ว่าจะไม่พูด แต่คนถือดาบยืนอยู่ทางทิศใต้ ก็สื่อความหมายเดียวต้องการสู้กับเทพอุดรจ้าวซีและเทพพายัพซวงหาน สู้กับเทพสองต่อหนึ่ง ถึงจะไม่ใช่ซื่อเสินแต่ก็มีความหยิ่งภูมิใจพอกัน

ผู้มาคือผู้สนับสนุนรายใหญ่ที่สุดของค่ายตะวันออก ขุนเขาเหนือขุนเขา  นอกจากนี้ยังเป็นสายลับคนสำคัญของค่ายตะวันตกเป็นพันธมิตรที่น่าเชื่อถือที่สุดของซื่อเสิน ทั้งเป็นหมากสำคัญในแผนของเฮยโจว

เทพทักษิณเทียนโฉว!

เขาถือดาบวิเศษระดับเทพ “ดาบดื่มหิมะ”

“ซื่อเสิน!  จ้าวซีและซวงหานปล่อยให้ข้ารับมือเอง!”  เทียนโฉวชี้ดาบเทพ เสียงกระหึ่มของดาบราวกับทหารม้านับพันนับหมื่น

“ท่านบาดเจ็บหรือ?” ซื่อเสินพบว่าพี่ชายคนนี้มีบาดแผลที่คิ้ว เขาขมวดคิ้ว

“เฮอะ, แค่บาดเจ็บเล็กน้อย เฮยโจว ข้าอาจเคลื่อนไหวไม่ได้ แต่จ้าวซีและซวงหาน ข้ายังจัดการได้อยู่”  เทียนโฉวยืนขึ้นอย่างทระนงราวกับวีรบุรุษผู้ท้าทายโลก เทพทักษิณยืนหยัดแน่วแน่ แน่นอนว่าไม่ใช่แผลบาดเจ็บเล็กน้อย เขาสามารถล้มลงเมื่อใดก็ได้  ทุกคนล้วนเป็นคนบ้าที่เกิดและตายในสงคราม ไม่มีทางยอมแพ้และท้อแท้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายเอวที่ตั้งตรงดุจใบมีดของเขาได้

“นี่คือสิ่งที่ทำได้”  ซื่อเสินพูดอย่างเย็นชา

เทพบูรพาไม่เคยรู้ว่าการดูแลห่วงใยคนอื่นเป็นเช่นไร นี่คือข้อเสียของเขา

ในทำนองเดียวกันเทพทักษิณเทียนโฉวเป็นคนที่ไม่ถนัดเรื่องสื่อสารกับคนอื่นนัก เขาไม่ค่อยใส่ใจเห็นอกเห็นใจซื่อเสินเท่าใดนัก  “วางใจได้ ข้าเทียบกับเจ้าที่ฆ่าเฮยโจว ข้าฆ่าจ้าวซีและซวงหานได้ไวกว่าแน่ หากเจ้ายังทนได้ก็ไม่เป็นไร  ข้าเทียนโฉวไม่ขอพลาดศึกนี้”

เทียนโฉวพูดกับจ้าวซีและซวงหานโดยตรง

ขณะนั้นเองแสงศักดิ์สิทธิ์สายหนึ่งฉายทันที

เป็นแสงที่เกิดขึ้นรวดเร็ว

จีอู๋ลี่ที่แปลงร่างเป็นเทียนโฉวหัวเราะดีใจ  “ที่แท้เป็นเทพทักษิณเทียนโฉวที่บาดเจ็บกำลังจะตายแต่ยังปากดียืนอยู่ได้ด้วยทิฐิดื้อรั้น  ฮ่าฮ่า ขุนเขาเหนือขุนเขามีราชาจอมโวด้วยหรือนี่? ทันทีที่ข้าแทรกแซงลงมือ อาการบาดเจ็บของเจ้าจะกำเริบขยาย ตัวเจ้าจะระเบิดตาย เจ้ายังกล้ามาที่นี่  ข้าจะสงเคราะห์เจ้าเอง”

“ใช้รูปลักษณ์น้องข้า มาลอบทำร้ายข้า เจ้าเล่ห์นัก เจ้าบังอาจลวงข้า วันนี้ข้าเทียนโฉวจะต้องฆ่าคนอย่างเจ้าให้ได้”  เทียนโฉวมองดูจีอู๋ลี่ที่อยู่ในชุดของชี่เฉียว ทันใดนั้นดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

ดาบเปล่งแสงสีขาวเหมือนหิมะ

พริบตาเดียวพื้นเกิดรอยแตกแยกอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่รอยแยกจะถึงหน้าของจีอู๋ลี่และตัดร่างเขาขาดครึ่ง

ยังคงเป็นจีอู๋ลี่ใช้พลังดรรชนีปัดหลบได้อย่างง่ายดาย

แม้ว่าแสงจากดรรชนี้จะอ่อน แต่สำหรับซื่อเสินและเทียนโฉวผู้ได้รับอันตรายบาดเจ็บมาก่อน แสงนี้ไม่ต่างอะไรจากสายฟ้าสำหรับซื่อเสินผู้แข็งแกร่ง..  ร่างที่แข็งแกร่งอย่างซื่อเสินยังซวนเซ เขาพ่นโลหิตที่คั่งในช่วงปะทะกับซาฟงออกมาทันที เลือดหยดลงบนเสื้อของเขา  เทียบกับซื่อเสินแล้ว ร่างเทียนโฉวอาการหนักกว่า อกของเขาแทบระเบิด ปากและจมูกของเขาเต็มไปด้วยเลือดต้องใช้ดาบค้ำยันตัวไว้ไม่ให้ล้ม ดาบเทพดื่มหิมะแทบจะรับน้ำหนักตัวเขาไม่อยู่  แต่ตอนนี้ยากจะเพ่งเล็งอยู่กับการฟื้นฟูร่างกาย

ซื่อเสินกวาดมือประคอง

มือข้างหนึ่งกดเข้าที่เสื้อเกราะเทียนโฉว ขณะใช้พลังเทพรักษาเทียนโฉว

เขาช่วยประคองร่างเทียนโฉวให้มั่นคง บุรุษนักดาบผู้นี้ไม่เคยคุกเข่าในสนามรบไม่เคยล้มลงในสนามรบ ต่อให้ได้รับความอัปยศอดสูได้รับบาดเจ็บหนักต่อหน้าศัตรูก็ตาม

“ข้ามีทุกอย่าง”  ซื่อเสินใช้มืออีกข้างหนึ่งปาดเลือดจากมุมปาก  คิ้วของเขาชันขณะกล่าว  “ก็แค่คนสี่คน ปล่อยให้ข้าซื่อเสินรับมือเอง  แค่กระบี่เล่มเดียวในมือ ขุนเขาเหนือขุนเขาไม่มีใครหยุดยั้งพลังสังหารของข้าได้รวมทั้งเจ้าด้วยเฮยโจว!”  ประโยคสุดท้ายของซื่อเสินพูดกับเฮยโจว  ตอนนี้เฮยโจวมีสีหน้าผ่อนคลายมาก แผนการของเขาเป็นไปอย่างราบรื่น  ตราบใดที่ไม่มีมหาเทพโบราณมาขัดขวางสถานการณ์ อย่างนั้นแผนการนี้ที่เริ่มมาตั้งแต่หมื่นปีที่แล้ว สงครามครั้งนี้เขาจะเป็นผู้ชนะ!

“ขอเวลาก่อน ข้าแค่ต้องการพักหอบหายใจ”  เทียนโฉวสอดดาบเข้าฝักขณะรีบเร่งรักษาตัวด้วยพลังเทพ

“เตรียมตัว ฆ่าเทียนโฉว ล้อมซื่อเสิน!”

เฮยโจวตะโกน

ซวงหานและจ้าวซีแยกกันลงมือทันที

ราวกับว่าฝ่ามือนี้กำหนดโชคชะตามาเป็นเวลาพันปีแล้ว เขาฟาดฝ่ามือใส่เทียนโฉว

ตราบใดที่เทพอุดรจ้าวซีกราดฟาดฝ่ามือ เขาจะไม่มีทางล้มเหลว ไม่มีใครสามารถหลบการโจมตีภายใต้การนำทางของกระจกเทพและสนามพลังทักษะแฝงเร้นของเขาได้ ไม่มีใคร ต่อให้เป็นบุรุษหมายเลขหนึ่งแห่งขุนเขาเหนือขุนเขา เทพบูรพาซื่อเสินก็ไม่ยกเว้น

โซ่น้ำแข็งราวกับงูหิมะหลายร้อยตัวที่น่ากลัวแหวกออกมาจากช่องว่างแนวตาข่ายดูหนาแน่น

ซื่อเสินและเทียนโฉวเหมือนกับปลา

ทั้งหมดตกอยู่ในข่าย

พลังโจมตีที่น่ากลัวที่สุดไม่ได้มาจากพลังดรรชนีของจีอู๋ลี่ซึ่งทำให้ซื่อเสินและเทียนโฉวถูกพลังระเบิดบาดเจ็บ  แต่เป็นเฮยโจว... พลังแข็งแกร่งสุดยอดในขุนเขาเหนือขุนเขา เมื่อเฮยโจวยิงพลังออก โลกจะมืดมิดทันที ความมืดขยายยืดยาวมืดมิดจนมองไม่เห็นนิ้วตนเอง  ทุกอย่างถูกกลืนอยู่ในความมืดด้วยพลังเทพและเจตจำนงของเฮยโจว ทุกอย่างไม่สามารถหลบหนีไปได้

ในท่ามกลางความมืด มีกระบี่เล่มหนึ่งฉายประกาย

เหมือนกับรุ่งอรุณของวันใหม่ แม้ว่าท้องฟ้าจะมืดสีเทาแต่ก็ไม่สามารถขจัดแสงแห่งรุ่งอรุณได้

นี่คือกระบี่ของซื่อเสิน

ในฐานะเทพอันดับหนึ่งแห่งขุนเขาเหนือขุนเขา เทพบูรพาซื่อเสินภายใต้การรุมล้อมของสามเทพและหนึ่งเจ้าตำหนักศักดิ์สิทธิ์แห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ ที่ดูเหมือนจะมีพลังไม่มากเท่ากับเทพ แต่ในที่สุด เขาชักกระบี่ออกมา

กระบี่วิถีกำศรวล

เมื่อใดก็ตามที่กระบี่เทพโบราณถูกชักออกจากฝักจะต้องมีชีวิตถูกปลิดปลงจากโลก นั่นคือกระบี่วิถีกำศรวล

“ปล่อยข้าเอง”  ซื่อเสินวาดท่วงท่ากระบี่พร้อม แต่มีเสียงตวาดบอกปล่อยให้เขาลงมือเอง  ทันใดนั้นคมมีดตัดผ่านมิติช่องว่างในอากาศ แรงตัดฟันเทียบกับไม้ตายสังหารของจีอู๋ลี่ที่เพิ่งใช้ก่อนหน้านั้น พลังไม้ตายนี้แข็งแกร่งมากกว่าเป็นพันเท่า  ซื่อเสินไม่เคยเห็นพลังดาบรุนแรงขนาดนั้น  แม้ว่าเขาจะคุ้นเคยกับเทียนโฉวมาหลายปี  แต่เขาไม่เคยรู้ว่าพี่น้องฝ่ายเดียวกับเขาสามารถใช้ดาบได้ทรงพลังขนาดนั้น  ถ้าดาบนี้ไม่ใช่ใช้ออกเพื่อเขา แต่ใช้ลอบลงมือกับศัตรูอย่างเฮยโจวแทน อย่างนั้นซื่อเสินคงอยู่ในสถานการณ์ที่ดีกว่านี้ร้อยเท่า  และเขารู้สึกโล่งใจที่พี่น้องฝ่ายเขาสามารถก้าวหน้าบรรลุผ่านจากระดับเดิม  แต่ตอนนี้นอกจากตกใจแล้ว เขายังรู้สึกผิดปกติ  “ดาบดื่มหิมะ”  เทียนโฉวไม่ได้มีท่าทางเหมือนคนบาดเจ็บเมื่อครู่นี้อีกแล้ว ตรงกันข้าม พลังดรรชนีที่จีอู๋ลี่เพิ่งใช้กับเขากลับเพิ่มพลังให้เขาเป็นร้อยเท่า และการลอบโจมตีเขานั้นมีพลังยิ่งใหญ่จนมิอาจคาดคิดได้

ปลายดาบแทงทะลุเสื้อผ้า

ตาของเฮยโจว มือของจ้าวซีและโซ่ของซวงหาน

ขณะเดียวกันซื่อเสินตกอยู่ภายใต้สายตากดดันของเฮยโจว เขาตวัดกระบี่วิถีกำศรวล ภายใต้พลังโซ่น้ำแข็งของซวงหาน แม้ว่าแรงฟันจะรุนแรงก็ตาม แต่ความเร็วของกระบี่ลดลงมากมาย และช้าลงอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็เคลื่อนไหวช้าไม่ต่างอะไรกับเต่าคลาน กระบี่วิเศษวิถีกำศรวล แม้ว่าจะไม่มีอาวุธใดต้านทานได้ แต่ซวงหานทำให้ความเร็วของอาวุธเทพนี้ช้าลงได้ชั่วคราว  พลังฝ่ามือของจ้าวซีกราดเข้ามาเหมือนควันเบาบาง แต่หนักหน่วงดุจขุนเขาฟาดใส่ชุดของซื่อเสินราวกับสายฟ้าฟาด

เขาไม่จำเป็นต้องใช้ฝ่ามือนี้

ดาบดื่มหิมะของเทียนโฉวสามารถลงมือกับซื่อเสินได้อย่างสอดคล้องกันพอดี

ก่อนหน้านี้เทพอาคเนย์ชี่เฉียวต้องพ่ายแพ้อย่างเจ็บปวดด้วยการลงมือลักษณะนี้  แต่คราวนั้นเทียนโฉวไม่ได้ระเบิดปลดปล่อยพลัง และไม่ได้รับพลังเสริมพิเศษจากจีอู๋ลี่ พลังจึงผิดกับครั้งนี้ห่างไกลไม่ถึงหนึ่งในสิบของพลังนี้!

ซี่.......

ข้างหลังซื่อเสิน

คมดาบที่ไม่มีใดเทียบตัดผ่านอากาศลงพื้นดินเป็นระยะทางหมื่นเมตร

ด้วยพลังฟันเพียงครั้งเดียวเกิดรอยแยกขนาดใหญ่กว้างห้าสิบเมตรลึกร้อยเมตรเป็นทางยาวหมื่นเมตร..  และซื่อเสินตกเป็นเป้าโจมตีของดาบเทพดื่มหิมะ?

หลังจากเฮยโจวเผชิญหน้ากับซื่อเสิน เขารู้สึกเจ็บที่ดวงตาเล็กน้อย  เขาหลับตาและฝืนทนต่อความรู้สึกเจ็บปวดเศร้าใจ

พอเขาหลับตาเท่านั้น

โลกที่มืดมิดพลันมีแสงสว่างขึ้น

จ้าวซีที่รุกบีบบังคับให้ซื่อเสินต้องป้องกันตัวถูกพลังเทพอัดกระแทกกระเด็น  โซ่น้ำแข็งของซวงหานถูกตัดขาดและแขนของซวงหานถูกฟันจนเห็นกระดูก  จีอู๋ลี่โยนอสูรพิเศษแปลกประหลาดให้กระบี่วิถีกำศรวลฟันจากนั้นหลบหนีรอดอย่างปลอดภัย เขาหลบพ้นวิถีกระบี่ห่างออกไปถึงสามหมื่นเมตร  เดิมทีเขาคิดว่ากระบี่นี้จะทำร้ายร่างซวงหานได้เต็มที่ แต่สายตาของซวงหานงุนงงและตกใจ

มีเพียงเทียนโฉวที่ยังยืนอยู่กับที่

มือทั้งสองที่จับดาบไม่ขยับเคลื่อนไหว

เขา..

เขาไม่ต้องการเคลื่อนไหว

ปรากฏว่าปลายดาบเทพดื่มหิมะถูกดรรชนีคู่ของซื่อเสินคีบจับไว้ไม่สามารถดึงดาบหลบหนีได้ นั่นเป็นเหตุให้เขาจำต้องยืนนิ่งอยู่กับที่

หน้าของซื่อเสินเฉยเมยไร้ความรู้สึก  ดูเหมือนว่าการลอบโจมตีของเทียนโฉวที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมดา และเหมือนกับว่าการที่เขาใช้นิ้วคีบจับปลายดาบเทพของเทียนโฉวไว้ เป็นเรื่องที่ถูกต้องสมควร ไม่มีการกระทำอะไรเป็นพิเศษ... เขามองเทียนโฉวที่อยู่ข้างอย่างสงบ

มุมปากของจ้าวซีมีโลหิตซึมจากอาการบาดเจ็บ  เลือดค่อยๆ หยดใส่เสื้อสีเขียวของเขา

พวกเฮยโจวเห็นภาพข้างหน้าเช่นนี้อดถอนหายใจไม่ได้

ซื่อเสินผู้นี้เป็นบุรุษหมายเลขหนึ่งของขุนเขาเหนือขุนเขา แข็งแกร่งมากขนาดนี้เชียวหรือ?

แค่เพียงสองนิ้ว เขาสามารถคีบจับปลายดาบเทพดื่มหิมะที่โจมตีสุดแรงได้เชียวหรือ?  นอกจากนี้นี่ยังเป็นการลอบทำร้ายหลังจากจีอู๋ลี่ใช้วิธีพิเศษเพิ่มพลังให้เขา

ไม่มีทาง!

นี่เป็นไปไม่ได้!

“พวกเจ้าคิดว่าข้าซื่อเสินจะโง่พอปล่อยให้พวกเจ้าลอบทำร้ายซ้ำสองอีกหรือ?”   ซื่อเสินค่อยๆ คลายนิ้ว ไม่สนใจอาการตกใจของเทียนโฉวที่อยู่ต่อหน้าเขา  กระบี่เล่มหนึ่งขวางอยู่ที่หน้าอกมีเสียงคำรามหึ่งๆ  เขายืนหยัดอย่างหยิ่งลำพองด้วยความรู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีอะไร!