เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1190 ราชาลาลับ

 

 

ตอนที่  1190  ราชาลาลับ

เงาร่างทั้งสองถูกแทงพร้อมกันด้วยดาบเล่มเดียวกัน

 

เลือด

ค่อยซึมหยดออก

และหยดลงพื้น

เทพทักษิณเทียนโฉวใช้ไม้ตายโจมตีในช่วงเวลาที่ดีที่สุด เขายังคงตรึงดาบเทพดื่มหิมะอยู่ในท่านั้นเป็นเวลานาน  ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาคือเย่ว์หยางที่ยืนตัวตรง เสื้อผ้าของเย่ว์หยางมีรอยเปื้อนเลือดเป็นรอยใหญ่สีแดงฉาน...

แต่รอยเปื้อนเลือดนี้ไม่ใช่เลือดของเขา แต่เป็นเลือดของเทพทักษิณเทียนโฉวต่างหาก!

ดาบเทพดื่มหิมะถูกเย่ว์หยางใช้มือซ้ายจับไว้ ดาบแทงรอดรักแร้ของเขาในระดับอก มองผิวเผินเหมือนกับแทงทะลุอกเย่ว์หยาง

ขณะดาบแทงผ่านร่างของเขา เทียนโฉวสำนึกเสียใจทันที

เขาไม่เคยเสียใจมากขนาดนั้นมาก่อน

กับดัก

ช่วงเวลาลอบโจมตีที่ดีที่สุดที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เป็นกับดักมรณะที่ศัตรูเจ้าเล่ห์ข้างหน้ากางรอไว้ อสูรลอยแสงถูกจับได้แน่นอน แต่อย่างไรก็ตามก่อนที่การต่อสู้จะจบ ชี่เฉียวผู้นี้ต้องบอกว่าเจ้าเล่ห์เหลือร้าย  เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะลงมือทุบตีอย่างป่าเถื่อนโหดร้าย แต่ความจริงนั่นคือเหยื่อล่อที่อยู่บนกับดัก

น่าเสียดาย สายเกินกว่าจะเข้าใจ

รอจนเขาเข้าใจ

ปลาก็ฮุบเหยื่อด้วยความตะกละตะกลามตกลงไปในข่ายมรณะ

ความโลภนับเป็นความผิดพลาด เมื่อผิดพลาดก็ต้องชดใช้ราคา... ขณะนั้นเทียนโฉวระลึกถึงคำสอนของอาจารย์ของเขาได้

ในอดีตปีนั้นอาจารย์ได้สอนเขา  “ในฐานะมือสังหารผู้ใช้ดาบแทนที่จะเป็นมีดสั้น  เขาต้องไม่ทำตัวเป็นคนที่โง่ที่สุดในโลก  แต่ไม่ควรทำตัวเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในโลกด้วยเช่นกัน

มิฉะนั้นเขาจะต้องชดใช้ราคาด้วยเลือดเนื้อ!

ประโยคนี้เขาไม่เคยเข้าใจได้อย่างเต็มที่จนกระทั่งบัดนี้  ทว่าสายเกินไป!

ไม่ว่าจะเป็นนักดาบหรือนักฆ่า เมื่อตกหลุมพรางกับดักที่ศัตรูจัดเตรียมไว้อย่างระมัดระวัง จุดจบมีเพียงประการเดียว

นั่นคือ ตาย

หอกกลืนมังกรแทงลอดรักแร้ขวาเย่ว์หยางทะลวงเข้าอกเทียนโฉวจนทะลุออกหลัง ปลายหอกเปื้อนเลือดมีเลือดหยาดหยดทีละหยดๆ  ถ้าเป็นเพียงอาการบาดเจ็บหนักทางกาย คงไม่สามารถทำอันตรายนักสู้ระดับเทพได้  แต่มีพลังของเทพมหาอัคคีแฝงอยู่ในหอกกลืนมังกร  ขณะเดียวกันเทียนโฉวรู้สึกถึงพลังลึกลับแข็งแกร่งระเบิดออกมาเป็นพลังสองสาย  เทียนโฉวรู้สึกว่าวิญญาณของเขาได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ต่อให้โชคดีหลบหนีได้ไม่ถึงกับตายในสงครามเทพครั้งนี้  แต่เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฟื้นฟูพลังในช่วงเวลาสองถึงสามพันปีนี้

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กหนุ่มผู้เยือกเย็นเหมือนหมาป่าผู้นี้   เขาจะมีโอกาสกลับมาอีกหรือ?

เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้!

ตาย

ชะตาของเขามาถึงจุดจบแล้ว นับแต่ฝ่ายตรงข้ามวางกับดักรอเขา

 “ความจริงเจ้าก็เหมือนกับซื่อเสิน พวกเจ้าเป็นคนประเภทเดียวกัน!  ความจริงสิ่งที่ใช้ฆ่าข้า ไม่ใช่หอกกลืนมังกร ไม่ใช่พลังของเทพมหาอัคคี แต่เป็นปราณกระบี่ชนิดหนึ่ง ปราณกระบี่ที่น่ากลัวยิ่งกว่ากระบี่วิถีกำศรวลของซื่อเสิน!  ขุนเขาเหนือขุนเขาไม่เคยมีคนอย่างเจ้า เด็กหนุ่ม!  เจ้าคือใคร?”  เทพทักษิณเทียนโฉว จับตามองเย่ว์หยางนิ่ง ตอนนี้เขาหวังว่าจะได้ทราบความจริงก่อนเขาตาย

 “คำตอบอยู่ในใจเจ้าแล้ว”  เย่ว์หยางค่อยๆ ถอนหอกกลืนมังกรกลับคืน

 “ในใจข้า?”

เทียนโฉวใช้มือกุมอยู่ที่ปากแผลตรงบริเวณอก มืออีกข้างถือดาบเทพดื่มหิมะยืนซึมเซา

อสูรลอยแสงที่ตัวสั่นอยู่กับพื้น กลัวจนลืมหนี

เมื่อเขารู้ตัว เขาต้องการจะแปลงร่างเป็นแสงแล้วหลบหนี

แต่ขณะนั้นศีรษะของเขาถูกเหยียบ

จมมิดลงไปในพื้นทราย

ไม่ได้รับอนุญาตจากเย่ว์หยาง แล้วต้องการจะหลบหนี? ไม่มีทางเป็นไปได้

 “ลุงเทียนโฉว”  จีอู๋ลี่ตาแดงทันที เขาวิ่งเข้ามารับร่างเทพทักษิณเทียนโฉวและพยายามช่วยเทียนโฉวห้ามเลือด

 “ไม่มีประโยชน์  ในฐานะนักฆ่า ข้ารู้ว่าเมื่อใดควรทำอะไร และอะไรไม่ควรทำ”  เทียนโฉวโบกมือห้ามไม่ให้จีอู๋ลี่ช่วยเหลือ  อาการบาดเจ็บที่ใหญ่ที่สุดของเขาไม่ใช่ที่ร่างกาย แต่เป็นที่วิญญาณ  ในโลกนี้วิญญาณไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า มีพลังเทพของเทพมหาอัคคีนับไม่ถ้วน และพลังปราณกระบี่ลึกลับทำลายวิญญาณของเขา ร่างกายรักษาได้ก็ไม่ต่างอะไรกับเลือดเนื้อว่างเปล่า ตรงกันข้ามในโอกาสนี้เทียนโฉวตัดสินใจให้บทเรียนสุดท้ายกับจีอู๋  “ความตาย, เมื่อเลือกเส้นทางนักฆ่า ก็ถูกตัดสินแล้วว่าจะต้องพบจุดจบเช่นนี้  ไม่ใช่เราฆ่าคนอื่น  ก็ต้องเป็นคนอื่นฆ่าเรา ความตายเป็นแค่การปลดเปลื้องข้า  เจ้าไม่ต้องเสียใจ”

 “ไม่!”  จีอู๋ลี่หลั่งน้ำตานองหน้า

โอรสสวรรค์ที่น่าภาคภูมิใจของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ หยิ่งผยองมองสิ่งมีชีวิตต่างๆ เป็นเหมือนมดแมลงกลับเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมาในขณะนี้

เทียนโฉวถอนหายใจเล็กน้อย  “จะไม่มีลุงเทียนโฉวต่อไปในอนาคตอีกแล้ว เจ้าจะต้องเดินตามลำพัง ไม่ใช่ว่าทุกที่จะมีอาจารย์และลุงเทียนโฉวปูทางให้เจ้าเดินทุกที่ แดนสวรรค์นั้นไร้ขอบเขต เส้นทางที่เจ้าต้องเดินยังอีกยาวไกลมาก ถ้าอาจารย์และลุงเทียนโฉวไม่สามารถร่วมทางไปกับเจ้าได้ เจ้าต้องเดินทางตามลำพัง  นักสู้ทุกคนล้วนมีชะตาเดียวดาย ก็เหมือนกับอาจารย์ของเจ้า!”

จีอู๋ลี่ตัวสั่นและดูเหมือนเขาพยายามควบคุมอารมณ์

เย่ว์หยางมองดูด้วยสายตาเย็นชา

เขามองดูทุกอย่างด้วยสายตาเย็นชาและเยือกเย็น  แม้ว่าเทียนโฉวและจีอู๋ลี่จะแสดงออกถึงเรื่องความเกิดความตายได้น่าซาบซึ้งใจ  แต่เขาเมินไม่สนใจ

เขาแค่ค้นหาข้อบกพร่องและจุดอ่อนอย่างอื่นที่ศัตรูมี และหาสิ่งที่เขาต้องทำ

จีอู๋ลี่คือศัตรู  ไม่ใช่สหาย

แสดงความเมตตาต่อศัตรู ก็เท่ากับโหดร้ายต่อมิตรสหายและญาติที่รัก!

เย่ว์หยางค่อนข้างเหมือนกับเพชฌฆาตกระหายเลือดที่ทำให้ศัตรูตกใจกลัว เขาไม่ยอมทำเรื่องโง่เง่าโหดร้ายต่อสหายและญาติมิตรของเขา

ไม่ว่าจีอู๋ลี่จะร้องไห้หรือหัวเราะ เขาจะต้องตายแน่นอน  ถ้าจีอู๋ลี่นี้ไม่ตาย คนที่จะตายก็คือตัวของเขาเองและญาติมิตรสหายของเขาเอง รวมทั้งหอทงเทียนทั้งหมด  จีอู๋ลี่ไม่ตาย หอทงเทียนจะถูกทำลายโดยตัวเขาและอาจารย์ของเขาโดยไม่มีวันฟื้นขึ้นอีก แทนที่จะสงสารจระเข้บีบน้ำตาผู้นี้ เขายอมแข็งใจฆ่าคนดีกว่า

 “เขาไม่ใช่ซาฟง และไม่มีทางเป็นชี่เฉียวได้... ชี่เฉียวนั้นข้าก็สงสัยเหมือนกัน แต่เขาไม่ใช่ชี่เฉียว”

เทพทักษิณเทียนโฉว ตอนนี้อาการบรรเทาลงไปบ้าง

เชื่อว่าเขายังสามารถมีชีวิตได้ แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่พลังของเขาได้รับบาดเจ็บเสียหายอย่างหนัก แต่ก็ยังมีความเป็นไปได้กับการฟื้นฟูร่างกาย

ซื่อเสิน เฮยโจวและเย่ว์หยางเห็นแล้วอดหลั่งเหงื่อพรั่งพรูมิได้ก็คือเทียนโฉวตัดร่างของเขาด้วยดาบเทพดื่มหิมะและสลายพลังเทพมหาอัคคีที่กัดกร่อนอวัยวะภายในและเลือดออกไป  “เจ้าเห็นชัดเจนหรือยัง?   มองผิวเผินเป็นพลังกัดกร่อนของเพลิงเทพมหาอัคคี แต่ความจริงสิ่งที่ทำให้ข้าบาดเจ็บหนักก็คือปราณกระบี่  ภายในวิญญาณของข้านอกจากมีพลังเทพมหาอัคคีแฝงอยู่ ยังมีปราณกระบี่สีดำกำลังทำลายวิญญาณข้า!  เชื่อได้ว่าปราณกระบี่ดำนี้ยังเป็นพลังเริ่มต้น  ไม่ได้มีแค่นั้น ยังมีอีกหลายปราณกระบี่ แต่นี่เป็นปราณกระบี่ที่อ่อนแอที่สุด ถึงกระนั้นนี่ก็เป็นพลังที่แฝงอยู่เพลิงเทพมหาอัคคี  เด็กหนุ่มที่อยู่ต่อหน้าเจ้าในไม่ช้าจะเป็นศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุด หากเจ้ายังดูถูกเหยียดหยามผู้คนเจ้าจะต้องพ่ายแพ้แน่นอน!”

จีอู๋ลี่พยักหน้าหนักแน่นและร้องเสียงดัง  “ลุงเทียนโฉว โปรดให้คำแนะนำแก่ข้าด้วย ก่อนท่านจะเดินทางไกล!”

เทียนโฉวมองดูจีอู๋ลี่และพยักหน้าเคร่งขรึม  “นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการจะบอก!  อาจไม่มีใครในคนรุ่นใหม่ที่มีอัจฉริยภาพสูงล้ำเท่าคนรุ่นเจ้า นั่นเป็นเหตุให้ข้ายินดีกับการสนับสนุนเจ้า อย่างไรก็ตามเจ้าต้องจำไว้ว่าเหนือฟ้ายังมีท้องฟ้ากว้างใหญ่ไม่สิ้นสุด  ยังมีอัจฉริยะอย่างเช่นเจ้ามากกว่าหนึ่งคน แม้ว่าจะไม่ใช่ร้อยปี พันปี หรือหมื่นปีจะเกิดขึ้นมาสักครั้ง แต่เจ้าก็ไม่ใช่คนเดียวแน่นอน  หากเจ้ายังคงใช้ทัศนคติที่หยิ่งยโสและนิสัยที่ต้องเผชิญกับคนธรรมดาสามัญเวลาต่อสู้กับอัจฉริยะที่ไม่มีใครเหมือนอย่างเจ้า เจ้าจะต้องประสบกับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่แน่  เจ้าต้องจดจำสิ่งนี้ไว้ และในแดนสวรรค์นี้ไม่ควรจะลำพองใจเกินไป ต่อให้เป็นอาจารย์เจ้า  เขาก็ยังไม่กล้าหยุดนิ่ง เขามักคิดถึงความก้าวหน้าอยู่เสมอ...”

จีอู๋ลี่พยักหน้าหลั่งน้ำตาสีหน้าเศร้าสร้อย

เทพทักษิณเทียนโฉวกดมือเปื้อนเลือดลงบนคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ของจีอู๋ลี่ “อู๋ลี่, ลุงเทียนโฉวไม่มีความสามารถ ไม่สามารถมอบอะไรไว้ให้เจ้าได้ ก่อนออกเดินทางไกล ข้าจะมอบพลังเทพ ความรู้  ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถก้าวหน้าเป็นบุคคลอันดับหนึ่งเหนือไปกว่าอาจารย์ของเจ้า!”

 “ไม่นะ, ลุงเทียนโฉว...”  จีอู๋ลี่หลั่งน้ำตา

สองสาย

ค่อยๆ หลั่งไหลนองหน้า

ร่างเทียนโฉวสั่นด้วยความเจ็บปวด

เปลวไฟสีม่วงทองแผดเผาทั่วร่างของเขาและกลืนกินทั้งร่างกายและวิญญาณของเขา

ร่างพังทลาย

วิญญาณถูกทำลาย

นี่คือจุดจบของเทียนโฉว

ก่อนนั้นเขาได้ประทับความรู้ทั้งหมดในชีวิตไว้ในคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ของจีอู๋ลี่ ผสานพลังเทพที่เขาสะสมไว้หมื่นปีโดยไม่มีเก็บเหลือไว้เพื่อตัวเอง  ทักษะแฝงเร้นดูดกลืนพลังของจีอู๋ลี่ ไม่สามารถดูดซับพลังเทพที่มีคุณลักษณะแตกต่างกันได้ดีนัก  อย่างไรก็ตามนี่เป็นการรวมผสานที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย สำหรับการเสียสละให้โดยสมัครใจ เทียนโฉวเจ้าของดาบดื่มหิมะซึ่งเป็นพลังงานเลือดและเนื้อที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ถูกถ่ายเทลงในคัมภีร์อัญเชิญของจีอู๋ลี่เป็นการสนับสนุนสุดท้ายหวังว่าสมบัติเทพและพลังของเขาจะสนับสนุนเขาได้!

เทพทักษิณเทียนโฉวไม่เหลือแม้แต่ร่างกาย

เขาอุทิศตัวและพลังทั้งหมด

ภายใต้ผลสะท้อนที่เจ็บปวดจากการใช้พลังเกินไป ร่างของเขาไม่เหลือแม้แต่เถ้าธุลีในอากาศ

วิญญาณสูญสลายทั้งหมด

เมื่อสายลมเฉื่อยฉิวพัดผ่านโลก ไม่มีเหลือร่องรอยการทำลายล้างใดๆ ที่สามารถเยียวยาได้   แม้หลังจากการตายของนักสู้ระดับเทพครั้งนี้ เทพทักษิณเทียนโฉวสูญสลายหายไปราวกับไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน ดูเหมือนว่าไม่มีใครในโลกที่ทำประโยชน์ให้จีอู๋ลี่อย่างเต็มใจเหมือนลุงโฉวอีก!

มีแต่เพียงดาบเทพดื่มหิมะที่หลุดพ้นจากสัญญา ส่งเสียงครางหึ่งๆ คร่ำครวญถึงเจ้านายเก่าไม่หยุด

ซื่อเสินเงียบ

เขาอดตรวจสอบตนเองไม่ได้ว่าเขาจะยอมทุ่มเทอย่างไม่มีเงื่อนไขเหมือนเทียนโฉวหรือไม่

เฮยโจวยิ่งเป็นไปไม่ได้มากกว่า  แม้ว่าเขาจะเป็นลุงแท้ๆ ของจีอู๋ลี่ แต่เขาไม่เคยทุ่มเทอะไรให้กับจีอู๋ลี่เลยเมื่อเทียบกับอาจารย์ลุงเทียนโฉว!

เย่ว์หยางยังคงมองดูเงียบๆ

แม้ว่าเทียนโฉวจะเป็นคนร้ายกาจ แต่ขืนปล่อยให้เขากลับมาได้  เขาก็คงฆ่าคนได้ไม่ลังเล

แต่นี่ไม่ได้ขัดขวางไม่ให้เย่ว์หยางชื่นชมคนอย่างเทียนโฉว!

ใครบ้างที่สามารถทำเพื่อคนอื่น  ไม่ต้องพูดถึงชาวขุนเขาเหนือขุนเขา  แม้แต่ในแดนสวรรค์จะมีสักเท่าไหร่?  เย่ว์หยางจู่ๆ ก็นึกถึงเย่คง เจ้าอ้วนไห่ และเสวี่ยทันหลางที่เขาไม่ได้พบเจอมานานแล้ว.. หากในช่วงเวลาสุดท้ายสหายเหล่านี้อาจทำตัวเป็นคนโง่งงงันต่อสู้กับศัตรู พวกเขาเกิดมางี่เง่าที่ทำเพื่อคนอื่นได้โดยไม่ต้องขอ  เทียบกับพวกเขาแล้ว ตัวเขาเองยังไม่ถือว่าบรรลุความสำเร็จ...  เย่ว์หยางนึกถึงแม่สี่อีกครั้ง จักรพรรดินีราตรี จื้อจุนที่กำลังรอเขาอยู่ที่บันไดสวรรค์ขั้นที่ล้าน โดยส่วนตัวพวกเขาจะไม่มีทางยอมรับว่านั่นเป็นเรื่องจริง คำถามนี้ไม่จำเป็นต้องตอบ!

ในการต่อสู้สาวหิมะและแม่เสือสาว พวกนางต้องต่อสู้อย่างหนักมากี่ครั้งแล้ว

ตั้งแต่แรกเริ่มกับการสู้กับสื่อจินโหว

จนกระทั่งบัดนี้

จีอู๋ลี่มีเทพทักษิณเทียนโฉวคนเดียว  แต่ตัวเขาเองมีมิตรสหายและญาติพี่น้องมากมาย!

แต่ขณะที่เย่ว์หยางเตรียมใช้หอกกลืนมังกรโจมตีจีอู๋ลี่ จู่ๆ จีอู๋ลี่ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  “ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างเป็นฉากภาพที่น่าซาบซึ้งใจจริงๆ!  ข้าเองยังอดประทับใจตนเองไม่ได้!  บางครั้งน้ำตาก็มีประโยชน์มากกว่าคำพูดเป็นล้านคำ พลังเทพที่ไม่ถูกสงวนไว้ ความรู้ที่ไม่เก็บกักเอาไว้ พลังเลือดเนื้อที่ไม่มีการทดแทน...  นี่คือสิ่งที่ข้าได้จากการหลั่งน้ำตาไม่กี่ครั้ง!  ข้าเกลียดการฟังเทศน์นัก แต่เจ้าก็เห็น ตราบใดที่ข้าแกล้งฟังด้วยจิตใจที่เปิดกว้าง  พวกโง่ๆ อีกฝ่ายจะยอมให้ความรู้ประสบการณ์และทุกอย่าง!  นี่ก็สองสามอย่างแรกแล้ว?  ฮ่าฮ่าฮ่า ที่ห้าหรือที่หก?  อา..ข้ามีลุงหลายคนที่ต้องการให้คำแนะนำกับคนรุ่นใหม่...  เจ้าอย่าเพิ่งหัวเราะเยาะ เจ้าได้ยินคำสอนของลุงโฉวของข้าแล้วไม่ใช่หรือ?  เป็นคนต้องอ่อนน้อมถ่อมตน อย่าผยองเกินไป ทำไมคำพูดของท่านลุงถึงหยาบคายนัก?  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าไม่พอใจ ไม่คิดว่าผลประโยชน์ส่วนใหญ่ตกเป็นของเจ้า  เจ้าสามารถหัวเราะเยาะลุงเทียนโฉวของข้าได้ แม้ว่าเขาจะเป็นคนโง่ แต่เจ้าก็ไม่ได้หัวเราะเยาะเขาใช่ไหม?  มีแต่เพียงข้าเท่านั้นที่เป็นหลานชายที่ฟังคำสอนของท่านลุงด้วยใจที่เปิดกว้าง  จึงจะมีคุณสมบัตินี้!”

หยวนจี อสูรไม้เก่า อสูรสยองขวัญและอสูรลอยแสงที่ถูกเย่ว์หยางเหยียบหัว พากันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ซื่อเสินสีหน้าเปลี่ยน เขาโกรธทันที

เฮยโจวไม่รู้สึกอะไร

ดาบดื่มหิมะมีวิญญาณ มันสั่นสะท้าน ดูเหมือนว่ามันไม่เชื่อความจริงเรื่องนี้

มีแต่เย่ว์หยางเท่านั้นที่ยังคงเหยียบหัวอสูรลอยแสงมองดูภาพนี้อย่างเงียบงัน ดวงตาเย็นชาของเขาไม่เปลี่ยนแปลง

จีอู๋ลี่หัวเราะแล้วหัวเราะเล่า

เขาปาดน้ำตา

ก่อนอื่นเขามองดูรอยเปียกบนนิ้วด้วยสายตาประชดประชัน

จากนั้นเงยหน้ามองเย่ว์หยางและมีรอยยิ้มที่เป็นมิตร  “เจ้าไม่ว่ากันใช่ไหมถ้าข้าจัดการเรื่องครอบครัวก่อน?  โปรดรอข้าอีกสักนิด”

จากนั้นเขาหันไปมองเฮยโจว  “ลุงของข้า,  ท่านยินดีจะมอบอะไรให้ข้าเหมือนอย่างลุงเทียนโฉวบ้างไหม?  ถ้าท่านเป็นอย่างนั้น ท่านป้าและพี่น้องทุกคนคงภูมิใจในตัวท่าน..  ข้าจะนับถึงสิบ ลุงของข้า ท่านโปรดคิดให้รอบคอบ!”