ตอนที่ 1194 บุรุษลึกลับ
มีแววหวาดผวาอยู่ในสายตาของจีอู๋ลี่
แต่สีหน้าของเขายังคงนิ่งไม่เปลี่ยน
เมื่อเผชิญหน้ากับพลังที่ยิ่งใหญ่อย่างกระบี่ส้มเฉิงหงกวงจีอู๋ลี่ไม่ได้แสดงสีหน้าสิ้นหวังในท้ายที่สุด เย่ว์หยางจำรายละเอียดนี้ได้เป็นอย่างดี เกราะเทพสมบัติวิเศษชิ้นที่สี่สวมใส่อยู่บนร่างของจีอู๋ลี่? ด้วยเกราะชนิดนี้แทบทำให้จีอู๋ลี่ร่างเป็นอมตะ แม้ว่าจะต้องพบกับสภาพที่ไม่ดีต่อตัวเขา แต่เขาไม่มีความกังวลในชีวิต ดังนั้นจีอู๋ลี่จึงไม่กลัวปราณกระบี่ส้มเฉิงหงกวงหรือ?
ขณะที่เย่ว์หยางเตรียมปล่อยปราณกระบี่ส้มเฉิงหงกวน เขาใช้โซ่ล่ามเทพลากจีอู๋ลี่ไปที่ผนึกหลุมดำที่ซึ่งกักนางพญาเฟ่ยเหวินหลี
จีอู๋ลี่สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
หน้าของเขาซีด
หวาดกลัว
นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและกลัว มือและเท้าของเขาสั่นไม่หยุด
ความเปลี่ยนแปลงนี้เร็วยิ่งกว่ากิ้งก่าเปลี่ยนสีร้อยเท่า เมื่อเทียบกับจีอู๋ลี่นักแสดงฝีมือดีที่สุดในโลกก็ยังไม่มีคุณสมบัติดีพอแข่งการแสดงกับเขา ถ้าเย่ว์หยางไม่มีทักษะจักษุญาณทิพย์ อย่างนั้นก็มีแนวโน้มว่าเขาอาจถูกหลอก
“อย่าฆ่าข้าเลย....” จีอู๋ลี่คร่ำครวญหวาดกลัวเหมือนคนขี้ขลาดที่อาจปัสสาวะราดรดกางเกงได้ทุกเมื่อ
เย่ว์หยางพูดไม่ออก
ต้องการแสดงออกทางด้านนี้ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้
แต่ไม่มีคนนอกที่นี่แล้วจะแสดงให้ใครดู? จำเป็นด้วยหรือไม่ที่เขาจะต้องปรบมือชื่นชมแล้วมอบรางวัลนักแสดงดีเด่นให้?
หลังจากนั้นครึ่งวินาที
ทันใดนั้นเย่ว์หยางรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างผุดขึ้นในโลกความคิด มองดูผิวเผินไม่น่าตกใจ แต่โลกภายในของเด็กหนุ่มจากโลกอื่นราวกับถูกฟ้าผ่าสั่นสะเทือนสิบแปดเท่า หลังจากพยายามผ่อนคลายร่างกายอย่างเต็มที่ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้ม เย่ว์หยางไม่เพียงแต่ไม่สลายปราณกระบี่เฉิงหงกวงเท่านั้นแต่ยังทำให้พลังของกระบี่สมบูรณ์ยิ่งขึ้น เขาเย้ยหยันถากถางจีอู๋ลี่ “เจ้าเป็นโอรสสวรรค์ผู้ภูมิใจตัวเองไม่ใช่หรือ? คุกเข่าทำความเคารพ คุกเข่าขอความเมตตา บางทีเราคุณชายอาจแสดงหัวจิตหัวใจที่เมตตาไว้ชีวิตเจ้าก็ได้ เจ้าคนน่าตาย รู้ไหมว่าข้าเกลียดเจ้ามากที่สุด? สถานะของเจ้าเป็นเจ้าตำหนักน้อยของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่หรือ? เมื่ออยู่ต่อหน้าบุรุษอันดับหนึ่งจากแดนสวรรค์บน ความภูมิใจของเจ้าหายไปไหน? เจ้าไม่ใช่ขยะไม่ใช่หรือ?”
“โอว ไม่นะ!” จีอู๋ลี่ถอนหายใจยาว
“เด็กสองคนนี้น่าสนใจจริงๆ!”
ในท่ามกลางควันหนาทึบ
มีบุรุษลึกลับสวมชุดคลุมศีรษะสีดำคนหนึ่ง ไม่สามารถมองเห็นหน้าเขาได้
ค่อยๆ เดินออกมาอย่างสบายอารมณ์ราวกะเดินอยู่ในสวนหลังบ้าน
มุมตาของจีอู๋ลี่กระตุกโดยไม่รู้ตัว แต่หน้าของเขายังคงสภาพสิ้นหวังเหมือนคนตายที่จมลงก้นทะเล เย่ว์หยางยังคงหัวเราะและใบหน้าของเขายังแฝงไปด้วยความหยิ่งลำพอง อย่างไรก็ตามถ้าเขาอยู่กับคนคุ้นเคยอย่างองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน นางจะพบได้ทันทีว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นน่ากลัวจนขนลุก
บุรุษลึกลับเดินเข้ามาช้าๆ และช้าลงจนเวลาแทบหยุดนิ่ง จีอู๋ลี่ที่ยังคงแสดงต่อไป และเย่ว์หยางที่ยิ้มค้างรู้สึกขัดเขิน
จะเป็นอย่างนี้ต่อไปหรือ?
แกล้งเป็นพบเจอคนลึกลับผู้นี้?
“พวกเจ้าสองคนสบายใจได้” สีหน้าของบุรุษลึกลับไม่สามารถมองออกได้ แต่น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก เช่นเดียวกับผู้นำประเทศที่ไปเที่ยวชมการเกษตรในชนบทห่างไกลและอดถามไม่ได้ว่ายังมีอาหาร มีเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม ชีวิตเป็นอย่างไร มีความสุขหรือไม่, บุรุษลึกลับชะงักสองสามวินาทีอยู่เบื้องหลังเย่ว์หยางอย่างจงใจ หรืออาจไม่จงใจก็ได้
เย่ว์หยางมีความรู้สึกว่าแต่ละวินาทีที่ผ่านไปราวกับถูกจำคุกหลายปี
ขณะนั้นเมื่อคนลึกลับหยุด เขารู้สึกเหมือนว่าพบกับแมลงปีศาจที่น่าเกลียดและอสรพิษต่างๆ นานา
เขาอยากจะอาเจียนมาก
ต้องทนอย่างสิ้นหวัง
ในชีวิตเย่ว์หยางไม่เคยมีศัตรูที่ให้ความรู้สึกน่ากลัวแก่เขามาก่อน
แม้ว่าตอนเขาเป็นมือใหม่ ในเวลานั้นเย่ว์หยางยังไม่กลัวจ้าวปีศาจฮาซินที่จะข้ามมิติมายังเมืองไป๋สือ โชคดีที่บุรุษลึกลับคงหยุดเพียงไม่กี่วินาทีก็ขยับไปทางจีอู๋ลี่ เย่ว์หยางอดอาเจียนไม่ได้
ผิวของจีอู๋ลี่เกร็งเหมือนกับภูเขาไฟที่แข็งตัว
อยากร้อง
ก็ร้องไม่ได้
อยากหัวเราะก็หัวเราะไม่ได้
ด้วยรอยยิ้มแปลก จะว่าหัวเราะก็ไม่ใช่ จะร้องไห้ก็ไม่เชิง
“ไม่ต้องกังวล ข้าเพียงถามไม่กี่ข้อ” บุรุษลึกลับดูใจดีบอกว่าเขาไม่มีปัญหาเมื่อถามจบ
“เจ้าก่อนดีไหม?” จีอู๋ลี่ต่างจากเย่ว์หยาง เห็นได้ชัดว่าเขารู้จักบุรุษลึกลับผู้นี้ แต่จีอู๋ลี่พยายามอย่างหนักเพื่อไปให้ถึงระดับสูงสุดของผู้มีประสบการณ์แดนสวรรค์ เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้จักอีกฝ่ายหนึ่ง ปัญหานี้เย่ว์หยางอดถอนหายใจไม่ได้ ต้องหนังหนาขนาดไหนจึงจะเท่ากับจีอู๋ลี่ เย่ว์หยางรู้สึกว่าหน้าของเขาหนาเหมือนกำแพงแล้ว แต่เพื่อเทียบกับจีอู๋ลี่แล้ว เขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาบางยิ่งกว่าแผ่นเกี๊ยวเสียอีก
“เจ้าไม่รู้จักข้าหรือ? ขอโทษทีข้าไม่ได้ออกมาเดินเล่นข้างนอกหลายพันปีแล้ว และตอนนี้มีคนรุ่นใหม่ที่รู้จักข้าไม่มาก!” บุรุษลึกลับพูดรำพึงกับตนเองแล้วถามเย่ว์หยาง “เด็กน้อย! เจ้ารู้จักข้าไหม?”
“ไม่!” เย่ว์หยางทำตัวเป็นเด็กดีซื่อสัตย์ เขาส่ายหน้ารัว
อย่าว่าแต่เขาไม่รู้จริงๆ
ต่อให้รู้ ก็ต้องเรียนรู้จากจีอู๋ลี่และต้องตอบว่า ไม่!
เมื่อบุรุษลึกลับได้ยินก็ถอนหายใจเล็กน้อย “ไม่มีใครรู้จักข้าเลย ตอนนี้ดูเหมือนข้าต้องไปเสียแล้ว”
จีอู๋ลี่คำนับบุรุษลึกลับด้วยทัศนคติที่เคารพที่สุด เย่ว์หยางชูนิ้วกลางดูถูกทันที แต่เมื่อบุรุษลึกลับหันมามองเขาปรบมือสรรเสริญทันที “ผู้อาวุโสไม่ได้ออกมาในช่วงที่ผ่านมานับเป็นการสูญเสียครั้งสำคัญที่สุดของแดนสวรรค์ ผู้เยาว์อย่างข้าชื่นชมการกระทำของคนรุ่นก่อน ข้าไม่ได้เห็นรูปลักษณ์บรรพบุรุษของข้าเป็นเวลานานแล้วทั้งไม่รู้จักชื่อบรรพบุรุษของข้า นั่นเป็นเหมือนการดูหมิ่นที่ใหญ่ที่สุดทั้งยังเป็นความสูญเสียด้วยเช่นกัน” จีอู๋ลี่อดดูถูกเหยียดหยามไม่ได้เมื่อคนลึกลับหันหลังกลับไป
สำหรับคำเยินยอของเย่ว์หยาง บุรุษลึกลับดูเหมือนว่ามีประโยชน์มาก เขาอดย้อนถามเบาๆ ไม่ได้ “เด็กน้อยที่น่าสนใจ! เด็กน้อย เจ้าชื่ออะไร?”
“เทียนหลาง! (หมาป่าฟ้า) ข้าคือเทียนหลาง!” เย่ว์หยางก้มหัวคำนับเช่นเดียวกับนักเรียนที่ได้รับคำชมจากครูชั้นประถมปีที่สอง “ผู้เยาว์เป็นศิษย์รุ่นที่ 1194 ของศาลาเมฆน้ำแข็งแห่งสวรรค์บน อาจารย์ให้การฝึกฝนเป็นอย่างดี แต่เพราะพรสวรรค์ที่จำกัดจึงฝึกฝนมาได้ไม่มากเป็นที่น่าขันของผู้อาวุโส ทำให้ครูบาอาจารย์ต้องอับอายขายหน้านัก หึหึ!”
“เป็นอย่างนี้นี่เอง...” บุรุษลึกลับพยักหน้าและถามจีอู๋ลี่ “เด็กน้อย แล้วเจ้าเล่า?”
“เรียนผู้อาวุโส ผู้เยาว์เป็นหลานของจงหัว เจ้าตำหนักแสงสว่างแห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์แดนสวรรค์บน มีชื่อเสียงน้อยมากฟังแล้วอาจเป็นระคายโสตผู้อาวุโส” จีอู๋ลี่อ้างจงหัวเป็นเจ้าตำหนักแสงเป็นผู้ใหญ่ของเขา เขาสงสัยว่าจงหัวยังทำงานอยู่ในหุบเขามนุษย์ได้ยินเข้าคงปลื้มน้ำตาร่วง?
“แค่นี้แหละ” บุรุษลึกลับพยักหน้าอีกครั้ง จากนั้นเขาตั้งคำถาม “ถ้าเจ้าคือจงหัว และอยู่ในหุบเขามนุษย์และใช้พลังเทพของเว่ยกวงได้ ผู้ที่น่าจะได้รับประโยชน์มากที่สุดควรเป็นจีอู๋ลี่ศิษย์ของเจ้าตำหนักสูงสุดเทียนอี้ใช่ไหม?” แม้ว่าน้ำเสียงของการพูดประโยชน์นี้จะเบา แต่เหมือนเป็นการตบหน้าจีอู๋ลี่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
หน้าด้านๆ ของจีอู๋ลี่แดงทันที
เย่ว์หยางหัวเราะ
ถ้าคนไม่ดีแกล้งทำเป็นดี แต่ท่านต้องแกล้งเป็นศัตรูของจงหัว ต้องไม่คิดถึงเจ้าสมองไก่นั่น ความโง่เขลาของจงหัวจะทำให้เขามีคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ได้หรือ? คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ยังวางอยู่ข้างหน้าแท้ๆ พริบตาที่พูดเรื่องไร้สาระก็เหมือนกับตบหน้าตัวเองไม่ใช่หรือ?
“บุรุษลึกลับกล่าวอีกครั้ง “ข้าเชื่อว่าเจ้าคือเทียนหลางจริง และเจ้าเป็นดาวร้ายที่สุดที่ได้รับมรดกพลังจากวังมาร เทียนหลางหมาป่าฟ้า สำนักศาลาเมฆสวรรค์แดนสวรรค์บนอะไรที่เจ้าบอก ข้าจำไม่ได้ว่าแดนสวรรค์บนจะมีสำนักอะไรแบบนี้อยู่ด้วย เมื่อเทียบกับศิษย์ของเทียนอี้ เจ้าคือผู้สืบทอดของจักรพรรดิอวี้ ศิษย์ของนางพญาผู้พิชิต แต่พวกเขาซื่อสัตย์กว่านี้มาก คำพูดของพวกเขาหนักแน่นกว่า ความจริงตาแก่อย่างข้าไม่ได้เป็นคนนอก สัมพันธ์ของข้ากับหอทงเทียนของเจ้านั้นแนบแน่นมาก เมื่อหมื่นปีก่อนข้าเคยสู้กับจักรพรรดิไร้เทียมทานจิ๋วซื่อ หลังจากต่อสู้กันสัมพันธ์ของเราก็เพิ่มขึ้น นั่นเป็นช่วงเวลาที่ดี ในอดีตหมู่บ้านหุบเขาฝังดาบ ข้าเคยไปดื่มเหล้าฉลองงานแต่งงานมาแล้ว แต่ข้าไม่ได้หยาบคายเหมือนเทียนอี้ที่นอกจากดื่มกินแล้วยังทำเรื่องราวต่างๆ มากมาย พริบตาเดียวอดีตผ่านไปแล้ว ข้าฝึกฝนอยู่เงียบๆ ไม่รู้ว่าเวลาข้างนอกนั้นผ่านไปเร็วดุจติดปีกบิน นางพญาผู้พิชิตบุกเข่นฆ่าถึงแดนสวรรค์และท้าทายไปทุกที่ เป็นที่น่าเสียดายที่พลาดได้พบเจอนางพญาผู้พิชิต น่าเสียดายจริงๆ และคิดไม่ถึงว่าหลังจากนั้นยังพลาดได้พบเจอจักรพรรดิอวี้จ้านฟง วันนี้ข้าไม่ต้องการพลาดเด็กรุ่นหลังผู้มีชีวิตสง่างามเปล่งประกายยิ่งกว่าคนรุ่นก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหมาป่าฟ้าเย่ว์หยาง เย่ว์ไตตัน อัจฉริยะไม่มีใครเทียบได้ในรอบหมื่นปี เจ้าทำให้ตาแก่อย่างข้าชื่นชมจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะจิ่วเซียวศิษย์ข้า ข้ากล้าสาบานได้เลยว่าหอทงเทียนมีเด็กผู้มีโชคชะตาที่ไม่เคยปรากฏมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ ดังนั้นข้าไม่สามารถเชื่อได้ว่าข้าจะได้กลับไปยังบ้านเดิมที่หอทงเทียนสักวัน”
เสียงหัวเราะของเย่ว์หยางเหมือนคมมีด และเริ่มหลั่งเหงื่อพรั่งพรูลงพื้น
ตัวของเขาหลั่งเหงื่อเหมือนฝน
ไม่เคยมีใครเข้าใจสถานะของเขาอย่างแท้จริง
ต่อหน้าบุรุษลึกลับ เย่ว์หยางรู้สึกเหมือนเขากลายเป็นมนุษย์โปร่งใสราวกับว่าไม่สามารถเก็บความลับไว้ได้
อาจารย์ของจิ่วเซียว หนึ่งในสามจอมภพแดนสวรรค์ตะวันตก บุรุษผู้ได้ต่อสู้กับจักรพรรดิไร้เทียมทานได้ และครั้งหนึ่งเคยเข้าร่วมกับพวกแดนสวรรค์บุกรุกทำลายล้างหมู่บ้านหุบเขาฝังดาบ สามารถเรียกเจ้าตำหนักสูงสุดแห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ด้วยชื่อตรงๆ ว่าเทียนอี้ เหมือนกับเรียกเพื่อนเก่า ขู่ขวัญจนจีอู๋ลี่กลัวบุรุษผู้ลึกลับนี้
ชายชราผู้นี้จะสอนเย่ว์หยางไม่ให้กลัวได้อย่างไร?
ขณะที่บุรุษผู้นี้เผยจุดแข็ง และจีอู๋ลี่ฝืนแสดงตนเองว่าจะถูกฆ่า บุรุษลึกลับปรากฏตัวทันที
นี่มันภาพรวมอะไร?
15 ความคิดเห็น:
นี่มันเจ้าตำหนักใหญ่ตงฟางป่าวเนี่ย
นั้นไงคนที่จะช่วยจีรอด
ขอบคุณครับ
ใครมาอีกล่ะเนี่ย
ใจจ้า
ถึงว่าทำไมจีอู๋ลี่ดูกากๆ ที่แท้จะเปิดบอสใหม่
ชักงงๆละ ฝ่ายไหนกันน้อ
ใครเอ้ย😞😞😞😞😞😌😌😌
บอสใหญ่ออกมาแล้วววว ท่านแม่ผู้ลึกลับเมื่อไหร่จะโผลมาบ้างงงง
ขอบคุณครับ
ขอบคุณคับ
ขอบคุณครับ
แบบนี้จีอู๋ลี่ก็รอดซิ
จีอู๋ลี่ไม่น่ารอดดูท่าจะกลัวจัดขนาดนี่ไม่ใช่ตำหนักกลางไม่ใช่แดนสวรรแต่เกิดที่หอทงเทียนเค้าคือใครเอ่ย
เศร้า อารมย์ค้าง
อย่าบอกนะศรัตรูตัวใหม่ อย่างโหดดูแล้ว
มาอย่างโหด โนตบตายไม่เอานะ
แสดงความคิดเห็น