เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1196 ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้า!

 

 

ตอนที่  1196  ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้า!

จีอู๋ลี่ได้รับบาดเจ็บ และอสูรทั้งหมดวิ่งเข้ามาคุ้มกันเขาทันที

 

ถ้าเป็นคนอื่นอย่างนั้นการป้องกันคงมีผล

แต่สำหรับชายชราลึกลับผู้นี้ไม่สนใจการป้องกันไม่สนใจสิ่งปกป้องทุกอย่างถือว่าเป็นทัศนคติที่ซื่อสัตย์ต่ออารมณ์  นางปีศาจแมงมุมยกเลิกการควบคุมซื่อเสินและปล่อยบุรุษอันดับหนึ่งของขุนเขาเหนือขุนเขาทันที ความคิดของนางก็คือแม้ว่าซื่อเสินจะไม่ใช่ศัตรูแต่ไม่ว่าอย่างไร ปล่อยให้เขาเป็นตัวช่วยดีกว่าดึงดันใช้สายใยรักกักเขาต่อไป

อสูรสยองขวัญปล่อยซวงหาน, จ้าวซีและเฮยโจวออกมาจากมิติโลกสยองขวัญ

ในสนามรบแต่ละครั้งที่เป้าหมายเพิ่มคนลึกลับจะต้องแบ่งแยกความสนใจออกไป ด้วยวิธีนี้ เจ้านายผู้ถูกโจมตีบาดเจ็บสาหัสอาจได้รับความสนใจน้อยลงและมีโอกาสรอดได้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งส่วน

ซวงหานและเฮยโจวยังไม่ทราบว่ามีเหตุเปลี่ยนพลิกฟ้าคว่ำโลกในภายนอก และคิดว่าจีอู๋ลี่ยังควบคุมสถานการณ์ไว้ได้

แต่เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บสาหัสของเขา ก็อดตกใจกลัวมิได้

เทพอุดรจ้าวซีเพิ่งสร่างเมาจากฤทธิ์หนอนมึนเมาในตอนนี้หายเมาแล้ว พวกเขาเป็นเทพผู้สูงส่ง แม้ว่าอาการบาดเจ็บจะทำให้พวกเขาอ่อนแอ แต่ก็ยังตระหนักถึงความน่ากลัวของบุรุษลึกลับได้และพวกเขาต้องพึ่งพาอาศัยซื่อเสินโดยไม่รู้ตัว พวกเขายกเลิกความคิดจะฆ่าซื่อเสิน แม้แต่เฮยโจวก็ไม่ยกเว้น ตอนนี้สถานการณ์ย่ำแย่  ถ้าไม่รวมกลุ่มพลังสู้กับชายชราผู้นี้พร้อมกัน บางทีพวกเขาอาจจะพ่ายแพ้อย่างง่ายดายไม่ต่างจากขยะ!

 “รอเดี๋ยว!  ข้าต้องกำจัดพวกเจ้า พวกเจ้าสามารถหนีไปได้ไกลเท่าไหน ก็ไปได้เลย”   ซื่อเสินชูกระบี่วิถีกำศรวลสูดหายใจลึก

ศัตรูที่น่ากลัวอย่างชายชราลึกลับ

เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน

ตอนนี้ปัญหาคือเมื่อเขาใช้กระบี่ได้เขาจะสามารถเอาชนะได้หรือไม่

อย่างไรก็ตามในฐานะนักสู้เขาไม่ยอมให้ตนเองขลาดเขลาไม่กล้าสู้ เขาจะไม่ยอมวางอาวุธแล้วหนีไป และจะไม่ยอมถูกคนลึกลับฆ่า  ต่อให้ตายซื่อเสินหวังว่าเขาจะตายในการรบและตายในสนามรบเหมือนกับทหาร ดีกว่าตายอย่างอับอาย

 “ไม่มีประโยชน์.... เราเอาชนะไม่ได้  และหลบหนีก็ไม่ได้!”  จ้าวซีผู้มีกระจกวิเศษยิ้มขมขื่น

 “เฮอะ...”

เฮยโจวรู้สึกว่าเขาโชคร้ายเกินไป

แค่จีอู๋ลี่ก็ไม่ธรรมดาเล่นงานเขาได้ในเงื้อมมือได้อย่างหนักแล้ว  เขาคาดไม่ถึงว่าจีอู๋ลี่ผู้หยิ่งลำพองจะมีวันที่กลายเป็นเหยื่อของคนอื่น  เฮยโจวสามารถมีความสุขได้  ที่สำคัญยิ่งจีอู๋ลี่โชคร้าย เขายิ่งรู้สึกมีความสุขมาก  ปัญหาก็คือบุรุษลึกลับผู้นี้ทำให้จีอู๋ลี่เหมือนกลายเป็นมดแมลง  และทัศนคติที่บุรุษนี้มีต่อตัวเฮยโจวเองก็ยังคงเป็นมดแมลงที่เขาสามารถใช้มือบดขยี้ได้ ไม่มีอะไรต่างกันแม้แต่น้อย

หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง จีอู๋ลี่จะตายและเขาจะไม่สามารถมีชีวิตได้  ทุกคนจะตายกันหมด!

ผลเช่นนี้จะทำให้เขามีความสุขได้อย่างไร?

ซวงหานมองดูเย่ว์หยาง

เขาพบว่าชี่เฉียวผู้นี้เป็นคนที่มีวิญญาณกบฏต่อต้าน

ตรงกันข้ามกับจิตวิญญาณของซื่อเสินผู้มีแนวคิดสู้เพื่อเกียรติยศเป็นครั้งสุดท้าย ซวงหานพบว่าการต่อต้านของเย่ว์หยางไม่ใช่เป็นการต่อสู้ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง  แต่เขาคิดอย่างใจเย็นและมีเหตุผล เขาต่อต้านอย่างมุ่งมั่นและสงบ  ความอ่อนแอนั้นอยู่ห่างไกลจากความมั่นใจ  แต่เย่ว์หยางไม่ใช่ขี้เถ้าในสายตาเขา ไม่สิ้นหวัง สีหน้ามีแววท้าทายแทบคลั่ง

เพราะไม่เคยเห็นใครมุ่งมั่นและดื้อรั้นอย่างเย่ว์หยางมาก่อน

ซวงหานตัดสินใจสนับสนุนเขา

ชนะอย่างเด็ดขาด เขาจะไม่คิดเรื่องนี้ชั่วคราว

อย่างน้อยซวงหานรู้สึกว่าเขาควรสนับสนุนจิตวิญญาณที่ดื้อรั้นต่อต้านและปณิธานที่ไม่ยอมแพ้

 “เจ้าต้องการสู้กับข้าหรือ?” บุรุษลึกลับประหลาดใจเล็กน้อย ขณะมองดูเย่ว์หยางเขายิ้มและถาม  “เจ้าคิดว่าเป็นไปได้ที่จะเอาชนะข้าใช่ไหม?  อย่าว่าแต่เจ้ายังเป็นเด็กใหม่เลย พวกที่มีชีวิตมานานหลายพันปีหลายร้อยปีก็ยังทำให้ข้าขยับนิ้วไม่ได้”

 “เหลวไหลจะสู้ชนะหรือไม่ นั่นมันเรื่องหนึ่ง แต่เจ้าคิดว่าข้าจะงอมืองอเท้ารอความตาย นั่นเป็นไปไม่ได้!”  เย่ว์หยางหัวเราะ

 “มีความมั่นใจและมีจิตวิญญาณนักสู้เป็นเรื่องที่ดีแน่นอน  แต่สำหรับข้าไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร ผลก็คือเหมือนกัน”  บุรุษลึกลับมีคุณสมบัติพูดเช่นนี้  ไม่ต้องพูดถึงเมื่อหมื่นปีที่แล้วมีพลังมากพอล้างเลือดหมู่บ้านหุบเขาฝังกระบี่มาแล้ว  นับประสาอะไรกับวันนี้เขามีพลังแข็งแกร่งมากพอเอาชนะเย่ว์หยาง

 “ขอบอกตามตรงเลยนะตาเฒ่า  เจ้าติดค้างหนี้ไว้จริงๆ!” เย่ว์หยางอดถ่มน้ำลายไม่ได้

 “ใช่แล้ว หลายคนก็พูดอย่างนี้”  บุรุษลึกลับพยักหน้ายอมรับ  “แต่พวกเขาตายหมดแล้ว...”

 “เจ้า!”  เย่ว์หยางตะลึงเหมือนกับมีอาหารติดคอ เขาเป็นฝ่ายโกรธอีกฝ่ายหนึ่งแทบกระอักเลือด   วันนี้เขาจะต้องลงโทษแก้แค้นปีศาจเฒ่าผู้นี้ ตัดศีรษะของเขาเอามาเตะเล่นต่างฟุตบอล

ทันใดนั้นเขามีความทรงจำผุดขึ้น

เย่ว์หยางปล่อยวางอารมณ์ และตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาชี้นิ้วใส่ตาแก่ลึกลับอย่างมิอาจควบคุมอารมณ์ได้นาน  ในที่สุดเขาตะโกนอย่างมิอาจอดกลั้นได้  “ข้ารู้แล้ว ในอดีตเจ้าคือตาแก่ที่ปล้นหมู่บ้านฝังดาบแล้วชิงสมบัติกระจกวิเศษชิ้นที่สามไป  และไปหลุบหัวซ่อนหางอยู่นาน  ในขณะที่เทียนอี้นำยอดฝีมือจากแดนสวรรค์เข้าโจมตี เจ้าซ่อนตัวคอยลอบโจมตีและชิงของวิเศษชิ้นที่สามไป  เจ้ามันแค่โจรที่จับปลาตอนน้ำขุ่น คืนกระจกวิเศษของครอบครัวข้ามาเลย!”

ไม่ว่าหมู่บ้านเขาฝังดาบจะกลายเป็นซากปรักหักพังทางประวัติศาสตร์ของหอทงเทียนเมื่อหลายหมื่นปีก่อน  แต่เรื่องนี้ไม่อาจป้องกันเย่ว์หยางมิให้รวบรวมของวิเศษทั้งหกไว้เป็นมรดกตกทอดของตระกูลได้

ถ้าบัณฑิตฝังดาบยังมีชีวิตและได้ยินเรื่องนี้เข้า บางทีเขาอาจตะโกนด่าและเตะก้นเจ้าเด็กหน้าด้านนี้ได้

นี่หน้าหนาเกินไปหรือไม่?

ที่เย่ว์หยางออกคำสั่งเช่นนี้

บุรุษลึกลับรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก  เขาไม่ปฏิเสธและไม่ยอมรับ  แต่กลับยิ้มแล้วถามคืน  “เด็กน้อยเจ้าพิสูจน์ได้ไหมว่าเจ้าคือคนรุ่นหลังของหมู่บ้านทิ้งดาบ?”

เย่ว์หยางชูคทาเทพจักรพรรดิอวี้  “ดูซะ, ข้าคิดว่าไม่ต้องอธิบาย แค่คทานี้ก็เพียงพอจะพิสูจน์ได้ว่าข้าคือคนรุ่นหลังของหมู่บ้านฝังดาบ ผู้เป็นเจ้าของสมบัติวิเศษทั้งหก”

สำหรับพฤติกรรมของเย่ว์หยางนั้น บุรุษลึกลับเยาะเย้ยทันที  “ถ้าเจ้าเอาของวิเศษออกมาอวดแล้วบอกว่าเป็นลูกหลานของหมู่บ้านฝังดาบ และอ้างเป็นเจ้าของสมบัติวิเศษทั้งหก อย่างนั้นเจ้าจะไปรับเกราะวิเศษสมบัติชิ้นที่สี่จากเทียนอี้ด้วยหรือเปล่า?”  คำพูดของเขายังไม่ทันจบ เย่ว์หยางเปลี่ยนเอาผนึกเทพจักรพรรดิอวี้ออกมาและประกาศอย่างเคร่งขรึม  “อย่าสับสนเอาหัวหน้าโจรกับเจ้าของมาปนกัน  ข้าคือเจ้าของ  ส่วนเขากับเจ้าคือโจรทั้งคู่ ต่อให้ของวิเศษชิ้นใดชิ้นหนึ่งอยู่ในมือพวกเจ้า นี่ไม่มีทางเปลี่ยนความจริงข้อนี้ไปได้”

 “ของวิเศษทั้งหกรวมกับสองชิ้นนี้  รวมทั้งดาบวิเศษ ดูเหมือนเป็นของจักรพรรดิอวี้ด้วยใช่ไหม?”  บุรุษลึกลับถาม

 “ในมือข้าก็มีเช่นกัน” เย่ว์หยางผายมือสรุปว่า ของวิเศษมีอยู่ที่บ้านของเขา ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจ

 “ดีมาก” บุรุษลึกลับให้คำยืนยันรับรอง  “อย่างน้อยเจ้ามีของวิเศษสามชิ้น เจ้าคงเป็นลูกหลานทายาทจากหุบเขาทิ้งดาบ อย่างไรก็ตามมีใครรู้บ้าง?  แม้ว่าจะมีคนรู้ แต่ใครเล่าจะสนใจ?  เทียนอี้ไม่สนใจ  ข้าไม่สนใจ และตงฟางผู้เกลียดหอทงเทียนยิ่งกว่าใครก็ไม่สนใจ และกล่าวอย่างสรุปในแดนสวรรค์  มันคือพลังอำนาจ ไม่ใช่สมบัติเสริมหรือของช่วยเหลืออะไร... บางทีข้าพูดไปเจ้าอาจจะโกรธ  แต่นี่เป็นความจริงแน่นอน ตัวอย่างเช่น บัดนี้ข้าจะฆ่าเจ้าและเก็บสมบัติวิเศษของเจ้าทั้งหมด ทำของเหล่านั้นให้เป็นสมบัติสาธารณะ แล้วประกาศว่าข้าเป็นลูกหลานทายาทของหมู่บ้านฝังดาบ เป็นเจ้าของสมบัติวิเศษทั้งหก เจ้าคิดว่าคนอื่นจะเชื่อข้าไหม? แน่นอน,  ตราบใดที่ข้ายังมีพลังพอ ตราบนั้นจะไม่มีใครสงสัยข้า  เจ้าคิดว่าจะมีคนในโลกนี้มาร้องทุกข์แทนเจ้าหรือ?  ไม่มีแน่นอน เพราะเจ้ามันอ่อนแอ น่าสมเพช!”

 “ความหมายในการเอาชีวิตรอดในแดนสวรรค์นั้นง่ายมาก คนอ่อนแอเป็นเหยื่อคนแข็งแกร่ง ถ้าเจ้าแข็งแกร่งไม่พอ ก็ต้องพบกับความล้มเหลวอยู่เรื่อย  ความอับอาย ความเจ็บปวด ขณะที่ชัยชนะ เกียรติยศและความสุขตกเป็นของคนอื่น.... อย่างไรก็ตามข้าคิดว่ามันอาจจะโหดร้ายที่ข้าฆ่าเจ้าลูกหลานจากหมู่บ้านฝังดาบ  แต่ว่าเจ้าของของวิเศษทั้งหก มีความอำมหิตไม่พอเอง ถ้าเจ้ามอบของวิเศษทั้งหมด ทำลายอสูรศึกทั้งหมด เลิกทำสัญญากับคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นคนไร้ความสามารถ  ข้าจะพิจารณาปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่กับความอัปยศก็ได้”

 “ในกรณีของเจ้า  เจ้าสามารถมีชีวิตเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ข้าสามารถพึงพอใจที่ทำให้เจ้าต้องสูญเสียเกียรติยศอัจฉริยะในรอบหมื่นปีของหอทงเทียน  เด็กน้อยเจ้าจะไม่คิดดูหน่อยหรือ?”  ในที่สุดบุรุษลึกลับก็ยื่นข้อเสนอ 

ให้เย่ว์หยางสละทุกอย่างและมีชีวิตต่อไปได้

บุรุษลึกลับได้ของทุกอย่างและมีความสุขกับการบีบคั้นอัจฉริยะให้เป็นสุนัข

เงื่อนไขของการเลือกนี้แน่นอนว่าน่าละอายอย่างไม่เคยมีมาก่อน และเป็นตัวเลือกสุดท้ายที่กำหนดแล้วว่าไม่สามารถหวนกลับได้... สิ่งเดียวที่จะได้รับก็คือความอับอายขายหน้าตลอดชีวิต

ดวงตาของซื่อเสินสะท้านเย็นชา เขายอมตายมากกว่าที่จะยอมรับเงื่อนไขที่น่าอับอายเช่นนี้

จ้าวซีมองดูซวงหนานที่ได้รับบาดเจ็บ

ทั้งสองคน

พยักหน้าให้กันเงียบๆ

พวกเขาทุกคนเข้าใจดีว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่คนที่จะยอมตัวเป็นทาสเพื่อให้มีชีวิตรอดอยู่

ในทางตรงกันข้าม เฮยโจวที่ถูกจีอู๋ลี่ทีดูดซับพลังเทพไปมากมาย ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัสและสูญเสียมุกประทีปราตรี ยืนตะโกนอย่างอ่อนแรง  “ข้ายินดี!”

 “เจ้าไม่มีคุณสมบัติเลือก”  ทัศนคติที่บุรุษลึกลับมีต่อเฮยโจวก็เหมือนเพชฌฆาตมองดูหนูตัวเล็กที่ไม่ควรใส่ใจ

ในสายตาของเขาเห็นแต่เพียงเย่ว์หยางเท่านั้น  แม้แต่จีอู๋ลี่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และแม้แต่ซื่อเสินผู้ถือกระบี่วิถีกำศรวลเขายังไม่เหลียวแล

จู่ๆ เย่ว์หยางก็ยิ้ม

เป็นรอยยิ้มพิมพ์ใจสดใสดุจอาทิตย์ยามเช้า

เมื่อเผชิญหน้าชายชราลึกลับถือดี เย่ว์หยางให้คำตอบเดียว คือชูนิ้วกลางให้  “ปีศาจเฒ่า!  เจ้าสับสนเลอะเทอะหรือไม่?  หรือว่ากินยาไม่ตรงเวลา?  ดูๆ ไปแล้วเจ้าก็ไม่ได้ป่วย!  หากเจ้าเบื่อหน่ายชีวิต เราคุณชายยินดีส่งเจ้าสู่เส้นทางปรภพโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย แก่จนจวนจะตายอยู่แล้วยังบ่นเพ้ออะไรอีก?  เจ้าต้องการให้ข้าให้คำตอบให้ชัดเจนหรือไม่?  ข้าให้คำตอบชัดๆ กับเจ้าก็ได้  “ไปตายซะ!”

เย่ว์หยางไม่พูดอ้อมค้อม แต่ว่ากันโดยตรง

ทันทีที่พูดจบ เขาเตรียมใช้คทาเทพจักรพรรดิอวี้และผนึกเทพจักรพรรดิอวี้เพื่อใช้ฆ่าชายชรา

ตาเฒ่านี้ในอดีตเคยพ่ายแพ้สามีของภูตไหมฟ้า ในเมื่อเขาทำได้ ตัวเขาเองก็ต้องทำได้เช่นกัน!