เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1202 ตื่นเช้าๆ จะได้แข็งแรง!

 

 

ตอนที่  1202  ตื่นเช้าๆ จะได้แข็งแรง!

เย่ว์หยางมองดูบุรุษลึกลับ ปีศาจเฒ่าผิดธรรมดาเกินไป เขาไม่สามารถสู้ได้ ตั้งใจว่าจะหาโอกาสหลบหนี

เขาไม่สามารถสู้ได้หรือ?

 

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ แสงเทพรวมตัวในท้องฟ้าและส่องฉายมายังเย่ว์หยาง ตั่วตั่วและเสี่ยวเหวินหลีตกใจ และพวกเขาเงยหน้ามองท้องฟ้า พวกนางไม่เคยสังเกตว่าบนยอดโดมท้องฟ้าถูกคนลึกลับทำให้เคลื่อนไหวหรือไม่?

พลังศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกซ่อนบังโดยแรงกดดันเทพ  บุรุษลึกลับในตอนนี้วางกระจกแปลกประหลาดไว้บนท้องฟ้า

ไม่มีใครสามารถเห็นด้านหน้าของกระจกวิเศษนี้ได้

เพราะมันหันกลับกัน

กลับหลังคว่ำลงข้างหน้า

แม้จะหันด้านหลังลงข้างล่าง แต่รังสีของกระจกวิเศษยังคงเจิดจ้างดงาม

ตอนเริ่มแรกมันไม่ได้ถูกปกปิดซ่อนเร้น แต่ทันทีที่คนลึกลับใช้ปณิธานราชันย์กระตุ้นให้กระจกทำงาน ทันใดนั้นราวกับเมฆเคลื่อนคล้อย ลำแสงยิงเข้ามาทันที ไม่ใช่ด้านหน้า แต่ส่องย้อนหลัง เหมือนกับสายฟ้าฟาดในจิตใจ สติปัญญาของเขาถูกกระจกวิเศษดูดซับยึดครองทันที ร่างของเขาล้มลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล  นับตั้งแต่เย่ว์หยางฝึกฝนมาหลายครั้ง เขาไม่เคยลองสู้ในสภาพที่จิตใจของเขาถูกกัก ร่างกายของเขาล้มลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง  ต้องทราบว่าสิ่งที่ทรงพลังที่สุดสำหรับเด็กหนุ่มจากโลกอื่นก็คือพลังปณิธานราชันย์ แต่ปณิธานราชันย์ของเขาไม่สามารถใช้ได้ตอนนี้

 “.....”  ตั่วตั่วและเสี่ยวเหวินหลีตกใจ  พวกนางเห็นกับตาตนเอง แต่ไม่อยากจะเชื่อ จิตใจของเย่ว์หยางถูกของวิเศษกักไว้ได้ด้วยหรือ?

 “หือ...”  เย่ว์หยางกำลังฝันในช่วงเวลานี้

เขาผลอยหลับไป

บุรุษลึกลับมีสีหน้าเหมือนกับเห็นมดที่ไต่อยู่ในฝ่ามือของเขาสามารถเล่นงานได้ทุกเมื่อ

สิ่งที่เขาคิดตอนนี้ไม่ใช่วิธีฆ่าเย่ว์หยาง เจ้าเด็กที่น่าเกลียดผู้นี้  แต่คิดหาวิธีทรมานเจ้าเด็กผู้นี้ นั่นจะทำให้เขารู้สึกยินดีและกำจัดความอับอายที่ถูกบังคับให้แสดงร่างที่แท้จริงของเขาในวันนี้

หลังจากคิดเป็นเวลานานในที่สุดบุรุษลึกลับก็ตัดสินใจ  เขาตัดสินใจทรมานเย่ว์หยางซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลาหมื่นปีในความฝัน และจะปล่อยให้เขาคร่ำครวญให้เขาได้ยินเป็นเวลาหมื่นปี  คาดว่าจะทำให้ตัวเขาเองพอใจและมีความสุข  แน่นอนว่าในโลกภายนอกจะเสียเวลาไม่กี่นาที  หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ความเจ็บปวดในฝันไม่ได้เกิดขึ้นกับร่างกาย

ฝันพันปี ฝันหมื่นปี!

เจ็บปวด

บุรุษลึกลับออกคำสั่งหมุนกระจกวิเศษในท้องฟ้า  กระจกในท้องฟ้าหมุนทันที

ลำแสงของกระจกวิเศษไม่ได้ส่องลงมา ตำแหน่งกระจกไม่เปลี่ยนแปลง  แต่ทิศทางการหมุนกลับเปลี่ยนกลับกัน

เย่ว์หยางที่กำลังกอดเสี่ยวเหวินหลีไว้ในอ้อมแขนยังไม่ตื่น  แต่ร่างของเขากระตุกด้วยความเจ็บปวดราวกับมีเข็มแหลมจำนวนมากแทงร่างกาย แม้แต่อวัยวะภายใน...

 “อ๊าค”

ร่างของเย่ว์หยางแต่เดิมที่แข็งเริ่มบิดตัว จากนั้นคลายตัวอ่อนลงๆ ทุกที

หน้าของเขาเหมือนคนมีอาการเมาเหล้าหน้ามีสีแดงและลมหายใจลึก  เสี่ยวเหวินหลีและตั่วตั่วได้กลิ่นคล้ายเหล้า

เกลียด!

ทันทีที่คำแนะนำนี้ดังขึ้น เย่ว์หยางกำหมัดแน่น

สีหน้าของเด็กหนุ่มข้ามมิติแสดงอาการโกรธอย่างแท้จริงที่ยากจะเห็นได้ในอดีต  ร่างกายของเขาสั่นด้วยความโกรธอย่างรุนแรงที่สุดจากภาพในความฝัน  หลังจากระเบิดความโกรธที่สะสมสุดขีด  บุรุษลึกลับออกคำสั่งอีกครั้ง นั่นคือ ‘ความเศร้า’  ความโกรธของเย่ว์หยางลดลง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปและถูกแทนที่ด้วยความเปลี่ยวเหงาและเศร้าที่คนที่อยู่กับเย่ว์หยางมักมองไม่เห็นตามปกติ  เว้นแต่อู๋เหินและเย่ว์หวี่  ส่วนคนอื่นๆ จะไม่รู้ เด็กหนุ่มจากโลกอื่นหัวเราะอย่างไรสติตลอด

แม้แต่เย่คงและเจ้าอ้วนไห่และคนอื่นที่ฝึกฝนต่อสู้มาด้วยกัน ก็ไม่เคยเห็นด้านนี้ของเย่ว์หยาง

มีแต่ช่วงที่เขานอนหลับอย่างสงบที่สุดนั้นจึงจะมองเห็นได้เป็นบางคราว

ปกติเขาจะซ่อนตัวตนไว้ลึกมาก

เขาซ่อนไว้เบื้องหลังทักษะแฝงเร้นอำพรางตลอดไป ไม่แสดงให้คนอื่นเห็น แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม  นี่เป็นเพราะเขาต้องการปกป้องทุกคนให้ได้!

ตั่วตั่วโกรธ  สิ่งที่นางโกรธที่สุดก็คือคนอื่นขุดคุ้ยเข้าไปในหัวใจคู่ต่อสู้อย่างไม่รู้จักสิ้นสุด  ทุกคนควรมีโลกเล็กๆ น้อยๆ ของตนเอง ถ้าใครคิดบังคับฉีกกระชากดึงออกมา นั่นเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจแย่ยิ่งกว่าใช้มีดพันเล่มเฉือนเนื้อพันชิ้น สิ่งที่ทำให้นางทนไม่ได้ที่สุดก็คือ การข่มขี่ใจเย่ว์หยางต่อหน้านาง นี่คือเจ้านายที่นางเคารพรักและเอาชีวิตเข้าปกป้อง การกระทำของบุรุษลึกลับทำให้นางรู้สึกโกรธยิ่งกว่าทำลายคนรักเสียอีก

ไม่ใช่แค่ความโกรธ  แต่เป็นความเกลียดชัง!

 “ไปให้พัน!”

ตั่วตั่วกรีดร้องขึ้นท้องฟ้า และเกลียดชังเสียงของเขาเป็นเหมือนค้อนที่ทำลายพื้นที่มิติได้ทันที

เทพธิดาบุปผาผู้งดงามหายไป และตอนนี้ผมของนางชี้ชันขึ้น นางกลายเป็นเทพธิดาแค้นผู้ถูกความโกรธเกลียดครอบงำ!

บุรุษลึกลับเห็นนางระเบิดพลังก็รู้สึกตกใจ แต่เขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ และพยายามระงับความตกใจกลับคืนสู่สภาพเดิม  เขามีความคิดล้อเล่นที่เป็นอันตราย พยายามยั่วยุอย่างจงใจ และออกคำสั่ง ‘เสียใจ’ ไปที่กระจก

 “กลับใจซะ เจ้าลูกแกะอ่อนแอ ชะตาเจ้าจะต้องร้องไห้เสียใจ!”  บุรุษลึกลับยินดีพอใจ พอพูดเสร็จเขาหัวเราะทันที

 “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”

เมื่อคนลึกลับยิ้มอย่างมีความสุขถือดี  กำปั้นที่ไม่สนใจทุกอย่างต่อยเข้าที่จมูกของเขาทันที

บุรุษลึกลับเซถอยอย่างช่วยไม่ได้

ดวงตาของเขา

เต็มไปด้วยความสงสัย

จนกระทั่งหมัดต่อยใส่หน้าของเขา  เขายังไม่อยากเชื่อว่าเป็นความจริง

หลังจากปลดผนึกร่าง จนถึงร่างที่สามร่างเทพที่สมบูรณ์แบบที่สุด ยังมีคนที่ไม่สนใจอย่างอื่นโจมตีเขาได้หรือ?  วินาทีต่อมาบุรุษลึกลับโกรธอย่างน่าทึ่ง  เขาพบว่าคนที่ต่อเขาข้างหน้าก็คือตั่วตั่วที่อยู่ในอารมณ์ที่โกรธจัด  เขาระเบิดกำปั้นออกไปหมื่นครั้งทันที ไม่แต่เพียงแค่นั้น แต่เขายังระเบิดพลังใส่อสูรพฤกษาที่อยู่บนพื้นทั้งหมดซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เขาเตรียมสร้างผนึกเทพ เตรียมใช้ผนึกนางตลอดไป!

 “บึ้ม!”

ขณะที่บุรุษลึกลับยกมือเตรียมตอบโต้กลับ

ตั่วตั่วต่อยหน้าเขาด้วยความโมโหอีกครั้ง

บุรุษลึกลับแข็งตัวต้านระเบิดพลังที่เหนือกว่าสะท้อนกลับออกไปเป็นสองเท่า ตั่วตั่วไม่ถอยเร่งความสูงพร้อมกับเร่งความเร็วเข้าปลายคางของบุรุษลึกลับโดยตรง เมื่อบุรุษลึกลับเคลื่อนไหวโต้ตอบ นางหายตัวไปปรากฏข้างหลังของเขาใช้ศอกกระแทกหลังศีรษะของบุรุษลึกลับอย่างรุนแรง

บุรุษลึกลับร่วงพื้นแต่ก็คว้าขาของตั่วตั่วไว้ได้

และเหวี่ยงฟาดนางลงพื้นราวกับดาวตก

บึ้ม.....

เสียงดังสนั่นแทบจะพร้อมกัน

แรงระเบิดกวาดไปทั่วพื้นที่ กรวดหินซากหักพังบินผ่านทั้งสองที่เตรียมจะเข่นฆ่ากันอีก

หมัดของทั้งสองปะทะกันกลางอากาศแทบจะในเวลาเดียวกันทั้งคู่ต่างคนต่างถูกกระแทกกระเด็นถอยหลังโลหิตสาดกระเซ็น...  หลังจากมึนศีรษะในชั่วเสี้ยววินาที ทั้งคู่ก็เหาะขึ้นไปเผชิญหน้าใหม่บนท้องฟ้าทันที จากนั้นการเผชิญหน้ารอบใหม่ก็เริ่มขึ้น!

เย่ว์หยางที่ตกอยู่ในโลกของความฝันตื่นขึ้นทันที  เขาหาวนั่งเฉยใบหน้าเหมือนคนง่วงนอน เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่จะหลบหนีจากความฝัน และหนึ่งวินาทีภายในโลกกระจกฝันร้าย  เท่ากับความทรมานหนึ่งวันหรือมากกว่านั้นของโลกภายนอกนั้น และกระจกนั้นสูญเสียประสิทธิภาพไปอย่างลึกลับ  กระจกเทพในท้องฟ้ายังคงฉายแสงเทพ แต่ตอนนี้เย่ว์หยางไม่รู้ตัว

 “ไม่ต้องกังวล, ข้าสบายดี”  เย่ว์หยางเห็นหน้าน้อยๆ เสี่ยวเหวินหลีทุกข์ใจกระวนกระวาย เขากอดและจูบเธอเบาๆ  “ข้าแค่ฝันว่าปิงเอ๋อถูกรังแกอยู่ที่ชั้นหนึ่งหอทงเทียน และรู้สึกโกรธมากเป็นพิเศษ.... ตอนนี้ข้าไม่เป็นไรแล้ว ข้าผ่านด่านเทพสตรีและประตูเป็นตายและวิหารสิบสองราศีมาแล้ว  ความฝันมรณะนั่นไม่มีผลต่อข้า  คาดว่าข้าได้รับทักษะแฝงเร้นหัวใจกระจกมาจากวิหารเทพสตรี ทักษะหัวใจกระจกนี้ข้าไม่ค่อยเอามาใช้ คาดไม่ถึงเลยว่าเมื่อครู่นี้กระจกวิเศษนั่นร้ายกาจ ผลก็คือข้าถูกฉายภาพจิตใจได้”

 “ฮื่อ..”  เสี่ยวเหวินหลีกังวลใจในตอนแรก  แต่เมื่อเห็นเย่ว์หยางปลอดภัยดีเธอค่อยหัวเราะออก

 “เกิดอะไรขึ้นกับตั่วตั่ว?”  เย่ว์หยางปลอบโยนปีศาจอสรพิษน้อย แต่เมื่อมองไปที่สนามรบ เขาพบว่าตั่วตั่วกำลังต่อสู้กับบุรุษลึกลับอย่างกราดเกรี้ยว เขาอดจ้องมองตะลึงไม่ได้  สาวน้อยผู้นี้ นางต้องการทำอะไร นางไม่ใช่นักรบที่มีเลือดเนื้อสักหน่อย

ต่อให้นางต้องการสู้อย่างนักรบ ก็ไม่ควรเป็นอย่างนี้

อาหมัน อาหงและอิคคา

มีทักษะต่อสู้ระยะประชิดสูงล้ำกว่านางมาก พลังป้องกันอย่างนี้ ไม่ใช่พลังป้องกัน การใช้หมัดเลือดเนื้ออย่างนี้สู้ แม้ว่านางจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็เป็นเรื่องน่าปวดหัว!

อย่างไรก็ตามตั่วตั่วอยู่ในระหว่างต่อสู้ เย่ว์หยางไม่กล้าเรียกนาง  เขาเกรงว่าเมื่อนางสมาธิว่อกแว่ก นางจะถูกคนลึกลับตอบโต้กลับ

ขณะที่เย่ว์หยางค้นหาวิธีช่วยตั่วตั่ว

ทันใดนั้นเงาในท้องฟ้าหายไป

มีแสงกระพริบในท่ามกลางเงาร่ม

กระจกวิเศษที่หมุนอยู่บนยอดโดมหายไปอย่างไม่คาดคิด...  ซวงหาน, จ้าวซีและซื่อเสินมีสีหน้าเหมือนถูกผีหลอก ใครกล้าขโมยสมบัติวิเศษต่อหน้าคนลึกลับ?  นี่คือสมบัติระดับเทพ สมบัติเทพที่เลือกเจ้านายได้ อย่าว่าแต่ขโมย ต่อให้ทำได้ ขโมยผู้นั้นจะใช้งานได้หรือ?

เย่ว์หยางโมโหและชี้ไปที่ท้องฟ้าสบถด่า  “เจ้าเป็นขโมยนี่เอง มิน่าเล่าข้าถึงได้พลาดสิ่งของหลายอย่างไปเรื่อย ที่แท้เจ้าขโมยไปนี่เอง!  กระจกนี่ข้าจองไว้นานแล้วรีบเอาคืนมาเร็วๆ !  เจ้าอยู่บ้านข้ามานาน ค่าเช่าก็ไม่จ่าย ไม่ยอมช่วยข้าต่อสู้ แล้วนี่กลับขโมยของบ้านข้าอีกหรือ ไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ!”

เขาพูดไม่ทันจบเงาดำก็กลับมายืนบนพื้นทันที

และชนเขาล้มกับพื้น

จากนั้นเจ้าของใบหน้าน้อยๆ ถือกระจกวิเศษยิ้มพลางกล่าว  “ไม่เห็นมีชื่อเจ้าเขียนไว้บนกระจกเลย!  ในเมื่อมันเป็นของไม่มีเจ้าของ อย่างนั้นก็ต้องเป็นของคนที่มือไวที่สุด และนี่มันไม่ใช่ของดี เจ้าก็เห็นว่ากระจกนี่มีด้านชั่วร้าย ไม่มีด้านที่ดี ของวิเศษชั้นเทพอย่างนั้นส่งผลสะท้อนให้กับเจ้าของได้มากมาย  เจ้าก็เห็นว่าปีศาจเฒ่าไม่กล้าทำสัญญากับมัน  นี่ข้าอุตส่าห์ช่วยกำจัดหายนะวิบัติให้เจ้าแล้วนะ.... นอกจากนี้  นอกจากนี้เจ้าไม่สามารถตำหนิข้าได้  ผู้อื่นไม่เคยขโมยของอะไรทั้งนั้น ท่านแม่ข้าสอนมาดีตั้งแต่เด็กๆ แล้วว่าข้าต้องเป็นเด็กดี!  นอกจากนี้ข้าเลือกได้หรือว่าของไหนเจ้าจะขโมยหรือไม่ขโมย?”

เด็กหนุ่มจากโลกอื่นฟังคำเล่นลิ้นของนาง เขารู้สึกสะดุ้งขุ่นเคือง

นางป่าเถื่อนยิ่งกว่าขโมยอีกหรือนี่  โจรขโมยทั้งหลายเห็นเจ้าเข้าคงต้องยอมคารวะให้เจ้าเป็นญาติผู้ใหญ่เป็นแน่

เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เหตุผลคุยกับแม่สาวผู้นี้  ไม่ว่านางจะมีเหตุผลหรือไม่ก็ตาม เมื่อนางจนแต้มไม่สามารถอธิบายได้นางก็ซัดผู้นั้นล้มลุกคลุกคลานอยู่ดี!  กระจกวิเศษปล่อยให้สาวน้อยชิงไป เย่ว์หยางต้องยอมรับว่าเป็นความซวย  เขาไม่เคยเห็นว่าของวิเศษใดที่ตกอยู่ในมือนางแล้วจะเอาคืนกลับมาได้

 “แม่สาวน้อย!  กระจกวิเศษเจ้าก็ชิงเอาไปแล้ว  ข้าไม่มีของวิเศษปกป้องตนเอง ตอนนี้ข้าถูกปีศาจเฒ่าข่มเหงรังแกขนาดนี้ และข้ากำลังจะออกไปสู้ เจ้าจะไม่ช่วยข้าฆ่าตาแก่นั่นเชียวหรือ?”  เย่ว์หยางโน้มน้าวให้สาวกิเลนลงมือด้วยตัวนางเอง  ตราบเท่าที่นางยินดีลงมือ แม้ว่าจะไม่ชนะ แต่ให้นางช่วยไล่ขวิดปีศาจเฒ่าคาดว่าน่าจะทำให้ปีศาจเฒ่าฟันหักอย่างน้อยสองซี่

 “ข้าโจมตีเขาได้... แต่ถ้ามีใครสามารถเอาชนะปีศาจเฒ่านี่ได้ ก็คงทำได้ไปนานแล้ว  ปีศาจเฒ่าผู้นี้เป็นหนึ่งในคนที่ทำร้ายข้าในแดนสวรรค์ เขาไล่ล่าข้าอยู่เป็นเวลานาน โชคดีที่ผู้อื่นวิ่งเร็ว มิฉะนั้นคงตายไปนานแล้ว”  สาวกิเลนปิงหยินมีแววหวาดกลัวเล็กน้อย

 “อย่างนั้นเจ้าควรจะสู้กับเขาให้มากขึ้น  เจ้าจะได้ก้าวหน้าได้รวดเร็วและเอาชนะเขาได้ ส่วนข้าจะคอยเป็นกำลังใจให้เจ้า!”  เย่ว์หยางกระตือรือร้นมาก

 “ปีศาจเฒ่านี้ไม่ใช่ตัวยุ่งยากที่สุด  ข้าลืมบอกเจ้าไปว่าในม่านหมอกอึมครึมนั้น ยังมีบุคคลผู้ร้ายกาจถูกกักตัวอยู่ที่นี่  คาดว่าใช้เวลาไม่นานผนึกจะถูกทำลายและผลลัพธ์ที่ตามมา...”  สาวกิเลนปิงหยินหันไปทางแดนลึกลับเทพสังหาร เป็นข่าวลับที่สร้างความกระทบกระเทือนจิตใจเย่ว์หยางไม่น้อย

 “ยังมีร้ายกาจมากกว่านี้อีกหรือ?”  เย่ว์หยางชักหวาดกลัว

 “ถ้าเจ้าไม่รีบหยุดมันไว้ คาดว่าเจ้าคงไม่อาจต้านได้เป็นเวลานาน  ปีศาจเฒ่านี้จะเปิดช่องโหว่ของผนึกได้!”  หลังจากพูดเสร็จปิงหยินถือกระจกเทพจากนั้นขวิดบุรุษหน้าผากลึกลับที่กำลังได้เปรียบตั่วตั่ว จากนั้นนางหันไปมองเย่ว์หยาง  “มีคนหลายคนมากที่ต้องช่วย แต่ปีศาจเฒ่านี้ร้ายกาจ เจ้ายังคงหนีออกมาก่อน!”

 “แม่สาวน้อย เจ้าช่างซื่อสัตย์เสียเหลือเกิน!”  เย่ว์หยางน้ำตาคลอเบ้า

 “ท่านแม่สอนไว้ว่า นอนเร็ว ตื่นเร็วจะทำให้สุขภาพดี ราตรีสวัสดิ์!”  ปิงหยินไม่สนใจคำร้องหรืออุทธรณ์ใดๆ ทั้งสิ้นนางแลบลิ้นและถือกระจกวิเศษกลายเป็นควันกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ในพริบตา