เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1204 ซื่อเสิน ข้าชื่อซื่อเสิน!

 

 

ตอนที่  1204  ซื่อเสิน ข้าชื่อซื่อเสิน!

บุรุษลึกลับเป็นคนลักเอานาฬิกาวิเศษหนึ่งในหกของวิเศษหมู่บ้านฝังดาบไป เย่ว์หยางตะโกนร้องตกใจ

 

เจอสมบัติวิเศษชิ้นนี้ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

เทียบกับของวิเศษชิ้นที่สามกระจกเงาก่อนหน้านี้มีความดีอยู่ด้านหน้า ความไม่ดีอยู่ที่ด้านหลังเท่านั้น โดยเฉพาะเสียงโบราณที่ทำให้สั่นสะท้าน มันเป็นของที่ไม่สามารถยับยั้งได้  นาฬิกาวิเศษชั้นเทพนี้จะทำลายได้อย่างไร?

เด็กหนุ่มจากโลกอื่นพอไม่มีสาวหิมะอยู่ด้วยคอยให้ความช่วยเหลือ เขารู้สึกกังวล

ในที่สุดแล้วจะเป็นอย่างไร?  จะจบลงอย่างไร?

ขณะนั้นบุรุษลึกลับหัวเราะย่ามใจ

ซื่อเสิน

เทพบูรพาจู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนทันที

บุรุษลึกลับเมื่ออยู่ในร่างที่บริบูรณ์แล้วไม่ใส่ใจแม้แต่จะมองเขา  ในสายตาของบุรุษลึกลับในตอนนี้  ในตอนแรกเขาสามารถระเบิดพลังจนซื่อเสินปลิวกระเด็นได้ เมื่ออยู่ต่อหน้าร่างสุดท้ายของเขา ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ใช้เวลาไม่เกินวินาที

ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นเทพอะไร ก็ไม่มีคุณสมบัติพอเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

คนลึกลับไม่สนใจซื่อเสิน

ตาของเขาเพียงมองแต่ตั่วตั่ว เจี้ยงอิงและเสี่ยวเหวินหลีที่อยู่ข้างหน้าเขา แม้แต่เย่ว์หยางเขาก็มองเป็นครั้งคราว ยอมรับความมีอยู่ของเด็กหนุ่มข้ามโลก

ซื่อเสินยกกระบี่วิถีกำศรวล  ... คนลึกลับกระตุกริมฝีปากเล็กน้อยเยาะเย้ย แต่ไม่พูดอะไร เจ้าคนน่าสมเพชจะโจมตีเขาแม้แต่ปลายเส้นผมได้อย่างไร? ในทางตรงกันข้าม ตราบใดที่ข้าหายใจรดแรงๆ  พวกเจ้าเหล่าแมลงเล็กจะต้องปลิวขึ้นไปยังสวรรค์เก้าชั้นฟ้า!   สำหรับความเคลื่อนไหวของซื่อเสิน บุรุษลึกลับไม่ห้ามเขาแม้แต่น้อย การกระทำของซื่อเสินมีแต่จะทำให้เขามองดูด้วยทัศนคติเยาะเย้ยอย่างเดียว

เขาเตรียมพร้อม เมื่อซื่อเสินโจมตีเต็มกำลังที่สุด เขาจะใช้เพียงนิ้วมือเดียวโค่นล้มคนผู้นี้ผู้ที่เรียกว่าเทพบูรพาให้ล้มตายเหมือนกับมด

กระบี่วิถีกำศรวลสั่นสะท้านเล็กน้อย

มันส่งเสียงครางหึ่งๆ ไม่หยุด

วินาทีต่อมาซื่อเสินแทงกระบี่ใส่หัวใจเขาทันที

ความเคลื่อนไหวที่ไม่ธรรมดานี้ทำให้เย่ว์หยางตกใจ  บุรุษลึกลับรู้สึกเหลือเชื่อเช่นกัน ซื่อเสินผู้นี้คิดฆ่าตัวตายจริงๆ หรือ?  ทำไมด้วยเงื่อนไขที่ดีอยู่แล้ว ทำไมเขาต้องฆ่าตัวตาย

 “ดื่ม” กระบี่เทพถูกดึงออกมาและกระบี่ยังอาบเลือดอยู่ พร้อมทั้งหัวใจที่ยังเต้นอยู่ถูกควักออกมา

ด้วยหัวใจกับเลือดของเขา เขาวาดอักขระรูนประหลาดในท้องฟ้า

และถ่ายทอดพลังเทพทั้งหมดลงไปในนั้น

เย่ว์หยางยื่นมือออก

และวิ่งมาหาเขาตะโกนอย่างตื่นเต้น  “ไม่, ข้าไม่ต้องการให้ท่านทำอย่างนี้!”

ทันใดนั้นสีหน้าที่เยือกเย็นของซื่อเสินมีรอยยิ้มที่ยากจะเห็นเหมือนธารน้ำแข็งหมื่นปี ในขณะที่เย่ว์หยางวิ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เขาทำลายหัวใจเทพ รัศมีเทพฉายออกทันที  “ในที่สุด วันนี้ข้าก็เข้าใจถึงความเสียสละของเทพมหาอัคคีและเทพสุดยะเยือก  แม้ว่าซื่อเสินไม่อาจจะเทียบกับพวกท่านเอาชนะศัตรูได้ แต่ข้าสามารถผนึกสมบัติเทพด้วยขีดจำกัดพลังและโลหิตที่ไร้ที่สิ้นสุด อย่าแม้แต่จะเข้ามาในโลกนี้!  ข้าซื่อเสินไม่ใช่คนอ่อนแอที่ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด  อย่างน้อย ก็มีความเข้มแข็งที่จะเอาชนะได้นั่นคือเกียรติยศของข้า  แม้ว่าข้าจะต้องตายในวันนี้ แต่ก็ไม่มีความเสียใจ โลกจะไม่สูญเสียความรุ่งเรืองเพราะความสูญเสียข้า มีแต่จะเพิ่มพูนความฉลาดขึ้นเพราะความมีอยู่ของข้า  เพราะผู้ฆ่าเทพคือชื่อของข้าซื่อเสิน!”

เมื่อเย่ว์หยางมาถึงข้างหน้าเขา  เขาต้องการยื่นมือกอดบุรุษผู้ไม่เคยยอมแพ้ศัตรูไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อชะตากรรมผู้นี้

ซื่อเสินร่างสลายกลายเป็นผุยผงกระจายไปตามสายลม

พลังเทพและศักยภาพทั้งหมด

ปณิธาน วิญญาณ

ทุกอย่างไหลเข้าไปในภาพผังอักขระรูน

กระบี่วิถีกำศรวลส่งเสียงหวีดหวิว ส่งพลังแสงเทพไปที่ภาพผังอักขระรูน บรรจุเต็มไปด้วยพลังเทพของซื่อเสินทั้งหมดในนาฬิกาเทพต่อหน้าบุรุษลึกลับ

แสงเทพนั้นไม่มีอะไรขัดขวางได้ แม้ว่าบุรุษลึกลับจะเปลี่ยนพลังโล่เทพป้องกันได้ก็เปล่าประโยชน์ ด้วยผังภูมิอักขระรูนได้ประทับลงที่ผนังนาฬิกาเทพเนื่องจากความปรารถนาของซื่อเสิน  นาฬิกาเทพเดิมทีเปล่งปมแสง จู่ๆ ก็เป็นหนึ่งในนั้น เสียงโบราณแต่เดิมในใจของทุกคนอ่อนแอลง และไม่สามารถส่งเสียงได้อีกต่อไป

 “มะ..ไม่” เย่ว์หยางยื่นมือปัดอากาศที่ว่างเปล่า

ไม่มีความหวังแล้ว

แลกเปลี่ยนชัยชนะให้ผู้อื่นเพื่อชัยชนะของเขาเอง

ต่อให้ซื่อเสินเสียสละโดยความสมัครใจ แต่ก็สร้างความกระทบกระเทือนใจต่อเด็กหนุ่มข้ามโลกเป็นอย่างมาก

เย่ว์หยางไม่ได้พูด แต่ในใจของเขา เย่ว์หยางมีความหยิ่งทระนงยิ่งกว่าใครๆ เขาไม่ต้องพึ่งพาอาศัยคนอื่น เขาดิ้นรนด้วยตนเองเสมอมา ไม่ว่าจะต้องใช้ความพยายามมากเพียงไหน เขาไม่ยินดีก้าวหน้าโดยใช้ชีวิตของคนอื่น  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเย่ว์หวี่ผู้มาพร้อมกับเขา องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเย่ว์หวี่นั้นต่างออกไป พวกนางตั้งใจจะอยู่กับเขาตลอดชีวิต ถ้าพวกนางยอมให้ช่วย เขาจะไม่รู้สึกละอายหรือว่าเป็นการทำร้ายความภาคภูมิใจของพวกนางแต่อย่างใด   เนื่องจากพวกนางคือเป้าหมายในการปกป้องชีวิตของพวกเขา พวกเขาไม่สามารถแยกจากกันได้ แม้จะด้วยสถานะภายนอก.... ถึงอย่างนั้นเย่ว์หยางมักจะรับต่อสู้ในส่วนที่ยากที่สุดในการรบอยู่เสมอ!

เมื่อครู่นี้ซื่อเสินยอมเสียสละด้วยจิตวิญญาณและน้ำใจระอุกรุ่นเพื่อเขา  เขาใช้พลังเทพผนึกนาฬิกาเทพสมบัติวิเศษชิ้นที่ห้าให้กับเขา  เย่ว์หยางรู้สึกว่าความรู้สึกที่น่าภูมิใจส่วนลึกของเขาแตกเป็นเสี่ยง เขาสัมผัสได้ถึงความอัปยศที่ไม่เคยมีมาก่อน ความหยิ่งภูมิใจของเขาปั่นป่วนอยู่ในใจบีบคั้นจนแทบหายใจไม่ออก นั่นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดจนอธิบายไม่ออก

เพราะเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เย่ว์หยางไม่ต้องการจะยอมรับความจริง

ซื่อเสินพันธมิตรผู้มีเกียรติต้องมาตายแบบนี้

สลายหายไปกับสายลม

ถ้าพูดถึงมิตรภาพเทพซื่อเสินไม่ได้เป็นสหายกับเย่ว์หยางอย่างจริงจังนัก ทั้งสองเพิ่งพบกันในสงครามเทพเท่านั้น เว้นแต่พวกเขาร่วมผนึกพลังต่อต้านศัตรูด้วยกัน  อย่างไรก็ตามในแง่มุมหนึ่งซื่อเสินและเย่ว์หยางนั้นมีสัมพันธ์ลึกซึ้งไม่ธรรมดา  และความสัมพันธ์นี้ไม่ชัดเจน เพราะทั้งคู่เป็นคนจากเชื้อชาติเผ่าตะวันออกยังมีความคลุมเครือในเรื่องชาติพันธุ์  แต่มีความรู้สึกเหมือนกับเป็นพี่น้อง!

กระบี่วิถีกำศรวลหล่นลงในมือเย่ว์หยางยังคงส่งเสียงคร่ำครวญ

ซื่อเสินหลังจากตายแล้วเขาได้มอบกระบี่เทพที่เขารักเป็นสหายศึกร่วมต่อสู้มาด้วยกันเป็นพันปี เขาเชื่อใจเย่ว์หยางหนุ่มแปลกหน้าที่เขาไม่เคยพบมาก่อน และมีความรู้สึกเหมือนเป็นพี่น้องครอบครัวเดียวตั้งแต่แรกเห็น!

เขาเชื่อใจน้องชายผู้นี้

เพื่อชัยชนะ

เขายินดีสละชีวิตให้

ขณะที่บุรุษลึกลับหัวเราะอย่างย่ามใจที่สุด ซื่อเสินทำตัวเหมือนพี่ใหญ่ปกป้องน้องชาย เขายืดอกใช้ชีวิตในฐานะผู้นำวิญญาณเป็นตราผนึกนาฬิกาเทพสมบัติวิเศษชิ้นที่ห้า  เย่ว์หยางไม่ต้องการให้เขาทำเช่นนี้ แต่ซื่อเสินกลับทำโดยไม่ลังเลใจ คนที่มีสีหน้าเย็นชากลับมีเลือดร้อนอยู่ในระดับแนวหน้าของโลก

เลือดระอุของเขาทำลายความเยือกเย็นและเหตุผลที่เย่ว์หยางใช้คุ้มครองตัวเอง

เย่ว์หยางมือถือกระบี่วิถีกำศรวลแน่น เขาผู้ไม่ยอมหลั่งน้ำตาให้เห็นหลับตาแน่น

หยดน้ำใสเป็นประกายหยดลงบนกระบี่วิถีกำศรวลช้าๆ

ซื่อเสิน!

ข้าชื่อซื่อเสิน

นี่คือคำพูดสุดท้ายที่ซื่อเสินทิ้งไว้ในโลก และสร้างความเจ็บปวดใจให้กับเด็กหนุ่มจากโลกอื่น

สายเกินไปสำหรับบุรุษผู้หยิ่งทระนงที่จะได้ดื่มฉลองร่วมกับเขา  เขาได้แต่ดูซื่อเสินหายไปอย่างรวดเร็ว เขาเพียงแต่เอาชนะตนเอง  มือกระบี่ผู้หยิ่งทระนงถือกระบี่เทพโบราณกวาดไปทั่วโลกและสวรรค์ ทิ้งไว้เพียงชื่อประโยคเดียว  ซื่อเสิน  ข้าชื่อซื่อเสิน!

 “ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าเจ้าคิดว่าแค่ผนึกชิ้นหนึ่ง จะทำให้นาฬิกาเทพของข้าไร้ประโยชน์อย่างสมบูรณ์ นับว่าเพ้อเจ้อชัดๆ!”  บุรุษลึกลับตกใจในตอนแรก  แต่เมื่อเขาพลิกดูนาฬิกาเทพ ปรากฏว่าถูกผนึกไปเพียงครึ่งหนึ่ง ยังไม่สูญเสียพลังไปอย่างสิ้นเชิง  “ข้าอยากจะพูดชื่นชมหรอกนะ บางครั้งมดไม่ว่าจะทำอะไรยิ่งใหญ่เพียงไหน ไม่ว่าจะทุ่มเทอย่างไรก็ตาม มีแต่จะสิ้นเปลืองความพยายามเปล่าประโยชน์!”

 “เจ้า!”  เย่ว์หยางโมโหจัดเตรียมจะเข้าต่อสู้กับบุรุษลึกลับอีกครั้ง

 “รอเดี๋ยว” ซวงหานแตกต่างออกไป เขาหลั่งน้ำตา เทพอุดรจ้าวซีผู้มีอารมณ์เยือกเย็นมากกว่าใครลุกขึ้นยืนทันทีในมือถือกระจกวิเศษชั้นเทพพูดด้วยน้ำเสียงชราภาพ ขุนเขาเหนือขุนเขาไม่มีแค่เทพบูรพาซื่อเสิน แต่ยังมีข้าด้วย ข้าไม่ใช่ซื่อเสิน แต่เรื่องการใช้พลังเทพ ข้าจ้าวซีก็ทำได้เช่นกัน”

จ้าวซีใช้มือแทงหัวใจและใช้เลือดย้อมกระจกวิเศษ

เขียนเป็นผังอักขระรูนที่ไม่เหมือนใคร

นอกจากนี้ยังมีความเคลื่อนไหวของชิงหวินที่ใกล้ตายอีกด้วย เทพอีสานผู้นี้ไม่พูดอะไร ก่อนที่จะฝังชีวิตอย่างสมบูรณ์ไว้ในวงเวทอักขระรูน เขาเงยหน้าและยิ้มให้เย่ว์หยางเหมือนกับมองดูสหายเก่าที่มิได้พบเจอกันมานานหลายปีและถือโอกาสยิ้มให้ก่อนลาจาก

ทันใดนั้นบุรุษลึกลับแผดเสียงลั่นทันที

เขาพยายามอย่างหนักที่จะหยุด แต่ผนึกนี่คือผนึกที่สร้างจากชีวิตและวิญญาณที่พลังเทพมิอาจป้องกันหยุดยั้งได้

เขายิงพลังเทพสังหารใส่จ้าวซี ตั่วตั่วกับเจี้ยงอิงถอยหลบ

ออกมาห่างจากเป้าหมาย

แม้ว่าร่างจ้าวซีและชิงหวินจะสลายไปกับสายลมทันที  และพวกเขาไม่ยอมเห็นพลังเทพได้มีโอกาสทำลายร่างเขา .... ซวงหานล้มลงกับพื้นและร้องไห้เหมือนกับเด็ก

ในทันใดนั้นนาฬิกาเทพถูกผนึกไปสามด้าน ของวิเศษพลังอ่อนลงไปมากจนถึงขีดจำกัด

ซวงหานไม่พอใจ

เขาปาดน้ำตา สายตาเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นและชี้ไปที่บุรุษลึกลับที่แทบจะกระอักโลหิต  “อย่านึกว่าข้าซวงหานเป็นคนที่ใช้ไม่ได้ที่สุด ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาด!  อยากจะใช้นาฬิกาเทพนักหรือ?  อยากหัวเราะเยาะที่คนอื่นล้มตายลงใช่ไหม?  อย่านึกฝันเลยดีกว่า  ข้าจะทับถมความอัปยศอับอายทั้งหมดที่ข้าได้รับไปให้เจ้า!  จากนั้นจะหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ เจ้ามันคือหนอนที่น่าสมเพชอย่างแท้จริง!”

 “ข้าไม่ใช่บุรุษอันดับหนึ่งแห่งขุนเขาเหนือขุนเขาอย่างซื่อเสิน ไม่ใช่จ้าวซีผู้มองเห็นความจริงโดยไม่มีความสงสัย ไม่ได้เหมือนคนเมตตาและจริงใจอย่างชิงหวิน... ข้าคือซวงหานผู้มักหวาดระแวงสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อไปให้ถึงเป้าหมาย  เจ้าอาจจะคิดว่าข้าเป็นบ้า  แต่เจ้าไม่เข้าใจความต้องการและการแสวงหาของข้า  การมาของเจ้าทำให้ข้าหมดหวัง หวาดกลัว เจ็บปวดและอับอาย ตอนนี้ข้าขอคืนทุกอย่างให้เจ้าทั้งหมด ต้องการให้เจ้าเข้าใจว่าแม้จะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหมือนมดแมลง แต่ไม่มีอะไรต้องละอาย”

ก่อนที่เย่ว์หยางจะหยุดยั้งเขาไว้ โซ่น้ำแข็งนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากอกของซวงหาน

ยืดยาวขยาย

บุรุษลึกลับต่อยโซ่น้ำแข็งป่นสลายเป็นผุยผงพร้อมกับร่างของซวงหาน

ในช่วงเวลาแห่งการทำลายล้างนั้นเอง สีหน้าของซวงหานพลันเปลี่ยนเป็นยิ้มภูมิใจ

นาฬิกาเทพถูกผนึกต่อเนื่องโดยถูกผนึกด้วยผนึกชีวิตทั้งสี่ด้านพลังเทพไม่คงอยู่อีกต่อไป กลายเป็นนาฬิกาโบราณที่ดำเหมือนหมึก สัญญาที่ทำระหว่างบุรุษลึกลึกกับนาฬิกาเทพถูกยกเลิกเช่นกันกัน  เขาโกรธแค้นแผดเสียงร้องเหมือนฟ้าคำราม หากสัญญาไม่ถูกยกเลิก สถานะวิญญาณของเขาอาจถูกผนึกเอาไว้ในนาฬิกาเทพ  และตอนนี้มีศัตรูแข็งแกร่งอย่างตั่วตั่ว เจี้ยงอิง เสี่ยวเหวินหลีและเย่ว์หยางรายล้อม เขาไม่อยากทำเช่นนั้นเลย แต่เมื่อทำลายโซ่น้ำแข็งของซวงหานเป็นผลให้สัญญาของเขาถูกยกเลิก

หมัดนั้นเหมือนเป็นหมัดที่ต่อยใส่หัวใจเขาเองจนเกินจะทนได้

ถ้าไม่ใช่เพราะสะท้อนคืนทุกอย่างไปที่บุรุษลึกลับ ซวงหานจะหัวเราะด้วยความภาคภูมิใจได้อย่างไร?

 “ลาก่อนพี่ชายทั้งหลาย!  ข้าสัญญาไว้ว่าจะต้องทวงคืนความเจ็บปวดและอับอายให้กับเจ้าผู้นี้แน่!  ข้าจะทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานสิ้นหวังที่ครั้งหนึ่งเขาเคยนำมาให้พวกท่านแน่นอน ข้าจะเอาชนะเจ้าสวะนี่ให้ราบคาบ....”  เย่ว์หยางสูดหายใจลึกและหันหน้าไปหาบุรุษลึกลับ  “เจ้าทำให้ข้าโกรธอย่างสิ้นเชิงแล้ว  อยากจะร้องไห้ไหม?  อยากขอความเมตตาไหม?  แต่รับรองได้เลยว่ามันจะใช้ไม่ได้ผล  เพราะข้าจะเหยียบย่ำเจ้าให้ราบ!”