เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1206 ฝันที่ยังไม่ตื่น?

 

 

ตอนที่  1206  ฝันที่ยังไม่ตื่น?

จีอู๋ลี่ยืนขึ้นนึกสงสัยว่าจะเป็นภาพลวงตา

 

ถ้าไม่ใช่เพราะบนพื้นมีรอยมือของเขากดลึก อย่างนั้นจีอู๋ลี่คงคิดว่าทุกอย่างที่เขาเพิ่งเจอมานั้นเป็นภาพลวงตา  ตอนนี้แรงกดดันหายไปแล้ว  และโลกกลับสู่สภาวะปกติ  จีอู๋ลี่เงยหน้ามองดูแหล่งพลังงานกดดันที่สง่างามนั้นเงียบๆ ไม่มีเครื่องหมายอะไรให้เห็น  แรงกดดันครั้งใหญ่ที่เพิ่งถูกปล่อยออกมานั้นมาจากบุรุษลึกลับนั่นหรือ?

ไม่มีทาง

เป็นไปไม่ได้!

ถ้าเป็นบุรุษลึกลับสามารถสร้างแรงกดดันเช่นนั้นได้ ก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย และไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างยากลำบากเพียงไหน ก็ไม่มีทางหนีพ้นความตายไปได้

บางทีอาจมีนักรบแข็งแกร่งยุคโบราณที่ซ่อนตัวอยู่ในขุนเขาเหนือขุนเขามาเป็นเวลาหมื่นปีถูกปลุกให้ตื่นเพราะความเย่อหยิ่งของบุรุษลึกลับนั้นและเพราะสงครามเทพ ดังนั้นจึงได้แสดงพลังเหนือธรรมชาติอย่างเกรี้ยวกราด หากเป็นเช่นนี้บุรุษลึกลับที่เขาหนีออกมา มีโอกาสมากที่จะถูกเทพโบราณที่ถูกปลุกขึ้นนั้นฆ่าตายได้  อย่างไรก็ตามเทพโบราณนั้นมีพลังเหนือธรรมชาติครอบงำสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในขุนเขาเหนือขุนเขา

บางทีบุรุษลึกลับนั้นอาจตายไปแล้ว

ถึงแม้จะไม่ใช่

อย่างน้อยก็คงได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก

นี่จะกล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ เขาปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องถูกบุรุษลึกลับใช้ความตายคุกคามเขาอีก

จีอู๋ลี่ตื่นเต้นหัวใจเต้นแรง  เขาใช้แสงเทพนำทาง นั่นเป็นแสงเทเลพอร์ตที่ไม่เหมือนใครซึ่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์สร้างขึ้น โดยพยายามไม่เปิดเผยสถานะตัวตนและสัญลักษณ์ของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์  ต่อให้เป็นตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ต้องการยั่วโทสะเทพโบราณเพราะพลังของเขาจนบุกมาถึงถิ่น

ไม่ว่าจีอู๋ลี่จะโง่แค่ไหนก็ตาม เขาไม่ต้องการสร้างความยุ่งยากให้กับตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์

เขาดำดินอย่างระมัดระวัง และไม่กล้าใช้อาวุธเทพ เพราะกลัวเทพโบราณที่ตื่นขึ้นมาจะรับรู้ความคงอยู่ของเขา

เขาเทเลพอร์ตครั้งหรือสองครั้ง... การเทเลพอร์ตด้วยความระมัดระวังนี้ทำให้ไปได้ครั้งละไม่กี่สิบกิโลเมตรและประสิทธิภาพต่ำมาก  แต่จีอู๋ลี่ยินยอมจะใช้เวลาหนีเป็นปี แต่ไม่ต้องการให้เทพโบราณตรวจพบเขา

จนกระทั่งหนีออกมาได้ระยะสองหมื่นกิโลเมตร จีอู๋ลี่รู้สึกว่าไกลเพียงพอแล้ว

เขาค่อยมีความกล้ามากขึ้น

เริ่มเพิ่มระยะเทเลพอร์ตเป็นครั้งละร้อยกิโลเมตร

ไม่ทราบว่าเขาใช้เวลาเทเลพอร์ตนานเท่าใด จนกระทั่งจีอู๋ลี่เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าทางจิตใจ เขารีบไปเนินแท่นของขุนเขาเหนือขุนเขา ก่อนนี้เขาส่งตัวอสูรลอยแสงและอสูรสยองขวัญไปตามหาอสูรอู่หวัง เขาได้มอบหมายภารกิจให้อสูรอู่หวังปลอมตัวเป็นทูตพิเศษและให้ไปประจำการรออยู่ที่หุบเขาเบื้องหน้า

 “ดี กลับมากันแล้ว”

จีอู๋ลี่เห็นอสูรทั้งสาม อสูรลอยแสง อสูรสยองขวัญและอสูรอู๋หวังก็รู้สึกดีใจ  “แม้ว่าสงครามเทพครั้งนี้ เราไม่ได้ชนะ แต่เป้าหมายของเราทำได้สำเร็จ สงครามที่เราไม่อาจสู้ได้อย่างนี้ พวกเจ้ากลับมากันได้หมดข้าก็ดีใจมากแล้ว”

อสูรลอยแสงและอสูรสยองขวัญติดตามจีอู๋ลี่ร่วมศึกนี้รู้ว่าศึกนี้สามารถหลบหนีเอาชีวิตรอดได้ยากลำบากขนาดไหน

พวกเขาแสดงความเคารพจากนั้นเปลี่ยนเป็นแสงสีทองกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ของจีอู๋ลี่

อู่หวังยังอยู่ข้างนอก

ปฏิบัติภารกิจลับที่จีอู๋ลี่วางไว้ก่อนนั้น

ก่อนจะกลับเข้าโลกคัมภีร์ เขาส่งของสิ่งหนึ่งให้จีอู๋ลี่โดยเคารพ  ขณะที่จีอู๋ลี่มองดูเขาดีใจพยักหน้าชมเชยทันที  “ทำได้ดีมาก  ด้วยพลังต้องห้าม เจ้าไม่เพียงแต่ทำได้สำเร็จ แต่ยังทำได้เกินคาดหมายของข้า ด้วยของเหล่านี้ ไม่เพียงแต่หยวนจี๋จะฟื้นฟูพลังได้สูงสุด  แต่เราจะสามารถเลื่อนระดับไปอยู่ในขอบเขตที่สูงพร้อมกัน เจ้าทำเรื่องที่ยากลำบากนี้ได้ดีจริงๆ”

อสูรอู่หวังแสร้งทำเป็นอ่อนน้อมถ่อมตน  แต่ความจริงเขาเก็บซ่อนความภูมิใจอย่างยากลำบาก เขายิ้มเล็กน้อย  “ไม่เลย อู่หวังทำได้สำเร็จเพราะพวกขุนเขาเหนือขุนเขานั้นโง่  คนโง่เหล่านั้นแม้คิดว่า บางสิ่งบางอย่างในโลกนี้จะได้มาด้วยความพยายามไม่โลภ พวกเขาไม่รู้ถึงความสำเร็จที่ไร้ขอบเขตของเรา!”

 “ดีแล้ว ตอนนี้ขุนเขาเหนือขุนเขาอันตรายมาก เรายังคงรีบจากไปโดยเร็ว”  จีอู๋ลี่พยักหน้าและเห็นด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะการมาถึงของบุรุษลึกลับ เขายังคงเตรียมฉวยโอกาสในสงครามเทพครั้งนี้

แต่ตอนนี้ได้เวลาจากไป

บุรุษลึกลับผู้แข็งแกร่งจะเป็นหรือตายเขาไม่รู้

เทพปีศาจเว่ยกวงที่พยายามจะทำลายผนึกที่ทางผ่านโบราณออกมาก็น่ากลัวพอแล้ว แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คืออาจเป็นเพราะสงครามเทพไปปลุกเทพสงครามโบราณที่ไม่รู้จัก...  ตอนนี้จีอู๋ลี่หวังว่ามหาเทพโบราณคงจะฆ่าบุรุษผู้ลึกลับและหันความสนใจไปที่เทพปีศาจเว่ยกวง

ไม่ว่าเขาจะสนใจในศึกนี้เพียงไร แต่เขาจะต้องไม่อยู่ในปลักโคลนนี้

อู่หวังดูเหมือนต้องการจะรายงานต่อ แต่เมื่อเขาเห็นจีอู๋ลี่มีความมุ่งมั่น

เขากลายเป็นแสงสีทองทันที

กลับเข้าไปยังคัมภีร์อัญเชิญ

จีอู๋ลี่เก็บคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ที่เปล่งรัศมีและเหาะขึ้นไปในท้องฟ้าและบินตรงไปที่ประตูเทเลพอร์ตราวกับดาวตก

ขณะที่เจ้าตำหนักศักดิ์สิทธิ์เตรียมพร้อมจะเปลี่ยนร่างเป็นแสงเข้าประตูเทเลพอร์ตและไปจากขุนเขาเหนือขุนเขา  ทันใดนั้นโบราณวัตถุชิ้นส่วนเล็กๆ สองชิ้นที่วางอยู่ใต้ประตูส่องประกายสดใสและก่อตัวเป็นม่านแสง

ขยายตัวออก

ครอบคลุมพื้นที่หนึ่งกิโลเมตร

แสงสีทองที่กำลังจะเทเลพอร์ตส่งจีอู๋ลี่ออกไปค่อยๆ จางลงและแสดงร่างที่แท้จริงของจีอู๋ลี่ ด้วยความตกใจเล็กน้อยเขาตระหนักได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขาลอยตัวลงมาที่พื้นกลับเข้าไปอยู่ในดินแดนเทพสังหารอย่างรวดเร็ว

 “โอว..เป็นเจ้านั่นเอง!”  ในที่สุดจีอู๋ลี่ก็พบคนที่อยู่เบื้องหลังแผนการ

 “ใช่ ข้าเอง”

เสียงอู้อี้ไม่ชัดเจนดังมาจากด้านบน จีอู๋ลี่ฟังน้ำเสียงเหมือนกับได้พบสหายเก่า  อย่างไรก็ตามสีหน้าของเขาดุดันเอาจริงยิ่งกว่าตอนที่เขาสู้กับเย่ว์หยาง  “ทำไมเจ้าถึงทำอย่างนี้?  ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่านี่จะเป็นอุบายแผนการยึดตำแหน่งใหญ่ในแดนสวรรค์ของเจ้า เจ้าไม่ยินดีจะร่วมมือกันหรือ? แก้ปัญหาด้วยการลงมือกับข้า? เจ้าคิดว่าเจ้าคำนวณระดับนี้มีประโยชน์นักหรือ?”

เจ้าของเสียงเลือนลางไม่ชัดเจนนั้นไม่ตอบ

ในท้องฟ้า

มีแสงสายฟ้ากระพริบ

พื้นที่กลายสภาพเป็นถูกทำลายล้างเกิดหลุมดำดึงดูดทุกสรรพสิ่ง

กระแสไฟฟ้าโค้งบิดเบี้ยวและกฎสวรรค์ที่ผิดเพี้ยนทำลายสนามพลังชนปะทะกันอยู่ภายในหลุมดำและที่ขอบของหลุมดำส่งคลื่นที่น่าสะพรึงกลัวและเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

ร่างกายทั้งหมดถูกล้อมรอบด้วยสายฟ้าดำ  ด้านหลังหลุมดำมีกระแสวังวนพลังเทพก่อตัวขึ้นในลักษณะแปลก วังวนหลุมดำดูดทั้งแสงและกฎสวรรค์เข้าไปอย่างต่อเนื่องจนไม่เหลืออะไร  ร่างของเขาเหมือนกับหลุมดำที่น่ากลัวดูดรัศมีภายนอกโลกเข้าไปในร่าง มองดูเหมือนกับหลุมดำที่กลืนกินทุกสรรพสิ่งให้ฉีกขาดจากกัน

เขาส่งเสียงพูดเป็นครั้งแรก เป็นเสียงอมตะเทเลพอร์ตผ่านเจตจำนงราชันย์อมตะ  แต่พอมาถึงหูจีอู๋ลี่ เพราะสูญเสียความสามารถปกป้องของปณิธานราชันย์เสียงของเขาจึงหายไปก่อนมิติหลุมดำจะดูดซับพลังเสียงกลับมา

ดังนั้นจึงกลายเป็นเสียงที่น่ากลัวเลือนลางคล้ายดังมาจากที่ไกล

แต่ไม่สามารถเห็นหน้า

ไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของคนผู้นี้ได้ชัดเจน ไม่สามารถเข้าใจคนผู้นี้ได้ชัดเจนว่ามีความแข็งแกร่งที่แท้จริงเพียงไหน

จีอู๋ลี่รู้จักคนมากมายในชีวิตของเขา มีเพียงบุคคลข้างหน้าเขาเท่านั้นที่ดูลึกลับ!  คนผู้นี้ยังทำได้ดีกว่าอาจารย์ของเขา  วันนี้บุรุษลึกลับเกือบทำได้จนแทบจะเป็นอมตะ จนกระทั่งเขาไปปลุกมหาเทพโบราณลึกลับ!

แน่นอนว่าเจ้าผู้นี้มีนามว่า ‘จิ่วเซียว’

นอกจากนั้นจีอู๋ลี่ไม่รู้จักเกี่ยวกับสติปัญญาเขาเท่าใดนัก แม้ว่าเขาจะได้ร่องรอยบางอย่าง แต่เขาไม่แน่ใจ  จีอู๋ลี่สงสัยอย่างยิ่งต่อข้อมูลเท็จที่กระจายโดยบุคคลอื่น จงใจทำให้เกิดการเข้าใจผิด ในแดนสวรรค์คู่แข่งรุ่นเดียวกันกับจีอู๋ลี่มีหลายคนที่น่ากลัว แต่ดูเหมือนคู่แข่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือหนึ่งในสามจอมภพแดนสวรรค์ตะวันตก ที่มักให้ความร่วมมือแต่ต้องระวังตัวอย่างมาก ‘จิ่วเซียว’

 “มันไม่ใช่การคำนวณที่มีประโยชน์ แต่ก็คุ้มค่า  ในเวลานั้นเจ้าก็รู้ว่ามันไร้ประโยชน์ จึงผลักดันจักรพรรดิอวี้ให้กลายเป็นฝ่ายตรงข้ามกับข้า และให้ข้าต่อสู้กับเทพสงครามผู้มีของวิเศษระดับเทพสามชิ้นไม่ใช่หรือ?  ตราบใดที่ข้านึกถึงเวลาที่ถูกผนึกมาหลายพันปี ข้าอดจะคิดตอบแทนเจ้าไม่ได้!”  จิ่วเซียวยืนอยู่กลางหลุมดำและพูดช้าๆ  “จีอู๋ลี่!  เจ้าไม่ต้องการยึดตำแหน่งจอมภพแดนสวรรค์ของข้า นั่นเป็นเพราะเจ้ามีเป้าหมายที่ดีกว่า นอกจากนี้ยังมีหญิงสาวอัจฉริยะที่เจ้ากลัวพรสวรรค์ของนาง นางมีพรสวรรค์ไม่ด้อยไปกว่าเจ้า แม้แต่หมิงเยี่ยกวงเจ้าก็ขัดขวางนางไม่ให้ขึ้นสู่ความสำเร็จ ก่อนที่เจ้าจะผ่านมาถึงระดับนี้ เจ้าต้องการให้ข้ากับซิวคงสองคน ขจัดอุปสรรคขวางทางที่งดงามให้กับเจ้า แน่นอนว่าการร่วมมือกันนั้นช่างน่ายินดี  แต่น่าเสียดายที่ข้ากับซิวคงเป็นเหมือนคนโง่สองคนที่ถูกเจ้าหลอกใช้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  จีอู๋ลี่สหายรัก ไม่สิ, พี่จี เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร?  เป็นคนโง่แน่นอนนักหรือ? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะต้องร่วมมือกับเจ้าตำหนักใหญ่ตงฟาง ข้าควรไปตามทวงบัญชีกับเจ้าเมื่อคราวกลับมาจากหอทงเทียน ข้าจะรอมาจนบัดนี้ได้อย่างไร?

 “ยากนักที่เจ้าต้องอดทนรอมาจนถึงวันนี้เพื่อคิดบัญชี” จีอู๋ลี่สีหน้าเปลี่ยนตอนแรก แต่แล้วเขาหัวเราะด้วยความพอใจ

 “เจ้าควรจะเข้าใจว่าความอดทนของข้านั้นดีมาก”  จิ่วเซียวพูดประชดประชัน  “โดยเฉพาะอย่างยิ่งปรับปรุงแผนการให้ดีขึ้นดึงคู่ต่อสู้ที่เสแสร้งแกล้งหยิ่งยโสลงมาจากแท่นบูชาได้  การเตรียมการและกระบวนการรอคอยอาจใช้เวลานานกว่านี้เล็กน้อย แต่ข้าก็สนุกกับมัน”

 “อา, ตั้งแต่เจ้าหนีออกมาจากหอทงเทียนเหมือนสุนัขตกน้ำ เจ้าฟื้นฟูพลังได้สมบูรณ์แล้วหรือ?”  จีอู๋ลี่ตีฝีปาก

 “เชื่อได้ว่าไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง”  จิ่วเซียวไม่โกรธ ใจของเขาสงบเหมือนน้ำ

ขณะที่จีอู๋ลี่และจิ่วเซียวเผชิญหน้ากันและกัน

เย่ว์หยางกำลังฝัน

เขาฝันว่ามังกรทองกินบุรุษลึกลับเหมือนกับกินพริกที่เผ็ดร้อน ท้องของมันพองตัวและพ่นไฟออกจากปาก ร่างของมันเต็มไปด้วยเกล็ด

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในความฝันแปลกประหลาด เห็นได้ชัดว่าเกล็ดมังกรระเบิดในวินาทีสุดท้าย และวินาทีต่อมาก็กลับมารวมตัวกันในครู่เดียวเดียว

มังกรทองยักษ์ฟื้นฟูสภาพเหมือนเดิม

และยังคงแหวกว่ายอากาศกลับมา

มันส่ายหัวและคายมุกมังกรขนาดใหญ่เม็ดหนึ่ง

มุกมังกรนั้นแทบจะไม่สะดุดใจเขาแต่อย่างใด... ที่น่าประหลาดใจก็คือมังกรทองในฝันนั้นก่อนที่จะสลายไป มันพ่นกลุ่มไฟสีดำซึ่งมีวิญญาณของบุรุษลึกลับซ่อนอยู่ คนผู้นี้ตายไปแล้วอย่างเห็นได้ชัด  แต่ในฝันเขายังมีชีวิตอยู่ ยิ่งกว่านั้นเจ้าผู้นี้ยังขู่ว่าจะล้างแค้น และหลังจากฟื้นฟูพลังเทพ เขาจะใช้เพลิงสีดำทำลายหอทงเทียนทั้งหมด

เย่ว์หยางโกรธจัด แม้ว่านี่เป็นแค่ความฝัน ไม่ใช่ความจริง แต่เขารู้สึกหงุดหงิดรำคาญมาก

ในความฝัน

ไม่มีอะไรควบคุมได้

เขาต้องการใช้เท้าย่ำผู้นี้ให้ตายเหมือนแมลงสาบ เขาไม่สามารถเอาชนะชายชราที่ไม่ตายนี้ได้  แต่มีความคิดแปลกประหลาดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น ชายชรานี้ซ่อนตัวอยู่ในแสงสีดำ และหนีได้เร็ว เร็วจนตั่วตั่วและเสี่ยวเหวินหลีไล่ตามไม่ทัน  เย่ว์หยางรู้สึกกังวล เพราะนั่นเป็นหนึ่งในห้าแสงศักดิ์สิทธิ์ที่เขาค้นหามานานหลายปีแล้ว สีดำและสีเขียว จากแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสี  แล้วชายชรานี่เล่า? นี่ไม่มีเหตุผลเลย!

เย่ว์หยางโลดเต้นไปมาอย่างกระวนกระวาย แต่นี่เป็นเพียงความฝัน เขาไม่สามารถไล่ตามได้  ร่างกายของเขาหนักเหมือนตะกั่ว และเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

เขาบ่นว่าทำไมถึงไม่มีใครปลุกเขา

ทันใดนั้น

ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงสวรรค์ที่ไพเราะสงบ

ในใจของเขารู้สึกคุ้นเคยกับเสียงที่ได้ยินนี้ เสียงไพเราะจนไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้ ...... จากนั้นเป็นเด็กหญิงน้อยน่ารักสองคนที่ดูคุ้นเคยแต่เขามิอาจเรียกชื่อได้ พวกเธอนำแสงสีดำกลับมาวางไว้ต่อหน้าเขาอย่างชาญฉลาด   ในเวลานั้นเขาตื่นเต้นมากอยากจะจูบแม่หนูน้อยทั้งสอง แต่สายเกินไป  มีเด็กสาวที่เขารู้สึกว่าคุ้นเคยดึงแสงสีดำกลับไปอีก นางชิงแสงสีดำไปต่อหน้าต่อหน้าของเขา

ถ้าเขาไล่ตามนางได้ทัน เขาคงจับนางฟาดก้นเป็นแน่

เย่ว์หยางตัดสินใจรอให้ตื่นจากฝันก่อน แล้วค่อยคิดหาโอกาสตอบโต้นาง

จับนางหวดก้นให้ได้

ดูซิว่านางจะกล้าซุกซนอีกไหม!

อย่างไรก็ตาม ฝันนี้ใช้เวลายาวนาน ทำไมถึงไม่ตื่นสักที?