เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1238 ปากพาตาย

 

 

ตอนที่  1238  ปากพาตาย

หมัดฮิปโปดาวตก!

ในท่ามกลางเสียงหัวเราะของคุณชายหลี่หมิง บัณฑิตวัยกลางคนได้ยินเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นราวกับฟ้าถล่ม

 

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีวิชาหมัดมวยที่เรียกว่าหมัดฮิปโปดาวตก ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แม้แต่ยอดฝีมือผู้เชี่ยวชาญวิชาหมัดมวยก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน  เพราะผู้บัญญัติวิชานี้เป็นเด็กหนุ่มจากโลกอื่น!   แต่ไม่สำคัญว่าเขาจะเข้าใจมันหรือไม่  แต่เขาไม่สามารถขัดขวางพลังของมันได้.... เมื่อบัณฑิตวัยกลางคนได้ยินเสียงร้องเตือน  เขารู้สึกว่ากระดูกทั้งหมดของเขาราวกับถูกค้อนหนักนับไม่ถ้วนทุบใส่อย่างรุนแรงแม้แต่กระดูกที่สมบูรณ์ก็ยังไม่เหลือ  เขายังรู้สึกว่าอวัยวะภายในทั้งหมดของเขาถูกบดขยี้จนแหลกสลายและพุ่งขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ

อย่างไรก็ตามขณะที่จะพุ่งออกมาจากลำคอ

ฝ่ามือที่แช่แข็งได้แม้กระทั่งวิญญาณกดลงบนใบหน้าของเขา

บัณฑิตวัยกลางคนรู้สึกว่าร่างกายของพวกเขารวมถึงวิญญาณของเขาถูกแช่แข็งรวมทั้งความเจ็บปวดด้วย

บัณฑิตวัยกลางคนล้มลงกับพื้นและแตกกระตายเป็นชิ้นๆ เลือดเนื้อและวิญญาณของเขาแตกสลายถูกทำลายภายใต้กฎของผู้พ่ายแพ้ของเวทีทอง และในที่สุดก็หายไปเหลือแต่ความว่างเปล่าราวกับว่าพวกเขาไม่เคยปรากฏมาก่อนในโลก

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แต่อสูรที่ทำสัญญาทั้งหมดก็ระเบิดและตายไปในเวลาเดียวกัน

คัมภีร์อัญเชิญชั้นทองระเบิดกลางอากาศ

ตกร่วงทันที

เมื่อมันร่วงลงบนเวทีทองก็กลายเป็นของที่ไม่มีเจ้าของเศร้าหมองไม่มีประกายเหมือนตอนเป็นคัมภีร์ทองครั้งก่อน

เสียงหัวเราะของคุณชายชะงักเหมือนถูกมีดตัด เขามองทุกอย่างข้างหน้าอย่างคาดไม่ถึงตะลึงงันอยู่ชั่วครู่ทำอะไรไม่ถูก  เห็นได้ชัดว่าเขาคำนวณทุกอย่างด้วยตัวเองไว้แล้ว แน่ใจว่าจะไม่มีการต่อสู้ที่คาดไม่ถึง  ผู้ช่วยที่เป็นเหมือนมือขวามือซ้ายของเขาถูกฆ่าได้อย่างไร?  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เป็นไปได้หรือว่าเย่ว์ไตตันจะมาที่นี่เพื่อพลิกสถานการณ์?

ไม่ เวทีทองไม่ได้เสียสมดุล ไม่ควรมีใครเข้ามาร่วม และถ้ามีคนบุกเข้ามา เขาจะต้องรู้เป็นคนแรก

ถ้าไม่ใช่เย่ว์ไตตันผู้พลิกสถานการณ์ในตำนาน แล้วอย่างนั้นนี่คืออะไร?  สนามรบทั้งหมดปลอดภัยอย่างแน่นอน  ถ้าอย่างนั้นเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้อย่างไร?

“ตายซะเถอะ!”  ขณะที่ร่างเย่คงถูกอสูรกดไว้ เย่คงพยายามรวบรวมพละกำลังอยู่นานเรียกวานรเพชรกระโดดเข้ารับมือบุรุษชุดคลุมดำที่ถูกซุ่นเทียนต่อย จากนั้นจับร่างของบุรุษชุดคลุมดำบิดจนร่างขาดสองท่อน โลหิตฉีดพุ่งจากศพ และองค์ชายเทียนหลัวถูกไล่ต้อนจนหมดแรง ใช้เพลิงฟ้ากวาดไหม้โลหิตทั้งหมดไม่เหลือ

ขณะที่เพลิงฟ้ากำลังเผาผลาญวิญญาณในเลือดสีดำ

มันบินหนีออกไปทันที

ด้วยความเร็วราวกับสายฟ้า

ซุ่นเทียนและเสวี่ยทันหลางสองคนที่อยู่ใกล้ที่สุดลงมือขัดขวางทันที ขณะที่หญิงสาวเท้าเปล่าและเย่คงลงมือล้มเหลว

อย่างไรก็ตามในเวลานี้  มีอสูรที่สูงกว่าเย่คงยื่นมือที่น่าเกลียดจับวิญญาณดำที่มาจากร่างของชายชราชุดดำได้

วินาทีต่อมาแขนที่เกลียดของวานรยักษ์รั้งกลับ

มีอสูรยักษ์ที่น่าเกลียดน่ากลัวขนาดทำให้เด็กหยุดร้องไห้ และฝันร้ายไปตลอดชีวิต มันมีขนาดตัวเท่าเนินเขายืนอยู่ในท่ามกลางเวทีทอง อ้าปากที่น่าเกลียดกว้าง สัตว์ประหลาดนั้นคว้าวิญญาณชายชราชุดดำและกลืนลงไปอย่างง่ายดาย จากนั้นส่งเสียงเรอราวกับว่ากินอาหารมื้อใหญ่ด้วยความพอใจ

หลังจากกินวิญญาณสีดำแล้ว

อสูรหุ่น (ศพ) ทั้งหมดก็ระเบิดตาย กระดูกผุกร่อนกระจายอยู่ทั่วทุกที่

กลิ่นของซากศพที่เปลี่ยนไปเป็นควันดำลอยขึ้นจากเวทีทอง เพลิงฟ้าจากองค์ชายเทียนหลัวและลมยะเยือกของเสวี่ยทันหลางคอยควบคุมควันดำ กระดูกค่อยๆ สลายอย่างต่อเนื่องจนเหลือแต่ผงเถ้าถ่านสีเทา และรอยเปื้อนยากจะลบเลือน

“ข้าก็ควรไปเช่นกัน!”  ร่างของซุ่นเทียนจางลงอย่างรวดเร็ว พลังงานของร่างเหือดหายไปเหมือนหิ่งห้อย

“สามารถสู้ร่วมกับท่าน เรารู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก”  ก่อนนี้เย่คงยังดูถูกซุ่นเทียนว่าน่ารังเกียจ แต่ตอนนี้เขาพูดด้วยสีหน้าจริงใจที่ยากจะเห็นได้ เขากำหมัดทาบอกยืนเคารพด้วยมารยาทของนักรบอย่างจริงจัง  มารยาทแบบนี้โดยทั่วไปจะปฏิบัติต่อผู้อาวุโสกล่าวคือตอนนี้เขาไม่ได้ปฏิบัติต่อคนผู้นี้เหมือนศัตรู แต่ถือว่าเป็นผู้อาวุโสที่น่าเคารพนับถือคนหนึ่ง

“ฮ่าฮ่า ข้าก็มีความสุขมากเช่นกัน ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันอย่างนี้ บางทีมหาเทพคงเมตตาสงสารข้า ทำให้ข้าหายวิกลจริตฟื้นจากความสับสน ได้ใช้ความสามารถเล็กน้อยปกป้องดินแดนมาตุภูมิ...” ซุ่นเทียนมีสีหน้าสง่างามตามปกติ ใบหน้ามีรอยยิ้มเป็นมิตรเหมือนกับลุงเพื่อนบ้าน

ดวงตาของเขาไม่ลึกอีกต่อไป

ไม่มีความคิดสังหารอีกต่อไป

ตรงกันข้ามกลับเป็นการปลดเปลื้องภาระที่มิอาจพรรณนาได้... ซุ่นเทียน ราชาที่ครั้งหนึ่งเคยสู้กับผู้เยาว์อย่างเย่ว์หยาง เย่คง เจ้าอ้วนไห่ถึงสามครั้งครา  อัจฉริยะผู้เย่อหยิ่งนี้กลายเป็นคนวิกลจริตเพราะความล้มเหลวของเขา  ตอนนี้เขาต่างไปจากที่เคยเป็นตามปกติ  แต่เหมือนกับผู้อาวุโสในตระกูลที่ใกล้จะจากโลกไป สายตาของเขามองดูเย่คง เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวอย่างผ่อนคลายสบายใจ

ในที่สุดเขามองดูเจ้าอ้วนไห่ในร่างที่น่าเกลียดค่อยๆ จางหายไปกลายเป็นเจ้าอ้วนสีหน้าหวาดๆ

สายตาที่มองดูในครั้งนี้ไม่มีความเกลียดชังและเป็นศัตรูเหมือนในอดีตอีกต่อไป

แต่เป็นความการุณย์

เหมือนมองดูลูกหลานด้วยความเมตตา

“ข้าจะจำท่านลุงไว้ตลอดไป  แม้ว่าท่านจะเคยเป็นศัตรูของเรา แต่วันนี้ท่านเปลี่ยนไปอย่างน่าประทับใจเรามาก!  เอ่อ แม้ว่าข้าอ้วนไห่ที่เคยเป็นขยะไม่มีอะไรจะพูดก็ตาม  แต่ในใจข้าจะไม่ลืมราชาผู้หยิ่งในศักดิ์ศรี  ข้าจะไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งท่านสามารถทำให้ข้าต้องดิ้นรนต่อสู้อย่างหนัก จะไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งข้าเคยทำงี่เง่าและไร้สติจนส่งผลต่อท่านลุงผู้อาวุโสในวันนี้!”  เจ้าอ้วนไห่ยืนอยู่ต่อหน้าซุ่นเทียนที่มีสีหน้าเป็นประกายเปล่งปลั่ง มือของเขาเหยียดออกเหมือนอยากกอดคู่ต่อสู้ที่ครั้งหนึ่งต่อสู้กับเขาแทบตาย

“ฮ่าฮ่า..พวกเจ้าเด็กๆ ให้บทเรียนกับข้ามากมาย.. ข้าเคยก้าวเดินผิดทางมาก่อน และไม่ได้มีการแก้ไขนอกจากผิดพลาดถลำลึกเข้าไปเรื่อยๆ  โชคดีที่พวกเจ้าทำให้ข้าได้มีโอกาสเริ่มต้น  มิฉะนั้นข้าคงไม่ได้เป็นลุงเหมือนในวันนี้!”  ซุ่นเทียนเริ่มกอดเจ้าอ้วนไห่  เขาทำเช่นนี้เท่ากับเร่งให้ร่างกายสูญสลายเร็วขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะจักรพรรดิทองอสูรพิทักษ์ของเขาที่พยายามประคองชีวิตซุ่นเทียนไว้ คาดว่าเขาคงไม่อาจทนอยู่ได้แม้แต่วินาที

“ตลอดที่ผ่านมา ท่านลุง ท่านคือนักสู้ที่เราผู้เยาว์ภูมิใจและถือเป็นแบบอย่าง  เราจะช่วยดูแลหอทงเทียน ดูแลมาตุภูมิของเรา หอทงเทียนจะไม่มีวันล่มสลาย เราไม่อาจสัญญากับท่านได้มากกว่านี้แล้ว ความสามารถของเรามีขีดจำกัด เราไม่สามารถทำอะไรเพื่อท่านได้ แต่นี่คือสิ่งเดียวที่เราสัญญากับท่านได้!”  เจ้าอ้วนไห่พูดพลางหลั่งน้ำตาเป็นทาง

น้ำตาหยดลงร่างที่พร่าเลือนของซุ่นเทียนมากขึ้น

จากนั้นหยดลงพื้น

จากนั้นซุ่นเทียนกอดเจ้าอ้วนไห่หัวเราะอย่างมีความสุข  “ข้าตายไปแล้ว  ข้าตายในเงื้อมมือเจ้าวันนั้น  แต่สวรรค์เมตตามอบโอกาสให้ข้าได้ชดใช้ ข้าได้กำไรชีวิตมาแล้วทำไมต้องต่อต้านความตาย  ข้าตระหนักว่าความตายเป็นการเริ่มต้นอีกครั้ง  ก่อนที่ข้าจะเดินทางสู่ปรภพ  ข้าจะมอบความปรารถนาสุดท้ายให้ศัตรูเก่าของข้า  อดีตคู่ต่อสู้ของข้าอย่างเจ้าข้าเคยดูถูกว่าเป็นมดแมลงน้อย  เด็กน้อย การเติบโตก้าวหน้าของพวกเจ้าทำให้ผู้อาวุโสแทบมิอาจทนดูได้ เด็กน้อย..เจ้าเรียกข้าว่าลุง ข้าจะมอบลูกน้อยที่มีค่าที่สุดในชีวิตข้าให้เจ้า... นั่นเหมือนกับชีวิตของข้า เป็นสิ่งเดียวที่ข้ามี...”

ก่อนร่างกายของซุ่นเทียนจะสลายไปอย่างสมบูรณ์ซุ่นเทียนใช้ทักษะแฝงเร้นของคัมภีร์อัญเชิญเปลี่ยนจักรพรรดิทองเป็นแสงสีทองกลุ่มหนึ่ง

ก่อนจะแทรกหายเข้าไปในหน้าผากเจ้าอ้วนไห่

จากนั้นทั้งหมดกระจายเป็นแสงสีทองเรืองแสงและหายไปทีละนิดๆ

คัมภีร์อัญเชิญที่สูญเสียเจ้าของร่วงตกลงพื้น เจ้าอ้วนไห่ที่มีหน้าเป็นประกายสีทองก้มหน้ามองน้ำตาหยดลงบนคัมภีร์อัญเชิญที่หมองประกายค่อยๆ เช็ดไม่ให้มีฝุ่นและรอยเปื้อน

“ข้าจะหาเจ้านายที่ดีที่สุดให้มัน!”  เจ้าอ้วนไห่เงยหน้ามองท้องฟ้าพึมพำกับตนเอง  “เจ้านายคนต่อไปของมันจะต้องเปล่งประกายรุ่งเรืองกว่าท่าน โปรดมองดูจากฟากฟ้าเถิด..”

เย่คงและเสวี่ยทันหลางจับไหล่ของเจ้าอ้วนไห่ แต่พวกเขาเงียบไม่พูดอะไรปลอบใจเขา

องค์ชายเทียนหลัวไม่พูด

แต่หญิงสาวเท้าเปล่าผู้ไม่รู้ว่านางทรยศเจ้านายหลุดออกจากพันธสัญญาตั้งแต่เมื่อใด  นางยิ้มให้พวกเขาขณะมองดูคุณชายหลี่หมิงที่กำลังโกรธโมโหมาก  นอกจากพี่น้องตระกูลหลี่ที่อยู่ในเวทีไม่รู้เรื่องเหตุเปลี่ยนแปลงภายนอก  ความขัดแย้งของทั้งสองฝ่ายนั้นชัดเจน  อย่างไรก็ตามสิ่งที่แตกต่างจากครั้งก่อนก็คือ คุณชายหลี่หมิงขาดกำลังคน เหลืออยู่ตัวคนเดียว ขณะที่ฝ่าย เย่คง เจ้าอ้วนไห่ไม่ได้รับความเสียหาย และหญิงสาวเท้าเปล่านี้เป็นผู้ช่วยที่เข้มแข็ง

“เจ้าอ้วน!  เป็นเจ้าเสแสร้งแกล้งแสดงละครตบตา!”  คุณชายหลี่หมิงเกลียดชังจนสบถคำพูดออกมา  ขณะนั้นเอง เขารู้สึกอยากกัดกินเลือดเนื้อของเจ้าอ้วนไห่ยิ่งนัก มิฉะนั้นคงไม่สามารถขจัดความโกรธเกลียดออกไปจากใจได้แน่

คุณชายหลี่หมิงไม่เคยประสบกับความพ่ายแพ้ ไม่เคยทำผิดพลาดและไม่เคยถูกหลอก

ปรากฏว่าถูกหลอกลวงปั่นหัวโดยเจ้าอ้วนงี่เง่า

นี่คือความอัปยศอับอายครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต

ต่อให้ศัตรูตบหน้าเขาอย่างรุนแรง คุณชายหลี่หมิงก็ยังไม่โกรธและอับอายเท่าใดนัก... เพราะนี่คือความปั่นป่วนของระดับสติปัญญาของเขา ความปั่นป่วนยุ่งยากของสติปัญญาที่เขาภูมิใจที่สุด!  เป็นเพราะเขาดูแคลนเจ้าอ้วนงี่เง่านี่เกินไป เขาประเมินเจ้าอ้วนต่ำเกินไปอย่างสิ้นเชิงจึงทำให้ต้องเสียนักสู้ที่เป็นมือขวาและมือซ้ายของเขาในการต่อสู้ครั้งแรก

“ข้าผิดไปแล้ว ท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ท่านพ่อวิพากษ์วิจารณ์ข้าถูกแล้ว ข้ามักจะประเมินคนต่ำเกินไป ข้าต้องเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ในภายหลัง!”  คุณชายหลี่หมิงสูดหายใจลึกและข่มความโกรธและความอาย  ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาโกรธ แต่เป็นเรื่องของความอาย

“สายเกินไปแล้ว!”  เย่คงแค่นเสียงเย็นชา

“......”  เสวี่ยทันหลางไม่พูด แต่มองดูคุณชายหลี่หมิงเหมือนมองคนตาย

“เจ้าโกรธนักไม่ใช่หรือ?  เจ้าอยากกัดกินเลือดเนื้อข้ามากนักไม่ใช่หรือ?”  เจ้าอ้วนไห่ยิ้มเหมือนดอกไม้บาน และหัวเราะจนไขมันกระเพื่อม  “บอกตามตรง ข้าก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจเจ้าและเข้าใจเจ้าเป็นอย่างดี  เพราะเราเป็นคนประเภทเดียวกัน โง่และตาบอดเหมือนกัน!  แต่ข้ายังดีกว่าเจ้าเล็กน้อย นั่นคือ ข้าไม่เคยเห็นว่าวิสัยทัศน์การมองของข้าสมบูรณ์แบบ  แน่นอนว่าข้ารู้ตัวดีว่าข้ามันก็แค่ขยะ  ดังนั้นข้าจึงมักใช้สายตามุมมองของคนอื่นเป็นมาตรฐาน  อย่างเช่นเย่ว์ไตตันที่เจ้าต้องการเอาชนะและอิจฉาเขาแม้กระทั่งในความฝันของเจ้า....  ในฐานะที่เป็นลูกพี่แต่ไม่เป็นที่น่าสนใจเหมือนรุ่นน้อง นั่นเป็นเรื่องน่าอนาถ   ข้ามองดูเจ้าเป็นตัวอย่างแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเหตุไรถึงได้สับสนก็ไม่รู้  ข้ามีลูกน้องฝีมือดีหลายคนไม่ว่าจะเป็นเจ้าลิง หนุ่มน้ำแข็ง องค์ชาย..โฮ้ย... ใครเขกหัวข้าวะ?”

เจ้าอ้วนไห่ไม่กล้าอวดดี เพราะกลัวโดนเย่คงลากไปฝัง

หน้าของคุณชายหลี่หมิงบิดเบี้ยวน่าเกลียด

อย่างไรก็ตามเขาพยายามคงศักดิ์ศรีความภูมิใจสุดท้ายเอาไว้  “ที่เวทีทอง ไม่ว่าเจ้าจะใช้ของวิเศษอะไร มีอสูรปราณฟ้าสักกี่ร้อย ก็ไม่มีอะไรนอกไปจากหาเรื่องตาย”

ร่างกายมากกว่าครึ่งหนึ่งของเจ้าอ้วนไห่ถูกฝังอยู่ในอิฐทองทันที เขาพยายามดิ้นรนตะโกน  “ข้ารู้ว่าเจ้ามีสมบัติมากมาย แต่เวทีทอง  แม้ว่าเนื่องจากหลี่ชิวหลี่เกอเจ้าสองคนนี่จะโง่เง่าไม่พูดอะไร แต่ดูเหมือนพวกเขาจะใช้มดกัดกินเวทีทองของเจ้า  เจ้าควรนำสมบัติวิเศษที่คล้ายกับธงเทพเพลิงทองออกมาใช้ดีกว่า  โอวเจ้าลิง  เจ้าก็โดนฝังด้วยหรือ?  ข้าเป็นลูกพี่ของเจ้ากล้าท้าทายลูกี่หรือ... โอ๊ย.. ช่วยด้วยๆ!”