เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1271 หมาเฝ้าบ้าน ลืมเอากระดูกให้เจ้า

 

ตอนที่  1271  หมาเฝ้าบ้าน ลืมเอากระดูกให้เจ้า

บันไดสวรรค์ชั้นที่สิบ

ที่นี่คือมิติแตกสลายที่ไม่มีสัญญาณสิ่งมีชีวิต

 

เนื่องจากมีการสู้รบที่รุนแรงหลายครั้งที่นี่แม้ว่าจะมีกฎสวรรค์และกฎแห่งโลก  พื้นที่จะทำการเยียวยาตัวเองโดยอัตโนมัติ  แต่หลายพันปีที่แล้วบันไดสวรรค์ชั้นที่สิบยังคงมีมิติแตก ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ สามารถเติบโตที่นี่ได้

ท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีฟ้าสดใส มีหลุมดำเล็กใหญ่ที่น่ากลัวมากมาย

เป็นเช่นนี้มาตลอดเวลา

รอยแยกในท้องฟ้าเหล่านี้กลืนกินพลังงานทั้งหมดที่จำเป็นต่อสภาพแวดล้อมโดยรอบ

ไม่ต้องพูดถึงร่างกายที่มีชีวิตเลือดเนื้อ ต่อให้เป็นก้อนหิน ต้นไม้ใบหญ้าเมื่อตกลงไปในนี้ก็สลายกลายเป็นผุยผง

บนพื้นไม่ได้เป็นดินที่อุดมสมบูรณ์ มีภูเขาเนินเขาและสายน้ำไหลริน เกาะนับไม่ถ้วนถูกรอยแยกมิติเวลาแบ่งออกเป็นเศษเล็กเศษน้อยอยู่ข้างหน้าพวกเขา 

เหนือเกาะแต่ละแห่งจะมีรอยแยกมิติตัดขาด นอกจากดินที่ใช้ไม่ได้แล้วยังเป็นขยะเสีย

บนพื้นที่เกาะขนาดใหญ่

เงียบสงัด

กลุ่มทหารเกราะทองยืนหยัดมั่นคงดุจภูเขาหนักแน่นมั่นคง

ทหารเพียงสองสามร้อยคนแต่พลังของพวกเขาเพียงพอต่อการกัดกินทุกอย่างในโลก และเชื่อได้ว่าธงชัยของพวกเขาไม่มีใครสามารถหยุดลงได้

ทหารเกราะทองแต่ละคนทรงพลัง พวกเขาได้รับการปกป้องโดยเต็นท์ขนาดเล็กที่มองแทบไม่เห็น  ดูเหมือนว่าเต็นท์ขนาดเล็กที่ชำรุดทรุดโทรมนี้เป็นสิ่งมีชีวิตพิเศษ มีค่ามากกว่าชีวิตพวกเขาและมีค่ามากกว่าสมบัติใดๆ   ด้านหลังของทหารเกราะทองคำเป็นกลุ่มผู้อาวุโสชุดทอง ทุกคนมีหนวดเคราขาวโพลนถือคทาเงินอยู่ในมือ นั่งล้อมรอบเต็นท์เล็กอย่างสบายๆ   มีหัวหน้าคนหนึ่งมองดูสะดุดตา

ผู้อาวุโสที่ดูทรงปัญญาน่าเคารพแตกต่างทหารเกราะทองที่มีสีหน้าสำรวมเคร่งครัด แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในกลุ่มสังคมเดียวกัน แต่พวกเขาแต่ละคนแตกต่างห่างไกล

ในสองกลุ่มต่างระดับกันนี้

ไม่ว่ามองดูผิวเผินเหมือนจะเข้ากันได้ แต่ความจริงเป็นกลุ่มที่ขัดแย้งกันไม่สามารถรวมกันหรือตัดขวางกันได้

เมื่อจักรพรรดินีราตรีลงมาอยู่ต่อหน้าพวกเขา เพียงมองแวบแรกนางก็พบเห็นความแตกต่างของคนทั้งสองกลุ่ม และเห็นความตั้งใจที่แท้จริงของผู้เป็นหัวหน้าที่อยู่ในกระโจมโทรมๆ  เจ้านายที่ซ่อนตัวอยู่นั้นไม่ได้สนใจความสามัคคีและความร่วมมือเลย  เขาต้องการแค่การแข่งขันและดิ้นรน ยิ่งทั้งสองฝ่ายไม่ลงรอยกันอย่างรุนแรงก็ยิ่งเป็นประโยชน์ต่อการปกครองของเขา

 “เจ้าเป็นใคร?”  จักรพรรดินีราตรีซ่อนตัวอยู่กลุ่มดวงดาวเลิกคิ้วเล็กน้อย

 “ข้าผู้นี้ชื่อจางเว่ยแห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ ฉายาว่า ‘เทพทวารบาล’ ผู้อาวุโสสามสุดยอดยังอยู่ด้านหลังข้า ถ้าเจ้าไม่มีความสามารถเอาชนะผ่านข้าไปได้ เจ้าก็ไม่มีทางได้พบกับสามผู้อาวุโสสูงสุด สำหรับนักรบหอทงเทียน ข้าผู้นี้คาดหวังมาตั้งแต่หกพันปีก่อนคิดว่าจะได้ระบายอารมณ์โกรธด้วยดาบที่ทรงพลังนี้ มันกำลังหิวโหยและแทบทนไม่ได้!”  ในกระโจมเล็กมีเสียงแค่นที่ทรงพลังดังออกมา

 “อา.. เจ้าคือสุนัขเฝ้าบ้านของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์หรือ?  ข้าลืมเอาเนื้อติดกระดูกมาให้เจ้าแทะกิน”  จักรพรรดินีราตรีแค่นเสียงเยาะเย้ย

 “ไม่เป็นไร  ข้าผู้นี้จะใช้เนื้อติดกระดูกของเจ้าแทน!”  เสียงน่าเกรงขามที่ดังมาจากในกระโจมโต้กลับทันที

 “สุนัขแก่ไม่มีเขี้ยว เจ้ายังไม่ตื่นอีกหรือ?” ปกติจักรพรรดินีราตรีไม่ใช่คนดุร้ายวาจาจัดจ้าน แต่เพื่อดึงดูดความเกลียดชังของศัตรูและดึงดูดความสนใจของสุดยอดนักสู้อย่างตงฟางและราชันย์ไร้ใจ นางพยายามเลียนแบบน้ำเสียงเย่ว์หยางโจมตีศัตรูที่อยู่ข้างหน้านาง  ด้วยสถานการณ์ที่ยากลำบากนางหวังว่าจะเอาชนะช่วงเวลาสามวันให้เย่ว์หยางและจื้อจุน ยิ่งทอดเวลานานยิ่งดียิ่งขึ้น

ข้างหน้านางคือเทพทวารบาลจางเว่ยแห่งตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ เหมาะให้นางรับมือ

นางไม่กังวลเรื่องการต่อสู้ของนางกับราชันย์ไร้ใจ

กังวลแค่เวลาอย่างเดียว

ต้องไม่สั้นจนเกินไป

ระยะเวลาสามวันไม่นานนัก  แต่จักรพรรดินีราตรีรู้สึกว่าภายใต้การต่อสู้รุมล้อมของนักสู้ระดับเทพทั้งสาม อาจเกิดอุปัทวะได้ เพราะเวลานี้การต่อสู้เกินกว่าที่ราชันย์ไร้ใจคาดไปมาก เป้าหมายคือนักสู้ระดับเทพคนเดียว

ตอนนี้ไม่ทราบว่าเทพทวารบาลจางเว่ยโผล่ออกมาจากที่ใด ทั้งยังเข้าแทรกแซงการต่อสู้ของสงครามเทพ ตามปกติถือว่าเหมาะสมกับจักรพรรดินีราตรี

 “เฮอะ!  นักรบของหอทงเทียนน่าเบื่อยิ่งนัก พวกเขาดีแต่เล่นกลอุบาย  นอกจากความสามารถนี้แล้วในช่วงหกพันปีที่ผ่านมา หอทงเทียนไม่ได้มีความก้าวหน้าเลยใช่ไหม?”  จางเว่ยเทพทวารบาลดูเหมือนจะดูถูกจักรพรรดินีราตรีว่าเพิ่งเลื่อนเป็นนักสู้ระดับเทพ

 “ก่อนเจ้าตายข้าค่อยบอก”  จักรพรรดินีราตรีเคลื่อนไหว

ดวงดาวนับไม่ถ้วนฉายประกายอยู่ในท้องฟ้า

เริ่มปรากฏทีละดวงๆ

และกลายสภาพเป็นฝนดาวตกภายในทางช้างเผือกและเข้าถล่มทหารเกราะทองและเหล่าผู้อาวุโสข้างหน้า  แน่นอนว่ากระโจมที่มีนักสู้ระดับเทพจางเว่ยอยู่ในนั้นก็รวมอยู่ด้วย

ดาวตกที่ใช้โจมตีราชาสองหัวเผ่ามังกรฟ้า ซ่างหลง ข่งหลงกระจายเต็มท้องฟ้าอีกครั้ง

ตอนนี้จักรพรรดินีราตรีเสริมพลังเทพเข้าไปด้วย

มีความเป็นไปได้ว่าจะสามารถทำลายกองทหารเกราะทองที่ยืนอยู่ข้างหน้าให้กลายเป็นฝุ่นสลายหายไปในจักรวาล

นางไม่เข้าใจแม้แต่น้อย สงครามเทพไม่จำเป็นต้องทำให้รูปลักษณ์น่าดึงดูดก็ได้  แค่ใช้ทหารเกราะทองที่มีพลังนักสู้ปราณฟ้าที่ไม่ได้มีพลังใกล้เคียงระดับเทพ  ซึ่งยังห่างไกลจากระดับกึ่งเทพ?

ในท้องฟ้าแยกออก มีมือยักษ์ข้างหนึ่งปรากฏทันที

สีทอง

ราวกับว่ามีดวงอาทิตย์เหนือดวงอาทิตย์

ทันทีที่มันโผล่ออกมาก็ฉายแสงกระจายไปทั่วทั้งโลก

พลังสูงส่งของเทพส่งแรงกดดันนักรบเกราะทองที่ยืนกัดฟันอยู่บนพื้น

จักรพรรดินีราตรีตั้งข้อสังเกตอย่างระมัดระวังขึ้นเล็กน้อย เมื่อเทียบกับทหารเกราะทองเหล่านี้ กลุ่มนักปราชญ์ชุดยาวดูเจ้าเล่ห์มากกว่า  พวกเขาไม่เป็นไรเพราะพวกเขาหลีกเลี่ยงพลังกดดันของฝนดาวตก  แต่แรงกดดันของยักษ์สีทอง ทำให้พวกเขาไม่สามารถทำตัวสบายๆ ได้อีกต่อไป  ร่างของแต่ละคนต้องอดทนต่อแรงอัดกระแทกของพลังจากเทพทั้งสอง  เมื่อเทียบกับทหารเกราะทองกับบัณฑิตเฒ่าแล้ว  มีนักสู้ที่มีพลังมากกว่าไม่กี่คน  ความแข็งแกร่งของพวกเขาสูงกว่าหนึ่งระดับหรือสองระดับ

มือยักษ์สีทองครอบคลุมท้องฟ้าครึ่งหนึ่ง มือนั้นเหยียดออกและตบลงที่ฝนดาวราวกับสายฟ้า

ไม่เพียงเท่านั้น

แต่ยังคงบังคับทิศทางของอุกกาบาตเหล่านั้น

แทนที่จะปล่อยให้พวกมันเข้าไปในรอยแยกมิติหลุมดำ

มือยักษ์ทองบดขยี้อย่างไม่หยุดหย่อน และอุกกาบาตเหล่านั้นแตกกระจายเป็นผุยผงร่วงลงบนฝ่ามือยักษ์ทอง..... เมื่อเห็นฉากภาพนี้ทหารเกราะทอง ที่ถูกตรึงจากพลังกดดันของเทพไม่สามารถทำอะไรได้  แต่เห็นความคลั่งไคล้ในสายตาของพวกเขา  พวกเขามีระเบียบวินัยที่เข้มงวด เมื่อหัวหน้าไม่พูด พวกเขาไม่กล้าเคลื่อนไหว แม้ว่าพลังเทพจะมาถึงตัว  พวกเขาก็ยังไม่กล้ากระพริบตา  เพื่อชัยชนะของเจ้านาย  พวกเขาได้แต่ตะโกนเงียบๆ ในใจ

พวกผู้อาวุโสชุดทองไม่ได้ทำอะไร

สีหน้าของพวกเขาตกใจพอๆ กันแต่ลึกลงไปในดวงตาของพวกเขายังคงมีประกายปัญญา

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ยอมแพ้เทพทวารบาลจางเว่ยผู้หยิ่งยโส พวกเขาไม่ได้เป็นคนของพวกนี้ แต่การลงมือครั้งนี้พวกเขาต้องมารวมตัวกันและต้องเชื่อฟังเขา

จักรพรรดินีราตรีซ่อนตัวอยู่ในทางช้างเผือกและสังเกตอย่างระมัดระวัง

สำหรับคลื่นโจมตีฝนดาวตก นางไม่เพียงแต่แสดงฝีมือเท่านั้น แต่ยังมีความหมายที่ซ่อนเร้น  แน่นอนว่าหัวหน้านายกองทหารผู้เรียกตนเองว่าเทพทวารบาลมีพลังแข็งแกร่งระดับเทพ สมควรที่เขาจะหยิ่งยโสได้

ก็แค่

เขาเป็นนักสู้ระดับเทพที่หยิ่งยโสเท่านั้น

เขาทำหน้าที่องครักษ์เฝ้าประตูได้อย่างไร ทั้งที่เขามีสถานะเช่นนี้?

ราชันย์ไร้ใจหรือเจ้าตำหนักสูงสุดเทียนอี้แข็งแกร่งขนาดจัดให้นักสู้ระดับเทพเป็นคนเฝ้าประตูหรือ?

ราชันย์ไร้ใจส่งคนผู้นี้มาทดสอบ เขามองแผนถ่วงเวลาของนางออกหรือ?   หรือว่าราชันย์ไร้ใจและเจ้าตำหนักสูงสุดเทียนอี้กำลังต่อสู้กันอย่างลับๆ ในช่วงเวลาสุดท้ายก่อนได้สมบัติลับแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ ราชันย์ไร้ใจไม่ยินดีจะสิ้นเปลืองกับการใช้พลังเทพ เพราะเขากำลังแข่งกับเทียนอี้

หัวหน้านายกองเทพทวารบาลที่อยู่ข้างหน้านาง

เป็นศัตรูที่ทรงพลังอย่างแน่นอน!

 “กลับเป็นสุนัขเฝ้าบ้านที่เห่าเสียงดัง”  จักรพรรดินีราตรียังคงเยาะเย้ยยั่วโมโห เพราะเรื่องการแข่งต่อสู้กันระหว่างราชันย์ไร้ใจและเจ้าตำหนักสูงสุดไม่ใช่เรื่องที่แย่สำหรับนาง

ยิ่งทอดเวลานานยิ่งเป็นประโยชน์ต่อการฝึกปรือของเย่ว์หยางและจื้อจุน

อย่างไรก็ตาม ราชันย์ไร้ใจไม่ลงมือกลับใช้ตัวเล่นเพิ่มอย่างหัวหน้าทหารฝีมือระดับเทพ  ไม่ว่ายังไงก็ตามนักสู้ระดับเทพมากกว่าสองคนไม่สามารถล้มลงและพ่ายแพ้ได้โดยไม่สนใจเทพทวารบาลก็ได้!  ในปัจจุบัสนี้แนวทางที่ดีที่สุดก็คือการต่อสู้กับเทพที่หยิ่งยโสให้นานเป็นการดีที่สุด และควรจะต้องสู้กันสองวันสามคืนเพื่อให้เย่ว์หยางและจื้อจุนมีเวลามากขึ้น...  “หมื่นปีที่แล้วตัวข้าได้ฆ่าคนโง่ที่เพิ่งเลื่อนเป็นระดับเทพ และทำให้มันจมอยู่กับความตายอย่างไร้ความปราณีมาแล้ว  เมื่อหกพันปีก่อน ที่นี่มีคนงี่เง่าคนหนึ่ง ขอให้ตัวข้ายกเลิกการต่อสู้ บอกว่าความกระหายเลือด จะทำให้จิตใจของคนแข็งกร้าวเกินไปทำให้ส่งผลต่อการฝึกฝน  ฮะฮะ เจ้ารู้ไหมว่าเราผู้เป็นเทพทำยังไง? เราผู้เป็นเทพบิดหัวเจ้าผู้นั้น เหยียบมันไว้ใต้ฝ่าเท้าและปัสสาวะราดใส่มันผู้นั้นอีกครั้ง!   คนโง่แบบนั้นแม้จะเป็นโถฉี่ให้เทพก็ยังไม่คู่ควร!  เจ้าคิดว่าเราผู้เป็นเทพเป็นสุนัขเฝ้าบ้านของตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์จริงหรือ? นั่นเป็นเรื่องตลก เป็นหลานโดยตรงของผู้สร้างตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์นั้น มีสายเลือดสูงส่ง พวกเขาจะย่ำแย่เลวร้าย จะแย่ยิ่งกว่าราชันย์ไร้ใจและเทียนอี้ได้อย่างไร?  เหตุผลที่เราผู้เป็นเทพพร้อมจะรับที่ปกป้อง ข้าชอบการหมุนเวียนเปลี่ยนหน้าที่ เป็นไปได้อย่างไรที่คนโง่ของหอทงเทียนจะเข้าใจได้... ข้าผู้เป็นเทพมีเกียรติมากที่สุด  ความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าผู้เป็นเทพก็คือเมื่อหมื่นปีที่แล้ว นางพญาผู้พิชิต สตรีนั่นถูกผนึกที่หน้าประตูตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ไปเสียก่อน  มิฉะนั้นคงได้ปะทะกัน และนางจะได้เรียนรู้กับความล้มเหลวพ่ายแพ้!”  หัวหน้าทหารผู้เรียกตัวเองว่าเป็นเทพทวารบาลส่งเสียงดังสั่นสะเทือนไปทั้งโลก

 “คำสั่งเสียของเจ้ายาวจริงๆ!”  จักรพรรดินีราตรีหาวอย่างหงุดหงิด

 “นังบ้า!  นักรบหอทงเทียนเป็นเช่นนี้เรื่อย เหลืออยู่แค่ปากเดียว  เจ้าเห็นกระโจมเล็กนั่นไหม นั่นคือสินสงครามของข้าผู้เป็นเทพ เมื่อหมื่นปีที่แล้ว ข้าผู้นี้ได้ก่อสงครามทำลายล้างเข่นฆ่าได้สินสงครามของนักรบหอทงเทียนครั้งแรก  เจ้าโง่นั่นนำกระโจมนี้เข้ามาในสนามรบ  ภายในมีแต่ภรรยาและสนมรัก เขาคิดว่าการต่อสู้คือการละเล่นของเด็กและเขาสามารถเอาชนะได้ตลอดเวลา  เขาชอบอวดโอ่ศักดิ์ศรีตัวเองต่อหน้าภรรยาและนางบำเรอ  นับว่าโง่จริงๆ ข้าผู้เป็นเทพใช้ดาบฟันและสังหารเขา ภรรยาและสนมที่อยู่ภายในข้าตัดศีรษะมาทำแก้วเหล้า.. ข้าผู้เป็นเทพยังคงรักษากระโจมหลังน้อยเอาไว้เป็นสัญลักษณ์แห่งความน่าอับอายของนักรบหอทงเทียน เป็นพยานที่น่าอับอายแต่เชิดชูศักดิ์ศรีข้าผู้เป็นเทพ!  เห็นศีรษะของเจ้าแล้ว กระโจมน้อยของข้ายังขาดเครื่องประดับที่สวยงาม

 “ข้าจะไม่สนทนากับคนเสียสติอีก”  จักรพรรดินีราตรีรู้สึกว่ายิ่งนางคุยกับคนอย่างนี้ นางรู้สึกสติปัญญาของนางจะถูกลดทอนอย่างรวดเร็ว  หากไม่ใช่เพราะต้องถ่วงเวลาล่าช้า นางอาจพังกระโจมน้อยที่เบื่อโดยใช้ฝนดาวตกพันดวง หมื่นดวง

แม้ว่าเวลาจะช้าไปโดยไม่จำเป็น แต่จักรพรรดินีราตรีตัดสินใจแล้ว

ไม่คุยกับเทพทวารบาลอีกต่อไป

คนแบบนี้

เป็นแค่คนบ้าวิกลจริต โรคจิตและไร้เหตุผล