เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1297 อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว

 

ตอนที่  1297  อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว

ภาพยักษ์ชะตายืนตระหง่านราวกับภูเขาสูงเสียดฟ้า

 

ไม่ต้องพูดถึงพลังแรงกดดันและกฎสวรรค์ที่ให้มนุษย์ต้องก้มศีรษะให้

เป็นการยากที่จะเงยหน้ามองดู

แม้แต่ความสูงของตัวมันเองก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นร่างตัวเองได้ทั้งหมด ทุกคนสามารถใช้การสื่อสารทางจิตได้อย่างน่ากลัวเงียบ ทำให้ภาพมีความสูงถึง 18,000 กิโลเมตรครอบคลุมไปทั้งโลก

ภายใต้การชี้นำด้วยความสามารถพิเศษของจักรพรรดิหัวซิ่วรี่ สหายและญาติพี่น้องทุกคนผู้ได้ยินเสียงของแม่สี่ หรือสหายที่สนับสนุนเย่ว์หยางเข้าร่วมการแบกรับพลังชะตา ในขณะนี้ไม่จำเป็นต้องปิดตาของตนเองแล้ว พวกเขาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ความสูงของยักษ์ชะตาที่จะหลอมรวมเข้าด้วยกันในไม่ช้า 18,000 กิโลเมตร เป็นพลังสูงสุดเพื่อการเป็นเทพราชันย์.. เย่ว์หยางหรือคุณชายสามตระกูลเย่ว์ สามารถแบกความหวังที่สูงลิบนี้ เพื่อฟื้นฟูหอทงเทียนให้กลับสู่ความเจริญรุ่งเรืองอีกครั้งหรือ?

แม้แต่เจ้าอ้วนไห่ เย่คงและเสวี่ยทันหลางที่สนับสนุนเย่ว์หยางอย่างมากที่สุด แต่ในใจของเขาคิดว่าพวกเขาคือสหายสนิท

นอกจากนี้ยังอดมีข้อสงสัยบ้างไม่ได้

เพราะยักษ์แห่งโชคชะตาที่ความสูง 18,000 กิโลเมตรต่อหน้าเขาตกตะลึงจริงๆ  ภายใต้การมองเช่นนั้น นั่นคือเทพผู้น่ากลัว เขารู้สึกอ่อนแอและไร้ประโยชน์เหมือนมดเมื่อเปรียบเทียบ

นี่คือพลังควบคุมชะตากรรม!

แม้แต่ชะตาก็สามารถควบคุมได้ และสามารถย้อนกลับได้

ดังนั้นพลังเทพจะไม่น่ากลัวได้อย่างไร?  เขาจะไม่สั่นกลัวได้อย่างไร? จะไม่กลัวและกังวลได้อย่างไร?

 “บางทีข้าอาจตาย แต่ความตายจะไม่สามารถคุกคามข้าได้  ข้าไห่ต้าฟู่ ไม่เกรงฟ้าไม่กลัวดิน  ข้าเป็นพี่ใหญ่ที่ดีที่สุดในโลก และยินดีจะทุ่มเทสละทุกอย่าง  ก่อนนั้นข้ามีความสุขที่ข้าพลาดไป  ก่อนนั้นข้าเคยก่อเรื่องน่าอับอาย ก่อนนั้นความสามารถไม่ได้เรื่อง ก่อนหน้าที่จะถูกโจมตีนั้น ชีวิตของข้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด สมาชิกครอบครัวของข้ามีเป็นจำนวนมากถูกฟันถูกทำร้าย จนถึงทุกวันนี้ ความสุขนั้นกำลังจะถูกพรากไป และทำให้ข้าได้ภูมิใจที่ได้ยืนหยัดอยู่ในท่ามกลางกองกำลังของหอทงเทียน ทั้งชีวิตได้กอบกู้คืนมาและพัฒนาขึ้นมาเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็นความกล้าหาญใดๆ  ทำให้ข้ากลายเป็นที่อิจฉา และมีแม้ความปรารถนาโลกๆ  ข้าต้องการยืนหยัดต่อต้านศัตรู ส่งเสียงต่อต้านศัตรูร่วมกับสหายเพื่อพิทักษ์หอทงเทียน ข้าคือพี่ใหญ่ที่มีความภาคภูมิใจ  .... เทพโบราณ ถ้าท่านมีอยู่จริง โปรดรับทุกอย่างของข้าไป  ข้าต้องการทุ่มเททุกอย่างที่ข้ามีเพื่อแลกกับวันพรุ่งนี้และการบรรลุในอนาคตของเรา  หอทงเทียนจะไม่มีเจ้าอ้วนที่น่าตาย  ข้าอยู่ไม่ได้โดยไม่มีเขา  หากไม่มีเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะมีข้าในวันนี้  เอาทุกอย่างที่ข้ามีไปได้ ตราบใดที่ข้าสามารถแบกรับพลังชะตาไว้ได้ชั่วคราว  ข้าขอวิงวอน  นี่คือสิ่งที่ข้าผู้เป็นรุ่นพี่สามารถทำได้เพื่อเขา  ในชีวิตข้า ข้าขอทำสิ่งนี้อย่างดีที่สุด”

เจ้าอ้วนไห่พึมพำกับตนเอง

ในสายตาของเขามุ่งมั่นอย่างไม่เคยมีมาก่อนในชีวิต

ร่างของเขาดูเหมือนจะสูงขึ้นทันที  พลังภายในรวมเป็นหนึ่งกับภาพของเขาเหมือนกับภูเขาที่ผุดขึ้นมาจากพื้นโลกตั้งตระหง่าน

แรดเพชร ฮิปโปขาวอสูรที่ทำสัญญาก่อนนั้นพากันออกมาทีละตัวและสนับสนุนเขา

นางนวลสายลม ที่ทำสัญญากับเขาไม่รู้ว่าลงมาอยู่บนหัวเจ้าอ้วนไห่ในรูปนกนางนวลตั้งแต่เมื่อใด นางใช้ปากจิกเจ้าอ้วนไห่เบาๆ และลงมาบินรอบตัวเขาสามครั้ง จากนั้นลงมาอยู่บนพื้นกางปีกเปลี่ยนเป็นร่างวิวัฒนาการใช้มือกดที่หัวใจของเจ้าอ้วนไห่เป็นการสนับสนุนเขา

 “บางทีเจ้าอาจถูกบดขยี้เละในวินาทีต่อไปก็ได้ รู้หรือไม่?”  เจ้าอ้วนไห่หันกลับไปมองนางด้วยความจริงใจ

 “ข้าไม่คิดเลยว่าฉลาดๆ อย่างข้าจะมาตายพร้อมกับเจ้าหมูโง่!”  นางนวลสายลมถ่มน้ำลายพูดตามตรง

 “เจ้าฉลาด แต่ก็เลอะเลือนได้ชั่วขณะ”  เจ้าอ้วนไห่เมื่อได้ยิน ก็เริ่มหัวเราะอย่างมีความสุข

 “น่าเสียดาย! มันสายเกินกว่าจะถอนสัญญาแล้ว...”  นกนางนวลถอนหายใจเบาๆ จากนั้นแบ่งพลังและความอดทนที่ยิ่งใหญ่จากโลกวิญญาณผนวกรวมพลังกับเจ้าอ้วนไห่ร่วมแบกรับพลังชะตาที่ครอบงำทุกสิ่ง

 “ถ้าชาติหน้ามี ข้าจะปล่อยให้เจ้าตี ไม่ว่าจะมีชาติหน้าหรือไม่!”  เจ้าอ้วนไห่กัดฟันแน่นแบกรับพลังชะตามหาศาล เขาใกล้จะพังทลายพบกับความตายในเวลาใดเวลาหนึ่งก็ได้ เสียงของเขาเบามาก  นกนางนวลรู้สึกตัวว่าชีวิตกำลังจะถูกทำลายภายใต้พลังเทพชะตาเมื่อใดก็ได้ที่อยู่ภายใต้แรงกดดันจนทำให้นางแทบหายใจไม่ออก  นางใช้พลังอึดสุดท้ายตะโกนว่า  “เจ้าหมูอ้วน เจ้าเป็นหนี้ชีวิตข้า เป็นหนี้มาสองสามครั้งแล้ว ถ้าเจ้ายังไม่ได้ใช้คืนก็ออกไปจากที่นี่ซะ!”

 “.....”  เจ้าอ้วนไห่รู้สึกคอแห้ง และตาร้อนผ่าว ความในใจเหมือนกับจะหลั่งไหล่ออกมาราวกับน้ำหลาก

เขาหลั่งน้ำตา

โดยไม่รู้ตัว

เขาต้องการหันไปกอดนางและบอกนางว่าเขาเต็มใจเป็นหนี้นางตลอดไป

อย่างไรก็ตามคำพูดทั้งหมดจุกอยู่ที่ลำคอ เขาไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้  เขาหลั่งน้ำตาพรั่งพรูราวสายฝน ดื่มด่ำกับความรู้สึกผ่านการเชื่อมโยงทางใจที่ไม่มีทางระบายออก เขามีความสุขในช่วงเวลาขณะนั้น

ทันใดนั้นเจ้าอ้วนไห่ตัวสั่นและกำหมัดแน่น

ความรู้สึกตื้นตันจนหลั่งน้ำตาเปลี่ยนเป็นวิญญาณความปรารถนาต่อสู้ไม่มีที่สิ้นสุด เขาเงยหน้ามองฟ้าและคำรามเหมือนสัตว์ประหลาดยุคโบราณ

ร่างของเขาขยายอย่างรวดเร็ว สองเมตร สามเมตร ห้าเมตร สิบเมตร ยี่สิบเมตร... กล้ามเนื้อในร่างทั้งหมดสีเข้มแข็งราวกับหล่อขึ้นจากทองแดง มีขนปกคลุมร่าง เขี้ยวเล็บงอกออกจากปากและนิ้ว ตาแดงก่ำกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดแบกรับพลังชะตาที่มีแรงกดดันหนักหน่วง  เขาส่งเสียงคำรามและยืดตัวขึ้นทีละนิดมองไปบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่า

แม้ว่าจะมีพลังของเทพชะตากดลงที่แขนของมันซ้ำๆ แต่สัตว์ประหลาดนี้กลับทนได้อย่างเหลือเชื่อ

มันยังมีความมุ่งมั่น

 “กรรร กรรร!”  เสียงคำรามของสัตว์ประหลาดกึกก้องสะท้านโลก ภายใต้แรงกดดันของพลังชะตา พลังเพิ่มขึ้นสูงระดับห้าสิบเมตร และมันยกขึ้นได้ในระดับความสูงที่เท่าร่างของมัน ลำแสงเทพชะตา

สัตว์ประหลาดน่าเกลียดมีดวงตาสีแดงเลือดน่ากลัว แต่ในทันใดดวงตาของมันพลันอ่อนโยนชั่วขณะ

มันมองกลับมาที่นางนวลสายลมมองอย่างลึกซึ้ง

จากนั้นหันหน้ากลับไปอย่างมุ่งมั่น

หางของมันเสียงดังลั่นฝ่าอากาศหวีดหวิวฟาดใส่ร่างของนางนวลสายลมที่เปราะบางแทบจะทนไม่ได้กระแทกนางออกไปพ้นจากระยะพลังชะตาที่สัตว์ประหลาดน่าเกลียดแบกรับอยู่

 “อั้ก!”  นางนวลสายลมกระอักโลหิตกระเด็นไปราวกับว่าวขาดลอยร่วงลงในที่ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร

 “โฮกกกก!” ดวงตาของสัตว์ประหลาดกลับมาแดงกระหายเลือด มันหยิบคัมภีร์อัญเชิญที่ลอยอยู่ด้านล่างขึ้นมาเทินไว้บนศีรษะ ใช้หัวคอและไหล่แขนดันขึ้นเต็มแรง เส้นเอ็นเส้นเลือดบนร่างสัตว์ปูดโปนน่าเกลียดและเริ่มปริแตกทำลายด้วยความเร็วอย่างเห็นได้ชัด มองเห็นมัดกล้ามเนื้อที่อยู่ภายใต้อย่างชัดเจนที่สั่นสะท้านถูกบดขยี้ ขณะที่นกนางนวลสายลมส่งเสียงร้องโหยหวน ภายใต้สายตาของเย่คงแลพวกเสวี่ยทันหลาง สัตว์ประหลาดน่าเกลียดขยายร่างสูงถึง 60 70 เมตรและภายใต้แรงกดดันของพลังชะตาสัตว์ประหลาดน่าเกลียดนี้รับน้ำหนักได้ถึงร้อยเมตร

ร่างทั้งหมดสีแดงฉาน

นี่ไม่ใช่รูปร่างและผิวหนัง แต่เป็นการย้อมเลือดลงบนผิวหนังหลังจากเส้นเอ็นเส้นเลือดปริแตกฉีกขาด

เหมือนกับว่ามีน้ำตกสีเลือดไหลออกมาจากสัตว์ประหลาดอัปลักษณ์ มันกัดฟันถือคัมภีร์อัญเชิญไว้ในฝ่ามือค้ำพลังชะตาที่มากกว่าร้อยเมตรด้วยความสามารถของตนเอง “ไม่ ไม่นะ” นกนางนวลสายลมกรีดร้องน้ำตาไหลพราก

นางพบว่าสัญญาถูกยกเลิก

เจ้าคนน่ารังเกียจเลือกเดินเส้นทางไปตามลำพังรับแรงกดดันในอากาศทิ้งให้นางไว้ตามลำพัง ตัวเองกลับท้าทายพลังชะตาอย่างโง่เขลา

ไม่!

นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการที่สุด!

เขาเป็นคนโง่ โง่กว่านางเป็นร้อยเท่า  แต่ทั้งที่นางฉลาด ทำไมนางถึงไม่อาจยอมรับจุดจบอย่างนี้ได้?

 “อย่าคิดว่าจะทิ้งข้าไว้คนเดียวง่ายๆ นักสิ,  เว้นแต่ข้ายินยอม  เจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธข้า เจ้าคนโง่!” นางนวลสายลมกางปีกกระพือพยายามบินกลับไปหาเขาเหมือนก่อนเพื่อเริ่มทำสัญญากับอีกฝ่ายหนึ่งอย่างกระตือรือร้น

นางต้องการให้เขารู้ ว่าเขาปฏิเสธนางไม่ได้

ไม่มีสิทธิ์

มันเป็นเรื่องผิด

นางมักเป็นฝ่ายตัดสินใจเสมอ และความปรารถนาสุดท้ายของนางไม่ใช่รับการปกป้องจากเขา  นางไม่ต้องการรอสัญญาชีวิตชาติหน้า นางต้องการตอนนี้และตลอดไป

นางจะไม่ยอมรอ นางกลัวอนาคตที่คาดเดาไม่ได้

ก็เหมือนกับการทำสัญญาทั่วไป ที่นางได้ทำสัญญาอย่างมีความสุข และนางไม่สบายใจกับการถูกหักหลัง นางเหมือนเป็นผู้ปกครอง

แน่นอนว่าในครั้งนี้นางตัดสินใจว่าไม่ว่าอย่างไรในอนาคต นางจะไม่มีทางยกเลิกสัญญา นางต้องการให้เขารู้ว่า บางคนไม่สามารถเสนอให้ผ่อนปรนสัญญาได้  บางคนไม่สามารถแก้ปัญหาให้นางได้  นางต้องการเป็นสมบัติที่รักไปตลอดชีวิต!

อย่างไรก็ตาม

เวลานี้ นางไม่รู้สึกว่ามีการตอบสนองอีกต่อไป

ต่างจากอดีตอย่างสิ้นเชิง ไม่มีความประหลาดใจและความสุขใจรออยู่ ตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจากความมืดมนเงียบสนิทเหมือนตาย มองเห็นคัมภีร์อัญเชิญขนาดเล็กเมื่อเทียบกับอสูรอัปลักษณ์ มีการเปลี่ยนรูปเล็กน้อยและเริ่มจางลงทีละน้อย และนางเห็นปีศาจอัปลักษณ์แบกพลังชะตามีเลือดทะลักออกมาตามตัวและตามหน้า  เลือดปนน้ำตาไหลมาตามใบหน้าที่น่าเกลียดทันที... เห็นม่านตาสีแดงขยายตัวพลังวิญญาณนับไม่ถ้วนเชื่อมโยงวิญญาณจริง นางนวลสายลมเข้าใจสามารถทำสัญญาได้โดยไม่ต้องรอให้เขาตอบสนอง

เพราะความอดทนและความรักของเขา ทำให้เขาเคลื่อนหนีออกไป

วิญญาณของเขาหนีห่างออกไป

 “ไม่, อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว!”  นางร่ำไห้โหยหวนราวกับมีเลือดหยาดหยดในใจเจ็บปวดและสิ้นหวัง  “ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่ทำตัวดื้อดึงอีก เจ้ากลับมาเถิด มาทำสัญญากันใหม่ อย่าทิ้งข้าไว้แบบนี้ ข้าไม่มีคนที่ชื่นชอบอีกแล้ว  ข้าไม่ต้องการคนรุ่นหลังอีก ข้าต้องการเจ้าเท่านั้น ต่อไปข้าจะไม่ตีเจ้าอีก  ข้าขอร้องเจ้า มาทำสัญญากันอีกครั้ง ข้าจะแบ่งปันชีวิตกับเจ้า อย่าทิ้งข้าไว้อย่างนี้ ข้าไม่ยอม!”