เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 1303 ตื่นขึ้น

 

ตอนที่  1303  ตื่นขึ้น

เจ้าอ้วนไห่ลืมตาขึ้นและพบว่าตนเองติดอยู่ในดวงกลมสีทอง

 

นอกลูกกลมออกไป ดูเหมือนเป็นพื้นที่ปั่นป่วนไม่สิ้นสุด

ไม่อาจมองเห็นสิ่งต่างๆ ได้ง่าย

ร่างของเขา

ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

แม้แต่การขยับนิ้วก็ยังรู้สึกหนักอึ้ง  แต่ความคิดของเขาปราดเปรียว  เจ้าอ้วนไห่ยังจำความอึดอัดใจเมื่อเขาฉี่ราดที่นอนตอนเด็กได้ มันแปลกมาก เขาตายไปแล้วไม่ใช่หรือ?  เขาเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งชีวิตแบกรับพลังชะตาให้กับเย่ว์หยางและกลายเป็นความว่างเปล่าไม่ใช่หรือ?

เกิดอะไรขึ้น  ดูเหมือนเขายังมีชีวิต?

ขณะที่เขายังงุนงงหลังจากไตร่ตรองนานนับร้อยครั้ง ทันใดนั้นความกดดันบนร่างกายก็หายไป  ลูกแก้วกลมทองใสที่คลุมตัวแตกกระเทาะออกไปราวกับเปลือกไข่  และร่างที่ใหญ่โตไม่สามารถควบคุมตนเองได้หล่นตุ้บลงบนพื้นดินที่แปลกประหลาด ไม่มีเมฆหรือหมอก ที่นี่ท้องฟ้าโปร่งใสเล็กน้อย  แต่ไม่แตกต่างจากพื้นดินมากนัก  นอกจากนี้ยังอยู่ในสภาวะสับสนวุ่นวายเช่นเดียวกับโลกคัมภีร์ที่กำลังถูกสร้างและยังไม่เปิดใช้งาน

 “นี่ที่ไหนกัน? โอว, ข้ายังไม่ตาย ข้า ข้ายังไม่ตาย!”  เจ้าอ้วนไห่ยกมือขึ้นและสังเกตเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาหยิกแก้มแรงๆ และพบว่าเจ็บปวดแทบทนไม่ได้ เขาประหลาดใจและอดตะโกนขึ้นไม่ได้

 “มีคำกล่าวว่าคนดีอายุไม่ยืนยาว  คนเลวตายยากตายเย็น นี่เป็นเรื่องจริง!”  มีเสียงดังกรอกหูเขา อีกฝ่ายคือเย่คงนั่นเอง

 “เจ้าลิงผอม!  เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ?”  เจ้าอ้วนไห่หันไปมองและกระโดดกอดเย่คงอย่างดีใจ

เขาพบว่า

เขาไม่เคยตื่นเต้นซาบซึ้งมาก่อนในชีวิต

หากไม่ใช่เพราะเย่คงเอามือกันไว้ เจ้าอ้วนไห่คงจูบเขาไปแล้ว  “เยี่ยมมากเจ้าลิง!  ถ้าเจ้าตาย ต่อไปข้าไม่มีคนทะเลาะด้วย ชีวิตคงเหงาแย่ ข้าคงใช้เวลาอย่างยากลำบาก!”

องค์ชายเทียนหลัวปรบมือหัวเราะลั่น  “เย่คงพูดถึงความรู้สึกของสหายและครอบครัวหรือเปล่า?  ข้ารู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้เป็นสักขีพยานมิตรภาพในระหว่างพวกเจ้า!”

หน้าของเย่คงบิดเบี้ยว เพื่อนแสนรัก?  กับเจ้าอ้วนไห่นี่นะ?

บัดซบ!

เรื่องแบบนี้ ถ้าปล่อยให้พูดกันไป เขาคงรู้สึกอยากอาเจียนเป็นแน่

ที่แย่ที่สุดคือเสวี่ยทันหลาง คนที่ไม่ชอบนินทาใครยังแกล้งพูดด้วยความอิจฉา  “มีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา  ข้าเห็นแล้ว!”

ตอนนี้เย่คงไม่อยากทำอะไร เขาอยากตาย

เจ้าอ้วนไม่ได้ทำให้เขาอารมณ์ดี หากเขายังไม่ตาย ในฐานะเพื่อนนี่นับเป็นเรื่องที่น่ายินดี!  เขารีบเข้ามาหาทั้งจับมือและกอดทีละคน องค์ชายเทียนหลัวและเสวี่ยทันหลางกอดทักทายด้วยความยินดี พี่น้องตระกูลหลี่ที่เพิ่งหลุดออกมาและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่เว้น

 “ในฐานะพี่ใหญ่ ข้ามีลางสังหรณ์กล้าแข็งมานานแล้ว ในที่สุดเจ้าเด็กเย่ว์หยางก็ทำได้สำเร็จแน่นอน  เราไม่อาจตายได้  ฮ่าฮ่าข้าเดาถูก ฮ่าฮ่า อัจฉริยะไม่มีใดเทียบ  เราคุณชายเป็นอัจฉริยะอยู่เสมอ!”  เจ้าอ้วนไห่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เต้นแร้งเต้นกาดีใจ

 “อัจฉริยะ?  งี่เง่าขนานแท้!”  เย่ คงอดต่อยปลายคางเจ้าอ้วนไห่จนลอยขึ้นไปในอากาศไม่ได้

 “นี่ที่ไหน?”  เขาร่วงลงมาที่พื้นอีกครั้ง

แต่รอจนกระทั่งลงมายืนที่พื้น

นกนางนวลสายลมบินมาหาและแปลงร่างเป็นมนุษย์

เจ้าอ้วนไห่ตื่นเต้นจนหัวใจแทบกระดอนออกมาจากลำคอ รีบเข้าไปหานางนวลสายลม แต่เมื่อเขาเอื้อมมือทำท่าจะกอดนาง เท้าน้อยๆ ยันใส่หน้าเขากระเด็นออกไปร้อยเมตร  “เจ้าตัวประหลาด เจ้าเป็นใคร? กล้าเสียมารยาทกับข้าได้อย่างไร? และพวกเจ้าเล่า? พวกเจ้าเป็นใคร? ทำไมข้ามาปรากฏตัวที่นี่?”

เย่คงและคนอื่นมองดูตกตะลึงกันหมด

อะไรกัน

นางนวลน้อยที่แปลงร่างเป็นมนุษย์สูญเสียความจำหรือ?

เมื่อมองดูนัยน์ตานาง ไม่เหมือนกับว่าโกหก สายตานางมีความงงงวยและหวาดกลัวกับสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ไม่สามารถแสร้งแสดงออกได้

คนที่น่าสมเพชที่สุดคือเจ้าอ้วนไห่ เขาคิดว่าได้ใจหญิงงามนางนวลสายลมผู้ที่เขาไม่ต้องการให้นางแบกรับพลังชะตาเกินกำลัง  แม้ว่าจะเปลี่ยนชะตาได้ แต่ความทรงจำของนางกลับหายไป นับเป็นโศกนาฏกรรมที่คาดไม่ถึงจริงๆ!   เขายกมือค้างอย่างลำบากใจ ยังไม่มีเวลาทำใจกับการกลายเป็นคนแปลกหน้า

 “ข้า ข้า ขะ..” เจ้าอ้วนไห่รู้สึกว่าแม้มีถึงสามพันปากก็ยากจะพูดเหตุผลออกมาได้  เขาได้แต่กระวนกระวาย

 “ความจริง เรื่องเป็นเช่นนี้” โชคดีที่เย่คงและคนอื่นไม่ได้ถูกทำร้าย เขาอธิบายให้นางฟัง มิฉะนั้นเจ้าอ้วนไห่คงแขวนคอตาย และนี่คงเป็นความกระทบกระเทือนใจที่สุดในชีวิตของเขา

นางนวลสายลมเบิกตากว้างฟังเรื่องราวอย่างจริงจังและระมัดระวังตัว แต่นางไม่แน่ใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งองค์ชายเทียนหลัวพูดถึงอดีตของนาง

นางคัดค้านทันทีและส่ายหน้าโบกมือปฏิเสธ  “ไม่ ไม่มีทาง!  เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะชอบเขา  ถ้าเจ้าจะแต่งนิยายหลอกข้าก็ควรจะมีเหตุผลให้มากกว่านี้  ข้าจะไปชอบเจ้าอ้วนนี่ได้อย่างไร?  เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ข้าไม่ได้มีรสนิยมหนักหนาอย่างนั้น แม้ว่าข้าจะไม่ชอบผู้ชายหล่อเหลามาก่อน  แต่ข้าไม่ได้ชอบเจ้าอ้วนผู้นี้ มันไร้เหตุผลเกินไป  พวกเจ้าไม่ต้องโกหกข้า  บางทีข้าอาจเคยเป็นนกที่เขาเคยจับได้และขังข้าไว้ในกรง  แต่เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะชอบเขา  ข้าแน่ใจเต็มร้อย ไม่ว่าเจ้าจะร้องไห้ยังไง ข้าก็ไม่มีทางชอบเจ้า!”

เจ้าอ้วนไห่ตะลึง

โชคชะตาลิขิตว่าเขายากที่จะได้รับความรักที่ใฝ่ฝันยามเมื่อเขาตาย  แต่พอเขากลับได้ชีวิตกลับมา นางกลับกลายเป็นคนแปลกหน้า  ถ้านางต้องการล้อเล่น ก็อย่าล้อเล่นนานนัก

 “สิ่งที่เราพูดเป็นความจริง  ทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อ?”  เจ้าอ้วนไห่ถามอย่างอ่อนใจ

 “ไม่, ข้าไม่เชื่อ!”  นางนวลสายลมยังคงยืนยัน

 “แล้วเจ้าจะชอบข้าได้ยังไง? ข้าหมายถึง  ข้ายังต้องไล่ตามง้อเจ้า สร้างความประทับใจให้เจ้า ไม่ว่าเจ้าจะจำได้หรือไม่ ข้าจะทำให้เจ้าประทับใจด้วยความจริงใจยิ่งกว่าเดิมเท่าตัว!”  เจ้าอ้วนไห่ยิ่งพูดก็ยิ่งมั่นใจ เขารอดชีวิตมาได้  ตราบใดในอนาคตเมื่อเขาพยายามหนักขึ้น เขาจะได้ผลลัพธ์ที่ดีแน่นอน

 “อย่าทำเรื่องไร้ประโยชน์อย่างนั้นเลย!”  น่าเสียดายที่นางนวลสายลมไม่คล้อยตาม

เมื่อผลออกมาเป็นเช่นนี้ เย่คงและพวกได้แต่มองหน้ากันอย่างอึดอัด

น่างงงวยเกินไป

ใครจะคิดกันเล่าว่านางนวลสายลมที่ร่ำไห้คร่ำครวญ “ข้าจะไม่ตีเจ้าอีกต่อไป  ข้าจะทำดีกับเจ้า มาทำสัญญากับข้าอีก อย่าทิ้งข้า อย่าปล่อยข้าไว้คนเดียว’ นางนวลสายลมลืมอดีตอย่างสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตามไม่มีวิธีอธิบายเรื่องนี้อย่างชัดเจน

ต่อให้พูดมากกว่านี้

นางนวลสายลมไม่เชื่อ ไม่มีทาง แม้ว่าเขายืนยันทำเช่นนั้น แต่กลับได้ผลที่ตรงกันข้าม

 “นี่ไม่เป็นไร ถ้ายังทะเลาะกันได้ก็ยังมีความหวัง!”  การแบกรับพลังชะตาเพื่อให้เย่ว์หยางสำเร็จเป็นเทพราชันย์เป็นการกระทำที่ท้าทาย ตราบที่มีความจริงใจ ในโลกนี้ยังมีอะไรยากอยู่อีก

 “พอเถอะ!”  เสวี่ยทันหลางแค่นเสียงเบาๆ

 “เฮ้, ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้าก็มีทักษะแฝงเร้นลิ้นพิษ ทักษะนี้ซ่อนเร้นไว้ลึกเกินไปหรือเปล่า?”  เย่คงสงสัยว่าพลังชะตาจะทำให้คนผู้นั้นเปลี่ยนไปหรือไม่

ขณะที่พวกเขากำลังถอนหายใจ ระหว่างโลกกับสวรรค์ พวกเขาไม่รู้ว่านี่คือที่ใด ทันใดนั้นจู่ๆ คนนับไม่ถ้วนร่วงหล่นออกมาจากช่องมิติว่าง บางคนพวกเขาก็รู้จัก บางคนก็ไม่รู้จัก มีทั้งมนุษย์และมิใช่มนุษย์ มีกระทั่งแม้แต่คนที่พวกเขาคิดไม่ถึง  ทุกเชื้อชาติเผ่าพันธุ์  ทุกอาณาจักรที่ผุดเกิดขึ้นมาเอง ไม่เพียงแต่พวกเย่คงเท่านั้นที่ตกใจ  พวกเขาเองก็ตกใจเช่นกัน

ในไม่ช้าพวกเขาก็พบเจอสหายและคนที่รู้จัก

อย่างเช่นหัวหน้าจินฟันทอง เปากู่หัวกลมซึ่งเป็นนักแสวงหาผลประโยชน์และกำไร  แน่นอนว่ากลุ่มนี้ย่อมมีเจ้ากบจั๊ดด์ที่เป็นคนจำพวกเดียวกัน

และเช่นกันพวกจากแดนสวรรค์ที่มาพบเจอกันอย่างหมิงลี่ฮ่าว หนุ่มผมงูฉางฟงนักสู้จากแดนสวรรค์เมื่อมาพบกันก็อดจับมือกันไม่ได้

เหมือนกับพี่น้องที่ไม่ได้พบเจอกันมาหลายปี

และมีอารมณ์อ่อนโยนเป็นพิเศษ

แน่นอนว่ายังมีอดีตศัตรูเก่าต่างเปลี่ยนอาวุธเป็นผ้าไหมแพรพรรณ (จากศัตรูเป็นมิตร) ตัวอย่างในประวัติศาสตร์เช่นราชินีเอลฟ์ทองกับราชินีซัคคิวบัสทั้งสองฝ่ายพบปะทักทายอย่างเป็นกันเองเป็นมิตรภาพที่หล่อหลอมขึ้นมาหลังจากแบ่งปันโชคชะตา

บางทีอาจไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน  แต่ยังไม่สายเกินกว่าจะสร้างมิตรภาพขึ้นมาในบัดนี้

พวกเขายังเข้าใจด้วยว่าหลังจากชะตาพลิกกลับแล้ว ทุกอย่างในอดีตจะเปลี่ยนไป เผ่าพันธุ์ของพวกเขาจะผูกติดกับผู้นำคนใหม่ในฐานะบริวารผู้ติดตามเย่ว์ไตตัน เป็นไปไม่ได้ที่จะเริ่มต่อสู้กันเหมือนเมื่อก่อน ในกลุ่มเอลฟ์ทองนั้นไม่ได้มีแค่ลีนและแอนนาซึ่งร่วมฝึกอยู่ในกลุ่มของเย่ว์หยางเท่านั้น แต่ยังมีเป่าเอ๋อที่เหมือนกับเป็นน้องสาวของเขา  แต่เผ่าซัคคิวบัสทุกคนรู้จักคุณชายสามตระกูลเย่ว์ ครั้งหนึ่งเขาเคยได้รับพรจากซัคคิวบัสนับหมื่นนำโดยราชินีซัคคิวบัสอวยพรงานแต่งงานระหว่างเขากับเทียนฟาที่วังซัคคิวบัส

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในอนาคตทั้งสองเผ่าพันธุ์นี้ถึงจะไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน แต่ก็เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน

ความเกลียดชัง การทะเลาะแก่งแย่งจะนำอนาคตมาให้หรือ?

รอยยิ้มและความรักต่างหากจะขจัดความเกลียดชังได้

ทั้งสองเผ่าพันธุ์ต้องทำ และถึงเวลาต้องทำกันเดี๋ยวนี้

พวกเอลฟ์ทองที่ทุกคนกระตือรือร้นแสวงหาและเผ่าพันธุ์ซัคคิวบัสที่พวกเขาเคยได้ยินแต่ชื่อ ทุกคนกำลังโอบกอดกันปฏิบัติกันเหมือนกับเป็นพี่น้อง  และเช่นเดียวกันกับสองเผ่าพันธุ์นี้ เผ่าพันธุ์อื่นหรือมนุษย์ที่มีความแค้นต่อกัน แม้จะเป็นเผ่าปีศาจมีสติปัญญาน้อยต่างวางอคติยอมรับความสัมพันธ์ใหม่

แม้ว่าเย่ว์หยางจะยังไม่ปรากฏตัว แต่ทุกคนรู้ว่าเขาทำได้สำเร็จ

อีกไม่นานเทพราชันย์คนใหม่จะมาถึง

แต่โชคชะตา

ด้วยความพยายามและเสียสละของผู้สนับสนุนทุกคน เป็นผลให้เกิดอนาคตใหม่

อัศวินมังกร นักรบเลือดมังกรและนักรบนับไม่ถ้วน ทหารรับจ้าง ทาสส่งเสียงโห่ร้องฉลองความยินดีพร้อมกัน เสียงกึกก้องราวกับแผ่นดินจะถล่มทลายในท่ามกลางโลกที่มีพื้นที่ปั่นป่วนซึ่งยังสร้างไม่เสร็จอย่างสมบูรณ์ นักรบของทวีปมังกรทะยาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจุนอู๋โหย่ว ผู้เฒ่าเย่ว์ไห่และอาจารย์จิ้งจอกเฒ่าตื่นเต้นน้ำตาคลอ

เทพราชันย์เกิดได้ยากยิ่งกว่าปาฏิหาริย์ใดๆ แต่นี่เกิดมาได้ด้วยพลังสนับสนุนของพวกเขา

นอกจากนี้คนผู้นี้ยังมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับพวกเขา!

เขาเป็นผู้เยาว์ที่เติบโตขึ้นมาขณะที่พวกเขามองเห็นเป็นประจักษ์ถึงความก้าวหน้าทีละขั้นๆ จนกระทั่งได้มีวันนี้ ความภาคภูมิใจเช่นนี้หาคำพูดใดๆ มาอธิบายไม่ได้

เทพเจ้า

ด้วยมือของเขาเองและด้วยการสนับสนุนของเขา จึงเกิดการสร้างเทพได้!

แม้กระทั่งพลังของเทพนี้ยังเหนือยิ่งกว่านักสู้ระดับเทพทั่วไป เทพราชันย์

ขณะที่กลุ่มอสูรนับไม่ถ้วนบินออกมา และฮุยไท่หลางปรากฏตัวลอยอยู่ในท้องฟ้าราวกับราชาครองโลก มันแหงนหน้าขึ้นฟ้าหอนเรียกเจ้านาย  ทุกคนรอคอยการมาถึงของเขาอย่างกระตือรือร้น

เพราะบุรุษผู้นี้ ทุกคนถึงได้ทอดทิ้งทุกอย่าง ทิ้งทั้งชีวิตมองผ่านความเป็นความตายที่ยากลำบาก สนับสนุนเขาโดยไม่มีความเสียใจหรือเรียกร้องอะไร

ตอนนี้ ในพื้นที่สร้างใหม่ ยังไม่มีพื้นที่อื่น เพราะโลกยังปั่นป่วน

ทุกคนมองหาการปรากฏตัวของเขา

เขา

ต้องมีเขา

จากนั้นก็มีปาฏิหาริย์ เหมือนกับโลกที่ยังไม่สมบูรณ์ยังอยู่ในความปั่นป่วนโกลาหล ตราบเท่าที่เขาปรากฏตัว พวกเขาเชื่อว่าโลกจะกลับมาสวยงามทันที!  แม้ว่าเขาจะยุ่งมากและยังไม่สามารถสร้างโลกที่สวยงามที่สุด  จากนั้นทุกคนจะสนับสนุนเขาร่วมสร้างโลกที่อยู่ในสภาวะปั่นป่วนนี้ทำให้เป็นบ้านเมืองที่งดงามที่สุดในโลก!

แค่รอให้เขาปรากฏตัว รอให้เขาออกมา รอให้เขาพยักหน้า  “ออกมาเถอะ ไม่ใช่แค่ฮุยไท่หลางเท่านั้น พวกเราทุกคนก็ใจร้อน อยากพบท่านผู้ที่เราสนับสนุนเต็มที่ เพื่อให้เลื่อนเป็นเทพจอมราชันย์ผู้สง่างามรุ่งเรืองด้วยศักดิ์ศรี!  มาเถิด ท่านอาจจะหลับอยู่ จงตื่นขึ้นมา ท่านได้ยินเสียงพวกเราไหม?”  เย่คงตะโกนร้อง พร้อมกับเสียงเห่าหอนเรียกของฮุยไท่หลาง

 “ตื่นเถิด!  ตื่นเถิด!”  เสียงผู้คนชูมือตะโกนร้องพร้อมกับเย่คง

นอกจากนี้ยังมีคนนับไม่ถ้วนยกมือทาบอกตะโกนลั่นพร้อมกันอธิษฐานในใจขอให้เขาออกมา

บางทีเพราะพลังเสียงเรียกร้อง บุรุษผู้หนึ่งที่หลับอยู่ในท่ามกลางพื้นที่ปั่นป่วนของโลกคัมภีร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น...