บทที่ 43 ฝีมือของข้าเป็นหนึ่งในใต้หล้าแน่นอน!

บทที่ 43 ฝีมือของข้าเป็นหนึ่งในใต้หล้าแน่นอน!

“น่าเสียดายที่ระยะเวลาสั้นเกินไป”

ซุนม่อกระตุกริมฝีปาก

หลังจากที่เขาชื่นชมคัมภีร์ทักษะอีกครั้ง เขาก็ยกมือขึ้นและทุบมันให้แตก

ปั้ก!

หนังสือทักษะแตกเป็นเสี่ยงๆ สีทองคล้ายกับหิ่งห้อยขณะบินเข้ามาในจิตใจของซุนม่อ

ความรู้สึกของการรู้แจ้งฉับพลันแพร่กระจายไปทั่วร่างของเขา รู้สึกเหมือนเขาเรียนรู้ความรู้ของปีสามทั้งหมดได้อย่างง่ายดายตั้งแต่ในวันแรกของโรงเรียนมัธยมปลาย มันยังรู้สึกเหมือนว่าเขาสามารถทำข้อสอบทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย เหมือนกับว่าเขาสามารถแก้ปัญหายากๆ ได้

ความรู้สึกนี้ช่างน่าพึงพอใจเหลือเกิน!

“อาจารย์ ท่านกำลังทำอะไร? มาเร็วเข้า!”

จากระยะไกลสามารถได้ยินเสียงตะโกนของหลี่จื่อฉี

ซุนม่อเม้มปากเล็กน้อยขณะที่เขาเดินไป

ผลของตราประทับวิญญาณนั้นแข็งแกร่งมาก อย่างไรก็ตามข้อกำหนดเบื้องต้นคือผู้ใช้ต้องแข็งแกร่งเพียงพอ ถ้าครูเป็นคนงี่เง่าไม่มีอะไรมีค่าที่จะเข้ามาในใจของนักเรียนได้

ในสถาบัน เด็กหนุ่มเด็กสาวที่ไม่มีประสบการณ์ต่างพาดพิงถึงกันและกัน พวกเขาเป็นเหมือนหยกที่ยังไม่ได้ขัด ยังไม่ได้เจียรไน

ซุนม่อที่อยู่ในอารมณ์ร่าเริง เปิดใช้งานเนตรทิพย์ค้นหานักเรียนที่ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าพวกเขาเป็นอัจฉริยะ

“อาจารย์ซุน! ท่านคิดอย่างไรกับผู้ชายคนนั้น? ข้ารู้สึกว่าความสามารถของเขาไม่เลว”

หลี่จื่อฉีชี้ไปที่นักเรียนชายคนหนึ่งสูงเกือบ 2 เมตรและเสนอแนะ

“ไม่แย่เหรอ? ส่วนไหนของเขาไม่ใช่? เรากำลังคัดเลือกนักศึกษาที่มีศักยภาพในการพัฒนาในอนาคต เราไม่ได้มองหาคนงาน!”

ซุนม่อพูดไม่ออก ข้อมูลแสดงให้เห็นว่ากระดูกของเจ้าคนนั้นค่อนข้างแย่ ร่างกายของเขาอยู่ในประเภทที่เสี่ยงต่อการบาดเจ็บ เว้นจากการฝึกฝน เขาจะไม่มีคุณสมบัติที่จะใช้แรงงานหนักแม้แต่ช่วยขนอิฐในสถานที่ก่อสร้าง

“แล้วผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างดอกไม้ล่ะ? หน้าอกของนางเล็ก และข้าบอกได้เลยว่านางเก่งในการฝึกฝนเพียงแค่มองดูนาง!”

หลี่จื่อฉีพูดอย่างจริงจัง

ซุนม่อเหลือบมองหลี่จื่ิอฉี (เจ้ากำลังชื่นชมตัวเองหลังจากเดินเป็นวงกลมแล้ว เจ้ากำลังชมตัวเองเช่นนั้นใช่ไหม เอาล่ะ ข้ารู้ว่าเจ้ายังเด็ก แต่ข้าจะไม่เลือกปฏิบัติกับเจ้า)

ลู่จื่อรั่วได้ยินคำพูดเหล่านี้ และนางก็เป็นเหมือนกวางน้อยที่ตกใจ นางรีบกอดอกนางและแอบมองซุนม่อเล็กน้อย ราวกับว่านางกลัวจะถูกทอดทิ้ง

“ความถนัดไม่ได้วัดจากขนาดของ 'สิ่งนั่น'!”

ซุนม่อหัวเราะ

"โอ้? เปรียบเทียบความถนัดของข้ากับจื่อรั่ว ทักษะของใครดีกว่ากัน?”

ดวงตาของหลี่จื่อฉี เป็นประกายเมื่อนางจ้องไปที่ซุนม่อ

"ฮ่า ฮ่า!"

ซุนม่อเลือกที่จะเงียบ

“ฮึ่ม!”

หลี่จื่อฉีวางมือบนสะโพกของนางและสูดลมหายใจอย่างพึงพอใจ (ข้าไม่ต้องการให้เจ้าพูด แต่ข้าสาวเหล็กความสามารถของข้าเป็นที่หนึ่งอย่างแน่นอนในใต้หล้า!)

"โฮ!"

ลู่จื่อรั่วนั่งยองๆ อยู่บนพื้นกุมศีรษะของนางขณะที่นางสะอื้น ปรากฏว่าเหตุที่ความถนัดของนางไม่ดีก็เพราะมะละกอขนาดใหญ่ของนาง สถานการณ์ตอนนั้นแย่มาก นางคงไม่มีโอกาสได้พัฒนาความถนัดของนางในช่วงชีวิตนี้

"หยุดร้องเถอะ ความถนัดเป็นเพียงส่วนหนึ่งและไม่สามารถแสดงถึงความสำเร็จได้ ความสำเร็จของเจ้ายังคงขึ้นอยู่กับการเรียนรู้และการฝึกฝนหนักของเจ้าเอง!”

ซุนม่อปลอบลู่จื่อรั่ว เขาไม่ใช่ครูที่เน้นเฉพาะนักเรียนอัจฉริยะเท่านั้น

"จริงๆ?"

ลู่จื่อรั่วเงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อนางมองไปที่ซุนม่อ

"ใช่!"

ซุนม่อลูบหัวเด็กสาวมะละกอ

“ข้าไม่รู้ว่าใครเก่งกว่ากัน แต่นักเรียนชายคนนั้นที่เพิ่งผ่านเราไปไม่ดีแน่นอน”

หลี่จื่อฉีเหลียวมองไปรอบบริเวณโดยรอบและสายตาของนางก็ไปหยุดที่บุรุษหนุ่มที่อยู่ไม่ไกล บุรุษหนุ่มคนนั้นผอมมากและแต่งกายด้วยชุดขาว มีผ้าเช็ดหน้าผ้าฝ้ายอยู่ในมือ และบางครั้งเขาก็ปิดปากขณะที่ไอ

ซุนม่อในตอนแรกไม่ได้ใส่ใจ เขาชำเลืองมองอย่างสบายๆ แต่ไม่นานก็เริ่มขมวดคิ้ว

ถานไถอวี่ถัง อายุ 14 ปี ระดับที่ 1 ของขอบเขตปรับสภาพร่างกาย

ความแข็งแกร่ง: 3. เจ้าเป็นคนพิการ เจ้าไม่มีแรงแม้แต่จะมัดไก่!

สติปัญญา : 10. เจ้ามีคุณสมบัติที่จะเรียกคนจำนวนมากว่าลิง

ความว่องไว: 3. ถ้าเจ้าป่วย เจ้าควรนอนลง

ความอดทน: 3. ขยะชัดๆ

ปณิธาน: 9. เมื่อเทียบกับมาตรฐานของผู้เยาว์ ปณิธานของเจ้าไม่สามารถทำลายได้

…

ค่าศักยภาพ: สูงมาก!

หมายเหตุ: อย่าเพ่งสายตาที่เจ้าใช้มองดูเด็ก มิฉะนั้นเจ้าจะโชคไม่ดีอย่างยิ่ง

หมายเหตุ: นี่คือระเบิดเวลา คำแนะนำ: อยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุด

การกลั่นกรองของข้อมูลนั้นร้ายแรงมาก นี่เป็นผู้เยาว์คนแรกที่ระบบมีบันทึกย่อสองฉบับ

“ข้าคิดว่าอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น”

ลู่จื่อรั่วสงสัย

“เฮอะ เขาดูป่วยมาก ข้าบอกได้เลยว่าเขาไม่ใช่วัตถุดิบในการฝึกปรือ ไปกันเถอะ เราจะไปหาอัจฉริยะเพิ่ม!”

หลี่จื่อฉีกระตุ้น

“นั่นอาจจะไม่ใช่อย่างนั้น” ซุนม่อเดินไปถามในใจ “ระบบ จะเป็นอันตรายหรือไม่ถ้าข้ายอมรับเขาเป็นลูกศิษย์ของข้า”

“เจ้าไม่ได้อ่านหมายเหตุเหรอ? โปรดทำตามคำแนะนำของระบบ” ระบบเตือนเขา

"ฮ่าฮ่า!" ซุนม่อหัวเราะเบาๆ เขาไปหาถานไถอวี่ถัง “เฮ้ พ่อหนุ่ม กำลังเตรียมตัวเข้าสถาบันใช่ไหม?”

"อา? อาจารย์คงไม่ต้องการรับสมัครเขาใช่ไหม?”

หลี่จื่อฉีงงงวย นางต้องการติดตามพวกเขา แต่ถูกลู่จื่อรั่วหยุดไว้

เด็กสาวมะละกอกลัวว่ารูปลักษณ์ของหลี่จื่อฉีอาจส่งผลต่อการแสดงของซุนม่อ

“แคกๆ!” ถานไถอวี่ถังไม่พูดอะไรแต่เริ่มยิ้มหลังจากไอ "คารวะอาจารย์. ข้ามาที่นี่เพราะชื่อเสียงของสถาบัน และข้าก็รู้สึกชื่นชมในประวัติศาสตร์อันรุ่งโรจน์ของสถาบัน”

“เจ้าสนใจที่จะเป็นนักเรียนของข้าไหม”

ซุนม่อเดินตรงไปยังจุดนั้น บุรุษหนุ่มคนนี้เป็นอัจฉริยะที่ไม่ค่อยมีใครพบเห็น ด้วยสติปัญญาระดับ 10 ดังนั้น ไม่ว่าเขาจะดูเชื่อฟังหรือซื่อสัตย์เพียงใด ซุนม่อก็รู้ว่าไม่สามารถไว้ใจเขาได้ง่ายๆ และแทนที่จะถูกค้นพบ ซุนม่ออาจจะจริงใจและเปิดเผยมากกว่านี้

“หืมม?”

ถานไถอวี่ถังมักจะไอเป็นเลือดเนื่องจากอาการป่วยเรื้อรัง และสิ่งนี้ก็ส่งผลให้เขาดูป่วยด้วย ดังนั้นตลอด 14 ปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยได้รับคัดเลือกจากใครมาก่อน นี่คือเหตุผลที่เขาตกตะลึงเมื่อได้ยินซุนม่อพูด

“ไม่เป็นไร มีครั้งแรกในชีวิตเสมอ!”

ซุนม่อล้อเลียน

"อาจารย์!" หลี่จื่อฉีรีบวิ่งไปดึงเสื้อผ้าของซุนม่อ หลังจากนั้นนางก็เอามือปิดปากและกระซิบว่า “ท่านเห็นจุดดีในตัวเขาตรงไหน?”

เรื่องของครูที่รับลูกศิษย์เป็นเรื่องที่เคร่งครัดจริงจังมาก ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

“สติปัญญา!”

ซุนม่อแตะหน้าผากของนางขณะที่เขาพูด “ผู้ชายคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดเหมือนเจ้า เจ้าทั้งคู่มีสถานะทางปัญญาเท่ากับ 10”

“เอ๊ะ!”

หลี่จื่อฉีต้องการจะบอกว่านางไม่มีทางเชื่อคำตอบนี้

ถานไถอวี่ถังกำลังสำรวจซุนม่อ เมื่อเขาได้ยินคำตอบของซุนม่อ เขาก็เริ่มขมวดคิ้ว สามารถเห็นบางอย่างเช่นสติปัญญา?

“ก็ได้ ข้าจะไม่พูดเล่นอีกต่อไปแล้ว” สีหน้าของซุนม่อกลายเป็นเคร่งขรึม เขามองตรงไปที่ถานไถอวี่ถัง “ข้าแค่รู้สึกว่าเจ้าเป็นคนที่ใช่!”

(เฮ้ เฮ้i! อาจารย์ อย่าเชยขนาดนั้น เขาไม่ใช่ผู้หญิง ถ้าเจ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไป ข้าจะสงสัยรสนิยมทางเพศของเจ้า!)

หลี่จื่อฉีปิดหน้าผากของนาง อย่างไรก็ตามนางรู้สึกว่าซุนม่อไม่ควรเป็นคนที่พูดโดยไม่ยั้งคิด ดังนั้นนางจึงสำรวจถานไถอวี่ถังอย่างจริงจัง

(เชอะ หน้าตาธรรมดามาก ผอมและป่วย ดูเหมือนเขาจะตายเมื่อไรก็ได้ อาจารย์ซุนยังหล่อกว่าเลย)

เมื่อนางคิดถึงเรื่องนี้ หลี่จื่อฉีก็เบือนศีรษะของนาง

ภายใต้แสงแดดซุนม่อยืนหยัดอย่างมั่นคง มือซ้ายของเขาวางอยู่บนด้ามดาบไม้ของเขา ท่าทีของเขาผ่อนคลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาไม่ได้พูด มุมปากที่เม้มแน่นของเขาดูดีมาก มันก็เหมือนกับรอยยิ้ม

หวานมาก!

"ข้าขอโทษ หากท่านกำลังมองหานักเรียนเพื่อชดเชยจำนวนคนที่ยังขาด ท่านไม่ควรมองหาคนป่วยเช่นข้า”

ถานไถอวี่ถังปฏิเสธข้อเสนอของเขาเพราะเขาไม่สามารถมองซุนม่อออกได้ ความรู้สึกนี้ไม่ดีเลย

“ไม่ต้องรีบ ข้าชื่อซุนม่อ และข้าเป็นครูฝึกสอน ถ้าเจ้าเปลี่ยนใจ เจ้าสามารถตามหาข้าได้”

หลังจากพูดแล้ว ซุนม่อก็หันหลังเดินออกไป เขากำลังทดสอบระบบ ว่าเขาสามารถจ้างรับถานไถอวี่ถังไว้ได้หรือไม่ นั่นไม่สำคัญสำหรับเขา

พูดตามจริงแล้ว ซุนม่อชอบนักเรียนอย่างซวนหยวนพ่อมากกว่า เขาสามารถบอกบุคลิกลักษณะนี้ได้ด้วยการชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว การโต้ตอบกับคนประเภทนี้ง่ายกว่า

“ท่านล้อเล่นกับข้าเหรอ”

สีหน้าของถานไถอวี่ถังตกวูบ อย่างไรก็ตามอาการโกรธของเขาหายไปในทันทีเมื่อสีหน้าของเขากลับไปเป็นลักษณะที่ไม่เป็นอันตรายที่เขามีก่อนหน้านี้ ราวกับว่าคำพูดของเขาเป็นเพียงคำถามธรรมดาๆ

“ข้าเป็นครู ข้าจะไม่ล้อเล่นเมื่อต้องการรับสมัครนักเรียน” ซุนม่อหยุด “ถ้าเจ้าต้องการยอมรับข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า ข้าก็จะยอมรับเจ้าเดี๋ยวนี้”

“แล้วท่านสอนอะไรข้าได้บ้าง”

ถ้อยคำเหล่านี้เผยให้เห็นถึงความเฉียบแหลมของเขา

หลังจากที่ถานไถอวี่ถังพูดจบ เขาก็เริ่มรู้สึกเสียใจ เขาสามารถพูดคำนั้นได้ แต่เขาไม่ควรทำอย่างนั้น นอกจากนี้น้ำเสียงของเขาควรจะต่ำลงเล็กน้อย มิฉะนั้นเขาจะเปิดเผยความรู้สึกของเขา

“ข้าสามารถแนะนำเจ้าได้ในด้านที่เจ้าขาดในส่วนของวิทยายุทธ์”

ด้วยทักษะเนตรทิพย์ และมีชีเซิ่งเจี่ยเป็นตัวอย่าง ซุนม่อมั่นใจมากเมื่อพูดคำเหล่านี้ เขายังไม่ได้รวมผลที่ได้รับล่าสุดเช่นตราประทับวิญญาณ และมหาเวทไวโรจนนิรันดร์

ถานไถอวี่ถังเงียบไป เขาจ้องมองดวงตาของซุนม่อและพบว่าซุนม่อไม่หวั่นไหวเลย

คนผู้นี้มีความมั่นใจอย่างยิ่งหรือเขาเป็นคนโง่ที่อวดดี

“เอาล่ะ ไปพิจารณาให้ดี ข้ามีงานบางอย่างที่ต้องทำ!”

ซุนม่อโบกมือลา ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาต้องรับสมัครนักเรียนห้าคนก่อนที่การประชุมการรับสมัครนักเรียนจะสิ้นสุดลง โดยการทำเช่นนั้นเขาจะสามารถเป็นครูแทนได้

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของซุนม่อที่เดินออกไปไกลๆ ถานไถอวี่ถังซึ่งไม่ขยับแต่ก็ยิ้มออกมาในทันใด “ข้าไม่คิดว่าจะได้พบกับคนที่น่าสนใจเช่นนี้ เมื่อมาที่สถาบันจงโจว ดูเหมือนว่าข้าสามารถยกเลิกแผนของข้า และเข้าร่วมสถาบันนี้ได้โดยตรง”

…

“ดูจากลักษณะที่เขาใกล้จะตายในไม่ช้านี้ แม้ว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะ ก็ยังจะไร้ประโยชน์หากเขาตายก่อนกำหนด นอกจากนี้เราไม่ทราบว่าเขาป่วยเป็นโรคอะไร อาจารย์ ท่านไม่ควรเข้าใกล้เขา”

หลี่จื่อฉีรู้สึกว่าถานไถอวี่ถังไม่ซื่อสัตย์พอ!

"อาจารย์คะ!" ลู่จื่อรั่วผู้ซึ่งกลัวคนแปลกหน้าและไม่ได้พูดอะไรมาก จู่ๆ ก็เสนอความคิดเห็นที่หายาก “ข้ารู้สึกว่าเขาอันตรายมาก เป็นการดีกว่าที่จะไม่รับเขาเป็นลูกศิษย์”

เมื่อเขารู้สึกถึงความกังวลที่เด็กสาวสองคนนี้มีต่อเขา ซุนม่อก็ยิ้ม เขายิ่งตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ทำให้พวกนางผิดหวัง ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ หลังจากยอมรับอาจารย์แล้ว ก็มีความเชื่อมโยงสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับศิษย์  ถ้าฝ่ายหนึ่งแย่ อีกฝ่ายหนึ่งก็แย่ตามไปด้วย หากคนหนึ่งบรรลุความรุ่งโรจน์ อีกคนหนึ่งก็จะได้รับความสุขเช่นกัน ถ้าเขามีชื่อเสียงไม่พอ ลูกศิษย์ของเขาก็จะเสียหน้าเช่นกัน

เมื่อมองไปที่สองเด็กใหม่ หลิ่วมู่ไป๋และกู้ซิ่วสวิน และความปรารถนาอย่างแรงกล้าของฉู่เส้าหยวนในการรับหลี่จื่อฉีเป็นศิษย์ เขารู้ว่าไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะเป็นครูสอนแทน เขาต้องกลายเป็นมหาคุรุอย่างรวดเร็ว

เพื่อที่จะเป็นมหาคุรุ 1 ดาว เขาต้องเข้าใจรัศมีมหาคุรุสามอย่าง และมีอาชีพรอง

ตอนนี้เขาได้บรรลุจำนวนรัศมีมหาคุรุได้ตามที่กำหนดแล้ว แต่อาชีพรองของเขาล่ะ? ไม่มีคณิตศาสตร์ ภาษาต่างประเทศ ฯลฯ ... ในเก้าแว่นแคว้น เขาไม่สามารถสอนเคล็ดการนวดแผนโบราณให้กับนักเรียนได้ใช่ไหม? ถ้าเขาทำเช่นนั้น เขาจะกลายเป็นตัวตลกของทั้งเมืองจินหลิงอย่างแน่นอน

“ท่านอาจารย์ ดูนั่นเร็วเข้า!”

จู่ๆ หลี่จื่อฉีก็ดึงเสื้อผ้าของซุนม่อและชี้ไปที่ขั้นบันไดก่อนถึงอาคารเรียน มีผู้ใหญ่กลุ่มหนึ่งรายล้อมเยาวชน ไม่จำเป็นต้องถาม คนเหล่านี้เป็นครูอย่างแน่นอน และความสามารถในการสร้างครูจำนวนมากรอบตัวเขาหรือนาง คนๆ นั้นคือพรสวรรค์ที่โดดเด่นอย่างแน่นอน

“ท่านอาจารย์ รีบคว้าตัวเขามาไว้ข้างเรา!”

หลี่จื่อฉีดึงซุนม่อไปด้วยขณะที่นางวิ่งไปทางนั้น

ลูกกวางน้อยจื่อรั่วตามพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว