บทที่ 115 พบอัญมณี

บทที่ 115 พบอัญมณี

สำหรับนักเรียนที่เข้าชั้นเรียน วัตถุประสงค์ของพวกเขาคืออะไร?

ก็คือการรับคำแนะนำจากอาจารย์และยกระดับความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของพวกเขา

 

เมื่อนักเรียนเข้าร่วมบทเรียนของครูคนอื่นๆ มีโอกาสที่พวกเขาจะได้รับความรู้แจ้ง อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรที่เหมือนกับการฝึกฝนยุทธเวชกรรมของซุนม่อที่ให้ผลลัพธ์ในทันที!

ถ้าซุนม่อสามารถช่วยนักเรียนแบ่งบทเรียนในแต่ละช่วง ไม่สิ แค่สองสามวันครั้ง จำนวนนักเรียนที่เข้าร่วมบทเรียนของเขาก็จะเพิ่มขึ้นเป็นตัน

ตู้เสี่ยวและเกาเฉิงออกจากห้องเรียนพร้อมกับความคิดมากมายในใจ เมื่อเห็นอันซินฮุ่ยยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาจึงทักทายทันที

“อาจารย์ใหญ่อัน!”

“อาจารย์ตู้ อาจารย์เกา เจ้าสองคนคิดอย่างไร?”

อันซินฮุ่ยถาม

เกาเฉิงเงียบ เขาชื่นชอบอันซินฮุ่ย แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาไม่สามารถแต่งงานกับนางได้ แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางความชอบของเขา ดังนั้น สำหรับเขาที่จะสรรเสริญชายอื่นต่อหน้าอันซินฮุ่ยมันเป็นไปไม่ได้

“บางทีซุนม่ออาจกลายเป็นหลิ่วมู่ไป๋คนที่สอง?”

ตู้เสี่ยวใช้น้ำเสียงหยั่งเชิงเพราะนางไม่รู้ว่าจะรักษาผลของบทเรียนของซุนม่อไว้ได้หรือไม่ หากผลกระทบคงอยู่เพียงช่วงเวลาสั้นๆ เขาก็จะไล่ตามหลิ่วมู่ไป๋ไม่ทัน

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เกาเฉิงอดไม่ได้ที่จะมองดูตู้เสี่ยว (เป็นการประเมินระดับสูงแค่ไหน เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าชอบซุนม่อ?)

"โอ้?"

อันซินฮุ่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ที่ข้าหมายถึงไม่ใช่ความสามารถในการสอน แต่เป็นความนิยม!”

ตู้เสี่ยวตรงเข้าประเด็นคำพูดของนาง

“ลองคิดดู นั่นคือหัตถ์เทวะ หากซุนม่อสามารถประเมินสุขภาพของนักเรียนได้เพียงแค่สัมผัสพวกเขาและช่วยให้พวกเขาฝ่าฟันยกระดับไปได้ บันไดหน้าห้องเรียนของเขาจะต้องถูกเหยียบย่ำจนหมดสภาพอย่างแน่นอน”

“หัตถ์เทวะ?”

เมื่อเกาเฉิงได้ยินวลีนี้ เขาก็รู้สึกได้ถึงความไม่ยินยอมพร้อมใจ ควบคู่ไปกับความผิดหวังเล็กน้อย เขารู้ว่ามันเป็นเพียงเรื่องของเวลาที่ซุนม่อจะไล่ตามเขา ความสามารถในการสอนของเขาไม่เพียงพอที่จะแข่งขันกับซุนม่ออย่างแน่นอน

ครูทั้งสองไม่ได้ให้คะแนนความประทับใจที่ดีอีกต่อไปเพราะเมื่อเทียบกับความชื่นชมในซุนม่อ ในใจของพวกเขาตอนนี้มีความสามารถในการแข่งขัน แม้ว่าเขามี 'หัตถ์เทวะ' พวกเขาก็ไม่แพ้เขา!

“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนัก!”

อันซินฮุ่ยพยักหน้าและเดินจากไป

ติง!

คะแนนความประทับใจจากอันซินฮุ่ย +15, เป็นกลาง (30/100)

ที่สำนักงาน อันซินฮุ่ยพบโจวหลิน

“เปลี่ยนห้องเรียนของซุนม่อ ในอนาคตบทเรียนการฝึกฝนยุทธเวชกรรมทั้งหมดของเขาจะอยู่ที่หอบรรยาย!”

อันซินฮุ่ยสั่ง

"หา?"

โจวหลินรู้สึกตกใจ

“ข้าเปลี่ยนเขามาเป็นห้องเรียน 100 คนแล้ว อย่าบอกนะว่ายังไม่ใหญ่พอ?”

"ไม่พอ!"

อันซินฮุ่ยหัวเราะ

“ข้าแค่หวังว่าเขาจะไม่ต้องใช้หอประชุม นั่นจะยิ่งลำบากมาก!”

โจวหลินตกใจมากจนอธิบายไม่ถูก หอประชุมจุคนได้กว่า 1,000 คน และจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อมีมหาคุรุอยู่ด้วยเท่านั้น ยิ่งกว่านั้น ใช้ได้เฉพาะมหาคุรุระดับ 3 ดาวหรือสูงกว่าเท่านั้น

ซุนม่อเพิ่งได้รับการจ้างงานและเขาก็มีผู้สนับสนุนกลุ่มใหญ่อยู่แล้ว?

“หัตถ์เทวะของซุนม่อน่ากลัวมาก”

อันซินฮุ่ยอธิบายแล้วมองตาของโจวหลิน

“เตรียมห้องบรรยาย มีปัญหาอะไรไหม?”

อันซินฮุ่ยรู้ว่าผู้ช่วยหญิงของนางไม่ชอบซุนม่อ

“หากจำนวนผู้เข้าร่วมเกิน 100 คน แม้ว่าจะมีปัญหาอะไรก็ตาม ก็ไม่เป็นปัญหา”

โจวหลินขมวดคิ้ว

ในโรงเรียนแม้ว่าจะมีการแข่งขันกันระหว่างครูและมีการเมืองในที่ทำงาน แต่ก็ไม่รุนแรงเท่าในราชสำนัก ครูชอบที่จะพูดคุยตาม 'จำนวนผู้เข้าร่วมฟังในชั้นเรียน'

อันซินฮุ่ยจากไป แต่โจวหลินยังคงตกตะลึง มันเหลือเชื่อเกินไปจริงๆ ซุนม่อเพิ่งได้รับการจ้างงาน และห้องเรียนของเขาถูกเปลี่ยนสองครั้งแล้ว เขาถูกเปลี่ยนไปใช้ห้องเรียน 100 คน และสำหรับคาบเรียนที่สองของเขา เขาจะถูกเปลี่ยนเป็นหอบรรยาย

ที่สามารถจุคนได้ 300 คน!

หลิ่วมู่ไป๋เป็นคนชั้นไหนแล้ว?

เขาอยู่ในอันดับที่ 18 ในการจัดอันดับทำเนียบดาวรุ่ง และสำเร็จการศึกษาจาก สถาบันเฮยไป๋ ท่ามกลางสถาบันที่ยิ่งใหญ่เก้าแห่ง เขาเป็นบัณฑิตที่ดีที่สุดอันดับสามและมีความชำนาญในวิชาดาบระดับสูง……

หลิ่วมู่ไป๋ถือครองรัศมีเหล่านี้ซึ่งทำให้เขาเหนือกว่าใครๆ มาก แต่เขาเพิ่งถูกเปลี่ยนมาใช้ห้องบรรยายหลังจากสอนเป็นเวลาหนึ่งเดือนครึ่ง

นี่เป็นสถิติที่เร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ล่าสุดของสถาบันจงโจว ทว่าซุนม่อทำลายสถิตินี้ในการบรรยายทั่วไปในวันแรกของเขา

โจวหลินไม่อยากจะเชื่อเรื่องนี้

“เฮ้อ เราไม่ได้คว้าโอกาสนั้นไว้!”

หวังฮ่าวนั่งเป็นอัมพาตบนเก้าอี้โดยไม่ขยับ ปากของเขาเต็มไปด้วยการถอนหายใจ

ติง!

คะแนนความประทับใจจากหวังฮ่าว +20 มิตรภาพ (108/1000)

"ใช่!"

โจวชี่พยักหน้าและมองไปทางชีเซิ่งเจี่ย

“แต่คนที่สูญเสียมากที่สุดก็คือเซิ่งเจี่ย”

ซุนม่อกลายเป็นที่รู้จักกันดีเพราะหัตถ์เทวะของเขา และนักเรียนจำนวนมากต้องการรับเขาเป็นอาจารย์ของพวกเขา ด้วยความสามารถของชีเซิ่งเจี่ย มันคงยากเกินไปสำหรับเขาที่จะเป็นศิษย์ของซุนม่อในตอนนี้

“ข้าจะกล้าได้อย่างไร? คนอย่างข้าจะต้องกลายเป็นจุดด่างในอาชีพการงานของเขาอย่างแน่นอน”

ชีเซิ่งเจี่ยรู้ตัวเองเป็นอย่างดี

ติง!

คะแนนความประทับใจจากชีเซิ่งเจี่ย +30, มิตรภาพ (543/1000)

“ข้าเสียใจมาก!”

หวังฮ่าวคร่ำครวญออกมาดังๆ

“หยุดพูดเถอะ ข้าเสียใจมากกว่าที่เจ้าพูดอีก!”

โจวชี่รู้สึกหดหู่ใจมากขึ้น กาลครั้งหนึ่งมีมหาคุรุคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่เขาไม่หวงแหนโอกาส ตอนนี้เขาไปแล้ว มันก็สายเกินไปสำหรับความเสียใจ

(ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ข้าจะกอดต้นขาเขาแน่นๆ ไม่ยอมปล่อย!)

ติง!

คะแนนความประทับใจจากโจวชี่ +50, มิตรภาพ (146/1000)

……………

ซุนม่อไม่ได้ลงบันไดเมื่อหลี่จื่อฉีวิ่งมาหาเขาขณะถือกระถางบอนไซ ลู่จื่อรั่วก็อยู่ข้างๆ นางเช่นกัน

สำหรับนักเรียนอีก 3 คน ไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ไหน แต่นี่เป็นปรากฏการณ์ปกติ หากพวกเขายึดติดกับซุนม่อเช่นหลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่ว ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก

“อาจารย์ การบรรยายของท่านยอดเยี่ยมมาก!”

หลี่จื่อฉียกนิ้วให้เขารู้สึกภูมิใจ

“อืมม!”

ซุนม่อพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ในขณะนั้น แถบการแจ้งเตือนที่ไม่รู้จบก็ดังขึ้นข้างๆ หูของเขา ทำให้เขาทราบถึงคะแนนความประทับใจที่เขาได้รับ

“ขอแสดงความยินดีกับร่างสถิต เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจทั้งหมด 93 คะแนน”

“หมายเหตุ สิ่งเหล่านี้เป็นจุดประทับใจจากนักเรียนที่เจ้าไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว หลังจากหักแยกจากคะแนนของชีเซิ่งเจี่ย”

“แค่นี้?”

ซุนม่อขมวดคิ้ว

วันนี้เขาได้นับจำนวนคนแล้ว และมีจำนวน 95 คน ดังนั้น โดยเฉลี่ยแล้ว ยังมีนักเรียน 2 คนที่ไม่ได้ให้คะแนนความประทับใจแม้แต่ 1 คะแนน

“ไม่ใช่แค่ 2 แต่ควรเป็น 11!”

ระบบอธิบาย.

“นักเรียนส่วนใหญ่ได้ให้ความประทับใจต่อเจ้าเพราะเจ้าภาพการบรรยายของเจ้าไม่เลว อย่างไรก็ตาม พวกเขาส่วนใหญ่ตกใจกับเคล็ดการนวดแผนโบราณ”

ซุนม่อเงียบ

“นักเรียนบางคนมาเพียงเพราะต้องการสัมผัสหัตถ์เทวะ เนื่องจากพวกเขาไม่ได้สัมผัสมันเป็นการส่วนตัว จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะไม่ให้คะแนนความประทับใจใดๆ แก่เจ้า”

ระบบเตือนอย่างจริงจัง

“โปรดอย่าคิดว่านักเรียนทุกคนรู้จักการขอบคุณ ในโลกนี้ ยังมีคนขี้โมโหบางคนที่จะขับไล่ผู้มีพระคุณกลับคืนมา เช่นเดียวกับคนที่มีสำนึกที่ดีในการใช้ประโยชน์!

"ทำไม? มันทำร้ายความภาคภูมิใจของเจ้าหรือไม่? ตอนนี้เจ้ารู้สึกไม่มีความพอใจใช่ไหม?”

ระบบล้อเลียนซุนม่อ

“ทำร้ายความภาคภูมิใจของข้าเพราะสิ่งนี้? เจ้าประเมินข้าต่ำไป!”

ซุนม่อหัวเราะ

“ข้าไม่สนใจว่าพวกเขาปฏิบัติกับข้าอย่างไร มันเป็นงานของข้าที่จะสอน ดังนั้นข้าจะทำมันให้ดีที่สุด อย่างน้อยข้าก็จะมีมโนธรรมที่ชัดเจน”

ติง!

“เพราะร่างสถิตมีศีลธรรมในการสอนที่ดี เจ้าจะได้รับหีบสมบัติเหล็กดำเป็นรางวัล โปรดรักษาความคิดนี้ต่อไปและอย่ายอมแพ้เพียงเพราะนักเรียนที่เอาใจใส่เพียงไม่กี่คน”

หีบสมบัติเหล็กดำตกลงมาต่อหน้าต่อตาซุนม่อ

“แม้แต่สิ่งนี้ก็ใช้ได้?”

ซุนม่อพูดไม่ออก

“ในฐานะครู เจ้าควรมีความทะเยอทะยานอย่างที่ครูควรมี”

 ระบบชมว่า

“ข้าชอบเจ้ามาก!"

ดิง!

“ขอแสดงความยินดีกับร่างสถิต การเชื่อมต่อสัมพันธ์ของเจ้ากับหวังฮ่าวและ โจวชี่ได้พัฒนาเป็นมิตรภาพแล้ว รางวัลของเจ้าคือ 2 หีบสมบัตินำโชค”

หีบสมบัติสีแดงขนาดใหญ่ 2 ใบตกลงมาต่อหน้าต่อตาซุนม่อ มีคำว่า 'โชค' ขนาดใหญ่เขียนไว้ที่ด้านนอกของหีบสมบัติ เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เป็นมงคล

“ใช่ ถ้าเมื่อกี้ข้าฟังไม่ผิด โจวชี่ได้ให้คะแนนความประทับใจ 50 คะแนนใช่ไหม? ทำไมเยอะจัง”

ซุนม่อไม่เข้าใจ

“เพราะเขารู้สึกว่าเจ้ายอดเยี่ยมมาก หลังจากเสียโอกาสที่จะยอมรับเจ้าเป็นอาจารย์ เขารู้สึกว่าเขาสูญเสียโอกาสที่จะเปลี่ยนชะตากรรมของเขา สำหรับความเสียใจอย่างสุดซึ้งดังกล่าว มันทำให้เขาได้ให้คะแนนความประทับใจเต็ม 50 คะแนน”

ระบบอธิบาย

"อ้อเข้าใจแล้ว!"

ซุนม่อค่อนข้างพอใจกับตัวเอง

“ท่านอาจารย์ นี่เป็นของขวัญสำหรับท่าน!”

หลี่จื่อฉีมอบบอนไซที่นางถืออยู่

"ขอขอบคุณ! นี่คือต้นราชินีเงิน ถูกไหม?"

ซุนม่อรับช่วงต่อ เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีต้นราชินีเงินในโลกนี้เช่นกัน

"ใช่!"

หลี่จื่อฉีพยักหน้า

"ขอขอบคุณ!"

ซุนม่อแตะศีรษะของหลี่จื่อฉีและมองดูดวงตาของนาง แววตาของเขาดูอ่อนโยน

“ข้าหวังว่าข้าจะไม่ทำให้ความตั้งใจของเจ้าผิดหวัง”

“ร่างสถิต เจ้าต้องการเปิดหีบสมบัติไหม?”

ระบบได้สอบถาม

"เปิด!"

ในเรื่องอย่างการเปิดหีบสมบัติ ซุนม่อไม่ชอบรอ

พรึ่บ พรึ่บ!

หีบสมบัตินำโชค 2 กล่องและหีบสมบัติเหล็กดำ 1 กล่องเปิดออกพร้อมแสงริบหรี่

“โอ้ ไอ้บ้าเอ๊ย!”

ซุนม่อกำลังโกรธจัด

“เจ้าทำบ้าอะไร”

“เจ้าบอกว่าจะเปิดหีบสมบัติใช่ไหม”

ระบบรู้สึกผิด

“ที่ข้าหมายถึงคือ ข้าจะเปิดหีบสมบัติ อย่าทิ้งมันก่อน แต่ข้ายังไม่ได้จับหัวของสาวมะละกอ!”

ซุนม่อรู้สึกหดหู่

“ทำไมเจ้าต้องจับหัวของลู่จื่อรั่ว? สิ่งนี้มีผลกระทบอะไรเหรอ?”

ระบบไม่เข้าใจ

“เจ้าอาจจะไม่ได้พูดอะไร การศึกษาอย่างลึกลับเกี่ยวกับการเปิดหีบสมบัติเป็นสิ่งที่ขึ้นอยู่กับโชคอย่างมาก เจ้าจะเข้าใจได้อย่างไร”

ถ้าซุนม่อมีร่างกายเหมือนจักรพรรดิยุโรป เขาจะไม่ทำเรื่องเจ็บใจหมือนจับหัวใครซักคนเพื่อเพิ่มโชคของเขา อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกที่ได้สัมผัสเด็กสาวมะละกอนั้นค่อนข้างดี เหมือนกับได้สัมผัสแมวสยามผู้อ่อนโยน

ความสดใสหายไปและทิ้งดินสีดำ 3 กำมือไว้

ซุนม่อเงียบไปสิบวินาทีแล้วถามว่า

“นี่จะเป็นสมบัติระดับสุดยอดหรือเปล่า?”

“เปล่า เจ้าก็คิดมากเกินไป มันก็แค่ดิน!”

ระบบอธิบาย.

ซุนม่อเงียบอีกครั้งและถามต่อไปว่า

“นี่คงเป็นสมบัติระดับสุดยอดแน่ๆ?”

“แม้ว่าเจ้าจะเปลี่ยนเป็นคำว่า 'ต้อง' พวกมันก็ไม่มีอะไรนอกจากดินธรรมดา”

คำตอบของระบบช่างโหดร้ายจนเลือดหยาดหยดออกมา

ติง!

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับดินสีดำ 3 กำมือจากทวีปทมิฬ!”

ดูเหมือนว่ากำลังทำให้ซุนม่อถูกโจมตีครั้งสุดท้าย

“ดินสีดำจากทวีปทมิฬช่างยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้? มันสามารถปลูกนางฟ้าที่สวยงามได้หรือไม่? โยนมันทิ้งให้ข้า”

ซุนม่อคร่ำครวญอย่างเย็นชา

"ตามที่ขอ!"

ระบบทำตามคำสั่ง!

"เดี๋ยว!"

ซุนม่อก็หยุดพูดอีกครั้งโดยไม่รอให้ระบบพูดจบ

“ลืมมันไปเถอะ เก็บไว้ให้ข้า!”

คราวนี้ถึงคราวของระบบถึงกับพูดไม่ออก

“ตอนนี้ข้ามีคะแนนความประทับใจเท่าไหร่”

ซุนม่อถาม สิ่งนี้ไม่เพียงแต่สามารถชั่งน้ำหนักการเชื่อมต่อระหว่างทุกคน แต่ยังสามารถใช้เป็นสกุลเงินเพื่อใช้จ่ายและซื้อสินค้าจากร้านค้าระบบ

“3,381!”

ระบบได้ตอบกลับ

“มันเกิน 3,000 จริงๆ แล้วเหรอ?”

ซุนม่อแตะคางขณะไตร่ตรองว่าเขาควรจะจ่ายส่วนนั้นหรือไม่