บทที่ 141 ศิษย์คนที่หก

บทที่ 141 ศิษย์คนที่หก

อันซินฮุ่ยเป็นเหมือนแมวป่าที่พบว่าปลาแห้งตัวเล็กๆ ของมันกำลังจะถูกชิง ขนทั้งตัวของนางก็ตั้งชันในทันที และเขี้ยวน้อยๆของนางก็เผยอออกมาเล็กน้อยเช่นกัน

 

หยิงไป่อู่เหลือบมองซุนม่อ และตระหนักว่าการแสดงออกของเขาไม่แยแส ราวกับว่าเขาได้ยินยัยป้าที่โรงอาหารถามเขาว่าเขาอยากกินอะไรเป็นอาหารเช้า

ต้องรู้ว่านี่คือคำเชิญจากมหาคุรุระดับ 4 ดาว!

ในสถาบันการศึกษาของจงโจวทั้งหมด สำหรับผู้ที่เคยได้รับเกียรติพิเศษเช่นนี้มาก่อน นับได้ไม่เกินสิบคน

"ต้องขอโทษจริงๆ!"

ซุนม่อปฏิเสธอย่างสุภาพ

“โอ้ สวรรค์!”

เมื่อเห็นว่าซุนม่อไม่ลังเลแม้แต่น้อย และปฏิเสธโดยตรง ผู้บริหารโรงเรียนก็ยิ่งแปลกใจ หรือว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนโง่?

ครูส่วนใหญ่ปรารถนาที่จะเข้าร่วมกลุ่มมหาคุรุ 4 ดาว แต่ไม่กล้าแม้แต่จะยื่นคำร้อง นอกจากนี้ นี่เป็นการยกระดับที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน

ไม่ต้องพูดถึงผลประโยชน์อื่นๆ หากเกิดขึ้น เพียงความจริงที่ว่าซุนม่อจะมีผู้สนับสนุนรายใหญ่อย่างหวังซู่จะทำให้จางฮั่นฟูต้องคิดเป็นสองเท่าก่อนที่จะแตะต้องเขาอีกครั้ง อันที่จริง จางฮั่นฟูทำได้เพียงใช้วิธีการที่มีเกียรติเท่านั้น และไม่สามารถใช้กลอุบายที่น่ารังเกียจต่อซุนม่ออีกต่อไป มิฉะนั้นความโกรธจากมหาคุรุระดับ 4 ดาวก็เพียงพอที่จะทำให้เขาตกอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาลเป็นเวลานาน

เมื่อได้ยินคำตอบของซุนม่อ อันซินฮุ่ยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“บอกเหตุผลได้ไหม?”

หวังซู่อยากรู้ แม้ว่าเขาจะถูกปฏิเสธ เขาก็ไม่มีความขุ่นเคืองหรือความทุกข์ใจใดๆ เลย อันที่จริงเขาชื่นชมซุนม่อมากขึ้นในตอนนี้

แค่ดูความมุ่งมั่นนี้และวิธีที่เขาไม่ยึดติดกับสิ่งของหรือสงสารตัวเอง เขามีอารมณ์ที่สงบและไม่เครียดตั้งแต่ต้น

เมื่อเผชิญกับคำกล่าวหาของหยางไฉและหยิงเถี่ยด้วยความผิดฐานข่มขืน มีกี่คนที่สงบและนิ่งได้เช่นนี้?

แม้ว่าซุนม่อจะไม่ใช่ครูที่ดี แต่เขาก็มีนิสัยเหมือนมหาคุรุอยู่แล้ว

“ข้าแค่ไม่อยากถูกจำกัด!”

ซุนม่อทำหน้ามุ่ย วิถีชีวิตแบบนี้ที่ไม่มีใครควบคุมทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากทำไมเขาถึงต้องหาเจ้านายใหญ่เพื่อคอยยับยั้งตัวเอง?

แม้ว่าหวังซู่จะเป็นบุคคลที่มีสถานะมั่นคง แต่เมื่อซุนม่อเห็นเขา เขาก็ต้องให้ความเคารพอย่างยิ่ง ใช่ไหม เขาต้องทักทายหวังซู่เป็นครั้งคราวใช่ไหม?

ซุนม่อไม่กระตือรือร้นที่จะใช้ชีวิตในวันนั้น!

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ ผู้บริหารโรงเรียนต่างสงสัย พวกเขามองไปที่อันซินฮุ่ย ซุนม่อต้องปฏิเสธบุรุษคนนี้เพื่อนาง อาจารย์ใหญ่ทั้งสองคนนี้เป็นคู่แข่งกัน น่าเสียดายที่คนเหล่านี้คิดผิด การตัดสินใจของซุนม่อมีขึ้นเพื่ออิสรภาพทั้งหมดและไม่เกี่ยวข้องกับอันซินฮุ่ย

ไม่มีทาง อันซินฮุ่ยงดงามมาก ผู้ชายหลายคนไม่สามารถเบียดเขาได้หากต้องการเป็นคนประจบสตรี

“เพื่ออิสรภาพ? เฮอะ นี่คือความฟุ่มเฟือยบางอย่างเจ้าไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”

หวังซู่หัวเราะ เขาเดินไปข้างหน้าซุนม่อและตบไหล่

“ถ้าเจ้าเปลี่ยนใจ เจ้าสามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ!”

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากหวังซู่ +5, เป็นกลาง (8/100)

หูววว!

ประโยคนี้ทำให้กลุ่มคนอ้าปากค้างอย่างควบคุมไม่ได้ หวังซู่ถูกใจซุนม่ออย่างแท้จริง!

"แน่นอน!"

ซุนม่อพยักหน้าและออกจากห้องทำงาน พาหยิงไป่อู่ไปด้วย ทุกคนไม่ได้พูดอะไรสักคำ มองเพียงมองด้านหลัง พลางครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

“เขาปฏิเสธคำเชิญนี้จริงหรือ”

เสียงของหยางผู่ เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ราวกับว่าเขาได้เห็นผู้หญิงที่น่าเกลียดอย่างยิ่งที่ปฏิเสธคำสารภาพของบุรุษรูปงามเป็นพิเศษ!

“ฮะฮะ!”

อันซินฮุ่ยเริ่มหัวเราะ ไม่ได้รู้สึกแปลกเลย นางจำได้ว่าเยี่ยหลงป๋อซึ่งเป็นมหาคุรุระดับ 4 ดาวด้วย ได้พยายามแย่งชิงซุนม่อ ด้วยราคามหาศาล  ตอนนั้นซุนม่อไม่ได้แสดงศักยภาพของเขาสำหรับ 'หัตถ์เทวะ' ด้วยซ้ำ

แต่ซุนม่อยังไม่ไปกับเขา

“เอาล่ะ หยุดการสนทนาแบบสบายๆ และเริ่มคุยกันว่าจะจัดการกับคดีของ หยางไฉได้อย่างไร!”

หวังซู่กวาดสายตาไปทั่ว

“ไปตามจางฮั่นฟูกลับมาเดี๋ยวนี้!”

ไม่นานหลังจากที่เหลียนเจิ้งดึงหยางไฉออกไป จางฮั่นฟูได้ทิ้งข้ออ้างที่เขาต้องไปปัสสาวะและยังไม่กลับมาจนถึงตอนนี้

......

ในทางเดิน หยิงไป่อู่ดูเหมือนจะมีความในใจอยู่มากมาย

“หากเจ้ามีคำถามใดๆ ถามได้ ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้าแล้ว!”

ซุนม่อชะลอฝีเท้าลง

“ทำไมท่านถึงปฏิเสธมหาคุรุคนนั้น”

เนื่องจากประสบการณ์ของหยิงไป่อู่ ตั้งแต่อายุยังน้อย บุคลิกของนางจึงตรงไปตรงมาเสมอ และนางก็ไม่เคยอ้อมค้อม

“ข้าพูดไปแล้วเพราะอิสรภาพ”

ซุนม่ออธิบาย "อิสรภาพ?" หยิงไป่อู่ ไม่เข้าใจ

“อิสรภาพหมายถึงความสามารถในการทำสิ่งที่เจ้าต้องการทำและใช้ชีวิตที่เจ้าต้องกายู่ อาจารย์หวังพูดไม่ผิด มันเป็นความฟุ่มเฟือยในโลกนี้จริงๆ”

หากซุนม่อไม่มีความสามารถและไม่ได้รับสถานะและค่าตอบแทนที่เขาได้รับในตอนนี้ นับประสาอะไรจะพูดถึงอิสรภาพ เขาอาจถูกไล่และไล่ออกจากโรงเรียนได้ เขาอาจจะเดินเตร่ไปตามถนนเพื่อพยายามหางานใหม่ในตอนนี้

หยิงไป่อู่พึมพำวลีนี้และ สายตาของนางก็ค่อยๆ สว่างขึ้น

“เจ้าทำงานหนักเพื่ออะไร?”

ซุนม่อย้อนถาม

“เพื่อจะได้กินดีและแต่งตัวดี คนอื่นจะได้ไม่ดูถูกเรา!”

นี่คือความจริง

ความตรงไปตรงมาของหยิงไป่อู่ ทำให้ซุนม่อพูดไม่ออก

“แล้วท่านอาจารย์ล่ะ?”

หยิงไป่อู่ เปิดตาของนางเบิกกว้าง นางไม่รู้ว่าทำไม แต่นางรู้สึกว่านางมีหัวข้อทั่วไปมากมายที่จะพูดคุยกับซุนม่อ

“ข้าทำงานหนักมากจนหลังจากที่ข้าดุคนอื่น พวกเขาจะเห็นว่าข้าไม่มีความสุข และพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทน!”

ซุนม่อหัวเราะ

“เออ!”

หยิงไป่อู่ ตกตะลึง (คำตอบนี้คืออะไร ปรากฎว่าอาจารย์ตลกร้ายเช่นนี้เหรอ)

การกระทำที่หยางไฉทำนั้นไร้ยางอายเกินไป และทำให้ทุกคนโกรธเคืองไปหมด ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที กว่าจะได้ข้อสรุปว่าจะจัดการกับเขาอย่างไร

หลังจากสืบสวนความผิดทั้งหมดของเขาแล้ว พวกเขาจะต้องเอาคืนสินค้าที่ถูกขโมยมาทุกประเภทและกำหนดโทษปรับเพิ่มเติมกับเขา จากนั้นเขาจะถูกส่งตัวไปรับโทษที่ทวีปทมิฬให้ทำเหมืองทั้งชีวิตและไม่ได้รับอนุญาตให้กลับไปยังแผ่นดินใหญ่อีก

ด้วยโอกาสนี้อันซินฮุ่ย และหวังซู่ ได้ตกลงร่วมกัน พวกเขาพร้อมที่จะร่วมมือกันเพื่อเอาชนะจางฮั่นฟูลงด้วยกันและทำให้ความสามารถของเขาอ่อนแอลง

หากพวกเขาปล่อยให้จางฮั่นฟูเล่นงานต่อไป แม้กระทั่งก่อนที่สถาบันจงโจวจะถูกเพิกถอน ชื่อเสียงของสถาบันฯก็จะถูกทำลายก่อน

การประชุมสิ้นสุดลง

เมื่อพวกเขาออกจากสำนักงาน หยางผู่เร่งฝีเท้าของเขาและไล่ตามหวังซู่

“อาจารย์หวัง ได้โปรดให้ข้าถามอย่างเกรงใจ ท่านเห็นอะไรในตัวผู้หญิงคนนั้น”

ผู้นำโรงเรียนคนอื่นๆ ก็มองข้ามไปเช่นกัน ความอยากรู้ของพวกเขาอยู่นอกเหตุผล

“ข้าแค่ชื่นชมบุคลิกของนาง!”

หวังซู่อธิบาย อย่างไรก็ตาม ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น เด็กสาวคนนั้นทำให้เขารู้สึกอธิบายไม่ถูก เขาเคยสัมผัสความรู้สึกแบบนั้นในทวีปทมิฬเมื่อ 10 ปีที่แล้ว และมันยังคงสดอยู่ในความทรงจำของเขา

ในเวลานั้น หวังซู่อยู่ห่างจากความตายเพียงเส้นบางๆ ถ้าไม่ใช่เพราะโชคของเขา เขาคงกลายเป็นปุ๋ยให้พืชในทวีปทมิฬไปแล้ว

ติง.

“ยินดีด้วย ความสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเจ้ากับอันซินฮุ่ยกลายเป็นมิตร เจ้าจะได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติเหล็กดำหนึ่งกล่อง!”

การแจ้งเตือนของระบบดังก้องอยู่ข้างหูของเขา

ซุนม่อเก็บหีบสมบัติและถามถึงสถานการณ์ครอบครัวของหยิงไป่อู่ หลังจากที่รู้ว่านางยังมีแม่อยู่ เขาก็กลับไปที่หอพักทันทีเพื่อเอาเงิน 500 ตำลึงไปส่งให้นาง

“เอานี่ไป เช่าบ้านอีกหลังและตั้งรกรากที่นั่นกับแม่ของเจ้า อย่าติดต่อพ่อของเจ้าในตอนนี้”

ซุนม่อเคยเห็นคนที่เล่นการพนันเป็นชีวิตจิตใจ ทุกครั้งที่พวกเขาสูญเสียเงินทั้งหมด พวกเขาจะสัญญาว่าจะเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้น บางคนถึงกับตัดนิ้วเพื่อพิสูจน์ความเชื่อมั่นอย่างจริงใจ อย่างไรก็ตาม ส่วนใหญ่จะกลับไปที่โต๊ะพนันที่รอการกลับมาของพวกเขา

หากหยิงไป่อู่และแม่ของนางยังคงติดตามชายผู้นี้ต่อไป พวกเขาจะต้องเกี่ยวข้องไปตลอดชีวิต

“ค่ะ!”

หยิงไป่อู่รับเงินด้วยมือทั้งสองข้างโดยไม่ลังเลหรือเขินอาย

ซุนม่อยิ้ม เขาชื่นชมบุคลิกที่เด็ดขาดของเด็กสาวคนนี้และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป เขาต้องการจะลูบหัวของ หยิงไป่อู่

อย่างไรก็ตาม หยิงไป่อู่ ก้มศีรษะของนางโดยไม่รู้ตัวและหลีกเลี่ยง

“ไปเถอะ ข้าจะให้เวลาเจ้า 3 วันเพื่อจัดการเรื่องครอบครัวของเจ้า จากนั้นข้าจะเริ่มสอนเจ้าอย่างเป็นทางการ!”

หลังจากซุนม่อพูดจบ เขาก็ไปหาลู่จื่อรั่ว ถ้าเขาต้องการเปิดหีบสมบัติ เขาไม่สามารถทำได้โดยปราศจากโชคของเด็กสาวมะละกอ

หยิงไป่อู่ งอหลังและโค้งคำนับ 90 องศา หลังจากผ่านไป 5 นาที เมื่อเงาของซุนม่อหายไปที่ปลายถนน นางจึงยืดหลังให้ตรงและยืนขึ้น

แสงแดดยามบ่ายส่องเข้าตาเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามหยิงไป่อู่ ไม่ได้หลีกเลี่ยง เงยหน้าขึ้นมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เป็นครั้งแรกที่นางตระหนักว่าท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาวช่างสวยงามเหลือเกิน!

“ขอบคุณอาจารย์ซุน!”

หยิงไป่อู่ บ่นขณะที่น้ำตาของนางไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ นางหมดความหวังและวางแผนที่จะฆ่าตัวตายเพื่อยุติทุกสิ่ง อย่างไรก็ตามนางไม่ได้คาดหวังว่าซุนม่อมีแผนจะกำจัดหยางไฉอยู่แล้ว

ยิ่งกว่านั้นในที่สุดนางก็สามารถอยู่ห่างจากพ่อของนางและเรียนที่สถาบันจงโจว ได้โดยไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียน นางรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป

ปัง

หยิงไป่อู่ทุบกำปั้นของนางบนต้นร่มจีนที่ด้านข้าง แสดงท่าทางที่แน่วแน่ เนื่องจากสวรรค์ยินดีที่จะให้โอกาสนางอีกครั้ง และนางจั่วได้ไพ่ชุดใหม่ทั้งหมด นางต้องเล่นเกมนี้ให้ดี!

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก หยิงไป่อู่ +100 เป็นมิตร (230/1000)

…

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ซุนม่อตกใจ ค่าตัวเลขนี้มากเกินไปจริงๆ

“เจ้าได้เปลี่ยนชะตากรรมของหยิงไป่อู่ ดังนั้นนี่คือรางวัลที่เจ้าสมควรได้รับ!”

ระบบอธิบาย.

ติง!

"เจ้าช่วยชีวิตนักเรียนคนหนึ่ง ทำให้นางฟื้นคืนความมั่นใจในชีวิตสำเร็จ  ความสำเร็จ 'ช่วยชีวิตนักเรียน' ดังนั้นขอมอบหีบสมบัติทองคำเป็นรางวัล"

กล่องสมบัติสีทองตกลงมาต่อหน้าต่อตาของซุนม่อ เกือบจะทำให้เขาตาบอด

นี่เป็นความสุขที่คาดไม่ถึงจริงๆ!

ซุนม่อช่วยหยิงไป่อู่เพียงเพื่อความยุติธรรม เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับศิษย์ส่วนตัวอีกและ 3 หีบสมบัติ นอกจากนี้ เขาได้กำจัดหยางไฉที่น่ารำคาญและทำให้จางฮั่นฟูโกรธมาก

นี่เป็นการเก็บเกี่ยวที่บ้าคลั่งจริงๆ!

หลังจากลู่จื่อรั่ว รับประทานอาหารกลางวันแล้ว นางวิ่งไปที่โกดังที่นางอยู่และเริ่มฝึกซ้อม ขณะที่นางกำลังฝึกฝนวิชาฝึกปรือระดับเซียนชั้นไร้เทียมทาน นางไม่ต้องการให้ใครเห็นการฝึกฝนของนาง

เมื่อซุนม่อพบนาง เด็กสาวมะละกอก็เหนื่อยจนหอบ ชุดนักเรียนของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและเกาะติดกับผิวหนังของนาง

"อาจารย์!"

เมื่อเห็นซุนม่อ ลู่จื่อรั่วก็วิ่งไปทันทีพร้อมกับยิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนกับลูกสุนัขคอร์กี้

“พักผ่อนให้เพียงพอ อย่าปล่อยให้เหนื่อยเกินไป”

ซุนม่อแตะศีรษะของเด็กสาวมะละกอ ในหัวใจของเขา เขากำลังสั่งระบบให้เปิดหีบสมบัติสีดำ

หลังจากที่แสงแวววาวส่องผ่าน หนังสือทักษะก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

“ยินดีด้วยที่ได้รับ 'เทคนิคการวาดยันต์วิญญาณเต่าดำ' ดัชนีความชำนาญ ระดับผู้เชี่ยวชาญ ยันต์วิญญาณประเภทนี้จัดอยู่ในประเภทอักขรยันต์ป้องกัน หลังจากเปิดใช้งาน มันสามารถปล่อยเปลือกนอกของเต่าดำขนาดยักษ์ ต้านทานการโจมตีจากคู่ต่อสู้ของเจ้า”

“โชคดีจริงๆ!”

ซุนม่อตื่นเต้นมาก เด็กสาวมะละกอเป็นดาวนำโชคของเขาจริงๆ เขาได้เปิดหนังสือเคล็ดการวาดยันต์วิญญาณจากหีบสมบัติเหล็กดำ

สิ่งเดียวที่น่าเสียดายคือดัชนีความชำนาญนั้นด้อยกว่าเล็กน้อยและอยู่ในระดับผู้เชี่ยวชาญเท่านั้น นี่แสดงว่าเขาต้องฝึกฝนเป็นเวลานานมากจึงจะสามารถยกระดับเป็นระดับปรมาจารย์ได้

"ไม่เลว!"

ซุนม่อรู้สึกปลาบปลื้มใจและอยากลองทำดูในทันที หากเขามียันต์วิญญาณอยู่ในกระเป๋า เขาจะตะโกนว่า 'รอก่อน จนกว่าข้าจะปล่อยเต่าดำ ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน!' ในขณะที่ใช้มัน

อย่างไรก็ตาม ประโยคนี้น่าจะรุนแรงกว่าหากถูกชายคนหนึ่งใช้หอกเงินสองเท้าตะโกน เช่นเจ้าจื่อหลง จากเมืองฉือเจียจวง ดังนั้นเขาจึงต้องฝึกซวนหยวนพ่อถึงวิธีการใช้ท่าอย่างแน่นอน

หลังจากตื่นจากความคิดฟุ้งซ่าน ซุนม่อก็แตะศีรษะของสาวมะละกออีกครั้งก่อนที่จะเปิดหีบสมบัติสีเงิน

(1) สำหรับหอกเงินสองเท้าที่นี่ เท้าวัดเป็นเท้าจีน (จ้าง) 1 จ้าง มีค่าประมาณ 11 ฟุต 9 นิ้ว

[2] ฉือเจียจวงเป็นชื่อของเมืองในประเทศจีน