บทที่ 160 เคล็ดกระตุ้นโลหิตอันทรงพลัง

บทที่ 160 เคล็ดกระตุ้นโลหิตอันทรงพลัง

คฤหาสน์ของหลี่จื่อฉีนอกเขตสถาบันฯ มีสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ

ไช่ถานสวมกางเกงขาสั้นเท่านั้น และเขานั่งขัดสมาธิบนเตียงไม้ไผ่ในขณะที่สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป บนใบหน้าของเขามีความหวังว่าเขาจะหายขาด พอๆ กับกังวลว่าซุนม่อจะล้มเหลว

 

“อา… อาจารย์ซุน ข้ายังไม่หมดสิ้นพรสวรรค์จริงๆ เหรอ?”

ไช่ถานถามคำถามหนึ่งที่ซ่อนลึกอยู่ในใจของเขา เพราะเขาล้มเหลวมามากมายหลายครั้งเกินไป จนเขาไม่มั่นใจในตัวเองอีกต่อไป

"ไม่อย่างแน่นอน"

ซุนม่อตอบและรวบรวมปราณที่ปลายนิ้วของเขา จากนั้นเขาก็แตะที่หลังของ ไช่ถาน

ปั้ก!

พลังปราณวิญญาณไหลซึมซาบเข้าสู่ร่างของไช่ถานทันที

"อา!"

ไช่ถานร้องออกมาโดยไม่ตั้งใจ เมื่อสัมผัสกับนิ้วของซุนม่อก็รู้สึกเหมือนมีเข็มเหล็กหนาแทงเข้าไปในกล้ามเนื้อของเขา มันเจ็บปวดมาก อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดกลายเป็นชาเพียงสองครั้งต่อมา ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีไส้เดือนกำลังบิดตัวไปมาภายในร่างกายของเขา

ความรู้สึกนี้แปลกมาก ไช่ถานอดไม่ได้ที่จะขยับร่างกายของเขา

“อดทนไว้ อย่าขยับตัวมั่ว!”

ซุนม่อเตือน นิ้วของเขายังคงแตะที่จุดต่างๆ บนหลังของไช่ถาน

เคล็ดกระตุ้นโลหิตแตกต่างจากเคล็ดสร้างกล้ามเนื้อ และเคล็ดโคจรพลัง ประเด็นหลักอยู่ที่การใช้นิ้วของซุนม่อ นิ้วทั้งหมดของเขาต้องใช้แรงในระดับที่แตกต่างกันและขับเคลื่อนเส้นพลังปราณเข้าสู่ร่างกายของเป้าหมายเพื่อกระตุ้นจุดฝังเข็มของเป้าหมายเพื่อให้บรรลุจุดประสงค์ในการชำระโลหิตของพวกเขาให้บริสุทธิ์

ปั้ก ปั้ก ปั้ก!

ราวกับว่าซุนม่อกำลังเล่นเปียโนในขณะที่เขายังคงแตะร่างกายของไช่ถาน ในชั่วพริบตา ภาพติดตาจำนวนนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นจากความเร็วที่เขาใช้นิ้วขยับ

“เขาถูกวางยาพิษจริงๆเหรอ?”

หร่วนหยวนอยากรู้อยากเห็น

“เงียบๆไว้นะ อย่ารบกวนข้า”

ซุนม่อขมวดคิ้วและอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่หร่วนหยวน (ไม่ว่ายังไง เจ้าเป็นนักเรียนชั้นปีสุดท้าย เจ้าไม่รู้เรื่องพื้นฐานนี้เหรอไง?)

แม้ว่าจะเป็นการบรรยายปกติ หร่วนหยวนก็ไม่ควรขัดจังหวะเขา นับประสาอะไรกับความจริงที่ว่าซุนม่อกำลังขับพิษในร่างกายของไช่ถาน

สามนาทีต่อมา หน้าผากของซุนม่อมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้น เนื่องจากเคล็ดกระตุ้นโลหิตต้องการพลังปราณวิญญาณที่เสถียรและความแม่นยำสูงสุดเพื่อเข้าถึงจุดฝังเข็มของเป้าหมาย จำเป็นต้องมีสมาธิในระดับสูง นี่คือเหตุผลว่าทำไมซุนม่อจึงต้องมีสมาธิอย่างเต็มที่ นอกจากนี้ ความสามารถของเขากับมันเป็นแค่ระดับผู้เชี่ยวชาญเท่านั้น ดังนั้นจึงเหนื่อยกว่าการใช้เคล็ดสร้างกล้ามเนื้อ และเคล็ดโคจรพลัง

หัวใจของลู่จื่อรั่วเจ็บปวด นางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและต้องการช่วยซับเหงื่อให้ซุนม่อ อย่างไรก็ตามนางถูกหลี่จื่อฉีหยุดไว้

“ห้ามรบกวนอาจารย์!”

หลี่จื่อฉีรู้สึกเจ็บปวดหัวใจของนาง อย่างไรก็ตามนางรู้สึกตกใจมากยิ่งขึ้นเมื่อมองไปที่เคล็ดการใช้นิ้วของซุนม่อ นางเป็นเด็กผู้หญิงที่รักการอ่านและอ่านหนังสือทางการแพทย์มาหลายเล่ม

ในบรรดาทั้งหมดนั้น บางเล่มกล่าวถึงเคล็ดการฝังเข็มต่างๆ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ซุนม่อกำลังทำอยู่ตอนนี้คือการใช้นิ้วของเขาแทนเข็ม และหลี่จื่อฉีไม่เคยอ่านพบเคล็ดดังกล่าวมาก่อน

เมื่อดรรชนีสุดท้ายแตะไปที่จุดฝังเข็มไป่ฮุ่ยของไช่ถาน ซุนม่อก็หดนิ้วของเขาและเปลี่ยนเป็นฝ่ามือ ขณะที่เขาตบฝ่ามือบนหน้าผากของไช่ถานอย่างแรง

ปัง

พลังปราณวิญญาณจำนวนมหาศาลถูกส่งไปที่หน้าผากของเขา

ไช่ถานเริ่มตัวสั่นทันที

“อ๊ากกก~!”

สามสาวกรีดร้อง เพราะใต้ผิวหนังของไช่ถาน มีรอยนูนของนิ้วหัวแม่มืออย่างกะทันหันและพวกมันก็เคลื่อนไปรอบๆ ดูเหมือนว่ามีแมลงสาบจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังเจาะใต้ผิวหนังของไช่ถาน เมื่อมองแวบแรกไม่ใช่แค่น่าขยะแขยงเท่านั้น แต่ยังน่ากลัว

 “อาจารย์ซุน…”

หร่วนหยวนกังวลมาก ปัญหาจะไม่เกิดขึ้นใช่ไหม?

“ถ้ายังพูดอีกก็ออกไปซะ!”

ซุนม่อขมวดคิ้ว

ในทันใดนั้นเหงื่อของไช่ถานก็หลั่งไหลออกมา ประมาณยี่สิบวินาทีต่อมาหยาดเหงื่อใสกลายเป็นสีแดงจางๆ และเมื่อเวลาผ่านไปสีแดงก็เข้มขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดก็กลายเป็นสีม่วงดำ

ลู่จื่อรั่วสะดุ้งกระโดดด้วยความตกใจ นางคว้าเสื้อของหลี่จื่อฉี สีของเลือดดูผิดปติไป

“ปล่อยมัน โคจรพลังปราณวิญญาณของเจ้าด้วยพลังทั้งหมดของเจ้าและปล่อยให้มันไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเจ้า และเจ้าต้องไม่หมดสติ!”

หลังจากที่ซุนม่อสั่งสอนอย่างรวดเร็ว เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มใช้เคล็ดกระตุ้งโลหิตอีกครั้ง

ชี่  ชี่  ชี่!

รูขุมขนของไช่ถานปล่อยไอน้ำสีม่วงดำ จากนั้นกลิ่นฉุนคล้ายอุจจาระเริ่มซึมเข้าสู่อากาศ

ม่านตาของหร่วนหยวนหรี่ลงอย่างฉับพลัน ตอนนี้นางรู้แล้วว่าเลือดของคนรักของนางมีปัญหาอย่างแน่นอน

หลังจากผ่านไปสิบนาที ซุนม่อก็หยุดการใช้เคล็ดวิชาของเขา จากนั้นเขาก็สั่งหร่วนหยวนว่า

“ไปหยิบอ่างน้ำและทำให้ร้อน หลังจากนั้นก็เช็ดตัวให้เขา ร่างกายของเขาไม่สามารถสัมผัสกับน้ำเย็นได้ในขณะนี้”

หลังจากพูดแล้ว ซุนม่อก็กลับไปที่ปีกตะวันตก ขณะที่เขากำลังพักผ่อน เขาหยิบสูตรยาสำหรับซองยายักษ์ออกมาชื่นชม

“ข้าควรซื้อหนังสือความรู้ด้านสมุนไพรบ้างดีไหม?”

ซุนม่อลังเล

เขาเป็นคนรอบคอบมาก แม้ว่าเขาจะรู้ว่าระบบจะไม่โกงใบสูตรยา แต่เขาไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นในระหว่างกระบวนการปรุงหรือไม่ ด้วยความรู้ด้านสมุนไพรเป็นความรู้พื้นฐาน เขาจะมั่นใจมากขึ้น

ซุนม่อติดตามคนที่เคยทำการทดลองทางเคมีมาก่อน เขารู้ว่าแม้ว่าเขาจะปฏิบัติตามขั้นตอนต่างๆ อย่างเคร่งครัด แต่การทดลองก็อาจล้มเหลวในบางครั้งเช่นกัน นี่เป็นเพราะรายละเอียดบางอย่างที่มองไม่เห็นอาจนำไปสู่ข้อผิดพลาด

ไม่เป็นไรอยู่แล้วถ้าการทดลองทางเคมีล้มเหลว

แต่สำหรับการปรุงยาล่ะ ถ้ามีอะไรผิดปกติ มันจะทำลายสุขภาพของใครบางคน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก.

มีคนมาเคาะประตู

“อาจารย์ซุน!”

เสียงของไช่ถานดังขึ้น

"เข้ามา"

แอ๊ดด!

ประตูเปิดออก

ไช่ถานและคนอื่นๆ เดินผ่านประตูเข้ามา หลังจากนั้น ไช่ถานก็คุกเข่าห่างจาก ซุนม่อสามเมตรและโค้งคำนับเพื่อแสดงความขอบคุณ

ปัง ปัง ปัง

เขาโขกศีรษะคำนับสามครั้งเต็มไปด้วยความจริงใจ

“อาจารย์ซุน ท่านเป็นเหมือนบิดามารดาคนที่สองของข้า ท่านคือผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของข้า!”

หลังจากที่ไช่ถานพูดเขาก็เริ่มร้องไห้สะอื้น

ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา เขาใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดทุกวัน เขารู้สึกหดหู่อย่างยิ่งและมักจะคิดฆ่าตัวตายเพียงเพื่อยุติเรื่องต่างๆ

พรสวรรค์ของเขาหมดลงแล้ว เกียรติ พวกพ้องและคำเยินยอที่แสดงให้เขาเห็นก่อนหน้านี้กลายเป็นเสียงหัวเราะเยาะเย้ย ครูหลายคนและแม้แต่มหาคุรุที่เคยต้องการรับเขาเป็นศิษย์ส่วนตัวของพวกเขา แต่ตอนนี้ไม่มีใครสนใจเขา

ในช่วงเวลานี้ไช่ถาน ได้สัมผัสกับความหนาวเหน็บและความอบอุ่นจากอารมณ์ของมนุษย์อย่างแท้จริง มีเพียงคนรักของเขาเท่านั้นที่ยังคงเดินเคียงข้างเขาโดยไม่มีการดูถูก

ในฐานะที่เป็นอัจฉริยะที่เฉิดฉายที่ทุกคนให้ความสนใจ ไช่ถานไม่อาจยอมรับสถานการณ์นี้ที่เขาตกจากแท่นบูชา เขาต้องการที่จะตาย แต่ในขณะนั้นเองที่เขาได้พบกับซุนม่อที่ด้านข้างของทะเลสาบม่อเปย

สิ่งนี้ได้พิสูจน์แล้วว่าหัตถ์เทวะของซุนม่อนั้นมหัศจรรย์อย่างแท้จริง สภาพปัจจุบันของไช่ถานนั้นดีขึ้นมาก

เมื่อเร็วๆ นี้ ไช่ถานสามารถดูดซับปราณวิญญาณได้น้อยลงเรื่อย ๆ แต่ตอนนี้ปริมาณการดูดซับเพิ่มขึ้นอีกครั้ง นี่แสดงว่าร่างกายของเขากำลังดีขึ้น

“อาจารย์ซุน ข้าจะไม่มีวันลืมความเมตตาของท่านไปตลอดชีวิต!”

ไช่ถานพูดย้ำอีกครั้ง

ติง!

คะแนนความประทับใจจากไช่ถาน +50 เป็นกลาง (85/100)

“ลุกขึ้น!”

ซุนม่อยิ้ม ด้วยคะแนนความประทับใจที่ไช่ถานมอบให้ เขารู้ว่านี่คือเด็กหนุ่มที่รู้ถึงความกตัญญู

หลังจากคำนับอีกครั้ง ไช่ถานก็ยืนขึ้น เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเล

“ไม่ต้องเกรงใจ อยากถามอะไรก็ถามมา”

ซุนม่อบอกให้ทุกคนนั่ง แต่ไม่มีนักเรียนคนไหนกล้านั่ง

“อาจารย์ซุน ท่านรู้ไหมว่าข้าถูกพิษอะไร?”

สีหน้าของไช่ถานเต็มไปด้วยความเคารพ

พูดตามตรง ก่อนหน้านี้เนื่องจากเขาเป็นอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงที่ครูหลายคนต้องการรับเขาเป็นศิษย์ส่วนตัว ไช่ถานจึงเป็นบุคคลที่ภาคภูมิใจและมั่นใจในตนเองอย่างมาก

แม้ว่าเขาจะแสดงออกว่าเคารพต่อครูเหล่านั้น แต่ในใจของเขาก็ไม่ได้รู้สึกเคารพพวกเขามากนัก แต่ตอนนี้ เขากำลังรอคำตอบของซุนม่ออย่างใจจดใจจ่อด้วยทัศนคติของของลูกศิษย์

“อาจารย์น่าประทับใจมาก!”

เมื่อมองดูท่าทีที่เคารพของไช่ถานแล้ว ลู่จื่อรั่วก็มีความสุขมาก

ติง!

คะแนนความประทับใจจากลู่จื่อรั่ว +15 (943/1,000).

หร่วนหยวนและหลี่จื่อฉีต่างก็ตั้งใจฟัง

“อินทรา (สมุนไพรชนิดหนึ่ง)!”

ซุนม่อสังเกตสีหน้าของไช่ถานและหร่วนหยวนโดยไม่แสดงร่องรอย

 “อินทรา?”

ไช่ถานขมวดคิ้ว "มันคืออะไร?"

“เป็นสมุนไพรชนิดหนึ่งที่เติบโตบนทวีปทมิฬ”

หลี่จื่อฉีตอบ

หลี่จื่อฉีรู้มาก เพราะข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งของจากทวีปทมิฬนั้นมีค่ามาก หากใครต้องการทราบข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาจะต้องเตรียมพร้อมที่จะจ่ายในราคามหาศาล

บางครั้งท่านจะไม่สามารถรับข้อมูลได้แม้ว่าจะต้องการซื้อก็ตาม

“เมื่อละลายเข้าสู่กระแสเลือด น้ำจากอินทราจะลดความสามารถของเลือดในการกักเก็บพลังปราณวิญญาณ”

ซุนม่ออธิบาย เมื่อความสามารถของเลือดในการกักเก็บปราณวิญญาณลดลง ผลของการฝึกฝนก็จะลดลงอย่างมากเช่นกัน

“เป็นอย่างนี้นี่เอง!”

ไช่ถานตระหนักได้

“แล้วมียาแก้พิษหรือไม่?”

หร่วนหยวนถาม

"ข้าไม่รู้!"

ซุนม่อส่ายหัวเพราะเขาเห็นเฉพาะข้อมูลเกี่ยวกับอินทราผ่านทางเนตรทิพย์เมื่อมองไช่ถาน อย่างไรก็ตาม เนตรทิพย์ของเขาอยู่ที่ระดับปรมาจารย์เท่านั้นและจะไม่ใช้ความคิดริเริ่มในการระบุคำตอบทั้งหมด ดังนั้น หากซุนม่อต้องการรักษาไช่ถานอย่างสมบูรณ์ ซุนม่อก็ต้องคิดหาวิธีอื่น

"โอ้!"

หร่วนหยวนขมวดคิ้วแน่นมากจนเกือบจะบิดเบี้ยว

“ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ข้าดีขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ไช่ถานจับมือคนรักของเขาและปลอบโยนนางด้วยเสียงอ่อนโยน

“ไช่ถาน อย่าเพิ่งดีใจเร็วขนาดนั้น ข้าเพิ่งชำระพิษส่วนหนึ่งจากเลือดของเจ้า หากเจ้าต้องการให้เลือดบริสุทธิ์อย่างสมบูรณ์ การรักษาต้องดำเนินต่อไปอีกเจ็ดถึงแปดครั้ง”

ซุนม่ออธิบาย

ไช่ถาน เงียบไป เขาจะให้อะไรกับซุนม่อเพื่อช่วยรักษาเขา? เงิน? นอกเหนือจากข้อเท็จจริงที่ว่าเขายังเป็นเด็กมาจากครอบครัวชาวนาธรรมดา แม้ว่าเขาจะร่ำรวย แต่เขาก็คงไม่สามารถจ่ายค่ารักษาได้

ต้องรู้ว่าไช่ถานไปหาหมอมาแล้วกว่ายี่สิบคนและไม่มีใครสามารถระบุถึงสาเหตุของอาการป่วยของเขาได้ ทว่าซุนม่อก็มองเห็นได้อย่างง่ายดาย ด้วยความสามารถนี้เพียงอย่างเดียวและความสามารถที่โดดเด่นของซุนม่อ เงินสามารถแก้ไขได้หรือไม่?

ไช่ถาน ต้องการรักษาพิษของเขา แต่เขาไม่กล้าที่จะทำเรื่องยุ่งยากเกินไปสำหรับ ซุนม่อ ดังนั้นเขาจึงมีอารมณ์ขัดแย้งกัน

ซุนม่อยิ้ม เขารู้ว่านักเรียนคนนี้เป็นคนที่คิดแทนคนอื่น ถ้าเป็นนักเรียนที่เห็นแก่ตัวคนอื่นๆ พวกเขาจะคุกเข่าอ้อนวอนให้เขารักษาพวกเขา แต่ก่อนอื่นไช่ถานพิจารณาสิ่งต่างๆ จากมุมมองของซุนม่อ รวมถึงสิ่งที่สามารถตอบแทนได้

“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะรักษาเจ้าให้หายขาด”

ซุนม่ออธิบายว่า

“ทุกครั้งที่พิษถูกขับออกไป เจ้าจะเสียเลือดสดบางส่วนและพลังชีวิตของเจ้าจะได้รับความเสียหายอย่างมาก ดังนั้นเราจึงไม่สามารถขับพิษทั้งหมดในคราวเดียวได้”

ตุ้บ!

ไช่ถานคุกเข่าอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แต่เขาตัดสินใจอยู่ในใจแล้ว ในชีวิตนี้ เขาจะติดตามอาจารย์ซุนตลอดไป เพื่อที่เขาจะสามารถตอบแทนความเมตตาที่อาจารย์ซุนได้แสดงต่อเขา

“อาจารย์ หัตถ์จับมังกรโบราณของท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!”

หลี่จื่อฉีถอนหายใจอย่างซาบซึ้ง นางเต็มไปด้วยความอยากรู้

“ท่านสามารถรักษาพิษทุกชนิดได้หรือไม่”

“ไม่ เฉพาะที่เกี่ยวข้องกับเลือดเท่านั้น!”

ซุนม่อไม่ได้ปิดบังอะไรเลย

“นั่นก็น่าประทับใจมากพออยู่แล้ว”

หลี่จื่อฉี ถอนหายใจด้วยความชื่นชม

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากหลี่จื่อฉี +30 มิตรภาพ (625/1,000)

เมื่อได้ยินเช่นนี้ไช่ถาน ก็สูดหายใจหนาวเหน็บและรำพึงถึงความโชคดีของเขาอย่างเงียบๆ

“ตอนนี้อย่าเพิ่งไปรายงานเรื่องนี้กับทางสถาบัน ยิ่งกว่านั้นเจ้าควรทำเหมือนว่าเจ้าหมดกำลังใจและหดหู่ใจต่อไป”

ซุนม่อเตือนเขาว่า

“ระวังว่าเจ้าอาจเตือนศัตรูโดยไม่ได้ตั้งใจ”

"ข้าเข้าใจ."

ไช่ถานกัดฟันของเขา (ถ้าข้ารู้ว่าใครวางยาพิษข้า ข้าจะฆ่าคนนั้นแน่นอน)

“เอาล่ะ เจ้ากลับไปพักผ่อนได้แล้ว มาหาข้าหลังจากหนึ่งสัปดาห์ อย่าบอกใครเกี่ยวกับสถานที่นี้”

ซุนม่อสั่ง

“ขอรับ อาจารย์ซุน!”

หลังจากที่ไช่ถานโค้งคำนับ เขาพาหร่วนหยวนจากไป

“อาจารย์ ท่านคิดว่าไช่ถานถูกวางยาพิษได้อย่างไร? เขาสามารถวางยาพิษโดยเพื่อนร่วมหอพักของเขาได้หรือไม่?”

ดวงตาของหลี่จื่อฉีเป็นประกายราวกับนักสืบชื่อ

“เพื่อนร่วมหอคนหนึ่งของเขาควรจะเป็นคนนั้นใช่ไหม”

“ข้ารู้สึกว่าอาจเป็นคนรักของเขา!”

ทันใดนั้นลู่จื่อรั่วพูดขึ้น

“อือ มีเหตุผลอะไร?”

หลี่จื่อฉีสงสัย