บทที่ 162 เรื่องปวดหัวของคนดัง
“ดีที่สุดถ้าเจ้าเลิกล้มความคิดนี้โดยเร็วที่สุด เป็นไปไม่ได้ระหว่างเจ้ากับอันซินฮุ่ย”
จางฮั่นฟูขมวดคิ้ว (เจ้าและอันซินฮุ่ยควรเป็นศัตรูกัน ตกลงไหม ในท้ายที่สุดแม้แต่จิตวิญญาณของเจ้าก็ยังติดนางงอมแงม)
“ข้ารู้ว่าท่านพ่อต้องการสถาบันจงโจว ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าช่วยจัดให้ แต่ขอทำให้ชัดเจนก่อน อันซินฮุ่ยเป็นของข้า”
ดวงตาของจางเฉียนหลินเป็นประกาย เขารู้ว่ามีผู้สนับสนุนรายใหญ่อยู่เบื้องหลังพ่อของเขา นั่นแหละคือคนที่มอบทุนและความทะเยอทะยานให้บิดาของเขาเพื่อยึดตำแหน่งรองอาจารย์ใหญ่
“เอาล่ะ มาจัดการกัน ข้าจะไปดูซุนม่อคนนี้และสอบสวนเขาก่อนจะบดขยี้เขาให้ตายโดยเร็วที่สุด!”
การแสดงออกของจางเฉียนหลินเป็นการแสดงความมุ่งร้าย อันซินฮุ่ยเป็นของเขา ใครกล้าแตะต้องนาง มันต้องตาย!
“อย่าประมาท ข้ากำลังดำเนินการตามแผน เขาจะมีชีวิตอยู่ได้มากที่สุดสามเดือน”
จางฮั่นฟู่ด่า เขากลัวว่าลูกชายของเขาจะทำแผนพัง
“แผนอะไร?”
จางเฉียนหลินสงสัย
“เมื่อวานซุนม่อและเกาเปินจัดการประลองกัน ข้าตั้งใจบอกว่าข้าจะมอบสิทธิ์ชื่อสามที่สำหรับเข้าทวีปทมิฬให้กับผู้ชนะ ข้าทำสิ่งนี้อย่างแม่นยำเพราะข้ากังวลว่าเกาเปินจะไม่สามารถชนะได้ ดังนั้นข้าจึงต้องสร้างหลักประกัน”
จางฮั่นฟูอธิบาย
“เป็นอย่างนี้นี่เอง!”
จางเฉียนหลินฉลาดมาก พ่อของเขาไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ละเอียดเกินไปและเขาก็เข้าใจแล้ว เมื่อซุนม่อมาถึงทวีปทมิฬ มีโอกาสมากมายที่จะกำจัดเขา
“ดีที่เจ้ากลับมา มีครูที่ไม่เลวหลายคนในสถาบัน แต่ส่วนใหญ่ได้รับคัดเลือกจากหวังซู่ สิ่งนี้ทำให้ฝ่ายของข้าเป็นเหมือนแมวสามขา คราวนี้เจ้าควรมุ่งหน้าไปยังทวีปทมิฬด้วย ทำงานได้ดีและให้พวกเขาได้เห็นพรสวรรค์ของเจ้า”
จางฮั่นฟูต้องการพิสูจน์ความสามารถในการสอนของฝ่ายของเขาเอง แต่เขาไม่มีครูที่โดดเด่นเกินไป บัดนี้ลูกชายของเขาซึ่งเขาหวังไว้สูงที่สุดได้กลับมาจนได้ เขาต้องการให้ลูกชายของเขาแสดงความฉลาดออกมาเป็นธรรมดา
“ไม่มีปัญหาสำหรับคนอย่างหลิวมู่ไป๋ ข้าสามารถบดขยี้เขาได้ทุกเมื่อ”
จางเฉียนหลินกำหมัดของเขา
“ข้าจะบอกให้พวกมันรู้ว่าใครเป็นครูอันดับหนึ่งของสถาบันจงโจว”
.........
ในตอนเช้าแสงแดดอบอุ่นและอ่อนโยน
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ซุนม่อก็ไปรับประทานอาหารเช้าที่โรงอาหาร แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปในโรงอาหาร บรรดาศิษย์ที่เดินผ่านไปมาก็หยุดและทักทายเขาด้วยความเคารพ
“อรุณสวัสดิ์อาจารย์ซุน!”
ซุนม่อพยักหน้าตอบนักเรียน
มีนักเรียนจำนวนมากในโรงอาหาร และหลายคนเคยพบซุนม่อมาก่อน บางครั้งนักเรียนจงใจหลีกเลี่ยงครูเพราะพบว่าต้องทักทายครูอย่างสุภาพเป็นเรื่องยุ่งยาก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับซุนม่อ ทุกคนไม่ต้องการอะไรมากไปกว่ารีบเข้าไปทักทายเขาเพื่อที่เขาจะได้จำใบหน้าของพวกเขาได้
ตั้งแต่ซุนม่อเข้าไปในโรงอาหาร เขาก็พยักหน้า เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เขาไม่สามารถแสดงอารมณ์ออกมาและทำได้เพียงพยักหน้าต่อไป
“ในอนาคต ฉากนี้คงไม่ซ้ำรอยใช่ไหม”
ซุนม่อรู้สึกกลัวเล็กน้อย
“อาจารย์ซุน อาจารย์อยากกินอะไร ทำไมไม่ให้ข้าซื้ออาหารให้?”
นักเรียนหญิงรุ่นพี่คนหนึ่งยิ้มอย่างอ่อนหวาน อยากจะใช้โอกาสนี้ซื้ออาหารให้ซุนม่อเพื่อที่นางจะได้นั่งข้างเขาและปรึกษาเขาเกี่ยวกับคำถามสองสามข้อ
"ไม่จำเป็น!"
ซุนม่อปฏิเสธ เขาเร่งฝีเท้าเพราะเขาพบว่านักเรียนคนอื่นกำลังวางแผนที่จะทำแบบเดียวกัน
“ครูคนนั้นเป็นใคร?”
นักเรียนที่หัวแบนเริ่มสงสัย เพื่อดูว่าครูน่าประทับใจหรือไม่ เราสามารถบอกได้โดยดูทัศนคติที่นักเรียนคนอื่นมี เมื่อเผชิญหน้าเขา สำหรับครูอย่างซุนม่อที่ได้รับการต้อนรับจากนักเรียนจำนวนมาก เพราะเขาเป็นครูที่มีชื่อเสียงอย่างแน่นอน
“เขาชื่อซุนม่อ อาจารย์ซุน ไม่รู้จักเขาจริงๆเหรอ?”
มีคนตอบและคนๆ นั้นถึงกับจ้องไปที่ชายร่างสูงด้วยความประหลาดใจ คนที่แต่งตัวประหลาดไม่มีความคิดจริงหรือ? เขาคงเป็นนักเรียนปลอมใช่ไหม?
“ซุนม่อ? หัตถ์เทวะนั่นเหรอ?”
นักเรียนหน้าแบนตะลึง หลังจากนั้น เขาก็รีบเดินไปหาซุนม่ออย่างรวดเร็ว โดยต้องการดูว่ามีโอกาสที่เขาจะปรึกษาซุนม่อในเรื่องบางอย่างได้หรือไม่
หลังจากการต่อสู้กับเกาเปินในโรงฝึกแห่งชัยชนะ แม้ว่าจะมีครูและนักเรียนจำนวนมากที่ไม่รู้จักใบหน้าของซุนม่อ แต่พวกเขาก็รู้จักชื่อของเขา
ก่อนการต่อสู้ จางฮั่นฟูและจางเหวินเทาพบว่าใครบางคนจงใจเผยแพร่ข่าวลือทุกชนิดเกี่ยวกับซุนม่อ
หากซุนม่อแพ้ ข่าวลือเชิงลบจะแพร่กระจายไปมากกว่านี้แน่นอน แต่ตอนนี้เมื่อเขาชนะ ข่าวลือเหล่านี้กลายเป็นข่าวที่น่าสนใจแทน
ตัวอย่างเช่น บางคนบอกว่าซุนม่อมีบุคลิกที่แปลกประหลาด เขาเป็นคนที่ดุร้ายและไม่เข้ากับคนอื่นได้ดี เขายังบอกนักเรียนแต่ละคนให้ถือไม้กระถางเพื่อเป็นการลงโทษ และตั้งกฎให้เรียกเขาว่าครูสอนปลูกต้นไม้กระถาง
แต่ตอนนี้ ทุกคนเริ่มพูดว่ามีความลับในกระถางต้นไม้ที่สามารถทำให้นักเรียนของเขาแข็งแกร่งขึ้นได้
“ท่านคืออาจารย์ซุนม่อ?”
เมื่อป้าโรงอาหารได้ยินคำทักทายจากนักเรียน นางสำรวจซุนม่อโดยไม่ได้ตั้งใจของ
“อืมม!”
ซุนม่อพยักหน้า หลังจากนั้นเขาเห็นป้าในโรงอาหารนำจานขาหมูตุ๋นหอมๆ มาใส่ในจานอาหารของเขา
“กินซะ ขาหมูตัวนี้อ้วนที่สุดแล้ว เป็นการเสริมสมองที่ดีมาก!”
ป้าโรงอาหารยิ้มกว้าง ทำให้ใบหน้าของนางย่นลง หลังจากนั้น นางลดเสียงลงและอธิบายว่า
“อาจารย์เฝิงเจ๋อเหวิน ต้องการกินขาหมูที่ข้าเคี่ยวทุกวัน ข้ามักจะเลือกส่วนที่ดีที่สุดให้เขา”
"ขอบคุณ!"
ซุนม่อจะพูดอะไรได้อีก เขาไม่สามารถเหยียบย่ำความปรารถนาดีของป้าได้
“ป้า! ช่วงนี้ไหล่ขวาของท่านมีปัญหา พยายามใช้กำลังให้น้อยลงและอย่าถือของหนักบ่อยนัก พยายามกินอาหารที่มีไขมันน้อยลงด้วย”
ก่อนที่ซุนม่อจะจากไป เขาเตือนป้าโรงอาหารแล้วเดินผ่านไป
นี่คือสิ่งที่เขาเพิ่งสังเกตด้วยเนตรทิพย์ของเขา
"หา?"
ป้าโรงอาหารตกใจ หลังจากนั้น ความรู้สึกชื่นชมก็ผุดขึ้นในใจนาง
เมื่อไม่กี่วันก่อน เมื่อนางแบกถังน้ำ นางรัดบ่าของนาง นอกจากนี้ ท้องของนางก็รู้สึกไม่ดี นางท้องผูก นางไม่คิดว่าซุนม่อจะรู้ได้เพียงแค่ชำเลืองมอง
“นะ… นี่… นี่มันไม่ศักดิ์สิทธิ์เกินไปเหรอ?”
ป้าโรงอาหารมึนงง หลังจากนั้นความรู้สึกเคารพและเทิดทูนก็ทวีความรุนแรงขึ้น
ติง!
คะแนนความประทับใจจากป้าโรงอาหาร +30 เริ่มต้นการเชื่อมต่อ : เป็นกลาง (30/100)
หลังจากที่ซุนม่อจากไป เพื่อนร่วมงานของนางบางคนก็เข้ามารุมล้อม
“เป็นไงบ้าง”
“ข้าจำได้ว่าแขนของเจ้าเกร็งเมื่อสองสามวันก่อนใช่ไหม”
“เจ้าแอบกินขาหมูย่างหรือเปล่า”
เพื่อนร่วมงานก็นินทา
“ไปเลย พวกเจ้าคือคนที่กินขาหมูอย่างลับๆ!”
แม้ว่าป้าในโรงอาหารจะดุด่า แต่นางก็ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องกินอาหารเบาๆ ในอีกครึ่งเดือนข้างหน้า สำหรับการแอบกินขาหมูนั้นไม่เคยมีแม่ครัวตัวผอมผอมเพรียวอยู่แล้ว
เพราะมีของอร่อยอยู่ใกล้ตัว ถ้านางไม่กินสักสองสามอย่าง นั่นจะได้ยังไง?
อาหารของซุนม่อนั้นมีปริมาณและคุณภาพที่ดีกว่าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับปกติ
นี่คือผลประโยชน์ที่เกิดจากชื่อเสียง
แม้ว่าครูสามารถทานอาหารฟรีในโรงอาหารได้ แต่ก็มีความแตกต่างกันตามธรรมดาระหว่างอาหารที่ดีและไม่ดี ขึ้นอยู่กับเจ้าหน้าที่โรงอาหารที่กำลังแจกจ่ายอาหาร
ตัวอย่างก็เหมือนขนมเคลือบงาอบ ป้าโรงอาหารสามารถแจกของที่สุ่มมาให้ได้ แต่ถ้าซุนม่อเป็นคนขอ ป้าจะพยายามและย่างอย่างดีให้เขาอย่างแน่นอน
อ้อต้องรู้ว่าบัตรครูของซุนม่อเป็นของลู่จื่อรั่ว เหตุผลก็คือซุนม่อไม่สามารถพิสูจน์ตัวตนของเขาและไม่สามารถรับอาหารเช้าฟรีได้
พวกป้าๆ ต่างพบว่าเขาน่าประทับใจและเคารพเขา
ซุนม่อถือจานที่เต็มไปด้วยอาหารและเริ่มค้นหาที่นั่ง หลังจากนั้นระบบก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ซุนม่อเพิ่งได้คะแนนเยอะ
ทั้งหมดนี้ได้รับการสนับสนุนโดยเจ้าหน้าที่โรงอาหาร
ความรู้ของพวกเขาไม่สูงและขอบเขตการฝึกปรือของพวกเขาก็ไม่กว้าง ดังนั้นพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความเคารพมากขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องมหัศจรรย์เช่น 'หัตถ์เทวะ'
ใช้เวลาเพียงเล็กน้อยในโรงอาหารทำให้เขาได้รับคะแนนความประทับใจ +200 คะแนน
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก เขาพบว่าสิ่งนี้น่ารำคาญและตัดสินใจที่จะไม่ไปที่โรงอาหารอีกหลังจากวันนี้ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว
แต้มความประทับใจเหล่านี้เปรียบเสมือนการนอนเล่นอยู่ตามริมถนน ทุกคนสามารถเลือกได้ ดังนั้นทำไมจะไม่เล่า?
ซุนม่อเดินเล่นอย่างสบายๆ และเมื่อเขาเข้าไปในโรงอาหาร นักเรียนที่อยู่รอบๆ ทุกคนก็ยืนขึ้น มีประมาณสามสิบคน
“อาจารย์ซุน ทำไมท่านไม่นั่งที่นี่”
“อาจารย์ซุน เชิญนั่งด้วย!”
“อาจารย์ซุน!’
นักเรียนกล่าวต้อนรับอย่างอบอุ่น ถ้าตาของพวกเขามีตะขอ พวกเขาคงจะลากซุนม่อไป
“ข้าจะนั่งตรงนี้!”
ซุนม่อยิ้ม เขานั่งลงที่โต๊ะอย่างสบายๆ ภายใต้สายตาของสาธารณชน นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้รับชื่อเสียง ดังนั้นซุนม่อจึงแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นมิตรและเข้าถึงได้ง่ายมาก
ในเวลานี้เขาต้องปฏิบัติต่อนักเรียนเหมือนเพื่อน เขาต้องไม่ดูเย็นชาหรือสูงส่ง
ตามที่คาดไว้ นักเรียนที่ตอนแรกเต็มไปด้วยความกังวลใจล้วนมีความคิดเห็นที่ดีมากเกี่ยวกับซุนม่อเมื่อพวกเขาเห็นว่าเขาเข้าถึงได้ง่ายเพียงใด
“อาหารเช้าของสถาบันจงโจว ยังคงค่อนข้างเลิศหรู”
ซุนม่อหัวเราะเล็กน้อย ฮะฮะ เขาใช้เงินสองสามพันเหรียญเพื่อซื้อหนังสือจิตวิทยามาก่อน ในที่สุดเขาก็สามารถนำพวกมันไปใช้ให้เกิดประโยชน์ได้ในที่สุด
นักเรียนพยักหน้า พวกเขาทั้งหมดรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยและต้องการถามคำถามเกี่ยวกับร่างกายกับซุนม่อ แต่กลัวว่าพวกเขาจะฟังดูตรงไปตรงมาและหยาบคายเกินไป เนื่องจากนี่เป็นเวลาอาหาร
“นักเรียนคนนี้ อย่ากินข้าวต้มทุกวัน เจ้าควรสั่งอาหารจานเนื้อเพิ่มในอาหารของเจ้า แม้ว่าเจ้าจะไม่ชอบรสชาติของเนื้อ เจ้าก็ควรกินบ้างเหมือนกัน”
ซุนม่อเริ่มพูด
“รับทราบขอรับ อาจารย์!”
นักเรียนรีบกลืนอาหารเข้าปากก่อนจะยืนขึ้นและคำนับด้วยความเคารพ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากหวังหลง +20 เริ่มต้นการเชื่อมต่อ: เป็นกลาง (20/100)
นักเรียนคนอื่นๆ จ้องไปที่หวังหลง ซึ่งเป็นคนที่แต่งตัวประหลาดด้วยสายตาอิจฉา
“เจ้ากินเนื้อสัตว์มากเกินไป เพิ่มผักในอาหารของเจ้า!”
“เจ้าต้องลดน้ำหนัก!”
“เพิ่มความเข้มข้นของการฝึกของเจ้า โดยเฉพาะสำหรับแขนของเจ้า เจ้ากำลังฝึกวิชาดาบใช่ไหม? ด้วยแขนเล็กๆ ของเจ้า ถ้าเจ้าไม่เพิ่มกล้ามเนื้อ เจ้าจะไม่สามารถถือดาบได้อย่างมั่นคง”
ขณะที่ซุนม่อกินข้าว เขาได้แนะนำนักเรียนรอบๆ ตัวเขา
นักเรียนทุกคนรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่งและผู้ที่ถูกเรียกออกมายืนขึ้นเพื่อขอบคุณในทันที
“ไม่ต้องแล้ว นั่งลงและกินอาหารของเจ้าต่อไป!”
ซุนม่อระบุว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องสุภาพเกินไป
อันที่จริง ตราบใดที่คนๆ หนึ่งเป็นมนุษย์ จะมีปัญหาบางอย่างเกี่ยวกับอาหารของพวกเขา ท้ายที่สุด มีเพียงคนที่ร่ำรวยและนักกีฬาเท่านั้นที่สามารถจ้างนักโภชนาการได้ คนส่วนใหญ่ก็จะกินแบบสบายๆ อะไรก็ได้ตามใจชอบ
นักเรียนที่อยู่รอบๆ อยากจะเข้ามาเมื่อเห็นสิ่งนี้แต่ก็กลัวที่จะรบกวนซุนม่อ ทุกคนทำได้เพียงน้ำลายไหลด้วยความอิจฉา
ในโรงอาหาร ครูฝึกสอนสองสามคนรู้สึกเศร้าใจ พวกเขายังคงเป็นผู้ช่วยสอนอยู่และจะทำธุระทุกวัน พวกเขาเหนื่อยมากจนรู้สึกเหมือนเป็นหมาตายทั้งหมดเพื่อที่จะสามารถอยู่ที่นี่ในสถาบันต่อไปได้ สำหรับซุนม่อ ชื่อเสียงของเขาเพิ่มขึ้นและเหนือกว่ากู้ซิ่วสวินแล้ว เขาได้กลายเป็นดาวเด่นไปแล้ว
เป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ซุนม่อจะกลายเป็นหลิ่วมู่ไป๋คนที่สอง
“ก็แค่เอาใจฝูงชน!”
อี้เจียหมินพึมพำเมื่อเขามองไปที่ซุนม่อ จากชั้นบน ไม่มีทางแก้ไข สายตาในโรงอาหารครึ่งหนึ่งจ้องมองมาที่ซุนม่อ มันเป็นไปไม่ได้แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการสังเกตสิ่งนี้ก็ตาม
ในเวลาต่อมาอี้เจียหมินโกรธมากจนเขาไม่อยากอาหาร เขาหันหลังและเดินลงบันไดไป
หลังจากซุนม่อทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็ออกจากโรงอาหาร สรุปแล้ว เขาได้รับคะแนนความประทับใจ +521 คะแนนเช่นนั้น
“ทำไมมันเยอะจัง”
ซุนม่อรู้สึกตกใจเล็กน้อย
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น