บทที่ 171 จำไว้ให้ดี ข้าคือซุนม่อแห่งสถาบันจงโจว!

บทที่ 171 จำไว้ให้ดี ข้าคือซุนม่อแห่งสถาบันจงโจว!

พวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งนอนอยู่ในตรอกดอกแพร์

เมื่อได้ยินคำพูดของซุนม่อ เสียงร้องจากพวกเขาก็ลดน้อยลมาก ไม่มีใครโง่ พวกเขารู้ว่าซุนม่อต้องการขว้างก้อนหินใส่หนึ่งในนั้น

 

"ค่ะ"

ลู่จื่อรั่วว่าง่ายและเชื่อฟังคำพูดของซุนม่อ นางรีบวิ่งไปหยิบก้อนหินขึ้นมาก่อนจะกลับมา

“อาจารย์คะ  ได้แล้ว!”

“......”

เมื่อมองไปที่หินในมือของเด็กสาวมะละกอที่มีขนาดเท่าลูกมะพร้าว ซุนม่อก็พูดไม่ออก (มันใหญ่มาก จะให้จับถนัดด้วยมือเดียวได้ยังไง?)

นอกจากนี้เนื่องจากมันใหญ่มาก สัดส่วนจะดูแปลกถ้าเขาถือด้วยมือเดียวใช่ไหม? เขาจะวางตัวอย่างไร?

“เอ๊ะ? มันเล็กเกินไปเหรอ?"

ลู่จื่อรั่วโยนหินออกไป นางเหลือบมองไปทางซ้ายและขวาและเตรียมมองหาหินก้อนใหญ่

เมื่อพวกอันธพาลได้ยินเสียงปังหลังจากที่ก้อนหินถูกโยนลงบนพื้นและเห็นเด็กสาวหน้าอกใหญ่เคลื่อนหินก้อนใหญ่อีกก้อนหนึ่งไป ริมฝีปากของพวกเขาก็กระตุกเล็กน้อยและเสียงร้องของพวกเขายิ่งเบาลง

ในขณะนั้น หลี่จื่อฉีขยิบตาให้ นางเข้าใจสถานการณ์ดีที่สุดและหยิบก้อนหินขนาดเท่าอิฐซึ่งเหมาะจะคว้าถือด้วยมือข้างเดียวแล้วส่งต่อให้ซุนม่อ

"อาจารย์คะ!"

หลี่จื่อฉีส่งก้อนหินของนางให้ นางยังชี้ไปที่นักเลงหนุ่มและแนะนำ

“อาจารย์ สหายคนนี้ดูเหมือนจะกลัวตายที่สุด เขาน่าจะเป็นเป้าหมายในการสอบปากคำได้ง่าย”

ตอนนี้พวกอันธพาลทั้งหมดมีสายตาที่ไม่เป็นมิตร ในสายตาของพวกเขาเมื่อพวกเขามองไปที่หลี่จื่อฉี โอวพวกเขาไม่สามารถบอกได้ก่อนหน้านี้ว่าหัวใจของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก  คนนี้ดำเหมือนซากของปลาเน่า แม้ว่าหน้าอกของนางจะเล็กเหมือนไข่ดาวก็ตาม

(ส่งก้อนหินไปให้ในขณะที่เลือกใครสักคนเพื่อสอบปากคำ…เจ้าคือปีศาจใช่ไหม?)

“ข้าไม่กลัวตาย!”

นักเลงที่ถูกชี้คำรามทันที หากความขี้ขลาดของเขาถูกเผยแพร่ออกไป แม้ว่าเขาจะไม่ถูกไล่ออกจากกลุ่มจูคุน เขาก็คงกินข้าวชามนี้ต่อไปไม่ได้

เป็นไปไม่ได้

ทำงานปกติเหนื่อยแค่ไหน? ตามเจ้านายและอวดเบ่งฝีมือของเขาเพื่อรีดไถเงินจากพ่อค้าดีกว่า เขาสามารถหารายได้มากขึ้นด้วยการทำเช่นนี้!

ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งได้รับบาดเจ็บได้ง่ายเท่านั้น

แต่ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้! จากสถานการณ์ในปัจจุบัน แม้แต่อาชีพนักเลงก็ยังเต็มไปด้วยการแข่งขัน การหาเลี้ยงชีพไม่ใช่เรื่องง่าย

“ก่อนหน้านี้เมื่อเจ้าต่อสู้ เจ้าตะโกนเสียงดังที่สุด แต่เจ้ายังคงหมอบตัวถอยหลัง ยังกล้าพูดว่าไม่กลัวตายเหรอ?”

หลี่จือฉีถ่มน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม

พรึ่บ!

สายตาของพวกอันธพาลหันกลับมามองทันที

อันธพาลหนุ่มอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้มีดวงตาที่เฉียบคม!

"ฮ่า ฮ่า!"

ซุนม่อหัวเราะและพึมพำกับตัวเอง อย่างไรก็ตาม เสียงของเขาดังมากพอที่ทุกคนจะได้ยิน

“ข้าจะถามใครก่อนดีล่ะ?”

ตรอกดอกแพร์ ที่แต่เดิมเต็มไปด้วยเสียงร้องและเสียงโหยหวนตกอยู่ในความเงียบทันที พวกอันธพาลหลบสายตาของซุนม่อแล้วหันไปมองคนร้ายที่หลี่จื่อฉีชี้ออกมา

ยังต้องเลือกอีกหรือ? เป้าหมายชัดเจนเห็นๆ กันอยู่!

เมื่อมองไปที่หินในมือของซุนม่อ หนุ่มขี้เมามีสีหน้ากังวลใจ (จบแล้ว กำลังจะสอบปากคำ เขาจะทำอย่างไรดี? หรือควรมอบตัวรับสารภาพดี?)

จากนั้นซุนม่อก็นั่งยองๆ ต่อหน้าบุรุษที่มีรอยสักแมงป่อง

ข้า.... “

ทันทีที่บุรุษสักแมงป่องอ้าปาก ซุนม่อก็คว้าหินแล้วทุบเข้าที่ปาก

ปัง ปัง ปัง

เลือดสาดกระเซ็น ฟันหักกระจายไปทั่ว

เมื่อพวกอันธพาลเห็นพี่ใหญ่ของพวกเขาถูกทุบจนฟันหักจนปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด พวกเขากลัวมากจนตัวสั่น หลังจากนั้น สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นเมื่อพวกเขามองไปที่ซุนม่อ

ในครั้งนี้ คนที่พวกเขาควรจัดการเป็นครูฝึกสอนไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงได้โหดเหี้ยมยิ่งกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับพวกเขา?

แน่นอน พวกอันธพาลคิดว่าพวกเขากลายเป็นสุภาพบุรุษและอ่อนโยนไปทันทีเมื่อพวกเขารีดไถเงิน แต่ไม่มีคนโชคร้ายที่ถูกทุบตีจนตาย

“ขอโทษนะ เจ้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะถูกสอบปากคำ!”

ซุนม่อยักไหล่

“.....”

บุรุษที่มีรอยสักแมงป่องกระอักโลหิต (ข้าไม่มีคุณสมบัติเลย เจ้ามาทุบตีข้าทำไม?!)

หลี่จื่อฉีเป็นเพียงกุลธิดาในตระกูล และนางก็ได้รับการศึกษาอบรมจากขุนนางด้วย นางต้องมีความรู้และสุภาพ นางไม่เคยเห็นฉากภาพในตลาดมาก่อน ดังนั้นนางจึงประหม่า อยากรู้อยากเห็น และตื่นเต้น

“อยากลองมั้ย”

ซุนม่อสังเกตเห็นสีหน้าของหลี่จื่อฉี

"ให้ข้า?"

หลี่จื่อฉีรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

“พวกเจ้ากำลังจะมุ่งหน้าไปยังทวีปทมิฬ นับประสาอะไรกับการต่อสู้ เจ้ายังต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่เจ้าต้องฆ่ามนุษย์ ดังนั้นควรทำความคุ้นเคยกับสถานการณ์เหล่านี้ตอนนี้เลยจะดีกว่า!”

ซุนม่อส่งหินให้

เมื่อได้ยินคำว่า 'ทวีปทมิฬ' และ 'ฆ่ามนุษย์' พวกอันธพาลทั้งหมดรู้สึกว่าพวกเขาสร้างปัญหาครั้งใหญ่แล้วในครั้งนี้

หลี่จื่อฉีมองดูหินที่เปื้อนเลือดสด นางยื่นมือออกมารับไว้

“เด็กร้ายกาจ เรามาจากกลุ่มจูคุน ตอนนี้เจ้าทำเราขุ่นเคือง เจ้าจะต้องตายอย่างแน่นอน!”

อันธพาลที่มีรอยสักเสือขาวขู่พวกเขา

“ดีมาก ไม่จำเป็นต้องเลือกอีกต่อไป แต่เป็นเขาแทน!”

หลี่จื่อฉีเดินไปและเงื้อหินในมือของนางด้วยมือทั้งสอง

นักเลงดิ้นดิ้นจนอยากจะคลานออกไป ก่อนหน้านี้ ซุนม่อไม่ได้ใช้กำลังมากเกินไป แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะเอาชนะพวกอันธพาลเหล่านี้จนถึงจุดที่พวกเขาไม่มีกำลังที่จะตอบโต้อีกต่อไป

“ศิษย์พี่! ข้าจะช่วยท่านจับ!”

หลี่จื่อฉีรีบวิ่งเข้ามาและหยุดไม่ให้นักเลงที่มีรอยสักเคลื่อนไหว

"ขอขอบคุณ!"

หลี่จื่อฉีแสดงความขอบคุณและขว้างหินในมือออกไป

ปัง

หินเลื่อนผ่านใบหน้าของนักเลงและตกลงไปด้านข้าง

“เอ๊ะ!”

สีหน้าของหลี่จื่อฉีเปลี่ยนเป็นเข้มทันที นางเอามือปิดปากด้วยความละอายและยกก้อนหินขึ้นอีกครั้ง

“แค่ใช้มือข้างเดียว มันจะง่ายกว่าสำหรับเจ้าที่จะใช้กำลัง หากเจ้าไม่สามารถโจมตีเป้าหมายได้ แค่จับผมของเขาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง!”

ซุนม่อสอน

“อืมม!”

หลี่จื่อฉีพยักหน้าและทำสิ่งต่างๆ ตามคำแนะนำที่ซุนม่อสอนให้ มือข้างหนึ่งจับผมของนักเลง นางทุบหินใส่หน้าเป้าหมายของนาง

ปัง

"อ๊า!!!!"

อันธพาลกรีดร้อง

“อาจารย์สุดยอดมาก! การโยนก้อนหินแบบนี้ ความแม่นยำก็สูงขึ้นมาก!”

หลี่จื่อฉีรู้สึกตื่นเต้นมาก

“เมื่อเจ้าทุบหิน ให้เล็งไปที่สันจมูกและปากของเขา พื้นที่ทั้งสองนี้มีความเปราะบางมากกว่าและเป้าหมายจะไม่ตายง่ายจากอาการบาดเจ็บเหล่านั้น เจ้าสามารถทรมานพวกมันได้นานขึ้น!”

ซุนม่อยังไม่มีประสบการณ์ในการทรมาน เขาพูดเพียงเพื่อทำให้พวกอันธพาลกลัว

"เข้าใจแล้ว!"

หลี่จื่อฉีตระหนักได้ทันที

“มีตรงอื่นอีกไหม? ตัวอย่างเช่น ข้าต้องการทุบพื้นที่เหล่านั้นที่มองไม่เห็นว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บ!”

“ทำไมเจ้าไม่วางเบาะผ้าฝ้ายไว้ข้างหน้าบริเวณที่เจ้าต้องการเล็ง ข้าสามารถรับประกันได้ว่าผิวของพวกเขาจะดูดี แต่พวกเขาจะได้รับบาดเจ็บภายใน!”

ซุนม่อเรียนรู้สิ่งนี้จากละครโบราณในโลกของเขา

เมื่อได้ยินคู่หูครูศิษย์คุยกันว่าจะทรมานพวกเขาอย่างไร พวกอันธพาลกลัวมากจนปัสสาวะของพวกเขาแทบจะไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

(พวกเจ้าคือปีศาจ?)

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาได้เห็นความตื่นเต้นของเด็กสาวหน้าแตงโม มันเหมือนกับว่านางกำลังพยายามเลือกคนร้ายที่สามารถทนต่อการถูกทุบตีได้ดีที่สุดในตอนนี้ พวกอันธพาลแสร้งทำเป็นสลบทันที

“ลืมมันไปซะ ข้าจะเลือกเจ้า!”

หลี่จื่อฉีนั่งยองๆ ที่ด้านข้างของนักเลงอีกคนหนึ่งที่มีรอยสัก

“อย่า…อย่าทุบข้าอีกเลย เจ้านายบอกให้เราทำสิ่งนี้!”

นักเลงที่มีรอยสักขอความเมตตา ถ้าเขายังคงถูกทุบตีต่อไป แม้ว่าเขาจะไม่ตาย เขาก็จะพิการ

“ใครเป็นเจ้านายของเจ้า”

หลี่จื่อฉีถาม

“อู๋เถี่ย หัวหน้าของกลุ่มจูคุน!”

อันธพาลที่มีรอยสักยอมจำนนต่อโชคชะตา เนื่องจากเขาสารภาพแล้ว ไม่สำคัญว่าเขาจะเปิดเผยอีกสักหน่อยหรือไม่

“ทำไมพวกเจ้าถึงอยากยุ่งกับเราล่ะ?”

หลี่จื่อฉีจ้องไปที่ดวงตาของอันธพาลที่มีรอยสักและตัดสินว่าเขาโกหกหรือไม่

"ข้าไม่รู้  เจ้านายของเราออกคำสั่ง เราก็แค่ทำตามคำสั่งของเขา!”

นักเลงที่มีรอยสักบ่น

“เราไม่เคยมีเจตนาจะทำให้พวกเจ้าทุกคนพิการ เราแค่ต้องโกนผมของผู้ชายคนนี้เท่านั้น!”

“ใช่แล้ว เจ้าจะเจอพวกอันธพาลแบบพวกเราได้ที่ไหน? เราถือว่าสูญพันธุ์ไปแล้วในกิจการนี้!”

“มันก็แค่การโกนหัว มันก็แค่เรื่องตลก!”

“ปล่อยเราเถอะ ได้โปรด!”

พวกอันธพาลร้องไห้และอ้อนวอน

"หุบปาก!"

หลี่จื่อฉีดุ นางโกรธมาก ถ้าโกนผมของอาจารย์แล้วจะมองหน้าลูกศิษย์อย่างไร? เขาจะเข้าชั้นเรียนได้อย่างไร?

สำหรับอาชีพอย่างครู นี่เป็นความอัปยศอย่างมากในแง่ของศักดิ์ศรี มันร้ายแรงกว่าเมื่อเทียบกับการทำลายแขนและขาของครู

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกน

“เร็วเข้าทางนี้!’

ในไม่ช้ามือปราบมากกว่าสิบนายก็วิ่งเข้าไปในซอย เมื่อพวกเขาเห็นผู้คนจำนวนมากนอนอยู่บนพื้นได้รับบาดเจ็บ พวกเขาจึงหยิบอาวุธออกมาโดยตรง

“อย่าขยับ วางอาวุธ!”

มือปราบวัยกลางคนตะโกน

“มือปราบจาง ช่วยข้าด้วย!”

“คนผู้นี้เป็นผู้ค้ามนุษย์ จับเขาเร็วเข้า!”

“เรายืนหยัดต่อสู้เขาอย่างกล้าหาญและถูกทุบตี!”

พวกอันธพาลส่งเสียงคำรามอย่างรุนแรงราวกับกำลังจะตายในทันที

“อาจารย์อย่ากังวล ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า!”

หลี่จื่อฉีทิ้งหินและยิ้ม จากนั้นนางก็เดินไปหามือปราบที่ทำตัวราวกับว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจของพวกเขา

“จื่อฉี!”

ซุนม่อขมวดคิ้ว

“เรื่องเล็กน้อย!”

หลี่จื่อฉีระบุว่าไม่จำเป็นต้องให้ซุนม่อต้องกังวล

“มือปราบจางใช่ไหม? เนื่องจากเจ้าเป็นผู้รับผิดชอบด้านความปลอดภัยสาธารณะของภูมิภาคนี้ ให้ข้าถามคำถามนี้กับเจ้า เหตุใดจึงมีแก๊งอันธพาลมากมายที่กระทำความชั่วในเวลากลางวันแสกๆ?”

มือปราบจางทำงานมากว่า 20 ปี และได้พบกับผู้คนมากมาย รวมทั้งขุนนางก่อนหน้านี้ ทันทีที่เขาเห็นวิธีการพูดของหลี่จื่อฉี หัวใจของเขาก็เต้นแรงทันที

(บัดซบเอ๊ย พวกอันธพาลเหล่านี้ตั้งเป้าไปที่บุคคลสำคัญ!)

อย่างไรก็ตาม เขาสังเกตเห็นว่า หลี่จื่อฉีไม่ได้รับบาดเจ็บและหัวใจของเขากลับมาเป็นปกติ ตราบใดที่บุคคลสำคัญยังปลอดภัยดีอยู่ มันก็ไม่สำคัญต่อให้พวกอันธพาลตายก็ตาม

"เกิดอะไรขึ้นที่นี่?"

หลังจากที่มือปราบจางถาม เขาเห็นหลี่จื่อฉี นำแผ่นโลหะสีทองขนาดเท่าไพ่นกกระจอกออกมา เขาตะลึงทันทีและหันไปตวาดใส่ผู้ใต้บังคับบัญชาทันที

“จับและเอาตัวพวกอันธพาลเหล่านี้ออกไป กักขังและให้อดอาหารสามวันก่อน!”

หน้าผากของมือปราบจางเต็มไปด้วยเหงื่อ โธ่เอ๊ย! ถ้าฝ่าบาทรู้ว่ามีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นในเขตที่เขารับผิดชอบ เขาจะไม่สามารถชดใช้ได้ ต่อให้ทั้งตระกูลของเขาจะถูกตัดหัวก็ตาม หลังจากที่เขาเสียชีวิต แม้แต่ศพของเขาก็ยังถูกขุดออกมาเพื่อเฆี่ยน

“มันจบแล้ว!”

เมื่อเห็นมือปราบจางซึ่งมักจะเป็นมิตรกับพวกเขามากเปลี่ยนทัศนคติไป พวกอันธพาลทุกคนรู้ว่าพวกเขาทำให้ใครบางคนที่พวกเขาไม่ควรยุ่งขุ่นเคือง

“อย่าเพิ่งจับพวกเขาก่อน ข้ายังสอบปากคำไม่เสร็จ!”

หลี่จื่อฉีห้ามมือปราบจาง หลังจากนั้นนางก็หันไปหาซุนม่อ

“ท่านอาจารย์ ท่านมีแผนจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร?”

“อู๋เถี่ยคนนั้นอยู่ที่ไหน?”

ซุนม่อถาม เรื่องนี้ยังไม่จบ ถ้าเขาไม่พยายามอย่างเต็มที่และทำให้คนที่อยู่เบื้องหลังคนเหล่านี้กลัวจริงๆ ก็อาจจะมีปัญหาในอนาคตที่ต้องเผชิญในภายหลัง

ไม่มีใครกล้าพูด พวกเขาต้องไม่ทำอะไรที่เหมือนกับทรยศต่อเจ้านายของพวกเขา!

"เจ้าบอก!"

ซุนม่อเปิดใช้งานเนตรทิพย์และเหลือบมองไปรอบๆ ก่อนที่จะเลือกอันธพาลที่อายุน้อยที่สุด ข้อมูลที่เขาเห็นแสดงให้เห็นว่าคนร้ายคนนี้กลัวเขามากที่สุด

“ถนนตะวันออก”

นักเลงหนุ่มอยากจะร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา (ทำไมเจ้าถึงเลือกข้า!)

“เอาล่ะ พาพวกเราไปที่นั่น!”

ซุนม่อพูดและมองไปที่มือปราบจาง

“ไม่มีปัญหาไม่มีปัญหา โปรดนำเขาออกไปได้เลย!”

มือปราบจางพูด เขายังเหลือบมองหลี่จื่อฉีและยิ้ม

“ท่านต้องการให้ข้าส่งเจ้าหน้าที่ไปกับท่านทั้งหมดหรือไม่?”

บุรุษหนุ่มคนนี้ดูเหมือนจะเป็นอาจารย์ของสตรีผู้สูงศักดิ์คนนี้ และดูเหมือนนางจะเคารพเขามาก ดังนั้นมือปราบจางจึงรู้ได้ทันทีว่าเขาควรทำอย่างไรจากประสบการณ์หลายปีในสังคมของเขา

"ไม่จำเป็น!"

ซุนม่อนึกในใจว่าเขากำลังจะไปที่นั่นเพื่อต่อสู้ เหตุใดจึงต้องมีคนเหล่านี้ติดตามเขา

(ว่าไงนะ ตำรวจคือตำรวจของโลกนี้ใช่ไหม? พวกเจ้าไม่ควรรับผิดชอบในการรักษาความมั่นคงทั่วไปหรือ พวกเจ้าอยากจะตามข้าไปทุบตีใครซักคนจริงๆเหรอ?)

ซุนม่อไม่เชื่อว่ามือปราบจางที่มีประสบการณ์ชัดเจนไม่สามารถบอกได้ว่าเขาต้องการแก้แค้นอู๋เถี่ย นี่อาจหมายความว่าป้ายสถานะของหลี่จื่อฉีเป็นภัยคุกคามต่อมือปราบอย่างมาก

จากนั้นมือปราบจางก็พาพวกอันธพาลจากไป.

เมื่อหลี่จื่อฉีและอีกสองคนมองไม่เห็น บุรุษที่มีรอยสักแมงป่องก็ถามขึ้นในที่สุด

“เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?”

เขากล้าที่จะถามเพียงเพราะเขาให้ของขวัญกับมือปราบจางก่อนหน้านี้

บุรุษผู้มีรอยสักแมงป่องก็เป็นคนเช่นกัน  เขาเห็นว่าถ้าเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ออกหน้าเขาคงไม่เศร้าโศกถึงขนาดนี้

มือปราบจางหัวเราะ เมื่อบุรุษที่มีรอยสักแมงป่องรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่กลับคืนสู่สภาพปกติ สีหน้าของมือปราบจางก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเมื่อเขาเริ่มตบหลายครั้ง

ปั้ก ปั้ก

พลังที่แฝงมากับการตบเหล่านี้แข็งแกร่งรุนแรงมากกว่าที่ซุนม่อกระทำมาก มันทำให้รอยสักแมงป่องบนใบหน้าของชายคนนั้นบวมขึ้นอย่างคาดไม่ถึง

มือปราบจางจับผมของนักเลงและเตือนอย่างเย็นชาว่า

“หยุดถามดีกว่า ถ้าเจ้ายังถามต่อไป เจ้าอาจถูกตัดหัว!”

หูวว!

มือปราบจางปล่อยมือของเขาที่จับผมของอันธพาลแล้วเป่าผมบนมือของเขาที่หลุดออกมาเนื่องจากแรงที่ยึดไว้

ฉากที่โหดร้ายนี้ทำให้พวกอันธพาลอื่นสั่นสะท้าน หากพวกเขาล้มเหลวในการสร้างปัญหาให้ซุนม่อ พวกเขาจะต้องพ่ายแพ้อย่างมากที่สุด แต่ถ้าพวกเขาทำให้มือปราบเหล่านี้ขุ่นเคือง อย่างน้อยพวกเขาจะต้องถูกถลกหนังออกไปหนึ่งชั้น!

..........

“เดินเร็วๆหน่อย!”

หลี่จื่อฉีกระตุ้น

ลู่จื่อรั่วกระพริบตา ในที่สุดนางก็ไม่สามารถควบคุมแรงกระตุ้นสงสัยของนางได้นางเดินไปหาหลี่จื่อฉี ขณะที่นางถามด้วยความสงสัย

“ศิษย์พี่ ป้ายที่เจ้าเอาออกมาก่อนหน้านี้คืออะไร? เหตุใดมือปราบทั้งหมดถึงได้ยำเกรงเมื่อได้เห็น”

“โอ้ นั่นเป็นป้ายสัญลักษณ์ของลูกพี่ลูกน้องคนโตของข้า ตำแหน่งของเขาสามารถควบคุมมือปราบเหล่านี้ได้!”

หลี่จื่อฉีไม่ได้ปิดบังอะไรเลย

“ว้าว มีข้าหลวงระดับสูงในตระกูลของท่านด้วย!”

ลู่จื่อรั่วอุทาน

สองสาวพูดคุยกันในขณะที่คนร้ายหนุ่มพาพวกเขาไปที่ตรอกทางทิศตะวันออก

หลังจากเดินไปได้ไกล ก็เลี้ยวไปที่บ้านที่มีรูปเทพเจ้าประตูติดไว้ที่ประตู จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและพึมพำ

“ที่แห่งนี้”

“ไปเคาะประตู!”

ซุนม่อสั่ง

ประตูเปิดออกและมีสตรีคนหนึ่งออกมาจากบ้าน นางอายุประมาณยี่สิบกว่าปีและแต่งตัวเรียบร้อยและมีสีหน้าท่าทีหยิ่งผยอง

“พี่เหมียว ข้ามาตามหาหัวหน้า!”

อันธพาลพยักหน้าและโค้งคำนับ

“แล้วสามคนนี้เป็นใคร?”

ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่หลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่วและระมัดระวังในทันที ผู้หญิงเหล่านี้อาจเป็นคณิกาที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะที่ส่งเป็นของขวัญจากคนที่ต้องการให้อู๋เถี่ยทำอะไรบางอย่างหรือไม่?

“พวกเขาคือคะ..คนสำคัญ!”

อันธพาลอธิบาย

“ข้าเป็นครูจากสถาบันจงโจว ข้ามาที่นี่เพื่อหาอู๋เถี่ยหารือเกี่ยวกับบางเรื่อง”

ซุนม่อพูดขณะที่เขาผลักประตูให้เปิด

เมื่อได้ยินว่าบุรุษหนุ่มคนนี้เป็นครู ทัศนคติของหญิงสาวก็ดีขึ้นบ้าง นางก้าวออกไป แต่นางก็ยังเต็มไปด้วยความสงสัยบางอย่าง สายงานของอู๋เถี่ย ประกอบด้วยข้อตกลงที่ราบรื่น ทำไมเขาถึงมีความเกี่ยวข้องกับครู?

บุรุษหนุ่มคนนี้อาจเป็นลูกนอกสมรสของอู๋เถี่ยหรือไม่?

“อู๋เถี่ยอยู่ที่ไหน”

ซุนม่อขมวดคิ้ว กลิ่นเครื่องสำอางแรงมาก เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นนายหญิงที่อู๋เถี่ยเก็บไว้

"เขากำลังหลับอยู่!"

เจ๊เหมียวเอื้อมมือออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจและคว้าบั้นท้ายของซุนม่อหลังจากเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและรูปร่างที่เหยียดตรงของเขา ยิ่งกว่านั้น เสื้อคลุมสีฟ้าที่เขาสวมอยู่ทำให้ราศีของเขาดูสง่างามยิ่งขึ้นไปอีก

“หืมม?”

ซุนม่อหันศีรษะด้วยความประหลาดใจ (ข้าโดนลวนลามเหรอ?)

“ข้าขอบังอาจถามนามยิ่งใหญ่ของอาจารย์คนนี้ได้หรือ?”

เจ๊เหมียวชำเลืองมองซุนม่อด้วยสายตาเย่อหยิ่ง แม้ว่านางจะเป็นผู้หญิง แต่นางก็เป็นหนึ่งเดียวกับความทะเยอทะยาน ซุนม่อคนนี้มาจากสถาบันจงโจวซึ่งเป็นหนึ่งในสถาบันที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆ ในเมืองจินหลิง

แม้ว่าชื่อเสียงจะไม่ดีเท่าเมื่อก่อน แต่ครูของพวกเขายังคงมีสถานะที่สูงมาก ถ้านางสามารถติดตามครูที่หล่อเหลานี้ได้ มันจะดีกว่าถ้าเทียบกับนางที่ติดตามอู๋เถี่ย

แน่นอนว่าแม้ว่านางจะไม่สามารถเป็นนายหญิงของครูหนุ่มคนนี้ได้ แต่ก็ไม่เลวเลยที่จะมีวันสัมพันธ์กับเขาสักคืนก็ยังดีอยู่

พูดตามตรงเจ๊เหมียวรู้สึกรำคาญที่จะอยู่กับอู๋เถี่ย ที่ไม่มีอารมณ์นุ่มนวลสุนทรีย์และรู้แค่เรื่องการฆ่าฟันเท่านั้น นางยังกระหายความนุ่มนวล

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เจ๊เหมียวก็พบว่าซุนม่อน่าดึงดูดใจมากขึ้นเรื่อยๆ นางอดไม่ได้และเอื้อมมือไปบีบบั้นท้ายของซุนม่ออีกครั้ง

ฉากนี้บังเอิญเห็นโดย ลู่จื่อรั่ว ซึ่งอยู่ด้านหลัง

"อา!"

ลู่จื่อรั่วอุทานด้วยความตกใจ นางคว้าแขนของหลี่จื่อฉี

“ศะ…ศิษย์พี่ ดูเหมือนนางจะวางแผนลอบทำร้ายอาจารย์?”

“ฮึ่ม สตรีไร้ยางอาย!”

หลี่จื่อฉีจ้องมองที่เจ๊เหมียว  นางต้องการจะพูดคำว่า 'โสเภณี' แต่ในฐานะกุลธิดาที่มีการศึกษาสูงและมีคุณธรรม นางไม่สามารถพูดคำสกปรกเช่นนี้ออกมาได้

ซุนม่อไม่สนใจเจ๊เหมียวและตะโกนเสียงดัง

“อู๋เถี่ย ออกมา!”

 "ใครกันวะ? ตะโกนหาพ่อเจ้าเหรอ?”

เสียงตะโกนดังกลับมาที่ซุนม่อ หลังจากนั้น ชายร่างกำยำกึ่งเปลือยเดินออกไปขณะที่เกาท้อง หลังจากเห็นซุนม่อ เขาก็ขมวดคิ้ว

"เจ้าเป็นใคร?"

อู๋เถี่ยถาม หลังจากที่เขาสำรวจหลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่วแล้ว เขาก็มองไปที่หน้าอกของเด็กสาวมะละกอ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มลามก

หน้าอกใหญ่ขนาดนี้น่าสัมผัสอย่างแน่นอน

“ซุนม่อ!”

ซุนม่อรายงานชื่อของเขา

“ซุนม่อ?”

อู๋เถี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปกระทันหัน เขาคว้ากระบองไม้ที่วางอยู่ข้างประตูทางผ่าน ซุนม่อเป็นชื่อที่นายน้อยโจวอยากให้เขาสอนบทเรียนไม่ใช่หรือ?

อย่างนี้ก็สวย!

ร่างของซุนม่อกระพริบวาบและปรากฏตัวต่อหน้าอู๋เถี่ย เขาดึงดาบไม้ออกมาแล้วหวดลงโดยเล็งไปที่แขนของอู๋เถี่ย

กร๊อบ

อ๊า!

อู๋เถี่ยร้องด้วยความเจ็บปวด แขนขวาของเขางอตรง 90 องศาและห้อยลงมาทางซ้าย

“อา มีคนกำลังฆ่าอู๋เถี่ย!”

เจ๊เหมียวกรีดร้อง

“เราควรทำอย่างไร? เราควรปิดปากนางไหม?”

ลู่จื่อรั่วเหลือบมอศิษย์พี่ใหญ่ของนาง

"สกปรก!"

หลี่จื่อฉีส่ายหน้าด้วยความรังเกียจ หลังจากนั้นนางก็เหลือบมองดูอันธพาลหนุ่มคนนั้น

"ข้าทำเอง!"

อันธพาลน้อยคิดว่าเขาฉลาดที่จะเป็นอาสาสมัครในเวลานั้น เขาพุ่งเข้ามาโดยตรงและปิดปากของเจ๊เหมียวจากด้านหลังในขณะที่จับหน้าอกของนาง

ในขณะที่ หลี่จื่อฉีขมวดคิ้ว แกล้งคือแกล้ง เขาไม่มีความรู้หรือรูปแบบสู้เลย แค่อู๋เถี่ยก็ร้องดังมาก ไม่ว่าสตรีนางนี้จะร้องขอความช่วยเหลือหรือไม่ก็ตาม?

ปั้ก!

ดาบไม้ของซุนม่อแทงเข้าไปในปากของอู๋เถี่ย

วัตถุสีดำที่ยาวหนนี้ทำให้อู๋เถี่ยเงียบไปในทันที เขากังวลจริงๆ ว่าอีกฝ่ายอาจออกแรงมากเกินไปและแทงทะลุลำคอของเขา

“โจวหย่งเป็นคนให้เจ้ามาจัดการกับข้าใช่ไหม?”

ซุนม่อถาม

อู๋เถี่ยส่ายหน้า

ซุนม่อดึงดาบไม้ออกมาแล้วเหวี่ยงดาบไปที่คอของหวู่เถี่ยในแนวนอน

ปัง

หวู่เถี่ยล้มลงบนพื้น หลังจากนั้นเขาค้นพบกับความสยดสยองว่าแขนขาของเขาไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป

“ในเมื่อเจ้าต้องการจะยุ่งกับข้า เจ้าควรทำการสอบสวนเกี่ยวกับข้าใช่ไหม? เจ้าเคยได้ยินเกี่ยวกับหัตถ์จับมังกรโบราณมาก่อนหรือไม่”

ซุนม่อขมวดคิ้วอย่างดูถูกเมื่อเห็นเลือดและน้ำลายที่ปลายดาบไม้ของเขา เดิมทีเขาต้องการเช็ดใบมีดโดยใช้เสื้อของอู๋เถี่ยอย่างไรก็ตาม ชายคนนี้สวมกางเกงขาสั้นเท่านั้น

“เจ้า มานี่สิ!”

ซุนม่อร้องเรียก

อันธพาลหนุ่มเดินเข้ามาทันที หลังจากนั้นเขาเห็นครูคนนี้กำลังเช็ดดาบไม้บนเสื้อของเขา

“อาจารย์ของเรามีชื่อเสียงในสถาบันของเรา ทุกคนเรียกเขาว่าหัตถ์เทวะ ถ้าเขาบอกว่าอยากให้เจ้าเป็นอัมพาต เจ้าจะต้องเป็นอัมพาตอย่างแน่นอน”

ลู่จื่อรั่วอวดอย่างพึงพอใจ

(เกินไป ข้าสามารถทำให้คนพิการได้เช่นกัน ตอนนี้ข้าเป็นเหมือนมังกรในน้ำตื้นที่ถูกกุ้งรังแก) ดังนั้น อู๋เถี่ยยังคงนิ่งไม่พูดอะไรเพื่อคัดค้านลู่จื่อรั่ว

หลี่จื่อฉีมองไปที่สีหน้าของอู๋เถี่ย และรู้ว่าเขาไม่สนใจ ดังนั้น นางกล่าวเสริมว่า

“หัตถ์เทวะของอาจารย์ของเราเป็นสิ่งมหัศจรรย์ เขาสามารถช่วยให้เจ้าดูไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างสมบูรณ์โดยพื้นผิว แต่ได้รับบาดเจ็บสาหัสภายใน หากเจ้ายังไม่บอกความจริงกับเรา ก็จงเตรียมพร้อมที่จะใช้เวลาที่เหลือในชีวิตนอนบนเตียงของเจ้า”

“มีอะไรจะบอกความจริงไหม? ข้าไม่สนใจจริงๆ”

ซุนม่อ มองไปที่อู๋เถี่ยและะเย้ยหยัน

“ไม่เป็นไร ข้าเป็นครูของสถาบันจงโจว กลุ่มอันธพาลพยายามทุบตีข้าและอยากจะโกนหัวด้วยซ้ำ ถ้าข้าตอบโต้ มันก็มีเหตุผลและข้าไม่ได้ผิดใช่ไหม?”

"ถูกต้อง!"

หลี่จื่อฉีพยักหน้า

“ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อาจารย์ของเรามีสิทธิส่วนตัวเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีและเกียรติของเขา”

สาวไข่ดาวน้อยคนนี้จำกฎของประตูเซียนได้นานแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่เกลี้ยกล่อมซุนม่อให้ยอมง่ายๆ กับพวกอันธพาลเหล่านี้ ความปลอดภัยและศักดิ์ศรีของครูจะต้องไม่ถูกดูหมิ่น นี่เป็นกฎเหล็ก

แน่นอนว่าสถานะปัจจุบันของซุนม่อยังไม่เพียงพอ ถ้าเขาสามารถรับใบรับรองของมหาคุรุ 1 ดาวได้ โจวหย่งคงไม่กล้าใช้วิธีเหล่านี้เพื่อจัดการกับเขา แม้ว่าเขาต้องการใช้วิธีดังกล่าว แต่พวกอันธพาลเหล่านี้ก็ไม่กล้าช่วยเหลือเขา

คนธรรมดาไม่สามารถที่ล่วงละเมิดมหาคุรุได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของอู๋เถี่ยก็เปลี่ยนไป เขาทำหน้ายิ้มแย้มและเริ่มอ้อนวอน

“อาจารย์ซุน ข้าเป็นคนต่ำต้อยและไม่มีทางเลือกในเรื่องนี้ ข้าทำได้เฉพาะสิ่งที่เบื้องบนต้องการให้ข้าทำเท่านั้น ถ้าไม่อย่างนั้นกลุ่มของข้าย่อมจบสิ้นกัน ได้โปรดใจกว้างและยกโทษให้ข้าในครั้งนี้ด้วยเถอะ”

อันธพาลหนุ่มตกใจ ในหัวใจของเขาอู๋เถี่ยเป็นแบบอย่างของเขา อู๋เถี่ยไม่ต้องทำงานเลย เพียงแค่ต้องเดินไปตามถนนเท่านั้น และผู้คนก็เข้ามาเพื่อประจบประแจงเขาและให้เงินเขาด้วยซ้ำ

นี่คือเป้าหมายของอันธพาลหนุ่มคนนี้ เขาหวังว่าเขาจะมีชีวิตแบบนั้นสักวันหนึ่งเช่นกัน

แต่ตอนนี้ แบบอย่างในหัวใจของเขาเป็นเหมือนสุนัขตัวเตี้ยที่คลานอยู่บนพื้น พยายามจะประจบประแจงชายหนุ่มคนนี้

“อาชีพมหาคุรุน่าประทับใจเหรอ?”

เด็กหนุ่มพึมพำเงียบๆ โลกทัศน์ อุดมการณ์ และมุมมองของเขาได้รับผลกระทบอย่างมาก

ติง!

คะแนนความประทับใจจากฉินเอ๋อ +50 เริ่มต้นการเชื่อมต่อศักดิ์ศรี: เป็นกลาง (50/100)

ซุนม่อหัวเราะและเตะหัวของอู๋เถี่ย

“เจ้าต้องการให้ข้าใช้คุณธรรมเพื่อตอบแทนความชั่วด้วยความดี? ไม่มีสิ่งนั้นอยู่ หลักการส่วนตัวของข้าคือเมื่อสุภาพบุรุษแก้แค้น เขาจะทำมันตั้งแต่เช้าจรดค่ำ”

“เอ่อ...เจ้าไม่ใช่ครูเหรอ?”

อู๋เถี่ยตื่นตระหนกเพราะเขาสัมผัสได้ว่าซุนม่อไม่ได้พูดเล่น นอกจากนี้ หลังจากที่ซุนม่อเตะไม่กี่ครั้ง คอของเขาก็ขยับไม่ได้อีกต่อไป นี่เป็นหัตถ์เทวะที่น่าสะพรึงกลัวหรือไม่?

ติง!

คะแนนความประทับใจจากอู๋เถี่ย +30 เริ่มต้นการเชื่อมต่อศักดิ์ศรี : เป็นกลาง (30/100)

“ฉินเอ๋อ! ถอดเสื้อผ้าของเจ้าผู้นี้ออกให้หมด แล้วแขวนเขาไว้ใต้ประตูป้ายถนน หงสา!”

ซุนม่อสั่ง

“เขารู้ชื่อข้าได้ยังไง? เขาสามารถทำนายสิ่งที่ไม่รู้จักได้หรือไม่? นั่นเป็นความสามารถของนักพรตเต๋าไม่ใช่หรือ?”

อันธพาลหนุ่มรำพึงอย่างเงียบๆ

ฉินเอ๋อตกใจและรู้สึกว่าอาชีพครูนั้นทรงพลังจริงๆ!

“เจ้าเคยได้ยินคำพูดของข้าไหม”

ซุนม่อขมวดคิ้ว

“ข้าได้ยินแล้ว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”

ฉินเอ๋อคำนับและมีการแสดงความเคารพปรากฏบนใบหน้าของเขา หลังจากนั้นเขาไปที่ห้องฟืนและพบเชือกเพื่อเตรียมลากอู๋เถี่ยออกไป

“อาจารย์ซุน…อาจารย์ซุน…ท่านปู่ซุน…ได้โปรด ทุกอย่างถูกควบคุมโดยนายน้อยโจว ท่านควรระบายความโกรธของท่านกับเขาแทน จะมากลั่นแกล้งคนไม่สำคัญอย่างข้าทำไม?”

“ข้าผิด ข้าควรจะตาย โปรดยกโทษให้ข้าได้ไหม?”

“ข้าจะชดเชยให้ท่าน ข้าจะจ่ายเงิน 1,000 ตำลึง ไม่สิ 3,000 ตำลึง! เพียงแค่ปฏิบัติกับข้าดีๆและช่วยข้าได้ไหม?”

อู๋เถี่ยขอร้องน้ำมูกน้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเขา ถ้าเขาเปลือยกายอยู่บนถนน เขาคงจะเสียหน้าไปหมดไม่เหลือ ในอนาคตเขาจะยังมีหน้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

 “ตอนนี้เจ้ากลัว? น่าเสียดายที่สายเกินไป!”

 ซุนม่อกระตุกริมฝีปาก

“ซุนม่อ ข้าเป็นหนึ่งในหัวหน้ากลุ่มจูคุน ถ้าเจ้าทำกับข้าเช่นนี้ เจ้าจะต้องสู้กับกลุ่มจูคุนของเราให้เต็มที่จนถึงจุดที่เหลือพวกเราเพียงคนเดียวเท่านั้น!”

เมื่อเห็นว่ากลยุทธ์ที่นุ่มนวลนั้นใช้ไม่ได้ผล อู๋เถี่ยจึงเริ่มข่มขู่ซุนม่อ

“เอาล่ะทำอย่างนั้นเลย ข้าจะรอการแก้แค้นของกลุ่มของเจ้าเมื่อใดก็ได้!”

ซุนม่อยิ้ม ภายใต้แสงแดด เขาเต็มไปด้วยความมั่นใจในตนเองและดูถูกอู๋เถี่ย

"จดจำไว้ ข้าชื่อซุนม่อ จากสถาบันจงโจว!”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้และเห็นการจ้องมองของซุนม่อ อู๋เถี่ยก็ตัวสั่น เขาไม่กล้าพูดอะไรที่อวดดีอีกต่อไป เขารู้ว่าคนๆ นี้ไม่ได้ขู่เขาเพราะเขาเห็นใบหน้าของหัวหน้ากลุ่มที่หน้าตาคล้ายคลึงกัน

ถ้าพวกเขาบอกว่าจะฆ่าทั้งครอบครัวของเจ้า พวกเขาจะทำเช่นนั้นจริงๆ แม้แต่สุนัขก็จะไม่รอด!

“ร้ายกาจมาก!”

ดวงตาของเจ๊เหมียวเป็นประกายขณะที่นางมองไปที่ซุนม่อ หลังจากนั้น ใบหน้าของนางก็ดูต่ำต้อยและผิดหวัง สำหรับชายหนุ่มที่โดดเด่นอย่างซุนม่อ แม้ว่านางจะเดินเปลือยเปล่าเข้าไปในบ้านของเขา  เขาก็ไม่แม้แต่จะแตะต้องนางด้วยซ้ำ!

ติง!

คะแนนความประทับใจจากเจ๊เหมียว +50 เริ่มต้นการเชื่อมต่อศักดิ์ศรี: เป็นกลาง (50/100)

"ข้าอยากเป็นครู! ข้าอยากเป็นครู!"

ตอนนี้มีเพียงความคิดในใจของฉินเอ๋อ เมื่ออายุ 17 ปี ในที่สุดเขาก็พบความฝันในชีวิตของเขา (การเป็นหัวหน้านักเลง? ไปให้พ้น! ข้าอยากเป็นครู ครูที่คนอื่นเคารพนับถือ)

หลี่จื่อฉีแล ลู่จื่อรั่วชำเลืองมองก่อนจะส่งสัญญาณให้กันและกันเพื่อเฉลิมฉลอง

“อาจารย์สุดยอดมาก!”

เด็กสาวมะละกอเต็มไปด้วยคำชม

“นั่นเป็นเรื่องปกติ!”

หลังจากหลี่จื่อฉีพูดจบ นางยิ้มอย่างเย็นชาขณะที่นางมองไปที่อู๋เถี่ย

“กลุ่มจูคุน? น่าประทับใจมากไหม?”

“เฮ้  ฉินเอ๋อ!”

เมื่อฉินเอ๋อลากอู๋เถี่ยและออกจากลานบ้าน ซุนม่อก็พูดขึ้น

"อาจารย์!"

ฉินเอ๋อรีบยืนตัวตรงและใช้ท่าทางที่เคารพ

“เลิกเป็นพวกขี้โกงได้แล้ว มันไม่มีอนาคตในนั้น!”

ซุนม่อชักชวนเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ทักษะของเจ้าไม่เลว แม้ว่าอายุของเจ้าจะมากไปสักเล็กน้อยในแง่ของการเริ่มต้นการฝึกฝน ถ้าเจ้าทำงานหนักขึ้นอีกหน่อย เจ้าจะยังมีอนาคตที่ดี!”

ภายใต้เนตรทิพย์ของเขา ซุนม่อมองผ่านข้อมูลทั้งหมดของฉินเอ๋อ

ความแข็งแกร่ง: 3 ทั่วไป

สติปัญญา : 6 เจ้าคิดได้และกล้าแสดงออก อย่างไรก็ตาม เจ้าขาดประสบการณ์ ความ

ว่องไว : 5 ค่านี้ถึงขีดสูงสุดที่คนธรรมดาสามารถบรรลุได้

ปณิธาน : 3 ความคิดของคนหนุ่มสาวยังไม่มั่นคงและโตเต็มที่ เจ้าจะปรับปรุงได้เมื่อเจ้าได้รับประสบการณ์

ค่าศักยภาพ: สูง!

หมายเหตุ: นี่เป็นต้นกล้าที่ดี แม้ว่าอายุของเขาจะสูงขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังสามารถเปล่งประกายได้หลังจากพบมหาคุรุ

ซุนม่อรู้สึกว่าน่าเสียดายเล็กน้อย นี่เป็นกรณีของผู้ปกครองที่ขาดความรับผิดชอบ พวกเขาละเลยบุตรหลานและทำให้ศักยภาพของเด็กไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้ ฉินเอ๋อตื่นเต้น จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นแล้วโขกศีรษะเสียงดังสามครั้ง

“อาจารย์ ข้าเข้าใจแล้ว!”

ฉินเอ๋อยืนขึ้นและเดินออกจากประตู หลังจากนั้นเขาก็ปาดน้ำตาออก พ่อของเขารู้แค่ไปซ่องโสเภณีทุกวันและไม่สนใจเขา เขาเคยพูดด้วยซ้ำว่าเขาขยะแขยงและไม่สามารถทำมันได้แม้ว่าเขาจะทำงานหนักมาทั้งชีวิต

เมื่อเวลาผ่านไปฉินเอ๋อรู้สึกว่าพ่อของเขาพูดถูกว่าเขาเป็นขยะ แต่ตอนนี้ครูที่น่าประทับใจเช่นนี้ ได้กล่าวถึงทักษะของเขาจริงๆ

ไม่เลวเลย และเขามีอนาคตที่ดีถ้าเขาเต็มใจทำงานเพื่อการนั้น...

ฉินเอ๋อเหลือบมองท้องฟ้ากว้างใหญ่ขณะที่กำหมัดแน่น

หลังจากจัดการกับอู๋เถี่ยมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอยู่ในในจินหลิงต่อไป แต่มันก็ดี เขาอยากไปโรงเรียน เนื่องจากเขาไม่สามารถเข้าร่วมสถาบันจงโจวด้วยผลงานของเขาได้ เขาจะเข้าร่วมหนึ่งในโรงเรียนเหล่านั้นในเมืองเล็ก ๆ !

หลังจากที่เห็นว่าซุนม่อบดขยี้พวกอันธพาลและจัดการกับอู๋เถี่ยได้ง่ายเพียงใด ขอบฟ้าของฉินเอ๋อก็เปิดออก เขาต้องการไปดู และสัมผัสกับโลกที่กว้างกว่านั้นมาก!

ซุนม่อและกลุ่มของเขาจากไป เจ๊เหมียวรอสักครู่และเริ่มเก็บของมีค่าและเงินที่ อู๋เถี่ยซ่อนไว้ที่นี่ก่อนที่จะหนีไป

เนื่องจากอู๋เถี่ยได้รุกรานคนสำคัญดังกล่าวและส่วนใหญ่อาจไม่หวังอนาคตของเขาอีกต่อไปเจ๊เหมียวจึงต้องการค้นหาเส้นทางของนางเอง ตอนนี้ นางคิดว่ามันคงไม่เลวร้ายเกินไปสำหรับนางที่จะไปที่หมู่บ้านและหาผู้ชายที่ซื่อสัตย์ที่จะแต่งงาน ใช้ชีวิตที่มั่นคง

“เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะแต่งงานกับครูอย่างซุนม่อ แต่ข้าสามารถให้กำเนิดครูที่ดีได้!”

จู่ๆ เจ๊เหมียวมีเป้าหมายใหม่

จากนั้นซุนม่อก็กลับไปที่หอพักของเขา และในขณะที่เขากำลังเตรียมที่จะหว่านเมล็ดลึกลับของเขา เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น