บทที่ 189 ไซอิ๋วได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม รูปแบบการเขียนเด่นดัง!
“อาจารย์กู้? อาจารย์กู้?”
ครูชายคนหนึ่งร้องเรียก
“นางเพิ่งเข้าผิดสำนัก!”
"หา?"
กู้ซิ่วสวินหันศีรษะและพบว่านางเข้าไปในสำนักงานที่อยู่ถัดไปแทน อย่างไรก็ตาม นางต้องไม่ยอมรับอย่างแน่นอน
“โอ้ ข้ากำลังมองหาอาจารย์หลี่เพราะข้ามีเรื่องอยากจะถามเขา”
กู้ซิ่วสวินตั้งใจหาข้อแก้ตัว นางจะพูดสองสามประโยคกับอาจารย์หลี่และกลับมา หลังจากนั้น นางวางแผนการสอนโดยไม่ได้ตั้งใจบนโต๊ะและอ่านหนังสือต่อ (ไซอิ๋ว)
มุ่งหน้าสู่ภูเขาฟางชุน เพื่อเรียนวิชาเวทย์มนตร์ เรียนวิชาปลี่ยนแปลงเจ็ดสิบสองอย่าง!
รับสมบัติจากวังมังกรทะเล กระบองทองค้ำสวรรค์!
ช่างเป็นการเดินทางในตำนาน!
เมื่อเห็นเจ้าลิงซุนบุกเข้าไปในยมโลกและเปลี่ยนแปลงเนื้อหาของบัญชีเป็นตาย กู้ซิ่วสวิน ก็รักอิสระที่กดขี่ข่มเหง ลูกผู้ชายที่แท้จริงเท่านั้นที่จะแหกกฎอย่างชัดแจ้งแบบนั้น
“อาจารย์กู้ ท่านอยากลองใบชาใหม่ของข้าไหม?”
ครูชายที่น่าเกลียดซึ่งพูดกับนางก่อนหน้านี้ หยิบใบชาขึ้นถุงหนึ่งแล้วโบกอวด กู้ซิ่วสวิน รอยแสยะยิ้มะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา แฝงกลิ่นอายประจบประแจงลอยมาแต่ไกล
"ได้เลย!"
กู้ซิ่วสวินกำลังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องราวของ (ไซอิ๋ว) โดยพื้นฐานแล้วนางไม่ได้ยินสิ่งที่ครูชายพูดและก็เห็นด้วย
เขาเริ่มกระวนกระวายใจ (เป็นไปได้ไหมที่ความจริงใจของข้าได้รับการตอบสนองจากกู้ซิ่วสวิน? ฤดูใบไม้ผลิของข้ากำลังจะมาเยือน?)
ก่อนหน้านี้ เมื่อใดก็ตามที่เขาพูดกับกู้ซิ่วสวิน นางมักจะปฏิเสธเขาไม่ว่าเขาจะพยายามแสดงเจตจำนงที่ดีอย่างไร แต่ตอนนี้นางเพิ่งบอกว่าตกลงที่จะดื่มชาที่เขาชงหรือเปล่า?
“ข้าจะไปชงชาเดี๋ยวนี้!”
เขาเลือกใบชาที่ดีที่สุด และหลังจากต้มน้ำแล้ว เขาก็ปล่อยให้เย็นลงเป็นเวลาสิบนาที น้ำต้องไม่ร้อนหรือเย็นเกินไป อุณหภูมิปัจจุบันนี้เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดหลังจากที่เขาทดลองกับมันมากกว่า 100 ครั้ง
“เฮ้อ น่าเสียดายที่ข้าไม่มีน้ำแร่จากภูเขา ถ้าข้าใช้มันในการชงชา อาจารย์กู้อาจตกหลุมรักทักษะในศิลปะการชงชาของข้าจริงๆ”
เขาชงชาอย่างพิถีพิถันด้วยท่าทางเคร่งขรึม ท่าทางของเขาราวกับว่าเขากำลังจะพิธีกรรมที่ศักดิ์สิทธิ์
"ดีมาก ไม่มีข้อผิดพลาดในขั้นตอนของข้าจนถึงตอนนี้ ฮ่าฮ่า วันนี้อาจารย์กู้จะต้องตะลึงกับทักษะอันน่าทึ่งของข้าไหมนะ? ข้าไม่ได้เสียเวลาและความพยายามในการฝึกฝนอย่างขยันหมั่นเพียรทุกวัน ในที่สุดทักษะของข้าก็สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ในที่สุด”
เขาต้องการหันศีรษะไปชื่นชมสีหน้าของกู้ซิ่วสวิน เขาต้องการดูว่านางหลงใหลในทักษะของเขาหรือไม่ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ทำอย่างนั้นเพราะเขาอาจจะเสียคะแนนบุคลิกไปบ้าง
“ข้าต้องมีสมาธิและหยุดปล่อยความคิดให้เตลิดเปิดเปิง!”
เขาเตือนตัวเองโดยละทิ้งความคิดที่ทำให้เสียสมาธิเพื่อชงชาต่อไป
15 นาทีต่อมา กลิ่นหอมของใบชาก็อบอวลไปทั่วสำนักงาน
“อาจารย์เหอ ชาของเจ้าไม่เลว!”
จ้าวเหล่ยที่อยู่ข้างๆ สูดกลิ่นและชมเชยอย่างช่วยไม่ได้ เขาเป็นคนรักชา
"ฮ่า ฮ่า!"
ครูหน้าตาขี้เหร่ยิ้มอย่างพอใจ (นั่นเป็นเรื่องธรรมดาเท่านั้น ใบชาเหล่านี้ทำให้ข้าต้องเสียเงินเดือนไปสามเดือน มันหยาบคายเกินไปที่จะให้ของขวัญกับนาง และนางก็อาจจะไม่รับด้วย ดังนั้นการชิมชาด้วยกันจึงดีที่สุด เรายังสามารถปรับปรุงความสัมพันธ์ของเราได้ด้วยสิ่งนี้.)
(ไม่ว่าในกรณีใดเราจะตั้งชื่อลูกของเราว่าอย่างไรดี ลูกของเราแต่ละคนควรมีตัวอักษรจากข้าและชื่อของนางหรือไม่ ข้าคิดว่าคำว่า 'ซุน' ค่อนข้างดี)
“อาจารย์กู้ เชิญดื่ม!”
เขายื่นถ้วยน้ำชาให้กู้ซิ่วสวิน ถ้วยชาใบนี้เป็นสิ่งที่เขาเลือกมาเป็นพิเศษ และมันควรจะแสดงความรู้สึกอันสุนทรีย์ของเขาได้
สำหรับสิ่งนี้ เขาได้เตรียมคำพูดสองสามประโยคเพื่อแสดงลักษณะและความสามารถภายในของเขา
“ฮึ่ม เมื่อตามจีบเกี้ยวผู้หญิงต้องพิจารณาทุกด้านและอย่าพลาดรายละเอียดใดๆ ”
เขายิ้ม. ใบหน้าของเขาเอียงไปทางหน้าต่างเล็กน้อยขณะที่เขาดึงคางกลับมาเล็กน้อย นี่เป็นมุมที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเขาในการมองกู้ซิ่วสวินจากที่สูง
เขาฝึกฝนความเคลื่อนไหวนี้มาสองสามเดือนแล้ว
น่าเศร้าที่เวลาไม่ถูกต้อง ไม่มีแสงแดดส่องเข้ามา มิฉะนั้นผลกระทบจะน่าพิศวงยิ่งกว่าเดิม
"สมบูรณ์แบบ."
เขารู้สึกว่าการแสดงของเขาไร้ที่ติ
“โอ้ ขอบคุณ อาจารย์เหอ!”
กู้ซิ่วสวินหยิบถ้วยและวางลงบนโต๊ะ สายตาของนางไม่เคยละจากหนังสือตั้งแต่ต้นจนจบ
“เอ๊ะ!”
อาจารย์ผู้มีใบหน้าน่าเกลียดตกตะลึง ถ้ากู้ซิ่วสวิน อ่านหนังสือต่อไป เขาควรเปิดการสนทนาอย่างไร?
“เดี๋ยวก่อน ข้าไม่ต้องวิตกกับการไล่ตามจีบผู้หญิง ไม่อย่างนั้นมันแสดงว่าข้าไม่มีความอดทน”
เขากลับไปนั่งรออย่างเงียบๆ แต่ไม่กี่นาทีต่อมา เขาตระหนักว่า กู้ซิ่วสวินไม่ได้มองดูถ้วยชานั้นด้วยซ้ำ
“อาจารย์กู้ ชากำลังจะเย็นแล้ว!”
ครูผู้มีใบหน้าน่าเกลียดพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน
“เจ้าควรดื่มในขณะที่มันร้อน มันดีสำหรับกระเพาะของเจ้า”
"ถูกต้อง!"
กู้ซิ่วสวินตอบกลับ แต่นางยังไม่ขยับ สายตาของนางจับจ้องอยู่ที่หนังสือของนาง นางไม่อยากพลาดแม้แต่คำเดียว
ซุนหงอคงประกาศตัวเองว่าเป็น 'เมธีผู้ยิ่งใหญ่เท่าสวรรค์' และนำกองทัพปีศาจไปปะทะกับทหารสวรรค์ 100,000 นาย เขาต่อสู้กับแม่ทัพสวรรค์ทั้งหมดและไม่ด้อยกว่าพวกนั้นเลย ในที่สุดเขาก็สร้างหายนะให้กับสวรรค์ได้ เขาเท่เกินไป!
แม้ว่ากู้ซิ่วสวินจะเป็นผู้หญิง แต่นางก็รู้สึกได้ถึงเลือดร้อนที่ไหลผ่านเส้นเลือดของนางขณะที่นางอ่าน
“อาจารย์กู้? อาจารย์กู้?”
อาจารย์ผู้น่าเกลียดพูดออกมาเบาๆ
"อา?"
กู้ซิ่วสวินรู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อยในขณะนี้ (ทำไมเจ้าถึงมาขัดจังหวะข้า เจ้าหยุดได้ไหม)
“อาจารย์กู้ ชากำลังจะเย็นและมันจะทำให้รสชาติอ่อนลง ข้าจะเปลี่ยนชาสักถ้วยให้เจ้าดีไหม?”
ครูยิ้ม.
"โอ้? ขอบคุณ แต่ไม่จำเป็น ข้าไม่ดื่มแล้ว”
กู้ซิ่วสวินเหลือบมองถ้วยน้ำชาที่มีลวดลายของฝนโปรยปรายและไผ่ (เฮอะ นี่มันสุนทรียภาพบ้าอะไร มันตามกระแสหลักเกินไป เจ้ามีรสนิยมเฉพาะตัวของตัวเองไม่ได้หรือไง?)
(ถ้วยนี้เป็นของเขาด้วยหรือเปล่า) (ข้ามึนงงจากการอ่านนิยายก่อนหน้านี้หรือไม่ ทำไมข้าถึงเอาถ้วยที่เขาเสนอไป?)
“อาจารย์กู้ การดื่มชามีประโยชน์ต่อร่างกาย!”
หัวใจของอาจารย์ผู้น่าเกลียดตกวูบ แต่เขายังคงยิ้ม
“ข้าขอโทษ ข้ายังมีงานต้องทำ และข้ายุ่งมาก!”
กู้ซิ่วสวินยิ้มให้เขา หลังจากนั้นนางหยิบแผนการสอนขึ้นจากโต๊ะและจากไป อันที่จริงนางไม่อยากคุยกับเขา มันเสียเวลา
โครงเรื่องต่อไปน่าตื่นเต้นมาก ซุนหงอคงกำลังจะปะทะกับพระยูไล! กู้ซิ่วสวินแทบรอไม่ไหวและนางก็เปิดหนังสืออีกครั้งอย่างรวดเร็ว
“...”
จ้าวเหล่ยส่ายหัวโดยไม่ตั้งใจหลังจากเห็นฉากนี้ ถอนหายใจ ประจบจนไม่ได้อะไรเลยในท้ายที่สุด
อาจารย์ผู้น่าเกลียดรู้สึกผิดหวัง (ข้าทำอะไรผิดหรือเปล่า ไม่ นี่ควรเป็นบททดสอบของอาจารย์กู้ ข้าต้องไม่ยอมแพ้)
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ครูหญิงคนหนึ่งถือหนังสือมากกว่าสิบเล่มเมื่อนางเข้าไปในสำนักงาน จากนั้นนางก็โยนหนังสือลงบนโต๊ะเพื่อระบายความหงุดหงิด
“เมื่อเร็วๆ นี้ นักเรียนชักจะเหิมเกริมมากทุกที ทุกคนอ่านนิยายในชั้นเรียน”
ครูผู้หญิงไม่พอใจอย่างมาก
“ฮะฮะ พวกเขากำลังอ่านไซอิ๋วใช่ไหม”
“แน่นอนอยู่แล้ว เมื่อเร็วๆ นี้นวนิยายเรื่องนี้ได้รับความนิยมอย่างมาก ข้าสามารถยึดหนังสือสามหรือสี่เล่มต่อชั้นเรียนได้!”
“มีแม้กระทั่งนักเรียนที่บอกว่าพวกเขาต้องการลาออกจากโรงเรียน พวกเขาต้องการมุ่งหน้าไปยังทะเลใต้และมองหาภูเขาฟางชุน เพื่อเรียนรู้วิชาเปลี่ยนแปลงเจ็ดสิบสองประการ”
เนื่องจากเรื่องไซอิ๋ว พวกครูจึงได้อภิปรายกัน
หูของกู้ซิ่วสวินขยับ
“อันที่จริง ข้ารู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้เขียนได้ดีมาก ข้าจะให้ 9 คะแนน”
จ้าวเหล่ยชื่นชม
“รูปแบบการเขียนตรงไปตรงมามาก ไม่มีอรรถรสทางภาษา!”
กู้ซิ่วสวินเพิ่มโดยไม่เต็มใจ พูดตามตรง เรื่องราวดีๆ ที่เขียนในรูปแบบพื้นฐานเช่นนี้ทำให้รู้สึกเสียเปล่า
“อาจารย์กู้ ถ้ารูปแบบการเขียนไม่ง่ายพอ หลายคนคงไม่สามารถเข้าใจมันได้ นี่เป็นนวนิยายและไม่ใช่หนังสือร้อยกรองอมตะ!”
จ้าวเหล่ยมีความคิดเห็นของเขาเอง สำหรับนวนิยายดังกล่าว มันถูกเขียนขึ้นเพื่อให้คนธรรมดาสามารถเพลิดเพลินกับมันอ่านได้ อะไรคือประเด็นของวรรณกรรม?
“นั่นก็จริง!”
กู้ซิ่วสวินพยักหน้า นางสัมผัสหน้าปกของหนังสืออย่างระมัดระวัง นางชอบวานรตัวนี้มาก
ครูหญิงคนนั้นที่โมโหไม่พูดอีกต่อไป นางหยิบหนังสือขึ้นมาและกำลังอ่านอยู่ด้วยความงุนงง รูปแบบการเขียนนั้นเรียบง่าย แต่ทำให้จิตใจของนางเต็มไปด้วยฉากภาพจากนวนิยาย หนังสือเล่มนี้อาจทำให้ผู้อ่านดำดิ่งสู่โลกมหัศจรรย์ของเทพเจ้าและปีศาจในทันที
กู้ซิ่วสวิน มองไปที่นามปากกาและตกตะลึงหลังจากนั้น ('แกนดัล์ฟ' คืออะไร ข้าเคยได้ยินแต่ 'เต้าหู้ขาว' มาก่อนเท่านั้น!)
“พวกเจ้ามีภาคสองของหนังสือเล่มนี้ไหม”
กู้ซิ่วสวินถาม
ครูผู้มีใบหน้าน่าเกลียดหูตั้งทันที (ข้าควรไปซื้อตอนนี้ไหม)
“มันยังไม่ออก!”
“โอ้ ผู้เขียนคนนี้เขียนหนังสือเล่มอื่นอีกไหม?”
กู้ซิ่วสวินต้องการหาหนังสือเล่มอื่นที่เขียนโดยผู้เขียนคนนี้
"ไม่."
จ้าวเหล่ยยักไหล่ เขาไปหามันหลังจากที่เขาอ่านไซอิ๋วจบ หลังจากนั้นเขาก็พบว่าผู้เขียนคนนี้เป็นมือใหม่
"โอวว!"
กู้ซิ่วสวิน รู้สึกผิดหวังมาก จากนั้นนางก็เริ่มอ่านหนังสือซ้ำ
“ข้าสงสัยว่าเมื่อใด ภาคที่สองจะออก?”
หลังจากที่จ้าวเหล่ยพูด ครูหลายคนก็พยักหน้า พวกเขาอ่านหนังสือเล่มนี้เมื่อสองสามวันก่อน ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงรู้สึกคันในหัวใจยากจะเกาในช่วงสองสามวันนี้ รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง
(นิยายอะไรเล่าที่ทำให้หลายคนหลงใหล ข้าก็เขียนได้นะ!)
เมื่ออาจารย์ผู้อัปลักษณ์เห็นกู้ซิ่วสวินเป็นแฟนตัวยงของผู้เขียนคนนี้ เขารู้สึกไม่มีความสุขอย่างมากในใจ เขาตัดสินใจทันทีว่าเขาจะเริ่มเขียนนวนิยายของตัวเองเมื่อโรงเรียนเลิกวันนี้ (เพราะนางชอบนิยาย ข้าจะใช้ความสามารถของข้าเอาชนะใจนาง)
“โอ้ พวกเจ้ารู้ไหมว่าซุนม่อเป็นหัวหน้าแผนกของแผนกพัสดุแล้ว”
จ้าวเล่ยเปิดเผย
“เป็นรองหัวหน้าแผนก”
ครูอัปลักษณ์ ติดตามความถูกต้องเสมอในข่าว ในเวลาเดียวกัน ในฐานะที่เป็นผู้ชาย เขาไม่ต้องการให้ซุนม่ออยู่ในความสนใจต่อหน้าอันซินฮุ่ย
“หัวหน้าแผนกถูกย้ายออกไป ไม่ได้หมายความว่าซุนม่อจะมีอำนาจแต่เพียงผู้เดียว?”
จ้าวเหล่ยเป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาวและยังเป็นคนเก่าอีกด้วย เขาเข้าใจความคิดของ ครูอัปลักษณ์เป็นธรรมดา
“ซุนม่อยังเด็กมาก เขาเคยมีประสบการณ์การบริหารบ้างไหม?”
“บางทีอาจารย์ใหญ่อันไม่มีใครที่นางสามารถใช้ได้? นอกจากนี้ การแสดงของซุนม่อในช่วงเวลานี้ถือว่าดีมาก บางทีนางอาจพยายามทำทุกอย่างในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง”
“การสอนและการจัดการเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกัน หัตถ์เทวะของซุนม่อจะช่วยให้เขาแก้ปัญหาการจัดการได้หรือไม่?”
พูดถึงโรงเรียน อารมณ์ของครูเริ่มหม่นหมอง
ทุกคนทราบถึงสถานการณ์ปัจจุบันของสถาบันจงโจว ครูบางคนที่มีความสามารถแต่ไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสถาบันได้ลาออกกันแล้ว
ครูที่เหลืออาจไม่มีความสามารถขนาดนั้นและกลัวที่จะเดินออกจากเขตสบาย หรือพวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วและรักสถาบันมากเพราะความใจดีของอาจารย์ใหญ่คนเก่า โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจะไม่ออกไปในเวลานั้น
ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร เมื่อเห็นว่าสถาบันจงโจวไม่มีการปรับปรุง ทุกคนก็กังวล
“โจวหย่วนจื้อหยุดการบริจาคของเขา ข้าสงสัยว่าอาจารย์ใหญ่อันจะสามารถจ่ายเงินเดือนของเราในเดือนหน้าได้หรือไม่”
ครูอัปลักษณ์เริ่มวิตกกังวล สองเดือนต่อมา มีการกล่าวกันว่านางคณิกาชื่อดังนามว่าแม่นางตู้จิ่วจะมาที่จินหลิงและเขากำลังเตรียมที่จะไปดู ถ้าเขารับเงินเดือนไม่ทัน เขาก็ทำได้แค่เลือกที่จะยอมแพ้
ท้ายที่สุดแล้ว นางคณิกาที่มีชื่อเสียงดังกล่าวก็มีชื่อเสียงมากเกินไป จึงมีการกำหนดเกณฑ์การเข้าชมไว้สูงมาก ว่ากันว่าตั๋วเข้าอาคารถูกดันขึ้นไปถึง 5,000 ตำลึงแล้ว
ถึงอย่างนั้นก็ยากที่จะได้ตั๋ว
“ทุกคนอย่ากังวล บางทีซุนม่อคือ 'แกนดัล์ฟ' ที่เขียน (ไซอิ๋ว) นวนิยายเรื่องนี้เป็นที่นิยมมาก มันต้องทำให้ผู้เขียนมีกำไรมหาศาล ในเวลานั้นหลังจากที่เขาส่งเงินที่ได้จากการขายให้กับอาจารย์ใหญ่ปัญหาเงินเดือนของทุกคนก็จะได้รับการแก้ไข”
จ้าวเหล่ยล้อเล่น
ทุกคนยิ้มตอบ แต่พวกเขายังคงกังวลอยู่ในใจ
“อาจารย์จ้าว เจ้าต้องไม่เล่นตลกเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว อย่าว่าแต่ความจริงที่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ซุนม่อจะเขียนเรื่องราว แม้ว่าเขาจะเขียน นิยายของเขาก็จะไม่สามารถสร้างยอดขายเงินได้มากกว่า 100 ตำลึง!”
ครูผู้น่าเกลียดถอนหายใจ (แม่นางตู้จิ่วของข้าอยู่ที่ไหน ถ้าข้าเสียโอกาสนี้ไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอนางอีก) (อะไรนะ นางว่าถ้าข้าหลงรักกู้ซิ่วสวินอย่างชัดเจน ทำไมข้าต้องเจอกับแม่นางตู้จิ่ว ข้าฝึกแนวคิดเรื่องความรักสากล ก็ได้!)
…
เมื่อครูเหล่านี้พูดคุยกันอย่างเกียจคร้าน แกนดัล์ฟซึ่งก็คือซุนม่อด้วย ก็ได้รับการมาเยี่ยมเยียนจากเจิ้งชิงฟาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น