บทที่ 191 ถ้าไม่อยากให้เขาตายก็หุบปากซะ!

บทที่ 191 ถ้าไม่อยากให้เขาตายก็หุบปากซะ!

เจิ้งชิงฟางรู้ว่ามีอาจารย์ใหญ่สามคนในสถาบันจงโจว  อันซินฮุ่ยมีชื่อเสียงมาก ไม่มีใครในเมืองจินหลิงที่ไม่รู้จักนาง นางมีคุณธรรมสูงส่งเหมือนปู่ของนาง นางจะไม่มีทางปล่อยให้คนอื่นใช้ทางลัดกับนาง

หวังซู่เป็นมหาคุรุ 4 ดาวและเป็นคนชอบความสมบูรณ์แบบที่มีชื่อเสียง ถ้าใครไม่มีพรสวรรค์ที่สมบูรณ์แบบ เขาจะไม่สนใจ 

 

พูดตามตรง ซุนม่อจบการศึกษาจากสถาบันซงหยาง

ดังนั้นไม่ว่าเจิ้งชิงฟางจะมองอย่างไร เขาก็ไม่คิดว่าหวังซู่จะชื่นชมซุนม่อ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่หวังซู่จะช่วยให้ซุนม่อได้ตำแหน่งในสถาบัน

จากนั้นก็เหลือเพียงจางฮั่นฟูเท่านั้น

“ลุงเจิ้งท่านกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร?”

ซุนม่อพูดไม่ออก (มันฝรั่งจางนั้น จะให้กำเนิดผู้ชายหล่ออย่างข้าได้อย่างไร มันเป็นไปไม่ได้แม้ว่าเขาจะแต่งงานกับเทพธิดา!)

“ขอโทษนะ ข้าใช้คำไม่สุภาพ”

เจิ้งชิงฟางขอโทษและยิ้มและรู้สึกแย่กับมัน

“ทักษะการวาดภาพของเจ้าดีมาก และการประดิษฐ์ตัวอักขระของเจ้าก็ไม่เลวเช่นกัน อันซินฮุ่ยต้องชื่นชมเจ้ามากใช่ไหม”

ในความเห็นของเจิ้งชิงฟาง ซุนม่อเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงที่มีความสามารถในการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นเอกที่ยอดเยี่ยม ไม่น่าแปลกใจเลยที่อันซินฮุ่ยจะให้ความสำคัญกับเขา

“ไม่ นางไม่รู้ว่าข้าวาดรูปได้!”

ซุนม่อส่ายหัว ตั้งแต่เขาเริ่มวาดภาพประกอบตัวละครสำหรับไซอิ๋ว เมื่อวันก่อน เขาไม่ได้วาดอีกต่อไป เขาแค่วาดอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณทุกวัน

“เอ่อ!”

เจิ้งชิงฟาง พูดไม่ออก (น้องชาย ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้คุยกันแย่ขนาดนั้น ข้าควรจะคุยกับเจ้าต่อไปอย่างไรโดยให้คำตอบเหล่านี้แก่ข้า และเป็นการสิ้นเปลืองความสามารถอย่างมากสำหรับเจ้าที่จะไม่วาดรูป)

“ข้าจะมุ่งหน้าไปยังทวีปทมิฬในอีกครึ่งเดือน ดังนั้นข้าจะไม่ว่างที่จะเขียนไซอิ๋วในตอนนี้”

ซุนม่อพูดอย่างตรงไปตรงมาเพื่อช่วยเจิ้งชิงฟางจากการคิดอยู่ตลอดเวลา

"อะไร? เจ้าบ้าหรือเปล่า?"

เจิ้งชิงฟางขมวดคิ้ว

“มีใครวางแผนต่อต้านเจ้าหรือเปล่า?”

"ไม่!"

ซุนม่อรู้สึกสับสน

“แล้วทำไมเจ้าถึงได้รับมอบหมายให้ไปที่ทวีปทมิฬเมื่อเจ้ายังใหม่กับงานนี้? เจ้ารู้หรือไม่ว่านั่นคือสถานที่แบบไหน?”

เจิ้งชิงฟางมองซุนม่อ เขารู้สึกผิดหวังมากเมื่อได้ยินว่า ซุนม่อจะไม่เขียนไซอิ๋วอีกต่อไป แต่เมื่อเขาได้ยินคำว่า 'ทวีปทมิฬ' เขาก็ตกใจในทันที

"ข้ารู้!"

ซุนม่อพยักหน้า เจ้าของร่างเดิมเคยอยู่ที่นั่นมาก่อน แต่เขาเพิ่งไปถึงระดับที่สองเท่านั้น

นั่นถูกต้อง จากข้อมูลที่ทราบทั้งหมดในตอนนี้ มีทั้งหมดห้าระดับในทวีปทมิฬ แต่ละระดับมีกฎธรรมชาติที่แตกต่างกัน

ตัวอย่างเช่นปราณวิญญาณในระดับแรกไม่เสถียรเท่ากับใน เก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ มันเป็นเหมือนคลื่นซัดสาดไม่หยุด

ปรากฏการณ์ดังกล่าวส่งผลให้เกิดแรงกดดันทางจิตวิญญาณที่แตกต่างกันในภูมิภาคต่างๆ

ไม่ใช่ปัญหาที่จะเคลื่อนไหวไปรอบๆ ในพื้นที่ที่มีแรงกดดันทางวิญญาณต่ำ แต่พวกเขาต้องระวังเมื่อเข้าสู่พื้นที่ที่มีความกดดันสูง เมื่อมันเกินค่าหนึ่ง อวัยวะของคนๆ หนึ่งจะถูกบีบอัดและเสียหาย

ดังนั้น หากใครต้องการสำรวจวัตถุโบราณและขุดค้นขุมทรัพย์ลึกลับในทวีปทมิฬ สิ่งแรกที่พวกเขาต้องเรียนรู้คือการแยกแยะความกดดันของปราณวิญญาณนี้จะช่วยให้พวกเขาอยู่รอด

“เจ้าจะไปทั้งๆ ที่รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว? เจ้าไม่ต้องการชีวิตของเจ้าอีกต่อไป?”

เจิ้งชิงฟางขมวดคิ้ว ในฐานะผู้ที่มีประสบการณ์ในเรื่องนี้ เขาโน้มน้าวซุนม่อ

“สิ่งที่เจ้าต้องทำตอนนี้คือเพิ่มความสามารถในการสอนของเจ้า จากนั้นรับศิษย์ ดำเนินการสอนบทเรียน และทำให้สถานะของเจ้าในสถาบันจงโจวมีเสถียรภาพ มันไม่ใช่การเสี่ยงและมุ่งหน้าไปยังทวีปทมิฬ”

“แต่ศิษย์ของข้าอยากไป ข้าก็เลยต้องไปด้วย”

ซุนม่อยักไหล่

"อะไร?"

เจิ้งชิงฟางคิดว่าเขาได้ยินผิด

“เป็นผู้หญิงคนนั้นที่อยู่กับเจ้าเมื่อวันก่อนเหรอ? ถ้าจำไม่ผิด นางยังไม่ถึงขั้นปรับสภาพกายได้สำเร็จ ใช่ไหม? นางกำลังจะไปที่ทวีปทมิฬเพื่อหาที่ตายหรือไม่?”

“นางไม่ใช่คนเดียว”

ซุนม่อยิ้ม

“เป็นการดีที่จะไปที่ทวีปทมิฬก่อนหน้านี้เพื่อรับประสบการณ์ ข้าจะปกป้องนางเอง”

"รอเดี๋ยว นี่อาจเป็นเรื่องอวดดีของข้า แต่เจ้ามีนักเรียนกี่คน”

เจิ้งชิงฟางถาม

"หก!"

ซุนม่อตอบอย่างตรงไปตรงมา

"เท่าไหร่นะ?"

เจิ้งชิงฟาง เป็นคนที่ผ่านอะไรมามากมายในชีวิต ในราชสำนักเขาเคยเห็นฝ่ายตรงข้ามทางการเมืองของเขาถูกกษัตริย์ถอดตำแหน่งและถูกเฆี่ยนตีจนตายด้วยไม้ ตอนนั้นเขาไม่ได้กระพริบตาด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขาแปลกใจเล็กน้อย!

"หก!"

ซุนม่อยื่นมือบอกจำนวนที่หก

เจิ้งชิงฟาง ยกมือขึ้นและโบกมือต่อหน้าซุนม่อ

“ช่วงนี้เจ้าไม่มีความสุขและมีอาการประสาทหลอนหรือเปล่า?”

ไม่น่าแปลกใจที่เจิ้งชิงฟางจะไม่เชื่อเขา การยอมรับครูเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตของนักเรียน เป็นเพราะว่าหลังจากที่คนๆ หนึ่งยอมรับครู ชื่อเสียงของพวกเขาจะหายไปหากพวกเขายอมรับครูคนอื่นในภายหลัง

ดังนั้นใครจะไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก? ไม่ใช่ว่าเจิ้งชิงฟางดูถูกซุนม่อ

(เจ้าเป็นเพียงแค่ครูฝึกหัดใช่ไหม เอาล่ะ แม้ว่าเจ้าจะได้รับการว่าจ้าง เจ้าจะรับนักเรียนหกคนได้อย่างไร รอสักครู่ นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญ)

“น้องชาย ข้าเข้าใจความต้องการเร่งด่วนของเจ้าที่จะเป็นครู แต่เจ้าไม่ควรวิตกกังวลเกี่ยวกับการรับศิษย์ เมื่อเจ้าทำแล้ว เจ้าจะต้องดูแลนักเรียนเหมือนเป็นลูกของเจ้า เจ้าต้องไม่ย่อหย่อนเลย”

เจิ้งชิงฟางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า

“เจ้าไม่ควรรับพวกเขาหากความถนัดและอุปนิสัยของพวกเขาไม่ดี ดังนั้น เจ้าควรใช้เวลาในการสังเกตพวกเขาให้มากกว่านี้!”

"ข้ารู้ ข้าค่อนข้างพอใจกับนักเรียนหกคนของข้า”

ซุนม่อรู้สึกขอบคุณเจิ้งชิงฟางเป็นอย่างมาก ท้ายที่สุด เขาเป็นบุคคลที่ทรงอิทธิพลและจะต้องใส่ใจกับภาพลักษณ์ของเขา อย่างไรก็ตาม เขายังคงพูดสิ่งเหล่านี้เพื่อประโยชน์ของซุนม่อ

"เจ้า…"

เจิ้งชิงฟางส่ายหัวรู้สึกผิดหวังมาก อย่างไรก็ตาม ทุกคนมีความทะเยอทะยานของตัวเอง

“ข้ามีศิษย์คนหนึ่งที่อยู่เคียงข้างข้านานเกินไป ข้าต้องการให้เขาไปที่ทวีปทมิฬเพื่อรับประสบการณ์ ซุนม่อ ช่วยข้าดูแลเขาสักพักได้ไหม?”

ซุนม่อตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็รู้สึกอบอุ่นภายในเล็กน้อย เขาป้องมือคารวะเจิ้งชิงฟาง ฝ่ายหลังกำลังวางแผนที่จะส่งยอดฝีมือมาปกป้องซุนม่อและลูกศิษย์ของเขา

เจิ้งชิงฟางกังวลว่าหากจะพูดออกไปตรงๆ ซุนม่ออาจจะเสียหน้า นั่นคือเหตุผลที่เขาพูดอะไรบางอย่างที่มีความหมายแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“ไม่สำคัญว่าเจ้าจะต้องตาย แต่นั่นไซอิ๋วจะสูญหายไปในประวัติศาสตร์”

เจิ้งชิงฟางต้องการจะล้อเล่น แต่หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ถุยน้ำลายออกมาอย่างรวดเร็ว ทำไมเขาถึงถูกเลี้ยงดูให้มาตาย? มันเป็นเรื่องที่ไม่เป็นมงคลจริงๆ

“ทำไมข้าไม่บอกท่านเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยวาจา? ข้าไม่อยากเขียนมันอีกต่อไปแล้ว”

ซุนม่อไม่มีเวลาเขียน

“คิดให้ดีอีกหน่อย หนังสือเล่มนี้ได้รับความนิยมอย่างมากและกลายเป็นสิ่งของล้ำค่าในจินหลิง ในอีกสองเดือนข้างหน้า มันจะไม่เป็นปัญหาในการทำให้ทั้ง อาณาจักรถังล่มสลาย”

เจิ้งชิงฟางถอนหายใจ หนังสือของซุนม่อสามารถทิ้งชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ได้จริงๆ

"ฮ่า ฮ่า!"

ซุนม่อไม่สนใจ

“เจ้ากำลังสูญเสียสิ่งล้ำค่าเช่นนี้ไปจริงๆ การที่ไซอิ๋วไม่สมบูรณ์ อาจกล่าวได้ว่าเป็นความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์วรรณกรรมของอาณาจักรถัง”

เจิ้งชิงฟางรู้สึกผิดหวังอย่างมาก

“ข้าขอโทษ ความปรารถนาของข้าคือการสอนและให้ความรู้แก่ผู้คน หล่อเลี้ยงนักเรียนที่ดีและประสบความสำเร็จสองสามคน มันทำให้ข้าพอใจมากกว่าที่จะเขียนนวนิยายยอดนิยม”

ซุนม่อขอโทษ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจิ้งชิงฟางก็รู้สึกเคารพซุนม่ออย่างมากในทันที ด้วยท่าทางเขินอาย เขาป้องมือไปทางซุนม่อ

“ข้าควรเป็นคนขอโทษ มุมมองของข้าคับแคบเกินไป”

ติง!

คะแนนความประทับใจจากเจิ้งชิงฟาง +50 เป็นกลาง (90/100)

ในฐานะผู้มีความรู้และเจ้าหน้าที่คนสำคัญในราชสำนัก เจิ้งชิงฟางรู้ดีถึงความสำคัญของพรสวรรค์ อาจกล่าวได้ว่าความทะเยอทะยานของซุนม่อนั้นสูงส่งอย่างยิ่ง

“ลุงเจิ้ง!”

ซุนม่อรีบหลบ เขาไม่สามารถยอมรับคำทักทายที่เคร่งขรึมเช่นนี้ได้

“ในเมื่อข้าไม่สามารถอ่านครึ่งหลังของเรื่องได้ แล้วเจ้าจะบอกข้าด้วยวาจาเพื่อสนองความอยากของข้าได้ไหม?”

เจิ้งชิงฟางกลายเป็นยีราฟที่รออาหารในทันที มองไปที่ซุนม่อด้วยสายตาอ้อนวอน

"ก็ได้!"

ซุนม่อเริ่มกำหนดเรื่องราว

เจิ้งชิงฟางหลงใหลกับมัน เรื่องราวของภัยพิบัติ 81 ครั้งนั้นน่าทึ่งมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออาจารย์และศิษย์ทั้งสี่ดื่มน้ำจากแม่น้ำจื่อหมู่ โดยไม่ได้ตั้งใจ และพวกเขาตั้งท้อง เขาถึงกับตกตะลึง

จากนั้น เรื่องราวก็ดำเนินต่อไปที่ความรักความเมตตาของพระถังซัมจั๋ง ในอาณาจักรของสตรี พระถังซัมจั๋งได้เทศน์สอนราชินีแห่งอาณาจักรสตรีในขณะที่นางหลงใหลและตัดสินใจที่จะครองพรหมจรรย์ตลอดชีวิต เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจิ้งชิงฟางก็คร่ำครวญและอ้าปากค้าง

ติง!

“ยินดีด้วย เจ้านวดเสร็จแล้วสิบคน และทำภารกิจสำเร็จ ให้รางวัลเป็นหีบสมบัติเหล็กดำหนึ่งกล่อง”

การแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น

ซุนม่อพูดไม่ออก (นี่ไม่ได้ล่าช้าไปนานเกินไปหรือ?) เขาคิดว่าเขาจะต้องใช้เวลาทั้งวันกับลุงเจิ้งที่นี่ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเปิดหีบสมบัติต่อไป

หลังจากแสงแวบผ่านไปก็ไม่มีอะไร

“เสียใจด้วย โชคของเจ้าไม่ดี โปรดลองอีกครั้งในครั้งต่อไป!”

หลังจากที่ระบบพูดแบบนั้น มันก็ทนไม่ไหวแล้วหัวเราะออกมา

“ข้าเคยเห็นคนโชคร้ายหลายคน แต่คนที่โชคร้ายแบบนี้หายากจริงๆ!”

ซุนม่อมีความต้องการที่จะเอาชนะใครสักคน (ข้ารู้ว่าข้าโชคร้าย แต่ต้องละเอียดขนาดนั้น อย่างน้อยเจ้าช่วยมอบดินดำก้อนเล็กๆ ให้ข้าได้ไหม)

เมื่อได้ยินการล้อเล่นของระบบ ซุนม่อกำลังจะโต้กลับ ผู้เฒ่าเจิ้งล้มลงไปที่พื้นด้วยเสียงอันดัง

“ลุงเจิ้ง?”

ซุนม่อตกใจและรีบเอามือไปจับชีพจร

“ท่านผู้เฒ่า!”

ทันทีที่เจิ้งชิงฟางล้มลง ชายฉกรรจ์เจ็ดคนรีบพุ่งออกจากป่าด้วยสีหน้าวิตกกังวล

“เร็วเข้า กันเส้นทางไว้!”

หัวหน้ากลุ่มวิ่งเร็วที่สุด เขายื่นมือออกมาและต้องการอุ้มเจิ้งชิงฟางไว้บนหลังของเขา

"อย่า!"

ซุนม่อคว้ามือของชายคนนั้น

"ไปกันเถอะ. หากเจ้าทำให้การรักษาของนายผู้เฒ่าล่าช้า หัวหน้าทุกคนในครอบครัวของเจ้าจะต้องถูกฆ่าเพื่อลุแก่โทษ”

ชายคนนั้นตะโกนอย่างโกรธจัด

“เส้นเลือดในสมองของเขาแตก  หากเจ้าต้องแบกเขาไว้บนหลังของเจ้า แรงสั่นสะเทือนจากการวิ่งเพียงหนึ่งนาทีก็เพียงพอที่จะฆ่าเขาได้”

ขณะที่ซุนม่อพูดเช่นนี้ เขาก็วางมือทั้งสองข้างไว้บนศีรษะของเจิ้งชิงฟาง และใช้เคล็ดกระตุ้นโลหิต

 “อ๊ะ!”

เจิ้งชิงฟางที่จมอยู่ในอาการโคม่า ทันใดนั้นก็ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด เขาเจ็บปวดมากจนสีหน้าของเขาบิดเบี้ยว

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?"

พวกผู้ชายตกใจและโกรธมาก และพวกเขาก็ชักดาบใส่เขา

“ถ้าไม่อยากให้เขาตายก็หุบปากซะ!”

ซุนม่อตะโกน

เมื่อนักเรียนที่ผ่านไปมาเห็นฉากนี้พวกเขาก็วิ่งเข้ามาทันที เมื่อสังเกตเห็นว่าซุนม่อถูกล้อม พวกเขาก็ตะโกนออกไปทันที

“อาจารย์ซุนตกอยู่ในอันตราย!”

นักเรียนไม่กลัวผู้ชายที่ดุร้ายและยืนต่อหน้าซุนม่อแทน

“ไสหัวไป! เจ้ากำลังหาเรื่องตาย?

ซุนม่อตะโกนอย่างโกรธจัดใส่นักเรียน เขากังวลจริงๆ ว่าผู้คุ้มเหล่านี้จะตกใจเกินไปและเริ่มฆ่าผู้คน

“อาการป่วยเก่าของนายของเรากำเริบขึ้น อย่าประมาท ไม่งั้นเขาจะเสียชีวิต!”

“หมอของโรงเรียนเจ้าอยู่ที่ไหน? เรียกพวกเขามาเร็ว!”

“ไปเรียกอาจารย์ใหญ่ที่นี่มา!”

ผู้คุมตะโกนเสียงดัง

“ข้าบอกให้หุบปากไง! เจ้าไม่เข้าใจภาษามนุษย์เหรอ?”

ซุนม่อโกรธจัด

“อย่ามากวนประสาทข้า!”

หากการรักษาไม่เสร็จทันเวลา อาการเลือดออกในสมอง แม้ในสังคมสมัยใหม่ จะส่งผลให้เกิดภาวะสมองเสื่อมหรืออัมพาต แม้ว่าผู้ป่วยจะสามารถช่วยชีวิตได้

วิชากระตุ้นโลหิตของซุนม่อนั้นอยู่ในระดับผู้เชี่ยวชาญเท่านั้น หากปราศจากความช่วยเหลือของยักษ์จินนี่ เขาทำได้เพียงพยายามทำให้ดีที่สุด

“ไปแจ้งอาจารย์ใหญ่อัน!”