บทที่ 194 ความชื่นชมยินดีและของกำนัลมากมายจากลุงเจิ้ง
“เล่าเรื่องราวให้ข้าฟังทั้งหมด!”
พ่อบ้านคำนับ เขาไม่แม้แต่จะอ้าปากจะอธิบาย แต่ใบหน้าของเขาเผยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชมซุนม่ออย่างมาก เขาไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ
ความสามารถในการตรวจพบอัจฉริยะของนายผู้เฒ่านั้นช่างน่าเกรงขาม!
"บอกข้า."
เจิ้งชิงฟางหาว แม้ว่าเขาจะรู้สึกเหนื่อยกาย แต่สภาพจิตใจของเขาก็มีพลังมาก โดยเฉพาะสมองของเขา ในอดีตเขารู้สึกเวียนหัวราวกับว่าเขาถูกค้อนทุบที่ศีรษะ อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ซุนม่อช่วยเขา เขารู้สึกสบายใจจนแทบจะครางออกมา
“เพราะซุนม่อเป็นคู่หมั้นของอันซินฮุ่ย…”
พ่อบ้านเพิ่งเริ่มต้นเมื่อเขาถูกขัดจังหวะ
"เจ้าว่าอะไรนะ?"
เจิ้งชิงฟางตกตะลึง เกิดอะไรขึ้นกับการแต่งงานครั้งนี้?
“เป็นการหมั้นหมายซึ่งถูกกำหนดโดยอาจารย์ใหญ่คนก่อนเมื่อพวกเขายังเด็ก บิดาของซุนม่อเป็นลูกศิษย์คนโปรดของอาจารย์ใหญ่!”
พ่อบ้านอธิบาย
"อ้อเข้าใจแล้ว."
เจิ้งชิงฟางตระหนักได้ทันที เขารู้ว่าอาจารย์ใหญ่คนก่อนไม่ใช่คนที่ถือว่าสถานะทางครอบครัวมีความสำคัญ ดังนั้นจึงเป็นไปได้อย่างยิ่งที่อันซินฮุ่ยจะแต่งงานกับซุนม่อที่ไร้เงิน
ในอดีตเจิ้งชิงฟางเคยช่วยหลานชายของเขาขอแต่งงานกับอันซินฮุ่ย แต่ถูกปฏิเสธ ตอนนี้เขารู้เรื่องนี้แล้ว ซุนม่อจึงเป็น 'คู่แข่ง' ของเขาจริงๆ
“ฮ่าฮ่า น่าสนใจจริง!”
เจิ้งชิงฟางรู้สึกถึงอารมณ์ที่หลากหลาย คงจะดีถ้าอาจารย์ใหญ่คนก่อนก้าวเข้าสู่ขอบเขตเซียนได้สำเร็จ ไม่เพียงแต่จะมีผู้มีอำนาจในแวดวงมหาคุรุในอาณาจักรถังเท่านั้น แต่ยังเพิ่มอิทธิพลต่อเมืองต่างๆ ภายในเก้าแคว้นอีกด้วย
“เนื่องจากสถานะของซุนม่อในฐานะคู่หมั้นของอันซินฮุ่ย เขาจึงถูกจางฮั่นฟูขับออกไปและถูกส่งตัวไปที่แผนกพัสดุ หลายคนเรียกเขาว่าบุรุษที่หาเลี้ยงชีพจากสตรีและพวกเขากำลังรอดูว่าเขาหลอกตัวเอง อย่างไรก็ตามเขาไม่ยอมแพ้ ในความเป็นจริง เขาสามารถเอาชนะฉินเฟิ่นจากจากสถาบันจี้เซี่ยด้วยความสามารถที่น่าทึ่งของเขาในการพบนักศึกษาโดยการรับสมัครนักเรียนใหม่ 5 คน กลายเป็นครูอย่างเป็นทางการของสถาบันจงโจว”
พ่อบ้านเริ่มแนะนำประสบการณ์ล่าสุดที่ซุนม่อได้ประสบเจอ
ในฐานะเจ้าหน้าที่คนสำคัญในราชสำนัก เจิ้งชิงฟางเคยพบเห็นผู้มีความสามารถรุ่นเยาว์หลายคนมาก่อน ดังนั้นในตอนแรก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รบกวนอะไรมาก อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาฟัง สีหน้าของเขาก็เริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ
ซุนม่อครอบครอง 'หัตถ์เทวะ' ซึ่งทำให้นักเรียนทั้งโรงเรียนคลั่งไคล้เขา เขาได้สร้างหัวข้อการศึกษาใหม่ทั้งหมด และตั้งแต่ช่วงแรกเป็นต้นไป จำนวนผู้เข้าร่วมฟังคำบรรยายก็เต็มความจุสูงสุดเสมอ นักเรียนของเขาต้องไปนั่งรอก่อนเวลาสองชั่วโมงเพื่อแย่งที่นั่ง เมื่อพิจารณาจากความนิยมนี้แล้ว เขาไม่ได้ด้อยกว่ามหาคุรุที่มีดาวเลย
ซุนม่อโกรธเคืองเพราะเด็กสตรีคนหนึ่งที่ขนของปฏิกูลเพื่อหาเลี้ยงชีพ เขาทุบตีหัวหน้าแผนกพัสดุของโรงเรียน อันที่จริงเขามีแผนอยู่แล้ว แต่ลงมือทำก็ต่อเมื่อได้รับความไว้วางใจจากบริวารผู้ซื่อสัตย์ของหยางไฉและลากหยางไฉออกจากตำแหน่งได้ในที่สุด
จากนั้นเขาได้พบกับเกาเปินซึ่งสำเร็จการศึกษาจากสถาบันทหารกองพลประจิม หนึ่งในเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ด้วยการต่อสู้ในสนามประลอง ศิษย์ของซุนม่อคว้าชัยไปทั้ง 3 รอบ นอกจากนี้ พวกเขายังเอาชนะฝ่ายตรงข้ามที่มีฐานการฝึกปรือที่สูงกว่าพวกเขา
นี่แสดงว่าซุนม่อมีความสามารถในการสอนที่น่าประทับใจ แน่นอนว่า สิ่งที่สร้างความประทับใจให้กับเจิ้งชิงฟางมากที่สุดก็คือการที่ซุนม่อลงโทษโจวหย่งในที่สาธารณะและไล่เขาออกจากงานประชุมทั้งโรงเรียน เขารู้ว่านี่เป็นงานที่ยากมาก
สำหรับคนธรรมดา ใครจะกล้าทำร้ายเศรษฐีเช่นนี้? แต่ซุนม่อทำสำเร็จแล้ว
“ชื่อเสียงของซุนม่อในโรงเรียนนั้นสูงมาก!”
พ่อบ้านอุทานอย่างอารมณ์ดี
ติง!
คะแนนความประทับใจจากพ่อบ้าน +30 เป็นมิตร (120/1,000)
“คราวหน้าเรียกเขาว่าอาจารย์ซุน!”
เจิ้งชิงฟางเตือนพ่อบ้านของเขา
ติง!
คะแนนความประทับใจจากเจิ้งชิงฟาง +100 เป็นมิตร (340/1000)
“ขอรับ นายผู้เฒ่า!”
ในฐานะที่เป็นข้าราชการในตำแหน่งที่เรียกว่าหน้าห้องมหาอำมาตย์ พ่อบ้านชราซึ่งอยู่กับเจิ้งชิงฟางมานานกว่า 20 ปีเป็นคนที่แม้แต่เจ้าหน้าที่ทั่วไปและนักธุรกิจจะทักทายเขาด้วยรอยยิ้มเสมอ
อย่างไรก็ตามต่อหน้าซุนม่อ พ่อบ้านไม่กล้าที่จะไม่แสดงความเคารพใดๆ แม้ว่านายผู้เฒ่าจะไม่พูดอะไร แต่เขาก็ยังเรียกเขาว่าอาจารย์ซุน
“เขาอายุยังน้อยและมีแนวโน้มสูงจริงๆ!”
เจิ้งชิงฟางถอนหายใจด้วยอารมณ์มากมาย เขานึกถึงหลานสาวที่มีอายุเหมาะสมในหมู่รุ่นผู้เยาว์ของเขา ไม่ต้องพูดถึงว่าซุนม่อเป็นคู่หมั้นของอันซินฮุ่ย ต่อให้ไม่ใช่ ชายหนุ่มที่โดดเด่นเช่นนี้ เขาก็ละอายที่จะให้แต่งงานกับหลานสาวของเขา
(เฮ้อ พวกมันไม่คู่ควรกับเขา!)
“ไปดูงานอดิเรกของซุนม่อและช่วยข้าเตรียมชุดของขวัญให้ข้า!”
เจิ้งชิงฟางสั่ง สามารถสร้างความโปรดปรานคืนให้ในภายหลัง แต่ต้องส่งของขวัญทันที มิฉะนั้น ผู้คนอาจคิดว่าเขาละทิ้งผู้มีพระคุณหลังจากได้รับความช่วยเหลือ
“นายผู้เฒ่า อาจารย์ซุนดูเหมือนจะไม่มีงานอดิเรกอะไรเลย เขาแค่ไปนอน ฝึกฝนนักเรียน วาดอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณ และฝึกฝนทุกวัน”
พ่อบ้านหัวเราะ
“วิถีชีวิตของเขามีระเบียบวินัยมาก ข้าถามคนเฝ้าประตูที่โรงเรียน นอกเหนือจากการออกจากโรงเรียนเพื่อซื้อไม้กระถางสองสามกระถาง ซุนม่อไม่ออกไปไหนตามปกติ”
“เขาไม่ไปหอนางโลมเหรอ?”
เจิ้งชิงฟางตกตะลึง
ซุนม่ออายุเพียงยี่สิบปี และวัยนี้เหมาะสำหรับผู้ชายที่จะค้นพบด้านที่ยอดเยี่ยมของสตรี แต่ซุนม่อมีวินัยในตนเองได้อย่างไร?
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาสามารถบรรลุความสำเร็จสูงได้อย่างรวดเร็ว!
“นี่มันเป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าจะทำสำเร็จหรือไม่ ข้าต้องให้ซุนม่อดูหลานสาวของข้า มิฉะนั้น ถ้าข้าพลาดโอกาสที่จะได้รับหลานเขยที่โดดเด่นเช่นนี้ หัวใจของข้าก็จะเจ็บปวด”
เจิ้งชิงฟาง ตัดสินใจแล้ว
“ไปเลือกสาวใช้ที่ว่องไวและฉลาดสักสองสามคนแล้วนำเสนอต่อซุนม่อ พวกนางจะช่วยเขาทำงานบ้านและตอบสนองความต้องการในชีวิตประจำวันของเขา เพื่อให้เขาสามารถมีสมาธิกับงานของเขาได้”
“ขอรับ ท่านผู้เฒ่า!”
พ่อบ้านพยักหน้า การแสดงออกของเขาไม่เปลี่ยนแปลง แต่เขารู้สึกประหลาดใจ (ท่านผู้เฒ่าดูแลซุนม่อดีเกินไปหรือเปล่า?)
ครอบครัวชนชั้นสูงเช่นพวกเขาจะเลือกเด็กชายและเด็กหญิงที่ฉลาดและหน้าตาดีมาตั้งแต่เด็ก สอนพวกเขาให้อ่านและเขียน และบอกพวกเขาถึงวิธีการรับใช้ผู้อื่น
เมื่อโตขึ้นเขาจะอยู่กับเจ้านายหรือถูกส่งตัวไปเป็นเจ้าของร้านและจัดการทรัพย์สินหรืออะไรก็ตาม
สำหรับเด็กสตรี พวกเขาจะกลายเป็นนางบำเรอ ภรรยาน้อย ช่วยจัดการเรื่องการเงินและครอบครัว บางครั้งพวกนางก็ต้องปกป้องเจ้านายสตรีไม่ให้นอกใจสามี
คนเหล่านี้สามารถจ้างได้ตลอดไปและพวกเขาก็ภักดีที่สุด โดยปกติพวกเขาจะจัดสรรให้รุ่นผู้เยาว์จากภายในตระกูลครอบครัวเท่านั้น อย่างไรก็ตามนายผู้เฒ่าได้จัดให้ 2 คนในคราวเดียว
“นายผู้เฒ่า!”
พ่อบ้านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
"มีอะไร?"
เจิ้งชิงฟางขมวดคิ้ว
“สตรีพวกนั้นโตมาในบ้านของเรา เมื่อมอบเป็นของขวัญให้อาจารย์ซุน ข้าเกรงว่าพวกนาง…”
พ่อบ้านยังพูดไม่จบ แต่ความหมายของเขาชัดเจน
ในตระกูลเจิ้ง เมื่อพวกนางกลายเป็นภรรยาน้อยของนายน้อย พวกเขาจะเป็นเหมือนกาที่แปลงร่างเป็นหงส์ อย่างไรก็ตาม เมื่อให้เป็นของขวัญซุนม่อ พวกนางจำเป็นต้องรับใช้และทำงานหนักด้วยตนเอง ความแตกต่างมีมากมายมหาศาล ดังนั้นใครจะเต็มใจทำเช่นนั้น?
พ่อบ้านกังวลว่าสาวๆ เหล่านี้จะจงใจทำหน้าที่ให้ซุนม่อได้ไม่ดีและจะทำให้เขาโกรธ หากมอบของขวัญนี้ออกไปก็คงจะเป็นเรื่องไม่ดี
“ฮ่าฮ่า จะกังวลอะไร? ซุนม่อเป็นครู 2 สาวจะไม่มอบตัวเขาได้อย่างไร? นอกจากนี้ซุนม่อจะกลายเป็นมหาคุรุในอนาคตอย่างแน่นอน ถ้า 2 สาวฉลาด พวกเขาจะรู้ว่าเป็นเกียรติที่ได้รับใช้ซุนม่อ”
เจิ้งชิงฟางแค่นลมหายใจ สถานที่นี้คือเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ เป็นยุคทองของเศรษฐกิจกึ่งศักดินาและสังคมกึ่งทาส ดังนั้นเจิ้งชิงฟางจะไม่สนใจความต้องการของเด็กสาวทั้งสองคน
เพียงคำเดียวจากเขา ชะตากรรมของทั้งสองสาวก็ถูกตัดสินแล้ว
“ขออภัย ข้าพูดมากเกินไป”
พ่อบ้านก้มศีรษะลง
“ในเมื่อเจ้าพูดอย่างนั้น เจ้าเตือนข้าด้วย อย่าลืมเลือก 2 สาวที่สวยที่สุด”
เนื่องจากเป็นของขวัญจึงต้องเลือกให้ถูกใจฝ่ายรับ อันซินฮุ่ยเป็นหญิงงามที่ยิ่งใหญ่ถูกจัดอันดับไว้ในทำเนียบหญิงงามล่มเมือง เพราะฉะนั้น สาวใช้ของซุนม่อจะต้องสวยพอ
เจิ้งชิงฟางไม่ได้มีเจตนาอื่นใดอย่างแท้จริง เขาเพียงต้องการแสดงความจริงใจของเขา
"นี่…"
หนังศีรษะของพ่อบ้านรู้สึกชา (เขาต้องปฏิบัติกับซุนม่อแบบนี้หรือ? นอกจากนี้ คุณชายยังหลงเสน่ห์สาวงามทั้ง 2 คนไปแล้ว หากผู้เฒ่าเสนอให้เป็นของขวัญก็จะกลายเป็นปัญหา)
“เป็นอะไรอีกล่ะ?”
เจิ้งชิงฟางขมวดคิ้ว
“ไม่มีอะไร ข้าแค่มีเรื่องจะเตือนท่านผู้เฒ่า”
พ่อบ้านตัดสินใจที่จะไม่พูดเพิ่มเติมเกี่ยวกับปัญหาพ่อบ้าน
"พูด!"
เจิ้งชิงฟางชี้นิ้วไปที่ตู้ของเขา
พ่อบ้านเข้าใจทันที งานอดิเรกที่ชื่นชอบของนายผู้เฒ่าเมื่อเร็วๆ นี้คือการอ่านหนังสือไซอิ๋วก่อนเวลาอาหาร จากนั้นชื่นชมภาพพระถังซัมจั๋งหลังอาหาร ทุกวันถ้าเขาไม่ได้ดูผลงานเหล่านี้เป็นเวลาอย่างน้อย 2 ชั่วโมง เขาจะรู้สึกไม่สบายใจ
ดังนั้น ขณะที่พ่อบ้านกำลังเดินไปถ่ายรูปอันมีค่า เขารายงานว่า
"เชื้อพระวงศ์ผู้นั้นเป็นศิษย์โดยตรงของซุนม่อแล้ว"
“เชื้อพระวงศ์คนไหน?”
เจิ้งชิงฟางไม่เข้าใจ จินหลิงเป็นเมืองหลวงโบราณของหกราชวงศ์ และเต็มไปด้วยความงดงามและประวัติศาสตร์ พระประยูรญาติของจักรพรรดิหลายคนอยู่ที่นั่น จึงมีเจ้าชายและเจ้าหญิงหลั่งไหลเข้ามา
เมื่อมีมากเกินไป มันก็กลายเป็นสิ่งไร้ค่า
“เป็นเชื้อพระวงศ์ที่เดินทางมาพักผ่อนจากเปี้ยนเหลียง!”
เสียงของพ่อบ้านเบาลงมาก เนื่องจากเป็นเรื่องของราชวงศ์ เขาจึงต้องให้ความเคารพมากที่สุด
"ว่าไงนะ?"
เจิ้งชิงฟางที่แต่เดิมพิงโครงเตียงนั่งตัวตรงทันที
“นี่ยืนยันแล้วเหรอ?”
“ข้าถามไปหลายรอบแล้วแม้กระทั่งเห็นด้วยตาตัวเอง ได้รับการยืนยันแล้ว!”
ขณะที่พ่อบ้านพูด หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความชื่นชม (ซุนม่อมีโชคแบบไหน? เขาสามารถรับลูกศิษย์ส่วนตัวได้)
(ในช่วงชีวิตของเขา เขาต้องเกิดมาพร้อมกับช้อนทองคู่หนึ่ง เขากำลังจะขึ้นสู่ความร่ำรวย!)
“โอ้ สวรรค์!”
สีหน้าเจิ้งชิงฟางห่อเหี่ยวลงทันที สำหรับใครบางคนที่จะเป็นครูของเชื้อพระวงศ์ อย่างน้อยพวกเขาต้องเป็นมหาคุรุระดับเจ็ดหรือแปดดาวจึงจะมีคุณสมบัติ ดังนั้น สำหรับซุนม่อที่เพิ่งได้รับการจ้างงานในโรงเรียน เขาไม่มีสิทธิ์เป็นครูสอนพิเศษองค์หญิงด้วยซ้ำ หากข่าวนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ซุนม่อจะต้องโชคไม่ดีอย่างแน่นอน
นี่เป็นเพราะการยอมรับอาจารย์เป็นเรื่องเคร่งครัดศักดิ์สิทธิ์ นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับบุคคลในราชวงศ์ ดังนั้นซุนม่อจึงเป็นคนเดียวที่สามารถถอนตัวจากสิ่งนี้ได้ สิ่งที่น่ากังวลก็คือถ้ามีคนตายกะทันหันนั่นจะเป็นเรื่องลำบาก
“เก็บภาพไว้ ข้าจะไปหาซุนม่อเดี๋ยวนี้!”
เจิ้งชิงฟางเริ่มกังวล
“นายผู้เฒ่า ท่านยังไม่ฟื้น!”
พ่อบ้านพยายามห้ามปรามเขา
ในเวลานี้มีคนใช้มาแจ้งว่ามีคนชื่อซุนม่อมาเยี่ยม
“ดึกขนาดนี้แล้วเหรอ?”
เจิ้งชิงฟางมองดูสีของท้องฟ้าแล้วลุกขึ้นจากเตียงเพื่อแต่งตัว
“เร็วเข้า เชิญเขาเข้ามา!”
เจิ้งชิงฟางเป็นเจ้าภาพต้อนรับซุนม่อในห้องหนังสือ สิ่งนี้ทำให้คนรับใช้ประหลาดใจ และพวกเขาก็เริ่มเดาได้ว่าใครคือแขกคนสำคัญ
บ้านพักของตระกูลเจิ้งนั้นใหญ่โตและมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายครบครัน
ผู้เข้าเยี่ยมปกติ จะถูกขอให้นำเสนอของขวัญและจากไป พวกเขาจะไม่สามารถพบเจิ้งชิงฟางได้เลย สำหรับผู้มาเยี่ยมเยือนที่มีความสำคัญมากกว่าเล็กน้อย พวกเขาจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อเพลิดเพลินกับชาสักถ้วยและขนมอบสองสามอย่าง
ผู้ที่ได้รับเชิญให้เข้าห้องหนังสือทันทีจะต้องเป็นสหายของเจิ้งชิงฟาง ดังนั้นบ่าวรับใช้จึงไม่กล้าละเลยหน้าที่ของตน
แม้แต่คนนำทางก็เป็นพ่อบ้าน คนรับใช้ทั่วไปจะไม่มีโอกาสรับใช้ล่วงหน้า
“ลุงเจิ้ง ข้าขอบังอาจมากที่จะมาเยี่ยมดึกเช่นนี้ อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน ข้าได้แต่ขอโทษหลังจากนี้เท่านั้น”
ซุนม่อดูกังวล
“ไม่ต้องมากมารยาทนักก็ได้”
เจิ้งชิงฟางขัดจังหวะซุนม่อ
“ข้ายินดีที่จะช่วยเหลือหากมีสิ่งใดที่ข้าสามารถช่วยเจ้าได้”
“ลูกศิษย์ของข้าหายไปคนหนึ่ง”
หลังจากซุนม่อพูดจบ เจิ้งชิงฟางก็ตกใจมาก เขาจึงกระโดดขึ้นจากที่นั่ง (ฝ่าบาทหายตัวไป? จากนั้นเจ้าหน้าที่ของเมืองจินหลิงทั้งหมดก็จะคลั่งแน่ ถ้าใครกล้าทำเช่นนี้!)
“ลูกศิษย์ของข้าลู่จื่อรั่ว นางหายไปหนึ่งวัน ข้าสงสัยว่านางถูกโจวหย่งลักพาตัวไป”
ซุนม่อพูดอย่างตรงไปตรงมา
ในช่วงเวลาดังกล่าว สิ่งต่างๆ เป็นเรื่องเร่งด่วน และซุนม่อก็ไม่ต้องกังวลกับการค้นหาวลีที่ถูกต้องอีกต่อไป
“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะส่งคนไปหานางเดี๋ยวนี้”
เจิ้งชิงฟางปลอบโยนเขา
“มีรูปนางไหม”
"ไม่."
ซุนม่อส่ายหัว
“แต่ตอนนี้ข้าวาดให้ได้หนึ่งภาพ!”
“หาคนมาเตรียมพู่กันและหมึก!”
เจิ้งชิงฟาง มีพลังและตะโกนทันที ในที่สุด เขาก็ได้เห็นทักษะของซุนม่ออีกครั้ง แม้ว่าเขาไม่ควรตื่นเต้นเมื่อซุนม่อสูญเสียลูกศิษย์ไป เขาก็ช่วยไม่ได้!
ท้ายที่สุด นี่คือภาพวาดของจิตรกรผู้ยิ่งใหญ่!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น