บทที่ 196 เขาชื่อซุนม่อ เจ้าไม่อาจทำให้เขาขุ่นเคืองได้!

บทที่ 196 เขาชื่อซุนม่อ เจ้าไม่อาจทำให้เขาขุ่นเคืองได้!

ความมืดที่โรยตัวลงดูเหมือนปีกของปีศาจที่ห่อหุ้มโลก!

ทุกนาทีและทุกวินาทีที่ผ่านไป ลู่จื่อรั่วยังคงไร้การติดต่อ อย่างไรก็ตาม ซุนม่อเริ่มสงบจิตใจลงได้แล้ว

สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว การไม่อดกลั้นและหงุดหงิดต่อไปก็ไม่สามารถแก้ปัญหาใดๆ ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องใจเย็นเพื่อหาวิธีคลี่คลายสถานการณ์

 

ซุนม่อเป็นคนแบบนั้น ยิ่งเขาเจอปัญหาใหญ่มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรักษาความสงบได้มากเท่านั้น

ที่ชั้นหนึ่งของหอพักหญิง ซุนม่อนั่งริมถนน มือของเขาจับก้อนหินก้อนเล็กๆ และเขากำลังวาดภาพสบายๆ บนพื้นโดยทิ้งภาพวาดอิมเพรสชั่นนิสม์ไว้เบื้องหลัง

หลี่จื่อฉีติดตามเขาและกำลังครุ่นคิด คิ้วของนางขมวดแน่น นางคิดหาวิธีแก้ไขได้อย่างรวดเร็ว แต่ไม่รู้ว่าเชื่อถือพอจะทำตามได้หรือไม่

“มาลองเดากันอีกครั้ง!”

หลี่จื่อฉีไม่ต้องการทำผิดพลาดโดยประมาท แต่นางไม่ต้องการไตร่ตรองอีกต่อไป ซุนม่อที่อยู่ด้านข้างลุกขึ้นทันที

"ไปกันเถอะ!"

ซุนม่อก้าวยาวไปข้างหน้า

"อาจารย์?"

หลี่จื่อฉีรีบวิ่งไล่ตามเขา

 “ท่านมีแผนแล้วเหรอ?”

“มาลองดูกันก่อน!”

ซุนม่อมองไปทางหลี่จื่อฉี

“แต่ครั้งนี้ข้าต้องรบกวนเจ้า”

“อาจารย์ ท่านกำลังพูดอะไร? จื่อรั่วเป็นศิษย์น้องของข้า ตราบใดที่ข้าสามารถช่วยชีวิตนางได้ ข้าจะทำทุกอย่าง มันเป็นหน้าที่ของข้า”

หลี่จื่อฉีบ่นเล็กน้อยขณะที่ ซุนม่อก็เป็นทางการเกินไป

"ไม่เป็นไร!"

ซุนม่อพยักหน้า เขากลับไปที่หอพักเพื่อไปเอาของบางอย่างก่อนจะลงมาอีกครั้ง เขาเรียกม้าจื่อหวิน

“ไปขี่ม้ากันไหม?”

"แน่นอน!"

เมื่อเสียงของหลี่จื่อฉีจบลง นางเห็นซุนม่อปีนขึ้นไปบนหลังม้า ท่าทางของเขาอย่างมั่นใจและห้าวหาญ จากนั้นเขาก็พิงร่างของม้าเล็กน้อยและยื่นมือใหญ่ของเขาไปที่หลี่จื่อฉี

หลี่จื่อฉีจับมือที่อบอุ่นของซุนม่อและรู้สึกไม่มั่นคงภายใน เมื่อถูกลากขึ้นหลังม้า นางก็นั่งในอ้อมกอดของซุนม่อ

"ขออภัยในความไม่สะดวก."

ซุนม่อขอโทษ จากนั้นขาของเขาก็กดลงที่ท้องของม้าและม้าก็เริ่มควบม้า

"ไม่เป็นไร!"

หลี่จื่อฉีพึมพำในใจของนาง ตรงกันข้ามนางกลับเพลิดเพลินกับประสบการณ์ที่ไม่ธรรมดานี้ นางต้องการพิงอ้อมแขนของซุนม่ออยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็สามารถยับยั้งตัวเองได้

ม้าจื่อหวินควบวิ่งจนเกิดแรงกระแทกสั่นสะเทือน

เนื่องจากเป็นเวลากลางคืนแล้ว จึงไม่ค่อยมีผู้คนบนถนน ซุนม่อจึงขี่ด้วยความเร็วสูง อย่างไรก็ตาม เมื่อความเร็วเพิ่มขึ้นอันตรายมากขึ้นเช่นกัน

หลี่จื่อฉีสังเกตว่าบ้านจากทั้งสองข้างทางหายลับไปด้านหลังพวกเขาด้วยความเร็ว สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ข้าจะไม่ตกลงไป”

มือข้างหนึ่งของซุนม่อโอบเอวของหลี่ซีฉีและเอนตัวพิงหลังนาง เขาไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสจากนาง ทั้งหมดที่เขาต้องการทำคือปกป้องไข่ดาวน้อยและให้แน่ใจว่านางนั่งอย่างมั่นคง

“อืมม!”

หลี่จื่อฉีตอบกลับ  เสียงของนางนุ่มนวลและอ่อนโยนเหมือนยุง เมื่อนางจับแขนของซุนม่อ สีหน้าของนางประหม่า และจิตใจของนางว่างเปล่า

เนื่องจากความสามารถด้านกายภาพของนางแย่มาก หลี่จื่อฉีไม่ค่อยขี่ม้า แม้ว่านางจะขี่มัน มันก็เป็นแค่การเดินเล่นเท่านั้น นางไม่เคยขี่เร็วราวกับฟ้าแลบ ราวกับว่าพวกเขากำลังไล่ตามดวงจันทร์และเมฆา

โชคดีที่ความเร็วของม้าไล่เมฆ นั้นเร็วพอและไม่ต้องขี่นาน หลังจากนั้นไม่นาน ซุนม่อก็หยุดอยู่หน้าจวนเจ้าเมืองจินหลิง

"นั่นใครน่ะ?"

เจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติหน้าที่ชักดาบที่ห้อยอยู่ตรงเอวทันทีแล้วถาม ทางการได้กำหนดไว้เป็นลายลักษณ์อักษรว่า ห้ามขี่ม้าต่อหน้าที่ทำการ อย่าว่าแต่ควบม้าออกไปข้างนอก

ผู้ที่มาบนหลังม้าจะต้องลงจากหลังม้า และผู้ที่ขึ้นรถจะต้องลงจากรถ นี่เป็นสามัญสำนึกและหากพบว่าผิดกฎหมาย จะต้องถูกเฆี่ยน 50 ครั้งและถูกปรับเป็นเงินจำนวนหนึ่ง

หลี่จื่อฉีฉลาดมาก นางไม่ต้องการให้ซุนม่อพูดเพราะนางรู้แผนของเขาแล้ว ดังนั้น นางจึงโยนเหรียญทองคำเล็กๆ ออกไปทันที

“มือปราบจางอยู่หรือเปล่า?”

เสียงของหลี่จื่อฉีเต็มไปด้วยสำเนียงขุนนางชั้นสูง ไม่ใช่เพราะนางดูถูกใคร แต่ถ้านางพูดแบบนี้ มันจะช่วยพวกเขาได้มาก

เจ้าหน้าที่ปฏิบัติหน้าที่เกือบทุกวันที่สำนักงานเคยเห็นคนทุกประเภทมาก่อน แม้ว่าท้องฟ้าจะมืดมิดและพวกเขามองไม่เห็นสัญลักษณ์สีทองอย่างชัดเจน ทันทีที่พวกเขาได้ยินน้ำเสียงของหลี่จื่อฉี พวกเขารู้ว่านางมาจากตระกูลขุนนางชั้นสูง

“มือปราบจางไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่ในวันนี้ เขาคงจะอยู่บ้าน”

เจ้าหน้าที่ตอบกลับ

“บ้านเขาอยู่ที่ไหน”

หลี่จื่อฉี ยังคงตั้งคำถามต่อไป

"ไปในตรอกดอกท้อ แถวที่สามในแนวที่หกทางทิศตะวันออกก็ถึงแล้ว"

เจ้าหน้าที่พูดเร็วมาก เขาเป็นคนฉลาดและมีไหวพริบดี

“ทำไมไม่ให้ข้าพาไปล่ะ?”

“นั่นไม่จำเป็น!”

หลี่จื่อฉีกล่าวขณะที่นางโยนแผ่นทองคำออกมา

“รางวัลของเจ้า”

“ขอบคุณแม่นางสำหรับรางวัล!”

เจ้าหน้าที่ผู้นั้นขมวดคิ้วด้วยความยินดีขณะที่เขาตอบ

เมื่อซุนม่อและหลี่จื่อฉีจากไป เขาก็หยิบแผ่นทองขึ้นมาทันทีและตรวจสอบอย่างละเอียดภายใต้แสงไฟจากตะเกียง

“ฮ่า ดูเหมือนว่าความบริสุทธิ์จะค่อนข้างดี อย่างน้อยต้องมีค่าเงิน 100 ตำลึง!”

เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างๆ เขาอิจฉาจนน้ำลายจะไหลออกมา (เพื่อนร่วมงานของข้าพูดแค่สองประโยคและได้รับรางวัลมากมายขนาดนี้ โชคดีแค่ไหน?)

“ฮะฮะ!”

เจ้าหน้าที่ผู้ได้รับรางวัลเริ่มหัวเราะ นี่คือสิ่งที่เขาเรียกว่ามีสายตาที่ดี เขาคงไม่ยอมให้เพื่อนร่วมงานรู้ว่าม้าตัวนี้เป็นม้าศึกวิญญาณ ถ้าขายในท้องตลาด มันจะมีราคาอย่างน้อยหนึ่งล้านตำลึงเงิน

(ลองคิดดูนะเมื่อเศรษฐีหาคนด่วนเขาจะให้รางวัลอย่างใจกว้าง!)

เมื่อซุนม่อไปหาลุงเจิ้ง หลี่จื่อฉีไม่เพียงแต่ไปหาป้าของนางเพื่อขอความช่วยเหลือเท่านั้น นางนำแผ่นทองมาด้วย ท้ายที่สุดแล้ว สถานการณ์ดังกล่าวจะต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก

ตัวตนดั้งเดิมของซุนม่อโตในจินหลิงและคุ้นเคยกับภูมิศาสตร์เป็นอย่างดี ดังนั้นหลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็สามารถหาบ้านของมือปราบจางได้

ปัง ปัง ปัง

ซุนม่อเคาะประตู

“มือปราบจางอยู่บ้านหรือเปล่า”

 "นั่นใครน่ะ?"

หลังจากการสอบถาม ประตูถูกเปิดออกดังเอี๊ยดโดยหญิงวัยกลางคน

“เหล่าจางอยู่บ้าน พวกเจ้าเป็นใคร?”

 ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของมือปราบจาง เนื่องจากงานของสามี นางจึงคุ้นเคยกับคนมาเคาะประตูบ้านตอนดึกแล้ว

“ขออภัยอย่างยิ่งที่รบกวนพวกท่านในตอนดึก”

หลี่จื่อฉี พูดขณะที่นางยื่นแผ่นทองคำให้

ดวงตาของภรรยามือปราบจางเป็นประกาย แต่นางไม่ได้รับทันที

“เหล่าจาง มีคนกำลังตามหาเจ้า เร็วเข้า!”

สำหรับผู้มาเยี่ยมที่นำเสนอแผ่นทองเป็นของขวัญ ครอบครัวจางไม่กล้าที่จะประมาท

มือปราบจางออกมาหลังจากสวมชุดคลุมของเขา เมื่อเขาเห็นว่าเป็นหลี่จื่อฉี ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกกลัวและเร่งฝีเท้าของเขา

"ทำไมนางถึงอยู่ที่นี่?"

“มือปราบจาง เจ้ารู้ไหมว่าใครมีข่าวล่าสุดและแม่นยำที่สุดในเมืองจินหลิง”

ซุนม่อพูดตรงประเด็น

“แผนของอาจารย์เป็นอย่างนี้จริงๆ!”

เมื่อได้ยินคำถามของซุนม่อ ดวงตาที่งดงามของหลี่จื่อฉีก็สว่างขึ้น นางไม่คิดว่าจะมีความคิดแบบเดียวกับอาจารย์ของนาง

ทุกคนต่างก็มีวิธีของตัวเองในการทำสิ่งต่างๆ การลักพาตัวลู่จื่อรั่วนั้นทำโดยพวกอันธพาลอย่างแน่นอน การให้คนอันธพาลในพื้นที่สอบสวนเรื่องนี้จะเร็วกว่าเจ้าหน้าที่ทางการแน่นอน

หรือแม้ว่าเจ้าหน้าที่ทางการจะต้องสอบสวน พวกเขาก็ต้องมองหาพวกอันธพาลในท้องที่ด้วยเช่นกัน

"เรื่องนี้…"

มือปราบจางมองไปที่หลี่จื่อฉี เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเล

“มือปราบจาง อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้”

น้ำเสียงของหลี่จื่อฉีมีร่องรอยของการคุกคามเล็กน้อย

ตำแหน่งมือปราบจางนั้นเทียบเท่ากับหัวหน้าสถานีตำรวจท้องที่ เพื่อป้องกันความมั่นคงทั่วไปและไขคดี เขาต้องติดต่อกับพวกอันธพาลอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น หน้าผากของมือปราบจางก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น

“จื่อฉี!”

ซุนม่อเป็นคนที่ขอความช่วยเหลือ จึงกำชับว่าสาวไข่ดาวน้อยนั้นอย่าคุกคามเกินไป

“ขอโทษที ข้าใจร้อนเกินไป”

หลี่จื่อฉีขอโทษ

“อย่าพูดแบบนั้น! อย่าพูดแบบนั้น!”

มือปราบจางปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เขาไม่กล้าปล่อยให้หลี่จื่อฉีขอโทษเขา อย่างไรก็ตาม ในหัวใจของเขา เขาอยากรู้มากเกี่ยวกับตัวตนของซุนม่อ (ดูจากการแต่งกายแล้ว เขาต้องเป็นครูจากสถาบันจงโจว แต่สถานะดังกล่าวไม่เพียงพอที่จะให้หลี่จื่อฉีปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพใช่ไหม)

(เว้นแต่เขาจะเป็นครูส่วนตัวของนาง)

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มือปราบจางก็หัวเราะเยาะตัวเอง เขารู้สึกว่าเขาต้องเสียสติไปแล้ว (สหายคนนี้ยังเด็กมาก ข้าเกรงว่าเขาจะไม่มีแม้แต่ 'ดาว' เดียว แล้วเขาจะมาเป็นครูของหลี่จื่อฉีได้อย่างไร)

“จากรูปลักษณ์ของเจ้าทั้งคู่ เจ้ากำลังมองหาใครสักคนอยู่หรือเปล่า? หากเจ้าต้องการทราบข้อมูลวงใน เจ้าควรมองหาเริ่นเหล่าหลาง จากสมาคมไตรมัจฉา พวกเขากำลังทำสิ่งนี้เพื่อหาเลี้ยงชีพ”

มือปราบจางตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

มีกฎเกณฑ์ที่ไม่ได้พูดในทุกอุตสาหกรรม ถ้ามือปราบจางจะพาคนนอกไปหาเริ่นเหล่าหลาง เขาจะฝ่าฝืนกฎและไม่น่าจะได้รับผลลัพธ์ที่น่าพอใจ อย่างไรก็ตาม สถานะของ หลี่จื่อฉีนั้นสูงส่งเกินไป และมือปราบจางไม่กล้าปฏิเสธนาง แม้ว่าเขาจะปฏิเสธได้ เขาก็จะไม่ทำเช่นกัน

นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเขาที่จะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่ง ถ้าเขาทำได้ดี การเลื่อนตำแหน่งและการเพิ่มเบี้ยหวัดเงินเดือนจะมาหาเขาหลังจากวันนี้

“ขอโทษที่รบกวนมือปราบจางแล้ว”

ซุนม่อไม่ได้เป็นทางการมากเกินไปเช่นกัน

มือปราบจางรีบเปลี่ยนเป็นชุดทางการของเขา เพื่อเพิ่มความยิ่งใหญ่ของเขา เขาจึงนำดาบและโซ่คาดเอวมาด้วย

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสามคนเดินเข้าไปในตรอกที่มีไฟสลัว

อย่างไรก็ตาม พวกเขาถูกหยุดไว้ครึ่งทางก่อนที่จะถึงจุดสิ้นสุด

“นั่นคือมือปราบจาง ข้าสงสัยว่าอะไรที่นำเจ้ามาที่พื้นที่ส่วนกลางของเราในตอนกลางคืน?”

เด็กหนุ่มหน้าตาประหลาดที่มีตาสามเหลี่ยมถาม

“เริ่นเหล่าหลางอยู่ที่ไหน ข้ากำลังตามหาเขา!”

น้ำเสียงของมือปราบจางไม่เป็นมิตร

“เจ้าเป็นคนที่มีประสบการณ์ในสังคม ทำไมเจ้าถึงยังไม่เข้าใจกฎเกณฑ์? เจ้าไม่รู้หรือว่าหัวหน้าหลางของเราไม่พบบุคคลภายนอก?”

คนตาสามเหลี่ยมมองซุนม่อและหลี่จื่อฉีตั้งแต่หัวจรดเท้า

หลี่จื่อฉีรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

กลางดึกพวกเขาถูกคนไม่ดีขวางทางในตรอก พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนซุ่มโจมตีอยู่รอบตัวพวกเขาหรือไม่ ดังนั้นนางจึงรู้สึกกระวนกระวายอย่างมาก

“พวกเขาไม่ใช่คนนอก พวกเขาเป็นคนมีเกียรติ หยุดจ้องพวกเขาเสีย ไม่อย่างนั้นข้าจะควักลูกตาของเจ้าออกแล้วเหยียบพวกมันเหมือนลูกบอล”

มือปราบจางก้าวหนึ่งก้าวและต้องการขวางกั้นร่างของหลี่จื่อฉี แต่การกระทำของ ซุนม่อเร็วกว่าเขา

“ไม่ต้องกลัว!”

ซุนม่อรู้สึกเสียใจที่พาหลี่จื่อฉีไปด้วย

“รออยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าไปรายงาน!”

บุรุษตาสามเหลี่ยมตอบอย่างไม่ใส่ใจและจากไป

พวกเขารอประมาณครึ่งชั่วโมงและซุนม่อก็กังวลมากจนอยากจะพูดจาหยาบคาย มีหลายช่วงเวลาที่เขาต้องการที่จะต่อสู้เพื่อบุกเข้าไปข้างใน แต่เขากังวลว่าความก้าวร้าวดังกล่าวจะทำให้เริ่นเหล่าหลางหวาดกลัว

“หัวหน้าหลางของเราบอกว่าเขาจะพบกับมือปราบจางเท่านั้น”

บุรุษตาสามเหลี่ยมส่ายหน้าไปมาและดูเหมือนไม่วิตกกังวล

“แล้วข้าล่ะ”

มือปราบจางมองไปที่ซุนม่อ แม้ว่าสถานะของหลี่จื่อฉีจะอยู่ในตำแหน่งสูงส่ง แต่เขารู้ว่าครูคนนี้เป็นผู้ตัดสินใจขั้นสุดท้าย

“บอกเขาว่าซุนม่อจากสถาบันจงโจวจะขอความช่วยเหลือจากเขาในการตามหาคนหาย ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ข้าจะขอบคุณมาก”

ซุนม่อเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ได้โปรดคิดหาวิธีที่จะทำให้เขาเห็นข้าเป็นดีที่สุด”

ตราบใดที่เขาสามารถพบเขาได้ ซุนม่อก็มั่นใจที่จะโน้มน้าวใจเริ่นเหล่าหลาง

"ตกลง!"

มือปราบจางเดินตามบุรุษตาสามเหลี่ยมเข้าไปในที่พักที่ปลายสุดของตรอก ที่นั่น พวกเขาเห็นเริ่นเหล่าหลางซึ่งนั่งอยู่ที่ลานบ้านเพลิดเพลินกับอากาศเย็น

“มือปราบจาง มันผิดกฎที่จะพาคนนอกมาที่นี่”

เริ่นเหล่าหลางและน้องชายที่อยู่รอบๆ ตัวเขาตะลึงชั่วครู่ แล้วหัวเราะออกมาดังๆ แต่หลังจากหัวเราะ เริ่นเหล่าหลางก็คำราม

เริ่นเหล่าหลางหาเลี้ยงชีพด้วยการขายข้อมูล ดังนั้นเขาจึงมีความเป็นส่วนตัวมากเกี่ยวกับคนที่เขาพบ คนธรรมดาจะมองไม่มีทางได้พบเขาเลย

“คนนอกคนนั้นคือมีศักดิ์ใหญ่ ข้าไม่สามารถทำให้เขาขุ่นเคืองได้”

มือปราบจางบิดเบือนคำพูดของเขาตามที่เขาพูดด้วย เขาเริ่มด้วยการบ่นเพื่อพิสูจน์ว่าเขาอยู่ฝ่ายเดียวกับเริ่นเหล่าหลางและเขาถูกบังคับให้พาคนนอกเข้ามา

“ฮ่าฮ่า ข้าคิดว่าเจ้ากำลังพยายามหลอกล่อพวกเขาอยู่เหรอ?”

เริ่นเหล่าหลางล้อเลียนเขา (เราทุกคนล้วนแต่เป็นคนซับซ้อน เจ้าพยายามจะโกหกใคร?)

“หัวหน้าหลาง พวกเขาแค่ต้องการขอความช่วยเหลือจากเจ้าเพื่อค้นหาคนหาย มันเป็นงานง่ายๆ ไม่ว่าจะประสบความสำเร็จหรือไม่ พวกเขาจะขอบคุณเจ้าด้วยรางวัล”

มือปราบจางเข้าใจความเร่งด่วนของเรื่องนี้และตรงเข้าประเด็น

“แต่ละคนไม่เหมือนกัน”

เริ่นเหล่าหลางหน้าบึ้ง

มือปราบจางไม่สามารถทนต่อการสนทนาที่ช้าแบบนี้ได้ เขาต้องจัดการเริ่นเหล่าหลางให้เร็วที่สุดเพื่อแสดงความสามารถของเขา ดังนั้นน้ำเสียงของเขาจึงไม่เป็นมิตร

“ใช่ ทุกคนแตกต่างกัน ถ้าเจ้าทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้าสามารถทนได้เท่านั้น แต่ถ้าเจ้าทำให้สองคนนั้นขุ่นเคืองในตรอก ภายในเที่ยงวันพรุ่งนี้ ทุกคนจากสมาคมไตรมัจฉาจะถูกลากไปสังหารที่ตลาด”

ถุย!

เริ่นเหล่าหลางถ่มน้ำลายในปากและกระแทกกาน้ำชาในมือลงบนโต๊ะด้วยเสียงอันดัง

“คิดว่าข้ากลัวง่ายๆ ขนาดนั้นเหรอ!?”

"เจ้าสามารถลอง!"

มือปราบจางเยาะเย้ยเป็นการตอบแทน

เริ่นเหล่าหลางโกรธมากแต่เพียงผิวเผิน แต่ในหัวของเขาเขาสงบมาก เขารู้ว่าคนนอกจะต้องเป็นคนที่มีอิทธิพลในขณะที่พวกเขาสามารถทำให้มือปราบจางมาพบกับเริ่นเหล่าหลางในนามของพวกเขา

“โอ้ ถ้าอย่างนั้นบอกเรื่องนี้กับข้า ใครกันแน่ที่น่าประทับใจ?”

เริ่นเหล่าหลางถาม

“ซุนม่อ อาจารย์ซุน แห่งสถาบันจงโจว”

ตำรวจจางพูดเสร็จแล้ว

เริ่นเหล่าหลาง และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาจ้องมองอย่างว่างเปล่าก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะ อย่างไรก็ตาม หลังจากหัวเราะ เริ่นเหล่าหลางเริ่มตะโกนด้วยความโกรธ

“มือปราบจาง เจ้ากำลังจะเสียเวลาของข้าโดยมาหาข้าตอนกลางดึกเหรอ? แค่อาจารย์เท่านั้น เขามีอิทธิฤทธิ์อะไรขนาดนั้น”

เริ่นเหล่าหลางเคยได้ยินจากผู้บุรุษตาสามเหลี่ยมแล้ว นอกจากมือปราบจางแล้ว ยังมีบุรุษหญิงและทั้งคู่ดูเด็กมาก คนแบบนี้เขาไม่มีวันเป็นครูมีดาวได้

สีหน้าของมือปราบจางซีด (ข้าจะทำอย่างไรดี ตอนนี้ข้าสิ้นหวังมาก แต่คนต่าง ๆ ของเจ้าไม่เหมาะที่จะฟังชื่อของนาง มิฉะนั้นจะถือว่าเป็นคำหยาบคายสำหรับนาง)

ยิ่งกว่านั้น มือปราบจางไม่สามารถบอกให้คนอื่นรู้ว่าเชื้อพระวงศ์มาที่แห่งนี้ตอนดึก มันจะทำลายชื่อเสียงของนาง

"ออกไป!"

เริ่นเหล่าหลางรู้สึกว่ามือปราบจางกำลังทำให้เขาอับอาย

“เฒ่าเหริน ข้ากำลังบอกให้ท่านคิดเรื่องนี้อีกครั้ง ถ้าวันนี้เจ้าไม่ได้เจอพวกเขา ข้ารับรองได้เลยว่าทั้งครอบครัวของเจ้าจะต้องตายในวันพรุ่งนี้”

เมื่อมือปราบจางเห็นว่าเรื่องนี้กำลังจะเปลี่ยนแปลง เขาเริ่มคุกคามเริ่นเหล่าหลาง

“เจ้าไม่คิดจะออกจากลานนี้อีกแล้วใช่ไหม?”

บุรุษตาสามเหลี่ยมดึงมีดของเขาออกมา

เริ่นเหล่าหลางเหล่ตาของเขา ท้ายที่สุดเขาเป็นหัวหน้ากลุ่มนักเลง มือปราบจางจะพูดกับเขาในลักษณะนี้ต่อหน้าลูกน้องได้อย่างไร?

(ข้าขอหน้าหน่อยไม่ได้เหรอ!?)

เมื่อเริ่นเหล่าหลางกำลังคิดว่าควรลงโทษมือปราบจางในเรื่องนี้หรือไม่ เขาได้ยินเสียงกระแอมออกมาจากภายในบ้าน

เริ่นเหล่าหลางตกตะลึงครู่หนึ่งและมองไปที่มือปราบจางอย่างสงสัย เขาไม่สนใจเขาและเดินตรงเข้าไปในบ้าน

ในห้องนั่งเล่นมีโต๊ะไม้กลม จานมากกว่าสิบจานเต็มโต๊ะ ในเวลาเดียวกัน ราวกับว่างานเลี้ยงดื่มเพิ่งจบลงและกลิ่นเหล้ายังคงอบอวลอยู่ในอากาศ

ฮัวโหรว หัวหน้าหญิงของโรงอาบน้ำหัวชิงนั่งบนเก้าอี้และพลิกดูหนังสือเล่มเล็กอย่างสบายๆ ในหนังสือเล่มเล็กมีข่าวและข้อมูลที่เพิ่งเกิดขึ้นในเมืองจินหลิง

"เกิดอะไรขึ้น?"

เริ่นเหล่าหลางและฮัวโหรวเป็นศิษย์พี่น้องและทั้งคู่มาจากครอบครัวที่ไม่ดี นอกจากนี้ เนื่องจากความจริงอันโหดร้ายของความเป็นจริง พวกเขาจึงตัดสินใจแสวงหาเงินแทนศีลธรรม

ทั้งคู่ไม่ใช่คนเลวทรามมากและมีพื้นฐานบางอย่างที่ไม่ควรแตะต้อง

“ถ้าข้าไม่ได้ยินผิด มือปราบจางกำลังพูดถึงซุนม่อของสถาบันจงโจวใช่ไหม?”

ฮัวโหรวถาม

“อืม!”

เริ่นเหล่าหลางขมวดคิ้วและจำได้ว่าโรงอาบน้ำของฮัวโหรว ตั้งอยู่ใกล้กับสถาบันนี้

"เจ้ารู้จักเขา?"

“ข้าอยากรู้จักเขา แต่เขาคงไม่สนใจที่จะรู้จักข้าหรอก!”

ฮัวโหรวหัวเราะ

"เกิดอะไรขึ้น?"

เริ่นเหล่าหลางงงงวย

“ซุนม่อคนนี้ เขาเป็นคู่หมั้นของอันซินฮุ่ย”

ฮัวโหรวอธิบาย

“เชอะ แค่ผู้บุรุษที่อาศัยสตรี รู้จักเขาดีแค่ไหน?”

เริ่นเหล่าหลางดูถูกพวกเกาะผู้หญิงหากินโดยเฉพาะ

"เจ้าผิดแล้ว ซุนม่อมี 'หัตถ์เทวะ' และเป็นครูที่ได้รับความสนใจมากที่สุดในสถาบันจงโจวทั้งหมด ยิ่งกว่านั้นเขาเพิ่งได้รับการจ้างงานเพียง 2 เดือนเท่านั้น”

ฮัวโหรวมองดูรอยแผลเป็นบนร่างของเริ่นเหล่าหลาง

“บางทีเขาอาจจะรักษาผลกระทบจากอาการบาดเจ็บของเจ้าได้ด้วยซ้ำ”

“ยังไงก็ตาม รอยแผลเป็นนี้ไม่ใช่แม้แต่ความเจ็บป่วย แล้วมันรักษาได้อย่างไร?”

เริ่นเหล่าหลางกว่าจะมาถึงสถานะของเขาในวันนี้ เขาอยู่ในสังคมโดยอาศัยดาบหล็กของเขาเพียง 5 ปี ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา เขาก็เกือบจะตายหลายครั้งเช่นกัน

ถ้ามีคนเดินไปตามตลอดแม่น้ำ รองเท้าของเขาจะไม่เปียกได้อย่างไร? แม้ว่า เริ่นเหล่าหลางจะสามารถเอาชีวิตรอดได้ แต่รอยแผลเป็นทั้งหมดจากอาการบาดเจ็บเก่าของเขายังคงเจ็บปวดเป็นครั้งคราวเนื่องจากความล่าช้าในการรักษาเมื่อเขาอยู่ในอาการวิกฤต โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่ฝนตก แผลเป็นจะรู้สึกชาและเจ็บปวดจนเขาอยากแขวนคอตาย

“ข้าแนะนำให้เจ้าไปพบเขา!”

ฮัวโหรวบุ้ยปากในขณะที่รินเครื่องดื่มอีกแก้วให้ตัวเอง

“ฮ่าฮ่า เจ้ากำลังวิงวอนแทนเขาหรือ?”

เริ่นเหล่าหลางมีความสุข

“ศิษย์น้องของข้าที่มีหัวใจศิลาได้หลงใหลในใครบางคนเสียแล้ว? ซุนม่อจะต้องหล่อมากใช่ไหม”

บุคคลใดในเมืองจินหลิงที่ไม่รู้จักชื่อเสียงของอันซินฮุ่ย? ดังนั้นเริ่นเหล่าหลางคาดหวังว่าคู่หมั้นที่นางเลือกจะเป็นผู้บุรุษที่หล่อเหลา มิฉะนั้นเขาจะคู่ควรกับนางได้อย่างไร?

"ออกไป!"

ฮัวโหรวดุและสีหน้าของนางก็จริงจัง

“ข้าไม่ได้ล้อเล่นกับเจ้า ก่อนหน้านี้ มหาคุรุระดับ 4 ดาวให้ยาบำรุงต้นกำเนิดระดับสวรรค์แก่ข้าเพียงเพื่อให้ได้ข้อมูลของซุนม่อ”

“เจ้ากำลังเล่นตลกอะไรอยู่”

เริ่นเหล่าหลางอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“ยาบำรุงต้นกำเนิดระดับสวรรค์มีค่าอย่างน้อยหลายหมื่นตำลึงเงิน และเขามอบให้เจ้าอย่างนั้นหรือ? เขาไม่สามารถฟุ่มเฟือยได้แม้ว่าครอบครัวของเขาจะเป็นเจ้าของเหมืองก็ตาม!”

“นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าบอกว่าเจ้าเป็นแค่หัวหน้าแก๊งที่ตระหนี่ ไม่ว่าเจ้าจะพยายามปีนขึ้นไปอย่างไร เจ้าจะไม่มีวันกลายเป็นเจ้านายที่แท้จริง”

ฮัวโหรวยังคงจำได้อย่างชัดเจนถึงท่าทางที่แน่วที่ฟางเฮ่าหรานได้โยนยาบำรุงต้นกำเนิดให้กับนางอย่างไร

ในสายตาของนาง นั่นเป็นสินค้าคุณภาพสูงมาก แต่ในสายตาของฟางเฮ่าหราน มันเป็นเพียงสิ่งที่สามารถนำเสนอเป็นของขวัญแบบสุ่มและไม่ต้องพูดถึงโดยสิ้นเชิง

“ก็ได้ ข้าจะไปเจอเขา!”

เริ่นเหล่าหลางรู้ว่าศิษย์น้องของเขาจะไม่พยายามทำร้ายเขา

“สุภาพมากกว่านี้!”

ฮัวโหรวเตือนเขา

ในไม่ช้าซุนม่อและหลี่จื่อฉีก็ถูกบุรุษตาสามเหลี่ยมพาไปที่ลานบ้าน

“ข้าหวังว่าเริ่นเหล่าหลาง สามารถช่วยข้าหาใครสักคน แน่นอน เมื่อเสร็จแล้วข้าจะขอบขวัญด้วยของขวัญชิ้นใหญ่”

ขณะที่ซุนม่อพูด เขาได้เปิดใช้งานเนตรทิพย์และจับจ้องไปที่เริ่นฮ่าวหราน

อายุ 42 ปี ขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต

ความแข็งแกร่ง : 22 เนื่องจากร่างกายได้รับความเสียหาย พลังจึงค่อยๆ ลดลง

สติปัญญา  : 28 หลังจากเข่นฆ่าเป็นเวลาหลายปี เขาได้รับปรัชญาที่น่าประทับใจในการจัดการเรื่องต่างๆ นับว่าช่วยชีวิตตัวเองได้ดีมาก

ความว่องไว : 25 ถ้าเขาไม่ได้วิ่งเร็ว ก็คงตายไปแล้ว

ความอดทน : 23 ช่างไร้ประโยชน์อะไรเช่นนี้!

ปณิธาน : 29 บุรุษเหล็ก!

คุณค่าศักยภาพ : สูง!

หมายเหตุ: เขาสูญเสียทิศทางในชีวิต เหตุผลเดียวที่เขามีชีวิตอยู่คือหาเลี้ยงชีพให้ลูกๆ ของเขา!

ซุนม่อเม้มริมฝีปาก เป็นไปตามที่เขาคิด คนที่สามารถเป็นผู้นำได้จะประสบความสำเร็จอย่างน่าทึ่ง

“ฮ่าฮ่า เจ้ากำลังดูถูกข้าอยู่หรือ? ข้าเป็นคนประเภทที่เอาแต่รางวัลเป็นตัวเงินหรือเปล่า?”

เริ่นเหล่าหลางจำคำพูดของฮัวโหรว และรู้สึกว่าเขาควรวาดภาพตัวเองว่าเป็นคนจองหองและสูงส่ง ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการพูดถึงประโยชน์และข้อดีต่อไป

“ท่านมีรอยแผลเป็นบนร่างกายมากมาย แม้ว่าบาดแผลจะหายดีแล้ว แต่ระบบประสาทภายในของท่านได้รับความเสียหาย ดังนั้นท่านจึงมักมีอาการกระตุกด้วยความเจ็บปวดและไอไม่หยุด บางครั้งถึงกับไอเป็นเลือด”

ซุนม่อไม่มีเวลาให้เสียเปล่า เขาเปิดเผยไพ่ของเขาทันที

"อะไรนะ?"

เริ่นเหล่าหลางตกใจมองซุนม่อ อย่างไม่เชื่อ (ฮัวโหรวพูดว่าครูคนนี้มีอะไรบ้างในตอนนี้? นัยน์ตาทิพย์? ใช่ ไม่อย่างนั้นเขาจะรู้สถานการณ์ของข้าได้อย่างไร จากเพียงแค่มองที่รูปลักษณ์ของข้า)

(นี่ไม่น่ากลัวเกินไปเหรอ?)

มือปราบจางไม่มีปฏิกิริยา แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของสมาคมไตรมัจฉาต่างก็มึนงง พวกเขาทั้งหมดรู้เกี่ยวกับสถานการณ์สุขภาพของพี่ใหญ่ของพวกเขา

บุรุษตาสามเหลี่ยมตกตะลึงครู่หนึ่ง ทันใดนั้น เขาชักมีดออกมาแล้วชี้ไปที่ซุนม่อ

“บอกมา ใครส่งเจ้ามาที่นี่? ทำไมเจ้าถึงล่วงรู้ข้อมูลของลูกพี่ของเรา?”

เขาคิดว่าซุนม่อต้องขอข้อมูลนี้ก่อนจะมาเยือนในวันนี้

โดยไม่รอคำตอบของซุนม่อ เริ่นเหล่าหลางก้าวไปข้างหน้าสองก้าว สะบัดแขนออก และตบน้องชายคนเล็กคนนี้ที่เขาเห็นค่ามาโดยตลอดอย่างดุเดือด

(เป็นบ้าอะไร ถ้าซุนม่อกลัว ใครจะรักษาอาการบาดเจ็บของข้า)

“พวกเจ้าทุกคนต้องแสดงความเคารพ!”

เริ่นเหล่าหลาง

“เรียกเขาว่าอาจารย์ซุน!”

“อาจารย์ซุน!”

ลูกน้องเขากล่าวทักทาย

เริ่นเหล่าหลางแสดงท่าทางเป็นหัวหน้าต่อหน้าสมาชิกกลุ่มของเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพูดกับซุนม่อ เขาก็ยิ้มออกมาทันที

“อาจารย์ซุน อาการบาดเจ็บของข้าสามารถรักษาได้หรือไม่”

มือปราบจางตกตะลึง (ทัศนคติของเจ้าเปลี่ยนไปเร็วไปหน่อย เฮ้ เกิดอะไรขึ้นกับการที่เจ้าเห็นคุณค่าของวัตถุมากกว่าความชอบธรรม เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้า เจ้ากำลังทุบตีลูกน้องที่พยายามปกป้องเจ้าด้วยซ้ำ!)

(อันที่จริง… เขาไม่มีหลักจริยธรรมเลย)

อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้ทุกคนทำเรื่องผิดกฎหมายเพื่อหาเลี้ยงชีพ ถ้าพวกเขามีหลักจริยธรรม พวกเขาคงไม่สามารถอยู่รอดได้

ฮัวโหรวที่อยู่ในบ้านกำลังแอบดูสถานการณ์ เมื่อนางได้ยินคำพูดของซุนม่อ นางก็มีความคิดมากมายผุดขึ้นในหัวของนางในคราวเดียว นางรู้สึกว่ามหาคุรุ 4 ดาวนั้นน่าเกรงขามจริงๆ และสามารถมองเห็นความเป็นเลิศของซุนม่อได้ในพริบตา

(แต่ข้าคิดว่าซุนม่อมีหัตถ์เทวะ? เขาจะรู้เรื่องศิษย์พี่ได้อย่างไรโดยไม่แตะต้องเขา เป็นไปได้ไหมว่านี่คือร่างที่สมบูรณ์ของซุนม่อ?)

ติง!

คะแนนความประทับใจจากฮัวโหรว +20, เป็นกลาง (50/100)

เมื่อเขาได้ยินการแจ้งเตือนของระบบ ซุนม่อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย (ฮัวโหรวนี้โผล่มาจากไหน? เมื่อดูจากการสะสมแต้มความประทับใจ น่าจะเป็นเจ้านายหญิงของโรงอาบน้ำฮัวชิง)

(พวกเจ้ามีบริการลูกค้าจริงๆ!)

"มานี่สิ!"

ซุนม่อสั่งในช่วงเวลาดังกล่าว เขาควรจะแสดงถึงมารยาทอันยอดเยี่ยมของครู

เริ่นเหล่าหลางลังเล อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจำคำพูดของศิษย์น้องได้ เขาก็ตัดสินใจลองดู ท้ายที่สุดซุนม่อก็มาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือและไม่มีความเกลียดชังต่อเขา ไม่มีเหตุผลใดที่ซุนม่อจะทำร้ายเขา

(ถ้าจะพูดอะไรที่ไม่ถูกใจ เขาเป็นครูของสถาบันจงโจวและมีอนาคตที่สดใสรอเขาอยู่ หากไม่ต้องการตามหาคนหาย เขาอาจจะไม่แม้แต่จะมองดูขยะของสังคมนี้ในช่วงชีวิตของเขา)

เผียะ!

ขณะที่เริ่นเหล่าหลางเดินไปที่ด้านข้างซุนม่อ มือของซุนม่อก็ตบเข้าที่สะบักของเริ่นเหล่าหลางและบีบแน่น

"อ๊า!"

เริ่นเหล่าหลางกรีดร้องโหยหวน

"พี่ใหญ่!"

ลูกน้องของเขาร้องด้วยความตกใจและต้องการวิ่งไปข้างหน้าพร้อมมีดในมือ

"หยุด!"

หลังจากที่เริ่นเหล่าหลางตวาด เขาก็เริ่มครางอย่างมีความสุขเพราะการนวดรู้สึกดีมาก รู้สึกดีกว่านอนกับผู้หญิงเสียอีก สมาชิกในกลุ่มมองหน้ากันอย่างตกตะลึง (ลูกพี่หยุดครางเถอะ มันน่าขายหน้า)

ซุนม่อหยุดการนวดและผลักเริ่นเหล่าหลางออกไป

"เฮ้? อย่า! อย่าหยุด! นวดต่อสิ!"

เริ่นเหล่าหลางไม่สามารถหยุดขอร้องได้

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น มือปราบจางอดไม่ได้ที่จะมองซุนม่อตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาไม่ได้คาดหวังว่าบุรุษคนนี้จะมีความสามารถเช่นนี้

“รอจนกว่าเจ้าจะพบคนที่ข้ากำลังตามหา แล้วข้าจะรักษาอาการบาดเจ็บให้เจ้า”

ซุนม่อขมวดคิ้วและมองไปทางบ่อน้ำ เริ่นเหล่าหลางมีกลิ่นเหล้าและมีเหงื่อออกมาก ซุนม่อทนไม่ไหว

“ข้าจะไปตักน้ำ!”

หลี่จื่อฉีวิ่งไปทันที

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? ไปตักน้ำมา!”

เริ่นเหล่าหลางเตะต้นขาของบุรุษตาสามเหลี่ยมในขณะที่เขาอยู่ใกล้เขาที่สุด

“เจ้ากำลังตามหาใครอยู่?”

“นักเรียนของข้า เด็กสาวอายุ 13 ปี ลักษณะเด่นของนางคือหน้าอกที่ใหญ่โตของนาง!”

ซุนม่อให้ภาพบุคคล เขาวาดภาพนี้เมื่อเขากำลังรอลู่จื่อรั่ว ใต้หอพักหญิง มันเป็นภาพบุคคลล้วนๆ

ว้าว!

สมาชิกของสมาคมไตรมัจฉาต่างอุทานด้วยความชื่นชม