บทที่ 204 รางวัลมากมาย ร่ำรวยในชั่วข้ามคืน
นักพรตไป๋เหนี่ยวได้รับหินเก็บเสียงนี้โดยบังเอิญ เพราะเขาไม่รู้ว่าข้อความนั้นจริงหรือเท็จ และตอนนี้เขาใช้ชีวิตอย่างไร้กังวล เขาไม่รู้สึกว่ามีแรงกระตุ้นในใจจากขุมสมบัติของราชานอกรีต
เขากินเก่งและเขาสามารถเล่นกับผู้หญิงได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจทำเรื่องต่างๆ ที่ง่าย แต่จะหนีไปที่ทวีปทมิฬเพื่อค้นหาขุมสมบัติหากเขาถูกเปิดเผยเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม เขาคาดไม่ถึงว่าเนื่องจากการลักพาตัวลู่จื่อรั่ว ทำให้ซุนม่อขุ่นเคือง จึงถูกซุนม่อฆ่าตายและแม้แต่รังของเขาก็ยังถูกค้นพบ
นอกจากหินเก็บเสียงแล้ว ยังมีอัญมณีและสิ่งประดิษฐ์หยกอยู่ในหีบไม้เล็กๆ ทั้งหมดเป็นของมีค่าหายากซึ่งมีมูลค่ามหาศาล
นักพรตไป๋เหนี่ยวพร้อมที่จะนำสิ่งของเหล่านี้หนีไปด้วยเมื่อเขาต้องหนีไป ท้ายที่สุดแล้วทองคำก็หนักเกินไป
“เพียงแค่นับคร่าวๆ สิ่งของเหล่านี้มีมูลค่าประมาณหนึ่งล้านตำลึง”
หลี่จื่อฉีไม่ได้รวมกระบี่วิหคขาวและโอสถแปรธาตุไว้ข้างใน ถ้าไม่เช่นนั้นการประเมินมูลค่าจะยิ่งสูงขึ้น
"มากมาย?"
หยิงไป่อู่น้ำลายไหลหลังจากได้ยินสิ่งนี้ หลังจากนั้นนางพบว่านอกจากนางแล้ว ทุกคนต่างก็มีสีหน้าที่สงบ (เฮ้ย เฮ้ย นี่เงินหนึ่งล้านที่เรากำลังพูดถึง โธ่ ทำไมพวกเจ้าไม่กระวนกระวายเลย?)
“ซุนม่อ? ซุนม่อ?”
เสียงของอันซินฮุ่ยดังขึ้น
ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาปีนขึ้นไปที่ที่เงินอยู่และเห็นอันซินฮุ่ยรีบวิ่งเข้ามาหา
"เจ้าปลอดภัยดีหรือเปล่า?"
อันซินฮุ่ยสำรวจซุนม่อตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า และเมื่อนางเห็นว่าเขามีเลือดเปื้อนร่างของเขา นางรู้สึกใจไม่ดี
“เลือดนี้มาจากคนอื่น”
ซุนม่อยิ้มเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่สะบักของเขาได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ครั้งก่อน อย่างไรก็ตาม มันจะฟื้นตัวหลังจากที่เขาพักครึ่งเดือนหรือราวๆ นั้น
“เจ้าประมาทเกินไป ทำไมไม่แจ้งข้า?"
อันซินฮุ่ยบ่น
(ฆ่าเบิกทางของเจ้าคนเดียวในรังของนักค้ามนุษย์ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นเจ้าโลกในอาณาจักรในตำนานหรือไม่? ความกล้าบ้าบิ่นรของเจ้ามากเกินไปหรือเปล่า?)
ตามธรรมดาแล้ว นอกจากความรู้สึกโกรธและความขุ่นเคืองแล้ว อันซินฮุ่ยยังรู้สึกตำหนิตัวเองเล็กน้อย ซุนม่อไม่ได้ปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นคนๆ หนึ่ง
ต้องรู้ว่าก่อนหน้านี้ไม่ว่าซุนม่อจะเจอปัญหาอะไร เขาก็จะหานางมาปรึกษาปัญหาร่วมกันอย่างแน่นอน
นี่แสดงว่าระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองกว้างขึ้น
“ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไม่อยากรบกวนท่าน”
ในเวลานั้นจิตใจของซุนม่อเต็มไปด้วยความคิดที่จะช่วยลู่จื่อรั่ว นอกจากนี้เขาไม่เคยปฏิบัติต่ออันซินฮุ่ยเป็นคนที่เขาสามารถพึ่งพาได้ในใจของเขาอย่างแท้จริง
“เราต้องคุยกันเรื่องปัญหาระหว่างเราไหม?”
อันซินฮุยไม่พอใจ
“ตอนนี้เราควรทำอย่างไร? เราควรจะออกไปก่อนไหม?”
ลู่จื่อรั่วกระซิบเบาๆ นางรู้สึกไม่ดีที่เห็นครูทะเลาะกันต่อหน้านาง
หลี่จื่อฉีแสร้งทำเป็นว่านางไม่ได้ยิน ปกติแล้วนางไม่ต้องการจากไป ถ้าทั้งสองคนทะเลาะกัน อาจารย์ของนางคงรู้สึกแย่แน่ๆ ในเวลานั้นนางจะช่วยเขาคุยกับอันซินฮุ่ย
นางต้องไม่ยอมให้อาจารย์ของนางเสียเปรียบ
ไม่ นางไม่ควรปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกันเลย ดังนั้นหลี่จื่อฉีจึงสรุปเรื่องต่าง ๆ ที่นี่และเล่าประเด็นสำคัญ
“ผู้ค้ามนุษย์? โจวหย่วนจื้อ?”
หลังจากได้ฟังเรื่องราวนี้นี้ ความโกรธก็ปรากฏบนใบหน้าของอันซินฮุ่ย นางโกรธจนมือสั่น ขยะแบบนี้ทุกคนสามารถจับมันและฆ่ามันได้
“ซุนม่อ เจ้าควรพานักเรียนกลับไปที่โรงเรียนก่อน ทิ้งเรื่องนี้ไว้ให้ข้าจัดการ”
เสียงของอันซินฮุ่ยหนักแน่นและชัดเจน แม้ว่านางจะยังอายุน้อย แต่นางก็ยังมีศักดิ์ศรีของความเป็นครูใหญ่จากสถาบันที่มีชื่อเสียง
“ข้าจะรับผิดชอบการกระทำของข้าเอง”
ซุนม่อรู้ว่าเหตุการณ์นี้เป็นปัญหาหนักมาก การฆ่าโจวหย่งเป็นเรื่องหนึ่ง ท้ายที่สุดตระกูลของเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์ แต่ถ้าหลี่เชี่ยนถูกฆ่า หลี่จื่อซิ่งจะต้องโกรธมากอย่างแน่นอน
“ซุนม่อ อย่าวู่วาม”
อันซินฮุยพยายามเกลี้ยกล่อมเขา
ซุนม่อโบกมือและคร้านที่จะโต้เถียงกับอันซินฮุ่ยเกี่ยวกับเรื่องนี้
อันซินฮุ่ยรู้สึกจนใจ แต่เมื่อนางมองไปที่ซุนม่อ นางก็มีความชื่นชมมากขึ้น ในสายตาของนางเขาเป็นคนที่มีจิตวิญญาณความอดทนและความกล้าหาญ ถ้าเป็นคนธรรมดา ใครจะทำสิ่งต่างๆ ให้นักเรียนได้ขนาดนี้? ใครจะกล้าฆ่าองค์ชายน้อยที่มีสถานะสูงส่งเช่นนี้เพื่อพิทักษ์ความยุติธรรม?
ติง!
คะแนนความประทับใจจากอันซินฮุ่ย +100 เป็นมิตร (320/1,000)
อันซินฮุ่ยไม่ชอบขอคน แต่เพื่อปกป้องซุนม่อ นางรู้ว่านางต้องใช้ความสัมพันธ์ทางสังคมที่ปู่ของนางทิ้งไว้ให้นาง
“ถ้าอย่างนั้น… เงินในคลัง เราควรย้ายออกไปก่อนดีไหม?”
หยิงไป่อู่ยังคงกังวลว่าทางการจะยักยอกมันไป
“ข้าบอกแล้วว่าไม่เป็นไร”
หลี่จื่อฉีส่ายหัวของนาง (โปรดวางใจในศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าสักครั้ง!)
อันซินฮุ่ยออกจากคลังโดยตรงและแจ้งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาทราบถึงการจัดเตรียมบางอย่าง เมื่อเทียบกับเงินจำนวนนี้และการลงโทษตระกูลโจว สิ่งที่สำคัญกว่าคือต้องแน่ใจว่าหลี่จื่อซิ่งจะไม่มีสร้างปัญหาให้กับซุนม่อ
เมื่อได้เห็นภาพนี้ ความประทับใจของซุนม่อที่มีต่ออันซินฮุ่ยก็ดีขึ้น ต้องรู้ว่าตอนนี้นางขาดแคลนเงินอย่างมาก แต่ในขั้นตอนสำคัญเช่นนี้ นางให้ความสำคัญกับเงินไว้เป็นรองอย่างชัดเจน
“แล้วโจวหย่งและหลี่เชี่ยนล่ะ? พาข้าไปหาพวกเขา!”
อันซินฮุ่ยสั่ง
ในคุกเมื่อเห็นซุนม่อและกลุ่มคนมาถึงถานไถอวี่ถังยิ้ม
"เกิดอะไรขึ้น? เจ้าหน้าที่อยู่ที่นี่เร็วขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
ไม่มีใครตอบ พวกเขากำลังจ้องมองไปที่ขยะทั้งสองข้างหลังเขาแทน ตอนนี้ขยะทั้งสองใกล้จะตายแล้ว เนื่องจากความทุกข์ทรมานอันใหญ่หลวงที่พวกเขาต้องทน สีหน้าของพวกเขาจึงบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แม้แต่ร่างกายของพวกเขาก็ยังกระตุก
“ข้าคิดว่าเจ้าควรจะเพิ่มการลงโทษที่สตรีเหล่านั้นได้รับเป็นสามเท่าและสนองคืนพวกเขาใช่ไหม? เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่!”
ซวนหยวนพ่อไม่พอใจ แม้แต่ผู้เสพติดการต่อสู้ที่รู้เพียงวิธีการต่อสู้ก็ไม่พอใจนักค้ามนุษย์เหล่านี้มาก
“ฮ่า ฮ่า อยากลองมั้ย?”
ถานไถอวี่ถังหยอกล้อ ดูผิวเผินอาการบาดเจ็บที่ทั้งสองคนนี้ได้รับนั้นดูไม่มากนัก อย่างไรก็ตาม อวัยวะภายในของพวกเขาถูกทำลายทั้งหมด นอกจากนี้ความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานที่พวกเขาได้รับนั้นอยู่ในระดับเดียวกับการตายจากการถูกสร้างบาดแผลนับพันเท่า
ดวงตาของโจวหย่งเหลือบไปทางอันซินฮุ่ย เขาอยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ได้เลย สำหรับหลี่เชี่ยนเขามีอาการทางจิต คอของเขาเอนไปด้านข้างขณะที่น้ำลายไหลออกมาจากมุมปากของเขา เขาเป็นเหมือนปลาดุกที่กำลังจะตายและกระตุกอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่ต้องดิ้นรนอีกต่อไปแล้ว พวกเจ้าตายแน่ ค่อยๆ สัมผัสกระบวนการพบกับ พระยายมเถอะ!”
ถานไถอวี่ถังยิ้ม
จะมีอะไรที่เลวร้ายไปกว่าความตายล่ะ? นั่นก็คือการดูตัวเองเจ็บปวดอย่างรุนแรง จนตาย กลั้นปัสสาวะไม่อยู่ หลั่งโลหิต ชัก วิงเวียนศีรษะ ปวดตามอวัยวะต่างๆ......
ถานไถอวี่ถังใช้ยาทางการแพทย์และปล่อยให้ขยะทั้งสองนี้ประสบกับความทุกข์ทรมานโดยรู้สึกตัวได้ทุกครั้ง
นอกจากการทรมานร่างกายแล้ว ยังมีการทรมานทางจิตใจด้วย
อันซินฮุ่ยเดินออกไปหลังจากดู เมื่อนางเดินออกจากคุก สีหน้าของนางค่อนข้างหนักใจ นางไม่คัดค้านการฆ่าขยะ อย่างไรก็ตามลูกศิษย์ที่ดื้อรั้นของซุนม่อย่อมส่งผลต่ออาชีพของซุนม่ออย่างแน่นอน
“เฮ้อ ทำไมซุนม่อถึงยอมรับคนจิตวิปริตมาเป็นศิษย์ของเขา”
อันซินฮุ่ยรู้สึกหดหู่
หากประชาชนทั่วไปรายงานกรณีนี้ กองทหารจากทางการอาจดำเนินการช้าลงเล็กน้อย อย่างไรก็ตามบุรุษตาสามเหลี่ยมได้นำป้ายทองของหลี่จื่อฉีไปด้วย
เมื่อเจ้าเมืองจินหลิงเห็น เขายังไม่ทันจะสวมเครื่องแบบก็ได้เรียกกองทหารออกมาโดยตรง
กองทหารทั้งหมดพันนายรายล้อมอารามซานชิงกวนจนแน่นจนไม่มีหยดน้ำแม้แต่หยดเดียว หลังจากนั้น ยังมีทหารอีก 3,000 นายกำลังเข้ามา
เนื่องจากทหารเหล่านี้เป็นทหารราบ การเคลื่อนไหวของพวกเขาจึงล่าช้าเล็กน้อย
“ฝ่าบาท? ฝ่าบาท?”
ท่านเจ้าเมืองควบม้าไปที่อารามอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่ม้าจะหยุดเขาก็กระโจนลงไปแล้วรีบเข้าไปในอาราม
“ใต้เท้าหวี! หยุดตะโกน ข้าอยู่นี่แล้ว"
หลี่จื่อฉีกลัวว่าสถานการณ์ดังกล่าวจะเกิดขึ้น ดังนั้นเมื่อนางได้ยินเริ่นเหล่าหลางบอกว่ากองทหารปรากฏตัวแล้ว นางก็ไปที่ทางเข้าเพื่อรอทันที
“ถวายบัง…”
ใต้เท้าหวีเตรียมคำนับ
“ไม่ ไม่ เอาไว้ก่อน!”
หลี่จื่อฉีส่ายหน้าด้วยความกังวล ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร นางต้องไม่แจ้งให้อาจารย์รู้ถึงสถานะของนาง นางกังวลว่าจะมีช่องว่างระหว่างนางกับอาจารย์ของนางหลังจากที่ซุนม่อรู้ถึงตัวตนของนาง ความสัมพันธ์ของพวกเขาอาจไม่กลมเกลียวเหมือนตอนนี้อีกต่อไป
สำหรับผู้ที่สามารถบรรลุตำแหน่งเจ้าเมืองมีใครบ้างที่ไม่ฉลาดและมีประสบการณ์มากมาย? เจ้าเมืองหวีแสดงทันทีว่าเขาเข้าใจ นอกจากนี้เขาเริ่มสำรวจหลี่จื่อฉีอย่างรอบคอบ หลังจากที่เห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บ ความตึงเครียดในใจของเขาก็ผ่อนคลายลง
ตราบใดที่ฝ่าบาทยังสบายดี ไม่ว่าคนจะเสียชีวิตไปกี่คนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่
หลี่จื่อฉีไม่ค่อยคุ้นเคยกับเจ้าเมืองหวี และนางไม่รู้เกี่ยวกับบุคลิกนิสัยของเขา แม้ว่านางได้ยินมาว่าเขาค่อนข้างตรงไปตรงมาและอยู่ในฝ่ายยุติธรรม แต่ก็ยังดีกว่าสำหรับนางที่จะมอบสมุดบัญชีให้กับปู่เจิ้งชิงฟางเพื่อความปลอดภัย เจิ้งชิงฟางเป็นบุคคลผู้ทรงคุณค่าที่เคยรับใช้จักรพรรดิสองพระองค์มาก่อน เขาได้รับความรักและความไว้วางใจจากจักรพรรดิทั้งสอง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่แข็งแรง เจิ้งชิงฟางจะยังคงนั่งในตำแหน่งมหาอำมาตย์ได้ต่อไป
กองทหารเข้าไปในอารามและเริ่มค้นหา การกระทำของพวกเขาช่างอ่อนโยนเหมือนลูกสะใภ้กลับบ้านแม่สามี ถ้าเป็นปกติพวกเขาคงจะพลิกอารามเพื่อค้นหามานานแล้ว
ทหารได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาให้เพิกเฉยต่อความมั่งคั่งทั้งหมดที่พบที่นี่
ตำแหน่งเจ้าเมืองหวีสูงส่งแค่ไหน? เขาจะไม่ยักยอกเงินเมื่อยึดทรัพย์สินมาก่อนได้อย่างไร? นอกจากนี้ สองสามแสนตำลึงก็ไม่มีค่าสำหรับเขา และแม้ว่าเขาต้องการมันจริงๆ เขาก็ไม่กล้าแตะต้องเงินในตอนนี้!
ถ้าการกระทำของเขาถูกรายงานกลับไปที่ราชสำนักโดยองค์หญิงเมื่อนางกลับไป เขาจะยังดำรงตำแหน่งต่อไปได้หรือ?
อย่างไรก็ตาม ไม่นานต่อมาเจ้าเมืองหวีรู้สึกปวดหัวเมื่อพบว่าองค์ชายน้อยเสียชีวิต ตอนนี้สิ่งต่างๆ เป็นปัญหา ใครบ้างไม่รู้ว่า หลี่จื่อซิ่งมีอำนาจอันยิ่งใหญ่ใน จินหลิง?
เมื่อเจ้าเมืองหวีรู้สึกขัดแย้งและสูญเสียสิ่งที่ต้องทำ เจิ้งชิงฟางก็มาถึง
“ท่านมหาอำมาตย์เจิ้ง!”
เจ้าเมืองหวีรีบไปกราบคารวะ
“เจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกข้าแบบนั้น ข้าเกษียณแล้ว”
“ท่านมหาอำมาตย์เจิ้งถ่อมตัวเกินไป”
เจ้าเมืองหวีไม่ได้ลดความเคารพเขาแม้แต่น้อย เขายังวางแผนที่จะสนทนาหลังจากแลกเปลี่ยนคำทักทายแบบเดิมๆ ต่อไป แต่เจิ้งชิงฟางไม่สนใจ
“ซุนม่อ? ซุนม่อ? เจ้าอยู่ที่ไหน ปลอดภัยดีหรือเปล่า?"
ภายใต้การประคองของพ่อบ้านเฒ่า เจิ้งชิงฟางเข้าไปในอาราม
“ลุงเจิ้ง ท่านมาที่นี่ทำไม”
ซุนม่อรีบเข้ามาหา
“ร่างกายท่านไม่ค่อยสบาย ท่านไม่ควรเคลื่อนไหว”
“นี่เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ข้าจะไม่อยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เจ้าปลอดภัยดีหรือเปล่า? เจ้าหานักเรียนของเจ้าพบหรือยัง?”
เจิ้งชิงฟางมองไปที่หลี่จื่อฉี และตำหนินางที่เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในอันตราย
หลี่จื่อฉีเป็นคนที่ส่งลูกน้องของเริ่นเหล่าหลางเพื่อแจ้งข่าวนี้ให้เขา
“ข้าพบนางแล้ว ขอบคุณมากสำหรับความกังวลของลุงเจิ้ง!”
ซุนม่อรีบเรียกลู่จื่อรั่ว
“มาขอบคุณปู่เจิ้ง เพื่อตามหาเจ้าปู่เจิ้งได้ใช้ทุกสิ่งที่เขามีช่วยเหลืออย่างแท้จริง”
“ท่านปู่เจิ้ง ข้าขออภัยที่ทำให้ท่านต้องเป็นกังวล!”
ลู่จื่อรั่วคำนับ
“ดีแล้ว ที่เจ้าไม่เป็นไร ดีแล้ว ที่เจ้าไม่เป็นไร!”
เมื่อได้เห็นเด็กสาวมะละกอที่โง่เขลาและน่ารัก หัวใจของเจิ้งชิงฟาง ก็เต็มไปด้วยความรักในตัวนาง นอกจากนี้ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อพวกกลุ่มค้ามนุษย์ยังเพิ่มขึ้นอีกด้วย
เจ้าเมืองหวียืนอยู่ด้านข้างและมีสีหน้าที่ตกตะลึง คนพวกนี้เป็นใคร? ตอนแรกเขาคิดว่ามหาอำมาตย์เจิ้งมาที่นี่เพื่อเห็นแก่นาง แต่จากรูปการณ์ของสิ่งต่างๆ ในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น
เจิ้งชิงฟางไม่ได้มาที่นี่เพื่อหลี่จื่อฉี ใครจะกล้าแตะต้องหลี่จื่อฉี? แต่สำหรับซุนม่อ หลายคนมุ่งเป้าไปที่เขา
“ท่านปู่เจิ้ง ข้าเคยบอกท่านมาก่อนแล้วว่าโจวหย่วนจื้อเป็นคนชั่วร้าย”
หลี่จื่อฉีกอดแขนของเจิ้งชิงฟางและเริ่มบ่น นางสรุปทุกอย่างอย่างกระชับ
สำหรับเจิ้งชิงฟางยิ่งเขาได้ฟังความโกรธบนใบหน้าก็ยิ่งมากขึ้น หลังจากนั้นเขาก็สาปแช่ง
“ขยะ! เดนคนชัดๆ!”
หลังจากเห็นสมุดบัญชีและซักถามผู้นำสองสามคนในหมู่เชลย เจิ้งชิงฟางสั่งโดยตรงว่า
“เจ้าเมืองหวี! ส่งทหารไปยึดทรัพย์สินของตระกูลโจว อย่าลืมจับโจวหย่วนจื้อด้วย”
“รับบัญชา!”
เจ้าเมืองหวีมีความสุข มันบ้าจริงๆ การยึดทรัพย์สินของตระกูลพ่อค้าที่อยู่ในสิบอันดับแรกของพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในจินหลิง? เขาจะสามารถทำเงินได้เท่าไหร่? แน่นอน ความมั่งคั่งส่วนใหญ่จะต้องมอบให้กับ...
เอ่อ บุคลิกของมหาอำมาตย์เจิ้งนั้นสูงส่งและไร้มลทิน เขาไม่ต้องการมันแน่นอน หลี่จื่อฉีก็ไม่ยอมรับเช่นกัน เฮอะเป็นภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“อาจารย์ ท่านคิดว่าอย่างไร”
หลี่จื่อฉีเหลือบมองซุนม่อ รอยยิ้มของนางหวานมาก นางรู้ว่าอาจารย์ของนางต้องการระบายความโกรธของเขาแทนเด็กผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวไป
“ข้าจะฟังการจัดการของมหาอำมาตย์เจิ้ง แล้วแต่ท่าน!”
ซุนม่อไม่มีข้อโต้แย้ง
"อะไร? อาจารย์? อาจารย์ของใคร? ฝ่าบาท? เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?”
เจ้าเมืองหวีรู้สึกตกใจมากยิ่งขึ้น แต่หลังจากที่ได้เห็นท่าทีที่ใกล้ชิดและให้เกียรติของฝ่าบาทต่อซุนม่อ เขาก็รู้สึกว่าจะดีกว่าถ้าเขามอบทรัพย์สมบัติที่ริบไปส่วนใหญ่ให้กับอาจารย์คนนี้
ทรัพย์สมบัติของมหาเศรษฐีผู้ยิ่งใหญ่—รวมทั้งโบราณวัตถุ, งานคัดลายมือของสะสม, อัญมณีล้ำค่า, และสมบัติ—มีมากมายมหาศาล. ควรมีอย่างน้อยมากกว่าหนึ่งล้านตำลึงเมื่อรวมกันแล้ว
แต่ภายใต้ข้ออ้างใดที่เขาควรให้ส่วนซุนม่อ?
“ท่านเจิ้ง ใต้เท้าหวี!”
อันซินฮุ่ยมาแสดงความเคารพ
“อืม คู่หมั้นของเจ้ายอดเยี่ยมมาก!”
เจิ้งชิงฟางรู้ว่าอันซินฮุ่ยค่อนข้างมีชื่อเสียงและกังวลว่านางอาจจะดูถูกซุนม่อ ดังนั้นเขาจึงจงใจพูดแบบนี้ ด้วยการยกย่องซุนม่อและเตือนนางทางอ้อมเช่นกัน
(สำหรับงานวิวาห์ที่ได้รับการยอมรับอย่างข้า เจ้าควรคิดให้ดีๆ ถ้าเจ้าต้องการจะเลิกหมั้น มิฉะนั้นอย่าโทษว่าข้าไม่สุภาพ!)
“คู่หมั้น?”
เจ้าเมืองหวีตกใจอีกครั้ง ชื่อเสียงของอันซินฮุ่ยนั้นค่อนข้างดี และทุกคนในจินหลิงก็รู้จักนาง เขาไม่ได้คาดหวังว่าอาจารย์ใหญ่คนสวยคนนี้จะมีคู่หมั้นอยู่แล้ว
ดีมาก เขามีข้ออ้างที่จะให้เงินตอนนี้ เขาจะบริจาคเงินส่วนใหญ่ที่ยึดมาให้กับสถาบันจงโจว อย่างไรก็ตามเขาจะบอกอาจารย์ใหญ่อันว่าสาเหตุของการบริจาคครั้งนี้เป็นเพราะอาจารย์ซุนม่อไม่กลัวอันตรายและได้บุกเข้าไปในรังของศัตรูเพียงลำพังเพื่อช่วยชีวิตเด็กสาวที่ถูกลักพาตัวไป
ไม่ ไม่ได้อยู่คนเดียว เขาควรจะรวมชื่อฝ่าบาทลงไปด้วย
จากนี้จะเห็นได้ว่าเจ้าเมืองหวี เข้าใจวิธีการของเจ้าหน้าที่เป็นอย่างดี นี่เป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลว่าทำไมเขาถึงบรรลุสถานะตำแหน่งปัจจุบันของเขา
“ไปพักผ่อนก่อน ข้าจะจัดการเรื่องที่เหลือ”
เจิ้งชิงฟางตบไหล่ซุนม่อ
“ไม่ว่าปัญหาจะใหญ่โตเพียงใด ต่อให้ท้องฟ้าจะถล่มลงมา ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อค้ำท้องฟ้าให้สูงขึ้นเพื่อเจ้า”
หลังจากที่เจ้าเมืองหวีได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ตกใจอย่างมากอีกครั้ง อาจารย์ซุนคนนี้อาจเป็นลูกนอกกฎหมายของมหาอำมาตย์เจิ้งหรือไม่? ถ้าไม่เช่นนั้น มหาอำมาตย์เจิ้งจะปฏิบัติต่อเขาอย่างดีทำไม?
ลูกชายของหลี่จื่อซิ่งได้เสียชีวิตลง และเขาจะไม่ยอมให้เรื่องต่างๆ สงบลงอย่างแน่นอน แต่ถ้าเจิ้งชิงฟางเข้ามาแทรกแซง มันก็คงไม่ง่ายนักแม้ว่าหลี่จื่อซิ่งจะต้องการแก้แค้น
อย่างไรก็ตาม การแทรกแซงในเรื่องนี้ไม่เกิดประโยชน์สำหรับมหาอำมาตย์เจิ้ง ถ้าซุนม่อไม่ใช่ลูกชายนอกกฎหมายของเขา ทำไมเขาถึงทุ่มเทขนาดนี้?
เมื่อความคิดของเจ้าเมืองหวีกำลังฟุ้งซ่าน ซุนม่อได้เงินล้านตำลึงแล้ว เป็นเพียงแต่เขายังไม่มีความคิด
เจิ้งชิงฟางรั้งอยู่เพื่อจัดการเรื่องต่างๆ
ซุนม่อ นักเรียนทั้ง 6 คน และอันซินฮุ่ย เข้าไปในรถม้าของเจิ้งชิงฟาง และถูกส่งตัวกลับไปที่โรงเรียน หลังจากความตื่นเต้นที่ได้รับการช่วยเหลือหายไป ลู่จื่อรั่วก็รู้สึกเหนื่อยล้า นางพิงแขนของซุนม่อและไม่อยากขยับเลย นางรู้สึกเหนื่อยล้าจากความกังวลและความหวาดกลัวที่นางรู้สึกในช่วงสองวันนี้
ซุนม่อตบหัวเด็กสาวมะละกอ
“ขอโทษที่ทำให้อาจารย์ต้องลำบาก”
ลู่จื่อรั่วขอโทษ นางเป็นเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่ลูบแขนของซุนม่อ
“ไม่เป็นไรเพราะเจ้าไม่เป็นไร คราวหน้าต้องระวังให้มากกว่านี้!”
ซุนม่อยิ้มและปลอบโยนตัวนำโชคของเขา หลังจากที่ลู่จื่อรั่วหลับเขาก็หยิบหีบสมบัติสีทองที่เขาได้รับหลังจากความสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเขากับชีเซิ่งเจี่ยบรรลุขีดจำกัด จากนั้นเขาก็เปิดมันอย่างแน่วแน่
แสงสว่างวาบวาบเมื่อหนังสือสีทองปรากฏขึ้นในอากาศ!
ติง!
“ยินดีด้วยที่ได้รับความรู้ส่วนหนึ่งจากสารานุกรมพืชพันธุ์ใหญ่ มีข้อมูลเกี่ยวกับพืช 100 ชนิดในทวีปทมิฬ ระดับความชำนาญในหนังสือ : ระดับผู้เชี่ยวชาญ”
หนังสือทักษะ?
ซุนม่อมีความสุข เขาจำประสบการณ์ก่อนหน้านี้ที่ระดับความเชี่ยวชาญของเขาถูกยกระดับเป็นระดับปรมาจารย์หลังจากที่เขาจำทุกอย่างได้
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาเริ่มท่องจำต้นไม้ได้ไม่กี่ต้น เขากลับถูกระบบขัดจังหวะอีกครั้ง
ติง!
"ยินดีด้วย! เนื่องจากความสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเจ้ากับหลี่จื่อฉี ได้รับการยกระดับเป็น 'ความเคารพ' เจ้าจึงได้รับรางวัลเป็นกล่องสมบัติทองคำ 1 กล่อง”
หีบสมบัติสีทองแวววาวขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาซุนม่อ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น