บทที่ 207 อาจารย์ของข้าดีที่สุด!

บทที่ 207 อาจารย์ของข้าดีที่สุด!

บนจัตุรัสราวกับว่าถูกกระแสน้ำเย็นพัดมาจากทางเหนือ ทุกคนเหมือนถูกแช่แข็งทันทีและเงียบไป

"หา?"

นักเรียนของสถาบันว่านเต้าต่างมีสีหน้างุนงง เด็กสาวคนนี้แค่เยาะเย้ยอาจารย์ฟางเพราะหน้าตาน่าเกลียดไม่ใช่หรือ? แต่ตอนนี้อาจารย์ฟางต้องการรับสมัครนางจริงๆ เหรอ?

 

(ข้าหูหนวกไปหรือเปล่า ใช่ ต้องเป็นอย่างนั้น)

อาจารย์ของสถาบันว่านเต้า ต่างก็ขมวดคิ้วขณะที่พวกเขามองไปที่หยิงไป่อู่

พวกเขาไม่สงสัยในสายตาของฟางอู๋จี๋เลย ดังนั้นพวกเขาจึงมองไปที่หยิงไป่อู่ เพราะพวกเขาอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้เด็กสาวคนนี้มีความสำคัญต่อเขามากจนนางได้รับคัดเลือกในที่สาธารณะ

ต้องรู้ว่าเด็กสาวคนนี้เป็นนักเรียนของสถาบันจงโจว การรุกล้ำต่อหน้ามหาคุรุซึ่งเป็นผู้นำกลุ่มจึงค่อนข้างเย่อหยิ่ง

“อะไรนะ?”

อาจารย์ของสถาบันจงโจวก็ตกตะลึงเช่นกัน

วงแหวนหยกคืออะไร? มันหมายถึงหยกที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ!

ฟางอู๋จี๋และหลิ่วมู่ไป๋ ได้รับการประกาศให้เป็นวงแหวนหยกคู่ของจินหลิง บุคลิกของพวกเขาดีอย่างไม่ต้องสงสัย ทุกคนเดาว่าฟางอู๋จี๋จะไม่โกรธเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่การกระทำของเขาไม่ได้พูดเกินจริงไปหน่อยเหรอ? ผู้สาวคนนี้ดีมากจริงๆเหรอ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ครูทุกคนก็หันไปมองซุนม่อ

“อาจารย์ซุนสามารถหานักเรียนที่ดีได้อย่างแท้จริง”

โจวซานอี้ถอนหายใจ ใครจะคิดว่าเด็กสาวเจ้าเล่ห์จะมีความสามารถที่โดดเด่นเช่นนี้?

“หัตถ์เทวะนั้นยอดเยี่ยมมาก ไม่มีประโยชน์ที่จะอิจฉาเขา!”

เซี่ยหยวนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ครูใหญ่คนไหนไม่อยากได้ต้นกล้าดีๆ

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากเซี่ยหยวน +20 เป็นมิตร (160/1,000)

เราต้องรู้ว่าหากมหาคุรุระดับ 1 ดาวต้องการเลื่อนขั้นเป็น 2 ดาว นักเรียนคนหนึ่งของเขาหรือนางต้องขึ้นสู่อันดับทำเนียบนักเรียนดาวรุ่ง นี่เป็นข้อกำหนดที่เข้มงวด ถ้าไม่เช่นนั้น มันก็ไร้ประโยชน์แม้ว่าเจ้าจะเข้าใจรัศมีมหาคุรุกว่า 100 แบบก็ตาม

วลีที่ว่า 'แม่บ้านที่ฉลาดที่สุดทำกับข้าวไม่ได้' คือ00อะไร?

หมายความว่าถึงแม้มหาคุรุจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม แต่ถ้าเขาไม่มีนักเรียนที่มีความสามารถโดดเด่น ก็ไม่มีทางแสดงความสามารถในการสอนของมหาคุรุได้

นักเรียนไม่คิดมาก พวกเขารู้สึกอิจฉาเมื่อมองไปที่หยิงไป่อู่ เด็กสาวคนนี้โชคดีมาก

ความสามารถในการเป็นนักเรียนส่วนตัวของซุนม่อนั้นโชคดีมากแล้ว ในท้ายที่สุดนางได้รับการยกย่องอย่างสูงจากฟางอู๋จี๋ แท้จริงแล้วหยิงไป่อู่เป็นเหมือนปลาในสระที่เปลี่ยนเป็นมังกรหลังจากเผชิญลมและฝน

“ขออภัย ข้ามีอาจารย์แล้ว!”

หลังจากตกใจอยู่พักหนึ่งหยิงไป่อู่ก็ไม่ลังเลและปฏิเสธโดยตรง ในหัวใจของนาง ไม่ว่าชื่อเสียงของฟางอู๋จี๋จะยิ่งใหญ่เพียงใด เขาก็ด้อยกว่าซุนม่อ

ซุนม่อเป็นอาจารย์ที่เคารพนับถือที่ให้อนาคตแก่นาง!

“อืมม!”

ฟางอู๋จี๋ตอบอย่างใจเย็นโดยไม่รู้สึกว่าไม่มีความพอใจ อย่างไรก็ตาม ครูจาก สถาบันว่านเต้าที่มีความคล้ายคลึงกับเขาถึงเจ็ดส่วน ยืนอยู่ด้านข้างขณะที่เขาเยาะเย้ยอย่างเย็นชา

“เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าพลาดอะไรไป?”

ครูหนุ่มคนนี้ชื่อฟางอู๋อั้น และเขาเป็นน้องชายของฟางอู๋จี๋ ในหัวใจของเขา พี่ชายของเขาดีที่สุด พี่ชายของเขาเป็นแบบอย่างของเขา ในท้ายที่สุด เด็กสาวคนนี้ไม่ลังเลที่จะปฏิเสธข้อเสนอของพี่ชาย

(ไร้สาระจริงๆ รู้ไหม มีนักเรียนกี่คนที่อยากเข้าเป็นลูกศิษย์ของพี่ชายแต่ทำไม่ได้)

“ไม่ว่าข้าจะพลาดครูดีๆ สักกี่คน ข้าก็ไม่สนใจ ข้ามีสิ่งที่ดีที่สุดอยู่แล้ว!”

หยิงไป่อู่โต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้

ติง!

คะแนนความประทับใจจาก หยิงไป่อู่ +100  เป็นมิตร (800/1,000)

หลี่จื่อฉีเอามือแปะไปที่หน้าผากของนาง (ศิษย์น้องช่วยพูดให้ฉลาดกว่านี้หน่อยได้ไหม ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนหัวแข็ง แต่โลหะในหัวของเจ้าไม่หนาไปหน่อยหรือ?)

"โอหัง!"

ฟางอู๋อั้นพูดอย่างโกรธเคืองว่า

“เจ้าควรพูดกับอาจารย์เช่นนี้หรือ?”

หยิงไป่อู่ไม่สนใจฟางอู๋อั้น นางหันหลังและจากไป นางได้ขอโทษแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องอยู่นานเกินไป ในใจของนางนางขอโทษฟางอู๋จี๋ ไม่ใช่เพราะเขาเป็นครูผู้ยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงมาก แต่เป็นเพราะนางบอกว่าเขาน่าเกลียดและทำผิด ส่วนคนอื่นๆที่นี่ทำไมนางต้องสนใจว่าพวกเขาเป็นครูหรือไม่?

"เจ้า…"

ฟางอู๋อั้นยกมือขึ้นและในขณะที่เขากำลังเตรียมที่จะปล่อยรัศมีมหาคุรุของเขาเพื่อสอนบทเรียนให้กับนักเรียนที่หยาบคายคนนี้ ฟางอู๋จี๋ก็หยุดเขา

“ข้าขอถามหน่อยได้ไหมว่าใครเป็นครูส่วนตัวของเจ้า”

น้ำเสียงของฟางอู๋จี๋ไม่เร็วหรือช้า

“ซุนม่อ อาจารย์ซุนแห่งสถาบันจงโจว!”

หยิงไป่อู่ออกเสียงแต่ละคำอย่างชัดเจน

ฟางอู๋จี๋เหลือบมองไปทางซุนม่ออีกครั้ง ความอยากรู้เกี่ยวกับครูคนนี้ของเขาเริ่มมากขึ้น น่าประทับใจมากที่ซุนม่อสามารถเห็นความถนัดของหยิงไป่อู่ อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ยังถือว่าไม่มีอะไรมากในสายตาของฟางอู๋จี๋ สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือเมื่อเด็กสาวหัวแข็งคนนี้พูดชื่อ 'ซุนม่อ' น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความเคารพอย่างสูง

นี่หมายความว่าซุนม่อมีสถานะที่สูงมากในหัวใจของนาง

“ซุนม่อคือใคร? เจ้าเคยได้ยินเกี่ยวกับเขามาก่อนหรือไม่”

“มีครูเช่นนั้นในสถาบันจงโจวหรือไม่?”

“ตอนแรกข้าคิดว่านางจะพูดว่าอันซินฮุ่ย หรือจินมู่เจี๋ย?”

บรรดาอาจารย์ของสถาบันว่านเต้าต่างตกตะลึง ทุกคนรู้ว่าใครเป็นครูที่แข็งแกร่งที่สุดในค่ายของฝ่ายตรงข้าม ในที่สุดเมื่อพวกเขาได้ยินชื่อคนแปลกหน้าทุกคนก็ตกตะลึง

อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้ว่าซุนม่อเป็นใครหลังจากนั้นไม่นาน อาจารย์ของสถาบันจงโจวต่างจ้องมองไปที่ครูหนุ่ม

(เฮอะ เขาหล่อจริงๆ!)

“อาจารย์ซุน ลูกศิษย์ของท่านช่วยให้ท่านได้หน้าจริงๆ!”

โจวซานอี้ชูนิ้วโป้งขึ้น เมื่อเขามองเห็นจางเฉียนหลินจากมุมตา หัวใจของเขาก็เต้นเร็วขึ้นโดยไม่ตั้งใจในขณะที่เขาเต็มไปด้วยการตำหนิตนเอง เขาสังเกตเห็นว่าใบหน้าของจางเฉียนหลิน ตอนนี้ดำเหมือนกระทะ หัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะ และเขาก็เริ่มโทษตัวเองทันที

“อ๊า. ข้าเมา! ข้าเมาไปหน่อย! เพื่อสร้างความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นกับซุนม่อ ข้าลืมจางเฉียนหลินไปซะแล้ว”

โจวซานอี้รู้สึกหดหู่ใจ ข้าคุยอวดว่าข้าถนัดวางตัวเป็นกลาง ข้าจะลืมมันไปได้อย่างไร

จางเฉียนหลินจะสังเกตความคิดของโจวซานอี้ได้อย่างไร? ตอนนี้จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการเล่นงานซุนม่อจนตาย

(ทุกคนเป็นมหาคุรุ เจ้าต้องมีความสามารถอะไรถึงจะโดดเด่นขนาดนี้ เดี๋ยวก่อน เจ้ายังไม่ได้เป็นมหาคุรุเลย!)

“สุนัขเจ้าเล่ห์จอมวางแผน!”

จางเฉียนหลินสาปแช่งอย่างเมามันในใจ นักเรียนทั้งห้าสิบคนที่สามารถเลือกเข้าร่วมสำรวจทวีปทมิฬนี้ได้ ล้วนเป็นนักเรียนที่มีความสามารถดีที่สุด

จากประสบการณ์ที่ผ่านมา หากไม่มีอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด นักเรียนทั้งห้าสิบคนนี้ควรเป็นต้นกล้าที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดานักเรียนทั้งหมดในปีนี้ หากพวกเขารู้สึกขอบคุณสำหรับคำแนะนำของเขา แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ครูส่วนตัวก็ตาม ความสัมพันธ์นี้จะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อความทะเยอทะยานของเขาในการเป็นอาจารย์ใหญ่

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อนั้น 'ยอดเยี่ยม' อย่างแท้จริง เขาโยนรัศมีมหาคุรุออกไปโดยตรงและได้รับความประทับใจมากมาย

“ไร้ยางอาย!”

เมื่อเขาเห็นความเคารพในสายตาของนักเรียนในตอนนี้ จางเฉียนหลินโกรธมากจนรู้สึกปวดตับ (ซุนม่อ พ่อแม่ของเจ้าตั้งชื่อผิดให้เจ้าหรือเปล่า?  หมาดำซุนเหมาะกับเจ้ามากกว่าใช่ไหม?)

แท้จริงแล้ว เขาเป็นสุนัขเจ้าเล่ห์ที่มีหัวใจมืดดำ!

แต๊ง! แต๊ง! แต๊ง!

เมื่อถึงเวลา 9 โมงเช้า เสียงระฆังหนักๆ ก็ดังขึ้นทั่วจัตุรัสสาธารณะ ผู้ฝึกตนที่รออยู่ที่นี่ได้เคลื่อนย้ายไปที่ห้องโถงใหญ่ทันที

เสียงระฆังเหล่านี้แสดงถึงการเปิดใช้งานประตูเคลื่อนย้าย

"ไป!"

เถี่ยผูยืนขึ้นและเรียก

ทุกครั้งที่ประตูเคลื่อนย้ายนี้เปิดใช้งาน พลังปราณวิญญาณปริมาณมากจะถูกใช้ ดังนั้น มันจะเปิดใช้งานเพียงครั้งเดียวทุกๆ ห้าวัน หากมีคนพลาด พวกเขาสามารถรอได้เพียงห้าวันต่อมาสำหรับการเปิดใช้งานครั้งต่อไป

เมื่อฟางอู๋อั้นจากไป เขาจ้องซุนม่อด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นมิตร (หืม หลังจากเข้าสู่ทวีปทมิฬ ข้าต้องการดูว่าเจ้ามีความสามารถอะไรกันแน่)

“ทำไมผายหยวนหลี่ยังไม่มาอีก”

หลี่จื่อฉีหยิบนาฬิกาพกของนางออกมา (คนนี้ที่ไม่ตรงต่อเวลากลายเป็นมหาคุรุได้อย่างไร)

“ไปรอที่ห้องโถงใหญ่กันก่อน”

จินมู่เจี๋ยสั่ง

นางเคยได้ยินอันซินฮุ่ยบอกว่าสำหรับการเดินทางไปยังทวีปทมิฬครั้งนี้ มีโอกาส 80 - 90% ที่สถาบันว่านเต้าจะทำอะไรกับพวกเขา การปรากฏตัวของฟางอู๋จี๋ดูเหมือนจะพิสูจน์จุดนี้

อันซินฮุ่ยตั้งผายหยวนลี่เป็นรองหัวหน้ากลุ่มเพราะนางต้องการพึ่งพาความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเขาเพื่อข่มขวัญศัตรูของพวกเขา แต่ถึงแม้ผายหยวนลี่จะไม่มาถึง จินมู่เจี๋ยก็ไม่รังเกียจ

“อาจารย์จินขอโทษ ข้ามาสาย!”

ผายหยวนลี่ถือดาบอยู่ในมือ ด้านหลังของดาบคอนอยู่บนไหล่ของเขา อีกมือหนึ่งของเขาถือทังฮูลูและเขาก็กินอย่างมีความสุข

“ทำไมอาจารย์คนนี้ถึงรู้สึกไม่น่าจริงจังนัก?”

ลู่จื่อรั่วป้องปากของนางกระซิบกับหยิงไป่อู่

สาวหัวแข็งเหลือบมองสาวมะละกอ (หืม ยังอยากให้ข้าเสียหน้าอยู่เหรอ อย่าคิดมากเลย!)

“เขาดูมีพลังมาก”

ซวนหยวนพ่อเลียริมฝีปากของเขา เขารู้สึกอยากต่อสู้กับครูคนนี้จริงๆ!

"ไปกันเถอะ!"

แม้ว่าจินมู่เจี๋ยจะไม่พอใจที่ผายหยวนลี่มาสาย แต่เขายังคงเป็นมหาคุรุระดับ 2 ดาว นางไม่สามารถตำหนิเขาต่อหน้านักเรียนและครูได้ สำหรับความไม่พอใจของนาง นางทำได้แค่อดกลั้นไว้

“ไปกันได้ ข้าต้องบอกพวกเจ้าว่าทวีปทมิฬนั้นอันตรายมาก แม้แต่หญ้าป่าที่เติบโตด้านข้างอาจฆ่าเจ้าได้ถ้าพวกเจ้าไม่ระวัง”

ผายหยวนลี่เดินไปหานักเรียนชายและตบไหล่ของเขา

“อยากกินไหม?”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ขยับขนมทังฮูลูไปจ่อที่ริมฝีปากของนักเรียนชาย

“เอ๊ะ!”

ร่างกายของนักเรียนเริ่มแข็งทื่อขณะที่เขาหลั่งเหงื่อออกมาก (จะตอบยังไงดี กินก็ไม่ควร  แต่ถ้าไม่ทำ อาจารย์จะรู้สึกว่าไม่เห็นแก่หน้าเขาหรือเปล่า?)

“เฮอะ ถ้าเจ้าไม่กินตอนนี้ พวกเจ้าจะกินไม่ได้แม้ว่าเจ้าต้องการกินในช่วงสองสามวันแรก!”

ผายหยวนลี่หยอกล้อ

นักเรียนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เพราะผายหยวนลี่มาสาย แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้หงุดหงิดเลยพวกเขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว

นักเรียนกลัวครูที่เคร่งครัดมากที่สุด

“อาจารย์ผาย ดาบของท่านสวยมาก!”

นักเรียนอุทานด้วยความชื่นชม

อันที่จริงผายหยวนลี่ใช้ดาบตรงและกว้างสองนิ้ว แม้ว่าจะมองไม่เห็นด้ามดาบ แต่ภาพของเมฆที่กลมกลืนกันที่ทำจากทองคำสามารถเห็นสลักอยู่บนฝัก

ดาบดูงดงามและสวยงามอย่างแท้จริง!

"ฮ่า ฮ่า!"

ผายหยวนลี่หัวเราะ ทันใดนั้นเขาก็หันหน้าไปเหลือบมองซวนหยวนพ่อ

“เฮ้ เจ้าตัวสูงถือหอก หยุดมองข้าด้วยสายตาท้าทายว่า 'ข้าอยากต่อสู้' ในสายตาของเจ้า ข้าเกรงว่าข้าอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้และจะทุบเจ้าให้ตาย!”

แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะหยอกล้อ แต่ผายหยวนลี่ก็แสดงรังสีฆ่าฟันในทันที ทำให้นักเรียนที่นี่ซึ่งกำลังดูอยู่ด้วยความตื่นเต้น รู้สึกทันทีว่ากล้ามเนื้อของพวกเขาเกร็งขณะที่หลังของพวกเขาเย็นเยียบ

ความรู้สึกนี้ราวกับมีดาบมากดจ่อที่คอของท่าน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนชายที่กล่าวว่าดาบนั้นสวยงามก่อนหน้านี้ เขากลัวจนเกือบปัสสาวะราดรดกางเกง เขารู้สึกเสียใจที่พูดมากก่อนหน้านี้

“ข้าชื่อซวนหยวนพ่อ ไม่ใช่'คนตัวสูง'!”

ซวนหยวนพ่อจ้องไปที่ผายหยวนลี่โดยตรง และสัมผัสกับหอกของเขาอย่างสนิทสนมคุ้นเคย

“หอกของข้ายังมีชื่อ…เจ้าเงินเย็น มันบอกว่าต้องการต่อสู้กับดาบยาวของท่านจริงๆ”

“เจ้าเงินเย็นคืออะไร”

อย่าว่าแต่นักเรียนเลย แม้แต่ครูก็ยังตกตะลึง ในฐานะเพื่อนร่วมงาน พวกเขารู้จักบุคลิกของผายหยวนลี่

บุรุษคนนี้เจ้าอารมณ์มาก เมื่อเขาพูดจาดีๆ เขาจะปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนสหายและล้อเล่นกับเจ้าได้ทุกเรื่องภายใต้แสงแดด แต่เมื่อเขาโกรธ เขาถึงกับฟันดาบใส่สหายที่ดีของเขาด้วยซ้ำ

ว่ากันว่านี่เป็นเพราะเขาฝึกฝนวิชาดาบวิญญาณสลาย ส่งผลให้วิญญาณของเขาได้รับบาดเจ็บ พูดง่ายๆ เขาก็มีอาการทางจิตเล็กน้อย

บางครั้ง เขาก็คงจะเสียใจมากเช่นกัน ถ้าเขาฟันใครซักคน แต่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้!

“เขาจะต่อยเขาไหม”

จางเฉียนหลินจ้องที่ซุนม่อด้วยความตื่นเต้น

 

(1) ทังฮูลู่ – ขนมจีนน้ำตาล