บทที่ 231 รางวัลความสำเร็จ กอบกู้อนาคตนักเรียน!

บทที่ 231 รางวัลความสำเร็จ กอบกู้อนาคตนักเรียน!

“อะไรกันเนี่ย 'มหัศจรรย์เกินไป'”

ถานลู่รู้สึกกังวลจนทนไม่ไหว แต่ไม่กล้าถาม

“อาจารย์โจว?”

 

เมื่อตู้เสี่ยวเห็นว่าโจวซานอี้หลงอยู่ในความคิด นางรีบกระตุ้นเขา

โจวซานอี้เป็นหมอในหมู่อาจารย์ การประเมินของเขามีน้ำหนักมากที่สุด

“โอ้ ข้ากำลังบอกว่าข้อเท้าของเจ้าหายดีแล้ว ดูคล้ายกับไม่เคยเจ็บมาก่อน!”

โจวซานอี้เปล่งเสียง 'จุ๊ จุ๊' พึมพำไม่หยุด

“นี่มันลึกลับเกินไปแล้ว! มันลึกลับเกินไป!”

"จริงๆ?"

ถานลู่แสดงออกอย่างกระวนกระวายใจและลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว

"เจ้า…"

ด้วยสัญชาตญาณของหมอ โจวซานอี้เอื้อมมือไปห้ามถานลู่ เขาเกือบจะตะโกนออกมาว่า 'เจ้าอยากเป็นคนพิการไหม' แต่ทำได้ครึ่งทางเท่านั้นเขาก็หยุด

เป็นเพราะการรักษาของซุนม่อนั้นสมบูรณ์แบบเกินไป

ถานลู่ออกแรงทั้งสองขาและกระโดดขึ้นเหมือนกระต่าย เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ความเจ็บปวดของเขาไม่เพียงลดลงเท่านั้น แต่ยังไม่รู้สึกไม่สบายอีกด้วย

ตุ้บ!

ถานลู่คุกเข่าลง

“อาจารย์ซุน ขอบคุณ!”

ถานลู่โค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง เมื่อข้อเท้าของเขาถูกทับก่อนหน้านี้ ไม่เพียงแต่จะเจ็บเท่านั้น แต่ยังรู้สึกชาอีกด้วย เขาไม่กล้าขยับเลยและค่อยๆ สูญเสียความรู้สึกที่ข้อเท้าของเขา อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ฟื้นตัวเร็วมาก

 “ลุกขึ้นเร็วอย่าเคลื่อนไหวไม่ยั้งคิดอีกต่อไป เจ้ายังคงต้องพักผ่อนและพักฟื้น”

ซุนม่อช่วยประคองถานลู่ขึ้น

“อาจารย์ ข้า… ข้ายังสามารถเข้าร่วมการแข่งขันรวมได้หรือไม่”

ถานลู่น้ำตาไหลเมื่อเขามองไปที่ซุนม่อด้วยอารมณ์พลุกพล่าน ราวกับว่าซุนม่อเป็นผู้ช่วยให้รอดของเขา

"แน่นอนเจ้าสามารถ. เจ้าสามารถฝึกฝนต่อไปได้ภายในไม่เกินหนึ่งสัปดาห์”

ซุนม่อหัวเราะเบาๆ

“นั่นเยี่ยมมาก!”

ถานลู่ร้องไห้ด้วยความดีใจ เขาคิดว่าชีวิตของเขาจะจบลง แต่อาจารย์ซุนได้ก้าวออกมาช่วยชีวิตเขา

ใช่ แม้ว่าเขาจะแพ้ในครั้งนี้ ตราบใดที่เขายังมีส่วนร่วมในการแข่งขันรวม เขาก็มีโอกาสที่จะทำให้ทุกคนประหลาดใจด้วยผลงานของเขา

ติง!

คะแนนความประทับใจจากถานลู่ +300 การเชื่อมต่ออันทรงเกียรติเริ่มต้นขึ้น กระชับมิตร (300/1,000)

“อาจารย์คะ เชิญดื่มน้ำ”

หลี่จื่อฉียื่นขวดให้เขา นางต้องการนวดไหล่ให้ซุนม่อเพื่อช่วยให้เขาผ่อนคลายเล็กน้อย แต่กู้ซิ่วสวินเร็วกว่านาง

“เจ้ารู้สึกไม่สบายบ้างไหม?”

กู้ซิ่วสวินถามเบาๆ

"ข้าสบายดี  เป็นเพียงว่าข้าได้หมดพลังปราณไปบ้างแล้ว!”

หากเป็นคนอื่นที่ต้องนั่งยองๆ นวดข้อเท้าของนักเรียนเป็นเวลาสี่ชั่วโมง พวกเขาจะมีอาการเจ็บหลังส่วนล่าง ปวดขา และเป็นตะคริวอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเรื่องเดียวกันนี้ใช้กับซุนม่อไม่ได้

นี่คือพลังของผู้ฝึกฝนตน

เมื่อได้ยินเช่นนั้นถานลู่ก็มองข้ามไป เขาสังเกตเห็นว่าซุนม่อเหนื่อยมาก แม้ว่าหลี่จื่อฉี ได้เช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาแล้ว แต่ชุดอาจารย์ของเขาเปียกโชกไปหมดจนสามารถบีบน้ำออกได้ นอกจากนี้ใบหน้าของซุนม่อยังซีดอย่างน่ากลัว

"อาจารย์!"

น้ำตาของถานลู่ซึ่งเพิ่งหยุดไหลลงมาอีกครั้ง เขารู้สึกผิดมาก แต่ในขณะเดียวกันก็มีความสุขเล็กน้อย เขาเป็นเด็กฉลาดและรู้จากการแสดงออกของโจวซานอี้ว่าคนหลังไม่สามารถรักษาข้อเท้าของเขาได้ หากครั้งนี้ไม่ใช่เพราะหัตถ์จับมังกรโบราณของซุนม่อ เขาอาจจะต้องนอนบนเตียงเป็นเวลาครึ่งปี ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเขาจะหายดีแล้ว ก็อาจมีผลข้างเคียง

“เป็นโชคดีจริงๆ ที่ข้าสามารถมาที่สถาบันจงโจวและพบอาจารย์ซุนได้”

ถานลู่รู้สึกมีอารมณ์มาก

ดิง!

คะแนนความประทับใจจากถานลู่ +500 เป็นมิตร (800/1,000)

ซุนม่อยิ้มเมื่อได้ยินการแจ้งเตือน สิ่งนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าถานลู่เป็นนักเรียนที่รู้ถึงความสำคัญของความกตัญญู ความพยายามของเขาในการรักษาเขาด้วยพลังปราณและพลังงานจำนวนมากนั้นไม่สูญเปล่า

“อาจารย์ซุน ถานลู่ เจ้าทั้งสองรีบไปพักผ่อนเถอะ!”

จินมู่เจี๋ยสั่ง นางวางแผนที่จะปล่อยให้คนอื่นๆ ไปที่ชายขอบของพื้นที่น้ำพุร้อนเพื่อตั้งค่าย เนื่องจากพวกเขาแพ้ในการแข่งขัน พวกเขาจึงต้องยอมรับ

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อและถานลู่เป็นข้อยกเว้น

ติง!

“ยินดีด้วย ความสัมพันธ์อันทรงเกียรติของเจ้ากับถานลู่ ได้รับการยกระดับให้เป็นมิตรและได้รับความขอบคุณจากใจจริง เจ้าจะได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติทองแดงหนึ่งกล่อง”

“ยินดีด้วย เจ้าได้บรรลุผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน 'กอบกู้อนาคตของนักเรียน' สำเร็จแล้ว ได้รับรางวัลเป็นกล่องสมบัติเหล็กดำหนึ่งกล่อง โปรดติดตามการทำงานให้ดี."

หีบสมบัติสองกล่องที่ส่องประกายด้วยแสงที่แตกต่างกันตกลงมาต่อหน้าซุนม่อ

ซุนม่อแตะศีรษะของลู่จื่อรั่ว และเปิดหีบสมบัติเหล็กดำก่อน

ถุงยาเสริมความงามจากน้ำแร่ที่ส่องประกายด้วยแสงสีครีมลอยอยู่อย่างเงียบๆ ต่อหน้าเขา มีกลิ่นจางๆ ลอยมาในอากาศ

“สวยมาก!”

ซุนม่อปล่อย ‘ฮึ' ออกมา เขาสงสัยว่าคนสวยที่เรียกมาจะสวยหรือไม่

จากนั้นกล่องสมบัติทองแดงก็เปิดออกเช่นกัน มันกลายเป็นหนังสือทักษะสำหรับ 'พืชสองร้อยชนิดจากทวีปทมิฬ' ซุนม่อรู้สึกปลาบปลื้มใจ ความพยายามของเขาไม่ได้สูญเปล่า

กลุ่มเริ่มเคลื่อนย้ายไปยังบริเวณรอบนอกของพื้นที่บ่อน้ำพุร้อน หลี่จื่อฉียืนยันที่จะดูแลซุนม่อและรั้งอยู่ข้างหลังเช่นกัน

เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ ซุนม่อจึงตัดสินใจให้ศิษย์ทั้งหกคนอยู่ข้างเขา เขาวางแผนที่จะให้บริการนวดทั้งชุดแก่พวกเขา เขาไม่ลืมภารกิจที่ระบบออกให้ซึ่งเขาต้องการเพื่อช่วยพวกเขาทั้งหมดฝ่าฟันไปเพียงครั้งเดียวก่อนการเดินทางครั้งนี้จะสิ้นสุดลง

เมื่อจินมู่เจี๋ยนำกลุ่มออกไป พื้นที่ตั้งค่ายที่ถูกทิ้งร้างแห่งนี้ก็รกร้างในทันที

“ซวนหยวนพ่อ ถานไถ ไปเก็บฟืน ไป่อู่และเจียงเหลิ่ง เจ้าสองคนจะต้องรับผิดชอบในการทำอาหาร”

หลี่จื่อฉียืนท้าวสะเอวขณะที่นางมอบหมายงานต่างๆ ชัดเจนเป็นระเบียบสมศักดิ์ฐานะของศิษย์พี่ใหญ่

ซุนม่อไม่มีอะไรทำ เขาแค่นอนอยู่ในกระโจมแล้วหยิบหนังสือทักษะออกมาเรียนรู้ เขาต้องการที่จะจดจำมันในขณะที่ความทรงจำของเขายังสดอยู่ อย่างไรก็ตาม การแจ้งเตือนว่าเขาได้รับคะแนนความประทับใจเป็นครั้งคราวส่งเสียงเตือน

ล้วนมาจากลูกศิษย์ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้ยินข่าวว่าซุนม่อรักษาอาการของถานลู่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ฤดูใบไม้ร่วงในทวีปทมิฬมีอากาศหนาวเย็นเล็กน้อย และในตอนกลางคืน แผ่นดินส่องแสงเย็นยะเยือกภายใต้แสงจันทร์

“ไป่อู่ ต่อไปตาเจ้า!”

ลู่จื่อรั่วออกมาจากกระโจมด้วยใบหน้าแดงก่ำและแจ้งหยิงไป่อู่

“อืม!”

เด็กสาวที่ดื้อรั้นเข้ามาและได้กลิ่นแปลกๆ ที่ทำให้นางรู้สึกกระปรี้กระเปร่า

กางผ้าห่มในกระโจม และมีกล่องอาหารกลางวันเล็กๆ อยู่ข้างๆ ซึ่งเต็มไปด้วยน้ำมันวาฬโบราณเจือจาง แม้ว่าหยิงไป่อู่จะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความรู้ทั่วไปในโลกการฝึกฝน แต่นางก็รู้ว่าสิ่งนี้มีราคาแพงมาก หลี่จื่อฉีเคยกล่าวไว้ว่ามีแต่ความต้องการ แต่ไม่มีขาย

“อาจารย์ดีกับเรามาก!”

หยิงไป่อู่คิดและเปลี่ยนเสื้อผ้าของนาง

 “ท่านอาจารย์ ข้าพร้อมแล้ว!”

หลังจากพูดเช่นนี้ แม้แต่เด็กสาวที่ดื้อรั้นก็ยังรู้สึกอายและหน้าแดงเล็กน้อย เป็นเพราะชุดนวดนั้นสั้นและเผยให้เห็นผิวที่เปลือยเปล่าของนางมากเกินไป

ซุนม่อเข้ามาและเห็นว่าหยิงไป่หวู่นอนอยู่ที่นั่นแล้ว เขาไม่ได้พูดอะไรและเริ่มนวดให้นางหลังจากเทน้ำมันวาฬโบราณลงบนมือของเขา

บูม!

หลังจากนั้นไม่นานพลังปราณวิญญาณในร่างกายของซุนม่อก็พุ่งออกมาและจินนี่ก็ปรากฏตัวอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิง เขาก็ถ่มน้ำลายออกมาและกอดอกกอดอกมองดูอย่างเย็นชา

“นี่เป็นการเลือกปฏิบัติทางเพศหรือเปล่า?”

ซุนม่อสงสัยว่ามีวิธีที่จะใช้ความรุนแรงเพื่อให้จินนี่ยอมจำนนหรือไม่

ราวกับว่าเจ้ายักษ์ในตะเกียงสามารถเดาได้ว่าซุนม่อกำลังคิดอะไรอยู่ เขาหัวเราะอย่างเย็นชาทันที หลังจากนั้นเขางอแขนทั้งสองข้างขึ้นเพื่อแสดงกล้ามลูกหนูและเขย่ากล้ามเนื้อหน้าอก

รัศมีนวลแผ่ซ่านไปทั่วกระโจมทันที

"ข้าผิดไปแล้ว เมื่อข้ากลับไป ข้าจะทำสบู่ที่มีกลิ่นหอมให้เจ้า ท้ายที่สุดแล้ว เจ้าเป็นผู้ที่โดดเด่นที่สุดเมื่อเจ้าไปโรงอาบน้ำ”

ซุนม่อล้อเล่น แต่มือของเขาไม่หยุดเคลื่อนไหว เขาใช้เทคนิคสร้างกล้ามเนื้อ และเคล็ดกระตุ้นโลหิตอย่างพิถีพิถันกับหยิงไป่อู่ จากนั้นเขาก็ใช้เคล็ดการจัดกระดูกเพื่อแก้ไขกระดูกของนาง

“ไป่อู่ ต่อไปกินเนื้อให้มากขึ้นและดื่มน้ำซุปกระดูกให้มากขึ้น”

ซุนม่อสั่ง

หยิงไป่อู่ทำงานตั้งแต่นางอายุหกหรือเจ็ดขวบ เนื่องจากงานที่นางทำนั้นเป็นงานที่หนักหน่วง การทำร้ายกระดูกของนางจึงค่อนข้างร้ายแรง

ยิ่งกว่านั้นนางไม่ได้กินอิ่มและมักจะหิว สิ่งนี้ทำให้นางมีภาวะทุโภชนาการด้วย

เนื่องจากนางสามารถพึ่งพาการเรียนรู้ด้วยตนเองเพื่อไปถึงระดับที่สองของขอบเขตการปรับสภาพกายด้วยสภาพที่แย่มาก ความถนัดและร่างกายของนางก็ดีมากจนทำให้คนอื่นอิจฉา

“อืม!”

หยิงไป่อู่กัดริมฝีปากของนางและตอบกลับสั้นๆ จากช่องว่างของฟันของนาง นางไม่กล้าเปิดปากตอบตามปกติเพราะมันเจ็บปวดเกินไป หากนางทำเช่นนั้น นางคงจะอดกลั้นร้องไห้ไม่ได้อย่างแน่นอน

เด็กสาวหัวดื้อไม่ยอมให้อาจารย์คิดว่านางเป็นเด็กเอาแต่ใจ

“ถ้ามันเจ็บก็แค่ร้องออกมา ทุกอย่างปกติดี!"

ซุนม่อปลอบโยนนาง

“มะ… ไม่เจ็บ!”

หยิงไป่อู่ รู้สึกราวกับว่านางกำลังจะถูกบดขยี้เหงื่อเย็นเยียบ ไหลลงมาจากหน้าผากของนาง

“ข้าจะใช้เคล็ดการจัดกระดูกเพื่อฟื้นฟูกระดูกที่เสียหายทั้งหมดของเจ้า มันจะเจ็บ แต่หลังจากที่เจ้าหายดีแล้ว เจ้าจะไม่รู้สึกว่าทนไม่ได้อีกเมื่อเจ้าได้รับการนวดในอนาคต”

ซุนม่ออธิบาย

ติง!

คะแนนความประทับใจจากหยิงไป่อู่ +100 ความคารวะ (1,400/10,000)

หยิงไป่อู่ไม่ได้พูดอะไร แต่คะแนนความประทับใจที่นางมอบให้แสดงให้เห็นอารมณ์ปัจจุบันของนาง หลังจากที่ได้เห็นว่าซุนม่อปฏิบัติต่อถานลู่อย่างไรก่อนหน้านี้ นางจึงเข้าใจได้ชัดเจนว่าเคล็ดการจัดกระดูกนั้นทรงพลังเพียงใด นี่คือหัตถ์เทวะ คำพูดนี้ไม่ใช่คำอธิบาย ไม่ใช่คำชมหรือคำพูดที่สุภาพ นางรู้สึกว่านี่เป็นมือคู่ที่น่าทึ่งที่มีเพียงเทพเจ้าเท่านั้นที่คู่ควร

“มันดีเหลือเกินที่ได้เรียนภายใต้อาจารย์”

ดวงตาของหยิงไป่อู่เปียกโชกและน้ำตาก็ไหลริน นางรีบเอาหัวซุกหมอน ไม่อยากให้อาจารย์เห็นด้านที่อ่อนแอของนาง

เด็กสาวปากแข็งเกลียดการร้องไห้มากที่สุด เป็นเพราะนางรู้ตั้งแต่อายุยังน้อยว่าน้ำตาไม่สามารถแก้ปัญหาได้ มันจะทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเจ้าอ่อนแอและเป็นคนเอาแต่ใจ ดังนั้น เมื่อหยิงไป่อู่ต่อสู้กับพวกอันธพาลตามท้องถนน นางไม่เคยร้องไห้เลยแม้ว่านางจะมีเลือดออกมากก็ตาม

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่รู้จักอาจารย์ของนาง นางร้องไห้มาหลายครั้งแล้ว

หยิงไป่อู่เลียริมฝีปากของนาง รสชาติของน้ำตาเหล่านี้ก็ไม่เลวเช่นกัน!

ลู่จื่อรั่วหมอบอยู่ข้างกองไฟกอดเข่าของนางด้วยแขนขวาขณะที่จับกิ่งไม้ด้วยมือซ้าย นางแหย่ไฟอย่างไม่ใส่ใจ แต่ตาของนางจับจ้องไปที่กระโจม

“อาจารย์ดีกับไป่อู่!”

ลู่จื่อรั่วไม่รู้สึกอิจฉา นางแค่รู้สึกว่านางไร้ประโยชน์จริงๆ หากความสามารถของนางดีขึ้นเล็กน้อย นางก็จะสามารถสร้างเกียรติให้แก่อาจารย์ของนางได้

“ความเสียหายของร่างกายของไป่อู่นั้นรุนแรงมาก ดังนั้นเวลาในการนวดจึงจะนานขึ้น อาจารย์ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน”

ขณะที่หลี่จื่อฉีพูด นางแอบสังเกตการแสดงออกของทุกคนถานไถอวี่ถังเป็นคนที่นางให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

"มันน่าเบื่อ ข้าหวังว่าข้าจะได้ต่อสู้!”

ซวนหยวนพ่อมองไปที่กระโจมของถานลู่

“เฮ้ อย่ามาทำบ้าๆ นะ!”

หลี่จื่อฉีเตือน (อาจารย์เคยลำบากมากในการรักษาเขา ถ้าเจ้าจะทำให้เขาพิการ เราจะไม่รบกวนอาจารย์อีกหรือ?)

“เจียงเหลิ่ง ทำไมเราไม่ลองกันสักรอบล่ะ?”

ซวนหยวนพ่อมองไปที่เจียงเหลิ่งที่มีใบหน้าไร้อารมณ์เหมือนคนตาย เมื่อแสงจากไฟส่องมาที่เขา เขาดูน่ากลัวเล็กน้อย

เจียงเหลิ่งกำลังจะส่ายหน้าและปฏิเสธเมื่อหูของเขากระตุก เขามองไปในทิศทางสิบนาฬิกา

“ไอ้นั่นมันมาอีกแล้ว!”

คอของลู่จื่อรั่วหดกลับ และนางเตือนพวกเขาในขณะที่แสดงท่าทางกระวนกระวาย

ซวนหยวนพ่อเลิกคิ้วคว้าหอกเงินของเขา แล้วกระโจนเข้าหาบริเวณหินที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ในทิศทางสิบนาฬิกา

“ซวนหยวนพ่อ กลับมานี่!”

หลี่จื่อฉีตะโกนขึ้น

“อย่าประมาท เจียงเหลิ่งหยุดเขา!”