บทที่ 234 น้ำตกพันฟุต ปลาแมนดารินอวบอ้วน
ซุนม่อโบกมือไม่สนใจ
“ซวนหยวนพ่อ เจ้าจะทำหน้าที่กลางคืน พวกที่เหลือไปพักผ่อนก่อนเถอะ!”
หลังจากพูดอย่างนั้น ซุนม่อก็ลุกขึ้นและกลับไปที่กระโจมของเขา
ถานลู่เงยหน้าขึ้นหลังจากที่ซุนม่อจากไป เขายังคงดูเคอะเขิน ถ้าซุนม่อตำหนิเขา เขาจะรู้สึกดีขึ้น อย่างไรก็ตาม ยิ่งซุนม่อเป็นคนใจกว้างมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาใจแคบและรู้สึกแย่กว่าเดิม
“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
ถานไถอวี่ถังมองไปที่ถานลู่ และรู้สึกอยากจะถามเขาว่า (เจ้าเป็นคนโง่เหรอ? เจ้ากำลังยอมทิ้งวิชาหอกที่สืบทอดมาจากตระกูลของเจ้าเพราะซุนม่อบอกว่าเจ้าไม่เหมาะกับมัน?)
“ไม่มีข้อผิดพลาด อาจารย์ซุนช่างน่าทึ่งจริงๆ!”
ถานลู่มองไปทางถานไถอวี่ถัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์
“ข้าอิจฉาพวกเจ้าจริงๆ ที่สามารถเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวของอาจารย์ได้!”
ถานลู่ถอนหายใจแล้วหันหลังกลับ ซุนม่อไม่ได้รับเขาไว้ นี่หมายความว่าพรสวรรค์และความถนัดของเขาไม่สามารถดึงดูดเขาได้
“……”
ถานไถอวี่ถังพูดไม่ออก นี่คือสิ่งที่ควรค่าแก่การอิจฉาหรือไม่? เขายอมรับว่าหัตถ์เทวะของซุนม่อนั้นน่าทึ่งมาก แต่นอกเหนือจากนั้น แต่นอกเหนือจากนั้นไม่มีอะไรที่จะได้รับใช่ไหม?
“เป็นความจริงที่อาจารย์น่าทึ่ง!”
ซวนหยวนพ่อพยักหน้า เขานึกถึงคำสอนของซุนม่อเกี่ยวกับวิชาฝึกปรือของเขาและการเป็นคน
“จำเป็นต้องสงสัยเรื่องนี้ด้วยหรือ? มันแน่อยู่แล้ว!”
ลู่จื่อรั่วพยักหน้าด้วยความมั่นใจ (การตัดสินของถานลู่นี้ก็ไม่เลว ข้าควรไปขออาจารย์ให้รับเขาเป็นลูกศิษย์ของเขาดีไหม?)
หยิงไป่อู่ไม่ได้พูดอะไร แค่เพียงให้คะแนนความประทับใจที่ดี นับเป็นโชคดีที่สุดของนางจริงๆ ที่ได้เรียนภายใต้การสั่งสอนของซุนม่อ
“เอาล่ะ ทุกคนไปนอนได้แล้ว!”
หลี่จื่อฉีปรบมือให้ทุกคนพักผ่อน แม้ว่านางจะยังไม่แก่ แต่นางก็ทำสิ่งต่างๆ อย่างเป็นระเบียบที่เป็นอุปนิสัยของศิษย์พี่ใหญ่
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นซุนม่อได้นำนักเรียนไปรวมกับคนอื่นๆในกลุ่ม จากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางและเดินทางต่อไปในส่วนลึกของหุบเขาลมวิญญาณ
หลังจากพักผ่อนไปหนึ่งคืน เท้าของถานลู่ ก็ไม่เจ็บอีกต่อไปแล้ว อย่างไรก็ตาม จินมู่เจี๋ยยังคงกังวลและวางแผนที่จะปล่อยให้เขาอยู่ในพื้นที่น้ำพุร้อน
เป็นเพราะการเดินทางที่เหลือกำลังจะกลายเป็นอันตราย พวกเขาจะต้องต่อสู้
“ท่านอาจารย์ ข้าขอไปต่อ
ถานลู่อ้อนวอนและกระโดดขึ้นเล็กน้อย
“ข้าฟื้นแล้วจริงๆ ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามอาจารย์ซุนได้”
ในไม่ช้าซุนม่อก็ถูกเรียกตัวไป หลังจากทราบสาเหตุแล้ว เขาบอกว่าไม่มีปัญหาสำหรับถานลู่ที่จะไปกับพวกเขา
“อาจารย์ซุน กลุ่มจะเผชิญกับการต่อสู้จากนี้ไป ความเข้มข้นอาจไม่สูง แต่ทุกคนจะต้องมีส่วนร่วมอย่างแน่นอน ถ้ามันทำให้อาการบาดเจ็บที่ขาของถานลู่แย่ลงและส่งผลต่ออนาคตของเขา เจ้าจะต้องรับผิดชอบ”
น้ำเสียงของจินมู่เจี๋ยจริงจังขึ้น นางกำลังเตือนซุนม่อไม่ให้สัญญาโดยประมาท ไม่เช่นนั้น หากเกิดอะไรขึ้นกับถานลู่ จางเฉียนหลินจะจับประเด็นนี้และทำให้การตัดสินที่ผิดนี้กลายเป็นความอัปยศตลอดชีวิตของซุนม่อ
ซุนม่อมองไปทางถานลู่
"อาจารย์!"
ตาของถานลู่จ้องมองด้วยสายตาที่อ้อนวอน หากเขาหยุดอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันโรงเรียนรวมได้อย่างแน่นอน
“ข้ารับประกันได้ ปล่อยให้เขาไปต่อ!”
ซุนม่อไม่ต้องการให้นักเรียนสูญเสียความหวัง
“ก็ได้ แต่ข้าต้องการให้อาจารย์โจวตรวจสอบอีกครั้ง”
จินมู่เจี๋ยเป็นครูที่จริงจังและมีความรับผิดชอบ นางจะไม่เพียงแค่ฟังมุมมองด้านเดียวของซุนม่อ
โจวซานอี้ถูกเรียกตัวมา เขาทำการตรวจร่างกายอย่างจริงจัง โดยใช้เวลากว่าสิบนาที
สิ่งนี้ทำให้ถานลู่รู้สึกไม่มั่นคงอีกครั้ง
“มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า?”
อี้เจียหมินที่กำลังดูเรื่องนี้รู้สึกมีความสุขมาก เขาหวังว่าจะเห็นซุนม่อผิดหวังกับโชคของเขา
“อาจารย์โจว?”
จินมู่เจี๋ยขมวดคิ้ว
“ก็ได้ ไม่มีปัญหา! ไม่มีปัญหา!"
โจวซานอี้วางเท้าของถานลู่ แต่เขาเพิ่งยืนขึ้นและก้าวไปสองสามก้าวเมื่อไม่สามารถยึดมันไว้ได้และนั่งลงอีกครั้ง
“อย่าขยับ ข้าจะตรวจดูให้มากอีกหน่อย!"
“…”
ถานลู่ รู้สึกอยากจะร้องไห้ (ไม่มีปัญหาอะไร ทำไมยังตรวจอยู่นั่นแหละ มันสนุกไหมที่ทำให้ข้ากลัว?)
“นี่มันน่าทึ่งเกินไป กระดูกของเขาฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ได้อย่างไร? แม้แต่อาการบวมก็ลดลง นี่มันน่าทึ่งเกินไปแล้ว”
โจวซานอี้ดูประหลาดใจ
“หลังจากคืนหนึ่งข้อเท้าของเขาไม่ต่างไปจากคนปกติมากนัก ถ้าไม่ใช่เพราะข้าเห็นกับตาตัวเองเมื่อวาน ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อวานนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ถานลู่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ริมฝีปากของอี้เจียหมินกระตุก รู้สึกไม่พอใจ
“คนผู้นี้ มันต้องตาย!”
เมื่อเห็นว่านักเรียนที่อยู่รอบๆ ต่างก็มองซุนม่อด้วยสายตาชื่นชม จางเฉียนหลินรู้สึกอิจฉามากยิ่งขึ้น
ติง!
“ยินดีด้วย เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจรวม +1,206 คะแนน”
กลุ่มเริ่มออกเดินทาง วันต่อจากนี้จะไม่ใช่เรื่องง่าย เป็นเพราะเมื่อพวกเขาเข้าไปในหุบเขาลึก ไม่เพียงแต่จำนวนลมวิญญาณจะเพิ่มขึ้นเท่านั้น แต่พวกมันก็จะแข็งแกร่งขึ้นด้วย
แน่นอน คำถามที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นกระแสปราณวิญญาณที่ผันผวน ความผันผวนส่งผลกระทบต่อผู้ฝึกปรือโดยตรง ทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง
นักเรียนบางคนเริ่มมีอาการคลื่นไส้และเวียนศีรษะ บางรายมีผลรุนแรงถึงขั้นมีเลือดออกใต้ผิวหนัง
“ถ้าพวกเจ้าทนไม่ไหวก็บอกข้า อย่าพยายามปิดบัง!”
ทุกครั้งจินมู่เจี๋ยจะพูดคำนี้ซ้ำๆ กัน
ปฏิกิริยาเหล่านี้ล้วนเกี่ยวข้องกับการแพ้ความดันวิญญาณ ในกรณีที่ร้ายแรงกว่านั้น พวกเขาอาจตายได้
“พวกเจ้าสบายดีไหม” ทุ
ทุกคืนซุนม่อจะต้องนวดและตรวจสุขภาพนักเรียนของเขา อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ
"ทุกอย่างปกติดี!"
ลู่จื่อรั่วส่ายหัวของนาง
“ยังพอทนได้!”
ถานไถอวี่ถังหัวเราะคิกคัก
“อาจารย์ ท่านสามารถสอนบทเรียนต่อได้หรือไม่?”
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหลี่จื่อฉีได้อยู่ข้างซุนม่อและฟังบทเรียนของเขา ส่วนใหญ่เป็นการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณและวิชาการควบคุมสัตว์อสูรวิญญาณ
ในแง่ของความขยันหมั่นเพียร ไข่ดาวน้อยไม่มีเพื่อนที่เท่าเทียมกัน
วันที่ห้า กลุ่มมาที่น้ำตกขนาดใหญ่ ในขณะนี้ครึ่งหนึ่งของกลุ่มแสดงสัญญาณของการแพ้ความดันวิญญาณ
ครืนนนนนนน!
น้ำตกเป็นเหมือนทางช้างเผือก มันไหลลงมาจากก้อนเมฆ กระทบกับสระน้ำลึกแล้วส่งเสียงดัง
“นี่คือน้ำตกเชียนฉื่อ หนึ่งในทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดในหุบเขาลมวิญญาณ การมาที่นี่หมายความว่าพวกเจ้าผ่านการทดสอบและสามารถปรับตัวให้เข้ากับแรงกดดันทางวิญญาณที่ผันผวนในระดับแรกของทวีปทมิฬ”
หลังจากที่จินมู่เจี๋ยพูดอย่างนั้น กลุ่มก็ส่งเสียงโห่ร้องดังลั่น
ในที่สุดนักเรียนก็รู้สึกสบายใจ หากพวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะพิชิตระดับแรกของทวีปทมิฬได้ พวกเขาก็ไม่มีโอกาสใดๆ ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามหนักเพียงใดในการฝึกฝนของพวกเขา
“เงียบก่อน!”
จินมู่เจี๋ยปรบมือ
“เราจะพักที่นี่หนึ่งวัน ทุกคนมีเวลาว่างที่จะไปเที่ยวรอบๆ ด้วยตัวเอง แต่เจ้าต้องไม่ไปไกลเกินกว่าหนึ่งลี้จากน้ำตก!”
“ขอรับ อาจารย์!”
นักเรียนตอบแล้วเดินจากไป
“อาจารย์ซุน พวกเราจะต้องรบกวนท่าน”
จินมู่เจี๋ยมองไปทางซุนม่อ
“อืม!”
นักเรียนที่แพ้แรงดันวิญญาณมารวมตัวกัน โจวซานอี้ควรจัดการการรักษาพวกเขา แต่เนื่องจากผลกระทบของหัตถ์จับมังกรโบราณของซุนม่อนั้นดีกว่า เขาจึงเข้ามาแทนที่โจวซานอี้
.....
“มาเถอะ ลงน้ำกันแล้วจับปลาสองสามตัวมาเป็นอาหารให้อาจารย์ ข้าได้ยินมาว่าปลาแมนดารินของน้ำตกเชียนฉื่ออร่อยมาก!”
หลี่จื่อฉีเรียกคนอื่นๆ
ลู่จื่อรั่วและหยิงไป่อู่ตอบนางทันที เจียงเหลิ่งต้องการจะตาม แต่เมื่อเขาเห็นว่า ถานไถอวี่ถังและซวนหยวนพ่อไม่ขยับ เขาก็หยุดเช่นกัน
“พวกเจ้าไม่ไปเหรอ?”
เด็กสาวมะละกอถาม
“ปล่อยพวกเขาไว้เถอะ!”
หลี่จื่อฉีเรียกออกมา เห็นได้ชัดว่าเจ้าเด็กป่วยไม่ไป คำถามของเด็กสาวมะละกอคงมีแต่ทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัด
สามสาวมุ่งหน้าไปที่ด้านล่างของน้ำตก
“มันสูงมาก!”
เด็กสาวมะละกอตั้งที่พักพิงขณะเงยหน้าขึ้นมอง
เนื่องจากน้ำตกสูงเกินไป น้ำจึงดูราวกับว่ากำลังพุ่งลงมาจากท้องฟ้า กระแทกเข้ากับหินอย่างหนัก ละอองน้ำเล็กๆ กระจายไปทั่ว
สายน้ำที่ปกคลุมอยู่รอบๆ น้ำตกดูน่าพิศวง
“เฮ้ พวกเจ้ามาจากโรงเรียนไหน?”
ผู้ชายสองสามคนที่เล่นในสระไม่อายเมื่อเห็นหลี่จื่อฉี หนึ่งในนั้นเรียก
“มาเล่นน้ำกันเถอะ!”
หลี่จื่อฉีไม่ตอบ การทำอาหารให้ซุนม่อเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดของนาง
หลังจากพบพื้นที่น้ำตื้นแล้ว เด็กสาวทั้งสามก็ถอดรองเท้าและถุงเท้า รีดขากางเกงแล้วลงไป
หยิงไป่อู่จดจ่ออย่างเต็มที่จ้องมองไปที่น้ำ เมื่อนางเห็นปลาแมนดารินว่ายน้ำผ่านนาง นางก็เหวี่ยงกระบี่ของนางทันที
ฟ้าาว!
นกปราณวิญญาณสีขาวพุ่งออกไปและพุ่งหัวลงไปในน้ำก่อน และส่งผลให้น้ำขนาดใหญ่กระเซ็นออกไป แล้วน้ำสีเลือดก็พุ่งพล่าน
ปลาแมนดารินที่ถูกตัดแล้วกระเด้งขึ้นลงและล่องลอยไปตามกระแสน้ำ
“พยายามอย่าทำให้ปลาแมนดารินช้ำมากเกินไป”
หลี่จื่อฉีสั่ง สิ่งที่พวกเขาทำเพื่อซุนม่อจะต้องงดงามและสมบูรณ์แบบ พวกเขาไม่ควรเอาของที่ดูแย่เกินไป
"ก็ได้!"
หยิงไป่อู่ขึ้นไปบนชายฝั่งและตัดกิ่งบางกิ่งออก เสี้ยมให้เป็นหอกแทงปลาแบบง่าย จากนั้นนางก็เริ่มออกแทงปลา
แม้ว่าปลาแมนดารินจะอาศัยอยู่ในทวีปทมิฬและมีปราณวิญญาณอยู่เป็นจำนวนมาก แต่ก็ไม่ใช่สัตว์อสูรลึกลับแห่งทวีปทมิฬ นอกจากจะมีขนาดที่ใหญ่กว่าและดูดุร้ายกว่าแล้ว พวกมันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าปลาทั่วไป
แม้แต่ลู่จื่อรั่วก็ประสบความสำเร็จ นับประสาอะไรกับหยิงไป่อู่ที่ว่องไวทั้งสายตาและมือของนาง ตราบใดที่ลู่จื่อรั่วสังเกตเห็นปลา พวกมันก็ไม่สามารถหลบหนีได้
ปลาอีกตัวเข้ามาในสายตาของนาง เด็กสาวมะละกอกัดลิ้นและเตรียมจะจับเมื่อได้ยินเสียงตูมมาจากด้านข้าง จากนั้น สายน้ำขนาดใหญ่กระเซ็นมาทางนาง ทำให้ชุดของนางเปียก
“อุ๊ย!”
หลี่จื่อฉีดิ้นในน้ำ
“ศิษย์พี่ใหญ่!”
ลู่จื่อรั่วตกใจและรีบเข้าไปช่วยนาง
ความลึกของน้ำต่ำกว่าก้นเล็กน้อย มันไม่ลึก แต่ทักษะทางกายของไข่ดาวน้อยนั้นแย่มาก และนางก็ไม่มีความสมดุลเช่นกัน
เมื่อนางเหยียบก้อนหินเรียบ นางก็ล้มลงและไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก
ป๋อม
หลี่จื่อฉีที่กำลังดิ้นรนอย่างหนักได้ลากสาวมะละกอลงไปในน้ำเช่นกัน
หยิงไป่อู่พูดไม่ออก นางรีบวิ่งเข้าไปดึงหลี่จื่อฉีขึ้น
“แคกๆ! แคกๆ!”
หลี่จื่อฉีนั่งที่ชายฝั่งและไอสำลักน้ำออกไป ใบหน้าเล็กๆ ของนางดูซีดและแดงเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน
ความซีดเกิดจากความตกใจ ในขณะที่รอยแดงเกิดจากความอับอาย ถ้าหยิงไป่อู่ไม่ได้มาช่วย นางอาจจะจมน้ำที่ลึกไม่ถึงเอวของนางด้วยซ้ำ
“จื่อฉี, เจ้ารอบนฝั่งดีกว่า!”
หยิงไป่อู่ลงไปในน้ำ
“ไม่ วันนี้ข้าต้องจับปลา!”
หลี่จื่อฉีต้องการจับปลาด้วยตัวเองแล้ว ย่างให้อร่อยให้ซุนม่อกิน
“ศิษย์พี่ใหญ่…”
ลู่จื่อรั่วอยากจะเกลี้ยกล่อมหลี่จื่อฉีให้ยอมแพ้ แต่ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนแปลกๆ ที่กระตุ้นนางจนขนของนางลุกชัน
“อะไรน่ะ”
หลี่จื่อฉี ตกใจและยืนขึ้นมองไปทางด้านล่าง
มีผู้ชายสามคนนั่งยองๆ ห่างออกไป 50 เมตร พวกนางไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นกำลังทำอะไรอยู่
“เสียงนี้ฟังดูเหมือนเจ็บปวดมาก เราควรไปดูไหม?”
ลู่จื่อรั่วมองไปที่หลี่จื่อฉีด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
"ไปกันเถอะ!"
หลี่จื่อฉีรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยเช่นกัน
"หืม? เราไม่จับปลาอีกต่อไปเหรอ?”
เมื่อมองไปที่ปลาแมนดารินที่กำลังดิ้นรนอย่างหนักที่ปลายหอกแทงปลาของนาง หยิงไป่อู่รู้สึกพูดไม่ออก
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น