บทที่ 238 เปิดใช้รัศมีมหาคุรุ นักเรียนลวง
หลังจากที่หูหมิงทำธุรกิจของเขาเสร็จ เขาล้วงกระเป๋าของเขา ไม่มีอะไรอยู่ที่นั่น
เอ๋!
หูหมิงที่อ่อนใจเล็กน้อยในตอนแรกรู้สึกกังวลมากขึ้น เขาล้วงกระเป๋าด้วยความสิ้นหวัง ไม่มีแม้แต่เศษกระดาษแม้แต่กระดาษชำระ
"แบบนี้ไม่ดีแน่!"
หูหมิงถอนหายใจ เขาวิ่งหลายครั้งเกินไปในคืนนี้ และใช้กระดาษชำระจนหมด นี่มัน…
ลมกลางคืนพัดมากระทบบั้นท้ายของเขา และลูกตุ้มของเขาก็รู้สึกเย็นเล็กน้อย!
สายตาของหูหมิงพุ่งไปที่พุ่มไม้ข้างๆ โธ่เว้ย มีแต่พืชที่มีใบเล็ก ยิ่งกว่านั้นมันเปียกน้ำค้าง…
“ถ้าข้ารู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น ข้าคงขี้เป็นเพื่อนจ้าวฟง!”
หูหมิงรู้สึกหมดหนทาง เขาหยิบหญ้ากำมือหนึ่ง ตั้งใจจะเลือกหญ้าที่ใหญ่กว่าเล็กน้อย ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องอันแหลมเล็กดังขึ้นในค่าย
"เกิดอะไรขึ้น?"
หูหมิงขมิบก้นทันที เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวแล้วเหยียบกองอุจจาระ
“ไอ้บ้านี่ ใครกันมาอึทิ้งไว้กลางดึกวะเนี่ย? พวกเขามีมารยาทกันบ้างหรือเปล่า?”
หูหมิงกล่าวด้วยความรังเกียจ
พวกครูในค่ายรีบวิ่งไปที่กระโจมที่มีเสียงกรีดร้องทันที
"เกิดอะไรขึ้น?"
ผายหยวนลี่ไม่รู้ว่ามีการซุ่มโจมตีในกระโจมหรือไม่และไม่ได้พุ่งเข้าไปโดยประมาท เขาเหวี่ยงดาบส่งลมกระโชกแรงพัดกระโจมออกไป
กลิ่นฉุนฟุ้งกระจายไปทั่วทันที
ผายหยวนลี่ขมวดคิ้ว
เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนผ้าห่ม มองมือขวาอย่างสยดสยอง จากนั้นเขาก็มองไปที่ต้นขาด้านบนและเห็นเลือดอยู่ที่นั่น
“ต้วนเหมิง เซี่ยหยวน ตรวจสอบบริเวณโดยรอบค่าย!”
จินมู่เจี๋ยสั่ง
"ไม่จำเป็น ไม่มีศัตรู!”
ซุนม่อชำเลืองมองและรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“มันน่าจะเป็นพิษจากหญ้าชาปลาออกฤทธิ์”
ครูทุกคนพูดไม่ออก อาการของเด็กหนุ่มนี้ค่อนข้างน่าสมเพช
“อะ… อาจารย์ ข้าจะไม่ตายใช่ไหม?”
เด็กหนุ่มคนนั้นมองไปทางซุนม่อ ร่างกายของเขายังคงสั่นไม่หยุด
“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? เลือดนี้มาจากไหน?”
กู้ซิ่วสวินไม่เห็นว่าเด็กหนุ่มนี้ได้รับบาดเจ็บที่ใดและต้องการตรวจร่างกายเขา อย่างไรก็ตาม นางหยุดหลังจากก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว มันคงไม่ใช่ที่ที่มีเลือดออกใช่ไหม? หากเป็นกรณีจริง แสดงว่าเป็นพื้นที่อ่อนไหว ปล่อยให้เป็นครูชายดีกว่า!
“ข้า… ข้า…”
เด็กหนุ่มนั้นรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะพูดอะไร
“ข้า… ข้าอะไร? แค่พูดออกมา”
ผายหยวนลี่กระตุ้น เขาไม่ชอบบุคลิกที่งี่เง่าแบบนั้น
“ข้า… ข้าปวดท้องและรู้สึกว่าจะตดออกมา ข้าก็เลยตด มันจบลงด้วยความรู้สึก… เหมือนมีอะไรเปียกๆ พุ่งออกมา พอข้าใช้มือแตะมันก็เลยรู้ว่ามันคืออุจจาระ… และเลือดบางส่วน”
หลังจากที่นักเรียนพูดแบบนี้ ใบหน้าของเขาก็แดงไปหมด อย่างไรก็ตาม อารมณ์ของเขาที่กลัวความตายมีมากกว่า เขามองไปทางซุนม่อ
“อาจารย์ซุน ข้าคงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“เจ้าจะไม่ตาย!”
ซุนม่อเปิดใช้งานเนตรทิพย์ และตรวจสอบสภาพของนักเรียนคนนี้
“อาจารย์โจว พวกเราจะต้องรบกวนท่าน”
จินมู่เจี๋ยได้รับมอบหมายงาน เป็นการดีกว่าที่จะให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญรับผิดชอบ
“ได้เลย!”
โจวซานอี้ได้ทำการตรวจร่างกายให้กับเด็กหนุ่มคนนั้น
“เป็นไปได้ไหมว่าหญ้าชาปลามีพิษ?”
ตู้เสี่ยวรู้สึกสงสัยและพูดด้วยความตั้งใจที่จะเอาใจ
“อาจารย์ซุน หากสิ่งนี้ได้รับการยืนยัน เจ้าอาจจะเป็นคนแรกที่ค้นพบความเป็นพิษของหญ้าชาปลา!”
เพื่อกระตุ้นให้มหาคุรุออกสำรวจทวีปทมิฬ ประตูเซียนได้มอบรางวัลทุกประเภท สำหรับกรณีเช่นนี้ซึ่งมีการค้นพบคุณลักษณะใหม่ นอกเหนือจากการให้รางวัลที่เป็นวัตถุ ประตูเซียนยังกำหนดให้ไม่ว่าหนังสือจะรวบรวมโดยสถาบันใดๆ ทั้งหมดจะต้องระบุชื่อของบุคคลคนแรกที่ค้นพบคุณลักษณะนี้ในหนังสือของพวกเขาด้วย
ตัวอย่างเช่น ซุนม่อค้นพบความเป็นพิษของหญ้าชาปลา ซึ่งหมายความว่าหนังสือเกี่ยวกับพืชทั้งหมดที่ตีพิมพ์โดยทุกประเทศในเก้าแคว้นจะต้องรวมชื่อของซุนม่อด้วย ตราบใดที่มีการกล่าวถึงหญ้าชาปลา
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สายตาของครูปรากฏแววอิจฉาเมื่อพวกเขามองไปทางซุนม่อ
การเขียนและการกำหนดทฤษฎีของตนเอง ทำให้ความรู้ของตนกลายเป็นเรื่องคลาสสิก และมีอิทธิพลต่ออนุชนรุ่นต่อๆ ไป นั่นคือสิ่งที่มหาคุรุทุกคนใฝ่หา
“ตู้เสี่ยว เจ้าไม่รีบร้อนเกินไปที่จะพูดแบบนี้หรือ? นี่เป็นเพียงตัวอย่างเดียว เขาอาจได้รับอาหารเป็นพิษหรือไม่คุ้นเคยกับสภาพอากาศที่นี่”
อี้เจียหมินรู้สึกไม่พอใจ
คำอธิบายนี้เป็นไปได้เช่นกัน เหตุใดจึงมีเพียงผู้ฝึกตนเท่านั้นที่สามารถมายังทวีปทมิฬได้? เป็นเพราะร่างกายของพวกเขาดีพอและสามารถเผชิญกับความท้าทายได้!
เมื่อคนธรรมดาออกจากบ้านเกิดและมาถึงที่ใหม่เพื่อต่อสู้เพื่อชีวิตที่ดีขึ้น มีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาอาจไม่คุ้นเคยกับสภาพอากาศของสภาพแวดล้อมใหม่ ส่งผลให้ท้องไส้ปั่นป่วน พวกเขาต้องใช้เวลาพอสมควรเพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพอากาศใหม่ หากพวกเขามาที่ทวีปทมิฬซึ่งมีสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม ก็ไม่ต่างอะไรกับการติดพันกับความตาย
แน่นอนอี้เจียหมินรู้สึกว่าซุนม่ออาจจะถูกต้องอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ความคิดนี้ทำให้เขายิ่งอิจฉามากขึ้นไปอีก เขาไม่สามารถปล่อยวางมันลงได้จริงๆ ถ้าเขาไม่โต้กลับสักนิด
ซุนม่อจะโดดเด่นขนาดนี้ได้อย่างไร?
เมื่อนึกถึงเขาถูกจ้างมาเป็นเวลาสามปี แต่ชื่อเสียงของเขายังไม่สูงเท่ากับซุนม่อ เขายิ่งโกรธจัด ยิ่งไปกว่านั้น เขาสามารถทำนายได้ว่า ในอนาคตชื่อเสียงของซุนม่อจะยังคงเติบโตต่อไป ความเป็นจริงนี้ทำให้อี้เจียหมินอิจฉาจนแทบจะเป็นบ้า นี่คือเหตุผลที่คนพูดว่าความริษยาทำให้คนขี้เหร่และทำให้พวกเขาหมดเหตุผล
“เขาอยู่ในสภาพนี้แล้ว แต่เจ้ายังคงพยายามที่จะดื้อรั้น?”
ตู้เสี่ยวอยู่ฝ่ายซุนม่อและโต้กลับทันที
“ข้าก็กินไข่ดาวเหมือนกัน ทำไมอุจจาระถึงไม่มีเลือดล่ะ”
อี้เจียหมินเถียงกลับ
“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการให้ซุนม่อนวดให้เจ้า แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องไปด่าเขาแบบนี้ใช่ไหม? ความภาคภูมิใจของเจ้าในฐานะครูอยู่ที่ไหน? เจ้าโยนทิ้งไปหมดแล้ว”
“เจ้ามันน่าขยะแขยง!”
ใบหน้าของตู้เสี่ยวเปลี่ยนเป็นสีแดง
“เจ้ากล้าพูดว่าเจ้าไม่มีความคิดนี้เหรอ”
อี้เจียหมินเยาะเย้ย
“อี้ เจียหมิน เจ้าพูดพอหรือยัง?”
ซุนม่อรู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นตู้เสี่ยวอายและโกรธ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตู้เสี่ยวก็ยืนยันเพื่อเขา ดังนั้นจึงเป็นเรื่องน่าเศร้าเกินไปหากเขายังคงเฝ้าดูอย่างเย็นชาจากด้านข้าง
“ข้าพูดอะไรผิดหรือเปล่า?”
อี้เจียหมินสูดอากาศเย็น
“มันเป็นแค่ตัวอย่างเดียว แต่นางยืนยันที่จะใช้สิ่งนี้เพื่อยืนยันสิ่งที่เจ้าพูด ถ้าข้าต้องให้อาหารใครสักคนด้วยพืชก่อนที่พวกเขาจะคุ้นเคยกับสภาพอากาศและรอให้พวกเขาป่วย ข้าจะบอกได้ไหมว่าข้าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรและได้ค้นพบความเป็นพิษของพืชชนิดนี้”
ใบหน้าของซุนม่อผ่อนคลายลงเมื่อเขาเห็นนักเรียนค่อยๆ มารวมตัวกัน เขาหยุดเถียง มิฉะนั้น แม้แต่ชั้นเรียนของเขาก็จะตกต่ำไปด้วย
จางเฉียนหลินยืนอยู่ข้างๆ ทำหน้าราวกับว่าเขากำลังดูการแสดงที่ดี สิ่งนี้ทำให้ซุนม่ออารมณ์เสียมากขึ้น ความรู้สึกนี้ราวกับว่าเขาได้กลายเป็นนักแสดงที่มีหน้าที่ทำให้คนอื่นพอใจ
"ในอนาคตถ้าข้าจะสู้ ข้าจะสู้กับมหาคุรุ!"
ซุนม่อพึมพำและโบกมือ ส่งรัศมีมหาคุรุออกไป
"อะไร? ข้าพูดถูกหรือเปล่า?”
อี้เจียหมินยังคงโจมตีด้วยวาจา (แล้วซุนม่อจะพูดถูกยังไงล่ะ เราต้องรอจนกว่าประตูเซียนจะตรวจสอบและยอมรับเสียก่อน ยังไงก็ตาม ข้าจะทำเหมือนกับว่าเจ้ากำลังพูดถึงทฤษฎีเท็จในตอนนี้และให้เรื่องไร้สาระแก่เจ้า และหยิ่งยโสใส่ร้ายเจ้า)
เมื่ออี้เจียหมินเห็นว่าซุนม่อเงียบ เขาคิดว่าซุนม่อไม่มีอะไรจะพูดสำหรับตัวเอง เขากำลังจะพูดต่อเมื่อเห็นซุนม่อโบกมือ
รัศมีสีทองปะทุขึ้นกระทบร่างกายของเขา
“.....”
อี้เจียหมินอ้าปาก แต่ไม่มีเสียงออกมา ยิ่งกว่านั้นเมื่อรัศมีส่องผ่านโซ่สีทองก็ถูกสร้างขึ้นจากความว่างเปล่า มัดติดอยู่กับร่างกายของเขา
“อะไรวะ?”
จิตใต้สำนึกของอี้เจียหมินต้องการที่จะโคจรปราณของเขาเพื่อให้หลุดพ้นจากห่วงโซ่นี้ อย่างไรก็ตาม เขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถรวบรวมกำลังได้แม้เพียงเล็กน้อย
ไม่ มันเป็นร่างกายของเขาที่ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ เขาไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของพลังปราณใดๆ เลย
ความรู้สึกว่างเปล่าหมดหนทาง และอ่อนแอนั้นทำให้ อี้เจียหมิน เป็นกังวลทันที เหงื่อเย็นเฉียบทำให้เสื้อผ้าภายในของเขาเปียกโชก ผู้ฝึกตนคุ้นเคยกับการมีอยู่ของพลังปราณวิญญาณมานานแล้ว ด้วยสิ่งนี้ พวกเขาสามารถแสดงวิทยายุทธ์ของพวกเขา ซึ่งเป็นที่พึ่งของมหาคุรุ
พูดได้เลยว่าตอนนี้ แม้แต่ผู้ชายที่หุบปากที่เพิ่งช่วยตัวเองสิบครั้งก็ยังสามารถทุบจมูกของอี้เจียหมินได้ด้วยหมัดเดียว
ในขณะที่ อี้เจียหมิน รู้สึกกระวนกระวายและกระสับกระส่าย ครูคนอื่นๆ เกือบจะตาบอดโดยรัศมีมหาคุรุนี้ พวกเขาตกใจมากจนตาและปากของพวกเขาอ้าปากค้าง
“เจ้า… นักเรียนโดนลวง?”
จางเฉียนหลินร้องออกมาด้วยเสียงที่แหลมเล็ก การแสดงออกถึงความไม่เชื่อของเขาเหมือนกับว่าเขาได้เห็นผีหลอก
(ผู้ชายคนนี้เก็บซ่อนไว้อย่างดีจริงๆ ซุนม่อ ไอ้หมาดำซุน แม่ของเจ้าไม่ได้ตั้งชื่อผิดให้เจ้า เจ้าเป็นหมาจอมวางแผนจริงๆ)
“ใช่แล้ว นั่นคือนักเรียนโดนลวง เขาได้รัศมีมหาคุรุนี้ตั้งแต่เมื่อใด”
ตู้เสี่ยวพูดไม่ออกด้วยความประหลาดใจ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากตู้เสี่ยว +20 กระชับมิตร (190/1,000)
“บ้าเอ๊ย นี่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย”
เกาเปินรู้สึกอารมณ์เสียจนอยากจะกระอักเลือดออกมา เขามองไปที่ซุนม่อด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ และสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างพวกเขามากขึ้น (เจ้าเป็นผู้สำเร็จการศึกษาจากหนึ่งในเก้าสถาบันยิ่งใหญ่หรือว่าข้ากันแน่ เจ้าช่วยเอาชนะข้าด้วยความแตกต่างที่ไม่ต้องมากได้ไหม?)
อย่างไรก็ตาม หลังจากรู้สึกไม่สบายใจ เกาเปินก็รู้สึกโล่งใจ ก่อนหน้านี้เขารู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อยหลังจากแพ้ซุนม่อ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะยอมรับได้
ท้ายที่สุดซุนม่อก็เป็นอัจฉริยะ
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากเกาเปิน +20 การเชื่อมต่ออันทรงเกียรติเริ่มต้นขึ้น เป็นกลาง (20/100)
“ซุนม่อรู้แจ้งรัศมีมหาคุรุอีกประเภทแล้วหรือ?”
กู้ซิ่วสวินประเมินซุนม่อ และริมฝีปากของนางก็กระตุก
โจวซางอี้มองซุนม่อด้วยตาและปากอ้าปากค้าง เขาลืมแม้กระทั่งการตรวจร่างกายนักเรียน
(หนุ่มๆ สมัยนี้โดดเด่นขนาดนี้แล้วเราเป็นอย่างไรบ้าง คนวัยกลางคนที่เฉยเมยและรอความตายควรจะมีชีวิตอยู่เหรอ?)
(ข้าก็อยากได้หน้าเหมือนกัน!)
โจวซานอี้รู้สึกวิตกกังวลในทันที ตอนนี้ซุนม่อรู้จัก ‘งี่เง่าปัญญาอ่อน’ ‘คำแนะนำล้ำค่า’ และนักเรียนโดนลวง ตอนนี้เขามีรัศมีครูที่ดีสามอย่าง
ข้อกำหนดในการเป็นมหาคุรุ 1 ดาวคือต้องรู้แจ้งรัศมีมหาคุรุ 3 อย่างและเชี่ยวชาญในอาชีพรองหนึ่งอาชีพ จากสภาพปัจจุบันของซุนม่อ เขามีสิทธิ์เข้าร่วมการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวของประตูเซียนในฤดูใบไม้ผลิหน้า เนื่องจากเขาโดดเด่นมาก จึงมีโอกาสสูงที่เขาจะผ่านมันไปได้
มหาคุรุ 1 ดาววัย 20 ปี…
โจวซานอี้คิดถึงวัยเด็กของเขา เขาสามารถเข้าใจรัศมีครูที่ยิ่งใหญ่ได้เพียงสามอย่างเท่านั้นหลังจากสองปีในการทำงานของเขา เฮ้อ การเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นเป็นเรื่องที่น่าโมโหจริงๆ
“อาจารย์ซุน เจ้ารู้แจ้งรัศมีนักเรียนโดนลวงตั้งแต่เมื่อไหร่?”
จินมู่เจี๋ยประเมินซุนม่อ สายตาของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม บุรุษคนนี้ทำให้นางประหลาดใจอีกครั้ง รัศมีมหาคุรุนี้รู้แจ้งได้ยากเนื่องจากเป็นเป้าหมายของครู อย่างไรก็ตาม ผลที่ได้นั้นดีมาก
ดูอี้เจียหมิน เขาถูกโซ่ทองคำล่ามไว้ รู้สึกขุ่นเคืองมากแต่ไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว เขากังวลมากจนเส้นสีเขียวปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเขา ถ้าเป็นคนที่ใจแคบกว่านี้ พวกเขาอาจจะถูกลงโทษตรงด้วยความโกรธ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น