บทที่ 239 การต่อสู้เพื่อล้างความอัปยศ

บทที่ 239 การต่อสู้เพื่อล้างความอัปยศ

“เมื่อประมาณครึ่งเดือนที่แล้ว?”

ซุนม่อสุ่มกล่าวถึงเวลา เขามองไปที่นักเรียนหน้าซีดและเดินไป

“อาจารย์โจว ให้ข้าจัดการเรื่องนี้ให้!”

"หา?"

 

โจวซานอี้ตกตะลึงครู่หนึ่ง (เจ้ารู้จักทักษะทางการแพทย์ด้วยเหรอ?)

อย่างไรก็ตาม จากนั้นเขาก็คิดว่าซุนม่อรู้ได้อย่างไรว่าหญ้าชาปลามีพิษ ดังนั้นซุนม่ออาจรู้วิธีทำให้เป็นกลาง เขาจึงทรงเปิดทางให้

“เอาล่ะ ข้าต้องรบกวนอาจารย์ซุนแล้ว!”

ในฐานะแพทย์ที่ติดตามกลุ่ม ภารกิจหลักของโจวซานอี้ คือการให้การรักษาเมื่อนักเรียนได้รับบาดเจ็บหรือป่วย

นักเรียนเหล่านี้เป็นนักเรียนดีเด่นของกลุ่มนี้ หากไม่มีอุบัติเหตุ พวกเขาทั้งหมดจะสามารถได้รับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต ถ้าเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขา มันจะเป็นประโยชน์สำหรับอนาคตของเขาเช่นกัน

พูดตามความจริง โจวซานอี้ไม่ต้องการที่จะยอมสูญเสียโอกาสนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขามองไปที่ซุนม่อ เขากลัวว่าหากเขาปฏิเสธ เขาจะทำให้ซุนม่อขุ่นเคือง ดังนั้นเขาทำได้เพียงตกลงเท่านั้น

มือของซุนม่อวางอยู่บนหน้าอกของนักเรียน จากนั้นเขาก็เริ่มใช้เคล็ดกระตุ้นโลหิต

โจวซานอี้พูดไม่ออกเมื่อเห็นสิ่งนี้ (ข้ารู้ว่าหัตถ์เทวะของเจ้าน่าทึ่งมาก แต่มันสามารถแก้พิษได้ด้วยเหรอ ในสถานการณ์แบบนี้ เราควรหาพืชสมุนไพรที่ต้านพิษของหญ้าชาปลาก่อนดีไหม แล้วเตรียมยาให้นักเรียนล่ะ?

“ตอนนี้ซุนม่อรู้รัศมีกี่รัศมีแล้ว”

จางหลานผู้ซึ่งเคยเป็นคนพูดน้อย จู่ๆ ก็ถามกู้ซิ่วสวินที่อยู่ข้างๆ นาง

"สาม? ไม่ ข้าคิดว่าสี่?”

กู้ซิ่วสวินเล่าถึงรัศมีของมหาคุรุที่แม้แต่จินมู่เจี๋ยและอันซินฮุ่ยก็ไม่สามารถตั้งชื่อได้

“เขาน่าทึ่งเหมือนกันนะ!”

จางหลานยกย่อง

“มันวิเศษไปหน่อยไหม?”

ริมฝีปากของเกาเปินกระตุกเมื่อเขามองไปที่ซุนม่อ รู้สึกหมดหนทางและไม่มีความสุข (คนอื่นควรอยู่อย่างไรในเมื่อเจ้าโดดเด่นมาก?)

มีนักเรียนจำนวนมากมารวมตัวกันแล้ว พวกเขารวมตัวกันดูและมองดูหยิงไป่อู่ และกลุ่มด้วยความรู้สึกอิจฉาพวกเขา

“ตามคาดของอาจารย์ เขาน่าทึ่งมาก!”

ลู่จื่อรั่วยิ้มออกมา

“รัศมีนักเรียนโดนลวง จุ๊ จุ๊ เป้าหมายเฉพาะสำหรับครู!”

หลี่จื่อฉีรู้สึกอิจฉา

นี่เป็นรัศมีลงโทษ ครูที่ถูกโจมตีจะไม่สามารถโคจรพลังปราณวิญญาณได้ชั่วขณะหนึ่ง ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็ไม่สามารถโยนรัศมีมหาคุรุออกไปได้เช่นกัน พวกเขาจะลืมข้อมูลทั้งหมดที่พวกเขามีในสมอง

ครูที่โดนรัศมีนี้สามารถขยับปากได้ แต่ไม่ส่งเสียง พวกเขาสามารถทนต่อการวิพากษ์วิจารณ์เท่านั้น ดังนั้นนักเรียนที่โดนหลอกลวงจึงมีชื่อเล่นว่า 'รัศมีหุบปาก'

ไอแดงออกมาจากร่างนักเรียน เมื่อพิษในเลือดของเขาถูกขับออก สภาพจิตใจของเขาก็ดีขึ้นด้วย

“ตอนนี้ก็ดีแล้ว กินอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้มากขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”

ซุนม่อปลอบโยนเขา

“ขอบคุณอาจารย์ซุน!”

นักเรียนหลั่งน้ำตาด้วยความซาบซึ้ง

ติง!

คะแนนความประทับใจจากถังเซิง +30 เป็นกลาง (60/100)

เมื่อได้ยินการแจ้งเตือนของระบบ ซุนโมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่คือนักเรียนที่ได้สร้างความสัมพันธ์อันทรงเกียรติกับเขาแล้ว

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจ นับตั้งแต่เขาขับไล่โจวหย่ง จำนวนนักเรียนในสถาบันจงโจวที่ไม่ได้ให้คะแนนความประทับใจใดๆ แก่เขาอาจถูกนับด้วยมือเดียว

รัศมีนักเรียนโดนลวงของซุนม่ออยู่ที่ระดับเบื้องต้นเท่านั้น ดังนั้นภายในเวลาเพียงห้านาที โซ่บนร่างอี้เจียหมินก็หายไป และเขาก็ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา

“ซุนม่อ ข้าต้องการต่อสู้กับเจ้า!”

อี้เจียหมินจ้องไปที่ซุนม่อ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม เขามีความต้องการอย่างแรงกล้าที่จะจู่โจมและกัดซุนม่อจนตายทันที

เขาเสียหน้าไปหมดแล้วหลังจากโดนรัศมีนักเรียนโดนลวง

“เจ้าคิดว่าจะเอาชนะข้าได้รึ!

ซุนม่อถาม

“เอ่อ…”

อี้เจียหมินพูดติดอ่างทันที เขานึกถึงฉากนั้นเมื่อวันก่อนที่ซุนม่อทำให้อู๋เจ๋อพ่ายแพ้อย่างยับเยิน พูดตามตรง ถ้าเขาต่อสู้กับอู๋เจ๋อ เขาคงไม่กล้ารับประกันว่าเขาจะสามารถทำได้ดีเหมือนที่ซุนม่อเคยทำ

“เฮอะ!”

ซุนม่อหัวเราะเบาๆ

(แม่ง..เอ๊ย!)

เมื่อเห็นการเหยียดหยามในการแสดงออกของซุนม่อ อี้เจียหมินก็กำหมัดแน่น อย่างไรก็ตาม เขาแค่สบถด่าในใจและไม่กล้าที่จะพูดถึงการต่อสู้ต่อไป

ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เขาไม่สามารถเอาชนะซุนม่อได้ ถ้าเขาแพ้อีกครั้ง เขาจะเสียหน้าไปอย่างสิ้นเชิงโดยไม่มีอะไรเหลือ ยังคงสงสัยซุนม่อต่อไป?

หยุดพูดเล่น อี้เจียหมินกลัวจริงๆ ว่าซุนม่อจะโยนนักเรียนโดนลวงใส่อีก ความรู้สึกนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ

อี้เจียหมินที่ทำอะไรไม่ถูกมองไปทางจินมู่เจี๋ย โดยหวังว่านางจะรักษาความยุติธรรม ท้ายที่สุดในโลกของมหาคุรุ การสุ่มโยนนักเรียนโดนลวงไปที่เพื่อนร่วมงานถือเป็นความผิดครั้งใหญ่

มีคำกล่าวไว้ว่า เวลาตีใครต้องตีหน้า แต่การโยนนักเรียนโดนลวงออกไปไม่ใช่แค่การตีหน้าพวกเขา มันกำลังหักกระดูกสันหลังของพวกเขาเช่นกัน

“อาจารย์อี้ เจ้าคงเหนื่อย เจ้ากลับไปพักผ่อนได้แล้ว!”

จินมู่เจี๋ยพูดขึ้น

เมื่อได้ยินคำพูดของจินมู่เจี๋ยที่เห็นได้ชัดว่ามีอคติต่อซุนม่อ หมัดของอี้เจียหมิน ก็กำแน่นขึ้นและเขารู้สึกโกรธจัด อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าบ่นและรู้สึกเสียใจเท่านั้น

นั่นก็ถูกต้อง ความสัมพันธ์ของจินมู่เจี๋ยกับอันซินฮุ่ยนั้นดีมาก และนางก็จะเข้าข้าง ซุนม่ออย่างแน่นอน แม้ว่าซุนม่อจะไม่มีหัตถ์เทวะ แต่ศักยภาพที่เขาแสดงก็คู่ควรที่จินมู่เจี๋ยยังคงรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา

พูดตรงๆ อี้เจียหมินไม่ได้มีน้ำหนักมากเท่ากับซุนม่อ

อี้เจียหมินมองไปที่จางเฉียนหลิน (ข้าเป็นครูจากฝ่ายพ่อเจ้า เจ้าควรพูดจาให้ความยุติธรรมกับข้าหน่อยไหม)

จางเฉียนหลินหันเหสายตาของเขาแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่เห็นอะไรเลย เขาไม่ได้เป็นคนโง่ หลังจากความขัดแย้งนี้ เขามั่นใจว่าอี้เจียหมินไม่ได้มีเหตุผล ถ้าเขาจริงจังกับเรื่องนี้เกินไปก็รังแต่หาเรื่องให้ตัวเองลำบากไม่ใช่หรือ?

"ฮ่า ฮ่า!"

อี้เจียหมินยิ้มเยาะตัวเองและหันหลังกลับ

“อาจารย์อี้!”

ซุนม่อเรียก

อี้เจียหมินสั่นและความกลัวก็เพิ่มขึ้นในหัวใจของเขา (เขาจะไม่มองหาปัญหากับข้าใช่ไหม)

“ในการสาธิต เจ้ากินไข่ดาวชิ้นใหญ่ต่อหน้าข้า เหตุผลที่เจ้ายังสบายดีอยู่ตอนนี้ก็เพราะว่าร่างกายของเจ้านั้นดี อย่างไรก็ตามมีโอกาสสูงที่เจ้าจะวิ่งได้เช่นกัน ถ้ามันร้ายแรง เจ้าอาจมีเลือดในอุจจาระของเจ้า เจ้าต้องการให้ข้าล้างพิษให้เจ้าไหม?”

ซุนม่อถาม

“เลือด… เลือดในอุจจาระของข้า?”

ก้นของอี้เจียหมิน ขมิบแน่นขึ้นและเขามองไปยังนักเรียนที่โชคร้ายโดยไม่รู้ตัว กางเกงและผ้าห่มของเขาเต็มไปด้วยเลือด

“ข้า…”

อี้เจียหมินกลืนน้ำลายหนึ่งคำ คำพูดเพิ่งมาถึงปากของเขาเมื่อเขาเปลี่ยนใจ

"ไม่จำเป็น. ข้าจะไปหาสมุนไพรเพื่อทำการรักษา!”

หลังจากพูดอย่างนั้น อี้เจียหมินก็จากไปอย่างกังวลใจ นี่เป็นความภาคภูมิใจครั้งสุดท้ายของเขา เขาจะต้องไม่สูญเสียมันในทุกกรณี

“อาจารย์อี้ ไม่จำเป็นต้องรู้สึกเขินอาย ความริษยาเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับทุกคน มันจะดีถ้าเจ้าเปลี่ยนมุมมอง!”

ซุนม่อปลอบใจ จากนั้นเขาก็ให้คำแนะนำแก่นักเรียนที่กำลังดูอยู่

“เจ้าเห็นนั่นไหม? ความริษยาไม่เพียงแต่จะทำให้คนขี้เหร่เท่านั้น แต่ยังทำให้คนดูเหมือนสุนัขบ้าอีกด้วย ทำให้พวกเขาอยากกัดทุกคนที่พวกเขาสามารถเจอได้! พวกเจ้าต้องระงับอารมณ์ดังกล่าว!”

ว้าว!

คำแนะนำอันล้ำค่าปะทุขึ้นและแสงสีทองก็ปรากฏขึ้นบนร่างของซุนม่อ กระจายออกไป

“เข้าใจแล้วครับอาจารย์!”

นักเรียนที่เข้าชมตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

“เดี๋ยวก่อน นี่คือลิ้นที่ชั่วร้ายของหมาดำซุน!”

กู้ซิ่วสวินหัวเราะ (เจ้ากลัวว่าอี้เจียหมินจะไม่ตายจากความโกรธ? พวกเขายังเป็นรุ่นพี่ในที่ทำงานก่อนเจ้า 3 ปี เจ้าควรเหลือเกียรติให้เขาบ้างได้ไหม?)

เมื่อได้ยินเช่นนี้อี้เจียหมินก็อดกลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไป รสหวานลอยขึ้นมาในลำคอและเขากระอักโลหิตออกมาเต็มปาก

“อาจารย์ ข้าไม่อยากถ่ายออกมาเป็นเลือด! ช่วยข้าด้วย!"

หูหมิงขอร้อง

“อาจารย์ ช่วยข้าก่อน! ข้าวิ่งมาทั้งคืนแล้ว!”

จ้าวฟงร้องไห้อย่างหนักจนสภาพเด็กหนุ่มที่มีความสูง 1.8 เมตร ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เมื่อคนถ่ายอุจจาระเป็นเลือด ไม่เพียงแต่จะเจ็บเท่านั้น แต่ยังน่าอายอีกด้วย

หากคำพูดรั่วไหลออกมา เขาอาจจะลืมเรื่องการมีคนรักในโรงเรียนไปเจ็ดปี

เมื่อได้ยินเสียงจากข้างหลังเขา อี้เจียหมิน ผู้ซึ่งกลืนเลือดเข้าไปในปากของเขารู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็เริ่มเสียใจ (ทำไมข้าถึงพยายามหาเรื่องยั่วโมโหซุนม่อ?)

ตอนนี้ไม่เพียงแต่เขาล้มเหลวในการเข้าถึงหนังสือดีๆ ของจางเฉียนหลิน แต่ความภาคภูมิใจของเขายังถูกเหยียบย่ำอีกด้วย

..................

นักเรียน 10 คนที่กินไข่เจียวหญ้าชาปลาทั้งหมดมีอาการท้องร่วง และ 3 คนมีอาการรุนแรงกว่าโดยไม่มีข้อยกเว้น พวกเขาทั้งหมดเป็นนักเรียนที่มีอาการแพ้แรงดันวิญญาณระดับรุนแรง

เมื่อเห็นเช่นนั้นจินมู่เจี๋ยก็ประกาศว่าพวกเขาจะพักผ่อนและจัดกลุ่มใหม่ที่น้ำตกเชียนฉื่อ

“นักเรียนมาถึงที่นี่ก็เพียงพอแล้ว ผู้ที่สามารถไปต่อได้ถือเป็นอัจฉริยะทั้งหมด”

จินมู่เจี๋ยรวบรวมครูทั้งหมดและเริ่มมอบหมายบทบาทให้พวกเขา

ยิ่งพวกเขาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีความผันผวนของปราณวิญญาณรุนแรงยิ่งอยู่นานเท่าใด ภาระในร่างกายก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น คงมีนักเรียนที่อดกลั้นไม่ไหวแน่ๆ แม้ว่าพวกเขาไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ แต่จินมู่เจี๋ยก็ไม่ยอมให้พวกเขาไปต่อไป

โดยปกติหลังจากมาถึงที่นี่แล้ว ครูควรเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังในขณะที่มหาคุรุจะเป็นผู้นำกลุ่มต่อไป อย่างไรก็ตาม มีข้อยกเว้นในปีนี้

นอกจากนักเรียนของเกาเปินสองคนที่รู้สึกไม่สบาย ซุนม่อ กู้ซิ่วสวิน และศิษย์ส่วนตัวของจางหลานก็สบายดี มันน่าทึ่งมาก

ถ้าศิษย์ส่วนตัวก้าวไปข้างหน้า ครูก็ต้องไปด้วยเป็นธรรมดา ดังนั้นครูที่รั้งอยู่ข้างหลังคือตู้เสี่ยว อี้เจียหมิน และต้วนเหมิง

ต้วนเหมิงเป็นหัวหน้ากลุ่มชั่วคราว

ขณะที่จินมู่เจี๋ยกำลังประชุมกับอาจารย์ กลุ่มของสถาบันว่านเต้าก็มาถึงน้ำตกเชียนฉื่อและเริ่มตั้งค่ายของพวกเขา

เมื่อหูหมิงกำลังจับปลาที่ริมแม่น้ำ เขาเห็นนักเรียนสองคนจากสถาบันว่านเต้า กำลังเก็บหญ้าปลาอยู่ ปากของเขาฉีกยิ้มถึงหูทันที เวลาเย็นมาถึงและวันหนึ่งผ่านไป

ถานลู่นั่งอยู่ในกระโจม ขยับข้อเท้าขณะเล่นดาบสั้นในมือ เขารู้สึกไม่แน่ใจ!

เขาควรจะไปท้าทายเฟ่ยถงนั้นหรือไม่?

“ถานลู่! ออกไปกินข้าวกันเถอะ!”

มีคนเรียกเขา

"ไม่เป็นไร!"

ถานลู่ตอบและเดินออกจากกระโจม ตั้งแต่วินาทีแรก เขาได้มองไปยังกระโจมของซุนม่อแล้ว

ซุนม่อกำลังให้คำแนะนำซวนหยวนพ่ออยู่หน้ากองไฟ ซ้อมมือกับเขา มีนักเรียนมากกว่าสิบคนอยู่แถวนั้น

ถานลู่รู้สึกยินดีและต้องการไปดู อย่างไรก็ตาม เขาหยุดหลังจากก้าวไปสองสามก้าว

(ถานลู่ เจ้ายินดีที่จะเป็นผู้ชมตลอดชีวิตของเจ้าหรือ? ถ้าเจ้าต้องเอาชนะเฟ่ยถง ตอนนี้ อาจารย์ซุนจะเห็นเจ้าในมุมที่ต่างออกไป ถ้าเขาจะเป็นครูของเจ้า อัตราความสำเร็จจะสูงกว่ามาก)

ถานลู่ตัดสินใจ เขาต้องการได้รับความชื่นชมจากอาจารย์ซุน เขาอยากนั่งข้างอาจารย์ซุนและสามารถฟังคำสอนของเขาได้ทุกวัน

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ถานลู่ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันเดินไปยังที่ตั้งค่ายของสถาบันว่านเต้า

"หืม? ถานลู่ เราจะเริ่มกินอาหารกันเร็วๆ นี้ เจ้าจะไปไหน?"

นักเรียนจากกลุ่มเดียวเรียก

“นั่งสมาธิ!”

ถานลู่หาข้อแก้ตัว

“ตั้งแต่ถานลู่แพ้นักเรียนจากสถาบันว่านเต้าคนนั้น เขาฝึกปรือหนักมาก!”

นักเรียนคนหนึ่งกำลังกวนข้าวต้มบนกองไฟและอดไม่ได้ที่จะชื่นชม

“ข้าคิดว่าเขาจะไม่สามารถกลับมาได้ ไม่คิดว่าเขาจะฟื้นเร็วขนาดนี้”

“เดี๋ยวก่อน ทำไมเจ้านั่นถึงไปที่ค่ายของสถาบันว่านเต้า? เขาจะหาทางแก้แค้นหรือไม่?”

“หาทางแก้แค้นอะไร? เจ้าคิดว่าถานลู่โง่เหรอ?”

นักเรียนพูดคุยกันเอง ถานลู่พ่ายแพ้อย่างรวดเร็วในคราวที่แล้ว และผ่านไปได้เพียงไม่กี่วันนับตั้งแต่การต่อสู้ของพวกเขา แม้ว่าเขาจะฝึกฝนทั้งกลางวันและกลางคืน แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เขาจะพัฒนาได้มากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่ควรไปท้าทายเฟ่ยถง

“ไม่ เขากำลังมุ่งหน้าไปยังค่ายของสถาบันว่านเต้าจริงๆ เราควรทำอย่างไร? เราควรไปแจ้งอาจารย์ดีไหม?”

นักเรียนในกลุ่มเดียวกับถานลู่ต่างตกตะลึง ถานลู่กำลังจะหาที่ตายเหรอ?