ตอนที่ 245 ข้าซุนม่อหัวแข็ง!

ตอนที่ 245 ข้าซุนม่อหัวแข็ง!

ศิษย์ส่วนตัวของเฉินอันฟู่ตกตะลึงและจ้องไปที่ซุนม่ออย่างไม่เชื่อ ก่อนหน้านี้พวกเขาตามอาจารย์ไปสถานที่ต่างๆ ผู้ที่ได้พบอาจารย์ของตนจะประพฤติตนเหมือนพบผู้เฒ่าผู้น่าเคารพนับถือ แต่บุรุษหนุ่มผู้ที่อยู่ข้างหน้านี้… จริงๆ แล้วไม่สุภาพเลย… 

 

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง ช่างเป็นค้อนที่เป็นจริง เพื่อนซุนม่อคนนี้มีความงี่เง่า และมีความฉลาดทางอารมณ์ต่ำ

ถ้าไม่เช่นนั้น คนธรรมดาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?

“เจ้าต้องการที่จะหักขาของเขา? หากเจ้าสามารถก็ลองดูสิ!”

ใบหน้าของเฉินอันฟู่ เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ในช่วงสามปีที่ผ่านมานี้ ชีวิตของเฉินอันฟู่นั้นยากลำบากเกินไปจริงๆ เพื่อจับอสูรสายพันธุ์ลึกลับนั้น เขาละทิ้งงานในโรงเรียนและอาชีพเสริม แม้แต่เวลาที่เขาแนะนำนักเรียนของเขาก็ยังน้อยลงกว่าเมื่อก่อนมาก

ในขั้นต้นเขาสามารถบรรลุคุณสมบัติเพื่อเป็นมหาคุรุระดับ 5 ดาวก่อนที่เขาอายุ 80 ปี แต่ตอนนี้ เขาสูญเสียโอกาสนั้นไปแล้ว สภาพจิตใจของเขาทรุดโทรมลงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้

สองเดือนที่ผ่านมาเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการจับภาพสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬนั้น และในช่วงเวลานี้อาจกล่าวได้ว่าเฉินอันฟู่แทบไม่ได้พักผ่อนหรือนอนหลับ เขาติดตามอย่างต่อเนื่อง จัดการการซุ่มโจมตี และใช้วิธีการต่างๆ เพื่อบรรลุเป้าหมายของเขา แต่ท้ายที่สุดแล้ว สายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬนั้นก็ยังหลบหนีไปได้ มันช่างฉลาดแกมโกงเกินไป

เขาล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้เฉินอันฟู่สะสมความขุ่นเคือง เช้านี้พวกเขาปะทะกับอสูรสายพันธุ์ลึกลับนั้นอีกครั้ง ในท้ายที่สุดศิษย์คนหนึ่งของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและสูญเสียร่องรอยของสัตว์อสูรลึกลับแห่งทวีปทมิฬไปด้วยซ้ำ

หลังจากนั้นเฉินอันฟู่ ก็ไม่มีวิธีแก้ปัญหาอื่น เขาส่งลูกศิษย์ของเขาสามคนที่เชี่ยวชาญในการติดตามออกไปเพื่อค้นหาร่องรอยของอสูรสายพันธุ์ลึกลับนั้น ส่วนตัวของเขานำเหล่าลูกศิษย์ที่บาดเจ็บหนักกลับเข้าเขตบ่อน้ำพุร้อนเพื่อพักชั่วคราว

เพราะเขาเคยตั้งค่ายในบริเวณนี้มาก่อน เฉินอันฟู่รู้ว่าสระน้ำที่มีปราณวิญญาณหนาแน่นที่สุดอยู่ที่ไหน เขาจึงจัดให้เว่ยเจี๋ยมุ่งหน้าไปที่นั่นก่อนเพราะเขาต้องการให้เขาจัดการพื้นที่ เขาต้องการรับประกันว่าเมื่อเหล่าลูกศิษย์มาถึง พวกเขาสามารถใช้น้ำพุร้อนที่นั่นได้

อย่างไรก็ตามใครจะเดาได้ว่าเว่ยเจี๋ยไม่สามารถจัดการสิ่งต่างๆ ได้ และยังได้รับบทเรียนจากมหาคุรุอีกด้วย

นี่เป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้อย่างแน่นอน!

เฉินอันฟู่เป็นครูที่จะปกป้องลูกศิษย์ของเขา แม้ว่าเหล่าลูกศิษย์จะทำผิด เขาก็เป็นคนเดียวที่สามารถสอนบทเรียนให้พวกเขาได้

“มาเลย มาหักขาข้า!”

เวี่ยเจี๋ยกลับหยิ่งยโสอีกครั้งเพราะอาจารย์ของเขาอยู่ข้างหลังเขา ครูของเขาเป็นที่มาของความมั่นใจของเขา

“ถ้าเจ้ากล้าหักขาข้าจริงๆ ข้าจะสรรเสริญเจ้าแทน!”

“หนวกหู!”

ซุนม่อขมวดคิ้ว รัศมีสีทองปรากฏขึ้น ผลกระทบของมันก็ปะทุขึ้นและแผ่กระจายไปทั่วบริเวณโดยรอบ

นักเรียนทุกคนในที่เกิดเหตุรู้สึกใจสั่น พวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวเมื่อมองไปที่ซุนม่อ เหมือนหนูที่เจอแมว เหลือเพียงความกลัวและความประหม่าเท่านั้น

ตุ้บ!

เว่ยเจี๋ยคุกเข่าอีกครั้ง

"อะไรกัน?"

บรรดาอาจารย์ของสถาบันจงโจวต่างตกตะลึงอย่างมาก จินมู่เจี๋ยก็ไม่มีข้อยกเว้น นางมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจขณะมองไปที่ซุนม่อ นางยังรู้สึกว่าหนังศีรษะของนางชา

(สวรรค์โปรด เจ้ามีรัศมีมหาคุรุกี่อย่าง?)

“เชี่ย เอ๊ย!”

เกาเปินหลุดคำหยาบคาย ซุนม่อหันศีรษะทันทีและเหลือบไปมอง

“เอ๊ะ อย่าเข้าใจผิด ข้ารู้สึกประหลาดใจเท่านั้น ดังนั้นข้าเลยสบถออกไป ข้าไม่ตั้งใจจะรุกรานเจ้า!”

เกาเปินรีบอธิบาย เขาพึมพำอย่างนั้นเพราะเขากระวนกระวายใจเกินไป

“ยังมีรัศมีมหาคุรุอีกหนึ่งประเภทเหรอ?”

“ไม่ใช่ 'อีก' รัศมีของมหาคุรุแบบนั้นคือรัศมี 'พักผ่อนอย่างสันติ' ข้าได้ยินมาว่าถ้ามีใครต้องการจะรู้แจ้ง พวกเขาต้องรอจนกว่าพวกเขาจะอายุ 70 ​​หรือ 80 เป็นอย่างน้อย!”

“เป็นไปตามความคาดหวังของหัตถ์เทวะ เขาน่าประทับใจมาก!”

“ข้าไม่มั่นใจในเหตุผลของเจ้า หัตถ์เทวะเกี่ยวอะไรกับการรู้แจ้งรัศมีมหาคุรุ?”

อาจารย์ก็พูดคุยกันเอง ตอนนี้สมองของพวกเขารู้สึกเหมือนกาว (ซุนม่อคนนี้ ทำไมเขาถึงมีรัศมีมหาคุรุมากมาย) เมื่อเทียบกับเขา พวกเขารู้สึกเหมือนเป็นครูใหม่แทน

“แม่งเอ๊ย!”

อี้เจียหมินรู้สึกเหมือนหน้าอกของเขาเหมือนลูกบอลยางที่อัดแน่นไปด้วยอากาศ เขาเกือบจะระเบิดด้วยความริษยา มันเกิดอะไรขึ้นในโลกนี้? เขาไม่กล้าคิดเกี่ยวกับจำนวนรัศมีมหาคุรุที่ซุนม่อรู้แจ้ง มิฉะนั้นเขาจะต้องโกรธเคืองจนตายอย่างแน่นอน

“....”

จางเฉียนหลินอยู่ในความงุนงงอย่างสิ้นเชิง รู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้ดังก้องอยู่ในอกของเขา เขารู้สึกว่าการทำงานหนักของตัวเองไม่มีความหมาย!

“เฮอะ! คำตัดสินของอาจารย์ใหญ่คนก่อนนั้นถูกต้องเมื่อเขาเลือกซุนม่อเป็นหลานเขยของเขา มันน่าอัศจรรย์ใจจริงๆ!”

หลังจากที่เซี่ยหยวนตกใจ นางรู้สึกประทับใจและสบายใจมากขึ้น ถ้าซุนม่อไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น อาจารย์ใหญ่คนเก่าจะหมั้นหลานสาวที่เขารักได้อย่างไร?

กู้ซิ่วสวินกัดริมฝีปากของนาง นัยน์ตาของนางวาววับราวกับว่านางไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่านางด้อยกว่า (ข้าคิดว่าเราไม่ได้ห่างกันขนาดนั้น แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นผู้นำหน้าได้ขนาดนี้!)

ลู่จื่อรั่วจ้องมองดูสีหน้าของทุกคนที่อยู่รอบข้าง นางรู้สึกมีความสุขมาก (อาจารย์ของข้ายอดเยี่ยมมาก!)

“อาจารย์ที่ข้ารู้จักดูน่าประทับใจเหลือเชื่อจริงๆ!”

ริมฝีปากของถานไถอวี่ถังกระตุก

“อาจารย์เฉิน ลูกศิษย์ของท่านค่อนข้างอวดดี!”

ซุนม่อพูดตรงไปตรงมา

"เจ้า…"

เฉินอันฟู่ตกตะลึง นี่ควรเป็นครูหนึ่งวันเป็นพ่อทั้งชีวิต'? เจ้าหนุ่มที่อยู่ต่อหน้าเขานี้…เขาเป็นตัวประหลาดแก่ที่ฟื้นคืนชีพด้วยการฝึกฝนศาสตร์ลี้ลับบางอย่างใช่หรือไม่?

ถ้าไม่เช่นนั้นทำไมเขาถึงรู้จักรัศมีแห่งความสงบสุข? แม้แต่เขาผู้เป็นมหาคุรุระดับ 4 ดาว ก็ยังไม่รู้เรื่อง!

เมื่อเห็นเว่ยเจี๋ยคุกเข่าอยู่บนพื้น เฉินอันฟู่รู้สึกอิจฉาในใจ เขาต้องการรัศมียิ่งใหญ่นี้มานานแล้ว แต่บางสิ่งเช่นนี้สามารถรู้แจ้งได้โดยบังเอิญเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่เขาจะวิตกกังวล แต่หลังจากนั้นไม่นาน ความอิจฉาบนใบหน้าของ เฉินอันฟู่ ก็กลายเป็นความโกรธ

“เหลวไหล!”

เฉินอันฟู่คำราม เขาจ้องไปที่ซุนม่อ

“เจ้ายั่วโมโหข้าเหรอ?”

“นั่นคงต้องขึ้นอยู่กับมุมมองของท่าน!”

ซุนม่อกระตุกมุมปาก

!!!

ครูทุกคนตกใจ ความกล้าของซุนม่อนั้นใหญ่มากจริงๆ เขาไม่มีเจตนาที่จะแสดงความอ่อนข้อใดๆ เลย อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขานึกถึงการกระทำของเขาที่โรงเรียน ก็ไม่มีใครแปลกใจอีกต่อไป

“น่าเกรงขามเกินไป!”

นักเรียนของสถาบันจงโจวต่างตกตะลึงและประทับใจมาก อาจารย์ซุนไม่มีความกลัวไม่ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับอะไรก็ตาม

“อาจารย์เฉิน ในฐานะนักเรียน การพูดแบบนี้กับอาจารย์ถือเป็นการละเมิดและน่ารังเกียจแล้ว!”

หลักการในชีวิตของจินมู่เจี๋ยคือนางชอบที่จะมีปัญหาน้อยลง นางไม่อยากทะเลาะกับมหาคุรุระดับ 4 ดาว แต่ถ้าอีกฝ่ายยืนกรานที่จะสร้างปัญหา นางก็จะไม่เกรงใจเช่นกัน

พูดตามตรงก็ชัดเจนว่าเว่ยเจี๋ยทำผิดสำหรับเรื่องนี้ในวันนี้ ทั้งจินมู่เจี๋ยและซุนม่อ รู้สึกว่าเฉินอันฟู่ไม่มีเหตุผล

ไม่มีความผิดในการป้องกันและชี้นำนักเรียนคนหนึ่งเพราะพวกเขาเป็นเหมือนกัน

นักเรียนส่วนตัวเป็นเหมือนลูกชายและลูกสาวของตัวเอง หากอยู่ในบ้าน เจ้าจะสั่งสอนพวกเขาอย่างไรก็ได้ตามใจชอบ แต่ถ้าคนอื่นพยายามสั่งสอนลูกชายและลูกสาวของเจ้า เจ้าจะไม่ตัดแขนขาของพวกเขาทิ้งก่อนหรือ

“ในกรณีนี้ เรามาจัดการเรื่องตามกฎของวงการมหาคุรุกันเถอะ!”

เฉินอันฟู่คร้านจะเถียงต่อ

“จื่อฉีกฎของโลกมหาคุรุคืออะไร?”

หยิงไป่อู่ไม่เข้าใจ

“เมื่อมหาคุรุได้พบกับความขัดแย้งที่แก้ไขไม่ได้กับมหาคุรุอีกคนหนึ่ง นักเรียนก็จะออกมาต่อสู้กันตัวต่อตัว ฝ่ายชนะจะเป็นฝ่ายถูก”

หลี่จื่อฉีอธิบาย ในโลกนี้มีความคิดและสิ่งที่มีเหตุผลมีมากเกินไป อย่างไรก็ตาม กฎเหล็กนั้นอาจทำให้ถูกต้อง ผู้ที่มีหมัดหนักที่สุดจะเป็นผู้ชนะ

จินมู่เจี๋ยไม่เห็นด้วยในทันที นางมองไปทางซุนม่อแทน

“ซุนม่อ คิดให้ดี!”

กู้ซิ่วสวินเตือนเขา เฉินอันฟู่เป็นมหาคุรุระดับ 4 ดาว สำหรับมหาคุรุระดับนี้ ไม่ว่าเขาจะมีประสบการณ์หรือการตัดสินอย่างไร พวกเขาล้วนแข็งแกร่งอย่างยิ่ง นอกจากนี้ เขาได้สะสมรากฐานของเขามาหลายปีแล้ว ศิษย์ส่วนตัวของเขาจะเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะอย่างแน่นอน หากมีการดวลกันเพื่อตัดสินความยุติธรรม ซุนม่อจะไม่ได้รับยุติธรรมเลย

“แน่นอน!”

ซุนม่อยิ้มให้กู้ซิ่วสวินและบอกว่านางไม่ต้องเป็นห่วง หลังจากนั้นเขามองไปที่ เฉินอันฟู่

“สองในสามรอบ? หรือเราจะจัดการเรื่องนี้ในรอบเดียว?”

“ข้าชื่อเฉินอันฟู่  มหาคุรุ 4 ดาว ข้าขอทราบชื่อและระดับของเจ้าได้ไหม?”

เฉินอันฟู่ทำสิ่งต่างๆ ตามกฎและรายงานตำแหน่งและชื่อของเขา

“ซุนม่อ ถ้าจะมีการต่อสู้ครูระดับล่างจะเป็นคนตัดสินรูปแบบการต่อสู้ หากมหาคุรุมีระดับเท่ากัน ใครก็ตามที่เสนอการต่อสู้จะต้องฟังมหาคุรุที่พวกเขาท้าทาย!”

เนื่องจากซุนม่อเพิ่งเข้าเรียนในโรงเรียนและยังไม่มีระดับดาว จินมู่เจี๋ยจึงรีบอธิบายกฎนี้เพื่อไม่ให้เขากลายเป็นตัวตลก วิธีการดังกล่าวยุติธรรมมาก มันป้องกันผู้ท้าชิงเพื่อเพิ่มโอกาสในการชนะโดยแนะนำรูปแบบการต่อสู้ที่พวกเขาเชี่ยวชาญ

“อืม!”

ซุนม่อพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน

“ข้าซุนม่อ เข้าร่วมสถาบันจงโจวมาไม่ถึงสี่เดือน ข้ามีดาวเป็นศูนย์!”

“ศะ…ศูนย์ดาว?”

“เพิ่งเข้าทำงานโรงเรียน”

“แค่สามเดือนเท่านั้นหรือ?”

นักเรียนที่อยู่ด้านหลังเฉินอันฟู่ต่างตกตะลึง พวกเขามองเว่ยเจี๋ยโดยไม่รู้ตัว มีข้อผิดพลาดหรือไม่?

(เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นครูใหม่ แล้วเขารู้แจ้งรัศมี 'เป็นครูหนึ่งวัน เป็นพ่อทั้งชีวิต' แล้วหรือ?)

นี่เป็นสิ่งที่มีเพียงมหาคุรุสูงวัยที่ใกล้จะลงโลงแล้วเท่านั้นที่เข้าใจได้ไม่ใช่หรือ ถ้าไม่อย่างนั้นก็จะไม่ถูกเรียกว่า รัศมีพักผ่อนอย่างสงบเป็นแน่!

เฉินอันฟู่ก็ประหลาดใจเช่นกัน เขามองไปที่ซุนม่อขณะที่เขาขมวดคิ้ว หลังจากนั้นก็มีสัญญาณของความโกรธปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาโบกมือและด่า

 “ไร้สาระ!”

เฉินอันฟู่โกรธจัด เขากำลังต่อต้านครูศูนย์ดาวจริงๆ นี่มันอะไรกัน? ถ้าเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป เขาจะไม่เสียหน้าเหรอ?

ริมฝีปากของกู้ซิ่วสวินกระตุก (ข้ารู้ว่าจะต้องออกมาเป็นแบบนี้)

“อาจารย์  โปรดอนุญาต!”

ซวนหยวนพ่ออาสาเอง

“ซุนม่อใช่ไหม? ถ้าเจ้าขอโทษข้าตอนนี้ เรื่องนี้ก็จะจบลง”

เฉินอันฟู่เสนอวิธีแก้ปัญหา

จินมู่เจี๋ยถอนหายใจ นางรู้ว่าเฉินอันฟู่กำลังพูดแบบนี้เพราะเขามีเจตนาดี เมื่อเขาได้ยินว่าซุนม่อไม่มีดาว เขารู้ว่าเขาจะชนะการต่อสู้ครั้งนี้อย่างแน่นอน

การปล่อยให้ซุนม่อขอโทษทำให้ซุนม่อมีทางออกจากสถานการณ์นี้จริงๆ ถ้าเป็นครูคนอื่นๆ พวกเขาจะคว้าโอกาสนี้มาจัดการเรื่องแบบนั้นอย่างแน่นอน แต่ซุนม่อ…

จินมู่เจี๋ยทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างช่วยไม่ได้

“อาจารย์เฉิน ท่านควรเรียกข้าว่าอาจารย์ซุน!”

ซุนม่อหรี่ตาลง น้ำเสียงของเขาไม่เป็นมิตร เขาไม่ต้องการความเห็นใจแบบนี้ รู้สึกเหมือนเฉินอันฟู่ กำลังให้ทานกับยาจก

“นี่ ท่านผู้เฒ่า ทำไมท่านถึงรู้สึกว่านักเรียนของท่านจะชนะอย่างแน่นอน?”

หยิงไป่อู่รู้สึกว่าอาจารย์ของนางถูกดูถูก ดังนั้นนางจึงกระโดดออกไปและถาม เฉินอันฟู่ ในขณะที่จ้องมองนักเรียนของเขาอย่างดุเดือด

“พวกเจ้าคนหนึ่ง ออกมาต่อสู้กับข้าเลย!”

หลังจากพูดแล้ว เด็กสาวหัวเหล็กก็เสริมอีกหนึ่งประโยค

“เป็นการต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายก็ได้!”

โอว..

เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้ชมก็สูดอากาศหนาวเหน็บ (ทุกคนรู้ว่าเจ้าเป็นคนหัวแข็ง แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องแข็งถึงขนาดเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายก็ได้)

การต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายหมายความว่าในระหว่างการต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายจะขึ้นอยู่กับผู้เข้าร่วมและโชคแห่งสวรรค์ ถ้าเจ้าตายเพราะเจ้าอ่อนแอ ก็แค่นั้นแหละ

"โอหัง!"

“ช่างกล้านะ!”

“ท่านอาจารย์ ขออนุญาตข้าสู้ด้วย!”

นักเรียนของเฉินอันฟู่จ้องไปที่หยิงไป่อู่ และขออนุญาตต่อสู้

“ข้าบอกไปแล้วว่าข้าจะเป็นฝ่ายต่อสู้ เจ้าควรออกไปให้พ้นทาง”

ซวนหยวนพ่อผลักหยิงไป่อู่ออกและยืนต่อหน้านาง

“เจ้าหนู เจ้าบอกว่าลูกศิษย์ของข้าหยิ่งผยอง? ลูกศิษย์ของเจ้าก็หยิ่งเหลือเกิน!”

เฉินอันฟู่จ้องซุนม่อและพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าครั้งสุดท้าย ถ้าเจ้าขอโทษตอนนี้ ข้าจะทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!”

“เลิกพูดไร้สาระ มาพิสูจน์ชัยชนะหรือพ่ายแพ้ด้วยการดวลกันดีกว่า!”

ริมฝีปากของซุนม่อโค้งงอ

“เราจะต่อสู้สามรอบ ดีที่สุดจากสอง ผู้แพ้จะต้องขอโทษ ท่านจะตกลงด้วยหรือเปล่า”

"ตามที่ขอ!"

ริมฝีปากของเฉินอันฟู่กระตุก

“เว่ยเจี๋ย ในเมื่อเจ้าเป็นคนก่อปัญหาขึ้น เจ้าควรสู้ในรอบแรก!”

“ขอรับอาจารย์!”

ผลของรัศมีมหาคุรุได้หายไปแล้ว ดังนั้นเว่ยเจี๋ย จึงกระโดดขึ้นทันทีและจ้องไปที่ ซวนหยวนพ่อด้วยความโกรธ (ดังนั้นซวนหยวนพ่อคนนี้เป็นศิษย์ของเจ้าที่ทำให้เจ้าพึงพอใจ?)

 (หืม ดูสิว่าข้าฆ่าเขาอย่างไร!)

เว่ยเจี๋ยตัดสินใจที่จะทำให้ซวนหยวนพ่อพิการ การทำเช่นนั้นซุนม่อจะต้องโกรธเคืองตายอย่างแน่นอน

จากมุมมองของเว่ยเจี๋ยคนที่ซุนม่อส่งไปในรอบแรกจะต้องเป็นศิษย์ที่เขาไว้วางใจมากที่สุดอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้สึกกลัวเลย (เพราะข้าเป็นศิษย์ส่วนตัวของมหาคุรุระดับ 4 ดาว เฉินอันฟู่! ตั้งแต่ข้าเริ่มฝึกฝน ข้าไม่เคยแพ้การต่อสู้มาก่อนแม้แต่ครั้งเดียว!)

 

[1] 'ครูสำหรับวัน, พ่อเพื่อชีวิตรัศมีเรียกอีกอย่างว่ารัศมีแห่งความสงบสุข'