บทที่ 248 เหมืองทองคำ!

บทที่ 248 เหมืองทองคำ!

“เติมเกลืออีกหน่อยไหม?”

หลี่จื่อฉีกลอกตา

“เจ้าคือปีศาจ?”

(อะไรปลาหมู? ปลาหมูบ้านเจ้ารู้วิธีพ่นลูกศรวารีเหรอ?)

 

ซุนม่ออยากจะบ่น แต่แล้วก็นึกขึ้นได้บางอย่าง (เดี๋ยวก่อน ที่นี่คือทวีปทมิฬ บางที ปลาหมูอาจพ่นลูกศรวารีที่นี่ก็ได้)

“อา? มันคือเสี่ยวชิวชิว อย่าจับ!”

ลู่จื่อรั่วรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของสระและอ้อนวอนซวนหยวนพ่ออย่างจริงจัง

“อย่าทำให้มันตกใจนะ!”

โว้ว~

ซวนหยวนพ่อขึ้นจากน้ำด้วยสีหน้าที่ไม่ดี เขายังคงหันหน้าไปมองหาปลาหมูรอยแดงปรากฏบนใบหน้าของเขา เห็นได้ชัดว่าหางของปลาหมูต้องตีเขาก่อนหน้านี้

ซู่มมม~ ปลาหมูกระโดดขึ้นไปบนฝั่งใกล้ๆ หยิงไป่อู่และคลานไปทางเด็กสาวมะละกอ

“เสี่ยวชิวชิว!”

เด็กสาวมะละกอตรวจปลาหมูหลังจากพบว่ามันไม่ได้รับบาดเจ็บ นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จิ๊ จิ๊

ปลาหมูส่งเสียงประหลาดไปทางซวนหยวนพ่อ

“เสี่ยวพ่อ มันกำลังเยาะเย้ยเจ้า ข้ารู้สึกว่าเจ้าควรหั่นมันออกเป็นสองส่วน เราจะนึ่งส่วนหนึ่งและต้มยำอีกส่วน!”

ถานไถอวี่ถังหยอกล้อ ท้ายที่สุดมีโอกาสไม่มากนักที่จะดูซวนหยวนพ่อเสียเปรียบ

"เกิดอะไรขึ้น?"

ซุนม่อขมวดคิ้ว

หลี่จื่อฉีรีบอธิบาย เนื่องจากซุนม่อเป็นอาจารย์ของนาง ไข่ดาวน้อยจึงไม่กล้าปิดบังสิ่งใด และได้เปิดเผยข้อเท็จจริงที่ว่าปลาหมูถูกซื้อด้วยราคาหินวิญญาณหนึ่งก้อน

“หินวิญญาณหนึ่งก้อน? พวกเจ้ารู้วิธีเสียเงินจริงๆ!”  

ถานไถอวี่ถังส่ายหัว

“อาจารย์ โปรดลงโทษข้าด้วย!”

ลู่จื่อรั่วก้มหน้าลง

 “แต่ได้โปรดอย่ากินเสี่ยวชิวชิวเลย…”

จิ๊ จิ๊

ปลาหมูนั้นเหมือนงู ร่างของมันม้วนตัวอยู่รอบแขนของเด็กสาวมะละกอขณะที่แยกเขี้ยวใส่ซุนม่อ เห็นได้ชัดว่ามันต้องการปกป้องเด็กสาวมะละกอ

“ทำไมข้าต้องลงโทษเจ้า”

ซุนม่อโบกมือเพื่อบอกว่าสามสาวสามารถไปเล่นได้ การซื้อปลาหมูไว้จะเป็นไรไป? เมื่อซุนม่อเป็นครูในโรงเรียนมัธยมปลายในโลกของเขา เขาเคยได้ยินเรื่องแปลกๆ มากมายเกี่ยวกับของที่เด็กสาวซื้อ

เมื่อพวกเขายังเด็กพวกเขาจะซื้อเครื่องสำอางราคาแพงมากมาย นี้ก็ยังถือว่าไม่มีอะไร คนที่คลั่งไคล้บางคนอาจจะทำศัลยกรรมพลาสติกเมื่อพวกเขายังเด็กมาก

เปรียบเทียบกับเด็กสาวมะละกอกับพวกเขา การซื้อปลาหมูด้วยหินวิญญาณอาจดูฟุ่มเฟือยไปบ้าง แต่นางก็ทำอย่างนั้นเพื่อช่วยมันไว้ คงจะดีไม่น้อยหากปลาหมูตัวนี้เป็นเหมือนงูขาวในนิยายแฟนตาซีตะวันออก ที่กลับมาในอนาคตในรูปของมนุษย์เพื่อชดใช้ให้เด็กสาวมะละกอที่ช่วยชีวิตมันไว้

เฮ้อ นับตั้งแต่เขามาถึงเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ เขาก็ไม่สามารถแม้แต่จะดูหนังได้ แต่มีประโยชน์มากมายสำหรับสถานที่แห่งนี้ หากมีการฝึกฝนจนสุดขั้ว พวกเขาสามารถทะยานขึ้นไปในอากาศ ขุดอุโมงค์ดำดิน เคลื่อนภูเขา หรือแม้แต่พลิกทะเลได้ อาจเป็นบางสิ่งที่แม้แต่กลุ่มภาพยนตร์สเปเชียลเอฟเฟกต์ระดับสูงสุดก็ไม่สามารถลอกเลียนได้

ซุนม่อโยนซองยาขนาดยักษ์ลงไปในน้ำ

เจียงเหลิ่งและถานไถอวี่ถังนั่งตัวตรงและนิ่งทันที พวกเขาเริ่มแช่ตัว ไม่ต้องการเสียแก่นแท้ปราณวิญญาณใดๆ

ยักษ์น้ำปรากฏตัวขึ้น จากนั้นซวนหยวนพ่อก็คำรามและเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมาประจัญหน้า

ปัง

สองหมัดปะทะกัน และพลังปราณวิญญาณอันอบอุ่นก็แผ่ออกไป ห่อหุ้มเด็กผู้เสพติดการต่อสู้ ทำให้เขาแทบจะครางด้วยความเพลิดเพลินเนื่องจากความรู้สึกสบายของเขา

“สบายดีเหลือเกิน!”

ถานไถอวี่ถังไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขายังตะโกนและดูเหมือนเขาอยากจะตายในสระนี้จริงๆ

 เมื่อนักเรียนทั้งสามบดขยี้ยักษ์น้ำ ซุนม่อสั่งทันที

“ถานไถ นอนลงข้าจะนวดให้”

"ขอบคุณ อาจารย์!"

ถานไถอวี่ถังมีรอยยิ้มดีใจอยู่บนใบหน้าของเขา เขาดูไม่กังวล แต่เขาค่อนข้าตื่นเต้นอยู่ในใจ

ติง!

คะแนนความประทับใจจากถานไถอวี่ถัง +100 กระชับมิตร (640/1,000)

ยักษ์จินนี่ปรากฏตัวขึ้น เมื่อเห็นร่างที่อ่อนแอของคนป่วย  มันก็ถ่มน้ำลายออกมาหนึ่งคำแล้วเหยียดนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือ จากนั้นจึงใช้พวกมันนวดถานไถอวี่ถังด้วยความรังเกียจ

“....”

ซุนม่อพูดไม่ออก (เจ้าเลือกปฏิบัติกับคนมากเกินไปหน่อยหรือเปล่า?)

เมื่อถึงตาของซวนหยวนพ่อ เจ้ายักษ์ในตะเกียงวิเศษก็แสดงฝีมือออกมาโดยตรง ไม่ต้องพูดถึงสองมือใหญ่ของเขาที่นวดขยับขึ้นลง ทั้งร่างของเขาก็จะเคลื่อนไหวเหมือนนักยูโดเป็นครั้งคราวเพื่อดัดตัวซวนหยวนพ่อ

“บัดซบ!”

ซวนหยวนพ่อกระโดดขึ้นและต่อสู้กับจินนี่โดยตรง

“เจียงเหลิ่ง เจ้าอยากเรียนหัตถ์จับมังกรโบราณหรือไม่?”

ซุนม่อทนไม่ไหวแล้ว ภาพที่เห็นในฉากนี้ช่างบาดตาเสียจริง

"ไม่เป็นไรเหรอ?"

เจียงเหลิ่งมีสีหน้าที่มีความสุข

“เจ้าเป็นนักเรียนของข้า ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

ซุนม่อย้อนถามกลับ

เจียงเหลิ่งไม่ได้โง่เขลาเหมือนหยิงไป่อู่ เขารู้ว่าแม้ในหมู่ศิษย์ส่วนตัว บางคนก็ใกล้ชิดกับอาจารย์มากขึ้น และบางคนก็ไม่ทำ

ลูกศิษย์เช่นเขาถูกกำหนดให้ไม่มีอนาคต ดังนั้นเขาจะเปรียบเทียบกับหยิงไป่อู่ที่ไร้ขีดจำกัดได้อย่างไร? หัตถ์จับมังกรโบราณของอาจารย์ของพวกเขาเป็นศาสตร์ลึกลับระดับเซียนอย่างแท้จริงและประเมินค่าไม่ได้… แต่เขายินดีที่จะสอนให้เขา…

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก เจียงเหลิ่ง +100 กระชับมิตร (650/1,000)

 “หยุดพูดไร้สาระ มาเร็วเข้า!”

ซุนม่อตัดสินใจว่าในอนาคตเขาจะให้บริการนวดแก่นักเรียนหญิงและอาจารย์ที่สวยงามเท่านั้น ส่วนนักเรียนชายใครจะสนกันเล่า~

หลังอาหารเย็น ซุนม่อให้บทเรียนส่วนตัวกับนักเรียนหกคนของเขาและบอกให้พวกเขาไปพักผ่อน

กลางคืนเงียบสงัด

เมื่อรุ่งเช้ามาถึงซุนม่อซึ่งยังคงอยู่ในความฝันที่สวยงาม จู่ๆ ก็ตื่นขึ้นเนื่องจากมีเสียงเตือนอยู่ในใจของเขา

ติง!

“ยินดีด้วย ชื่อเสียงของเจ้ากับจินมู่เจี๋ย เพิ่มขึ้นไปอีกระดับ ได้รับความชื่นชมจากมหาคุรุ ดังนั้นเจ้าจะได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติทองแดง 1กล่อง!”

หีบสมบัติสีบรอนซ์ปรากฏขึ้นต่อหน้าซุนม่อ

“ไม่ต้องให้รางวัลแต่เช้าได้ไหม?”

ซุนม่อหาว เขายังอยากนอน ระบบยังคงนิ่ง โดยไม่สนใจคำพูดของซุนม่อ

ในค่ายก็มีเสียงของกิจกรรมอยู่แล้ว ในฐานะครูซุนม่อต้องเป็นผู้นำแบบอย่าง ดังนั้น แม้ว่าเขาจะยังต้องการนอนต่อ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะทำเช่นนั้น

เขาเดินออกจากกระโจมและยืดเส้นยืดสายร่างกายของเขา เขาสามารถเห็นนักเรียนส่วนใหญ่รวมตัวกันในสถานที่ห่างไกลจากกระโจม นักเรียนส่วนใหญ่ตื่นแล้ว พวกเขากำลังฝึกสมาธิ ดูดซับพลังปราณวิญญาณ หรือฝึกทักษะของพวกเขา

บางคนถึงกับต้องการประลองกับซวนหยวนพ่อ แต่ถูกเขาปฏิเสธทั้งหมด เมื่อเห็นว่าซุนม่อตื่นแล้ว หลี่จื่อฉีซึ่งให้ความสนใจกับกระโจมของเขาก็รีบวิ่งไปทันที

“อาจารย์ ข้าจะไปเอาน้ำมาให้ อาหารเช้าเป็นข้าวต้ม ขนมปังกรอบ และผักดอง ดีไหมคะ?”

เพราะพวกเขากำลังตั้งค่ายอยู่ สภาพความเป็นอยู่ไม่ดีอย่างแน่นอน

“ก็ได้ ไปกินข้าวต้มเช้าก็ได้ แต่ไม่ต้องตักน้ำ ข้าจะไปล้างตัวตามลำธารใกล้ๆ เจ้าควรไปฝึกฝน!”

ซุนม่อมีสีหน้าสงบราวกับว่าเขาเคยชินกับมัน อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกประทับใจมาก การมีสาวน้อยแสนสวยรอเขาทุกวันมันดีเกินกว่าจะเป็นจริงได้!

ถ้าเป็นในยุคปัจจุบัน แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นลูกสาวของเขา เขาคงไม่กล้าสั่งนางแบบนี้ แต่ตอนนี้หลี่จื่อฉีทำทุกอย่างด้วยความยินดี แม้แต่ลู่จื่อรั่วและหยิงไป่อู่ ก็ดูผิดหวังที่พวกนางไม่ใช่คนดูแลเขา

(ใช่แล้วในยุคนี้ไม่เป็นไรที่จะให้สาวใช้มาช่วยอุ่นเตียง ข้าควรซื้อสาวใช้ดีไหม) แต่เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจของเขา ซุนม่อก็ทิ้งมันออกไปทันที

(ไม่มีทาง ข้าเป็นคนมีวัฒนธรรม!)

ความคิดของซุนม่อฟุ้งซ่านขณะที่เขาแตะหน้าผากของลู่จื่อรั่ว

“เปิดหีบ!”

เสียงคลิกดังขึ้นเมื่อหีบสมบัติทองแดงเปิดออก ขณะที่แสงจางหายไป ชิ้นส่วนของแผนที่ยังคงอยู่

ติง!

“ยินดีด้วย เจ้าได้รับชิ้นส่วนของแผนที่แห่งทวีปทมิฬที่กระจัดกระจาย ขณะนี้เจ้ามี 4/5 ของแผนที่!”

ด้วยความยินดี เขาก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย เขาอยู่ห่างจากแผนที่ฉบับเต็มเพียงชิ้นเดียว อย่างไรก็ตาม การได้สิ่งนี้มาในช่วงเวลาดังกล่าวทำให้เขารู้สึกอยากอาหารมากขึ้น

หลังอาหารเช้าจินมู่เจี๋ยทำการนับจำนวนคน นางต้องการให้นักเรียนที่มีอาการภูมิแพ้อยู่ในสถานที่นี้และวางแผนที่จะออกไปโดยไม่มีพวกเขา

 “อาจารย์จิน ให้เราไปด้วย”

นักเรียนบางคนสะอื้นไห้และอ้อนวอน

"ไม่ได้ ถ้าพวกเจ้ายังทำแบบนี้ต่อไป มันจะเป็นการทำร้ายพวกเจ้าเท่านั้น!”

จินมู่เจี๋ยปฏิเสธอย่างไม่ยอมแพ้

มีเพียงเส้นทางเดียวหากต้องการออกจากเขตน้ำพุร้อน นักเรียนที่ไม่มีคุณสมบัติทั้งหมดมารวมตัวกันและพวกเขายังคงวิงวอนจินมู่เจี๋ย

สถาบันว่านเต้าต้องการที่จะทำเรื่องยุ่งยากต่อสถาบันจงโจว เนื่องจากพวกเขาเลือกเวลาที่แน่นอนนี้

“เอาล่ะ พวกเจ้าควรกลับไปที่โซน เรากำลังจะออกเดินทาง อาจารย์ผาย เจ้าต้องดูแลพวกเขาให้ดี”

จินมู่เจี๋ยอธิบาย

“อาจารย์จิน ไม่ต้องห่วงพวกเรา!”

ผายหยวนลี่มองไปที่นักเรียนที่หดหู่ใจเหล่านี้และรู้สึกไม่สบายใจนัก

“ทำไมพวกเจ้าทำสีหน้าอย่างนั้น? เจ้ากำลังส่งคนตาย? ที่นี้มีบ่อน้ำพุร้อน มันแย่ตรงไหนกัน?”

จิ๊ จิ๊!

ลู่จื่อรั่วได้ยินเสียงปลาหมูในกระเป๋าของนางร้องออกมาอย่างเร่งด่วน มันดิ้นจนร่วงหล่นลงมา ดังนั้นนางจึงรีบเปิดกระเป๋าของนาง

“เสี่ยวชิวชิว! เป็นอะไรไป?”

ลู่จื่อรั่วถาม

จิ๊ จิ๊  จิ๊  จิ๊

ปลาหมูร้องเสียงดัง มันม้วนตัวอยู่รอบแขนของลู่จื่อรั่ว และกัดที่แขนเสื้อของนาง อยากจะดึงนางออกไป

“มันอยากให้เจ้ารีบออกไปใช่ไหม?”

หลี่จื่อฉีเดา

“อืมม!”

เด็กสาวมะละกอพยักหน้า

“นั่นคือสิ่งที่มันตั้งใจบอก แต่เจ้าเสี่ยวชิวชิว ไม่ต้องรีบร้อนอะไรขนาดนั้น เราจะไปเดี๋ยวนี้!”

ในระยะต่อไปของการเดินทาง พวกเขาจะต้องเผชิญกับลมวิญญาณอย่างแน่นอน ตามกฎของทวีปทมิฬ ใครก็ตามที่โจมตีลมวิญญาณก่อนจะสามารถอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของได้

สิ่งมีชีวิตประเภทนี้สามารถใช้เพื่อฝึกประสิทธิภาพการต่อสู้ของนักเรียนได้ ดังนั้น จินมู่เจี๋ยจึงไม่ยินดีที่จะปล่อยมันไป และประกาศออกเดินทางไปในทันที

ปลาหมูยังคงร้องเสียงดัง ลู่จื่อรั่วทำได้เพียงปลอบโยนมัน พวกเขาเดินทางประมาณสามนาที หากพวกเขาหันหลังไป พวกเขาจะยังสามารถเห็นไอน้ำที่เกิดจากโซนน้ำพุร้อนได้ ในขณะนั้น กระแสลมปราณก็เกิดขึ้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

บูม!

ในทันที นักเรียนหลายคนในกลุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แม้แต่ครูบางคนก็รู้สึกไม่สบายเช่นกัน

“ไม่นะ มันคือกระแสปราณวิญญาณ!”

สีหน้ากู้ซิ่วสวินเปลี่ยนไป นอกจากนี้ จากความรุนแรงกระแสลมปราณวิญญาณนี้ดูเหมือนจะมีขนาดใหญ่เข้มข้นหาได้ยากแม้แต่ในหุบเขาลมวิญญาณ

“นั่งลงในที่ที่เจ้าอยู่ตอนนี้ ตั้งสมาธิและทำให้ปราณสงบ หากพลังปราณวิญญาณจากกระแสลมปราณเข้าสู่ร่างกายของเจ้า ให้ขับมันทันที”

จินมู่เจี๋ยเตือนทันที

เมื่อกระแสลมปราณมาถึง ผู้ฝึกตนก็เหมือนมนุษย์ที่จมน้ำซึ่งสำลักอยู่ในน้ำ แม้ว่าผู้ฝึกตนจะไม่ดูดซับพลังปราณวิญญาณอย่างแข็งขัน แต่แรงกดดันทางวิญญาณที่ทรงพลังจะส่งพลังปราณวิญญาณเข้าสู่ร่างกายโดยตรง ทำให้เกิดความผันผวนของปราณวิญญาณภายใน

เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น ผู้ฝึกตนจะต้องดูดซับพลังปราณอย่างเร่งรีบ เปลี่ยนให้เป็นปราณวิญญาณของตนเอง ถ้าไม่เช่นนั้น หากปราณจิตวิญญาณสร้างความหายนะให้กับร่างกาย ไม่เพียงแต่พลังปราณวิญญาณจะทำลายเส้นชีพจร หลอดเลือด และกล้ามเนื้อของพวกมันเท่านั้น แต่ผลร้ายจะรุนแรงกว่าการแพ้ความดันวิญญาณ นักเรียนทำตามคำแนะนำทันที แต่มีไม่กี่คนที่กระอักเลือดและล้มลงบนพื้นโดยตรงขณะที่ร่างกายของพวกเขาชักกระตุกด้วยความเจ็บปวด หนึ่งในนั้นถึงกับเป็นลมทันที

“อาจารย์ซุน!”

จินมู่เจี๋ยร้องออกมาดังๆ

"ข้าอยู่นี่!"

ซุนม่อกำลังนวดถานไถอวี่ถัง เมื่อเห็นภาพนี้ เขาก็เดินไปหานักเรียนที่เป็นลมทันทีและแสดงเคล็ดโคจรพลังของเขาเพื่อช่วยให้นักเรียนควบคุมพลังปราณวิญญาณของเขา

“อี้เจียหมิน ช่วยนักเรียนข้างเจ้าและประคองเขา!”

ซุนม่อสั่ง

แม้ว่าอี้เจียหมินจะไม่พอใจที่ได้รับคำสั่งจากซุนม่อ แต่เขารู้ว่านี่เป็นเรื่องเร่งด่วนมาก เขาได้เพียงแต่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ซุนม่อใช้เคล็ดโคจรด้วยมือทั้งสองข้าง ให้นักเรียนแต่ละคนตามลำดับ

“ทุกอย่างจะเรียบร้อยใช่ไหม”

ลู่จื่อรั่วรู้สึกประหม่า

หลี่จื่อฉีสำรวจเด็กสาวมะละกอและรู้ว่านางสบายดี นอกจากใบหน้าของนางจะซีดเล็กน้อยเนื่องจากตกใจ  นางก็ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย

เจียงเหลิ่งรู้สึกไม่สบายตัว แต่หยิงไป่อู่กำลังใช้มือจับมังกรโบราณที่เพิ่งเรียนรู้ของนางเพื่อนวดให้เขา

ถานไถอวี่ถังทุกข์ทรมานมากที่สุด อย่างไรก็ตามไม่ใช่เพราะเขาเป็นโรคภูมิแพ้ความดันวิญญาณ แต่ร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป ถ้าเขาแข็งแกร่งขึ้น เขาคงไม่มีปฏิกิริยาเช่นนี้

ที่ด้านข้างของกู้ซิ่วสวิน  จางเหยียนจงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย เขากำลังช่วยกู้ซิ่วสวิน ช่วยเหลือนักเรียนคนอื่นๆ

“ท่านอาจารย์ ข้ามาช่วยท่าน!”

หลี่จื่อฉีสังเกตสถานการณ์ นางวิ่งไปหาซุนม่อ และในท้ายที่สุด นางสะดุดก้อนหินก้อนเล็กๆ และเดินเซ เกือบจะล้มลง

วิ้ววว

กระแสลมปราณก็อ่อนกำลังลงอย่างเข้มข้น นักเรียนรู้สึกดีขึ้นทันที

"เวร!"

สีหน้าของโจวซานอี้เปลี่ยนไปอย่างมาก นี่คือสาเหตุที่ทำให้กระแสปราณวิญญาณน่ากลัว มันไม่ได้กระโชกอย่างต่อเนื่องด้วยความกดดันเดียวกัน แต่จะกระโชกด้วยความเข้มข้นที่แตกต่างกัน เป็นเพราะการเปลี่ยนแปลงของแรงกดดันที่ทำให้พวกเขามีความสามารถมหาศาลในการทำลายร่างกายมนุษย์ ตามที่คาดไว้ 30 วินาทีต่อมา กระแสลมปราณวิญญาณก็ทวีความรุนแรงขึ้นในทันใด การกระแทกอย่างกะทันหันนี้ทำให้นักเรียนอีกสามคนเป็นลมโดยไม่มีเสียง

“พาคนหมดสติกลับโซนน้ำพุร้อน!”

จินมู่เจี๋ยสั่ง สำหรับโซนน้ำพุร้อน เนื่องจากภูมิประเทศ มันเป็นสวรรค์ตามธรรมชาติที่สามารถลดความรุนแรงของกระแสน้ำวิญญาณเล็กน้อย หลี่จื่อฉี พยายามอย่างเต็มที่เพื่อประคองนักเรียนหญิง เนื่องจากนางนำกระถางต้นไม้รวบรวมวิญญาณมาด้วย มันจึงค่อนข้างลำบาก อย่างไรก็ตาม ต้นไม้ในกระถางนี้อาจารย์วาดให้นาง และนางไม่เต็มใจที่จะทิ้งมันจริงๆ

“อย่างไรก็ตาม ชีวิตมนุษย์นั้นมีค่า ข้าสามารถรอให้กระแสลมปราณสงบลงก่อนที่จะกลับมาเก็บมัน”

หลี่จื่อฉีตัดสินใจ แต่เมื่อนางกำลังจะวางต้นไม้ในกระถางลง นางพบว่าการหายใจของเด็กผู้หญิงที่นางสนับสนุนนั้นราบรื่นขึ้นมากแล้ว!

“เอ๊ะ?”

หลี่จื่อฉีตกใจ เกิดอะไรขึ้น? อย่างไรก็ตามนางเป็นสตรีที่ฉลาด หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย นางคาดเดาเหตุผลได้อย่างถูกต้องและมองดูต้นไม้ในกระถางรวบรวมวิญญาณของนาง

ต้นไม้ในหม้อมีใบอักขรยันต์

อักขรยันต์รวบรวมวิญญาณที่วาดบนใบไม้กำลังเปล่งแสงจางๆ ทั้งหมดถูกเปิดใช้งาน พวกมันกำลังดูดซับพลังปราณวิญญาณ ชำระมันให้บริสุทธิ์ก่อนที่จะปล่อยมันออกมาอีกครั้ง ช่วยให้แรงกดวิญญาณรอบๆ บรรลุความสมดุลที่ละเอียดอ่อนและมหัศจรรย์

นี่เป็นวิธีการที่พืชใช้ในการป้องกันกระแสปราณในธรรมชาติ เนื่องจากมีอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณอยู่บนใบไม้ ผลกระทบจึงขยายใหญ่ขึ้นและหลี่จื่อฉีสังเกตเห็นสิ่งนี้

นักเรียนหญิงที่แพ้ปราณวิญญาณรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อความกดดันวิญญาณลดลงขณะอยู่ใกล้ต้นไม้กระถางรวบรวมวิญญาณ

“จือรั่ว ซวนหยวนพ่อ นำไม้กระถางรวบรวมวิญญาณของเจ้าไปให้อาจารย์!”

หลี่จื่อฉีสั่ง จากนั้นนางก็เตือนซุนม่อว่า

"อาจารย์คะ! กระถางต้นไม้รวบรวมวิญญาณสามารถปรับสมดุลความกดดันทางปราณวิญญาณได้"

“นี่จริงหรือหลอกกัน?”

อี้เจียหมินรู้สึกตกใจ

"อะไรนะ?"

จางเฉียนหลินตกใจ แต่หลังจากนั้นสีหน้าของเขาก็ปรากฏแววเข้าใจตระหนักรู้ ท้ายที่สุดเขามีพรสวรรค์ในด้านอักขรยันต์วิญญาณ ดังนั้นเขาจึงสามารถคิดหาเหตุผลได้

จากนั้นเขามองดูกระถางต้นไม้สองสามต้นด้วยใบหน้าอิจฉาริษยา

คราวนี้ซุนม่อจะได้กำไรมากมาย!

“ทุกคน มารวมตัวกันรอบๆ กระถางต้นไม้!”

ซุนม่อเรียกทันทีโดยไม่คำนึงว่าประสิทธิภาพของพวกมันจะเป็นอย่างไร การลองใช้วิธีนี้ก็ไม่ผิด

การรับรู้ของนักเรียนไม่ค่อยดีนัก แต่เมื่อครูมาที่นี่ พวกเขาก็ค้นพบเหตุผลทันที พลังปราณรอบๆ พืชนั้นเสถียรกว่าแน่นอน

“ข้าไม่ได้คาดหวังว่ามันจะมีผลเช่นนั้น”

เซี่ยหยวนรู้สึกประหลาดใจ

“ถ้าไม้กระถางเป็นกระถางขนาดใหญ่ ผลจะไม่ดีไปกว่านี้หรือ?”

โจวซานอี้ประหลาดใจ

“การมีขนาดใหญ่เป็นเพียงแง่มุมเดียว สิ่งสำคัญที่สุดคือให้พืชมีใบมากที่สุด เพียงแค่ทำเช่นนั้นเราจะสามารถดึงอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณมาไว้บนพวกมันได้มากขึ้น!”

หลี่จื่อฉีอธิบาย

“อาจารย์ซุน คราวนี้เจ้าจะได้กำไรมากมาย!”

กู้ซิ่วสวินเต็มไปด้วยความอิจฉา เมื่อผลของการรวบรวมวิญญาณได้รับการตรวจสอบแล้ว พวกเขาก็จะสามารถขายได้ราคาสูง พวกมันมีประสิทธิภาพมากกว่ายันต์รวบรวมวิญญาณทั่วไปมาก

ในทวีปทมิฬ กระแสปราณเป็นหนึ่งในอันตรายด้านความปลอดภัยที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่เมื่อมีกระถางรวบรวมวิญญาณของซุนม่อ พวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับกระแสลมปราณมากนัก

จินมู่เจี๋ยมองไปที่ซุนม่อและพบว่าเขามีใบหน้าที่สงบ ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจว่าเขาเพิ่งพบ 'เหมืองทองคำ' และกำลังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะรักษานักเรียนเหล่านั้นที่มีอาการแพ้ที่ร้ายแรงกว่านั้น

“เขาเป็นครูที่ดีที่รักนักเรียน!”

จินมู่เจี๋ยถอนหายใจอย่างมีอารมณ์

ติง!

ความประทับใจที่ดีจากจินมู่เจี๋ย +30 กระชับมิตร (240/1,000)

โดยธรรมชาติแล้ว ไม่ได้หมายความว่าครูคนอื่นไม่รักนักเรียน เมื่อเทียบกับ 'เหมืองทองคำ' นี้ ซุนม่อสนใจนักเรียนมากกว่า นี่เป็นคุณสมบัติที่หายากมาก

เมื่อหลี่จื่อฉีเห็นว่าสถานการณ์มีเสถียรภาพ นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากนั้นนางขมวดคิ้วและมองไปที่ลู่จื่อรั่วที่กำลังวิ่งไปมาเพื่อดูแลนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บ

ปลาหมูตัวนั้นหายไปแล้ว!

“มันเป็นไปไม่ได้ ข้าคงคิดมากไปเอง!”

หลี่จื่อฉีมีรอยยิ้มเยาะเย้ยตัวเองอยู่บนใบหน้าของนาง