บทที่ 305 ชื่อเสียงพุ่งทะยาน

บทที่ 305 ชื่อเสียงพุ่งทะยาน

สำหรับวิชาฝึกปรือ ความแตกต่างของระดับเดียวจะส่งผลให้เกิดความเหลื่อมล้ำอย่างมากในพลังโดยรวม

วิชาหอกมังกรขดเป็นวิทยายุทธ์ระดับสวรรค์ขั้นไร้เทียมทาน เป็นวิชาค่อนข้างดี แต่ไม่อาจเทียบได้กับวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ มันด้อยกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับ มหาเวทไวโรจนนิรันดร์ที่ไม่เน้นการต่อสู้

 

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้หมายความว่าวิทยายุทธ์นี้ไม่คุ้มค่าที่จะเรียนรู้

มีผู้ฝึกฝนประเภทหนึ่งเช่นซวนหยวนพ่อ ที่ต้องการสมาธิและฝึกฝนวิชาหอกเพียงอย่างเดียว หากพวกเขาฝึกฝนวิทยายุทธ์หลายอย่างเกินไป มันจะทำลายสัญชาตญาณของพวกเขา

เมื่อพวกเขาต่อสู้กับศัตรู พวกเขาไม่สนใจว่าศัตรูของพวกเขาใช้วิทยายุทธ์แบบใด พวกเขาเพียงแค่ใช้วิทยายุทธ์ของพวกเขาและเอาชนะทุกอย่างด้วยกำลังล้วนๆ

มีผู้ฝึกปรืออีกประเภทหนึ่งเช่น หลี่จื่อฉีแม้ว่าพลังการต่อสู้ของไข่ดาวน้อยจะอ่อนแอ แต่นางก็สามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้อย่างรวดเร็วและสรุปหลายสิ่งหลายอย่างจากสิ่งเดียว

เมื่อต่อสู้กับศัตรู พวกเขาสามารถเลือกการเคลื่อนไหวที่เหมาะสมที่สุดจากวิทยายุทธ์ที่พวกเขาได้เรียนรู้ที่จะตอบโต้และทำลายการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ได้ทันที

ซุนม่ออยู่ในประเภทหลัง แม้ว่าเขาจะสามารถหยิบดาบไม้ขึ้นมาใช้มันได้ แต่ทั้งวิชามหาจักรวาลไร้ลักษณ์และไวโรจนนิรันดร์สามารถใช้กับอาวุธประเภทใดก็ได้

แม้ว่าเขาจะต่อสู้ด้วยมือเปล่า ซุนม่อก็ไม่พลาด

เขามีความเชี่ยวชาญในวิทยายุทธ์ประเภทต่างๆ จากนั้นเขาก็จะทำลายมันและวิเคราะห์พวกมัน นอกจากนี้ยังเป็นข้อกำหนดสำหรับครูที่จะต้องมีความรู้และประสบการณ์ที่กว้างขึ้น เมื่อหนังสือที่บันทึกวิชาหอกมังกรขดกลายเป็นแสงและยิงเข้าไปในจิตใจของซุนม่อ เขามีความเข้าใจโดยทั่วไปเกี่ยวกับวิทยายุทธ์นี้

ติง!

“ยินดีด้วยที่ได้เรียนรู้วิชาหอกมังกรขด

ระดับความชำนาญ: ระดับเบื้องต้น!”

“อย่างนั้นการเคลื่อนไหวนั้นจึงมีชื่อว่า 'กำเนิดมังกรร้อยตัว' เป็นชื่อที่มีแนวคิดสร้างสรรค์ สำหรับมังกรขดกลืนกินฟ้านั้นฟังดูไม่มีรสนิยมที่ดี แต่ความสามารถในการทำลายล้างก็ยังพอรับได้”

หลังจากการวิจัยของซุนม่อ เขาค้นพบว่านี่เป็นวิทยายุทธ์ที่เน้นความแข็งแกร่ง ตราบใดที่ผู้ใช้เสริมมันด้วยวิชาท่าร่างอย่างวิชาก้าวย่างราชันย์วายุ พวกเขาจะสามารถเพิ่มพลังที่ปลดปล่อยออกมาได้อย่างเต็มที่

ใช่ มีผู้ฝึกปรือบางคนที่จุดอ่อนคือความคล่องตัว แต่ไม่จำเป็นต้องรู้สึกท้อแท้เพราะพวกเขาสามารถเรียนรู้วิทยายุทธ์ชั้นยอดเพื่อชดเชยความบกพร่องได้

“ระบบ จุดอ่อนของข้าคืออะไร?”

ซุนม่อไม่สามารถดูข้อมูลของเขาเองได้ ดังนั้น เขาจึงพบว่าเป็นการยากที่จะประเมินตนเอง

“ไม่มีจุดอ่อน!”

ระบบตอบกลับ

"จริงเหรอ?"

ซุนม่อขมวดคิ้ว

“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องโกหก!”

น้ำเสียงของระบบเต็มไปด้วยความรู้สึกภูมิใจว่า ข้าหลอกเจ้า

“เฮอะ!”

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาอยู่ในที่สาธารณะ ซุนม่อคงสบถด่าไปแล้ว

หม่าซุ่ยถูกหมอหามออกไปและส่งไปยังห้องพยาบาลเพื่อรับการรักษาที่ดีขึ้น ซุนม่อก็จากไปหลังจากนั้น

นักเรียนออกไปเป็นกลุ่มสองและสามคนขณะพูดคุยเรื่องการต่อสู้อย่างตื่นเต้น หน้าตาของพวกเขาทำให้ดูเหมือนว่าพวกเขายังดูไม่จุใจพอ

นักเรียนบางคนรีบมาแต่ก็ยังสายและสังเกตเห็นคนเหลือเพียงสิบคนเท่านั้นที่นี่

“เอ๊ะ? ข้าคิดว่ามีคนบอกว่าอาจารย์ซุนและอาจารย์หม่ากำลังจะประลองกัน? พวกเขาอยู่ที่ไหน?"

“เร็วเข้า ไปหาที่นั่งดีๆ ก่อนที่นักเรียนคนอื่นๆ จะมา เราควรนั่งแถวหน้า มันให้ทัศนวิสัยที่ดีและเราสามารถมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น!”

 “ทำไมเจ้าถึงรีบร้อนขนาดนั้น? มีเพียงไม่กี่คนที่นี่”

“เจ้ารู้อะไรบ้าง อาจารย์ซุนมีชื่อเสียงมาก หลายคนจะมาชมการต่อสู้ในภายหลัง!”

นักเรียนเหล่านี้บางคนยืนอยู่ที่ทางเข้าและมองเข้าไป บางคนเดินตรงไปยังอัฒจันทร์ของผู้ชมเพื่อต้องการที่นั่งที่ดี

“หยุดเถียงกัน การต่อสู้จบลงแล้ว!”

นักเรียนชายผมสั้นที่ดูการดวลก่อนหน้านี้จู่ๆ ก็พูดขึ้น

"เสร็จเรียบร้อย?"

นักเรียนมีสีหน้างุนงง

“ข้าคิดว่าพวกเขามีประลองกันหลังเลิกเรียน? นานแค่ไหนแล้วตั้งแต่ตอนนั้น?”

(เสียงระฆังบอกชั้นเรียนที่สองดังขึ้น ช่วงเวลาสิบนาทีระหว่างคาบเรียน เจ้ากำลังบอกข้าว่าซุนม่อเอาชนะรุ่นพี่ที่มีพลังในช่วงเวลานั้น?)

ต้องรู้ว่าหม่าซุ่ยไม่ใช่มือใหม่ เขาสามารถเป็นผู้นำกลุ่มเมื่อปีที่แล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องมีฝีมือไม่น้อย

 นักเรียนที่เพิ่งมาถึงมองดูเด็กหนุ่มผมสั้นด้วยแววตาสงสัยว่า 'เจ้าไม่ได้ล้อพวกเราใช่ไหม?'

“อาจารย์ซุนใช้เวลาประมาณห้านาทีก็จบการต่อสู้ได้!”

นักเรียนผมสั้นยิ้มเล็กน้อย

“ข้าขอบอกพวกเจ้าเลยว่าการต่อสู้นั้นน่าทึ่งมาก พวกเจ้าพลาดครั้งใหญ่ที่ไม่ได้ดู!”

“ห้านาที?”

นักเรียนเหล่านี้ก็รู้แจ้งในทันใด หักเวลาที่พวกเขาใช้ในการเร่งรีบมาที่นี่จากอาคารสอน หากการต่อสู้จบลงอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการตัดสินผู้ชนะ

ติง!

ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับคะแนนความประทับใจ 261 คะแนน

ระหว่างทางไปโรงอาหาร ซุนม่อยังคงได้รับคะแนนความประทับใจที่ดีเป็นระลอกคลื่น ซุนม่อคิดเกี่ยวกับมันและในไม่ช้าก็เดาว่าผู้ที่มีส่วนร่วมควรเป็นนักเรียนที่รีบเข้ามาและรู้ข่าวเรื่องชัยชนะของเขา

ซุนม่อไม่ได้เป็นบุคคลนิรนามอีกต่อไป ชื่อเสียงของเขายิ่งใหญ่มาก นอกจากนี้ ทุกชัยชนะของเขาทำให้นักเรียนที่เห็นชอบเขาและเคารพเขามากขึ้น

ในที่สุดชื่อเสียงก็ขึ้นอยู่กับชัยชนะติดต่อกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่สะสมมาอย่างช้าๆ อย่าว่าแต่นักเรียนเลย แม้แต่อาจารย์ของสถาบันจงโจวก็ไม่กล้าดูถูกซุนม่อเลย

บางคนถึงกับเริ่มทักทายเขา

ในช่วงเวลาเหล่านี้จางฮั่นฟูเกือบจะโกรธแทบตายเมื่อเขาเดินไปรอบๆ สถาบันและได้ยินนักเรียนและอาจารย์คุยกันว่า ซุนม่อจะเป็นผู้นำกลุ่มนักเรียนใหม่เพื่อให้ได้ผลงานที่ยอดเยี่ยมในการแข่งขันลีกช่วยให้สถาบันจงโจวขึ้นไปอยู่กลุ่มโรงเรียนระดับ '3'

“เจ้าได้ยินข่าวรึยัง? ซุนม่อเอาชนะหม่าซุ่ย!”

“ซุนม่อได้รับบาดเจ็บหรือไม่? รายชื่อครูที่เข้าร่วมจะมีการเปลี่ยนแปลงหรือไม่”

ครูบางคนมีความหวัง ตอนแรกพวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นผู้นำกลุ่ม แต่ถ้าซุนม่อและหม่าซุ่ยได้รับบาดเจ็บทั้งคู่ จะไม่เหมือนกับชาวประมงที่เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ในที่สุดเมื่อปลาต่อสู้กันอย่างนั้นหรือ?

“หยุดฝัน ซุนม่อได้รับชัยชนะอย่างสะอาดและไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด สำหรับเจ้า เจ้าควรอยู่ในโรงเรียนและเชียร์พวกเขาต่อไป!”

“มันเป็นไปไม่ได้เหรอ? ถ้าข้าจำไม่ผิด หม่าซุ่ยอยู่ที่ระดับ 5 ของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต ทว่าเขากลับพ่ายแพ้ต่อซุนม่ออย่างรวดเร็ว?”

“เขาอยู่ที่ระดับหก!”

ครูที่พูดคือครูที่เข้าร่วมเมื่อปีที่แล้ว จึงมีคุณสมบัติครบถ้วนในการเป็นตัวแทนของโรงเรียน น่าเศร้าที่พวกเขาไม่สามารถเอาชนะหม่าซุ่ยเมื่อปีที่แล้ว และตอนนี้พวกเขายิ่งด้อยกว่าซุนม่อ

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและความผิดหวัง ในที่สุดอารมณ์ที่พวกเขารู้สึกกลับกลายเป็นความสิ้นหวัง เพราะพวกเขารู้ว่าแม้ว่าพวกเขาจะทำงานหนัก พวกเขาก็จะไม่สามารถตามซุนม่อได้ทัน

ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ อัจฉริยะมักจะทำให้คนอื่นรู้สึกสิ้นหวัง จางฮั่นฟูรู้สึกไม่มีความสุข เขาเดินจากไปทันที ตัดสินใจหาเหตุผลที่จะสั่งสอนพวกเขา

“นั่นคือจางฮั่นฟู!”

“มาทักทายเขากันเถอะ!”

“ทักทายเจ้าน่ะสิ ผายลม ไปกันเถอะ!”

เมื่อครูไม่กี่คนที่นี่เห็นจางฮั่นฟู พวกเขารีบเร่งและจากไปทันที

สีหน้าของจางฮั่นฟูกลายเป็นขี้เถ้า คนเหล่านี้เรียกเขาด้วยชื่อเต็มของเขาเมื่อพวกเขากำลังสนทนากันเป็นการส่วนตัว ช่างน่าโมโหเสียนี่กระไร!

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขาโกรธมากขึ้นก็คือพวกเขาไม่แม้แต่จะทักทายเขาด้วยซ้ำ เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนอย่างแน่นอน

ทั้งหมดนี้เริ่มเปลี่ยนไปหลังจากซุนม่อมา

ตอนนี้ครูทุกคนในสถาบันรู้ว่าซุนม่อและจางฮั่นฟูเป็นสองกลุ่มที่แตกต่างกัน และหนึ่งในนั้นจะต้องหลีกทางให้กัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่มีใครเห็นซุนม่อในสายตาพวกเขา ท้ายที่สุดอันซินฮุ่ยซึ่งเป็นผู้สนับสนุนของเขาไม่สามารถจัดการกับจางฮั่นฟูได้นับประสาประสาอะไรกับเขา

แต่ใครจะคาดคิดว่าซุนม่อไม่จำเป็นต้องพึ่งอันซินฮุ่ยเลย? ตัวเขาเองก็แข็งแกร่งพอที่จะเป็นผู้สนับสนุน ด้วยหัตถ์เทวะและความสามารถที่แข็งแกร่ง รากฐานของเขาจึงแข็งแกร่ง และตอนนี้หลังจากเอาชนะหม่าซุ่ยในการต่อสู้ เขาได้แสดงความแข็งแกร่งในการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวเช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้นซุนม่ออายุเพียง 20 ปี สำหรับครูเช่นนี้ ถ้าไม่มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ตำแหน่งดาวในอนาคตของเขาจะสูงกว่าจางฮั่นฟูแน่นอน

แม้แต่คนงี่เง่าก็รู้ว่าหุ้นตัวไหนน่าลงทุน!

แม้แต่ในแง่ของการกำกับดูแล ซุนม่อก็ทำหน้าที่ของเขาได้ดีมากในฐานะหัวหน้าแผนกพัสดุ เขาได้แก้ไขวิกฤติการณ์ทางการเงินของสถาบันและจัดการพ่อค้าคนกลางที่ไร้ยางอาย

ก่อนหน้านี้ ทุกคนรู้สึกว่าซุนม่อไม่คู่ควรกับอันซินฮุ่ย และมีโอกาส 80-90% ที่เขาจะถูกทิ้ง แต่ตอนนี้ การแสดงออกของซุนม่อนั้นน่าทึ่งมาก เมื่อทั้งสองคนแต่งงานกัน ซุนม่อจะถือว่าเป็นเจ้าของของสถาบันครึ่งหนึ่ง

สำหรับจางฮั่นฟูเพียงแค่แย่งชิงเท่าที่เขาสามารถ!

ทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่ ใครจะไม่นึกถึงอนาคตของพวกเขาบ้าง?

เวร!

เวร!

จางฮั่นฟูโกรธมากขณะที่เขาต่อยต้นฮอลลี่ในแปลงดอกไม้ ทั้งหมดเป็นความผิดของซุนม่อ วันเวลาของเขาเพิ่มมากขึ้นจนทนไม่ได้  เมื่อเร็วๆ นี้ ไม่มีอะไรเป็นไปในทิศทางของเขา

(นอกจากนี้ จางเฉียนหลิน เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?)

จางฮั่นฟูต้องการให้ลูกชายของเขาเข้าร่วมกลุ่มตัวแทนเพื่อสะสมประสบการณ์ อย่างไรก็ตาม ลูกชายของเขายังไม่กลับมาจากทวีปทมิฬ

ครูคนอื่นๆ ที่ไปล่าสัตว์อสูรสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬภายใต้การนำของผายหยวนลี่ได้กลับมาแล้ว มีเพียงจางเฉียนหลินและอี้เจียหมินที่ยังไม่กลับมา

“เป็นไปได้ว่าเจ้าสองคนนั้นเสียชีวิตบนทวีปทมิฬ?”

หลังจากที่จางฮั่นฟูพูดเขาก็รีบตบปากตัวเอง ช่างโชคร้ายเสียนี่กระไร เขาไม่ควรพูดพึมพำในสิ่งที่เป็นอัปมงคลเช่นนั้น

อย่างไรก็ตาม เขาเริ่มกังวลมากขึ้นในใจ ในช่วงสองสามวันนี้ ผมของเขายังคงร่วงหล่นเป็นหย่อมๆ เขาอยู่ห่างจากคนหัวล้านเพียงก้าวเดียว

…

ในบ้านพักซุนม่อกำลังวาดอักขรยันต์รวบรวมวิญญาณบนต้นไม้ในกระถาง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

หลังจากที่เขาเปิดประตู เขาพบว่าเป็นกู้ซิ่วสวิน

“กลับมาแล้วเหรอ?”

ซุนม่อยิ้มจากนั้นเขาก็พากู้ซิ่วสวินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

“การเก็บเกี่ยวของเจ้าเป็นอย่างไร?”

“อย่าพูดถึงมัน เราไล่ล่ามันมาหลายวันแล้ว แต่ไม่ได้อะไรเลย!”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ กู้ซิ่วสวินรู้สึกโกรธเต็มที่

"ฮ่า ฮ่า!"

ซุนม่อรินชาหนึ่งถ้วยแล้วส่งให้กู้ซิ่วสวินนขณะที่ครุ่นคิดในใจว่า 'เสี่ยวหยินจือทำสัญญากับข้าแล้วและเป็นพันธมิตรของข้า คงจะแปลกมากหากพวกเจ้ามองเห็นเงาของมันได้!'

“ดูเหมือนว่าเจ้าเพิ่งได้รับความสนใจ!”

กู้ซิ่วสวินนั่งบนเก้าอี้และสำรวจสภาพแวดล้อม

“บ้านพักนี้ไม่เลว ฝันอยากมีบ้านแบบนี้บ้าง”

ตระกูลของกู้ซิ่วสวินไม่รวย และนางต้องอยู่ในบ้านของคนอื่นเมื่อนางยังเด็ก ก็ถือได้ว่าเป็นการดำรงอยู่โดยอาศัยใบบุญคนอื่น นางเพิ่งจะย้ายออกไปหลังจากที่นางได้รับทุนการศึกษา

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าจะเป็นคนที่มีความสุข”

“ให้อาหารม้า ผ่าฟืน ท่องโลก”

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าจะดูแลธัญพืชและผัก”

“ข้ามีบ้านที่หันหน้าไปทางทะเล มันอบอุ่นและเต็มไปด้วยดอกไม้ที่เบ่งบาน!”*

ซุนม่อยิ้ม เขายังจำได้อยู่ว่าไม่นานมานี้ ความฝันของเขาคือการมีบ้านเป็นของตัวเองด้วย ไม่จำเป็นต้องมีบ้านหลังใหญ่ แต่ต้องอบอุ่นและสะดวกสบาย โซฟาและเตียงไม่จำเป็นต้องมีราคาแพง แต่ต้องสะอาด

ดวงตาของกู้ซิ่วสวินเป็นประกาย คำเหล่านี้ไม่เลว เป็นถ้อยคำที่มีเสน่ห์มาก ซุนม่อเป็นผู้ชายที่มีความหมายแฝงจริงๆ

ติง!

ความประทับใจที่ดีจากกู้ซิ่วสวิน +30 เป็นมิตร (610/1,000)

ซุนม่อเหลือบมองแม่สาวมาโซคิสต์ (เจ้าจะให้คะแนนความประทับใจในเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ เป็นไปได้ไหมว่าเจ้ายังเป็นหญิงสาวอยู่ ในกรณีนี้ หากข้าท่อง 'วิหคพเนจร' ของ 'รพินทรนาถ ฐากูร' เจ้าจะไม่ถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกโดยตรง และเสนอตัวเองให้ข้า?)

ทั้งสองคนยังคุยกันได้ไม่มากนักและมีอาคันตุกะอีกคนเข้ามา

“ลุงเจิ้ง? ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่?"

ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจ

“เชิญเข้ามาก่อน!”

“ข้าได้ยินมาว่าพวกเจ้ากำลังจะออกเดินทางวันมะรืนนี้เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันกลุ่มโรงเรียนรวม ดังนั้นข้ามาเยี่ยมเจ้า!”

เจิ้งชิงฟางเข้าไปในบ้านพัก มีเด็กผู้หญิงสองคนเดินตามหลังเขาไป และดูเหมือนว่าพวกนางจะอายุประมาณ 16 ปี พวกนางสดใส บริสุทธิ์ และงดงามด้วยรูปร่างที่เพรียวบาง

ในเจียงหนานหุ่นเพรียวบางเป็นที่นิยม ในทางกลับกัน ผู้หญิงที่มีหน้าอกและก้นใหญ่ไม่เป็นที่นิยม