บทที่ 376 คู่ชายหญิงสองหน้า

บทที่ 376 คู่ชายหญิงสองหน้า

ความสามารถในการโจมตีของลิงยักษ์เหล่านี้ธรรมดา อย่างไรก็ตาม มีพวกมันมากเกินไปและความเร็วของพวกมันก็มีมาก

ดังนั้นลิงยักษ์จึงยังคงเป็นอันตรายต่อนักเรียน

หากนักเรียนไม่สามารถเข้าไปในปราสาทโบราณได้ พวกเขาจะไม่มีโอกาสพบสมบัติลับทมิฬที่มีค่า ในกรณีนั้นคงไม่มีความหวังสำหรับรอบนี้

 

คณะผู้ตัดสินได้มอบอาณาจักรลับสามแห่งที่มีระยะห่างจากกันและกันโดยเจตนา หากพวกเขาเปลี่ยนไปที่อาณาจักรลับอื่นในตอนนี้ มันคงสายเกินไปแล้ว

เหรินหย่งเข้ามาในสถานที่แห่งนี้เพื่อตรวจสอบและได้เห็นราชาวานรยักษ์ หากไม่เป็นเช่นนั้น เขาคงพานักเรียนของเขาเข้าไปในปราสาทโบราณนานแล้ว

“ซุนม่อ ในเมื่อพวกเจ้าไม่เต็มใจให้ความร่วมมือ งั้นไปลงนรกซะ!”

เหรินหย่งหัวเราะอย่างเย็นชา เขาอยากเห็นฉากที่พวกเขาร่ำไห้อย่างน่าเวทนาจริงๆ

จากมุมมองของเหรินหย่ง เมื่อพิจารณาถึงความแข็งแกร่งของซุนม่อ และคนอื่นๆ กลุ่มของพวกเขาคงไม่ถูกทำลาย อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะได้รับบาดเจ็บบ้าง

ในขณะนี้ ถ้าใครมองลงมาจากด้านบน พวกเขาจะสามารถเห็นซุนม่อเป็นผู้นำ ยิงธนูอย่างต่อเนื่องเพื่อดึงความสนใจของวานรยักษ์

เฉียนตวนตระหนักว่า ไม่ว่าซุนม่อจะเคลื่อนไหวอย่างไร เขาจะรักษาระยะห่างจากกลุ่ม 35 เมตรเสมอ ซึ่งหมายความว่าเขาสามารถจัดการกับสถานการณ์ปัจจุบันได้อย่างง่ายดาย

“การรับรู้ของอาจารย์ซุนไม่น่ากลัวเกินไปหน่อยเหรอ?”

ฉู่เจี้ยนถอนหายใจ

ลูกธนูแต่ละดอกของซุนม่อจะทำให้กำแพงระเบิด ทำให้ลิงยักษ์ตกใจและทำให้พวกมันเผยตัวออกมา

“ข้ารู้สึกว่าอาจารย์ซุนค่อนข้างกล้าหาญ!”

จางเหยียนจงถอนหายใจอย่างซาบซึ้ง

เพื่อดึงความสนใจของลิงยักษ์อย่างได้ผล ซุนม่อไม่ลดความเร็วลงและยังคงโจมตีอย่างบ้าคลั่ง ดังนั้นเพียงหนึ่งนาทีต่อมา ลิงกว่า 30 ตัวก็วิ่งเข้ามาในระยะ 10 เมตรจากซุนม่อ ลิงที่เร็วที่สุดเจ็ดตัวพุ่งเข้ามาโจมตีเขา

โฮก!

วานรกวัดแกว่งกรงเล็บและแขนของมันเหมือนแผ่นโลหะหนัก หากแขนเหล่านี้สัมผัสกับบางสิ่ง สิ่งนั้นจะต้องแหลกเป็นผุยผงอย่างแน่นอน

น่าเศร้าที่เมื่อวานรยักษ์เหล่านี้เข้าใกล้ซุนม่อ ทันใดนั้น เขาก็ยกแขนขึ้นและเหนี่ยวสายธนูยิงออกไป

ปัง~

สายธนูสั่นสะเทือนลูกธนูถูกปล่อยออกไป

ธนูจ้าววายุยิงกราด!

วีดด~ วีดด~ วีดด~

ลูกธนูกึ่งโปร่งแสงหลายลูกพุ่งออกไปทุกทิศทางโดยมีซุนม่อเป็นศูนย์กลาง ในขณะนั้น ซุนม่อเป็นเหมือนเม่นทะเลที่พองหนามเต็มที่

ในระยะประชิดเช่นนี้ ไม่มีทางที่ลูกธนูจะพลาด ดังนั้นลิงยักษ์จึงโชคร้ายมาก!

ปุ! ปุ! ปุ!

ลูกธนูพุ่งเข้าใส่ร่างของพวกมันโดยตรง เลือดสดๆ ไหลนองไปทั่วเมื่อได้ยินเสียงโหยหวนและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

ปัง ปัง

ร่างมหึมาของวานรที่มีน้ำหนักมากกว่า 100 กก. กระแทกกับพื้น ทำให้ฝุ่นและดินรอบๆ ปลิวว่อนไปทั่ว

“บ้าจริง รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ทักษะการยิงธนูนี้น่าประทับใจมาก!”

“แง้ ข้าอยากเรียนจริงๆ!”

นักเรียนถอนหายใจด้วยความชื่นชม แม้แต่คนที่ไม่มีความสนใจในการยิงธนูก็ยังรู้สึกอยากเรียนจากซุนม่อในตอนนี้

“ทุกคน ระวัง! ลิงยักษ์กำลังมา!”

ในฐานะรองหัวหน้ากลุ่ม กู้ซิ่วสวินกำกับการต่อสู้

“หวังเฉา เข้าจู่โจมและล่อลิงพวกนั้นออกไป!”

ริมฝีปากของหวังเฉาสั่นในขณะที่เขารีบออกไป เขารู้สึกว่าแรงกดดันนั้นยิ่งใหญ่มาก ไม่มีปัญหาถ้าเขาต้องการดึงลิงยักษ์ออกไป อย่างไรก็ตาม หากเขาเปรียบเทียบตัวเองกับซุนม่อ เขาย่อมไม่สามารถทำได้อย่างหมดจดงดงาม

มันน่าอายจริงๆ ถ้าเอามาเทียบกัน

หวังเฉาถอนหายใจ ในเมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เป็นกระบวนการที่ยากจะต้านทาน เขาควรจะ 'สนุก' กับมันซะ!

(อย่างไรก็ตาม ทักษะการยิงธนูของซุนม่อนี้งดงามจริงๆ ข้ายังรู้สึกอยากเปลี่ยนอาชีพเป็นนักธนูเลยด้วยซ้ำ!)

ติง!

คะแนนความประทับใจจากหวังเฉา +100 เป็นกันเอง (280/1,000).

“อาจารย์กู้ แผน1!”

ซุนม่อร้องเรียก เขาไม่ฆ่าลิงยักษ์อีกต่อไปแล้วและเริ่มใช้วิชาท่าร่างเพื่อหลบเลี่ยงพวกมัน

ลิงยักษ์ก็เหมือนกับลิงและพวกมันอาศัยอยู่รวมกันเป็นฝูงใหญ่ ในกรณีนี้จะต้องมีราชาวานรยักษ์อย่างแน่นอน

ซุนม่อกังวลว่าหากพวกเขาฆ่าวานรยักษ์มากเกินไป ราชาวานรยักษ์จะระบายความแค้น และแม้ว่าพวกเขาจะป้ายน้ำหญ้าหม่อนใส่ตัว มันก็จะไม่ได้ผล

“เข้าใจแล้ว!”

พร้อมกับกระบี่ยาวในมือ กู้ซิ่วสวินหันศีรษะกลับมาและชำเลืองมอง ขณะที่นางกำลังเฝ้าดูสถานการณ์ นางก็นับเวลาอย่างเงียบๆ ด้วยความเร็วปัจจุบันของนาง นางต้องใช้เวลาสามนาทีเพื่อรีบไปที่ทางเข้าซากปรักหักพัง

เนื่องจากหวังเฉาไม่สามารถดึงลิงยักษ์ออกไปได้ทั้งหมด การต่อสู้จึงปะทุขึ้น กู้ซิ่วสวินและเฉียนตวนเริ่มต่อสู้

ดวงตาของซวนหยวนพ่อลุกเป็นไฟด้วยความร้อน เขาควบคุมความอยากที่จะต่อสู้ไม่ได้และถามอย่างจริงใจว่า

“อาจารย์ ปล่อยให้ลิงตัวหนึ่งเข้ามาได้ไหม”

"หุบปาก!"

กู้ซิ่วสวินตำหนิ

หลังจากนั้นนักเรียนกลุ่มอื่นๆ ที่เห็นการแสดงของสถาบันจงโจวก็ตกตะลึงโดยไม่รู้ตัว ไม่น่าแปลกใจที่สถาบันจงโจวได้รับการจัดอันดับสูง

ไม่จำเป็นต้องพูดถึงอาจารย์ทั้งสี่คน แม้แต่นักเรียนของพวกเขาก็สงบมาก รักษารูปแบบกระบวนที่ดีไว้ได้

“เป็นเพราะพวกเขาไม่พบการโจมตี ข้าไม่เชื่อว่าพวกเขาจะไม่ทำพลาด!”

ริมฝีปากของเหรินหย่งกระตุก

ในขณะนี้ นักเรียนของสถาบันจงโจวกำลังวิ่งผ่านพื้นที่ที่ซุนม่ออาละวาดก่อนหน้านี้ ทันใดนั้น 'ศพ' คนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืนและพุ่งไปหาหยิงไป่อู่ ซึ่งอยู่ใกล้กับมันมาก

"อา!"

เมื่อนักเรียนคนอื่นเห็นภาพนี้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาด้วยความตกใจ

อย่างไรก็ตาม หยิงไป่อู่ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว นางหยิบมีดสั้นของนางออกมาโดยตรงและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ระยะประชิด

“ให้ข้าทำเอง!”

จางเหยียนจงและซวนหยวนพ่อ ต่างก็ตะโกนออกมาพร้อมกัน อย่างไรก็ตาม น่าเสียดายที่เมื่อพวกเขารีบวิ่งไป ลูกธนูกึ่งโปร่งแสงก็พุ่งขึ้นไปในอากาศ

ซวบ~

ปัง

ลูกศรทะลุสมองของวานรยักษ์

หยิงไป่อู่ไปตามกระแสน้ำและหมุนตัวเตะไปที่ร่างของลิง

ปัง

วานรยักษ์กระเด็นไปในอากาศ ตายสนิท

ทุกคนหันศีรษะไปและเห็นว่าขณะนี้ซุนม่ออยู่ห่างออกไปประมาณ 70+ เมตร มีลิงยักษ์มากกว่า 50 ตัวติดตามเขา แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขายังสามารถยิงธนูเพื่อช่วยชีวิตนักเรียนได้ แค่คิดถึงก็ทำให้หนังศีรษะของทุกคนรู้สึกชา

“…”

คนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาต่างก็ตกตะลึงเมื่อพวกเขาดูภาพนี้ นักเรียนเหล่านี้จาก สถาบันจงโจว เป็นบ้าหรือเปล่า? พวกเขาต้องการเริ่มต่อสู้กับลิงยักษ์?

ยิ่งกว่านั้น พวกเขาทั้งหมดมีสีหน้าผิดหวังเพราะไม่มีโอกาสต่อสู้!

ความรู้สึก 'ไม่อยากเจอพวกเขา' เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของนักเรียนกลุ่มอื่น

“จบแล้ว ขวัญกำลังใจของเราลดลง!”

เหรินหย่งสังเกตเห็นฉากนี้และคำรามทันที

“เชื่อข้า พวกเจ้าทำได้ดีกว่าพวกเขา!”

วิ้งงงง~

คำแนะนำอันล้ำค่าถูกเปิดใช้งาน แสงของมันส่องสว่างไปรอบๆ

เหล่านักเรียนเต็มไปด้วยความมั่นใจ เพราะการต่อสู้ของพวกเขาจะพุ่งสูงขึ้น

“ฮึ่ม.. ในไม่ช้าพวกเขาจะไปถึงรังของราชาวานรยักษ์ ข้าต้องการดูว่าพวกเขาจะทำอย่างไร”

เหรินหย่งหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็เตือนนักเรียนของเขาด้วยเสียงเบา

“ทุกคน ตั้งใจฟัง เมื่อสถาบันจงโจวดึงดูดความสนใจของราชาวานรยักษ์ เราจะรีบไปทันที!”

…

ขาของซุนม่อสัมผัสกับหัวของวานรยักษ์และส่งมันบินไปไกลกว่าเจ็ดเมตร หลังจากนั้น หูของเขาก็ตั้งขึ้นเมื่อความรู้สึกถึงอันตรายปรากฏขึ้นในใจของเขา

วิชาเทพราชันย์วายุระดับปรมาจารย์ไม่เพียงมอบลูกธนูอันทรงพลังให้กับซุนม่อ เท่านั้น แต่ยังเพิ่มประสาทสัมผัสทั้งหกของเขาอีกด้วย ดังนั้นเขาจึงพบการปรากฏตัวของราชาวานรยักษ์ทันที

"อยู่นี่เอง!"

ซุนม่อรู้ว่าเวลามาถึงแล้ว และเขาก็เปลี่ยนทิศทางทันที พุ่งไปที่กลุ่มนักเรียนของ เถี่ยหยาแทน

โฮกกก!

เสียงคำรามด้วยความโกรธดังกึกก้องกระจายออกไปทั่วหมู่เมฆ คลื่นเสียงที่ทรงพลังนั้นเหมือนขนแปรงโลหะที่ทิ่มเข้าไปในแก้วหูของทุกคน

"พวกเขากำลังมา!"

เหรินหย่งคำรามด้วยเสียงต่ำ

“เตรียมตัว!”

“อาจารย์เหรินพวกเรามีปัญหาแล้ว!”

ตู้ฟงตกใจมาก

“ซุนม่อกำลังพุ่งเข้ามาหาเรา!”

"อะไร?"

เหรินหย่งรู้สึกประหลาดใจ เขาหันศีรษะไปและเห็นซุนม่อวิ่งอย่างบ้าคลั่ง ข้างหลังเขา ลิงยักษ์กว่า 70 ตัวกำลังไล่ตามหางของเขา

“ให้ตายเถอะ ซุนม่อ เจ้าจะทำอะไร?”

เหรินหย่งคำราม

ซุนม่อไม่สนใจเขา

นักเรียนกลุ่มอื่นก็ตื่นตระหนกเช่นกัน พวกเขาไม่รู้ว่าควรหยุดและหันหลังหนีหรือเพิ่มความเร็วและพุ่งไปข้างหน้า

รังของวานรยักษ์อยู่ใต้ดิน ในขณะนี้ ได้ยินเสียงดังก้องขณะที่หินและดินปลิวว่อนไปทั่ว ราชาวานรยักษ์ซึ่งสูงกว่าห้าเมตรกระโจนขึ้นไปในอากาศ เมื่อมันตกลงสู่พื้น มันก็โบกมือแบบสุ่มและทุบตึกที่อยู่ใกล้เคียง

ปัง

อาคารพังทลาย ก้อนหินที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งใส่กลุ่มนักเรียนของสถาบันจงโจว หลังจากนั้นราชาวานรยักษ์ก็บุกเข้ามา

ซุนม่อยิงธนูออกไป

วีดด~ วีดดด~ วีดด~

ลูกธนูนั้นคล้ายกับดาวตก พุ่งไปยังราชาวานรยักษ์ อย่างไรก็ตาม ราชาวานรยักษ์สามารถสกัดกั้นลูกธนูได้อย่างง่ายดายด้วยการต่อยพวกมัน หลังจากนั้นมันก็รีบไปที่กลุ่มของกู้ซิ่วสวิน

“เฉียนตวน นำกลุ่มออกไป!”

กู้ซิ่วสวินตะโกนขณะที่นางรีบไปหาราชาวานรยักษ์

“พวกเจ้าก็ควรจะหนีเหมือนกัน เร็วด้วย!"

เหรินหย่งเด็ดขาดมาก เขาหันกลับและพุ่งเข้าหาซุนม่อ ปิดกั้นไม่ให้เขาเข้าใกล้ มิฉะนั้นกลุ่มนักเรียนของเหรินหย่งจะจบสิ้น

“อยากเล่นตลกกับข้าเหรอ? หยุดเพ้อฝัน!”

มีระยะห่างระหว่างพวกเขา 12 เมตร เหรินหย่ง กวัดแกว่งอาวุธของเขาและฟันออกไป

วืดด!

ดาบวิญญาณสีทองทะลุพื้นขณะที่มันฟันออกไป ทิ้งช่องเขาไว้เบื้องหลังด้วยความลึกขนาดหัวแม่มือ

ซุนม่อตีลังกาเพื่อหลบหลีกการฟัน

เพิ่มความเร็วของเขา เหรินหย่งปรากฏตัวต่อหน้าซุนม่อทันเวลาและฟันดาบของเขาอีกครั้ง

"ลงนรกซะ!"

ฉัวะ!

ดาบฟันผ่านร่างของซุนม่อ แต่ไม่มีเลือดปรากฏ สิ่งนี้ทำให้สีหน้าของเหรินหย่ง เปลี่ยนไป

"ไม่นะ!"

(หรือจะเป็นร่างแยก?)

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจของเหรินหย่ง มีคนเตะเขาที่หลังของเขา ทำให้เขาสะดุดไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว

ลิงยักษ์พุ่งเข้ามาขวางการมองเห็นของ เหรินหย่ง มันสายเกินไปแล้วที่เขาจะหาเรื่องให้ซุนม่อต่อไป

"มันจบแล้ว."

เมื่อมองไปที่ซุนม่อ ที่นำทางลิงยักษ์ไปยังกลุ่มนักเรียนในโรงเรียนของเขา เหรินหย่ง ก็ดูสิ้นหวังบนใบหน้าของเขา หลังจากนั้นเขาก็เริ่มร้องโหยหวนด้วยความโกรธ

“ซุนม่อ อย่าคิดว่ากลุ่มนักเรียนของพวกเจ้าจะสามารถฝ่าไปได้!”

เนื่องจากกู้ซิ่วสวินและหวังเฉาแยกตัวออกไปแล้ว จึงเหลือครูเพียงคนเดียวที่คอยดูแลกลุ่มนักเรียนของสถาบันจงโจวในขณะนี้ ฝูงวานรยักษ์กว่ายี่สิบตัวก็ปรากฏตัวขึ้นโจมตีพวกเขา แม้ว่าลิงพวกนี้จะมีจำนวนไม่มากนัก แต่ก็สร้างปัญหาให้กับนักเรียนได้

“ข้าไม่เชื่อว่าพวกเจ้าจะไม่มีผู้เสียชีวิต!”

เหรินหย่งต้องการให้กลุ่มนักเรียนของสถาบันจงโจวโชคร้าย อย่างไรก็ตาม ฉากที่เกิดขึ้นถัดมาเกือบทำให้ลูกตาของเขาแทบถลนจากการเบิกกว้างมากเกินไป

หลังจากที่ลิงยักษ์เหล่านี้เข้าใกล้กลุ่มนักเรียนใหม่มากแล้ว พวกมันก็หยุดและถอยห่างออกไปทันที รูปลักษณ์ที่ดูถูกเหยียดหยามสามารถเห็นได้บนใบหน้าของพวกมัน

ความรู้สึกนั้นเหมือนกับตอนที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย พวกเขามองลงไปและพบว่ามีปลาเค็มเน่าอยู่ในจานของพวกเขา!

เหล่าวานรพากันอ้อมไปรอบๆ 'ปลาเค็ม' เหล่านี้และเริ่มพุ่งเข้าหากลุ่มนักเรียนใหม่จากสถาบันเถี่ยหยา!

ในขณะนี้ ซุนม่อใช้กระบวนท่าเทวะราชาวายุและใช้เท้าอันมหัศจรรย์ของเขาพุ่งผ่านนักเรียนจากเถี่ยหยา ดึงลิงยักษ์ข้ามได้สำเร็จ

“ไอ้บ้าเอ๊ย!”

อาจารย์ของสถาบันเถี่ยหยาสามารถทำได้อย่างเต็มที่เพื่อต่อสู้กับลิง

“ทำไมวานรยักษ์ถึงไม่โจมตีพวกเขา”

"ใครจะรู้?"

“ให้ตายเถอะ ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาไม่ต้องการจัดตั้งพันธมิตร ปรากฎว่าพวกเขามีวิธีหลบเลี่ยงลิงยักษ์!”

อาจารย์พวกนั้นด่าตรงๆ

สถาบันจงโจวร้ายกาจมาก โชคดีที่พวกเขายังไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะล่าถอยทันทีเมื่อเห็นสถานการณ์

"ล่าถอย! ล่าถอย! ล่าถอย!"

“ออกจากที่นี่เร็วเข้า!”

ฉินซู่ตะโกนกระตุ้นให้นักเรียนออกไปอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้พวกเขาควรจะลืมเกี่ยวกับการหาสมบัติลับทวีปทมิฬที่มีค่าเพื่อพลิกชะตากรรมของพวกเขา พวกเขาควรทำให้ดีที่สุดเพื่อรักษาอันดับไว้!

ซุนม่อพอใจมาก กลยุทธ์การต่อสู้ของเขาสำเร็จไปแล้วกว่าครึ่ง ตอนนี้ปัญหาเดียวที่เหลืออยู่ก็คือเขาจะโยนราชาวานรยักษ์ออกจากเส้นทางของเขาได้อย่างไร