บทที่ 387 รางวัลอันยิ่งใหญ่ ภารกิจใหม่ออกแล้ว!

บทที่ 387 รางวัลอันยิ่งใหญ่ ภารกิจใหม่ออกแล้ว!

“เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?”

เจี่ยเหวินตงมองซุนม่อ การตัดสินของอาจารย์หนุ่มคนนี้จะแม่นยำได้อย่างไร? เขารู้ว่าอาจารย์เจิน เป็นคนรักกระบี่และศึกษากระบี่ ดังนั้นคำพูดของเขาควรจะแม่นยำประมาณ 80 ถึง 90%

อย่างไรก็ตามเจี่ยเหวินตง ก็ไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าซุนม่อนั้นน่าประทับใจ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกหดหู่ใจจนเจ็บหน้าอก

“อาจารย์ซุน ข้าสงสัยว่าเจ้าจะให้กระบี่เล่มนี้กับข้าได้ไหม?”

เจินหยวนฉวงยิ้มและถาม เนื่องจากซุนม่อปกป้องเจี่ยเหวินตงจากโรงเรียนของเขา เขาจึงไม่คิดจะเอาชีวิตซุนม่อ

โดยธรรมชาติแล้ว คำพูดของเจินหยวนฉวงนั้นมีไหวพริบมากอยู่แล้ว และรักษาหน้าซุนม่อไว้ ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะขู่กรรโชกซุนม่อโดยตรง

เราต้องรู้ว่ากระบี่ยาวนี้ยังเป็นสมบัติลับแห่งความมืด แม้ว่ามูลค่าของมันไม่สูงนัก แต่ก็ยังไม่ถือว่าแย่เกินไป

(สถาบันหมิงเส้าของเราต้องค้นหาสมบัติลับแห่งความมืดสามแห่งก่อนที่เราจะมีสิทธิ์เข้าร่วมการแข่งขันชิงชนะเลิศ)

"ฮ่าฮ่า!"

ซุนม่อหัวเราะเบา ๆ

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?”

"ดี ช่างเป็นการปฏิเสธที่ดีเสียจริง!”

เจี่ยเหวินตงมีความสุขมาก ในกรณีนี้อาจารย์เจินมีเหตุผลที่จะบดขยี้ซุนม่อ อาจมีอาจารย์สองคนจากสถาบันจงโจวที่นี่ แต่มันจะสำคัญตรงไหน

อาจารย์เจินอยู่ในระดับที่หกของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต บัณฑิตอัจฉริยะจาก สถาบันเฮยไป๋

เจินหยวนฉวงไม่โกรธจริงๆ เขาเดาไว้แล้วว่านี่จะเป็นตอนจบ ใครเล่าจะเต็มใจมอบสินสงครามที่ริบมาได้ให้คนอื่น?

“อาจารย์ซุน ข้ารู้สึกขอบคุณมากที่เจ้าปกป้องนักเรียนจากสถาบันหมิงเส้าของข้า อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการแข่งขันชิงชนะเลิศ ดังนั้นข้าคงได้แต่ทำให้เจ้าขุ่นเคืองเท่านั้น”

เจินหยวนฉวงสงบมาก สายตาของเขากวาดไปที่ซุนม่อและกู้ซิ่วสวิน

“พวกเจ้าสามารถโจมตีด้วยกัน!”

“สหายคนนี้หยิ่งผยองเกินไป เขาทำให้อาจารย์ของคุณหนูอับอายด้วยซ้ำ ข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าอยากจะกัดเขาให้ตาย!”

“วู้วววว!”

หม่าเฉียนจูตะโกนด้วยความโกรธบนใบหน้าทันทีขณะที่มันแยกเขี้ยวใส่ เจินหยวนฉวง

หลี่จื่อฉีมองไป (เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อเห่าเหรอ รีบไปหาเจินหยวนฉวงเร็วๆ เลย!)

หลังจากสังเกตเห็นดวงตาของไข่ดาวน้อยที่จ้องมองมาที่เขาแล้ว หม่าเฉียนจูก็ยิ่งขู่อย่างเดือดดาลยิ่งขึ้นและแสดงกิริยาดุร้ายบางอย่าง มันดูเหมือนสุนัขป่าที่ควบคุมไม่ได้

ซุนม่อหันไปมองกู้ซิ่วสวิน

“เจ้าต้องการลงมือหรือไม่? หรือจะให้ข้าลงมือ”

“สหายคนนี้ไม่ไว้หน้าเจ้า เจ้าจัดการกับเขาย่อมดีที่สุดเป็นธรรมดา”

กู้ซิ่วสวินตะคอกอย่างเย็นชา

"แน่นอน!"

ซุนม่อไม่รังเกียจ อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว เขาก็ตกใจทันที เขาต้องการกลับโดยสัญชาตญาณ แต่เขาควบคุมมันได้และมุ่งหน้าต่อไปชักดาบไม้ของเขาออกมา

“อาจารย์ซุน ความเป็นความตายถูกกำหนดไว้แล้ว ผู้แพ้ไม่พึงมีความแค้น!”

เจินหยวนฉวงชักกระบี่ยาวออกจากฝักและชี้ไปที่ ซุนม่อ

คำเหล่านี้ครูใช้บ่อย เมื่อพูดไปแล้ว ก็หมายความว่าการต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตายกำลังจะเริ่มขึ้นแทนที่จะเป็นซ้อมมือ

“อาจารย์เจิน ความเป็นความตายถูกกำหนดไว้แล้ว ผู้แพ้ไม่พึงมีความแค้น!”

ซุนม่อตอบในลักษณะเดียวกัน

ในวินาทีต่อมา ทั้งคู่ปะทะกัน

บูม!

ดาบไม้ปะทะกับกระบี่และทำให้เกิดเสียงทื่อสะท้อนออกมา

“อะไรกัน?”

ดวงตาของเจินหยวนฉวงเบกค้างขณะที่เขามองไปที่ดาบไม้

(ดาบไม้นี้สวยงามมาก ลวดลายและรูปร่างของมัน…ต้องได้รับการสร้างโดยปรมาจารย์!)

แม้ว่าเจินหยวนฉวงชอบสะสมกระบี่ประเภทต่างๆ แต่เขาก็สนใจดาบมากเช่นกัน

ดาบไม้มะเกลือสีดำในมือของซุนม่อมาจากปรมาจารย์ในแคว้นเหลียง ปรมาจารย์ผู้นั้นใช้เวลาสามปีในการสร้างมันขึ้นมา มันไม่ใช่อาวุธ แต่เป็นงานศิลปะแทน

“เฮอะ เจ้ากำลังทำให้เสียสมบัติสวรรค์อย่างแท้จริง!”

เจินหยวนฉวงชื่นชมดาบไม้ในขณะที่หลบการโจมตีของซุนม่อ อย่างไรก็ตาม การโจมตีด้วยดาบของซุนม่อก็เพิ่มความเร็วขึ้นครึ่งหนึ่งจากปกติของเขา

"อะไร?"

เจินหยวนฉวงต้องการหลบ แต่ไม่มีเวลาแล้ว

ปัง

ไหล่ของเจินหยวนฉวงถูกกระแทก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาปรับตัวเพื่อรับท่าทางการป้องกัน กระดูกไหล่ของเขาอาจแหลกสลาย

“การฆ่าก็คือการฆ่า โปรดอย่าเสียสมาธิ!”

ซุนม่อเตือน

ใบหน้าของเจินหยวนฉวงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาอยู่ในระดับที่หกของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต แต่ไม่สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของซุนม่อได้

สิ่งนี้ทำให้เจินหยวนฉวงรู้สึกตกใจและหวาดกลัว แต่หลังจากนั้น สีหน้าของเขาก็กลายเป็นความอึดอัด

เขาเข้าใจว่าซุนม่อแสดงความเมตตาในการโจมตีนั้น ไม่เช่นนั้นหัวของเขาอาจจะระเบิด

"อา?"

เจี่ยเหวินตงซึ่งกำลังเฝ้าดูการต่อสู้อยู่นั้นตกตะลึง ซุนม่อผู้นี้ทัดเทียมกับอาจารย์เจินจริงหรือ?

(ไม่ เป็นไปไม่ได้ นี่ต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ!)

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเจินหยวนฉวงกล่าวขอบคุณซุนม่อ

“ขอบคุณอาจารย์ซุนที่เมตตา!”

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น แต่เจินหยวนฉวง ก็เป็นคนซื่อตรง ดังนั้นเขาจึงโค้งคำนับเพื่อขอบคุณ

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก เจินหยวนฉวง +50

“อาจารย์เจินจริงจังเกินไป!”

ซุนม่อไม่ได้คาดหวังให้เจินหยวนฉวงมีส่วนร่วมในคะแนนความประทับใจ ดูเหมือนว่าพฤติกรรมของสหายคนนี้จะไม่เลว

พูดตามตรงการแสดงของซุนม่อนั้นใจกว้างมาก เพราะเขาได้เห็นข้อมูลทั้งหมดของเจินหยวนฉวงแล้ว

บางทีคนที่อยู่ในระดับที่หกของขอบเขตการจุดอัคคีผลาญโลหิตที่ฝึกฝนวิทยายุทธ์ระดับสวรรค์ชั้นทั่วไปอาจเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวสำหรับคนอื่น อย่างไรก็ตาม คนเช่นนี้ไม่แข็งแกร่งพอในสายตาของซุนม่อ

(ฐานการฝึกปรือของเจ้าต่ำกว่าของข้า วิทยายุทธ์ของเจ้าอ่อนแอกว่า ภูมิปัญญาการต่อสู้ของเจ้าด้อยกว่า เจ้าจะชนะข้าได้อย่างไร)

อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องยากที่จะพบคู่ต่อสู้ที่โดดเด่นเช่นนี้ ดังนั้น ซุนม่อ จึงไม่บดขยี้เขาทันทีและเลือกที่จะมุ่งเน้นไปที่การป้องกัน โดยถือว่าเขาเป็นเหมือนคู่ต่อสู้ที่ซ้อมเพื่อเพิ่มพูดประสบการณ์การต่อสู้ของเขาเอง

การขาดประสบการณ์ในการต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งคือจุดอ่อนในปัจจุบันของซุนม่อ

ฮวด~

เจินหยวนฉวงหยุดและถอยห่างออกไปกว่าสิบเมตร

“อาจารย์เจิน ทำให้ดีที่สุด เขาจะเริ่มเสียเปรียบแน่หลังจากการโจมตีระลอกใหม่!

เจี่ยเหวินตงตะโกน ตอนนี้เขาไม่ประเมินซุนม่อต่ำไปอีกแล้ว การที่สามารถต่อสู้กับเจินหยวนฉวงได้ถึงขนาดนี้ก็ถือเป็นเกียรติแล้วแม้ว่าซุนม่อจะพ่ายแพ้ก็ตาม

เจินหยวนฉวงรู้สึกกระอักกระอ่วนมากขึ้นหลังจากที่เขาได้ยินเสียงให้กำลังใจของนักเรียนของเขา เขาอารมณ์ไม่ดีในขณะที่เขาถามว่า

“อาจารย์ซุน ทำไม?”

“เจ้าน่าประทับใจมาก ดังนั้นข้าจึงต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง!”

ซุนม่อตอบอย่างตรงไปตรงมา

"ฮ่า ฮ่า!"

เจินหยวนฉวงมีรอยยิ้มเยาะเย้ยตนเอง

“ข้าบังอาจถามคำถามนี้ได้ไหม ฐานการฝึกปรือในปัจจุบันของอาจารย์ซุนคืออะไร”

“ข้าจุดอัคคีเผาเลือดของข้าไปแล้วเจ็ดครั้ง!”

ซุนม่อไม่ได้ปิดบัง

"อะไร?"

เจี่ยเหวินตงรู้สึกตกตะลึง ราวกับว่าเขาเพิ่งได้ยินเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดภายใต้สวรรค์

(สหายคนนี้เป็นอัจฉริยะระดับอาจารย์หมิงเซี่ยนจริงหรือ?)

"อย่างที่คาดไว้!'

เจินหยวนฉวง เอียงศีรษะและมองไปที่ท้องฟ้า จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆ เมื่อเขาจ้องมองที่ซุนม่ออีกครั้ง การจ้องมองของเขาก็แน่วแน่แล้ว

“อาจารย์ซุน ข้าจะใช้ทักษะขั้นสูงสุดของข้าต่อไป เพื่อตัดสินชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ด้วยกระบวนท่าเดียว อาจารย์ซุนเป็นคิดว่าเป็นการซ้อมมือ เจ้าอาจจะตายจริงๆ ก็ได้”

“อาจารย์อย่าวู่วาม!”

เจี่ยเหวินตงรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก นี่ไม่ใช่แค่ความแตกต่างระหว่างฐานการฝึกปรือ

ต้องรู้ว่าทั้งคู่อายุประมาณ 20 ปีโดยประมาณ การอยู่ในระดับที่เจ็ดของขอบเขตการจุดอัคคีผลาญโลหิตตั้งแต่อายุยังน้อยหมายความว่าพรสวรรค์และการทำงานหนักของซุนม่อมีมากกว่า

ในวัยของพวกเขาการฝึกฝนทุกระดับเป็นเรื่องยากมาก ดังนั้นความแตกต่างนี้จะแสดงถึงระยะห่างที่ไกลมากในแง่ของความแข็งแกร่ง ไม่ใช่สิ่งที่จะบรรเทาได้ด้วยจิตใจที่ไม่กลัวความตาย

“อาจารย์เจิน เจ้าจะตายได้นะ!”

ซุนม่อกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

“ถ้าข้ายอมจำนนและจากไปแบบนั้น ก็ไม่มีอะไรแตกต่างระหว่างการมีชีวิตอยู่และการตายสำหรับข้า!”

ดวงตาของเจินหยวนฉวงมุ่งมั่น เขากวัดแกว่งกระบี่ของเขาและชี้ไปที่ซุนม่อ

“อาจารย์ซุน นี่คือวิถีกระบี่ของข้า!”

"ก็ได้!"

สายตาของซุนม่อก็จริงจังเช่นกัน เขาต้องทำให้ดีที่สุด หากเขาแสดงความเมตตาในช่วงเวลาดังกล่าว ก็จะเป็นการดูถูกคู่ต่อสู้ของเขา

ระยะห่างระหว่างกันยิ่งใกล้เข้ามา รัศมีของพวกเขาเริ่มสูงขึ้น

ในทันที!

เจินหยวนฉวงเคลื่อนไหว กระบี่ยาวของเขาแทงออกมาด้วยความเกรี้ยวกราดราวกับดาวตกที่พุ่งผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน ปรากฏขึ้นตรงหน้าผากของซุนม่อราวกับประกายไฟ

ประกายวิญญาณสลาย!

ซุนม่อยังคงไม่ขยับเขยื้อน ข้อมือของเขาหมุนและดาบไม้ขวางทางแนวนอน

เงินท่านสนองคืนท่าน!

แป๊ะ!

สายตาของ เจินหยวนฉวงพร่า เขาเห็นกระบี่ของเขาถูกปัดออกและปลายดาบไม้แทงเข้าหาเขานี่เป็นวิชาของเขาเอง

"อะไร?"

เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจของเขา ความเจ็บปวดก็ปะทุขึ้นจากกึ่งกลางคิ้วของ เจินหยวนฉวง

ปัง

เจินหยวนฉวงหงายหลังและล้มลง

"อาจารย์!"

เจี่ยเหวินตงกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกและรีบวิ่งเข้าไป

ปัง

เจินหยวนฉวงล้มลงบนพื้นทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย

“มะ…มหา..จักรวาล…ไร้ลักษณ์?”

ในฐานะนักเรียนชั้นหนึ่งของสถาบันเฮยไป๋ เจินหยวนฉวงเคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของสถาบันชิงเทียน เขาโชคดีพอที่จะได้เห็นวิทยายุทธ์ระดับเซียนนี้มาก่อน และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาพ่ายแพ้ในชีวิตของเขา

และวันนี้เป็นครั้งที่สามของเขา

ลืมมันไปเถอะ มันไม่สำคัญหรอก

ไม่ว่ายังไง เขากำลังจะตาย!

เจินหยวนฉวงจ้องมองท้องฟ้าและหลับตาลงช้าๆ

ความเสียใจที่เขารู้สึกก็คือเมื่อย้อนกลับไปในวัยหนุ่มหลังจากที่เขาเห็นทักษะ 'เงินท่านสนองคืนท่าน' ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดวิธีที่จะทำลายมัน แต่ทำไมเขาถึงเลือกที่จะล้มเลิกกลางคัน?

(ถ้าข้าพยายามต่อไป คนที่ตายตอนนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าแทน!)

น่าเศร้าที่โลกนี้ไม่มี 'ถ้า'!

อย่างไรก็ตาม การโจมตีของอาจารย์ซุนครั้งนี้เหมาะสมอย่างแท้จริง

(ไม่ใช่ความอยุติธรรมที่ข้าพ่ายแพ้!)

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากเจินหยวนฉวง +100 เป็นกันเอง (150/1,000).

เจินหยวนฉวงหลับตาของเขา

“อาจารย์เจิน!”

เจี่ยเหวินตงตะโกน อาจารย์เจินจะตายแบบนี้เหรอ?

ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ เขาเป็นคนที่ได้รับการเลี้ยงดูในฐานะว่าที่อาจารย์ใหญ่โดยอาจารย์ใหญ่หมิง เขาเป็นหนึ่งในเสาหลักในอนาคตของสถาบันหมิงเส้า เขามาตายที่นี่ได้อย่างไร?

เมื่อมองไปที่ศพของเจินหยวนฉวง ซุนม่อก็เงียบไป

"ไร้เทียมทาน!"

“ชนะแล้ว เย้ เย้!”

หม่าเฉียนจูโห่ร้องอย่างตื่นเต้น

"หุบปาก!"

หลี่จื่อฉีตำหนิ หลังจากนั้นนางก็วิ่งไปหาซุนม่อและจับมือเขา

“อาจารย์ ในการต่อสู้อย่างยุติธรรม ความเป็นและความตายถูกกำหนดโดยความสามารถของคนๆหนึ่ง ไม่ควรมีความขุ่นเคืองใจ นอกจากนี้อาจารย์เจินยังเต็มใจที่จะทำเช่นนี้ เขาไม่ควรเสียใจแม้ว่าเขาจะตาย”

“จื่อฉี เจ้าคิดว่าข้าควรจะแสดงความเมตตาก่อนหน้านี้หรือไม่?”

ซุนม่อขมวดคิ้วแน่นมาก จนถึงตอนนี้คนที่เขาฆ่าล้วนแล้วแต่เป็นศัตรูของเขา สำหรับเจินหยวนฉวงคนนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นคู่แข่ง แต่ความหลงใหลของเขาทำให้ซุนม่อชื่นชมเขาอยู่บ้าง

“อาจารย์ ข้ารู้สึกว่าท่านไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง ความเป็นและความตายถูกกำหนดโดยสวรรค์ และผู้แพ้ไม่ควรมีความขุ่นเคืองใจ คำเหล่านี้ไม่ได้พูดแบบตั้งใจ อย่าลืมว่าท่านพึ่งความแข็งแกร่งของท่านและเอาชนะเขาได้!”

หลี่จื่อฉีปลอบใจ

ซุนม่อส่ายหัว เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงน้ำหนักของชีวิต

ติง!

“ออกภารกิจใหม่: ไปและทำความเข้าใจน้ำหนักของชีวิต หลังจากที่เจ้าทำสำเร็จ เจ้าจะได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติลึกลับ 3 หีบ!”

ระบบที่เงียบมานาน ในที่สุดก็ได้มอบภารกิจอีกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น ภารกิจนี้เต็มไปด้วยเจตนารมย์ทางปรัชญา

อย่างไรก็ตาม เมื่อซุนม่อเห็นรางวัลอันยิ่งใหญ่ เขาก็รู้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ

ติง!

“ขอแสดงความยินดีที่ได้รับการยอมรับจากเจินหยวนฉวง ความสัมพันธ์อันทรงเกียรติระหว่างเจ้าสองคนดีขึ้น รางวัล: หีบสมบัติทองแดงหนึ่งใบ!”

“หมายเหตุ: เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ได้โกรธเจ้าแม้ว่าเขาจะตายไปแล้วและยอมรับการตายของเขาอย่างเต็มใจ คุณภาพของรางวัลของเจ้าจึงเพิ่มขึ้นเป็นหีบสมบัติเพชร!”

หีบสมบัติขนาดใหญ่ที่ส่องแสงศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นต่อหน้าซุนม่อ

“หีบสมบัติเพชร?”

คิ้วที่เหมือนดาบของซุนม่อขมวดจนสามารถบีบปูให้ตายได้

เขาควรจะเปิดตอนนี้หรือไม่?