บทที่ 482 ราคาสวรรค์สำหรับการดึงตัวซุนม่อ

บทที่ 482  ราคาสวรรค์สำหรับการดึงตัวซุนม่อ

บนทางเดินหินเฉียนตวนและหวังเฉาต้องการมองหาซุนม่อ แต่หลังจากที่พวกเขาได้ยินคนตะโกนชื่อ 'ซุนม่อ' พวกเขาก็เหลือบไปเห็น

“คือเฉาเสียน?”

เฉียนตวนตกใจ เขาไม่คุ้นเคยกับเยี่ยหรงป๋อ แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ยังคุ้นเคยกับอาจารย์ใหญ่ของสถาบันว่านเต้า 

 

“เขาตามหาอาจารย์ซุนทำไม?”

“ยังต้องถามอีกเหรอ? เขามาที่นี่เพื่อดึงตัวเขาอย่างแน่นอน!”

หวังเฉายืนเขย่งขณะมองไปรอบๆ

"เอายังไง? เราควรจะไปต่อไหม?”

“ไปกันเถอะ นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก เราสามารถขอคำแนะนำจากอาจารย์ใหญ่เฉาได้เช่นกัน!”

เฉียนตวนค่อนข้างฉลาด เฉาเสียนไม่ได้เป็นเพียงแค่อาจารย์ใหญ่เท่านั้น แต่เขายังเป็นมหาคุรุระดับ 5 ดาวอีกด้วย คนอย่างเขามักจะยุ่งมาก ด้วยสถานะของเฉียนตวน โดยทั่วไปแล้วเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะขอคำแนะนำจากอาจารย์ใหญ่เฉา

อย่างไรก็ตามวันนี้แตกต่างออกไป หากเฉาเสียนต้องการตามดึงตัวซุนม่อ เขาจะต้องแสดงความเฉลียวฉลาดเพื่อให้ซุนม่อประทับใจ

หลังจากที่ทั้งสองคนสบตากัน ทั้งคู่ก็รีบก้าวเท้าและเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“อาจารย์ซุน!”

เฉียนตวนหัวเราะ หลังจากนั้นเขาทักทายเฉาเสียน

“อาจารย์ใหญ่เฉา อรุณสวัสดิ์!”

“อาจารย์ใหญ่เฉา!”

หวังเฉาโค้งคำนับเล็กน้อย

เฉาเสียนพยักหน้า สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลง แต่เขารู้สึกไม่พอใจที่ถูกรบกวน อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนที่เปิดเผยและตรงไปตรงมา เนื่องจากเขามาที่สถาบันจงโจว เพื่อดึงตัวซุนม่อ เขาจึงไม่กลัวว่าคนอื่นจะเห็นเขา

“อาจารย์ซุน นี่เป็นเพียงการแสดงความเคารพเล็กน้อยที่ข้ามีต่อเจ้า!”

เฉาเสียนพูดอย่างเป็นมิตรและยื่นกล่องไม้เล็กๆ ให้

“ข้าไม่ได้ทำอะไรเพื่อสิ่งนี้!”

ซุนม่อไม่ยอมรับ

“อาจารย์ซุน อย่าถือว่าพวกเราเป็นคนนอก นี่คือของขวัญที่อาจารย์ใหญ่เฉาเตรียมไว้เพื่อแสดงความยินดีที่เจ้าได้ที่หนึ่งในการสอบมหาคุรุ 1 ดาว!”

เยี่ยหรงป๋อพูดสนับสนุนเฉาเสียน

“พอได้แล้ว!”

ซุนม่อมองเยี่ยหรงป๋อ และพบว่าเขากำลังพยักหน้าเป็นการบอกใบ้ให้เขายอมรับ ดังนั้น ซุนม่อจึงผ่อนคลาย

นอกจากนี้ หากเขายังคงปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำอีก ดูเหมือนว่าเขาจะหยิ่งยโสเกินกว่าจะผูกมิตรกับผู้อื่น

“อย่างมากที่สุด ข้าจะตอบแทนและไปเยี่ยมเฉาเสียน”

หลังจากนั้น ซุนม่อรับของขวัญด้วยมือทั้งสองข้างและส่งต่อให้หลี่จื่อฉี

“อาจารย์ซุน ทำไมไม่เปิดดูล่ะ สิ่งนี้แสดงถึงความจริงใจของอาจารย์ใหญ่เฉา”

เยี่ยหรงป๋อหัวเราะ

ซุนม่อขมวดคิ้ว เขาไม่มีนิสัยแบบคนในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ที่ใครบางคนจะเปิดของขวัญต่อหน้าผู้ส่ง การทำเช่นนี้จะทำให้ดูเหมือนว่าบุคคลนั้นไม่มีวัฒนธรรม อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเยี่ยหรงป๋อกำลังพูดสิ่งนี้ แสดงว่าของขวัญชิ้นนี้มีราคาแพงมาก มันคงไร้ความหมายหากเขาไม่เปิดมันต่อหน้าเฉาเสียน

เฉียนตวนและหวังเฉา ต่างก็มองไปที่กล่อง ในสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาไม่มีสิทธิ์พูดอะไร

ซุนม่อเปิดกล่องไม้เล็กๆ ที่ด้านล่างของกล่อง สามารถมองเห็นผ้าไหมสีม่วงราคาแพง บนผ้ามีผลไม้ที่ส่องแสงสีขาวสีเงิน ครึ่งหนึ่งเป็นภาพดวงดาวสุกสกาว ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเป็นภาพพระจันทร์เสี้ยวที่สว่างไสว

“ผลดาราจันทร์?”

เฉียนตวนอุทาน หลังจากนั้นเขาก็กลืนน้ำลายเต็มปาก

หวังเฉาตกอยู่ในความงุนงงขณะที่เขามองไปที่ผลไม้ในกล่อง

นี่คือผลดาราจันทร์ ผลไม้ที่ดูดซับแก่นสำคัญของดวงดาวและดวงจันทร์ และต้องใช้เวลาถึง 100 ปีจึงจะโตเต็มที่

หลังจากที่ผู้ฝึกปรือกินมัน พวกเขาสามารถใช้พลังดวงดาว ดวงจันทร์ในผลไม้เพื่อทำให้ร่างกายของพวกเขาเย็นลงและชำระเลือดของพวกเขาเพื่อขับไล่สิ่งปฏิกูลและสิ่งสกปรก ทำให้พวกเขาสามารถทะลุผ่านคอขวดได้

พูดง่ายๆ ก็คือยาเป็นวิญญาณธรรมชาติชั้นยอดที่ผู้ฝึกฝนในขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิตต้องการมากที่สุด

ซุนม่อรู้สึกว่าของขวัญจะต้องมีราคาแพงมากอย่างแน่นอน แต่เขาไม่คิดว่ามันจะมีราคาแพงถึงขนาดนี้ ถ้ามันถูกนำไปประมูล มันจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นรายการติดดาวประจำวันด้วยซ้ำ

สีหน้าของเฉาเสียนสงบลงในขณะที่เขาสำรวจการแสดงออกของทุกคนที่นี่ เขาได้เห็นการแสดงออกที่คล้ายกัน สิ่งที่เฉียนตวนและหวังเฉา แสดงออกนั้นมากเกินไป อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่เยาะเย้ยพวกเขา

เพราะในตอนนั้นเมื่อเขาเห็นผลดาราจันทร์เป็นครั้งแรก ความปรารถนาในตัวเขาก็เหมือนกับการที่ผู้ชายมองม้าที่ดีและอาวุธชั้นยอด เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการครอบครองมัน

“ตามความเข้าใจของข้า ใครจะไม่ต้องการยาธรรมชาติชั้นดีเช่นนี้?”

เฉาเสียนยิ้มอย่างพึงพอใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาจ้องมองไปที่ซุนม่อ สีหน้าของเขากลายเป็นความประหลาดใจอย่างหนึ่ง (ทำไมเจ้าถึงยังสงบอยู่?)

(เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าไม่ต้องการ?)

(เป็นการเสแสร้ง?)

(เป็นการเสแสร้งอย่างแน่นอน!)

หลังจากนั้นเฉาเสียน ก็เหลือบมองหลี่จื่อฉี จากมุมหางตาของเขา (อะไรนะ นางยังมีสีหน้าสงบเหมือนกำลังดูผักเค็มในตลาดสดแทนที่จะดูยาวิญญาณชั้นยอด!)

“ตาข้ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”

เฉาเสียนรู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่จะขยี้ตา

“หืมม?”

เยี่ยหรงป๋อค้นพบการแสดงออกที่คาดไม่ถึงของซุนม่อ เป็นไปได้ไหมว่าซุนม่อกินสิ่งนี้บ่อย? ก็ต่อเมื่อคนๆ หนึ่งคุ้นเคยกับบางสิ่งมากเท่านั้น พวกเขาจะสูญเสียความรู้สึกยินดีเมื่อได้รับมันเป็นของขวัญ

เหมือนกับคำกล่าวที่ว่า 'เบื้องหลังเทพธิดาทุกตน ย่อมมีชายคนหนึ่งที่อ้วกเพราะความเบื่อจากการนอนกับนางมากเกินไป'

“อาจารย์ใหญ่เฉา ของขวัญของท่านล้ำค่าเกินไป ข้ารับไม่ได้!”

ซุนม่อปิดกล่องและส่งกลับไปให้เฉาเสียน

“…”

ชั่วขณะหนึ่ง เฉาเซียนไม่รู้จะพูดอะไร (ล้ำค่าเกินไป? เจ้าพูดเช่นนี้เพื่อปลอบข้า? จากสีหน้าของเจ้า เจ้าไม่รู้สึกตกใจกับของขวัญชิ้นนี้เลยแม้แต่น้อย!)

มันเหมือนกับว่าเมื่อคนธรรมดาได้รับสร้อยข้อมือหยกเป็นของขวัญ พวกเขาจะรู้สึกมีความสุขเล็กน้อยและกังวลว่าพวกเขาจะไม่สามารถจ่ายได้หากพวกเขาทำมันเสียหายโดยประมาท อย่างไรก็ตามซุนม่อใจเย็นเกินไป

เขาปิดกล่องและส่งกลับอย่างลวกๆ

ความรู้สึกเหนือกว่าของเฉาเสียนแตกสลายอย่างสมบูรณ์ เขาเตรียมของขวัญราคาแพงขนาดนี้เพราะเขาต้องการทำให้ซุนม่อตกใจ แต่จากที่ดูๆ ตอนนี้ 'ความจริงใจ' ของเขายัง 'หนัก' ไม่พอ

หลี่จื่อฉียืนอยู่ที่ด้านข้าง มีใบหน้าที่ดูสงบ แต่นางรู้สึกอยากหัวเราะอยู่ในใจ

สำหรับคนส่วนใหญ่ ผลดาราจันทร์อาจถือเป็นของขวัญราคาแพงระดับบน แต่สำหรับซุนม่อ ขอโทษด้วย เมื่อเขาทะลวงระดับที่เจ็ดของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต ความพยายามครึ่งหนึ่งอาจเกิดจากการที่เขากินผลดาราจันทร์

อย่างไรก็ตาม เฉาเสียนต้องเตรียมการนี้เป็นอย่างดี จากรูปลักษณ์ของสิ่งต่างๆ เขาเห็นคุณค่าของซุนม่ออย่างแท้จริง

“อย่างที่คาดไว้ อาจารย์สุดยอดมาก!”

ไข่ดาวน้อยถอนหายใจและมอบคะแนนความประทับใจให้อีกระลอกหนึ่ง

“อาจารย์ซุน!”

ดวงตาของเฉียนตวนเปิดกว้าง เขาเกือบจะคว้ากล่องคืนในนามของซุนม่อ (เจ้าบ้าเหรอ นี่เป็นของขวัญล้ำค่าสำหรับการพบกัน ทำไมเจ้าถึงไม่ต้องการมันล่ะ)

ดวงตาของหวังเฉาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

(เมื่อไหร่ข้าจะน่าประทับใจเท่าซุนม่อที่จะทำให้อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนชั้นสาม มาหลอกล่อข้าด้วยของขวัญราคาแพงเป็นการส่วนตัว?)

ติง!

คะแนนประทับใจจากหวังเฉา +200 เป็นมิตร (900/1,000).

“อาจารย์ใหญ่เฉา ข้าซาบซึ้งในความตั้งใจของท่าน แต่ท่านต้องนำของขวัญของเจ้ากลับคืน!”

ซุนม่อยิ้มและยัดกล่องกลับเข้าไปในมือของเฉาเสียนโดยตรง

“ถ้าไม่อย่างนั้น ข้าจะไปเยี่ยมท่านพรุ่งนี้เพื่อส่งคืนให้ท่าน!”

"เจ้า…"

เฉาเสียนยิ้มอย่างขมขื่น แต่ความประทับใจที่เขามีต่อซุนม่อดีขึ้นมาก จะมีกี่คนในโลกนี้ที่ไม่หวั่นไหวเมื่อเผชิญกับสิ่งล่อใจครั้งใหญ่เช่นนี้?

ติง!

คะแนนประทับใจจากเฉาเสียน +100 เป็นมิตร (640/1,000).

“อาจารย์ใหญ่เฉา ข้าพอจะเดาได้ว่าทำไมท่านถึงตามหาข้า อย่างไรก็ตาม ข้าทำได้เพียงขอโทษ ข้าจะไม่ทิ้งสถาบันจงโจว!”

ซุนม่อมีสีหน้าขอโทษ

“อาจารย์ซุน อย่ารีบปฏิเสธข้า ข้ามาที่นี่ด้วยความจริงใจอย่างยิ่ง เจ้ามีอิสระที่จะตั้งเงื่อนไขที่เจ้าต้องการโดยตรง ข้าจะตอบสนองทุกคำขอของเจ้า”

เฉาเสียนกัดฟันและทุ่มออกไปทั้งหมด

“โดยปกติมีเหตุผลสองประการที่ทำให้ครูต้องการเปลี่ยนโรงเรียน ประการแรก เขาไม่มีความสุขกับที่ทำงานปัจจุบัน อย่างที่สอง โรงเรียนปัจจุบันของเขายังจ่ายเงินให้เขาไม่พอ”

ซุนม่อยิ้ม

“ตอนนี้ข้าพอใจที่นี่มาก”

เมื่อเสียงของซุนม่อจางลง รัศมีสีทองก็ปะทุออกมา

เปิดใช้งานคำแนะนำล้ำค่า

“…”

ซุนม่อพูดไม่ออก

“ว้าว อาจารย์น่าประทับใจมาก คำพูดง่ายๆ ที่เขาพูดถือเป็นประโยคทอง!'

หลี่จื่อฉีกระพริบตาในขณะที่รู้สึกบูชาในใจของนาง

เฉาเสียนและเยี่ยหรงป๋อต่างก็ตกตะลึง พวกเขาแสดงท่าทางครุ่นคิด แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาควรพูดต่อไปอย่างไรเกี่ยวกับการดึงตัวซุนม่อ

“คำพูดของอาจารย์ซุนกระแทกใจดีจริง!”

เฉาเสียนถอนหายใจ เขาเป็นอาจารย์ใหญ่ที่ดูแลครูและนักเรียนหลายหมื่นคน เขาสามารถเข้าใจตรรกะของคำเหล่านี้ได้จริงๆ

ในอดีต เขาเคยสงสัยอยู่เสมอว่าทำไมมหาคุรุรุ่นเยาว์ถึงยังคงทิ้งงานที่โรงเรียนของเขา ทั้งๆ ที่เขาปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดี หลังจากนั้นเขาพบว่าสิ่งที่พวกเขาต้องการคือทรัพยากรที่เพียงพอสำหรับการพัฒนาตนเองไปสู่ระดับที่สูงขึ้น

ดังนั้น หลังจากนั้นเมื่อพูดถึงเรื่องเงิน เฉาเสียนก็ไม่เล่นไพ่อารมณ์อีกต่อไป นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยอมจ่ายเงินมากมายเพื่อให้ได้ผลดาราจันทร์เพื่อดึงตัวซุนม่อ

“อาจารย์ซุน ข้ารู้สึกไม่เต็มใจที่จะพลาดเจ้า ข้าจะตามดึงตัวเจ้าต่อไป!”

เฉาเสียนมองไปที่ซุนม่อด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย เขามีพรสวรรค์อย่างแท้จริง เขาไม่เพียงแต่สอนเก่งเท่านั้น แต่เขายังดูมีความสามารถในด้านการจัดการอีกด้วย

เยี่ยหรงป๋อปรบมือเบาๆ ตอนนี้ เขาจะไม่เชิญซุนม่อให้เข้าร่วมกลุ่มมหาคุรุของเขาอีกต่อไป เพราะเขาไม่ต้องการชะลอโอกาสของซุนม่อ ถ้าซุนม่อเข้าร่วมแวดวงมหาคุรุ ผู้นำของแวดวงนั้นจะต้องเป็นมหาคุรุระดับ 7 ดาวเป็นอย่างน้อย

ซุนม่อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ต้องการดำเนินการต่อในหัวข้อนี้ ดังนั้นเขาจึงหันไปหา เฉียนตวน

“อาจารย์เฉียน อาจารย์หวัง มีเรื่องต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?”

“โอ้ ข้ามีคำถามสองสามข้อและอยากจะปรึกษาอาจารย์ซุนเกี่ยวกับคำถามเหล่านี้”

เฉียนตวนโค้งคำนับ เขายังไม่กล้าที่จะปรึกษากับเฉาเสียนโดยตรง ท้ายที่สุด เขาไม่ใช่ซุนม่อและไม่สามารถทำตัวสบายๆ ต่อหน้ามหาคุรุระดับ 5 ดาวได้

“ฮ่าฮ่า อาจารย์เฉียนล้อเล่นเก่งจริงๆ ต่อหน้าอาจารย์ใหญ่เฉาและอาจารย์เยี่ย ข้าจะกล้าอวดทักษะอันน้อยนิดของข้าได้อย่างไร?”

ซุนม่อปฏิเสธ

“ทำไมเจ้าสองคนไม่ให้อาจารย์ใหญ่เฉาให้คำแนะนำแก่เจ้าล่ะ”

“ข้ามีความสามารถเพียงพอที่จะทำให้อาจารย์ใหญ่เฉาเสียพยายามเพื่อข้าได้อย่างไร?”

เฉียนตวนใช้โอกาสนี้แสดงความเกรงขาม

“คำถามอะไรที่ทำให้เจ้างง?”

เฉาเสียนรู้ว่าเฉียนตวนกำลังชมเขาเพราะคนหลังต้องการให้เขาตอบ โดยปกติแล้วเขาจะไม่สนใจคนอย่างเฉียนตวนอย่างแน่นอน แต่เพราะเขาต้องการเห็นแก่หน้าซุนม่อ เขาจึงตัดสินใจให้คำแนะนำแก่พวกเขา

“ข้ารู้สึกว่าการพัฒนาความแข็งแกร่งของข้าช้ามาก!”

เฉียนตวนพูดทันที

ซุนม่อฟังอยู่ข้างๆ อย่างตั้งใจ อยากจะดูว่ามหาคุรุระดับ 5 ดาวจะตอบคำถามอย่างไร ไม่มีใครช่วยได้ แต่บอกว่าสิ่งนี้จะเป็นประโยชน์กับเขามาก

เนื่องจากตำแหน่งของพวกเขาแตกต่างกัน ประสบการณ์และขอบเขตของพวกเขาจึงแตกต่างกัน ดังนั้น แม้จะเป็นคำถามเดียวกัน ต่างคนต่างก็มีคำตอบที่แตกต่างกันไป

“เจ้าวิตกกังวลมากเกินไปแม้ว่าเจ้ายังเด็กอยู่ ค่อยๆ ทำไป!”

อาจารย์ใหญ่เฉากล่าวทิ้งท้าย จากนั้นเขาก็มองไปที่ซุนม่อ

“คำตอบของข้าเป็นอย่างไร?”

“ยอดเยี่ยมมาก!”

ซุนม่อกล่าวชื่นชม เฉาเเสียนสมควรได้รับชื่อเสียงตามที่คาดไว้สำหรับมหาคุรุระดับ 5 ดาว เฉาเสียนไม่มีเนตรทิพย์ และไม่คุ้นเคยกับเฉียนตวน มาก่อน อย่างไรก็ตาม เขาสามารถระบุเหตุผลได้เพียงแค่ฟังคำถามของเฉียนตวน

“อาจารย์ใหญ่เฉา ข้ามีคำถามบางอย่างเช่นกัน ข้าขอปรึกษาท่านได้ไหม?”

หวังเฉาพูด

เฉาเสียนฟังอย่างจริงจัง หลังจากที่เขาตอบ เขาก็ลูบเคราของเขา

“ซุนม่อ ข้ายังมีเรื่องที่อยากจะพูดกับเจ้าตามลำพัง”

เฉียนตวนและหวังเฉาสบตากันและตัดสินใจออกจากพื้นที่ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็เข้าใจว่าหากพวกเขายังคงอยู่ต่อไป พวกเขาจะทำให้อาจารย์ใหญ่เฉาไม่พอใจ นอกจากนี้ จุดประสงค์ของพวกเขาในการมาที่นี่ก็ได้รับการแก้ไขแล้ว ทั้งสองจึงคำนับและอำลา

“เรายังมีชั้นเรียนอยู่ เราจะออกไปก่อน เราจะไม่รบกวนพวกท่านทั้งสามแล้ว”

หลังจากที่ทั้งสองจากไป เฉาเสียนยิ้มขณะที่เขาถาม

“อาจารย์ซุน เจ้าคิดอย่างไรกับคำถามของพวกเขา”

“นี่คือการทดสอบสำหรับข้า?”

ซุนม่อแกล้ง

“เข้าใจแบบนั้นก็ได้”

เยี่ยหรงป๋อ เต็มไปด้วยความคาดหวังสำหรับคำตอบของซุนม่อ