บทที่ 519 ข้ามีความชอบธรรมอันยิ่งใหญ่ในใจ ข้าไม่กลัววิญญาณชั่วร้าย ปีศาจ และอสูรร้าย!

 บทที่ 519   ข้ามีความชอบธรรมอันยิ่งใหญ่ในใจ ข้าไม่กลัววิญญาณชั่วร้าย ปีศาจ และอสูรร้าย!

บางคนอาจไม่เชื่อคำพูดของหยิงไป่อู่ แต่แทบไม่มีใครสงสัยเมื่อลู่จื่อรั่วพูด เป็นเพราะดวงตาที่ไร้เดียงสาและการแสดงออกที่ไม่เป็นอันตรายของเด็กสาวมะละกอนั้นชัดเจนเหมือนกับลูกแมวที่ไร้เดียงสาและไม่มีที่ติ

อย่างไรก็ตามหนีจิ้งถิงต้องไม่ยอมรับสิ่งนั้น เขาต้องดึงซุนม่อลงไปสู่ระดับเดียวกับเขา มิฉะนั้นมันจะจบลงสำหรับเขา

แม้จะไม่ได้ดูที่หลี่จื่อซิ่ง แต่หนีจิ้งถิงก็รู้ว่าหลี่จื่อซิ่งเริ่มมีข้อสงสัย เขาอาจจะเกลียดตัวเขามากด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าอายที่สุดคือการจ้องมองของหลี่ซือหลินที่ถูกหักหลัง

พูดตามความจริงหนีจิ้งถิงไม่ได้สนใจหลี่ซือหลิน อย่างไรก็ตามเพื่อที่จะได้รับทรัพยากรจากกลุ่มของหลี่จื่อซิ่ง เขาจึงรับหลี่ซือหลินเป็นศิษย์ส่วนตัวของเขา ดูเผินๆ เขายังพูดหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อให้ได้หนังสือดีๆ ของเขา

“ฮึ่ม มันเป็นเพียงแค่คำพูดเท่านั้น ใครจะสามารถตัดสินได้ว่าเจ้าได้รับการสอนจริงๆ หรือไม่”

หนีจิ้งถิงแย้ง

“ท่านเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวใช่ไหม? สิ่งที่ข้าใช้ก่อนหน้านี้คือวิทยายุทธ์ระดับเซียนของอาจารย์ ท่านไม่เห็นเหรอ?”

หยิงไป่อู่ถาม

“ข้ากำลังบอกว่าซุนม่ออาจจะสอนเจ้า แต่เป็นไปได้ว่าเขาไม่ได้สอนเจ้าทั้งหมด!”

ทันทีที่หนีจิ้งถิงพูดจบก็ไม่มีความจำเป็นที่ซุนม่อจะโต้แย้ง แต่ความสงสัยก็เกิดขึ้นจากฝูงชนที่เฝ้าดูอยู่

“แม้ว่าเขาจะไม่ได้สอนทั้งชุด แต่มหาคุรุซุนก็ใจกว้างมากอยู่แล้ว!”

"ถูกต้อง. เรากำลังพูดถึงวิทยายุทธ์ระดับเซียนที่นี่ แม้แต่เก้าสถาบันยิ่งใหญ่ก็ไม่สอนให้กับนักเรียนอย่างง่ายดาย โรงเรียนจะทำการสังเกตนักเรียนอย่างเข้มงวดก่อน!”

“ที่จริง ข้ารู้สึกว่าวิทยายุทธ์ระดับสวรรค์ขั้นไร้เทียมทานนั้นหายากมากเช่นกัน ไม่มีอะไรผิดปกติกับการกระทำของหนีจิ้งถิง แต่การโกหกกับนักเรียนเพื่อบอกว่าเขาให้ทุกอย่างนั้นมันไม่ดี”

แขกพึมพำออกไปไม่มีความประทับใจใดๆ ต่อหนีจิ้งถิงอีกต่อไป พวกเขาคงไม่อยากให้ลูกถูกโกหกเช่นกัน

สีหน้าของหนีจิ้งถิงซีดลงทันที

“หนีจิ้งถิง เลิกยุ่งเกี่ยวกับวิทยายุทธ์ฝึกปรือ เจ้ารู้ไหมว่าอะไรคือปัญหาใหญ่ที่สุดของเจ้า”

ซุนม่อถาม โดยไม่ได้เรียกหนีจิhงถิงว่าอาจารย์หนีอีกต่อไป

แววปั่นป่วนปรากฏขึ้นในดวงตาของหนีจิ้งถิง และเขาก็นึกถึงปัญหาโดยไม่รู้ตัว ไม่นั่นไม่มีทางเป็นไปได้ ซุนม่อไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไร?

(ข้าคงคิดมากไปเอง)

“เจ้าใช้ห้องอาบน้ำสมุนไพรเพื่อดึงศักยภาพของหลี่ซือหลินออกมา หากการเดาของข้าถูกต้อง เจ้ากังวลว่าอาจไม่ได้ผลหลังจากที่เจ้าสอนเขา และจากนั้นเจ้าอาจถูกสงสัยโดยองค์ชายหลี่ นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าทำเช่นนี้ใช่ไหม?”

ซุนม่อเย้ยหยัน

“คิดว่าที่เจ้าทำอะไรแบบนี้ที่เป็นการทำลายอนาคตของนักเรียน ก็เพียงเพื่อให้เจ้าสามารถได้ใช้ทรัพยากรของตระกูลหลี่ได้ต่อไปใช่ไหม? คนอย่างเจ้าสมควรเป็นมหาคุรุได้อย่างไร?”

“เจ้ากำลังพูดไร้สาระ! ข้าไม่ได้ทำ!”

หนีจิ้งถิงตื่นตระหนกและมีเหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากของเขา (ให้ตายเถอะ ซุนม่อรู้เรื่องนี้ได้ยังไง เขาเดาไม่ออกใช่ไหม?)

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถใส่ใจคิดถึงสิ่งเหล่านี้ได้อีกต่อไป ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการโต้แย้งการอ้างสิทธิ์

“ข้าพูดไร้สาระ? เจ้าสามารถมองหามหาคุรุระดับ 3 ดาวเพื่อตรวจร่างกายของหลี่ซือหลินได้ พวกเขาทั้งหมดจะได้ข้อสรุปว่าทักษะของเขานั้นปานกลาง ซึ่งหมายความว่าการเติบโตภายในไม่กี่ปีของเขาควรจะช้ามาก แต่ตอนนี้เขาอยู่ในขอบเขตขัดเกลาวิญญาณ เจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างไร?”

ซุนม่อถาม

“นี่มันไร้สาระ ไปถามในโลกมหาคุรุ มหาคุรุคนไหนกล้ารับประกันว่าพวกเขาจะไม่ตัดสินผิด?”

หนีจิ้งถิงตะโกนเสียงดัง

“อาศัยวิจารณญาณในการประเมินความถนัดของนักเรียนแล้วเลือกว่าจะยอมรับหรือไม่ นี่คือสิ่งที่มหาคุรุที่ไร้ความสามารถกระทำกัน”

“ข้ากล้ารับประกัน!”

ซุนม่อกล่าว

ซุนม่อจ้องหนีจิ้งถิง ในขั้นต้นซุนม่อรู้สึกตำหนิที่บดขยี้หนีจิ้งถิงเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าหนีจิ้งถิงดื้อรั้นและไม่เสียใจเพียงใด หัวใจของซุนม่อก็เย็นชาเช่นกัน

“เจ้าเป็นใครถึงพูดแบบนั้น?”

หนีจิ้งถิงหัวเราะเยาะ

“เพราะหัตถ์เทวะของข้า!”

หลังจากที่ซุนม่อพูดเช่นนั้น หนีจิ้งถิงก็ตกตะลึงในขณะที่แขกทุกคนต่างอ้าปากค้าง

ข่าวลือเรื่องซุนม่อครอบครองหัตถ์เทวะนั้นแพร่กระจายไปทั่ว แต่เขาก็สงบเสงี่ยมและไม่เคยยอมรับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เขาพูดออกมาในครั้งนี้

“ข้าขอโทษ มือจับมังกรโบราณของข้าสามารถตรวจสอบได้ว่าความถนัดของบุคคลนั้นอ่อนแอหรือแข็งแกร่ง หากเจ้าไม่มั่นใจ เจ้าก็ได้แต่ทนเท่านั้น!”

ซุนม่อยิ้มเยาะ

“อยากให้ข้าแสดงให้ดูไหม”

“ข้ารับรองได้ว่าเป็นความจริงที่หัตถ์เทวะของซุนม่อสามารถสัมผัสได้ถึงความถนัดของนักเรียน”

อันซินฮุ่ยพูดขึ้น

“ข้าก็รับรองได้เหมือนกัน!”

เยี่ยหรงป๋อเสริม

“อาจารย์หนี ข้าเคยมีประสบการณ์กับมือจับมังกรโบราณด้วยตัวเอง พูดตามตรง ข้ากำลังจะตาย แต่ข้าถูกช่วยกลับมาจากขอบเหวแห่งความตายด้วยความช่วยเหลือจากหัตถ์เทวะของมหาคุรุซุน”

ก่อนที่คำสุดท้ายของเจิ้งชิงฟางจะจบลง เสียงหอบประหลาดใจก็ดังขึ้น

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นมีทั้งคนร่ำรวยหรือคนมีหน้ามีตา พวกเขาไม่เคยผ่านความสนุกแบบไหนมาก่อน? สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับพวกเขาคงจะเป็นความตายอย่างแน่นอน

ดังนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินเจิ้งชิงฟางกล่าวว่าหัตถ์เทวะของซุนม่อ สามารถช่วยชีวิตคนๆ หนึ่งได้ สายตาของพวกเขา เมื่อมองไปที่เขาจึงกลายเป็นความกระตือรือร้นและตื่นเต้นในทันที พวกเขาเริ่มครุ่นคิดราคาที่สามารถจ่ายเพื่อสัมผัสมันได้

“องค์ชายหลี่ เป็นเวลากว่าสิบปีแล้ว ท่านน่าจะเข้าใจทักษะของลูกชายท่านมากใช่ไหม? ลองคิดดูให้ดี จู่ๆ เขาก็พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดในช่วงสองปีที่ผ่านมา มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่เขาเริ่มอาบน้ำยาหรือเปล่า?”

ซุนม่อมองไปที่หลี่จื่อซิ่ง หัวใจของเขาก็ปวดร้าวในทันใด นี่คือข้อเสียของการไม่เรียนรู้ ไม่ว่าคนจะร่ำรวยหรือมีหน้ามีตาขนาดไหน พวกเขาก็ยังถูกหลอกอยู่ดี

“อาจารย์หนี…”

สีหน้าของหลี่จื่อซิ่งเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว

“ซุนม่อ การอาบน้ำยาเป็นเรื่องปกติ  สถาบันจงโจวขายห่อยายักษ์ด้วยไม่ใช่เหรอ?”

หนีจิ้งถิงถาม

"เจ้าไร้ยางอายจริงๆ สูตรยาอาบน้ำที่เจ้าไม่รู้ว่าจะหาซื้อได้ที่ไหนเมื่อเทียบกับถุงยาขนาดยักษ์ของสถาบันจงโจว? ข้าเชื่อว่าทุกคนที่อยู่ที่นั่นน่าจะได้ใช้มันมาแล้ว มีประสิทธิภาพแค่ไหน? เจ้าต้องให้ข้าบอกหรือไม่?"

ซุนม่อมองไปรอบๆ

ก่อนหน้านั้นอันซินฮุ่ยได้แจก "โฆษณาฟรี" จำนวนมากเพื่อโปรโมตซองยาขนาดยักษ์

“ซองยาขนาดยักษ์นั้นอัศจรรย์จริงๆ หลังจากแช่สองครั้ง ข้ารู้สึกราวกับว่าข้าแข็งแกร่งพอที่จะฆ่าวัวด้วยหมัดเดียว!”

ชายชรากล่าวชมเชย

“น่าเสียดายที่ของมีน้อยเกินไป แม้ว่าพวกเขาจะต้องการก็ซื้อไม่ได้!”

“ถูกต้อง ข้าได้ยินมาว่าแม้ใครก็ตามจะยอมจ่ายในราคาสูงในตลาดมืด แต่ก็ยังมีสินค้าไม่เพียงพอที่จะใช้จ่าย”

“อาจารย์ของสถาบันจงโจวยังไม่เต็มใจที่จะขายมันเลย แม้แต่ตอนที่ข้าเสนอที่จะจ่ายในราคาสิบเท่า พวกเขาเป็นกลุ่มที่โง่เขลาจริงๆ”

คนที่มีชื่อเสียงพูดกันเองแล้วเริ่มบ่นกับอันซินฮุ่ย ผู้มีอิทธิพลบางคนต้องการกดดันอันซินฮุ่ยด้วยสถานะของพวกเขา แต่หลังจากเห็นความสัมพันธ์ระหว่างซุนม่อ และเจิ้งชิงฟาง พวกเขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นทันที

“ข้าไม่สามารถทำอะไรกับมันได้เช่นกัน ส่วนผสมที่จำเป็นสำหรับการทำซองยายักษ์นั้นล้ำค่าเกินไป และกระบวนการผลิตก็ซับซ้อนเช่นกัน มันจะจบลงด้วยความล้มเหลวหากมีข้อผิดพลาดใดๆ นั่นเป็นเหตุผลที่เราไม่สามารถเพิ่มการผลิตได้!”

อันซินฮุ่ยอธิบาย

“เจ้าต้องการสมุนไพรอะไร? เราจะหาให้เจ้า เราขอให้จัดลำดับความสำคัญในการจัดซื้อหลังจากทำเสร็จแล้วเท่านั้น!”

ชายชราคนหนึ่งพูดขึ้น เมื่อคนอื่นๆ เห็นเช่นนั้น พวกเขาก็พูดแทรกขึ้นทันทีเช่นกัน

อันซินฮุ่ยร่าเริง แต่แสดงสีหน้าลำบากใจแทน นางเคยกังวลเกี่ยวกับวิธีที่นางจะได้รับสมุนไพรมากขึ้น แต่ตอนนี้ปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว

คนไม่กี่คนเหล่านี้ล้วนเป็นเจ้าสัวที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับสมุนไพร

“ข้ากล้าส่งห่อยาขนาดยักษ์ของข้าไปที่ประตูเซียนเพื่อให้พวกเขาประเมิน เจ้ากล้าทำแบบเดียวกันไหม?”

ซุนม่อหัวเราะเยาะ

"แน่นอน!"

ในความเป็นจริงหนีจิ้งถิงไม่กล้า แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจะต้องไม่เสียมารยาท

“เรื่องมันจบไปแล้ว แต่เจ้ายังดื้อรั้นอยู่อีกเหรอ? เจ้าสร้างความลำบากใจให้กับมหาคุรุของพวกเราจริงๆ! ยิ่งกว่านั้น ข้าไม่สามารถโต้เถียงกับคนอย่างเจ้าที่ทำให้นักเรียนเข้าใจผิดได้!”

ซุนม่อ ปล่อยเสียงเย็นและเหวี่ยงมือข้างหนึ่ง!

ชู่ว!

รัศมีสีทองปะทุขึ้นแผ่ขยายออกไปทั่วทั้งห้องโถงหลินเจียง

คนอื่นไม่รู้สึกอะไร แต่ร่างกายทั้งหมดของหนีจิ้งถิงสั่น โซ่สีทองพันรอบตัวเขาและอ้าปากค้าง เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีคำพูดใดออกมา

“อะไรวะ?”

แขกทุกคนตกใจ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตาม มหาคุรุต่างก็ประหลาดใจ

“สวรรค์ช่วย นี่คือรัศมีนักเรียนโดนลวงใช่ไหม?”

"จริงหรือนี่? ซุนม่อยังรู้จักรัศมีมหาคุรุเช่นนี้ด้วยหรือ?”

“พระเจ้า คิดว่านักเรียนโดนลวงมีผลหรือไม่?”

มหาคุรุมองไปที่หนีจิ้งถิง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและความกลัว พูดตามความจริง รัศมีที่บรรดาครูมหาคุรุเกรงกลัวที่สุดคือรัศมีนักเรียนโดนลวง

เป็นเพราะเมื่อพวกเขาถูกมันโจมตีและรัศมีก็มีผล หมายความว่าอาชีพทั้งหมดของพวกเขาจะถูกสงสัย และกลายเป็นความอัปยศอย่างมากในอาชีพการงานของพวกเขา

มหาคุรุอาจพ่ายแพ้ได้ แต่ต้องไม่ไร้ความสามารถและไม่สามารถสอนนักเรียนได้!

หนีจิ้งถิงตกตะลึง จากนั้นใบหน้าของเขาก็แดงขึ้นทันที และเขายังกัดริมฝีปากจนเลือดออก

นี่เป็นความอัปยศอดสูอย่างมาก!

หนีจิ้งถิงระดมปราณวิญญาณของเขาโดยไม่รู้ตัวและต้องการหลุดพ้นจากห่วงโซ่นี้ อย่างไรก็ตาม มันไม่มีประโยชน์ ร่างกายของเขารู้สึกว่างเปล่ามากและเขาไม่รู้สึกถึงปราณวิญญาณของเขา

ทันใดนั้นความรู้สึกอันตรายและความตื่นตระหนกก็พรั่งพรูลงมาที่เขา

หากไม่มีพลังปราณวิญญาณ ผู้ฝึกฝนก็ไม่สามารถใช้วิทยายุทธ์ของพวกเขาได้ พวกเขาก็คงไม่ต่างจากคนทั่วไปในตอนนั้น

“หนีจิ้งถิง เจ้าทบทวนตัวเองได้แล้ว!”

ซุนม่อตำหนิและมองไปที่ฟางหลุน

“ท่านเจ้าเมือง ข้ายังต้องเตรียมสอบมหาคุรุ 2 ดาวที่จะถึงในอีกสองเดือนและยุ่งมาก ข้าขอตัวก่อนนะ”

หลังจากที่ซุนม่อกล่าวเช่นนั้น เขาก็ออกจากหอหลินเจียงก่อนที่ผู้ว่าเจ้าเมืองจะตอบเขา

หลี่จื่อฉีและอีกสองคนรีบวิ่งตามเขาไป

“เขาแข็งแกร่งมาก!”

กู้ซิ่วสวินอุทานออกมา มีส่วนประทับใจมากมาย

อันซินฮุ่ยมองไปที่มุมมองด้านหลังที่จากไปของซุนม่อ สายตาของนางเป็นประกาย คนรักในวัยเยาว์ของนางทำให้นางได้เห็นเขาในมุมที่ต่างออกไปอีกครั้ง

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจาก อันซินฮุ่ย +500 ความเทิดทูน (10,700/100,000)

“ท่านเจ้าเมือง ข้าขอลา!”

เฉาเสียนพูดเช่นนี้และรีบตามไปโดยต้องการดึงตัวซุนม่อ เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม แต่เขาไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป

นับเป็นความสูญเสียที่สถาบันว่านเต้าไม่สามารถรับได้หากพวกเขาพลาดมหาคุรุที่น่าทึ่งเช่นนี้

หากพวกเขาจับเขาได้ โรงเรียนจะปราศจากความกังวลในอีก 100 ปีข้างหน้า

“ทุกคน ข้าขอลาแล้ว!”

เมื่อเห็นภาพนี้ อันซินฮุ่ยก็ติดตามพวกเขาไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“มีความสุข และเร้าใจจริงๆ! งานเลี้ยงหางกวางในปีนี้จะเป็นหัวข้อที่ยอดเยี่ยมสำหรับการสนทนาอย่างแน่นอน มาดูกันว่า มหาคุรุซุนพุ่งขึ้นได้สามดาว ติดต่อกันภายในหนึ่งปีหรือไม่!”

หลังจากเจิ้งชิงฟางพูดอย่างนั้น เขาก็หัวเราะลั่นและจากไป เขากำลังจะไปหาซุนม่อเพื่อดื่มกับเขา

“อาจารย์หนีข้าจะรายงานไปยังประตูเซียนว่าเจ้าให้ยาหลี่ซือหลินที่ทำลายร่างกายของเขาอย่างไรเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้น”

เยี่ยหรงป๋อมองหนีจิ้งถิง คนเห็นแก่ตัวแบบนี้ต้องถูกขับออกจากโลกมหาคุรุ

"น่าทึ่ง จากนี้ไปจะไม่มีแหวนหยกคู่แห่งจินหลิงอีกต่อไป! ซุนม่อจะโดดเด่นขึ้นมาด้วยตัวเอง!”

ฟางอู๋จี๋ถือขวดเหล้าไว้ด้วยมือข้างเดียวแล้วเดินโงนเงนออกไป

เมื่อแขกเหรื่อได้ยินดังนั้นพวกเขาต่างก็ประหลาดใจ แม้แต่ฟางอู๋จี๋ซึ่งมาจากโรงเรียนตรงข้ามก็ยังให้การยอมรับซุนม่อ จากนั้นพวกเขาก็มองไปที่หลิ่วมู่ไป๋โดยไม่รู้ตัว

สีหน้าของหลิ่วมู่ไป๋ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะถูกขับต้อนจนตาย

(ข้าเป็นส่วนหนึ่งของแหวนหยกคู่ของจินหลิงด้วย ทำไมเจ้าถึงตัดสินใจให้ข้าแบบนี้) แต่เขารู้ว่าฟางอู๋จี๋และตัวเขาเองไม่ใช่มหาคุรุที่สร้างความโกลาหลที่แข็งแกร่งที่สุดอีกต่อไป

หลังจากงานเลี้ยงหางกวาง ซุนม่อจะกลายเป็นผู้นำคนใหม่อย่างเป็นทางการในจินหลิงในสายตาของทุกคน!

“ไม่ ข้าจะไม่ยอมแพ้ ข้ายังมีโอกาสอยู่”

หลิ่วมู่ไป๋มองไปที่หานจื่อเซิง (เจ้าต้องเป็นกำลังใจของข้า!)

“งานเลี้ยงหางกวางจบลงแล้วก่อนที่จะเริ่มด้วยซ้ำ!”

ฉีมู่เอินส่ายหัว พูดด้วยความรู้สึกดีๆ แล้วจากไปเช่นกัน

ซุนม่อซึ่งโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ ได้จากไปแล้ว มีความหมายอะไรสำหรับคนอื่นๆ ที่จะรั้งอยู่เบื้องหลัง?

“ฮึ่ม!”

หลี่จื่อซิ่งจ้องไปที่หนีจิ้งถิงและสะบัดแขนเสื้อออกจากสถานที่

หนีจิ้งถิงพยายามติดตามเขาและอธิบายตัวเอง แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรสักคำ

หากมหาคุรุที่มีดาวต่ำปล่อยรัศมีประเภทการลงโทษใส่มหาคุรุที่มีดาวสูงกว่า ผลกระทบส่วนใหญ่จะถูกหักล้าง

นอกเหนือจากการข่มปราบในพลังฝึกปรือ เป็นเพราะเจตจำนงทางจิตใจที่แข็งแกร่งและพวกเขามีมโนธรรมที่ชัดเจน

เหตุผลที่นักเรียนโดนลวงของซุนม่อ มีผลเป็นเพราะหนีจิ้งถิงมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี เหมือนกับคำกล่าวที่ว่า 'เมื่อข้ามีความชอบธรรมมากอยู่ในใจ ข้าจะไม่เกรงกลัววิญญาณชั่ว ภูตผีปีศาจ และอสุรกาย!'

ในขณะนี้ หนีจิ้งถิงตายไปแล้วในสังคม อย่างน้อยที่สุด ชื่อเสียงของเขาในจินหลิงก็ไร้ค่าไปหมดแล้วในตอนนี้

“อาจารย์ซุน อาจารย์ซุน กรุณารอสักครู่!”

เฉาเสียนไล่ตามซุนม่อ คว้าตัวเขาอย่างแรงราวกับว่าเขาสามารถจับซุนม่อได้ด้วยวิธีนี้

“อาจารย์ซุน ขอราคาหน่อย เจ้าจะต้องทำอย่างไรจึงจะมาที่สถาบันว่านเต้าได้”

เฉาเสียนจ้องมองซุนม่อด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

เมื่ออันซินฮุ่ยได้ยินคำนี้ นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ ในโลกของมหาคุรุ ครูใหญ่จะเสนอเงื่อนไขเช่นนี้ก็ต่อเมื่อพวกเขารู้สึกชื่นชมอย่างสุดซึ้งจนถึงกระดูกของพวกเขาที่มีต่อมหาคุรุคนหนึ่ง

“อาจารย์ใหญ่เฉา หลี่จื่อซิ่งเป็นผู้สนับสนุนทางการเงินของสถาบันว่านเต้าใช่ไหม? เขาต้องเกลียดข้าจนตายอยู่แล้ว ท่านสามารถตัดสินใจได้หรือไม่?”

ซุนม่อถาม

“เอ่อ!”

เฉาเสียนพูดไม่ออก

เขาเป็นอาจารย์ใหญ่ที่ดี แต่เขาไม่ใช่ผู้จัดการที่ดี หากปราศจากการสนับสนุนทางการเงินของหลี่จื่อซิ่ง สถาบันว่านเต้าจะล่มสลาย

“ข้าจะระลึกถึงความเมตตาอันยิ่งใหญ่ของท่าน ถ้ามีอะไรที่ท่านต้องการจากข้าในอนาคต บอกข้าได้ตามสบาย!”

ซุนม่อดึงมือของเฉาเสียนออกไปตามแม่น้ำ

เฉาเสียนดูผิดหวังมาก ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งสูญเสียสมบัติล้ำค่าไป

ติง!

คะแนนประทับใจจากเฉาเสียน +500 ความเคารพ (1,210/10,000).

สายลมแผ่วเบาพัดพาให้รู้สึกเย็น

ติง!

“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้เอาชนะหนีจิ้งถิงอย่างเด็ดขาด คืนอนาคตที่ชัดเจนและสดใสให้กับโลกของมหาคุรุ เจ้าทำภารกิจสำเร็จและได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติทองหนึ่งใบ!”

ระบบแสดงความยินดีกับซุนม่อ

“ระเบียบการให้คะแนนภารกิจของเจ้าคืออะไร? หลังจากวันนี้ จะมีปัญหาว่า หนีจิ้งถิง จะสามารถรักษาตำแหน่งมหาคุรุของเขาไว้ได้หรือไม่ การโจมตีเช่นนี้ควรค่าแก่หีบสมบัติลึกลับใช่ไหม?”

ซุนม่อสงสัย

"เจ้าผิดแล้ว ตอนจบที่สมบูรณ์แบบคือการใช้เสน่ห์ของมหาคุรุของเจ้าเพื่อให้ หนีจิ้งถิง เสียใจกับการกระทำของเขา แต่สิ่งที่เจ้าทำกลับทำให้เขาได้รับอันตราย!”

ระบบอธิบาย

“…”

ซุนม่อพูดไม่ออก

“นั่นคือเหตุผลที่เจ้ายังห่างไกลจากการบรรลุขอบเขตของมหาคุรุ!”

ระบบเตือนซุนม่อว่าอย่าทะนงตัว

“บัดซบ!”

ซุนม่อทำหน้ามุ่ย

“ข้าเป็นมหาคุรุ ไม่ใช่พระ ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าข้าจะได้เป็นพระ ข้าจะไม่ทำอย่างเช่นนำความรอดมาสู่ผู้คนและเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า สั่งให้โจรวางดาบแล้วได้สำเร็จเป็นอรหันต์ ข้าจะตัดหัวพวกมันเอง”

หลังจากที่ซุนม่อกล่าวเช่นนั้น เขาก็ไม่สนใจระบบอีกต่อไป เขาเป็นเพียงคนธรรมดา ถ้ามีคนมาเล่นงานเขาทางอินเทอร์เน็ต เขาคงตอบโต้ด้วยความร้ายกาจยิ่งกว่า หากเขาถูกฆ่าตายในเกม เขาจะตอบโต้การฆ่าอีกฝ่ายและอยู่ข้างศพของเขาจนกระทั่งรุ่งสาง

ระบบไม่ได้พยายามเกลี้ยกล่อมเขาอีกต่อไป (ซุนม่อ วันที่เจ้าจะเข้าใจความหมายที่แท้จริงของชื่อ 'มหาคุรุ' จะมาถึง)

(มิฉะนั้นเจ้าจะไม่มีวันเป็นเซียน!)

"อาจารย์!"

หลี่จื่อฉีและอีกสองคนตามเขาทัน นางและลู่จื่อรั่วยืนอยู่ด้านหนึ่งถัดจากซุนม่อ โดยจับแขนของเขาไว้ หยิงไป่อู่เดินตามหลังพวกเขาอย่างเงียบๆ

“ฮ่าฮ่า!”

ซุนม่อลูบหัวเด็กสาวมะละกอและกำลังวางแผนที่จะเปิดหีบสมบัติเขาหวังว่าจะได้รับรางวัลใหญ่