บทที่ 521 ระดับที่สองของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ เข้าสู่การจัดอันดับมหาคุรุ

บทที่ 521  ระดับที่สองของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ เข้าสู่การจัดอันดับมหาคุรุ

“ทำไมข้าไม่ช่วยเจ้าพานางไปที่สถานที่อันซินฮุ่ย และปล่อยให้นางดูแลเรื่องนี้”

แม้ว่าซุนม่อจะไม่ได้ใช้เวลากับอันซินฮุ่ยเป็นเวลานาน แต่เขารู้ว่านางเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยน ด้วยสถานะของนาง มันคงไม่มีปัญหาสำหรับนางที่จะมีสาวใช้สองสามคน อย่างไรก็ตาม นางมีคนรับใช้หญิงชราเพียงสองคนเท่านั้นที่ช่วยดูแลชีวิตของนาง

 

ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นเพียงเพราะคนรับใช้หญิงชราสองคนนั้นไม่มีทักษะใดๆ และหากพวกนางต้องออกจากตระกูลอัน พวกนางจะไม่อาจอยู่รอดได้ นั่นคือเหตุผลที่อันซินฮุ่ยรับพวกนางไว้

“นายท่าน อย่าทิ้งข้าไป!”

สาวใช้คุกเข่าบนพื้น มองซุนม่อด้วยสีหน้าหวาดกลัว สีหน้ากังวลและทำอะไรไม่ถูกของนางทำให้นางดูเหมือนแมวตัวน้อยที่กำลังจะถูกทิ้ง

"ทำตัวดีๆ เถอะ อาจารย์ใหญ่อัน จะดีกับเจ้า!”

ซุนม่อปลอบใจนาง

เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะให้ตงเหอดูแลความต้องการในการดำรงชีวิต เช่น ซักเสื้อผ้าและทำงานบ้าน นอกจากนี้อี้จุ้ยเอ๋อยังเด็กเกินไป นางเพิ่งจะอยู่ประถมปีที่หกในโลกสมัยใหม่ และมันจะเป็นกรณีร้ายแรงของการใช้แรงงานเด็ก

“นายท่าน ข้าขออยู่กับท่านเท่านั้น!”

อี้จุ้ยเอ๋อก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวในขณะที่ยังคงคุกเข่า อยากจะกอดขาของ ซุนม่อ แต่ก็ไม่กล้าทำเช่นนั้น

“ข้ารู้จักดนตรี หมากรุก คัดลายมือ และศิลปะ ข้ายังถนัดในการปูเตียงและพับผ้าห่ม แม้ว่าท่านย่าจะบอกว่าข้าผอมเกินไป แต่ข้าก็จะทำงานหนักเพื่อกินให้มากขึ้น ข้าจะพยายามทำให้ตัวเองสวยและอ้วนท้วนโดยเร็วที่สุด”

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก (เจ้าหมายความว่าอย่างไรข้าเป็นคนชั่วร้ายเหรอ?)

ตงเหอแอบประเมินการแสดงออกของซุนม่อ ผู้ชายบางคนสนใจเด็กสาวอย่างนางมาก

โชคดีที่ซุนม่อเป็นคนจริงจังและมีศีลธรรมสูงกว่าทั่วไป

“สิ่งที่นายท่านต้องการคือสาวใช้ที่สามารถซักเสื้อผ้าและทำความสะอาดได้!”

ตงเหอแอบทำหน้ามุ่ย (ความสามารถพิเศษ? ได้โปรด ข้าก็ไม่เลวในเรื่องพวกนั้นเหมือนกัน ข้าสามารถบรรยายฉากการฆ่าได้เมื่อข้าเล่น บทเพลงซุ่มทำร้าย จากสี่ด้านบนพิณ)

"หา?"

อี้จุ้ยเอ๋อตกตะลึง สาวใช้อย่างนางเป็นคนชั้นสูง หากนางไม่ได้ทำผิดพลาด นางจะกลายเป็นนางบำเรอก็ไม่มีปัญหา ถ้านางสามารถให้กำเนิดลูกได้และโชคดีที่ไม่ถูกภรรยาหลวงทุบตีจนตาย นางก็คงจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสบายในวัยชรา

ทำความสะอาด?

อี้จุ้ยเอ๋อมองไปที่มือของนางแล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง

"ข้าเรียนรู้ได้ ข้ายังเด็ก ข้าจะสามารถเรียนรู้ได้เร็ว!”

“เฮ้ เจ้าหมายความว่ายังไง? จะบอกว่าข้าแก่เหรอ?”

ต่อหน้าซุนม่อ ตงเหอกล้าวิจารณ์นางในใจเท่านั้น

นางคงไม่กล้าบ่นต่อหน้าเขาแน่นอน (ข้าจะสามารถใช้กลวิธีในการบำเรอเจ้านายในฮาเร็มที่พี่สาวพูดถึงได้หรือไม่?)

“พอแล้ว หยุดพูดได้แล้ว ตงเหอ พานางไปที่ห้องรับแขกบนชั้นหนึ่งเพื่อพักผ่อน ข้าจะจัดการเรื่องนี้เมื่อข้ามีเวลา!”

ซุนม่อไม่ต้องการเสียเวลากับเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้

“นอกจากนี้ยังมีห้องบางห้องที่เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปโดยไม่ได้รับคำสั่งจากข้า!”

“ขอบคุณที่รับข้าไว้ นายท่าน!”

สาวใช้ก้มหน้า ดูมีความสุขมาก

เมื่อเห็นฉากนี้ ซุนม่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ นี่เป็นแนวคิดศักดินาที่เลวทรามจริงๆ สำหรับคนอย่างสาวใช้ เป้าหมายสูงสุดของพวกเขาคือการทำงานเป็นคนรับใช้ในครอบครัวที่ดี

กู้ซิ่วสวินประเมินตงเหอ ซึ่งนำสาวใช้ออกไป การจ้องมองของนางอดไม่ได้ที่จะจับจ้องไปที่ขาของตงเหอ

"เจ้ากำลังมองหาอะไร??"

ซุนม่อขมวดคิ้ว (เจ้าคงไม่ใช่เลสเบียนใช่ไหม)

“เจ้าไม่ได้มีสัมพันธ์กับนางเหรอ?”

กู้ซิ่วสวินถามอย่างสงสัย

"ทำอะไร?"

ซุนม่อรู้สึกงงงวย

"ไม่เป็นไร!"

ด้วยเหตุผลบางอย่างจู่ๆ กู้ซิ่วสวินก็รู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขเล็กน้อยที่ได้ยิน ซุนม่อพูดแบบนี้ ผู้ชายที่นางชื่นชมเป็นคนที่ควบคุมตนเองได้และเหมาะสม เขาไม่ใช่คนที่จะมายุ่งวุ่นวาย

ถ้าพูดตามตรง ตงเหอก็ดูสวยดี มิฉะนั้นเจิ้งชิงฟางคงไม่ใช้เงินและความพยายามอย่างมากในการเลี้ยงดูนาง อย่างไรก็ตาม ซุนม่อกลับเฉยเมย

หากเป็นคนอื่น ตงเหอคงถูกกลืนกินจนหมดสิ้น

“ข้าจะนอน!”

กู้ซิ่วสวินต้องการจากไป แต่นางเปลี่ยนใจ (ฮึ่ม ข้าจะถือว่าสิ่งนี้เป็นการให้รางวัลแก่เจ้า ถ้าเจ้ามาทำร้ายข้าตอนกลางคืน ข้า... ข้าจะแสร้งทำเป็นว่าไม่เห็นอะไรเลยก็ได้)

“…”

ซุนม่อพูดไม่ออก (ที่พักของข้าไม่ใช่โรงแรม! แล้วทำไมเจ้าถึงดูคุ้นๆ กับการขึ้นไปชั้นบนล่ะ?)

กู้ซิ่วสวินหันกลับไปมองข้างหลังเพราะนางไม่ได้ยินซุนม่อพูดอะไรเลย นางเห็นเขาทำหน้าประหลาดใจและหน้าแดงก่ำ นางตระหนักว่าการกระทำของนางไม่เหมาะสมเพียงใด

“มัน…มันดึกไปแล้ว ถ้าข้ากลับไปตอนนี้ข้าจะรบกวนเพื่อนร่วมหอพักของข้า!”

กู้ซิ่วสวินมาพร้อมกับข้อแก้ตัว

“เจ้าอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ?”

ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจ

“เจ้ามีเพื่อนร่วมหอตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ซุนม่อ หุบปาก!”

แม้แต่ระบบก็ทนไม่ได้อีกต่อไป และทันใดนั้นก็พูดว่า

“เจ้าพึ่งพาความสามารถของเจ้าจริงๆ ถึงได้อยู่เป็นโสด เจ้าถึงได้ทำอะไรไม่ถูก!”

“เมื่อไม่กี่วันก่อน!”

กู้ซิ่วสวิน ให้คำตอบครึ่งใจ จากนั้นเร่งฝีเท้าของนางและรีบขึ้นไปที่ชั้นสอง

“ฮึ่ม แม้แต่เพื่อนร่วมหอพักทางอากาศก็ยังเป็นเพื่อนร่วมหอพัก ข้าไม่ได้โกหก”

กู้ซิ่วสวินพูดในใจของนาง แต่ในไม่ช้านางก็รู้สึกว่าแก้มของนางร้อนขึ้น นางคิดอย่างตำหนิว่า

“กู้ซิ่วสวิน เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? ทำไมเจ้าถึงไร้ยางอาย เจ้าไม่ยุติธรรมกับสามีในอนาคตของเจ้าจริงๆ!”

…

หลังจากที่ซุนม่อเข้าไปในตำหนักราชันย์วายุศิษย์ทั้งหกของเขาและชีเซิ่งเจี่ยก็เข้ามาทักทายเขา

“อาจารย์ ทางนี้ค่ะ!”

หลี่จื่อฉีพาซุนม่อไปที่ห้องโถงเล็กๆ นี่คือสถานที่ที่นางได้ร่วมกันจัดร่วมกับเจียงเหลิ่งเพื่อเป็นสถานที่สำหรับใช้งานส่วนตัวของซุนม่อ

แม้ว่าไข่ดาวน้อยจะเป็นองค์หญิงของต้าถัง แต่นางก็ใส่ใจในการดูแลผู้คนมากที่สุด

ลู่จื่อรั่วไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ในขณะที่หยิงไป่อู่มาจากภูมิหลังที่ต่ำต้อยและไม่รู้เรื่องดังกล่าว จิตใจของซวนหยวนพ่อไม่มีอะไรนอกจากการต่อสู้ และเขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับปัญหาเหล่านี้

ถานไถอวี่ถังรู้เรื่องเหล่านี้ แต่เขาก็ไม่ได้ให้ความเคารพต่อซุนม่อมากนักถึงขนาดที่เขาจะทำเช่นนี้ สำหรับเจียงเหลิ่งเขาเป็นคนที่มีลักษณะเย็นชาแต่มีจิตใจที่อ่อนโยน

“ช่วยข้าเฝ้าด้วย!”

ซุนม่อสั่ง

หลังจากที่นักเรียนของเขาออกไปแล้ว ซุนม่อก็นั่งขัดสมาธิหยิบผลพลังศักดิ์สิทธิ์ออกมา

ผลขนาดเท่าวอลนัทมีส่วนนูนมากมายที่ดูเหมือนไส้เดือนสร้างเป็นลวดลายแปลกๆ มากมาย

ลวดลายเหล่านี้ไม่เหมือนกับรอยแยกบนแคนตาลูปที่เติบโตแบบสุ่ม แต่รวมกันเป็นอักขระบางชนิดหรือป้ายยันต์บางชนิด พวกมันเปล่งแสงเรืองแสงจางๆ และมีแรงดึงดูดที่อธิบายไม่ได้ ซุนม่อเพียงแค่มองแวบเดียวแล้วพบว่าเป็นการยากที่จะละสายตา

ผลไม้นี้แปลกและลึกลับมาก ถ้าคนธรรมดาได้เห็น ความคิดแรกของพวกเขาคือเก็บผลไม้ไว้กินเอง

ซุนม่อมีผลไม้นี้สองผล เขาเปรียบเทียบทั้งสองและตระหนักว่าลวดลายบนพวกมันดูแตกต่างกัน อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถใส่ใจกับสิ่งนั้นได้อีกต่อไป สิ่งสำคัญอันดับแรกคือใช้เพื่อให้เขาบรรลุความก้าวหน้า

วิธีนี้ไม่ต้องปรุงใดๆ เลย แค่กินโดยตรงก็ใช้ได้ อย่างไรก็ตามมีปัญหา เนื่องจากผลไม้มีพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลัง หากผู้ที่ใช้มันไม่มีร่างกายที่ดีพอที่จะต้านทานพลังนี้ ร่างกายของพวกเขาจะระเบิดและพวกเขาก็จะตาย

ตามความรู้ทางพฤกษศาสตร์ที่ซุนม่อมี ใครจะกินผลไม้ได้ก็ต่อเมื่ออยู่ในขอบเขตแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น และถ้าพวกเขาต้องการให้มันปราศจากความเสี่ยงโดยสมบูรณ์ บุคคลนั้นจะต้องอยู่ในระดับที่สามของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์เป็นอย่างน้อย

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่สามารถรอจนกว่าเขาจะไปถึงระดับนั้น ดังนั้นเขาจึงโยนผลไม้พลังศักดิ์สิทธิ์เข้าไปในปากของเขา

แครก! แครก!

เนื้อนี้เหมือนกัดแอปเปิ้ลกรอบและฉ่ำ ขณะที่เขาเคี้ยว น้ำรสจืดก็พุ่งเข้าปาก ก่อนที่ซุนม่อจะกลืนเข้าไป มันกลายเป็นกระแสร้อน พวยพุ่งไปที่คอของเขาและเข้าสู่ท้องของเขา

หน้าอกของซุนม่อรู้สึกร้อนมากในทันทีราวกับว่าเขาเพิ่งกลืนน้ำร้อนเข้าไปเต็มปาก

“แม่เจ้าโว้ย!”

ซุนม่ออดไม่ได้ที่จะสบถ เป็นเพราะความร้อนนี้ทำให้รู้สึกเจ็บปวดมาก หลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง ร่างกายของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับว่าเขากำลังแช่อยู่ในน้ำเดือด

ฟู่วววววว!

ไอสีขาวเริ่มปล่อยออกมาจากร่างกายของซุนม่อ ในไม่ช้า โถงศักดิ์สิทธิ์ก็เริ่มเต็มไปด้วยหมอก

หลังจากใช้ความรู้สารานุกรมกับตัวเอง เขาก็มีสมาธิเต็มที่และใช้พลังมหาจักรวาลไร้ลักษณ์เริ่มย่อยพลังศักดิ์สิทธิ์นี้

มันยากกว่าที่เขาคาดไว้เล็กน้อย

ซุนม่อหลับตาลง เขาจึงไม่เห็นว่ามีตุ่มขนาดเท่ากำปั้นบนผิวหนังของเขาที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น ด้วยเสียงที่ดัง มันก็แตกออกเป็นปมย่อยๆ นับสิบ ซึ่งเคลื่อนไปคนละทิศละทาง

ซุนม่อเจ็บปวดมากจนเกือบจะร้องไห้ออกมา สิ่งที่ลำบากกว่านี้ยังมาไม่ถึง ทันใดนั้นก้อนนูนเหล่านี้ปะทุขึ้นและเลือดร้อนที่ไหลออกมารวมตัวกันในอากาศและก่อตัวเป็นร่างเลือดที่มีเพียงร่างกายท่อนบนพร้อมกับปราณจิตวิญญาณโดยรอบ

ร่างเลือดนี้เปล่งประกายด้วยแสงสีน้ำเงิน

ชู่ว!

ซุนม่อลืมตาขึ้นและชกหมัดออกไป

นิรันตราย เมตตามหานิยม!

บูม!

ร่างเลือดถูกกระแทกและกระจายไป อย่างไรก็ตาม มันรวมตัวกันในทันทีอีกครั้ง ดึงดูดพลังชี่วิญญาณมากขึ้นเหมือนวังวน

ซุนม่อชกหมัดที่สองออกไป

บูม!

"ใจเย็น ๆ! อย่าตื่นตกใจ!"

ซุนม่อจ้องไปที่ร่างมนุษย์โลหิตและเตือนตัวเองอยู่เสมอ อย่างไรก็ตาม อารมณ์ของเขาอยู่ในสภาวะสับสนวุ่นวาย เป็นเพราะภายในร่างโลหิตมีกระแสแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์และเลือดเนื้อแท้บางส่วนของเขา ดังนั้นซุนม่อจึงเริ่มรู้สึกเวียนหัว การมองเห็นของเขาพร่ามัว และเขาก็อ่อนแอลง!

นี่เป็นลักษณะของสมบัติสวรรค์และโลก แม้ว่าคนๆ หนึ่งจะโชคดีมากที่ได้ครอบครองมัน มันอาจจะส่งผลเสียมากกว่าผลดีหากใช้มัน ถ้าหากทักษะของพวกเขาไม่ดีพอ

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่ได้เสียใจ นอกเหนือจากการดื้อรั้นและไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ของเขาแล้ว เขาจะพยายามคิดหาวิธีแก้ไขสิ่งต่างๆ อย่างรวดเร็วเมื่อเขาพบกับความยากลำบาก

“ถ้าข้ากินเจ้าไม่หมด ข้าจะบดขยี้เจ้า!”

ซุนม่อรั้งตัวไว้เล็กน้อย แต่หลังจากเห็นว่าร่างเลือดรวบรวมพลังชี่วิญญาณมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มกระจายตัวหนักขึ้นเรื่อ ๆ ในที่สุดเขาก็ทุ่มพลังออกไปทั้งหมด

ทะเลแห่งทุกข์ไร้ขอบเขต สังขารไม่เที่ยง!!

ซุนม่อยังคงต่อยออกไปด้วยมือทั้งสองข้าง ทุบพวกมันไปที่ร่างเปื้อนเลือดด้วยแรงที่ท่วมท้น การโจมตีแต่ละครั้งจะทำให้มันแตกละเอียดมากขึ้นเรื่อยๆ

ทำนองธรรม ไร้ใจ โลกียจิตพลิกผัน!

ห้องโถงทั้งหมดมีความโดดเด่นและศักดิ์สิทธิ์ราวกับว่ามันกลายเป็นห้องพุทธสถานในสรวงสวรรค์ที่สิ่งเป็นมลทินทั้งหมดถูกกำจัดออกไปจนหมดสิ้น

บูม! บูม! บูม!

พลังอันทรงพลังทำให้เลือดสลายตัว มีเพียงจุดแสงสีฟ้าหลงเหลืออยู่กระจายไปในอากาศ

ทันใดนั้น ซุนม่อก็เกิดความคิดขึ้นมา และเขาหายใจเข้าอย่างแรง!

ชู่ว!

จุดแสงสีฟ้าเหล่านั้นพุ่งเข้าไปในจมูกของซุนม่อ เหมือนกับปลาวาฬที่กำลังเล่นน้ำ

ครั้งนี้ พลังศักดิ์สิทธิ์อ่อนโยนลงมาก นอกจากนี้ยังสามารถดูดซึมเข้าสู่ร่างกายได้ง่ายกว่าอีกด้วย

ซุนม่อไม่รู้ว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ในผลไม้พลังศักดิ์สิทธิ์มีจิตวิญญาณ และเมื่อมันถูกกลืนเข้าไป มันจะต่อต้านโดยสัญชาตญาณ หลังจากแบ่งเบาบรรเทาแล้วเท่านั้น นั่นคือการสูญเสียจิตวิญญาณ มันจะกลายเป็นยาชูกำลังชั้นยอดได้

แน่นอน เนื่องจากผลแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์นั้นหายากเกินไป จึงไม่มีบันทึกเกี่ยวกับความรู้ทางพฤกษศาสตร์ที่ซ่อนอยู่นี้

ซุนม่อเริ่มทำสมาธิและย่อยพลัง ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาลืมตาขึ้น

การมีสายตาเหมือนสายฟ้าแลบเป็นอย่างไร?

นั่นคือ ซุนม่อสามารถมองเห็นได้ชัดเจนและไกลออกไป รอยร้าวเหล่านั้นบนผนังห้องโถงศักดิ์สิทธิ์และฝุ่นที่ปลิวว่อนในอากาศ เช่นเดียวกับเสียงของแมลงที่คลานไปมาตามมุมห้อง… ซุนม่อสามารถสัมผัสได้ทั้งหมด

เพียะ! เพียะ!

ซุนม่อยังคงออกหมัดต่อไป และมีเสียงลมและฟ้าร้องแผ่วเบา

ขอบเขตแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์นั้นทำให้เกิดพลังศักดิ์สิทธิ์ขึ้นในร่างกาย เมื่อฝึกจนสุดความสามารถ พวกมันจะสามารถเคลื่อนภูเขา ถมทะเล และเดินทางได้ 1,000 ลี้ในหนึ่งวัน

พลังศักดิ์สิทธิ์คืออะไร?

มันเป็นพลังของเทพ นอกจากนี้ยังเป็นตัวแทนของพลังที่ไม่น่าเชื่อซึ่งเกินกว่าการรับรู้ของบุคคลทั่วไป อาจกล่าวได้ว่าผู้คนในขอบเขตขัดเกลาวิญญาณยังคงอยู่ในช่วงของมนุษย์ อย่างไรก็ตาม หลังจากก้าวเข้าสู่ขอบเขตแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาก็เริ่มพัฒนาไปสู่รูปแบบใหม่ของชีวิต

คนธรรมดามีอายุขัย 100 ปี แต่คนในขอบเขตอายุวัฒนะสามารถรักษารูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์และมีอายุยืนยาวได้ไม่กี่ร้อยปี ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?

เป็นเพราะมีพลังศักดิ์สิทธิ์ไหลทะลักอยู่ในร่างกายของพวกเขา

มันยากที่จะอธิบายความรู้สึกนี้ แต่ซุนม่อสัมผัสได้ว่าเขาเปลี่ยนไป

ในการใช้การเปรียบเทียบที่ไม่เหมาะสม มันก็เหมือนกับการเล่นเกม แต่เมื่อฮาร์ดแวร์ของคอมพิวเตอร์ได้รับการอัพเกรด รูปภาพ ความราบรื่น รวมถึงการดำเนินการก็เพิ่มขึ้นหนึ่งระดับสำหรับผู้เล่น

อาจกล่าวได้ว่าซุนม่อมีประสบการณ์ที่ชัดเจนเกี่ยวกับโลกใบนี้ต่อหน้าเขาในตอนนี้ การเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนที่สุดคือเมื่อเขาสงบลง เขาสามารถสัมผัสได้ถึงการไหลเวียนของจุดแสงปราณวิญญาณ

ในอดีต พวกมันจะเป็นพลังวิญญาณบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้ พลังวิญญาณเหล่านั้นดูเหมือนสิ่งมีชีวิต?

อย่างไรก็ตาม ซุนม่อรู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่ามาก เขารู้สึกมั่นใจมากว่าจะไม่มีปัญหาสำหรับเขาที่จะทลายประตูเซียนและเอาชนะเก้าสถาบันยิ่งใหญ่

“อาจารย์ ยินดีด้วยที่เลื่อนระดับ!”

เมื่อซุนม่อออกมาจากโถงศักดิ์สิทธิ์ ศิษย์ทั้งเจ็ดก็มาหาเขาทันทีเพื่อแสดงความยินดี

ความล้มเหลว?

ไม่มีอยู่จริง!

แม้แต่ผู้ที่เสพติดการต่อสู้ก็จ้องมองซุนม่อก็ยังเต็มไปด้วยความเคารพและชื่นชม

เป็นเรื่องที่ต้องอวดอ้างในหมู่มหาคุรุอย่างแน่นอน สำหรับผู้ที่บรรลุถึงระดับที่สองของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์เมื่ออายุ 21 ปี อาจารย์และผู้ฝึกฝนผู้ยิ่งใหญ่นั้นแตกต่างกัน นอกจากการฝึกปรือแล้ว พวกเขายังต้องสอนและให้ความรู้ผู้คน เช่นเดียวกับการศึกษาสิ่งใหม่ๆ

“คิดว่าขยะอย่างข้าสามารถเรียนรู้ได้ภายใต้ปีกของอาจารย์ เป็นบุญจริงๆ ในสาม ไม่สิ สิบชาติ!”

ชีเซิ่งเจี่ยรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

ติง!

คะแนนประทับใจจากชีเซิ่งเจี่ย +100 ความเทิดทูน (23,500/100,000).

“ทำงานหนักในการฝึกปรือของเจ้า มันจะขึ้นอยู่กับผลงานของเจ้าว่าข้าจะไปถึงระดับ 2 ดาวได้หรือไม่!”

ซุนม่อหัวเราะเบา ๆ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จื่อฉีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เป็นเพราะนางไม่ได้เข้าร่วม ดังนั้นนางจึงไม่สามารถชนะเพื่อตำแหน่งอาจารย์ของนางด้วยตัวเองได้ มันทำให้นางรู้สึกตำหนิตัวเอง และนางคิดว่านางไม่สมควรที่จะเป็นศิษย์พี่คนโต

“จงมีความสุขให้มากขึ้น ทุกคนมีสิ่งที่พวกเขาเก่งถนัด ข้ายังคงรอคอยให้เจ้ากลายเป็นรองเซียนอย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้ารู้สึกว่าข้าจะสามารถโอ้อวดได้มากกว่าการสร้างเซียนกระบี่หรือวีรบุรุษแห่งดาบ!”

ซุนม่อลูบหัวไข่ดาวน้อย

“ค่ะ!”

หลี่จื่อฉีฝืนยิ้มรู้สึกอบอุ่นภายในใจ (อาจารย์เข้าใจมาก! ดีจริงๆที่ได้อยู่กับเขา!)

"อาจารย์! อาจารย์! ข้าก็ต้องการเหมือนกันนะ!"

เด็กสาวมะละกอมาหาเขาและยื่นหัวออกมาขอให้ลูบ

…

ชีวิตของซุนม่อเข้าสู่ช่วงวุ่นวายอีกครั้ง

เขาจะสอนทุกเช้า อ่านหนังสือในห้องสมุดตอนกลางคืน แล้วสอนนักเรียนทั้งเจ็ดคน เขายังช่วยเจียงเหลิ่งซ่อมยันต์วิญญาณบนร่างกายของเขาด้วย มีเวลาไม่เพียงพอเลย

อันซินฮุ่ยพยายามเกลี้ยกล่อมซุนม่อให้หยุดวิชายุทธเวชกรรมชั่วคราวเพื่อมุ่งความสนใจไปที่เส้นชัยสุดท้าย อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่เห็นด้วยกับเรื่องนั้น เขายังเป็นหนี้อยู่ และความกดดันก็มาก

หนึ่งเดือนก่อนสอบมหาคุรุระดับ 2 ดาว หลิ่วมู่ไป๋ออกเดินทาง สาเหตุเป็นเพราะการจัดอันดับวีรบุรุษมหาคุรุประจำปีนี้ได้รับการจัดใหม่

ซุนม่อเข้าสู่การจัดอันดับโดยขึ้นมาในอันดับที่ 18!