บทที่ 543 คะแนนเต็ม แข็งแกร่งมาก!

 บทที่ 543  คะแนนเต็ม แข็งแกร่งมาก!

ในห้องคัดคะแนนสำหรับการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณ

บรรดามหาคุรุซึ่งยุ่งตลอดจนถึงเที่ยงคืน รับประทานอาหารเย็นและทำงานต่อไป

เนื่องจากประตูเซียนได้เพิ่มความยากของการสอบ ภาระงานของทุกคนจึงลดลง ตราบใดที่พวกเขาพบว่าจำนวนคะแนนที่หักไปมากกว่า 50 คะแนนและยืนยันว่าผู้เข้าสอบสอบตก พวกเขาไม่จำเป็นต้องอ่านคำตอบที่เหลืออีกต่อไป และอาจทำให้ผู้เข้าสอบสอบตกได้โดยตรง

“เฮอะ คะแนนเต็มอีกแล้ว!”

มหาคุรุสวมแว่นตาขอบเปลือกหอยยิ้มและส่งข้อสอบที่เขากำลังให้คะแนนให้กับมหาคุรุจากทีมอื่น ขณะที่พวกเขาเริ่มแลกเปลี่ยนข้อสอบ สิ่งนี้สามารถรับประกันได้ว่าความแม่นยำในการทำการตรวจจะสูงขึ้นและจะไม่มีข้อผิดพลาด

“แน่นอน นี่คือคะแนนเต็ม!”

คนที่ให้คะแนนเอกสารล้วนแต่เป็นมหาคุรุและจดจำคำตอบได้ครบถ้วนมานานแล้ว พวกเขาต้องการเพียงกวาดสายตามองผ่านก็จะรู้ว่าผู้เข้าสอบได้คะแนนเท่าไร

“นี่ควรจะเป็นคนที่ห้าที่ได้คะแนนเต็มใช่ไหม?”

มหาคุรุสวมแว่นตาหัวเราะ ไม่รู้สึกแปลกใจ หัวข้อในการสอบระดับ 2 ดาวนั้นยากกว่า แต่ผู้สอบบางคนสอบตกซ้ำแล้วซ้ำเล่าและมีอายุประมาณ 30 ถึง 40 ปี หลังจากเรียนรู้มาหลายปี แม้ว่าใครจะเป็นคนโง่ แต่พวกเขาก็ยังสามารถเข้าใจคำถามได้ประมาณ 70 ถึง 80% ในการสอบข้อเขียน

ตราบใดที่โชคของพวกเขาดีขึ้นเล็กน้อย การได้คะแนนเต็มเป็นเรื่องปกติมาก ยังไงก็ต้องมีผู้โชคดีอยู่ที่นั่นเสมอ

เมื่อเจี่ยงจือถงมา งานคัดคะแนนก็เกือบจะจบลงแล้ว

“ทุกคนต้องเหนื่อยจากการวัดผลทั้งหมด ข้าเอาขนมมาให้”

เจี่ยงจือถงยิ้ม หลังจากพูดจบรองผู้ตรวจสอบสามคนก็วางตะกร้าอาหารที่พวกเขาถืออยู่ทันที เนื่องจากสถานที่นี้เป็นสถานที่สอบ ผู้ขายจึงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาโดยเด็ดขาด หากไม่เช่นนั้นรองผู้ตรวจสอบเหล่านี้ก็ไม่จำเป็นต้องทำงานเบ็ดเตล็ดเช่นนี้

มีคนใช้รัศมีสมาธิสมบูรณ์ก่อนหน้านี้ ทุกคนไม่เหนื่อย แต่เนื่องจากพวกเขาสามารถเปิดเผยได้ จึงไม่มีใครปฏิเสธโอกาสดังกล่าว นอกจากนี้ยังเป็นอาหารมื้อเย็นที่ เจี่ยงจือถงส่งมา ทุกคนย่อมจะเห็นแก่หน้าเขาบ้าง

มหาคุรุสวมแว่นเจ้าเล่ห์มาก เขาเดาเหตุผลที่เจี่ยงจือถงมาที่นี่อย่างคร่าวๆ ได้ ดังนั้นเขาจึงกินขนมอบในขณะที่พูดคุยด้วยรอยยิ้ม

“ภาพรวมปีนี้ยังพอไปได้ มีทั้งหมดเจ็ดคนที่ได้คะแนนเต็ม”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเจี่ยงจือถงเป็นประกาย ถ้าซุนม่อไม่ได้คะแนนเต็มก็ยิ่งดี แต่แม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้น ภายใต้สถานการณ์ที่คนอื่นได้คะแนนเต็มมากมาย เขาก็จะไม่โดดเด่น

แคก! แคก!

เจี่ยงจือถงกระแอมในลำคอของเขาและทำท่าทางเหมือนว่าเขาดูแลรุ่นน้องของเขามาก

“โอ้ ใครคือคนชั้นสูงเหล่านี้?”

“การให้คะแนนยังไม่เสร็จสิ้น เรายังไม่ได้ฉีกชื่อออก”

“ทำไมเราไม่ฉีกมันทิ้งเสียตอนนี้ล่ะ? ไม่ว่าในกรณีใด ผลลัพธ์จะไม่เปลี่ยนแปลง?”

“ใช่ ข้อสอบมีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ไม่ได้ให้คะแนน มันจะส่งผลอะไรได้”

ครูให้คะแนนก็อยากรู้อยากเห็นมากเช่นกัน ดังนั้น ขณะที่พวกเขาคุยกัน พวกเขายังมองไปที่หัวหน้ากลุ่มที่รับผิดชอบการให้คะแนนข้อสอบด้วย

“พวกเจ้าหมดความอดทนแล้วจริงๆ!”

หัวหน้ากลุ่มดุด้วยรอยยิ้ม โดยธรรมชาติแล้วเขาจะไม่ปฏิเสธสิ่งที่ทุกคนต้องการอย่างชัดเจน มิฉะนั้นเขาอาจถูกดูถูกเหยียดหยามจากพวกเขาทั้งหมด

“เดี๋ยวข้าจัดการให้!”

มหาคุรุสวมแว่นตาฉีกใบบันทึกชื่อข้อสอบที่เขาเพิ่งทำเครื่องหมายไปก่อนหน้านี้โดยตรง ซึ่งเป็นใบที่ได้คะแนนเต็ม

เลี่ยนตงไหล!

“ชื่อบ้าอะไรเนี่ย? ทำไมเหมือนโรงแรมเลย”

มหาคุรุขมวดคิ้ว จริงๆ จากชื่อก็บอกอะไรได้หลายอย่าง สำหรับกลุ่มที่มีรากฐานและประวัติศาสตร์ที่ลึกซึ้ง ชื่อที่พวกเขาตั้งให้ลูกหลานของพวกเขาจะมีความสำคัญมากกว่า

ตัวอย่างเช่น ชื่ออย่างหวงเอ๋อกู่ ทำให้ชัดเจนว่าบุคคลนั้นมีต้นกำเนิดที่ต่ำต้อย บรรพบุรุษของเขายี่สิบถึงสามสิบชั่วอายุคนล้วนเป็นชาวนา

"ดำเนินการต่อ!"

ทุกคนคะยั้นคะยอ พวกเขาจะไม่สนใจชื่อ ก็พอจะรู้ว่าใครได้คะแนนเต็ม

เจี่ยงจือถงไม่ได้พูดอะไร แต่รอยยิ้มค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ซุนม่อไม่ได้อยู่ในรายชื่อที่ได้คะแนนเต็ม!

“ข้าจะไม่เสียเวลาของทุกคนแล้ว”

เจี่ยงจือถงวางมือไว้ด้านหลังและเริ่มเดินออกจากห้อง หลังจากนั้นเมื่อผ่านหน้าต่างไปก็มองดูดาวแล้วรู้สึกสดชื่น

“ซุนม่อไม่ได้คะแนนเต็มจริงๆ เหรอ?”

“เอ๊ะ? ทำไมเจ้าตกใจมาก เป็นเรื่องปกติที่คนจะไม่ได้คะแนนเต็มไม่ใช่หรือ? ท้ายที่สุดแล้วข้อสอบก็ยาก!”

“ยังมีข้อสอบมากกว่า 100 ชุดอยู่ที่นี่ ทำไมพวกเจ้าถึงกังวลจัง”

เสียงพูดคุยดังออกมาจากในห้อง

ริมฝีปากของ เจี่ยงจือถงโค้งงอ จะมีบางครั้งที่ม้าสะดุดและมนุษย์ไม่สามารถทำตามความคาดหวังได้ นี่เป็นเรื่องปกติมาก ไม่ว่าในกรณีใด ตราบใดที่ซุนม่อไม่ได้คะแนนเต็ม เขาก็จะมีความสุข

ในใจของเจี่ยงจือถง เขาไม่เคยคิดว่าซุนม่อจะล้มเหลว ความหวังของเขาคือไม่ให้ซุนม่อได้คะแนนเต็ม

หลังจากสังเกตเห็นสิ่งนี้ การแสดงออกของเจี่ยงจือถงก็ไม่น่าดู เพราะสิ่งนี้บ่งชี้ว่าเขายอมรับความสามารถของซุนม่อแล้ว

“ไปสำรวจสถานที่กัน!”

เจี่ยงจือถงเรียกออกมา แต่ไม่นานก่อนที่เขาจะออกไป เขาได้ยินเสียงโห่ร้องจากห้องให้คะแนน

"สวยงาม คำตอบนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ น่าประทับใจยิ่งกว่าเมื่อเทียบกับคำตอบมาตรฐาน!”

“คะแนนเต็ม นี่เป็นกระดาษคะแนนเต็มแน่นอน!”

“ข้ารู้สึกว่านี่ควรเป็นของซุนม่อ”

หลังจากความโกลาหล ห้องให้คะแนนก็กลับเข้าสู่ความเงียบ สิ่งนี้ทำให้ เจี่ยงจือถงหดหู่จนเขาแทบจะกระอักเลือด (พูดต่อไปทำไมพวกเจ้าไม่พูดอะไรตอนนี้?)

“ขะ…ข้าควรไปดูไหม”

หวงเอ๋อกู่ถามด้วยเสียงต่ำโดยสังเกตการแสดงออกของ เจี่ยงจือถง

“มีอะไรให้ดู”

เจี่ยงจือถงจ้องไปที่หวงเอ๋อกู่

"ไปกันเถอะ!"

"โอ้!"

หวงเอ๋อกู่รีบก้มศีรษะลงและเดินตามหลังเจี่ยงจือถงอย่างจำใจ

เจี่ยงจือถงขมวดคิ้วและโกรธเมื่อเขามองไปที่หวงเอ๋กู่ (เจ้าเป็นขี้ข้ายังไงไม่รู้ ที่บอกว่าอย่ามอง เจ้าไม่ไปมองจริงๆเหรอ?)

(เจ้าอ่านความคิดของผู้บังคับบัญชาเจ้าไม่ออกด้วยซ้ำ? เจ้ายังหาเลี้ยงชีพด้วยการโกงกินได้อย่างไร?)

โชคดีที่เจี่ยงจือถง ไม่ต้องรอนานเกินไป สิบวินาทีต่อมา เสียงอุทานก็ดังขึ้นจากในห้องให้คะแนนอีกครั้ง

“ตามที่คาดไว้ มันเป็นกระดาษของซุนม่อ!”

“คำตอบนี้สวยงามมาก ข้าได้ยินมาว่าเขาส่งกระดาษล่วงหน้าหนึ่งชั่วโมงอีกแล้ว!”

“หลังจากได้ยินคำชมของพวกเจ้า ข้าก็ทนไม่ได้อีกต่อไป คนที่ได้คะแนนเต็มมีมากมาย แล้วเราจะแยกแยะได้อย่างไรว่าใครเหนือกว่ากัน”

"ได้โปรด บางคนได้คะแนนเต็มเพราะทำอย่างเต็มที่ ส่วนบางคนได้คะแนนเต็มเพราะมีเพียงคะแนนมีเต็มที่เท่านั้นที่จะได้ ซุนม่อนี้อยู่ในประเภทหลัง”

เจี่ยงจือถงรู้สึกแย่ยิ่งขึ้นไปอีกหลังจากที่เขาได้ยินสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด มันเหมือนกับการก้าวเข้าไปในกองขี้หมาของสุนัขตัวโปรดของท่านปู่เมื่อตอนที่เขายังเด็ก เขาอยากจะทุบตีสุนัขแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาทำได้เพียงรู้สึกบึ้งตึงมากเท่านั้น

“ทำไมข้าถึงมาตรวจที่นี่?”

เจี่ยงจือถงรู้สึกเสียใจ ตอนนี้สิ่งต่างๆ นั้น 'ยอดเยี่ยม' มากยิ่งขึ้น เขาไม่จำเป็นต้องนอนหลับสนิทอีกต่อไปในช่วงสองคืนนี้ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ!

…

ซุนม่อและเหมยจือหวี กลับมาที่โรงแรมหลังอาหารเย็น เขานอนหลับสนิทและตื่นตรงเวลาในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเขาไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหาร เขาพบว่าที่นี่มีเสียงดังพอๆ กับตลาดสด

"เกิดอะไรขึ้น?"

ซุนม่อขมวดคิ้ว

“แขนขาของโจวเฉียวหัก และเขาถูกโยนทิ้งในท่อระบายน้ำนอกโรงแรม!”

หลี่จื่อฉีอธิบายด้วยเสียงเบา

“โจวเฉียวคือใคร?”

ซุนม่อดื่มโจ๊กของเขา

“ศิษย์ส่วนตัวของเซี่ยชาง เขาเป็นหนึ่งในสามเด็กหนุ่มที่แข็งแกร่งที่สุดที่มีอายุต่ำกว่า 15 ปี และเป็นตัวเต็งแชมป์”

ถานไถอวี่ถังตะโกน

ซุนม่อขมวดคิ้วทันที เซี่ยชางเป็นบัณฑิตระดับสูงของสถาบันจี้เซี่ยเขามีพลังมาก ในกรณีนั้น ศิษย์ส่วนตัวของเขาอาจถูกนับเป็นผู้สมัครที่ได้รับการคัดเลือก

ตอนนี้ คนแบบนี้กำลังถูกคนอื่นทำลาย สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร?

“ข้าไม่เข้าใจมัน ในเมื่อคู่ต่อสู้ของเขามีพลังที่จะเอาชนะโจวเฉียวได้ ทำไมเขาหรือนางไม่เอาชนะเขาอย่างเปิดเผยในสนามประลองล่ะ?”

หยิงไป่อู่รู้สึกงงงวย

“อาจจะเป็นการกระทำของมหาคุรุคนหนึ่ง?”

ถานไถอวี่ถังหัวเราะคิกคักและให้โอกาส

“เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?”

ลู่จื่อรั่วสงสัย

“หากจับฆาตกรได้ ฉายาของเขาจะต้องถูกปลดอย่างแน่นอน และเขาจะถูกขับไล่ไปยังทวีปทมิฬ!”

“อย่างไรก็ตาม ทุกคนควรพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อระมัดระวังให้มากขึ้นในช่วงสองสามวันนี้!”